ေနမ်ိဳးေဆး နဲ႔ မင္းထင္ကိုကိုႀကီး ရဲ႕ ကဗ်ာ

အသံထြက္ေသာ အရာမ်ား

ဖား
ခံုဖိနပ္
လင္းကြင္း
ဓါတ္စက္
တြံေတးသိန္းတန္
အေမြ
မာမီ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူ

(ေနမ်ိဳးေဆး)

***

စင္ေအာက္က လူ

ဘာရယ္မဟုတ္
တငုတ္တုတ္နဲ႔
က်ဳပ္တို႔မေတာ့ ေညာင္းလွၿပီ

(မင္းထင္ကိုကိုႀကီး)

***
ေနမ်ိဳးေဆး ကဗ်ာကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးမွ မေဟသီထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတာ။
စာသားေတြ အကုန္ အလြတ္မရေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း က်န္ေသးတယ္လို႔ ထင္တယ္။
ရသေလာက္ေလးပဲ ခ်ေရးထားလိုက္တယ္။
သူ႕ idea ေလး လွလြန္းလို႔ပါ။

သိတဲ့သူ ႐ွိရင္ ျပင္ေပးသြားႏိုင္ပါတယ္။
ကူးမထားလိုက္မိတာ ေနာင္တရလိုက္တာ။

မင္းထင္ကိုကိုႀကီး ကဗ်ာကိုေတာ့ အလယ္တန္းေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
'92/3 ပတ္ဝန္းက်င္ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းမွာလို႔ ထင္တာပဲ။
ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အဲဒီတုန္းက သူ႕ pen name ေနာက္မွာ ျမန္မာ့႐ုပ္သံ ဆုိတာေတာင္ ပါေသးတယ္ လို႔ ထင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူ ဒါ႐ိုက္တာ လုပ္ေတာ့ နာမည္ၾကားတာနဲ႔ ဒီကဗ်ာကို ကိုယ္ သတိရမိတယ္။

သူ႕မွာ ေညာင္းမယ့္သာေညာင္းတယ္ အဲဒီတုန္းက ၄, ၅ ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ။

***
တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာေတြကို သိပ္ စိတ္မဝင္စားဘူး။
ဖတ္ရတာလည္း ပ်င္းတယ္။
ဖတ္မိတဲ့ ကဗ်ာအေရအတြက္က နည္းနည္းပဲ ႐ွိတယ္။
အဲဒီလို ကဗ်ာပံုစံမ်ိဳးေလးေတြ ပိုႀကိဳက္တယ္။

မလိုအပ္ဘဲ အလြန္အက်ဴး ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေရးႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေတြလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဘဝကို ငိုခ်င္းခ်ေနတတ္တဲ့ ညည္းခ်င္း ကဗ်ာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ရရင္ေတာ့ စိတ္ညစ္မိတာ ဝန္ခံရမယ္။ (ကိုယ့္ဘာသာ အလိုလိုမွ ညစ္ရတဲ့ထဲ)

ကဗ်ာေတြကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ မွတ္မိေနလဲ ဆုိေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာေတြက နည္းနည္းပဲ စိတ္ထဲ႐ွိလို႔ ႐ွိသမွ်ေလးကို မွတ္မိေနတာ ထင္တယ္။

***

... ဖတ္ဖို႔

ကိုယ္ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက စာအုပ္ေတြကို စြဲလမ္းတယ္။

စာမဖတ္တတ္ခင္က လူႀကီးေတြကို "ပံုေျပာျပ" ဆုိၿပီး အလုပ္ေပး၊ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ ေပဖူးလႊာ၊ ႐ႈမဝ မဂၢဇင္းေဟာင္းေတြ ဆြဲယူလာ၊ ကာတြန္းပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြ လွန္ၿပီး "စာဖတ္ျပ" ဆိုၿပီး အလုပ္ေပးတတ္တယ္။ မိဘေတြ၊ အဘိုးအဘြားေတြ၊ ဦးေလးအေဒၚေတြ၊ အိမ္မွာေနရင္း ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ အစ္မေတြ ဘယ္သူမွ မက်န္ဘူး။

အဲဒီ မဂၢဇင္းေတြထဲက ကာတြန္းေအာင္႐ွိန္ရဲ႕ စံပ၊ မယ္ခ ႏွစ္မ်က္ႏွာ ကာတြန္းတစ္ခုကိုဆို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ အထပ္ထပ္ ဖတ္ျပခိုင္းရာကေန အလြတ္ပါ ရသြားေရာ။ အိမ္ကို ဧည့္သည္လာရင္ (လူႀကီးေတြကလည္း ေျမွာက္ေပးေတာ့) အဲဒီ စာအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး စာပဲဖတ္တတ္သလိုလုိနဲ႔ အလြတ္႐ြတ္ၿပီး ႂကြားရတာ အေမာ။ (ဒါေတြကေတာ့ ကိုယ့္မွတ္ဉာဏ္နဲ႔ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ လူႀကီးေတြ အေျပာနဲ႔သာ မွတ္မိရေတာ့တာ။)

အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ေဖေဖက ကိုယ့္အတြက္ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ေပးေနခဲ့ၿပီ။ စာေပဗိမာန္ကထုတ္တဲ့ ေတဇ၊ ေ႐ႊေသြး ေပါင္းခ်ဳပ္ေတြ အၿမဲဝယ္ေပးေနခဲ့တယ္။

(ႀကံဳလို႔ ေျပာရရင္ '88 မတိုင္ခင္ထိ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ သတင္းစာ ေန႔ခ်င္းရေနတာ သတိရမိတယ္။ အဲဒီကိစၥ လူႀကီးေတြကို ေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ ေသခ်ာလဲ မေမးျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ထင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ပခုကၠဴေလယာဉ္ကြင္းေၾကာင့္လို႔ ထင္တာပဲ။)

ေအာ္... အဲဒီတုန္းကေတာ့ ညက် "ေၾကာင္နဲ႔ ႂကြက္" ကာတြန္းကား လာမယ္တဲ့ ဆုိလည္းေပ်ာ္၊ "သစ္ေတာက္ငွက္ကေလး ဝူဒီ" လာမယ္ဆုိလည္းေပ်ာ္၊ "ပေရရီျမက္ခင္းေပၚက အိမ္ကေလး" လာမယ္ ဆိုလည္းေပ်ာ္၊ ေပ်ာ္စရာေတြ တယ္ေပါတာပဲ။ (အဲဒါကေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ အ႐ြယ္ေပါ့ေလ။) ခုေတာ့လည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေပ်ာ္တယ္ဆုိတာ မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ထီ ဆုႀကီး ေပါက္ရင္ေတာင္ ငယ္ငယ္က ကာတြန္းကား ၾကည့္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္မယ္မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။

ထားပါေတာ့။ အဲလို စာအုပ္ေတြ ေဖေဖ ဝယ္ေပးရင္လည္း သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။
ဖတ္ျပရမယ့္ လူႀကီးေတြကေတာ့ ပါးစပ္က အျမွဳပ္ထြက္ေအာင္ ဖတ္ျပရေတာ့မွာကို သိေတာ့
ေပ်ာ္ခ်င္မွ ေပ်ာ္မယ္။

ေဖေဖဆိုရင္လည္း စာဖတ္ျပရတာတင္ မကဘူး။ ပံုျပင္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး တီထြင္ၿပီးေျပာရတာ။
သူ႕ဘိုးဘိုးရဲ႕ ျမင္းႀကီးကို ခိုးစီးၿပီး (အဲဒီထဲမွာ ျမင္းကလည္း အလုိတူ အလိုပါရယ္) မနက္အေစာႀကီး အလည္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ "ယုန္ကေလး ဖိုးေခြး" တို႔၊ လူႀကီးေတြ စကားကို နားမေထာင္ဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားလို႔ စုန္းမႀကီးဆီ ေရာက္သြားတဲ့ "ေ႐ႊလိပ္ျပာေလး မ႐ွပ္ေတး" တုိ႔ ဆိုတာ တကယ့္ စာေစာင္ေလးေတြထဲက ဇာတ္လမ္းလိုပဲ။ ေဖေဖက အဲဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာရတာ သိပ္ဝါသနာပါတယ္။ ရီလဲ ရီရတယ္။

ေနာက္ ထူးျခားတာ... ကိုယ္ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနမိတာ တစ္ခုက ဝယ္လာေပးတဲ့ စာအုပ္ေတြ
ေ႐ွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ "သမီး .... (ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္နာမည္) ဖတ္ဖို႔" လို႔ ေဖေဖက အၿမဲေရးတယ္။ အဲဒီ ေ႐ွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာက "သမီး .... ဖတ္ဖို႔" ဆုိတာကို ေမေမဖတ္ျပေတာ့ ကိုယ္က ေမးမိတယ္။ "ဖတ္ဖို႔ လို႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေရးတာလဲ ေမေမ" လို႔။ ေမေမက "ေဖေဖက သမီးကို ခ်စ္လုိ႔ေပါ့" လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။

ထူးဆန္းတယ္။ ေမေမ အဲလုိ ေျပာေတာ့ (ခ်စ္လို႔ ဖတ္ေစခ်င္တာ။ ခ်စ္လို႔ ဝယ္ေပးတာ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ မေတြးမိဘဲ) ကေလးအေတြးနဲ႔ ကိုယ္ ဘာေတြးမိလဲ ဆုိေတာ့ ဖတ္ဖို႔ ဆိုတဲ့ စကားလံုးမွာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ိဳးလဲ ႐ွိတယ္လို႔ ေတြးမိသြားခဲ့တယ္။

အသက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလို႔ အဲဒီ စကားလံုးႏွစ္လံုးရဲ႕ ဆိုလိုရင္းကို ေသခ်ာသိတဲ့ထိ "ဖတ္ဖို႔" ဆိုတဲ့ စကားလံုးမွာ ခ်စ္တယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ တြဲၿပီးပါတယ္ လို႔ ခံစားေနရတုန္းပဲ။

စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ "သမီးဖတ္ဖို႔" "သားဖတ္ဖို႔" "ခ်စ္သူ ဖတ္ဖို႔" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဉ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ေတြ႕တိုင္း "...ဖတ္ဖို႔" ဆိုတာ ခ်စ္တယ္ လို႔ ေျပာတာ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကို ဖ်တ္ခနဲ ေတြးမိေနတုန္းပဲ။

***

A Card

(မပို႔ျဖစ္ခဲ့ဘူး)

Rudyard Kipling ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

If

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;

မင္းအသုိင္းအဝုိင္းက တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး ဒါေတြဟာ မင္းေၾကာင့္လုိ႔ ဝုိင္းဝန္း ျပစ္တင္ၾကတဲ့အခါ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ရင္ဆုိင္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too:

အားလံုးက မင္းကုိ မယံုသကၤာ ျဖစ္လာတဲ့အခါ သူတုိ႔ကုိ နားလည္စြာ ခြင့္လႊတ္ရင္းနဲ႔
မင္းကုိယ္မင္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိမယ္ ဆုိရင္

If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don't deal in lies,
Or being hated don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise;

ေစာင့္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ႏုိင္ၿပီး အဲဒီအတြက္လည္း မေမာမပန္းေနႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

ဒါမွမဟုတ္ မင္းရဲ႕အေၾကာင္း မဟုတ္တရား မုသားစကား ၾကားရတဲ့အခါ မင္းကလည္း အလိမ္အညာေတြနဲ႔ မတုန္႔ျပန္ဘူး ဆုိရင္

ဒါမွမဟုတ္ မင္းကုိ လူတကာက ဝုိင္းဝန္းမုန္းတီးတဲ့အခါ မင္းဟာ အမုန္းေတြျပန္မပြားဘူး ဆုိရင္

ၿပီးေတာ့ မင္းကုိမင္း လူေတာ္တစ္ေယာက္ရယ္လုိ႔ မျမင္ဘဲ ပညာရွိဆန္လြန္းတဲ့ စကားေတြလည္း မေျပာဘူး ဆုိရင္

If you can dream---and not make dreams your master;
If you can think---and not make thoughts your aim,

စိတ္ကူးယဉ္ အိပ္မက္ေတြဟာ မင္းအေပၚ မလႊမ္းမုိးေစဘဲ စိတ္ကူးႏုိင္မယ္ဆုိရင္…
အေတြးအေခၚ စိတ္ကူးေတြဟာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္သက္သက္သာ မျဖစ္ေစဘဲ ေတြးေခၚႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same:

ေအာင္ျမင္မႈသုခနဲ႔ ဆုံးရႈံးမႈဒုကၡေတြကုိ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ တူညီေသာ ေလာကဓံတရားေတြပါလား ရယ္လုိ႔ ခံယူထားႏုိင္မယ္ ဆိုရင္

If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and building up with worn-out tools;

မင္းရဲ႕အမွန္စကားေတြကုိ လူလိမ္လူညစ္ေတြက လွည့္စားေျပာင္းလဲၿပီး မုသားအျဖစ္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ ညစ္တဲ့အခါ တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ နာၾကားႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

ဒါမွမဟုတ္ မင္းဘဝတစ္ခုလံုးေပးၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆီးခဲ့ရတဲ့ အရာရာကုိ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့ တန္ဆာပလာ အရာရာနဲ႔ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings,
And never breathe a word about your loss:

မင္းႏုိင္ခဲ့သမွ်ေတြ အားလုံးဟာ ေႂကြတစ္လွည့္ ၾကက္တစ္ခုန္ပမာ တစ္လွည့္တစ္ခါတည္းနဲ႔ ဆုံးရႈံးသြားခဲ့ရင္

ၿပီးေတာ့ အစကေန ျပန္စႏုိင္မယ္ ဆုိရင္
ၿပီးေတာ့တစ္ခါ ဆုိးလွတဲ့ကံၾကမၼာရယ္လုိ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ညည္းညဴမေနဘူး ဆုိရင္

If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"

သူမ်ားတကာ လုပ္ၿပီးသြားၾကလုိ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ မင္းအလွည့္ေရာက္လာတဲ့အခါ မင္းတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ပဲ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ဇဲြသတၱိရွိရွိ ဆက္ႀကိဳးစားမယ္ ဆုိရင္

အဲဒီလုိပဲ မင္းမွာ စိတ္အင္အားကလဲြလုိ႔ ဘာဆုိဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္အင္အားကုိ ခုိင္မာစြာနဲ႔ပဲ ဆက္လက္ ဆုပ္ကုိင္ထားႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with Kings---nor lose the common touch,

လူေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေျပာဆုိ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ ကုိယ္က်င့္သိကၡာကုိ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္မယ္ ဆုိရင္
ဒါမွမဟုတ္ မင္းဧရာဇ္ေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေပမယ့္ မာန္မာန ေသြးမႂကြဘူး ဆုိရင္

If neither foes nor loving friends can hurt you,

ရန္သူကျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြကျဖစ္ေစ မင္းကုိ သိပ္ၿပီး နာက်ည္းေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ေစရင္

If all men count with you, but none too much:

လူတုိင္းကုိ တန္ဖုိးထား ေလးစားရေပမယ့္ စြဲလမ္းမႈ သံေယာဇဉ္ေတြ ထားမေနဘူး ဆုိရင္

If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,

တုိေတာင္းလွတဲ့ မပစ္ပယ္ႏုိင္တဲ့ တစ္မိနစ္အတြင္းမွာ အဓိပၸါယ္ရွိလွတဲ့ စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္ အျဖစ္ အသံုးခ်ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္

Yours is the Earth and everything that's in it,
And---which is more---you'll be a Man, my son!

မင္းဟာ အရာရာရွိတဲ့၊ အရာရာျဖစ္တဲ့ ကမၻာႀကီးကုိ ဆုပ္ကုိင္လုိ႔ ဘာမဆုိ မင္းစြမ္းႏုိင္ၿပီေပါ့
အဲဒီေတာ့ မင္းဟာလည္း ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲေပါ့။

Rudyard Kipling

(Translated by Aung San Su Kyi)

***
email ကေန ရတဲ့ ကဗ်ာပါ။
ႀကိဳက္လို႔ ျပန္တင္ပါတယ္။

အနီေရာင္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာသားေတြကို အႀကိဳက္ဆံုးပါပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုေတာ့ တျခား အေၾကာင္းအရာေတြက ေတြ႕ရ ျမင္ရ ၾကားရလြယ္ၿပီး၊
အဲဒီလို အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးက်ေတာ့ ေတြ႕ရ ျမင္ရ ၾကားရခဲတယ္ ထင္လို႔ပါ။

ဥေပကၡာ သေဘာတရားပဲလို႔ ခံစားမိပါတယ္။
ေလာကႀကီးမွာ ေနတတ္ဖို႔ အေတာ္လိုတာ။

လူတစ္ေယာက္ကို "အမ်ားနဲ႔ တန္းတူ ေလးစားပါတယ္။ ခင္မင္ပါတယ္" ေျပာၾကည့္ ႀကိဳက္တဲ့လူ မ႐ွိဘူး ဆရာ။ သူ႕ကိုမွ အထူးတလည္ ႐ွိေစခ်င္တာမ်ိဳး၊ သူ႕ကို သူလို႔ပဲ မွတ္ရမယ္။ အမ်ားနဲ႔ ေရာေထြး မေတြးရဘူး ဆုိတဲ့ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ စကားမ်ိဳးေတြ ၾကားရႏိုင္တယ္။ (လြန္းထားထားတို႔ dialogue ေတြ ထင္တာပဲ)

လူေတြဟာ တန္ဖိုးထား ေလးစားတာနဲ႔ ေဒြးေရာယွက္တင္ ေရာေႏွာတာကို ကြဲကြဲျပားျပား နားမလည္ၾကဘူး။ အေလးအနက္ အသိအမွတ္ျပဳ ဆက္ဆံတာနဲ႔ လုပ္ဇာတ္ႀကီး တစ္ခုလို အေပၚယံေလး ဟန္ေဆာင္တာကို ခြဲျခားၿပီး မသိၾကဘူး။ ကိုယ္ေတာ့ အဲလိုပဲ ခံစားရတယ္။

ဆုိေတာ့...

လူတုိင္းကုိ တန္ဖုိးထား ေလးစားရေပမယ့္ စြဲလမ္းမႈ သံေယာဇဉ္ေတြ ထားမေနဘူး ဆုိရင္

ဆိုတဲ့ စာသားကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အေတာ္ ႀကိဳက္သြားမိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီအရည္အခ်င္းကေတာ့ အလိုလို ႐ွိၿပီးသားလို႔ ေတြးမိလိုက္ေသး။

Poet ေျပာသလို mature ျဖစ္တဲ့ စိတ္အထာနဲ႔ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္။
ကိုယ့္ မူ အတုိင္း စိတ္နဲ႔ မေတြ႕တဲ့ အရာေတြကို ေပယ်ာလကံ လုပ္တတ္တဲ့စိတ္၊
အခ်ဉ္ေပါက္လြယ္၊ အျမင္ကပ္လြယ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

***

Top 10 in my mind !

1) ေမာင္










2) Bill Gates



အေၾကာင္းျပခ်က္ ေရးစရာ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္တဲ့ အရာမွန္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တယ္ တဲ့။

3) A J Cronin



သူ႕စာေတြကို စိတ္ဝင္စားရာကေန သူ႕ life ကိုပါ စိတ္ဝင္စားလာမိတယ္။ သူေရးသမွ်မွာ စိတ္အဝင္စားမိဆံုးကေတာ့ Autobiography ေျပာလို႔ရတဲ့ "Adventure in the Two Worlds" ပဲ။ အဲဒီထဲကမွ စိတ္အဝင္စားမိဆံုး အပိုင္းက ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ ပထမ professional ကေန စာေရးဆရာဘဝကို ေျပာင္းခဲ့တဲ့ တဆစ္ခ်ိဳးအေကြ႕ပါပဲ။ မိဘမဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အေစာပိုင္းကာလမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲခဲ့လည္း ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘဝႏွစ္ခုလံုးမွာ အံ့မခန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ေျပာစမွတ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့လူ။

4) Don Vito Corleone (Marlon Brando)



ကိုယ္က ႐ုပ္႐ွင္ထက္ စာအုပ္ေတြကို ပိုႀကိဳက္ေတာ့ Marlon Brando ဆိုတာထက္ God Father, Don Corleone ဆုိတာကိုပဲ ပိုစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ေယာက္်ားပီသတဲ့သူ၊ သစၥာ႐ွိတဲ့သူ၊ ေအာက္တန္းက်တဲ့ နည္းနဲ႔ အႏိုင္မယူတတ္တဲ့သူ၊ ဉာဏ္ေကာင္းၿပီး သတၱိ႐ွိတဲ့သူ၊ တိက်ျပတ္သားတဲ့သူ၊ ၿပီးေတာ့ ... သတ္ရဲတဲ့သူ၊ ေသရဲတဲ့သူ။

ႀကံဳလို႔ေျပာရရင္ ကိုယ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို ခံစားလို႔ မရတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ မဆန္းဘူး။

5) Michael Corleone (Al Pacino)



အေဖကို ဆက္ခံႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း႐ွိတဲ့ သား ေတြကို သေဘာက်တယ္။
Cronin မွာ သား (၃) ေယာက္ ႐ွိတယ္။
ေဒါက္တာဝင္းဝင္း႐ွိန္ (ဝင္းဝင္းလတ္) မွာ သား (၃) ေယာက္ ႐ွိတယ္။
Don Corleone မွာလည္း သား (၃) ေယာက္ ႐ွိတယ္။
ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ လူေတြမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ သား (၃) ေယာက္စီ ႐ွိတယ္။
ေနာက္ အျပင္ေလာကမွာလည္း ႐ွိေသးတယ္။ ေတာ္တဲ့လူေတြမွာ သား (၃) ေယာက္စီ ႐ွိတတ္တာလား မသိဘူးလို႔ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိတယ္။ တခ်ိန္က ကိုယ္လဲ အားက်ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ မက်ေတာ့ပါဘူး။

6) Brad Pitt



အလယ္တန္း ၇ တန္း၊ ၈ တန္းေလာက္က Interview with the Vampire ၾကည့္ၿပီး ႀကိဳက္ခဲ့တာ။
Jennifer နဲ႔ Jolie ထက္ ကိုယ္က အမ်ားႀကီး ေစာပါတယ္။
Hollywood Star ဆိုေတာ့ ဘာမွေတာ့ သိပ္ေျပာစရာ မ႐ွိပါဘူး။
သူဘာဝတ္ဝတ္ စတိုင္က်တာ။ ဘယ္လိုေနေန ၾကည့္ေကာင္းတာေလာက္ပဲ ေျပာစရာ႐ွိပါတယ္။
ထူးျခားတာ ဆုိလို႔ သူ႕မိဘေတြက ငယ္လင္ ငယ္မယားေတြ ဆိုတယ္။ ခုခ်ိန္ထိေပါ့။

7) Keanu Reeves



သူ႕ကိုလည္း Pitt နဲ႔ မေ႐ွးမေႏွာင္းေလာက္မွာပဲ ၾကည့့္ျဖစ္တာ။
Speed မွာေလ။ Bus ကားေအာက္ ဝင္ၿပီး time bomb ျဖဳတ္ရတဲ့ ရဲ အရာ႐ွိ Jack ဆိုတာ။
Hollywood က မင္းသားေတြ ဘာမွ သိပ္ေျပာစရာ မ႐ွိဘူး။
ၾကည့္လို႔ အဆင္ေျပရင္ ႀကိဳက္လုိက္တာပါပဲ။

8) BYJ



သူ႕ကားေတြ သိပ္မၾကည့္မိပါဘူး။ ၾကည့္ရသေလာက္ ႀကိဳက္ပါတယ္။
Winter Sonata ကိုေတာ့ လံုးဝကို မႀကိဳက္ပါ။
ဘိုးေတာ္ဘုရားေခတ္က ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး အတင္းႀကီးပဲ မို႔လို႔။

ကိုယ္ ပထမဆံုး ၾကည့္ဖူးတာ Winter Sonata လဲ မဟုတ္၊ Hotel လဲ မဟုတ္ဘူး။
ဟိုတယ္ကားကေတာ့ ခုထိ မၾကည့္ဖူးပါဘူး။
ဆရာမနဲ႔ ကားေလ။ ေနာက္ေတာ့ သူ ဦးေႏွာက္ ကင္ဆာနဲ႔ ဆံုးသြားတယ္။
မတုန္မလႈပ္ ေအးတိေအးစက္၊ ေခါင္းမာမာ ပံုစံနဲ႔ ဘဝနာခဲ့တဲ့၊ အထက္တန္းလႊာထဲကို ဝင္ဆန္႔ခ်င္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း။

အျပင္မွာ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႀကိဳက္မယ္ မထင္ဘူး။ မိန္းမနဲ႔ တူလို႔။

9) Zaw Win Htut



ျမန္မာျပည္က တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ထည့္ဦးမွလို႔ စဉ္းစားမိေတာ့... ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းစားပါတယ္။ မင္းသားေတြ တစ္ေယာက္မွ ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ လြင္မိုး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ရ သလိုလုိ ႐ွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕လည္း မႀကိဳက္ေတာ့ မထည့္ခ်င္တာနဲ႔။ အဆိုေတာ္ထဲကပဲ စဉ္းစားရပါတယ္။

သူနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေခါင္းထဲ ေပၚလာတာ တစ္ခု႐ွိတယ္။
ဆရာမ ေမၿငိမ္း ေရးတဲ့ အသံသစ္ ျပတိုက္ ထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕အမ်ိဳးသမီးကို ေပးခဲ့တဲ့ စာ ကေလး။ (Not Sparrow)

သူက စၿပီး ကမ္းလွမ္းေတာ့ အသက္ကလည္းငယ္ သီခ်င္းလဲ ဆိုေနၿပီဆုိလား ... ဆုိေတာ့ အက်င့္စ႐ိုက္ခ်င္းကလဲ တူမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိၿပီး ေမခိုင္က ျငင္းလိုက္တယ္။... အဲဒီမွာ သူ စာေရးခဲ့တယ္။

"... ကိုယ္ ေနာက္ဆုတ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေမခိုင္ စိတ္ညစ္မွာ စိုးလို႔ ေနရာမွာတင္ ရပ္ေစာင့္ေနတာ"

ေနာက္ေတာ့လည္း ေစာင့္ရက်ိဳးနပ္သြားေရာ ေနမွာေပါ့။

10) Cze Republic



အခ်စ္ဦးေပါ့။ ၁၆ ႏွစ္ကတည္းက Euro '96 မွာ အားေပးလာရတာ။
ပြဲစဉ္ေတြမွာ သူတို႔ ေပ်ာ္လွ်င္ ေပ်ာ္ျခင္း၊ သူတို႔ ဝမ္းနည္းလွ်င္ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ သူတို႔ စိတ္လႈပ္႐ွားလွ်င္ စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းနဲ႔ တစိတ္တည္း တဝမ္းတည္း ျဖစ္လာခဲ့တာ။

Final မွာ ဂ်ာမနီကို penalty နဲ႔ ႐ႈံးေတာ့ ဂိုးသမား ထုိင္က်သြားတဲ့ပံုကို မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထင္ penalty ကိုပဲ ၅ လံုးစီ တေက်ာ့တည္း မကဘူး ထင္တယ္။

အေရးႀကီးတဲ့ တလံုးကို တေယာက္က ကန္သြင္းမယ္ ဆုိေတာ့... က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုးက မၾကည့္ရဲလို႔ စက္ဝိုင္းပံု ဝိုင္းလို႔ တေယာက္ပုခံုး တေယာက္ဖက္ၿပီး တူတူ ေခါင္းေတြငုံ႔ထားၾကတာလဲ ဘယ္လို အမွတ္ရေနမိမွန္း မသိဘူး။ အဲဒီတည္းက အမ်ိဳးေတြလို စိတ္ထဲမွတ္ေနခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ နာမည္ေတြေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ ထက္ ပိုမသိခဲ့ပါဘူး။

ေက်ာင္းၿပီးကာစကေတာ့ Euro 2004 ကို ၾကည့္ျဖစ္ျပန္တယ္။
ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔ သူတို႔ကိုပဲ attention ေပးၿပီး ၾကည့္မိျပန္ေရာ။
႐ံႈးပြဲ မ႐ွိနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ တက္လာခဲ့ၿပီးမွ ႐ံႈးထြက္ပြဲလည္း ေရာက္ေရာ တန္းၿပီး ႐ံႈးေတာ့တာပါလား။
အသည္းကြဲတယ္ ဆုိတာ အဲဒီမွာ နားလည္သြားတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ေတာင္ "ညက Cze အသင္းေတာ့ ႐ံႈးသြား႐ွာၿပီ" ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ႏိုးခဲ့ရတယ္။

***
ႏွစ္သက္မိေသာ အမ်ိဳးသားမ်ား ဆိုတဲ့ post ကို ေရးေပးဖို႔ ျဖဴတုတ္ေလး က tag လို႔ပါ။
သူ မတဂ္လည္း ေရးမလို႔ပါပဲ။

ခုလည္း gtalk မွာ ေျပာရင္း ဒီ post အေၾကာင္းလည္း သိေရာ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိလို႔ ေရးခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ tag ခိုင္းတဲ့ Addy ကို ဆက္ tag လိုက္ပါတယ္။

***

တရားခ် ခံရျခင္း

ညက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အၾကာႀကီး တရားခ်တာ ခံလုိက္ရတယ္။
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥအတြက္ပါ။ virtual world ကဟာနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။
ပထမ gtalk ကေန ေျပာရာက ေနာက္ေတာ့ ေျပာမရ ဆိုမရ ျဖစ္ေနတယ္ ထင္လားမသိ။
ဖုန္းေခၚၿပီး ဆက္ေျပာတယ္။

ည 12 နာရီ ေက်ာ္တဲ့ထိ။
ဒါေတာင္ ငါ နက္ဖန္ ႐ံုးသြားရမယ္ ဆိုၿပီး ျဖတ္လုိက္လုိ႔။
မဟုတ္ရင္ ဆက္ေျပာဦးမွာ။

ေျပာလုိက္တာေတြကေတာ့ စံုေနတာပဲ။
မ်ားလြန္းေတာ့လည္း ဟုန္သြားၿပီ။
ဘာတဲ့ လွ်ပ္စစ္နဲ႔ ေ႐ွာ့ခ္ ႐ိုက္လို႔ ရတဲ့ဟာကို လည္လွီးဖို႔ ႀကံစည္ေနတယ္ ဆုိလား။
မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အလုိေလ်ာက္ သက္တမ္းကုန္သြားတာကို ေစာင့္ေနတာပါ ေျပာလဲ လက္မခံဘူး။

မ်က္ႏွာေက်ာက တင္း၊ စကားေျပာက ျပတ္ေတာင္း၊
ဒီၾကားထဲ စကားက တတ္တတ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ရင္ "တိ" ကနဲ ျပတ္ေတာ့မယ့္ အသြားေတြက သံုးတတ္ခဲ့တာ ဆုိေတာ့ အေရးႀကံဳမွ "ငါက ၾကင္နာတတ္တဲ့သူပါ" သြားေျပာေတာ့ ယံုမယ့္သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
(ယံုမယ့္သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး ဆုိတာ... ဘယ္သူ႕မွ သြားေျပာဖူးလုိ႔ မဟုတ္ဘူး။
ဒီလူေတြကမွ မယံုတာ က်န္တဲ့ ဘယ္သူကမွ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ တြက္ၾကည့္မိတာ)

ေအာ္ စိတ္ထဲမွာ ဘာ႐ွိတယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။
"I am just a poor girl. never lucky in the affair like that..." blah blah ေတြ ေျပာၾကည့္ေတာ့လည္း
"လာညည္းျပမေနနဲ႔။ နင့္ ဘယ္သူမွ မသနားဘူး" လို႔ ေျပာတယ္။

ခက္တာ...
ဘယ္လိုမွလည္း ကိုယ့္အျမင္ကို အဆိုတင္သြင္းလို႔ မရ။ ပယ္ခ်ည္း ခ်ေနေတာ့တာပဲ။
နင့္ဟာနင္ ငဲ့တာေတြက မ်ားေနတာ... တို႔
ပါးပါးေလးနဲ႔ ခ်ည္ထားတာ... တို႔
အမယ္.. အႏုပညာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေဝးတဲ့သူ မို႔ပဲ။ မွတ္ေတာင္ထားရဦးမယ္။ ဝတၳဳထဲ ျပန္သံုးဖို႔။
ဘယ္တုန္းတည္းက ေျပာခ်င္ေနတယ္ မသိဘူး။

ကိုယ့္ Personal Affair သက္သက္ပါ။
စကားလဲ မစပ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ စကားလဲ စပ္စရာ မလိုပါဘူး။
ကမ္းပါးၿပိဳတယ္ေဟ့ ေျပာရာကေန ႏြားမေပါင္က်ိဳးတာ ေရာက္ခ်င္ေရာက္မွာပဲ။

သူ႕ဘာသာ ကိုယ့္ ျဖစ္စဉ္ေတြကို မသကၤာရာကေန ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေျပာစရာ ရသြားေတာ့တာပဲ။ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ ေျပာရရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမို႔ ခ်စ္တဲ့ မ်က္ေစ့နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ ဘာေတြပဲ လာေျပာေျပာ ခ်စ္ပါတယ္။
(အဲလိုေတြ ထည့္ထည့္ေရးေနတာ သူ႕ရီးစားေတာ့ ေက်နပ္ရဲ႕လား မသိဘူး။)
ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္ လို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ အဲဒီစကား သိပ္မမိုက္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ "My main point is I want you to be a Straight person" လို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒါ ကိုယ့္ကို ႏွက္ထားမွန္း သိရက္သားနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာပါပဲ။
အျမင္မတူတာကေတာ့ တပိုင္းေပါ့။

You are saying, "I'm so pity the fish so I hit its head and let it die." ဆိုတာ ပါေသးတယ္။
ဗမာလုိေရာ၊ ဘိုလိုေရာ စံုေနတာပါ့ပဲ။
အရင္ကေတာ့ soup လုပ္ၿပီးရင္ အိုးလိုက္ခ်ၿပီး ေသာက္ေနက်။
ပန္းကန္လံုးတစ္လံုး ေဆးရသက္သာ နည္းလား ဆုိၿပီ။
ေနာက္ အဲလို အိုးစြပ္ခြက္စြပ္ မစားေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္က်မွ အိပ္ရာဝင္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
သူေျပာတာေတြ ျပန္စဉ္းစားမိၿပီး...

အဲလို ထင္ရင္ မွားသြားမွာေပါ့။
အိပ္လိုက္တာ တခ်ိဳးတည္းပဲ။ ၇ နာရီ ခြဲခါနီးမွ ႏိုးတယ္။
႐ံုးကို ၁ဝ မိနစ္နီးပါး ေနာက္က်ၿပီးမွ ဝင္တယ္။

***
ကံမ်ား ဆုိးခ်င္ေတာ့ ေနာက္က်ကာမွ MD က အေပါက္ဝမွာ ရပ္ေနတယ္။
ပိုၿပီး ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူနဲ႔ကိုယ္ အက်ၤ ီ အေရာင္က ဆင္တူေနေသး။

ခုတေလာ လုပ္သမွ်ေတြကလည္း အဆီအေငၚမတည့္ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ affair ေတြက သိပ္အဆင္မေျပရတဲ့ထဲ... ႐ွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တပိုင္းက ကိုယ့္ဘက္က မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကိုမ်ား မိစၦာမႀကီး ထင္ေနၾကလား သြားေမးရင္လဲ ေမးေတာ့မွ ေျပာစရာ စကားလံုး အသစ္ရသြားဦးမယ္။ ကိုယ့္႐ွဴးကိုယ္ပတ္...

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အဆင္မေျပလို႔ ကိုယ္မေရးကိုယ္မတာ တာေတြ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ လုပ္ေတာ့လည္း တရားစြဲ မခံရတာပဲ ေတာ္ဦးမယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ အာ႐ံုမ်ားလို႔ ရတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အၿမဲတမ္း လြဲတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိ အၿငိမ္မေနႏိုင္တဲ့ ဇာတာလဲ မသိဘူး။

ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ေဝဖန္ခံရရင္ မႀကိဳက္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ခၽြင္းခ်က္ေတြေတာ့ ႐ွိပါတယ္။
နည္းနည္းပါးပါးပဲ ႐ွိတဲ့ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခၽြင္းခ်က္ေပါ့။

တကယ္ဆုိ အဲဒီ ညေနမွာ online ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။
ဒီၾကားထဲ ညက် မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အေျပာခံလိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ေတာ့ မဆိုးပါဘူး။
စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္မိတယ္။
ငါ့ကို နားမလည္ပါလား လို႔။

***
ခု Tina Arena ရဲ႕ I wanna know what love is... အျပန္ျပန္ နားေထာင္မိတယ္။

ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။

"တားဆီးလို႔ မရႏိုင္တာ အခ်စ္၊ ကစားဖူးသလား ထိုးစစ္၊ အားလံုးနဲ႔ ႐ွင္းရန္ အဆင္သင့္၊ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔ ဆက္ခ်စ္..." ဆိုတာ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္း။

***
ေလာကႀကီးကို စိတ္ကုန္တယ္။
shopping ထြက္လုိက္ဦးမယ္။

***
သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူအဲလိုေျပာေတာ့ ဝမ္းနည္းတာပဲ။

***

ယုန္ကေလးက နား႐ြက္ေထာင္

ဆံုးမစာ

ကိုယ့္မွာ သတိ မ႐ွိဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို သတိေပးလုိ႔ မရ။
ကိုယ့္မွာ တရား မ႐ွိဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို တရားခ်လို႔ မရ။
ကိုယ့္မွာ ပညာ မ႐ွိဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို ပညာျပလို႔ မရ။
ကိုယ့္မွာျဖင့္ ဘာမွ မ႐ွိဘဲနဲ႔ သူမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းခ်င္လို႔ မရ။

(ကုိယ့္ဘာသာ တရား ျပန္ခ်ထားတာ။)

***

Then & Now !

ပ်င္းလို႔ တင္တဲ့ post !



(Choa Chu Kang MRT က Handicap Ramp မွာ - ႐ိုက္ၿပီးမွ သတိထားမိတယ္)

ဒီလို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ ဓါတ္ပံုတင္တာ မိုက္မဲရာေတာ့ က်ခ်င္ က်လိမ့္မယ္။

သို႔ေသာ္လည္း လူ႕ဘဝႀကီး ဒါေတြ လိုက္ ဂ႐ုစိုက္ေနရရင္ျဖင့္ အလုပ္မဟုတ္ဘူး ထင္တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဟို တပတ္က အိမ္ကလူေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္စားၿပီး ႐ိုက္လာတဲ့ group ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို အိမ္က ညီမေလးေတြက face book ကေန tag နဲ႔ ပို႔ေပးေတာ့ ကိုယ္ tag ေတြကို ကမန္းကတန္း ျပန္ျဖဳတ္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥကို အေရးမစိုက္လွေပမယ့္ သူမ်ားေတြ ကိုယ္နဲ႔ ၿငိၿပီး အေခ်ာင္ပါကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ။

အဲဒီပံုေတြ တကူးတက tag လုပ္ၿပီး ပို႔ေပးတဲ့ ညီမေလးကိုေတာင္ အဲဒီအေၾကာင္း ေသခ်ာ ႐ွင္းမျပရေသးဘူး။ သူက ပို႔ခ်င္လုိ႔ tag ေပးတာ ကိုယ္က ျဖဳတ္ပစ္တယ္ ထင္ေတာ့မယ္။

(ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ အခြင့္အေရး။
face book မွာ ဓါတ္ပံုေတြ မ႐ွိလုိ႔ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္မသြားပါဘူး။ ကိုယ္ fb ကို သိပ္လဲ familiar ျဖစ္လွတာ မဟုတ္ဘူး။ သိပ္လဲ မသံုးတတ္ဘူး။ ကိုယ္ကစလုိ႔လဲ ဘယ္သူ႕မွ add မလုပ္ျဖစ္လွဘူး။

ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ စဉ္းစားမိတယ္။ ဘဝဘဝက သူတပါးရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို အံုနဲ႔ က်င္းနဲ႔ ပိတ္ပင္ခဲ့မိလို႔မ်ား ဒီဘဝ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ေနရာမ်ိဳးမွာ လူလာျဖစ္ခဲ့ၾကသလားလို႔ပါ။)

ကိုယ့္အတြက္ အေရးမစိုက္ဘူးဆုိတာက လူေတြနဲ႔ ေနသေ႐ြ႕ ဒါမ်ိဳးေတြ တေကြ႕မဟုတ္ တေကြ႕ ႀကံဳမွာပဲလုိ႔ ယူဆမိလို႔ပါ။

ဒါ့ထက္ပိုတာ တစ္ခုက ကိုယ့္အနီးဆံုး လူေတြရဲ႕ ကိုယ့္ အေပၚထားတဲ့ ယံုၾကည္မႈကို ေသခ်ာေနလို႔ပါ။ ဘယ္သူဘာေျပာလို႔မွ နားေယာင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။
အကုန္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ခ်ည္းပဲ။

***

ဝဋ္ေႂကြး၊ သံသရာ ႏွင့္ အေမး အေျဖ

ZT said...

ဝဋ္တို႔ ကံကံ၏ အက်ိဳး ဆိုတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ စဥ္းစားလို႔ မရတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ရွိတယ္။ ကိုယ္စဥ္းစားလို႔ မရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို တျခားသူေတြပါ ေရာၿပီး ေခါင္းစားခိုင္းလိုက္ဦးမယ္။

ဥပမာ Mr.Y ကို Mr.Z က သတ္တယ္။
အတိတ္ဘ၀ တုန္းက Mr. Y က Mr. X ကို သတ္ခဲ့ဖူးမယ္။ အဲဒီအတြက္ Mr. Y မွာ အတိတ္ဘ၀က ၀ဋ္ရွိလို႕ အခု ဘ၀မွာ Mr. Z သတ္တာ ခံရတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမယ္။

Mr. X အေနနဲ႔လည္း အတိတ္ဘ၀က Mr. W ကို သတ္ခဲ့ဖူးလို႔ Mr. Y က သူ႕ကို သတ္တာ ခံရတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ Mr. W အေနနဲ႔လည္း အတိတ္ဘ၀က Mr. V ကို သတ္ခဲ့ဖူးလို႔ Mr. X က သူ႕ကို သတ္တာ ခံရတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အစဥ္အဆက္ အေရွ႕ကို လိုက္သြားမယ္ ဆိုရင္ သံသရာ အစမွာ ပထမဦးဆံုး အသတ္ခံရတဲ့ Mr. A ဆိုတာ ရွိမွာပဲ။ သံသရာအစ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕မွာ ၀ဋ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕မွာ ၀ဋ္မရွိဘဲ သူဘာလို႔ အသတ္ခံရသလဲ။

ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါင္းထဲမွာ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားေနတာ ၾကာၿပီမို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီမွာ အေျဖရွိသလား သိခ်င္လို႕ပါ။ မေမးသင့္ဘူးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္က သူေဟာသမွ် ဆန္းစစ္ျပီးမွယံုလို႔ ကာလာမသုတ္မွာ ေဟာသြားလို႔ ေတြးမိတာေလး ေျပာျပတာပါ။

တစ္ေယာက္ေယာက္မွာ အေျဖရွိရင္ ေျပာျပေပးပါ။ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။

***

Anonymous said...

ကိုယ့္အထင္ေျပာရရင္ Mr. A အသတ္ခံရတာက သူမေကာင္းတာေတြ လုပ္တာမ်ားလုိ႔ အကုသုိလ္ဖိစီးျပီး သူမ်ားသတ္တာခံရတာ ေနမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ေဒါသအေလ်ာက္ သတ္မိတဲ့ Mr. B က ဝဋ္ျပန္လည္တာ ေနမွာေပါ့..

ဟီး ကုိယ္ထင္တာေျပာျပတာပါ။

ဟို ဒိုမီနိုကစားသလုိမ်ိဳးေလ။
စီတန္းထိဆက္ျပီး ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ကဒ္ေလးေတြ
တခုၿပီးတခု ဆက္ကာဆက္ကာ လဲက်သြားဖို႕ ပထမဆုံးကဒ္ကို ထိတို႔လုိက္တာက လက္ေခ်ာင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေဘာလံုးေလးျဖစ္ျဖစ္ အျခားအရာ တခုခုက စလုိက္တာေပါ့။ အဲ့ဂလုိျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေစတနာဆိုတာ တကယ္အက်ိဳးေပးတာေနာ္..

သူမ်ား စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့သူ ဆုိရင္ အခုလဲ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္း၊ ေနာင္လဲ ဒီေစတနာရဲ႕ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ကိုယ္ျပန္ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲစရာအေၾကာင္း ေပၚကို ေပၚလာမွာပါ။ အဲ့ဒါေတာ့ ယုံတယ္။

***

Rita said...

ဟားဟား စက္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ရီမိတယ္။
အေမးနဲ႔ အေျဖကို တကယ္သေဘာက်လို႔ပါ။

Anonymous ေျဖသြားတာ ဆီေလ်ာ္တယ္လို႔လဲ ထင္မိပါတယ္။ ေဝးေဝးမၾကည့္ပါနဲ႔။ အဇာတသတ္နဲ႔ ဗိမၺိသာရမင္းကုိပဲ ၾကည့္ပါ။ ဗိမၺိသာရဟာ ကိုZT ေျပာတဲ့ Mr. A ေနရာကပဲ။ ေနာက္ပုိင္း ေဆြစဉ္မ်ိဳးဆက္ အဖသတ္သားေတြအျဖစ္ မင္းဆက္ ဘယ္ႏွစ္ဆက္ရယ္လို႔ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ခိုင္ခိုင္မာမာ မသိပါ။

ဆိုေတာ့ ဒီသံသရာမွာ Mr. A ေနရာက ဗိမၺိသာရဟာ သူက ဖခင္ျဖစ္သူကို သတ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တျခား အကုသိုလ္ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူရဲ႕ အသတ္ကို ခံရတာပဲေပါ့။ အဇာတသတ္အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္လည္း သူ႕ အကုသိုလ္ဟာ သူ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္႐ွိတဲ့ထဲကေန သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ။ အဖသတ္သားသာ မျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီ ဘဝမွာတင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ႏိုင္တယ္ ဆုိတယ္ မဟုတ္လား။ (ကံ = အလုပ္ ဆုိတာ တကယ့္ကို ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာပဲ။ ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့ အရာပဲ)

ဒါကို ၾကည့္ရင္ Anonymous ေျပာသလိုပါပဲ။
ဝဋ္ ဆုိတာ တူေသာ အက်ိဳးေပးလို႔ ဆုိၾကပါစို႔။ တူေသာ အက်ိဳးေပးဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္အားလံုး ဆင္တူျပန္ျဖစ္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။

ဥပမာ။ ။ ေဒဝဒတ္က ဘုရားကို ေျခမေသြးထြက္ေအာင္ ျပဳခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္က အသက္ကို လုပ္ႀကံတာေလ။ ဘုရား႐ွင္တို႔မည္သည္ သူတပါးက လုပ္ႀကံလို႔ အသက္ေသ႐ိုးထံုးစံ မ႐ွိလို႔သာ မဟုတ္လား။ အဲဒီအျဖစ္မွာ ျဖစ္စဉ္သာ တူေၾကးဆို ေဒဝဒတ္သည္ သူမ်ားက သူ႕ကို ျပန္လုပ္ႀကံခံရ႐ံုနဲ႔တင္ ၿပီးေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အကုသိုလ္က ႀကီးလြန္းလို႔ ငရဲတန္းေရာက္တယ္ ဆိုတယ္။

ေနာက္တခုက ကိုZT မေမးေပမယ့္ သံုးသြားတဲ့ စကားလံုး "သံသရာ"။

အဲဒီ ကိစၥေတာ့ ကိုယ္လဲ ခုထိ စိတ္ထဲ မေက်လည္ေသးပါဘူး။ သံသရာအစ လို႔ ကိုZT သံုးသြားေပမယ့္ ဘုရားေဟာမွာ ဒီလို မလာဘူး႐ွင့္။ သံသရာသည္ အဆံုးအစမထင္/ အဆံုးအစမ႐ွိ လုိ႔လာတယ္။ လူဘယ္က စျဖစ္တယ္လို႔ ဘုရား မေဟာဘူးဆိုတယ္။

အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ ဒီသံသရာ စက္ဝန္းဟာ အဆံုးအစ မ႐ွိလို႔ပါ တဲ့။ စက္လံုးတစ္လံုးကို အဆံုးအစ သတ္မွတ္လုိ႔ မရသလို သံသရာကိုလည္း အဆံုးအစ သတ္မွတ္လို႔ မရပါတဲ့။

ဒါကိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ဉာဏ္မမီပါဘူး။

ဘုရား႐ွင္တုိ႔ မည္သည္ "ဟုတ္မွန္ အက်ိဳး႐ွိ" ႏွစ္တန္ေသာ စကားကုိသာ ဆိုတယ္ ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဟုတ္မွန္ရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဝေနယ် သတၱဝါေတြအတြက္ အက်ိဳးမ႐ွိႏိုင္လို႔ ေဟာမသြားဘူးလို႔ ယူဆရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

(အဆံုးအစမ႐ွိ ဆုိတာ သက္႐ွိေတြရဲ႕ ျဖစ္စဉ္ သံသရာကို ဆိုပါတယ္။ individual တဦးတေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ဘဝသံသရာကေတာ့ ဘဝဆက္ ျပတ္ေအာင္ ျဖတ္ႏိုင္ရင္ ျပတ္တယ္ ဆုိရမယ္ေပါ့။ ဒါက တဦးခ်င္းစီရဲ႕ သံသရာအဆံုး ျဖစ္မွာေပါ့။)

ကိုZT ေရာ၊ Anonymous ကိုေရာ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***
စဉ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္ ယူဆလို႔ post အျဖစ္ျပန္တင္ လိုက္ပါတယ္။
ကိုZT ကိုေရာ၊ လာေဆြးေႏြးတဲ့ Anonymous ကိုပါ သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***

ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္း

အခါတပါး၌ နတ္သားတစ္ပါးသည္ ...

(ႀကိဳၿပီး ဝန္ခံထားစရာေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ဒီ ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ အမည္နာမေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကိုယ္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္မွတ္မိေနတာက အဲဒီက ေပးခ်င္တဲ့ message ပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေရးတာပါ။)

နတ္သားဟာ ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ လူ႕ျပည္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါသတဲ့။
(စိတ္ထဲ ဒီနတ္သားႏွယ္ ကိုယ့္လို ျဖစ္မွာပဲ ေတြးမိတယ္။ အားေန အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္း မလုပ္ဘဲ လူ႕ျပည္ လွမ္းၾကည့္တယ္)။

အဲဒီမွာ သူဟာ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေလးစားစြာ အတူ သတင္းသံုးေနတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းထားတဲ့ ယံုၾကည္ေလးစားမႈကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ (တကယ္ သိရေတာ့ သူ႕ ဘာအက်ိဳး႐ွိမွာမို႔တဲ့လဲ)

ဒါနဲ႔ သူဟာ မိန္းမေယာင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ပထမရဟန္းတပါးရဲ႕ ေဘးကေန လိုက္ၿပီး၊ အတူေန ဒုတိယရဟန္းကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ျပဳပါတယ္။ ဒီ အေယာင္ေဆာင္ မိန္းမဟန္ကို ပ- ရဟန္းက မျမင္ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တိုတိုေျပာရရင္ အရင္က ယံုၾကည္ေလးစားစြာ အတူ သီတင္းသံုးလာတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ အထင္အျမင္လြဲမွား၊ အျငင္းပြားၿပီး သံသယေတြနဲ႔ ကြဲကြာသြားတယ္ ဆုိပါတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ အလကားေနရင္း စမ္းသပ္ေလ့လာခ်င္တဲ့ နတ္သားမွာ သူ႕ပေယာဂနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေလးစားလာတဲ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းႏွစ္ပါးမွာ သံသယေတြနဲ႔ ကြဲကြာၾကေလတယ္ ဆုိၿပီး ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရတယ္ ဆိုတယ္။

သီလစင္ၾကယ္သူကို ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစတဲ့ အကုသိုလ္၊
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူတို႔ကို သံသယေတြနဲ႔ ေကြကြင္းေစတဲ့ အကုသိုလ္။ဒီ အကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ သူ နတ္ျပည္က ေသလြန္ေတာ့ ငရဲမွာ ၾကာျမင့္စြာ ခံရတယ္ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးဘဝကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီနတ္သားဟာ သူကိုယ္တိုင္ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဝဋ္ေႂကြးကို အေၾက ဆပ္ရပါတယ္။

အဲဒီ ရဟန္း ဘယ္ေနရာကို သြားသြား၊ ဘာကို လုပ္လုပ္ သူ႕နံေဘးမွာ တကယ္မဟုတ္တဲ့ မိန္းမအရိပ္ေယာင္တစ္ခုဟာ ကပ္ပါေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္ အစစ္အမွန္ မိန္းမ မဟုတ္တဲ့ သူ႕ ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ ေဘးလူေတြသာလွ်င္ ျမင္ရတဲ့ ဝဋ္ေႂကြး႐ုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘးက လူတကာကေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ သကၤန္းပင္ ဝတ္ထားေပမယ့္ သြားေလရာရာမွာ မိန္းမက ကပ္ပါေနေတာ့တာပဲ ရယ္လို႔ ကဲ့ရဲ႕သၿဂႋဳဟ္ စကားဆုိၾကၿပီး၊ မၾကည္ညိဳၾက မကိုးကြယ္ၾကလို႔ ဆြမ္းကြမ္းအတြက္ အင္မတန္မွ ခက္ခဲခဲ့တယ္ လို႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး သူ ရဟန္းကိစၥၿပီးမွ ဒီ မိန္းမသ႑ာန္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္ လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

***
ကိုယ္ေတြးမိတာ...
ဇာတ္ေၾကာင္းကို တိတိက်က်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ဇာတ္လမ္းမွာ နတ္သားရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ စိတ္ညိဳညင္ပင္ပန္းစြာ ကြဲကြာသြားတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ အတိတ္ မပါခဲ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေၾကာင္းအရ ျဖည့္ ေတြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အထင္လြဲမွားခံရတဲ့ ပ-ရဟန္းမွာ ဒီနတ္သားလိုပဲ အတိတ္ဘဝက မေကာင္းမႈတစ္ခုခု ႐ွိခဲ့လို႔ ဆပ္ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူဟာ ေႂကြးေဟာင္း႐ွိလို႔ ဆပ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ယံုၾကည္ေလးစားသူရဲ႕ အထင္လြဲမွားမႈကို ခံရတယ္။ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးတဲ့ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေကြကြင္းရတယ္။ ဒါဟာ အတိတ္က သူတို႔ရဲ႕ ကံအေၾကာင္းတရားအရ ျပန္ဆပ္လိုက္ရတဲ့ ေႂကြးေဟာင္းျဖစ္မွာပါပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ မဆိုင္တဲ့ သူမ်ားကိစၥ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ဒီႏွစ္ေယာက္ၾကား ငါဝင္စမ္းသပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္ရယ္လို႔ နတ္ျပည္ကေန စိတ္ေထြျပား ပ်ံ႕လြင့္စြာနဲ႔ ဆတ္ေဆာ့လိုက္တဲ့ နတ္သားကေတာ့ ၾကားထဲက ေႂကြးသစ္တင္သြားေတာ့တာပဲ။

သူ႕အလွည့္က်ေတာ့ ဆတ္ေဆာ့မယ့္သူ မ႐ွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဝဋ္ဖက္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အကုသိုလ္တူတဲ့သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ့္လူစင္စစ္က မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘဲ အရိပ္အေယာင္သာ လာထင္တယ္။ (စကားအျဖစ္ အရိပ္အေယာင္လို႔ သံုးတာပါ။ တကယ္က ေဘးလူေတြ အေနနဲ႔ တကယ့္ မိန္းမစစ္စစ္ကို ျမင္ရသလို ျမင္ၾကရတယ္ ဆုိပါတယ္။)

ဝဋ္ေႂကြး႐ွိရင္ေတာ့ ဘုရား၊ ရဟႏၱာေသာ္မွ ေၾကေအာင္ ဆပ္ၾကရတာပဲ။ ျဖစ္သူေတြက အေဟာင္းေတြပါ။ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေႂကြး႐ွိလို႔ ဆပ္ရမယ့္ အတူတူ ကိုယ္က မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ ၾကားဝင္ရင္ေတာ့ အေႂကြးသစ္ကို ရေတာ့မွာေပါ့။

***
တိုက္ဆုိင္တာေတြ ႐ွိေနေသးလို႔ ဆက္ၿပီး ေတြးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။

အဲဒီ အျဖစ္ေတြမွာပဲ အတိတ္ဆုိတာကုိ ဖယ္ထားၾကည့္ရင္ေတာ့ ပ-ရဟန္းသည္လည္း သူ႕လက္႐ွိဘဝမွာ သီလစင္ၾကယ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္သားတျဖစ္လဲ ရဟန္းသည္လဲ ထို႔အတူပါပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းကိုသာ ျပန္မစဉ္းစားရင္ သူတို႔မွာ အသားလြတ္ႀကီး ခံလိုက္ၾကရတယ္လို႔ ထင္စရာ ႐ွိပါတယ္။

ေလာကမွာ လက္႐ွိ ကိုယ္ဘာမွ အမွားမလုပ္လဲ အထင္လြဲ အျမင္လြဲ၊ အေျပာခံ အဆုိခံ ဆုိတာ မေသမခ်င္း ႀကံဳရမွာပါပဲ။
အေႂကြး႐ွိေတာ့ ဆပ္ရတာပ။ ဗုဒၡဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္မဆန္းပါေလ။

သို႔ေသာ္လည္း...
သူ႕အက်ိဳးနဲ႔ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕သေဘာသူေဆာင္၊ သူ႕ၾကမၼာ သူစီရင္မယ့္ ကိစၥမွာ ဆုိခဲ့ၿပီးတဲ့ နတ္သားလို "ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳ" ရင္ေတာ့ ခံရတဲ့သူမ်ားက ပစ္ခ်လိုက္ရမယ့္ ေႂကြးအေဟာင္းကို ျပဳလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚေျပာင္းတင္သလို ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။

***
ဝန္ခံခ်က္။ ။ လတ္တေလာ အေရးကိစၥမ်ားေပၚ တည္မွီ၍ ေရးပါသည္။
***

ေ႐ႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ...

(ပဲနဲ႔)

အဲဒီ လက္ကိုင္ပုဝါေလး ဘယ္လိုလုပ္ ကိုယ့္လက္ထဲ ေရာက္လာလဲ ဆိုေတာ့...
အေဒၚဝမ္းကြဲက အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္မွာ ဥပေဒ တက္ေနတယ္။
ဘယ္ႏွစ္လဲ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မသိေတာ့ပါဘူး။
တခါတုန္းက ေရးဖူးတဲ့ အေဒၚဝမ္းကြဲပါ။
သူက အဲလိုမ်ိဳး ႐ိုက္ခိုင္းတာ။

လြမ္းတဲ့ မွတ္တမ္း

အဲဒီ တစ္ေန႔က မိုးဖြဲဖြဲ ႐ြာတဲ့ေန႔ေပါ့။
ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ကိုယ္​ ႐ံုးသြားတဲ့အခ်ိန္...

လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ တူတူ ေလွ်ာက္လာတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လာႀကိဳတယ္။ ျမန္မာအတြဲလို႔ေတာ့ ကိုယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီကအတြဲပဲ ထင္ပါတယ္။
သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ ကိုယ္က လူကဲခတ္ညံ့တယ္ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေ႐ွ႕က ေလွ်ာက္ေနၾကေတာ့ ကိုယ္လဲ ေနာက္ကေန စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္ေလးက သူ႔မိန္းကေလးရဲ႕ ထီးကိုေရာ... လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကိုေရာ သူပဲယူေပးတယ္။

ျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းပါ။
မိုးတဖြဲဖြဲေအာက္မွာ
ခ်စ္သူစံုတြဲေလး တူတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ပံုစံကို...
အရပ္႐ွည္႐ွည္ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔မိန္းကေလးရဲ႕ အိတ္ကို လြယ္ၿပီး မိန္းကေလးကို ထီးမိုးေပးေနတဲ့ ပံုစံကို...

ကိုယ္ေတာင္ ၿပံဳးမိတယ္။
ေနာက္ ေကာင္ေလးဖုန္းက ျမည္လာေတာ့ ထီးတဖက္နဲ႔ မအားတဲ့ ေကာင္ေလးက သူ႔မိန္းကေလးကို ဖုန္းကိုင္ခိုင္းတယ္။ ေကာင္မေလးက ပထမေတာ့ ဖုန္းကို သူ႔ေကာင္ေလး နားမွာ ကပ္ၿပီး ေပးေသးတယ္။ မမီမကမ္းနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူပဲ ယူၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။

***
အဲဒီေတာ့...
မင္းကို ကိုယ္ လြမ္းတယ္။

***
ဒီစကားေတြ ကိုယ္ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့ တဖက္မွာ တိတ္တဆိတ္ ၿပံဳးေနခဲ့လိမ့္မည္ ထင္သည္။
ေနာက္တေန႔မနက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းသာ ပါသည့္ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ႏွင့္သည္။

"အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနေစခဲ့တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ။"

***
အခ်စ္ဆုိတာ... တခါတေလေတာ့

ေျဖေလ်ာ့ပစ္ခါမွ ရစ္ပတ္လာ
လြင့္ပါးေစကာမွ ေႏွာင္ဖြဲ႕လာ
႐ွင္းထုတ္ပစ္ကာမွ ႐ႈပ္ေထြးလာ
ေဝးေဝးေျပးကာမွ နီးကပ္လာ

***


... ၾကင္နာသူ ရင္ခြင္မွာ ခိုဝင္နားဖို႔ ႀကိဳေနပါ
ရင္မွာ ေမးခ်င္ေနေသာ စကား
အရင္လို ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသးလား

***

မ ဆိုတာ "ျမတ္"

ဒီတခါ ျမန္မာလို

1. What is your name : ျမတ္
2. A four Letter Word : ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး
3. A boy's Name : ေမ်ာက္မူးလဲ (ညက ကိုေက့ သားေလး အေၾကာင္း ဖတ္မိၿပီးေတာ့...)
4. A girl's Name : မိုးေဟကို
5. An occupation : ေမ့ေဆး ဆရာဝန္
6. A color : မီးခိုး
7. Something you'll wear : မ်က္ေတာင္တု
8. A food : မုန္႔လင္မယား
9. Something found in the bathroom : မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ
10. A place : ေမာင္းမကန္
11. A reason for being late : မ်က္ေစ့လည္ေနလို႔
12. Something you'd shout : မတရားဘူး !!!!
13. A movie title : ေမာင္
14. Something you drink : မိုးေရ
15. A musical group : ၿမိဳ႕မ
16. An animal : ေႁမြ
17. A street name : မင္းဓမၼလမ္း
18. A type of car : မာစီဒီးစ္ဘင့္ဇ္
19. The title of a song : ေမာင့္ မူပိုင္႐ွင္
20. A verb : မ်က္ေစ့ေနာက္

***
ဒီတခါ မေနေနႏိုင္ ေျမွာက္ေပးလုိ႔...

***
Update :
Steve Evergreen said...
1. What is your name : ေမာင္႔ရဲ႕ ျမတ္
2. A four Letter Word : ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္
3. A boy's Name : မာနမင္းသား
4. A girl's Name : မေဟသီ
5. An occupation : ေမွာ္ဆရာ
6. A color : မံႈျပာရီမိႈင္း
7. Something you'll wear : ျမပုဝါ
8. A food : မင္းေလး ခ်က္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး
9. Something found in the bathroom : မိႈတက္ေနတဲ့ နံရံေလးဖက္
10. A place : ၿမိဳင္သာယာ
11. A reason for being late : ေမာင့္ ေၾကာင့္
12. Something you'd shout : ေမာင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုး
13. A movie title : မမင္းျဖဴမွန္မွန္ေျပာ
14. Something you drink : ေမတၱာေရ
15. A musical group : မင္းမႏိုင္ ေတးဝိုင္း
16. An animal : ေႁမြေပြး
17. A street name : မျပန္လမ္း
18. A type of car : ေမာင္းလို႔ရရင္ၿပီးေရာ
19. The title of a song : ျမခြာညိဳ
20. A verb : ေမ႔မရ

***

Poor Fish !

ဒီေန႔မနက္
အိပ္ရာကထေတာ့ ေရေႏြးတည္ဖို႔ ေမ့တယ္။
ခါတိုင္း ႏိုးတာနဲ႔ တည္ေနက်... ၿပီးမွ ေရမခ်ိဳးခင္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တယ္။
ဒါမွ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ breakfast စားခ်ိန္က် ေသာက္ဖို႔ အေနေတာ္ပဲ။

ေန႔တိုင္းလုပ္ေနက်ကို လုပ္ဖို႔ ေမ့တယ္။

ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ အဝတ္စားလဲေတာ့မွ သတိရတယ္။
ေရေႏြးလည္း မတည္ဘူး၊ ေကာ္ဖီလည္း မေဖ်ာ္ရေသးဘူး ဆုိၿပီး...
ဒါနဲ႔ ေကာ္ဖီ တခြက္စာပဲ အရင္တည္ၿပီး၊ စားရင္ေသာက္ရင္း စဉ္းစားမိတယ္။

ညေန ေရက်က္ေအးလုပ္ဖို႔ ထပ္တည္လိုက္ဦးမယ္လို႔...
electric kettle ႐ွိေပမယ့္ ႀကီးေနလို႔ ႐ိုး႐ိုးအိုးနဲ႔ နည္းနည္းပဲတည္မယ္ ဆိုၿပီး လွ်ာ႐ွည္ၿပီးသကာလ... ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ gas ကို နည္းနည္း ျမွင့္ၿပီး တည္လိုက္တာ...

႐ံုးကိုလာေတာ့ ပိတ္ဖို႔ေမ့ၿပီး ဒီတိုင္း ပစ္ထားခဲ့တယ္။

ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့မွ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ညီမေလးတေယာက္ကို အလန္႔တၾကား ဖုန္းလွမ္းေခၚရတယ္။ သူကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မကိုင္ေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေ႐ွ႕ပဲဆက္ရမလား၊ ေနာက္ပဲ ျပန္လွည့္ရမလားနဲ႔...

ႏွစ္ခါေလာက္ ဆက္တုိက္ေခၚၿပီး ကိုင္ေတာ့မွ... ဟင္း ခ်ရတယ္။
သူကလဲ တန္းသိတယ္။ "အစ္မ မီးဖိုလား" တဲ့။

***
ခုတေလာ လုပ္သင့္တာေတြ မလုပ္ဘူး။
* အက်ိဳး႐ွိမယ့္စာ မ်ားမ်ား ဖတ္ရမယ္။
* အခ်ိန္ကို အေလးထားရမယ္။
* ဘာသာစကား တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။
* ႏိုင္ငံတကာ သတင္းပလင္းေလး နားစြင့္ရမယ္။
(႐ံုးနဲ႔နီးတဲ့ အိမ္ ေျပာင္းလာတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ဒါေတြ ေလ့လာဖုိ႔ မဟုတ္လား။)

မလုပ္သင့္တာေတြေတာ့ လုပ္ေနတယ္။
* အက်ိဳးမ႐ွိမယ့္စာ (႐ံုးတြင္ ရာထူးတက္ရန္ အေထာက္အကူမျပဳ၊ လစာတိုးရန္ အေထာက္အကူမျပဳေသာ စာမ်ားကို ဆုိလုိပါသည္။) အမ်ားႀကီး ဖတ္ေနတယ္။
* အားတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနတယ္။
(ဟီးဟီးဟားဟားေတြ လုပ္တယ္။)
* ဘယ္တုန္းကမွ မၾကည့္ခ်င္တတ္တဲ့ ဗမာကားေတာင္ ၾကည့္မိေနေသးတယ္။
(တခါၾကည့္ရင္ မိနစ္ ၂၀၊ နာရီဝက္နဲ႔ ၂ ရက္႐ိွၿပီ။)
* ဘေလာ့က အတင္းေတြပဲ လိုက္ဖတ္ေနမိတတ္တယ္။
(ဘလန္႔ခ်က္နဲ႔ေတာင္ ဝယ္လိုက္ေသးတယ္။)

***
ေတာ္မွ ေတာ္မွ...
ကိုယ့္အေၾကာင္း လူသိတယ္။

R for Rita

R for Rita

1. What is your name : Rita
2. A four Letter Word : Rose
3. A boy's Name : Ronny
4. A girl's Name : Rebbecca
5. An occupation : Radiotherapist
6. A color : Royal Purple
7. Something you'll wear : Ring
8. A food : Roast Duck
9. Something found in the bathroom : Running Water
10. A place : Rome
11. A reason for being late : Red on Traffic Signal! (:P)
12. Something you'd shout : Ridiculous !!!!!
13. A movie title : Road to Singapore
14. Something you drink : Red Bull (တကယ္ မေသာက္ပါဘူး။ ေလွ်ာက္ေရးထားတာ)
15. A musical group : Rolling Stone
16. An animal : Rabbit
17. A street name : Royal Road
18. A type of car : Rolls Royce
19. The title of a song : Right Here Waiting
20. A verb : Radiate

မေနေနႏိုင္ ေရးထားတဲ့ N for Nay ဆုိတဲ့ post ေလးကို အားက်လို႔ ေရးၾကည့္မိတာ။

***
Update :
Steve Evergreen said...
1. What is your name : Rita
2. A four Letter Word : Riot
3. A boy's Name : Rat tail
4. A girl's Name : Rodent
5. An occupation : Robbery
6. A color : Rusty brown
7. Something you'll wear : Red panties
8. A food : Rotten tomato
9. Something found in the bathroom : Razor
10. A place : R.I.P
11. A reason for being late : Reluctant to come
12. Something you'd shout : Revenge!
13. A movie title : Road to Perdition
14. Something you drink : Rum
15. A musical group : Red Hot Chili Peppers
16. An animal : Rhesus monkey
17. A street name : Road to nowhere
18. A type of car : Rover69
19. The title of a song : River of no return
20. A verb : Roar

***

My Currnet Status !

ဒီရက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ကို concentration နည္းေနလိုက္တာ။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘာလုပ္ေနလို႔ လုပ္ေနမိမွန္းေတာင္ မသိဘူး။
႐ူးခါနီးေနၿပီလား လုိ႔ ရယ္စရာလုပ္ ေတြးမိတယ္။
မေမ့သင့္တာေတြ ေမ့တယ္။ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္တယ္။
တေယာက္ေယာက္က တခုခု လာေျပာရင္ အဓိပၸါယ္ကို အေတာ္ေတြးယူမွ ရတယ္။

ဆိုင္ မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး။
ၾကည္ေအး၀တၳဳ ဖတ္တာ ခဏရပ္ထားမွ လို႔ ေတြးမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါလဲ ေတြးစရာ မလုိတဲ့ ကိစၥပဲ။
ဘာလို႔ဆုိ ဘယ္ဟာကိုမွ ေတာက္ေလ်ာက္ ဆက္တိုက္လုပ္သြားလို႔ မရဘူး။
လုပ္ေနရင္း ခဏခဏ ရပ္ထားရတာခ်ည္းပဲ။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ အဲဒါ Alzheimers စေနတာေပါ့ လို႔ ေျပာတယ္။
ေတာ္ေသးတယ္။ ေျပာတဲ့လူက ဆရာ၀န္ မဟုတ္လို႔။
ဆရာ၀န္က ေျပာရင္ အဟုတ္မွတ္ေနဦးမွာ။
ခါတိုင္း စကားတစ္ခြန္း အတင္မခံေပမယ့္ ခုေတာ့ အယ္လဇိုင္းမားက ဒီအ႐ြယ္မွာ ျဖစ္လို႔လား လို႔ေတာင္ ျပန္မပက္မိခဲ့ဘူး။

မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္တယ္။
လုပ္သင့္တာေတြေတာ့ သိရက္သားနဲ႔ မလုပ္ဘူး။
တေယာက္က ေျပာတယ္။
မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္စမ္းပါ။
ကမၻာႀကီးက က်ယ္လြန္းလို႔ တခ်က္ေလာက္မွ လွည့္မၾကည့္ရင္ ကိုယ့္မွာ ဘာေတြလုိေနလဲ မသိႏိုင္ဘူး တဲ့။

ေနပါေစေတာ့။ ၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။
လိုေနတာေတြသိရင္ လုိက္လုပ္ေနရဦးမယ္။
မလုပ္ႏိုင္ရင္ guilty ျဖစ္ေနဦးမယ္။

မ်က္ေစ့မိွတ္ၿပီး အိပ္ေနပါရေစ။

***
ခုလဲ ႐ံုးကေနေတာင္ ပို႔စ္တင္ဖို႔ လုပ္ေနျပန္တာ ပံုမွန္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား။
ဒီလို အေျခအေနမွာေတာင္ အလုပ္တဖက္နဲ႔ ပို႔စ္တင္ႏိုင္ေသးတယ္လို႔ပဲ ေျဖေတြးရမလား ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။

(ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပို႔စ္တင္ၿပီးရင္ ဘယ္လို comment ေတြလာမလဲ ႀကိဳေတြးလို႔ေတာ့ ရေနတယ္)

:)

***

Charles Baudelaire ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္

နိဗၺာန္ျဖစ္ျဖစ္ ငရဲျဖစ္ျဖစ္
ဘာအေရးလဲ

လာ...
ခုန္ခ်ၾကမယ္ အေမွာင္ထဲ

မသိမႈရဲ႕ ေခ်ာက္ထဲမွာ
ငါတို႔ ... အသစ္တစ္ခု ေတြ႕႐ွိမွာ အေသအခ်ာ

(Translated by ေမာင္သစ္ဆင္း)

ဒီကဗ်ာကို ေမာင္သစ္ဆင္း ေရးတဲ့ "တရား" ၀တၳဳတိုထဲက ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။

မူရင္းကဗ်ာဟာ ျပင္သစ္ကဗ်ာဆရာ Charles Baudelaire ေရးတဲ့ "Voyage" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းျဖစ္တယ္ လို႔ ဖတ္ဖူးပါတယ္။

ခု net မွာ Baudelaire ေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြ ႐ွာၾကည့္ေတာ့ "Voyage" ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဉ္နဲ႔ေရးတဲ့ ကဗ်ာ မေတြ႕ရဘူး။

Title မွာ voyage ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါတာေတာ့ ၃ ပုဒ္ေလာက္ေတြ႕မိတယ္။

* Invitation to the Voyage
* The Invitation to the Voyage
* Voyage to Cytherea

အဂၤလိပ္စာက မတတ္ရတဲ့ၾကားထဲ ႐ံုးမွာ ႐ွာဖတ္မိတာဆိုေတာ့...အထက္က ကဗ်ာနဲ႔ အဓိပၸါယ္တူတဲ့ စာေၾကာင္းကို ႐ွာမေတြ႕မိဘူး။
ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ပဲ ကဗ်ာေခါင္းစဉ္ အမွတ္မွားသလား...

***
တစ္ေယာက္က ေမးဖူးတယ္။
"တကယ္လို႔ ခုန္ခ်ၿပီးမွ ဘာမွ မ႐ွိခဲ့ရင္ေရာ" တဲ့။

ကိုယ္ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
"ဘာမွ မ႐ွိတာဟာ အသစ္ပဲ" လို႔။

(စာႂကြင္း။ ။ ကိုယ္ တကယ္ပဲ အဲဒီလုိ ယံုၾကည္လုိ႔ ေျပာခဲ့မိတယ္ မထင္ပါ။)

***

ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္

"လူ႔ဘ၀ဆိုတာ အဓိပၸါယ္ ကင္းမဲ့တယ္လို႔ အလ္ဒတ္စ္ ဟတ္စေလ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒါကို တင္ေမ သိပ္ယံုတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကုိ ဘယ္လို အယူအဆ အေတြးအေခၚေတြ ႐ွိလာေအာင္ သင္ေပးမလဲ ဟင္။ တျခားကေလးေတြ ေနတဲ့ေက်ာင္းကို ပို႔ၿပီး အသက္ႀကီးလာေတာ့ တျခားလူေတြ ေနသလို ေနခိုင္းမလား။"

"တင္ေမ့ သေဘာက် ေမြးေပါ့ကြယ္"

"အဲဒီေတာ့လည္း တင္ေမလို ျဖစ္လာၿပီး လူေတြနဲ႔ မတူသလို ျဖစ္ေနမွာ စိုးတယ္။"

"ေတာ္ပါေတာ့ ေမရယ္။ မင္းဟာက အေတြး တ၀က္ျပတ္ႀကီးပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးမွ မသတ္ပဲ။"

"တင္ေမ့ဘ၀ဟာလည္း တ၀က္ျပတ္ပါပဲ။"

***
ကိုင္းထိပ္ဖူးမွာ
ပြင့္ဦးအသစ္ ယခုလွစ္သည့္
ေ႐ႊရစ္ပန္းျပာ ခပ္မာမာေလး။

လွမ္းမီေပမယ့္
ေမာေနပါ့မယ္ ခူးမလြယ္ဘူး
ေျမ၀ယ္ေလ်ာင္းစင္း ေမာင့္ေျခရင္းက
သက္ဆင္းေႂကြလြင့္ ခေရပြင့္ေလ...

အလြယ္လိုက္ၿပီး
အႀကိဳက္ဆင္သင့္ လွမ္းႀကိဳႏွင့္သည့္
ေႂကြပြင့္ကိုသာ ေကာက္ပါေမာင္ရယ္။

***
ဆရာက ေမာလ်သည့္ ေလသံကေလးျဖင့္ "ေႂကြပြင့္ဆုိတာ ဘယ္သူလဲကြယ္" ဟု ေမးေလရာ...

"ကိုေက်ာ္နဲ႔ ေပးစားမယ္ ဆုိတဲ့ မိန္းကေလးေလ။"

တင္ေမသည္ ေပါ့ေပါ့ ေျပာလိုက္သေလာက္ပင္ စိတ္ထဲကလည္း ေပါ့ေပါ့ပင္ ႐ွိ၏။
အခ်စ္သည္ ေသျခင္းလုိ ျပင္းထန္ၿပီး၊ သ၀န္ေၾကာင္စိတ္သည္ ျမွဳပ္သည့္ က်င္းပမာ ၾကမ္းၾကဳတ္သည္ ဆုိသည့္ ကဗ်ာေလးသာ မွန္ေသာသစၥာတရား ျဖစ္လွ်င္ေတာ့ တင္ေမသည္ ကိုေက်ာ္ကို ခ်စ္လည္းမခ်စ္၊ သူ႕ေကာင္မေလးကိုလည္း သ၀န္မေၾကာင္ဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။

ကိုယ့္ဘာသာလည္း ၀န္ခံ၊ ဖြင့္ၿပီးလည္း ေျပာမိေသးသည္မွာ...
"ဒီေကာင္မေလးဟာ ကိုေက်ာ့္အဖို႔ တင္ေမ့ထက္ ပိုၿပီး သင့္ေတာ္တာပဲ။"

သူ႕ေကာင္မေလး၏ ထင္႐ွားသည့္ ဂုဏ္မွာ အိမ္႐ွင္မေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းပင္။
မိခင္၏ ၾကင္နာျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမ၏ အျပဳစုမ်ိဳးကို မိန္းမ၏ အခ်စ္အျပင္ ရ႐ွိေပဦးမည္။
ဘယ္ေလာက္ေတာ္သည့္ ေယာက္်ားမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်စ္သက္သက္ထက္ အေခ်ာ့ကို မက္ေမာသည္ဟု ထင္မိေလသည္။

ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မယားသည္ သိပ္ၿပီး မသိတတ္ရ။ လင္သည္၏ အႂကြင္းမဲ့ တပည့္ ျဖစ္ရေပမည္။
ေယာက္်ားမွာ စိတ္ကူး အဆန္းအသစ္ ရလာသည္ဆုိလွ်င္ လြယ္လြယ္လိုက္ၿပီး ေထာက္ခံတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အညံ့စားထားၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးလည္း မဟုတ္ဘဲ ပါးနပ္စြာ ခံျငင္းေပးရမည္ ထင္သည္။ သည္ေတာ့မွ ေယာက္်ား၏မာနသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ေက်နပ္စိတ္ ေပၚလာေစႏိုင္လိမ့္မည္။

(ၾကည္ေအး - ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ မွ)

(စာႂကြင္း။ ။ အဲဒီ Theory ကို ခုထိ နားကို မလည္ႏိုင္ေသးဘူး။
ဘာကို ေျပာခ်င္မွန္းကို မသိတာ။)

***
ဖတ္စရာ ႐ွိတာ၊ ၾကည့္စရာ ႐ွိတာ၊ လုပ္စရာ ႐ွိတာေတြ ပစ္ၿပီး ခုတေလာ "ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္" ကို ေရာက္တဲ့ေနရာက ႀကံဳသလို အျပန္ျပန္ ဖတ္ေနမိတယ္။

***
ဟိုအေ၀းမွာ

မင္း...

႐ွိသလား ... ခ်စ္သူရယ္...

တလက္လက္ လင္းတဲ့ ၾကယ္ကေလး ဆီမွာေလ...

(Rita - လြင့္ပါးေပ်ာက္႐ွ မွ)

***
Update :

အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥကို သူေျပာသြားတာ ေဟာင္းေနတဲ့ အေၾကာင္းေပၚ အေျခခံၿပီး ေျပာတာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေတြးအေခၚ(တင္ေမ)ကေတာ့ အဲဒီေခတ္ရဲ႕ ေ႐ွ႕ကို အႏွစ္ ၄၀ ေလာက္မက ႀကိဳၿပီး ေျပးေနတာလို႔ ခံစားရတယ္။

'64 ခုႏွစ္ဆီက အေရးအသားေလ။
(တကယ္ေရးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က 1945 ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္... 1964 က 1st publication လုပ္တဲ့အခ်ိန္)
ဂ်ဴးေတာင္မွ '86 ေလာက္ေရာက္မွ "အမွတ္တရ" ကို ေရးတာ မဟုတ္လား။

တင္ေမက '64 ခုႏွစ္တည္းက living together လုပ္ေနၿပီ။
:)

(မွတ္ခ်က္။ ။ အဲဒီ၀တၳဳႏွစ္ခုလံုးမွာ living together ကို အသားေပး ေရးထားတယ္လို႔ ကိုယ္လံုး၀ မခံစားရပါ)

တင္ေမ ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕က အဲဒီေခတ္က ျမန္မာမႈစနစ္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ထင္ဟပ္ထားေပးမဲ့ သူ႔ character က လံုး၀ကို အဲဒီထဲက ခြဲထြက္ထားတယ္။

ၾကည္ေအး ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ အဲဒီ taste မ်ိဳး အၿမဲတမ္းရတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ စာဖတ္ရင္ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းက စလို႔ ဖတ္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ သူေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ character ေတြနဲ႔ ေခတ္ကာလကို ယွဉ္ၾကည့္ရင္ မအံ့ၾသဘဲကို မေနႏိုင္ဘူး။

***