Tuesday, September 29, 2009

My Very First Visit to Yangon !


(ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးတဲ့ အညာသူ)

မူႀကိဳေက်ာင္းသူ ဘ၀ပဲ ႐ွိေသးတယ္။
အတန္းေက်ာင္း မတက္ရေသးဘူး။
အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ အတူတူ၊ ဘြားဘြားရဲ႕ ေမြးစားသမီးပါတယ္.. ကိုယ့္ကို ထိန္းဖို႔။
ေမေမေတာင္ မပါဘူး။
အသက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္မွာ မိဘေတြ မပါဘဲ ပထမဆံုး ခရီးထြက္ဖူးတာ။

တည္းတဲ့အိမ္မွာ ၿမိဳ႕ကေရာက္ေနတဲ့ အသိတစ္ေယာက္က လာေတြ႕ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။
သူ ျပန္ေတာ့မွာ တဲ့။ ေမေမ့ဆီကို စာေရးေပးလိုက္ဦးမလား တဲ့။
ဘြားဘြားကလည္း ေရးလိုက္ေလ လို႔ေျပာတယ္။

ကိုယ္ကလည္း မျငင္းဘူးပဲ။ အင္း ေရးမယ္ ဆုိၿပီး စာ႐ြက္နဲ႔ ေဘာ့ပင္ယူၿပီး ေရးေတာ့တာ။
ဘာမွလည္း တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။
"၀လံုး" ေလာက္ကလြဲၿပီး ဘာမွ မေရးတတ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္။
အဲဒါကို "၀လံုး" ပဲတတ္လို႔ "၀လံုး" ပဲ ေရးလုိက္တယ္ မထင္နဲ႔။
လူႀကီးေတြ စာေရးသလို
တြန္႔တြန္႔တြန္႔တြန္႔ ေတြနဲ႔ ကႀကီးေတြ ဗ်ိဳင္းပ်ံသလို ေရးထည့္ေပးလိုက္ေသးတယ္။

:D

အမယ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက အဟုတ္ပဲ မွတ္ေနတာ။ ငါကြ ဆုိၿပီး...

အဲဒါကို အဲဒီ အသိအန္တီကလည္း တကယ္ယူသြားၿပီးေတာ့ ေမေမ့ဆီ တကယ္ေပးလိုက္တယ္။ ကိုယ္လည္း ခရီးသြားရာက ျပန္ေရာက္ေရာ ေမေမက ကိုယ္ေရးထားတဲ့
တြန္႔တြန္႔တြန္႔တြန္႔ စာေတြကို ျပၿပီး...

"ကဲ သမီးေရးထားတာ ေမေမ့ကို ဖတ္ျပစမ္းပါဦး" လို႔ ေျပာေတာ့ ဟီးဟီးဟားဟားနဲ႔ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ မွတ္မိတယ္။

"အလွ်ံညီးညီး ေတာက္မည့္မီးကား" ဆိုသလိုပဲ။
(အ႐ႊီး မီး)

***
ဒါနဲ႔ ႀကီးလာေတာ့ စာေမးပြဲေတြမွာ ဘာေမးေမး ေျဖလိုက္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ၀န္မေလးဘူး။
မသိတာ ေမးလဲ ရမ္းသမ္းၿပီး ေရးထည့္လုိက္တာပဲ။

ငါကြ !

:D
***

Sunday, September 27, 2009

When I was 4...

(ကိုကိုနဲ႔ မူႀကိဳမွာ)

ကိုကိုဆိုတာ အစ္ကိုတစ္၀မ္းကြဲကို ေျပာတာ။
သူက ကိုယ့္ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္။
သူ မူႀကိဳတက္ေတာ့ ကိုယ္လဲ သူနဲ႔တူတူ လိုက္တက္တာေပါ့။
ဒါ ေက်ာင္းကပြဲမွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ရက္စြဲအရ ကိုယ္ ၄ ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး။
(ကေလးမ်ားေန႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔)

အဲဒီ အခ်ိန္အခါက လူေတြ သိပ္ မၾကပ္တည္းတဲ့ ကာလလို႔ ေျပာရမယ္။
ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးက မူႀကိဳေက်ာင္းကေလးမွာေတာင္ ပြဲေတြဘာေတြ လုပ္လို႔။
ၿပီးေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ေန႔ခင္းအိပ္ၿပီး၊ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ အစားအေသာက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းေကၽြးတာ မွတ္မိတယ္။

ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္က နီးနီးေလး။
ကိုကို႔ရဲ႕ တဖက္က တ၀မ္းကြဲ အစ္မ (ကိုယ္နဲ႔ဆို ဟိုဘက္ဒီဘက္ အမ်ိဳးေပါ့) လည္း ႐ွိတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ႐ြယ္တူေပါ့။

ပန္းခ်ီေတြ ဘာေတြလည္း ဆြဲရတယ္ ဆရာ။
ကိုယ္က ပန္းပင္နဲ႔ ပန္းအိုးေတြပဲ ဆြဲေနခဲ့တာေတာ့ မွတ္မိတယ္။ တတ္မွ မတတ္တာ။
crayon နဲ႔ ပံုဆြဲစကၠဴ ထူထူ၀ါ၀ါေတြနဲ႔ အက်ပဲ။
ကစားစရာေတြလဲ ေတာ္ေတာ္႐ွိတယ္။
ခုေတာ့ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္က အေၾကာင္းေတြ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
တခ်ိဳ႕ဟာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ blur ျဖစ္ေနတယ္။
ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ ျပန္ေျပာတာေတာ့ မူႀကိဳစတက္တဲ့ေန႔က သူတို႔ ျပန္တဲ့အခ်ိန္ ေအာ္ငိုတယ္ ဆိုတာပဲ။

အဲဒီ အ႐ြယ္ေလာက္ပဲေနမွာ...
ဆြမ္းေတာ္ပြဲ အက်ေတြ
အိမ္မွာ လာလာယူတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိန္းမတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။
တစ္ေန႔ ေမေမက အိမ္ေ႐ွ႕ထြက္ေပးရင္း ဘယ္ေတာ့ မီးဖြားမွာလဲ ဘာလဲေတြေမးေနတာ ကိုယ္ၾကားတယ္။
ေမေမအိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ ကိုယ္ေမးမိတယ္။

"အဲဒါ ေမေမ့ သူငယ္ခ်င္းလား" လုိ႔...

ေမေမက...
"ေအာ္ ဒီေကာင္မေလး ဘယ္က ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းရမွာလဲ" တဲ့။

ဟားဟားဟား

ဘာလုိ႔မ်ား အဲလို ေတြးမိသြားတာပါလိမ့္ေနာ္။
ကိုယ္တကယ္ပဲ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းမို႔ ေမးေနတာလို႔ ထင္ခဲ့တာ။
ငယ္ငယ္တည္းက ကိုယ္ပိုင္အေတြးေခၚနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္အျမင္နဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ သံုးသပ္ခ်က္နဲ႔... (တလြဲေတြေျပာပါတယ္)။

***

Friday, September 25, 2009

ဂ်ဴး ႏွင့္ ကိုင္ေပါက္ျခင္း



ၾကားျဖတ္ post တစ္ခုပါပဲ
တင္ဖို႔ အစီအစဉ္ မရွိပါဘဲ စိတ္ကူးေပါက္လို႔ တင္မိတာ

*
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဒီ တပတ္အတြင္းမွာ "http://www.scribd.com" က တိုက္႐ိုက္ ဖတ္လို႔ ရတဲ့ စာအုပ္စာရင္း႐ွည္ႀကီး တစ္ခု ပို႔ေပးတယ္ .. ဘယ္ေလာက္ သေဘာေတြ႕သြားလဲ ဆိုတာ ေျပာျပစရာေတာင္ လိုမယ္ မထင္.. (ႏိုင္၀င္းေရ ေက်းဇူး စၾက၀ဠာ.. Sweep 1st prize ေပါက္သလိုပါပဲကြာ)

*
အဲဒီထဲက ဂ်ဴးရဲ႕ "ျမရဲ႕ လ" ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္
အဲဒီ ၀တၳဳကို ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတာ ၁၀ တန္းေျဖကာနီးမွာ.. Guide မမ က သူ ပန္းဆိုးတန္းက ၀ယ္လာတာ ဆိုၿပီး ထုတ္ျပလို႕ ေကာက္ဖတ္ပစ္လိုက္တာ တစ္ထိုင္တည္း...

ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂ်ဴးရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကီးမွ ျပန္နားလည္လာတာ မ်ားေပမယ့္ "ျမရဲ႕ လ" ကိုေတာ့ ဖတ္ဖတ္ခ်င္းပဲ နားလည္ၿပီး ခံစားလို႕ရသြားတယ္..

ဒါကလဲ ကိုယ္က အညာသူကိုး.. အဲဒါကလဲ အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ေပါ့
ထားပါေလ...ေျပာခ်င္တာက ဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘူး... ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ပါတဲ့ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ Characteristic ကို..

*
ျမ ရဲ႕ လ (ဂ်ဴး)

["...သူခိုး ဓားျပ မရွိဘူးလို႕ ႂကြားခ်င္တာလား ျမရဲ႕ .. ျမတို႕ ၿမိဳ႕မွာ မရွိေပမယ့္ ျမတို႕ဆီက လူဆိုးလူေကာက္ေတြကို တျခားၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ေထာင္ကို ပို႕ေပးေနတာကိုး..."

"မဟုတ္ဘူးေလ အဲဒီလို ဆိုလိုခ်င္တာမဟုတ္ဘူး... ျမတို႕ၿမိဳ႕မွာ ေထာင္ဟာ အေရးမႀကီးဘူး.. အဲဒါကို ေျပာမလို႕"


လူဦးေရ ေလး ငါးေထာင္ေလာက္သာ ရွိသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေထာင္ဟာ အေရးႀကီးေနလွ်င္ေတာ့ ထိုၿမိဳ႕သည္ အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲကလို ဒုစရိုက္ၿမိဳ႕ကေလးသာ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပါ။ ျမ ဘာေျပာခ်င္သလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိဖို႕ မႀကိဳးစားခဲ့ပါ။

*
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ျမ ကေတာက္ကဆ စကားမ်ားၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ျဗဳန္းကနဲ အေလွ်ာ့ေပးၿပီး ထထြက္သြားရသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္..........ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လံုၿခံဳစြာ ဆင္ေျခေပးမိ၏။
ညဥ့္နက္မွ အိမ္သို႕ ျပန္၀င္ေလ့ရွိၿပီး အိမ္သို႕ ေရာက္သည့္ အခါတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ေဒါသေတြက ေျပၿပီးၿပီ။ ျမကို ပံုမွန္အတိုင္း ႏူးညံ့သာယာစြာ စကားေျပာဖို႕ အဆင္သင့္ စိတ္ထားမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာေလ့ရွိပါသည္။
သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သေဘာထားႀကီးျမတ္ေသာ ေယာက္်ားအျဖစ္ ေက်နပ္
ဂုဏ္ယူေလ့လည္း ရွိပါသည္။
သို႕ေသာ္ ယခု အခ်ိန္က်မွ ကၽြန္ေတာ္ မွန္းဆပံုေဖာ္ ေတြးမိျပန္သည္မွာ... ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္မွ ထြက္ခြာသြားေသာ အခ်ိန္တိုင္း ျမသည္ သူမ၏ ေဒါသမ်ား ၊ နာၾကည္းမႈမ်ား ၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ား ကို ဘယ္လို ေျဖေဖ်ာက္ လမ္းလႊဲယူသလဲ။

.... မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရန္ေတြ႕ေျဖရွင္းခ်င္ေသးေသာ သူမရင္ထဲမွ စကားမ်ားကို ဘယ္မွာ သြန္ခ်၍ ၿပီးဆံုးေစခဲ့သလဲ။

ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။

...ကၽြန္ေတာ္ မရွိသည့္ အခ်ိန္ကာလ အတြင္း ျမ၏ ေဒါသတို႕ကို ဘယ္အရာျဖင့္ လမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္ခဲ့ရသလဲ ဟု ျမကို ကၽြန္ေတာ္မေမးမိ။


ပထမပိုင္း ကာလမ်ားဆီကေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေဒါသကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲေပးစရာ ပစၥည္း ကိရိယာ အစံုအလင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရွိသည္ ဟု စိတ္ခ်ထားခဲ့၏။ ျမသည္ ၾကက္ဥမ်ားကို ေပါက္ခြဲပစ္ႏိုင္သည္။ ဖန္ခြက္မ်ား၊ ေႂကြပန္းကန္မ်ားကို ေပါက္ခြဲပစ္ႏိုင္သည္။ သို႕ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုသို႕မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာခဲ့သည္။

ျမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚသက္ေရာက္ေနေသာ သူမ၏ ေဒါသအတြက္ ဘယ္အရာျဖင့္ အစားထိုး ေပးခဲ့သလဲ ။ ဘယ္အရာအေပၚ လမ္းလႊဲေပးခဲ့သလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိႏိုင္ေတာ့သည့္ အရာသာ ျဖစ္ပါသည္။

...
ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမ၏ ျဖစ္ႏိုင္ေျခမ်ားကို တြက္ခ်က္စဥ္းစား အဓိပၸါယ္ေကာက္ရန္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေအးေအး ေသြးေအးေအး တည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။
...
ကၽြန္ေတာ္ ျမကို နားလည္ခဲ့သည္ ဟုမ်ား တစ္ခါတုန္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ခဲ့မိပါသလား။ ဒါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အလြန္မွားယြင္းေသာ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ]

ျမ ရဲ႕ လ (ဂ်ဴး)


*
အေၾကာင္းအရာတခုကို အသဲအသန္ ပံုစံနဲ႔ စလာၿပီး..တဖက္က အေလးအနက္ တံု႔ျပန္ေတာ့မွ...သေဘာထားပဲ ႀကီးသလိုလို...နားၿငီးပဲ မခံႏိုင္ေတာ့သလိုလို...အဖက္ပဲ မလုပ္ခ်င္သလိုလိုနဲ႕..ၿပီးၿပီးေရာ စကား ျဖတ္ပစ္တတ္တာလဲ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ stupid work ပဲ

*
အဲဒါ သေဘာထားႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းတာလို႔ ေခၚတယ္။

*
ကိုယ့္ဘာသာ တဖက္သတ္ႀကီး ေျပာခ်င္ရာေျပာ.. အေျပာခံရတဲ့ တဖက္လူက ဘာမွန္းမွ မသိရ.. ေသခ်ာရွင္းပါဆိုေတာ့လည္း ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဟိုစကားလႊဲ ဒီစကားလႊဲ ...
ေသခ်ာလဲ သိခြင့္မရ.. ႐ွင္းဖို႔လဲ အခြင့္အေရးမေပး...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ စတဲ့သူက ၿပီးလြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ၊ စိတ္သေဘာထား ႀကီးျမတ္သူလိုလို ဘာလိုလို...
အလကား ေနရင္းထိုင္ရင္း ျပႆနာ အရွာခံရလို႔ အေၾကာင္းရင္းကို သိေအာင္ ဇြတ္ေမးေတာ့ ေမးတဲ့သူကပဲ ရစ္တာ..ၾကပ္တာ.. လွ်ာရွည္တာ.. မိန္းမပီသတာ.. စကားမ်ားတာ ျဖစ္ရျပန္ေရာ..

က်န္ေသးတယ္။
နည္းနည္းေလး အေျပာခံရတာကိုေတာင္ ခံႏိုင္ရည္မရွိဘဲ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ေနတာ..တဲ့
(တခါမွ မၾကားဖူးဘူး..အဲဒီလို မွတ္ခ်က္မ်ိဳး.. ထူးေထြသည့္ အံ့ရာ)

*
အဲဒီလို ေယာက္်ားမ်ိဳးေတြမ်ား ကိုယ္
ေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ အေပၚက စာလံုးေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္သာ ဖတ္ခိုင္းခ်င္ေတာ့တာပဲ...

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျပာခ်ၿပီးသာ တုိက္လိုက္ခ်င္တယ္...

***
January တုန္းက တင္ၿပီးသား post အေဟာင္းႀကီးပါ။
ခု ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ တကယ္ပါ။
မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြ ဖတ္ရေအာင္...
ဂ်ဴး ရဲ႕ စကားလံုးေလးေတြကိုေလ။

ဒီလို presentation မ်ိဳး သူ ဘယ္လိုမ်ား စဉ္းစားမိခဲ့ပါလိမ့္ေနာ္...
၀တၳဳတိုေရာ၊ ၀တၳဳ႐ွည္ေရာ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးႏိုင္တဲ့သူေတြ ကိုယ္ေတာ့ တကယ္ပဲ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

***


Monday, September 21, 2009

You jump, I jump!



ငရဲပြက္သလို ကမၻာပ်က္လုနီး အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ကိုယ့္လက္ကို မလြတ္တမ္း ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္တဲ့သူ...
ကိုယ္ကလဲ သူ႔လက္ကို မလြတ္တမ္း ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္မိသူ...

ဒါ့ထက္ ေသမင္းက လက္တကမ္းအလို ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္
မွာ သူေရာ ကိုယ္ေရာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဖက္တြယ္ဖို႔ တကယ္ပဲ စိတ္ပါလက္ပါ႐ွိႏိုင္သလား...

ဒါကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳမွ သိႏိုင္မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးပဲ။

***
ဂ်ဴး ရဲ႕ "ေရကူးသင္ျခင္း" (နာမည္ မေသခ်ာပါ) ကို သတိရမိ။
သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ သူ ေလွတူတူစီးရင္း "ခုေန ေလွေမွာက္ရင္ နင္ ဘာလုပ္မလဲ ဟင္" လုိ႔ ေမးေတာ့ ခ်စ္သူက သူေရမကူးတတ္မွန္း သိရက္နဲ႔ သူ႔ကို အရင္ ဆယ္မွာေပါ့ လို႔ မေျပာဘဲ "ကမ္းေျခကိုေရာက္ေအာင္ ေရကူးေျပးမွာေပါ့" လို႔ ေျဖလိုက္လို႔ အဲဒီလူကို ျဖတ္လုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေရကူးခ်န္ပီယံ ျဖစ္တဲ့ထိ ေရကူးသင္ခဲ့တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း။

ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ရပ္တည္ခ်င္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေရကူးတတ္ဖို႔လိုသတဲ့။

ဖတ္ကာစကေတာ့ တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸါယ္ကိုပဲ ယူလို႔ ၿပံဳးမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ျမွဳပ္ထားတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ အဲဒီ ၀တၳဳမွာ ႐ွိေနေသးတယ္။

ဘ၀မွာ မုန္တိုင္းက်လို႔၊ ေလွေမွာက္လို႔ စသျဖင့္ ေရထဲေမ်ာေနတဲ့အခါ...
ရာသီဥတု သာယာစဉ္ကလို ေဘးမွာ ေဖးမတြဲ
ကူမယ့္သူ အၿမဲ ႐ွိေနပါမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မေသခ်ာႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။

ကိုယ္တိုင္ ႐ွင္သန္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။


***
မင္းခိုက္စိုးစံ ရဲ႕ "ကမ္းေျခ" ဆိုလား၊ ဒါမွမဟုတ္ "ေမြးေန႔" ဆိုလား (အဲဒီ နာမည္ေတြလဲ မေသခ်ာပါ) ကို သတိရမိ။
အလြန္ အင္မတန္ ၾကင္နာတတ္ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူနဲ႔ စက္ေလွအေပ်ာ္စီးရင္း စက္ေလွပ်က္သလား၊ မုန္တိုင္းမိသလား မသိ၊ ပင္လယ္ထဲ ေမ်ာေနေတာ့မွ...

အတူ စီးလာခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို အသက္ကယ္ေလွေပၚ ေခၚတင္ဖို႔...
ေနာက္ဆံုး ခ်စ္သူ မိန္းကေလးကိုေတာင္ ပါလာတဲ့ေရ ခြဲတုိက္ဖို႔...
ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနကို ေယာက္်ားပီပီသသ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆုိင္ဖို႔...

ခဲ ယဉ္း ေန တာ။

တခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕ တကယ့္ စိတ္ရင္း နဲ႔ အရည္အခ်င္းဟာ ေသလုေမ်ာပါး အခက္အခဲနဲ႔ ႀကံဳေတာ့မွ အရင္းအတိုင္း ေပၚလာတယ္။

***
တခ်ိဳ႕က တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တြဲလို႔၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ကို ေပြ႕ဖက္လို႔ အနီးကပ္လာတဲ့ ေသျခင္းတရားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ အခ်ိန္...
တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ အသက္႐ွင္ခြင့္ ရဖို႔အေရး ေသြး႐ူးေသြးတန္း ေလာဘတႀကီး ေျပးလႊားေအာ္ဟစ္ ေနၾကတယ္။

တခ်ိဳ႕က ႐ွင္ရင္လဲ အတူတူ ႐ွင္ဖို႔၊ ေသရင္လဲ အတူတူေသဖို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ...
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႐ွင္သန္ခြင့္ အတြက္ တျခားသူကို မ႐ွက္မေၾကာက္ ခုတံုးလုပ္တယ္။
(အဲဒီအတြက္ သူ အသက္႐ွင္ေနသေ႐ြ႕ သူ႕ လိပ္ျပာသူ ျပန္႐ွက္ေနရေတာ့မွာပဲလို႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ေလာက္က ဆုိရင္ေတာ့ ေတြးေကာင္းေတြးမိႏိုင္တယ္။ ခုေတာ့လည္း အဲလို မေတြးမိျပန္ဘူး။ လိပ္ျပာ ပါမလာတဲ့သူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီးပဲ။)

***
အသက္႐ွင္က်န္ရစ္ရမယ့္ အခြင့္အေရးက အကန္႔အသတ္နဲ႔သာ ႐ွိေနခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အတြက္ ေဘးဖယ္ထားၿပီး သူမ်ားအတြက္ ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္အရာမ်ိဳးက တြန္းအားေပးႏိုင္တာတဲ့လဲ။

***
အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ေခ်ာင္းသာမွာ ေရနစ္ဖူးတာ သတိရမိတယ္။
ေရထဲျပဳတ္က်ၿပီ၊ နစ္ေနၿပီ၊ ေသေတာ့မယ္လို႔ ကိုယ္သိတဲ့ အခ်ိန္... ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လႈပ္ေနတဲ့ၾကားက ငါတတ္ႏိုင္တာ ဘာမွ မ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္၀င္လာၿပီး ဘုရားကို အာ႐ံုျပဳခဲ့ႏိုင္တယ္။

ခုေန ဒါမ်ိဳး ျဖစ္ရင္ အဲဒီလို အာ႐ံုဟာ
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလို ခ်က္ခ်င္း ေပၚလာႏိုင္ပါ့မလား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။

ေနာက္ထပ္ ေနလာတဲ့ ၁၅ ႏွစ္ အတြင္းမွာ ပထမ ၁၅ ႏွစ္ကထက္ အမ်ားႀကီး ထူထဲ ေနခဲ့ၿပီ။
ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြ မာန္မာနေတြနဲ႔...

***

ငရဲပြက္သလို ကမၻာပ်က္လုနီး အခ်ိန္တစ္ခုမွာ ကိုယ့္လက္ကို မလြတ္တမ္း ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္တဲ့သူ...
ကိုယ္ကလဲ သူ႔လက္ကို မလြတ္တမ္း ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္မိသူ...

ဒါ့ထက္ ေသမင္းက လက္တကမ္းအလို ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္
မွာ သူေရာ ကိုယ္ေရာ အခ်စ္ဆိုတာကို ဖက္တြယ္ဖို႔ တကယ္ပဲ စိတ္ပါလက္ပါ႐ွိႏိုင္သလား...

ဒါကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳမွ သိႏိုင္မယ့္ ကိစၥမ်ိဳးပဲ။

***

(Rose ရဲ႕ မ်က္လံုးအၾကည့္ေလးကို တကယ္ပဲ သေဘာက်မိတယ္။ ေလာကကို ခုမွ တအံ့တၾသ စူးစမ္းေလ့လာေနတဲ့ အၾကည့္)

You jump, I jump!


You jump, I jump!

You jump, I jump!

အညတရ ပန္းခ်ီဆရာကေလးတစ္ေယာက္...

သေဘၤာႀကီး နစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ဓါတ္ပံုကေလးေတာင္မွ ငါ့မွာ မ႐ွိခဲ့ဘူး။
သူဟာ ငါ့ရဲ႕ အသိစိတ္ထဲမွာသာ ႐ွင္သန္ႏိုင္ေတာ့တယ္။

အသက္ ၁၀၁ ႏွစ္ထိ...
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း ၈၄ ႏွစ္ ေတာင္မွ ဆက္ၿပီး အသက္႐ွင္ႏိုင္ခဲ့တာဟာ
ဒီဘ၀ကို
(ေသျခင္းဆီ ဆြဲေခၚမယ့္ ခရီးစဉ္တစ္ခုရဲ႕ လက္မွတ္ဟာ ခ်စ္ရသူမိန္းကေလးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတာေၾကာင့္ သူ႔ဘ၀မွာ အဖိုးအတန္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္ လို႔ ဆိုခဲ့တဲ့) သူ႔ခ်စ္သူက ေပးခဲ့တာလို႔ သူ မွတ္ထင္ယူဆခဲ့လို႔ မ်ားလား။

***

ဒီေန႔ Titanic ၾကည့္မိလို႔ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ post... အဲဒီကား ခုမွ ၾကည့္ျဖစ္တာ။
ေနာက္တပတ္က် Schindler's List ၾကည့္မယ္။

***
စာႂကြင္း။ ။ ကိုယ္ ခုထိ ေရမကူးတတ္ေသးဘူး။

***

My Photo as a Child



တို႔ေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ခ်စ္စရာေကာင္းပါ့။

(သူမ်ားလုိ မိုက္ၾကည့္ မၾကည့္တတ္ပါဘူး။)


***

မပန္းႏြယ္ရဲ႕ post ေလးတစ္ခု ဖတ္ရတုန္းက သေဘာက်လြန္းလို႔ ရယ္လိုက္ရတာ။
မိဘေတြက ကေလးေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုတင္တာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေရးထားတဲ့ post ေလးပါပဲ။
သူေျပာတာေလးေတြ စဉ္းစားသင့္တဲ့ အခ်က္ေတြပါ။

***

ေမစီ။ ။မဟုတ္ေသးဘူး..မဟုတ္ေသးဘူး။ ေဘဘီေျပာတာ မွန္တယ္။ ငါလဲ စဉ္းစားတယ္။ တစ္ေန႔.. ငါ ဟီလာရီကလင္တန္လို... သမၼတအျဖစ္ ၀င္အေရြးခံဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ငါ့ၿပိဳင္ဘက္ ပါတီက ဒီပံုေတြနဲ႔ တီဗြီမွာ ဟာသလုပ္ရင္ ငါ မဲရပါ့မလားလို႔။ ငါ့အေဖကလည္း အင္တာနက္မွာ ငါ အီတာလီယံေခါက္ဆြဲ စားေနတဲ့ ပံုေတြ တင္ထားတယ္ေလ။ ငါမွ ေသခ်ာမ စားတတ္ေသးတာ၊ ေပပြေနတာေပ့ါဟယ္။ သမၼတေလာင္းတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီလို ေပပြေနေအာင္ စားဖုိ႔ မသင့္ဘူး မဟုတ္လား။

(မပန္းႏြယ္ ဘေလာ့မွ)


***
ေတြးသင့္တဲ့ အေတြးကေလး။

အဲေလ
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ ဒီတသက္ သမၼတျဖစ္ဖို႔ လမ္းက မ႐ွိေလာက္ေတာ့ပါဘူး။
လြန္ေရာ ကၽြံေရာ ျဖစ္လွမွ သမၼတကေတာ္ေလာက္ပဲဆိုေတာ့ သိပ္အေရးမႀကီးဘူး ထင္တာပါပဲ။

:D

***

Saturday, September 19, 2009

Blogging, Identity & beyond 1st Anniversary!

နန္းညီ post ကို ဖတ္ရေတာ့မွ ကိုယ္လဲ ပထမဆံုးေရးတဲ့ post ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘေလာ့ေရးတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးသြားမွန္း သိေတာ့တယ္။ သူက ရက္မွားၿပီး မွတ္မိေနတာ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္ေန႔မွန္းကို မသိတာ။

ဘယ္ Anniversary မွ ေခါင္းထဲ မ႐ွိေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္လုိ႔ ျပည့္မွန္း မသိ။

(အဲဒါေၾကာင့္ April တုန္းက Birthday Wish တင္ဖို႔႐ွိေတာ့ တပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အလိုတည္းက ႀကိဳေရးၿပီး schedule ခ်ထားတာ... မေမ့ေအာင္... မဟုတ္ရင္ အနားနီးမွဆို ဘယ္လိုမွ သတိရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးမွ တပတ္လံုးလံုး ႀကိဳေရးခဲ့ရပါတယ္ ဆိုေတာ့ ၿပီးသြားေရာေပါ့။

မွတ္ခ်က္။ ။ တင္ၿပီးသား ေက်းဇူးဆိုတာ Non-returnable item!)

***
ေရးခ်င္တာေတြ ေရးလာခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ေက်ာ္မွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ႐ွိေအာင္ လုပ္ယူၿပီး ေနခ်င္စိတ္ မ႐ွိတဲ့ ကိုယ္လုိ လူမ်ိဳးအတြက္ ဒီေရာက္ကတည္းက အတူေနသူေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မ႐ွိသေလာက္နည္းခဲ့တာ အင္မတန္ ကံေကာင္းတယ္ ဆုိရမွာပါပဲ။

အိမ္မွာလည္း အိမ္မွာမို႔၊ အလုပ္မွာလည္း အလုပ္မွာမို႔ ... အားလံုး ရာႏႈန္းျပည့္ စင္းလံုးေခ်ာတယ္လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေခ်ာေမြ႕တယ္ ေျပာရမယ္။

ဆိုေတာ့ အျပင္မွာ စိတ္တိုင္းမက်စရာ ႐ွားပါးေနတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ (႐ြာသားစကားမ်ား ငွားသံုးရရင္) ဘေလာ့ဆိုသည္မွာ စာေရးခ်င္လို႔ေရးတဲ့ ေနရာဆိုလည္းဟုတ္၊ အကုသိုလ္နည္းေသးလို႔ အပိုထပ္ေဆာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆုိလဲ ဟုတ္ေနပါတယ္။

***
(ဟို စကားလံုးကေတာ့ အိုဗာတင္း ေဖ်ာ္ေနတာ ၀င္စမ္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။
အေျပာနဲ႔ အလုပ္ ညီရဲ႕လားလို႔။

ဒီစကားလံုးကေတာ့ အထာကို မက်တာ။
ေျပာစရာကို မဟုတ္တာ ၀င္ေျပာေပးလိုက္ဦးမွ။

ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့ ဒီအစ္ကိုဘေလာ့ဂါကေတာ့ ဟို ဘေလာ့ဂါကို ၀င္ေျပာေနၿပီ။ သူေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လဲ ၀င္ေထာက္ခံလိုက္ဦးမွ။

ဒီအေၾကာင္းအရာကေတာ့ UNESCO အဖြဲ႕ႀကီးေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ သေဘာထားခ်င္း သိပ္မတိုက္ဆုိင္လွဘူး။ ကိုယ္လက္ခံလာေအာင္ ႐ွင္းျပႏိုင္မလား blogger ကို ၀င္ရစ္ေပးလုိက္ဦးမယ္။ အဲေလ ၀င္ေမးလိုက္ဦးမယ္။)

ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မ႐ွိတာကတေၾကာင္းေၾကာင့္ blog ေတြ သိပ္မသြားျဖစ္သလို သိပ္လည္း မသိတာမို႔ စိတ္နဲ႔ မေတြ႕တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဆုိတာလည္း အေတာ္နည္းပါတယ္။

***
အရင္ကေတာ့ ဘေလာ့တစ္ခုတည္းပဲ ဖတ္ျဖစ္တယ္။
2008 ကုန္ခါနီးနဲ႔ 2009 အစပိုင္းေလာက္မွာမွ ဘေလာ့ေတြကို လည္ျဖစ္တယ္။
2009 မွာ အိမ္ေျပာင္းၿပီးမွ ပံုမွန္ဖတ္တဲ့ ဘေလာ့ေတြ ႐ွိလာတယ္။

ကိုယ္စိတ္၀င္စားၿပီဆို ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္စာ ေရးထားထား အကုန္ ကုန္ေအာင္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဥပမာ ... ကိုေပါမမ KOMမမခ်ိဳ
တခ်ိဳ႕ post ေတြ run thro' လိုက္တာေတာ့ ႐ွိတာေပါ့။

***
မေန႔ကပဲ zizawa မွာ Wisdom of Life ဆုိတဲ့ post ဖတ္ခဲ့ရေတာ့ အဲဒီထဲက Identity အေၾကာင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲေရာက္လာတယ္။

ဥပမာေပးရရင္ - ဗမာျပည္က စာေတာ္တဲ့ ကေလး၂ ေယာက္ရွိတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ အမွတ္ကလဲ သိပ္မကြာဘူး။ အဂၤလိပ္လိုကလဲ ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္က ေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ နတ္ေတြအေၾကာင္း တီးမိေခါက္မိတယ္။ တေယာက္က အဆိုေတာ္ Rianna တို႔ Black Eyed Peas တို႔အေၾကာင္း ေနာေက်တယ္။ အေမရိကန္သမၼတ အစဉ္အဆက္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ကိုပဲေရြးရမယ္ဆိုရင္ ပထမတေယာက္ကို ေက်ာင္းက ေရြးဖို႔မ်ားတယ္။ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ရွိတယ္ေလ။

(Zizawa Post မွ။ အဲဒီ post ေလး မဖတ္ရေသးရင္ သြားဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။)


***
ကိုယ္ေရးတဲ့ post ေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ ေနာက္ဆံုးလုပ္လာတဲ့ ႐ံုးက senior အစ္မေတြကို ပို႔ေပးေနေတာ့ တေန႔ ကိုယ့္ director က လွမ္းေျပာတယ္။ ဘေလာ့မွာ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ မင္းရဲ႕ အညာအေၾကာင္း ေရးစမ္းပါတဲ့။

zizawa ရဲ႕ အထက္က
စာပိုဒ္ကို ဖတ္မိေတာ့ ကိုယ့္ director ေျပာတာ သတိရမိတယ္။
အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္မွာ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းမ်ိဳး အေတာ္နည္းပါးတယ္ ဆိုရမယ္။

ေရာက္ေလရာ ေနရာမွာပဲ adapt လုပ္ႏိုင္တာလိုလုိ၊ ဘာမွ အစြဲအလမ္း မ႐ွိတာလုိလိုနဲ႔ အညာသူ ဆိုတဲ့ identity လဲ မ႐ွိ၊ အညာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ မွတ္မွတ္သားသား ဆုိလို႔ ႀကိဳက္တဲ့ အစားအစာေတြပဲ ႐ွိတယ္။ ဒါေတာင္ recipe ေတြ မသိဘူး။

ဒါကလဲ ကိုယ့္မွာ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ထိပဲ အဲဒီမွာ ႀကီးခဲ့ရတာကိုး။
ေနာက္ပိုင္း ေတာက္ေလွ်ာက္က ေဖေဖေျပာင္းရတဲ့ ေအာက္အရပ္မွာပဲ ေနခဲ့ရတယ္။
အသက္ ၁၅/ ၁၆ ေလာက္မွာ ရန္ကုန္ စေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္ကပဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္တယ္။

အညာကို ျပန္ခဲ့ရခ်ိန္ေတြကလည္း ေႏြရာသီ ဆုိေတာ့ ပူလြန္းလို႔ အိမ္ထဲပဲ ေနမိတာ မ်ားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလြန္ဆံုး ၃ ပတ္ပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ နာမည္ေတာင္ စဉ္းစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ အလြယ္ေခၚတဲ့ နာမည္ေတြေတာ့ သိတာေပါ့ေလ။ အညာမွာလဲ ခက္တာ တစ္ခုက အဲဒါ။ ဘယ္သူမွ ပါဠိနာမည္ ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း မေခၚဘဲ ေတာင္ေက်ာင္း ေျမာက္ေက်ာင္း ဆုိတာနဲ႔ ၿပီးတာပဲ။

ထန္းသီးမုန္႔အေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ထန္းသီးမုန္႔ဆိုတာ ထန္းပင္က ထန္းသီးနဲ႔ လုပ္တဲ့ မုန္႔ေပါ့ လို႔ ေျပာ႐ံုကလြဲၿပီး...
(ကၽြတ္စ္ ... ဒီတခါျပန္ရင္ေတာ့ ထန္းသီးမုန္႔ recipe ေလးေတာ့ ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးလာဦးမယ္။
စိတ္ခ် လုပ္မစားပါဘူး။ Identity ေလး ျပဖို႔ လိုလာရင္ ထည့္ေျပာဖို႔ပါ။)


ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ မုန္႔ေတြ မေျပာပါနဲ႔။ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ အမ်ိဳး ဆုိရင္ေတာင္ ကိုယ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးစပ္ျပမွပဲ သိေတာ့တယ္။
(အမ္ .. ဟိုတခါ "စိုေသာလက္..." ကို ေရးတာ ကိုယ္ မဟုတ္သလုိပဲ။)

နန္းညီရဲ႕ ဘေလာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ post ဖတ္ၿပီး၊ အဲဒီေန႔မွာပဲ Identity အေၾကာင္း စဉ္းစားမိေစတဲ့ zizawa post ကို ဖတ္မိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ ဘေလာ့မွာေရာ identity ႐ွိပါရဲ႕လား စဉ္းစားမိပါတယ္။

အညာသူ ဆိုတာ
ျမန္မာျပည္က မိန္းကေလး ဆိုတာ
အင္ဂ်င္နီယာ ဆိုတာ

ဘာမွလဲ မေတြ႕ရပါလား။

ေဇာ္ဂ်ီလည္း သိပါတယ္။
မင္းသု၀ဏ္လည္း သိပါတယ္။
ဦးေဖေမာင္တင္လည္း သိပါတယ္။
ေဒါက္တာ သန္းထြန္းလည္း သိပါတယ္။
ေ႐ႊတိုင္ၫြန္႔လဲ သိပါတယ္။
ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလည္း သိပါတယ္။
နန္းေတာ္ေ႐ွ႕လည္း သိတာပါပဲ။

စိန္ျခဴးၾကာေညာင္ နဲ႔ လႈိင္ထိပ္ေခါင္တင္၊ မိုးေဒ၀ါ နဲ႔ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္၊ မလွေ႐ႊတို႔ကိုလည္း သိပါတယ္။

ေပၚဦးသက္၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ဦးလြန္းႂကြယ္၊ ေနမ်ိဳးေဆးနဲ႔ ကိုထိန္လင္းကိုလည္း သိပါတယ္။

ေအာ္ ကိုႀကီးေက်ာ္ @ ဦးမင္းေက်ာ္ ဆိုတာလည္း ကိုယ္တို႔ နယ္ကပဲေလ။
ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေတာင္ သူေပးခဲ့တာ ဆုိလား။

ဒါျဖင့္ ေျပာျပစမ္းပါဆုိရင္ေတာ့ အကုန္ ၀ါးတားတားခ်ည္းပဲ။
ဘယ္မလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ Identity ???

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြေတာ့ အေတာ္ေတြ႕ရသားပဲ။
အဲဒါ ကိုယ့္ identity လား။

***
ျမန္မာျပည္ဆိုလုိ႔... ဖ်တ္ခနဲ အာ႐ံုထဲ ေရာက္လာတာေလး တစ္ခု...
ဒီကိုလာခါနီး EC လုပ္ေတာ့ သူမ်ားေတြ ၉ တန္းေအာင္နဲ႔ ထြက္မယ္ ဘာညာ လုပ္ၾကပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါကို ေလ်ာ္ပါတယ္။ အင္မတန္မွ စိတ္ပါလက္ပါ...

မေလ်ာ္တဲ့ သူေတြကလည္း ေငြေရးေၾကးေရးေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။
EC လုပ္တာ ႏိုင္ငံျခားထြက္ရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ရဲ႕ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းမွ မွ မ႐ွိတာကို။
ကရိကထမ်ားလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ္လဲ ျမန္မာျပည္က ဌာနဆိုင္ရာေတြ သြားလာပတ္သတ္ရမွာ အေတာ္ စိတ္ကုန္တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘာလုိ႔ စိတ္ပါလက္ပါကို ေလ်ာ္ခဲ့တာလဲ ဆိုေတာ့
"အဲဒီ အေႂကြးနဲ႔ ေနာင္ဘ၀ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျပန္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔"

ခုဒီမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။ သူ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေတြ႕ထားတယ္တဲ့။ သံ႐ံုးမွာ အခြန္ေဆာင္ရင္... "&*@*^%^$$# ဆိုရင္ *#@ % ေလာက္နဲ႔ ရမယ္" တဲ့။ ပထမေတာ့ စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေနပါေစေတာ့လို႔။ အထက္ပါစကားကိုပဲ သူ႔ကို ျပန္ေျပာမိတယ္။
သူေတာင္ သေဘာက်သြားတယ္။ :)

***
ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ Identity က ဘာပါလိမ့္ ???

***
ဒီ post ကို ေရးျဖစ္ေစတဲ့ နန္းညီ နဲ႔ Zizawa ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***
(စာႂကြင္း။ ။ ေနာင္ဘ၀ ျမန္မာျပည္မွာ လူျပန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေႂကြး႐ွိလို႔ ဆပ္ရတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္တာပါ။)

***
ဒီမွာ ကိုယ္ ပထမဆံုး တင္ခဲ့တဲ့ post ကေလးေပါ့။
Title က It's Me!
အစကေတာ့ နာမည္ရင္းနဲ႔ ေရးတာဆုိေတာ့ ဒီ post ရဲ႕ Title က နာမည္ရင္းေပါ့။
It's Me က ေနာက္မွ ျပန္ေျပာင္းလိုက္တာ။




DoB:
6th April 1980

Zodiac:
Aries

Occupation:
Project Engineer

Location: Singapore











Information ေပးထားတာကိုက ၀ါးတားတားနဲ႔ ဘာမွန္းမသိဘူး။
အမွန္က ဆရာလုပ္သလို လိုက္လုပ္ထားတာပါ။ ဆရာလဲ အစမွာ အဲလိုပဲ လုပ္တယ္။

အလုပ္မရခင္ AMK မွာေနတုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ပံု။
အဲလို ဘာျဖစ္လို႔ ၿပံဳးႏိုင္ခဲ့တာလဲ စဉ္းစားလုိ႔ မရဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ဘ၀မွာ စိတ္အဆင္းရဲခဲ့ရဆံုး အခ်ိန္ေတြ။
ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းပါလား ထင္မိတယ္။

***
ဘယ္မွာလဲ Identity ???
:)

***

Monday, September 14, 2009

ေမာင္သစ္ဆင္း ရဲ႕ က်ိန္စာ

comment တစ္ခု ေရးမိရာက ပို႔စ္ ျဖစ္ေအာင္ ေရးဦးမွပဲလို႔ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။

***

ေမာင္သစ္ဆင္း ၀တၳဳတုိေတြ ဖတ္ျဖစ္တာ အလယ္တန္းေလာက္ကပါ။

ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ့ ၀တၳဳတိုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ မေဟသီ...


ဆရာ့၀တၳဳေတြက တင္ျပပံု၊ အေၾကာင္းအရာ၊ စကားလံုး အားလံုး ညီၫြတ္ေကာင္းမြန္တဲ့ ၀တၳဳေတြပါ။
၀တၳဳတို လို႔ စဉ္းစားမိရင္ (အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြထဲက) ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ဦးဆံုး ေပၚလာတဲ့ စာေရးဆရာ ၃ ေယာက္႐ွိပါတယ္။ အဲဒါ...

ရင္ေမာင္ (ဦးတိုင္းအုပ္)

ေဖျမင့္ နဲ႔

ေမာင္သစ္ဆင္း
တို႔ပါပဲ။


သူတို႔ေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ထိေစခ်င္တဲ့ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ပစ္ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းနဲ႔ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္တာကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ကို သတိျပဳမိေစပါတယ္။
(သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ္စာဖတ္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီး စာေရးသူေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသား စာေရးသူေတြဆီက လိုခ်င္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပံုစံက မတူပါဘူး။

အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြရဲ႕စာကို ဖတ္ျဖစ္တဲ့အခါ သူတို႔ဆီက ဖြဲ႕ႏြဲ႕လြန္းၿပီး ေရးထားတာမ်ိဳးကို မလိုခ်င္မိ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕စာေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြ စြဲလမ္းခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)


***
ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးခဲ့တာ "က်ိန္စာ" ဆုိတဲ့ ၀တၳဳပါ။
ငွက္ဖ်ားေရာဂါ သုေတသန ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို သူ႔ လူမႈဘ၀၊ မိသားစု ဘ၀နဲ႔ ေရာယွက္ၿပီး တင္ျပထားပါတယ္။

ေဆးမကုဘဲ သုေတသနကို ေဇာက္ခ် လုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ ...
ငွားေနတဲ့အိမ္က ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ ျပင္ေဆာက္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္႐ွင္က ဖယ္ခိုင္းထားတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ ဆရာ၀န္ အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဇနီးသည္...
သုေတသနမွာ အဆင့္တခု ေအာင္ျမင္ခဲ့လုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံၿပီး ရီေ၀ေ၀ ျပန္လာတဲ့ ဆရာ၀န္...

အဲဒီ အခင္းအက်င္းနဲ႔ ၀တၳဳကို စဖြင့္ထားပါတယ္။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ၀တၳဳဖတ္ရင္း ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေစတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ေတြ...

"ဘယ္လိုလဲ ေဒါက္တာ.. ႐ွင့္ မိုက္က႐ိုစကုပ္ေအာက္က ငွက္ဖ်ားပိုးေလးေတြဆီက ေငြ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ခဏ ေခ်းလို႔မရဘူးလား"


"မံု႐ြာျပန္ၾကမယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔တြဲၿပီး ပြဲ႐ံုဖြင့္မယ္"

"ေဟ့ ငါ ဆရာ၀န္ကြ"

"ဆရာ၀န္ ဘာျဖစ္သလဲ။ ႐ွင္ ဆရာ၀န္ဆုိရင္ တဖက္က ေဆးခန္း ဟန္မပ်က္ဖြင့္ေပါ့" လုိ႔ ဇနီးသည္က ေျပာေတာ့...


"ငါ ေဆးကုတဲ့ ဆရာ၀န္ မဟုတ္ဘူးကြ။ သုေတသန လုပ္တဲ့ ဆရာ၀န္။

ဒီမွာ ငါတို႔ ေဆးေလာကမွာ အဆိုတစ္ခု႐ွိတယ္။


ေဆးကုေသာ ဆရာ၀န္သည္ ေကာင္း၏
ပညာေပးေသာ ဆရာ၀န္က ပို၍ ေကာင္း၏
သုေတသနလုပ္ေသာ ဆရာ၀န္က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏
တဲ့"

"ေအာ္ ဟုတ္လား.. အဲဒီလို ဆရာ၀န္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့လို႔ပါ႐ွင္။ အစကသာ သိခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘ၀ ခုလို..."


ထိတဲ့စာသားေတြ။
ျပန္ေရးျပရတာေတာင္ ဖ်က္လုိ ဖ်က္ဆီး လုပ္မိရာ က်မွာ တကယ္ပဲ စိုးရိမ္မိပါတယ္။
တစ္ခုက်န္သြားေသးတယ္။
ဆရာ၀န္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သမီးငယ္ ဖ်ားေနတယ္လို႔ ဇနီးက ေျပာေတာ့ နားၾကပ္လိုက္႐ွာတဲ့ အခန္း။
"ဟိုတေလာကေတာ့ ေအာက္ဆံုး အံဆြဲထဲမွာ ေတြ႕မိတယ္ ထင္တာပဲ"

ခ်က္ေကာ့ဗ္ေျပာတာေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။
သူသာ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္မိရင္ ေဆးမကုတဲ့ ဆရာ၀န္အေၾကာင္းေရးရင္ နားၾကပ္လုိက္႐ွာတဲ့ အခန္းမ်ိဳး ပါရမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမွာပဲ။

"ဒီမွာေမာင္ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုဟာက သားသမီးေတြ ႐ွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာကိုပဲ လုပ္လုပ္ သူတို႔အတြက္ ဦးစားေပး စဉ္းစားရလိမ့္မယ္။ ခု ေမာင္ လူသားေကာင္းက်ိဳး ဆုိတာကို ပစ္ၿပီး မိသားစု ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ငရဲႀကီးခံၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္။


ဘာျဖစ္လို႔ ငရဲႀကီးခံခ်င္ရသလဲ သိလား ေမာင္

ကၽြန္မက မိခင္တေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့"

***
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ သုေတသန ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုအတြက္
WHO က ပို႔လိုက္တဲ့ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေ႐ွ႕မွာ သူတီးတိုး ေရ႐ြတ္တဲ့ စကား...

"တကယ္တမ္း အဆံုး႐ႈံး အစြန္႔လႊတ္ မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘာကိုမွ မစြန္႔စားပါေလနဲ႔"


ေနာက္တခန္းက ဗြီဒီယိုၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ သားငယ္နဲ႔ စကားေျပာခန္း...

"ေကာင္ေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ နာဇီေတြ ခ်တဲ့ကား ေဖေဖရ"


"နာဇီေတြ ေသသြားေရာလား"

"ဟင့္အင္း ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ေသသြားတယ္။ သူတို႔ထဲ တစ္ေယာက္က သစၥာေဖာက္လုိက္လို႔ေလ။ သူက သစၥာေဖာက္တာေပါ့။ သူ႔မွာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးရသြားတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ပိတ္မိေနတဲ့ အခန္းထဲကို လည္ပင္းထိေအာင္ ေရျဖည့္ၿပီး အျပင္က သစၥာေဖာက္က လက္နက္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ နားထင္ကို တစ္ေယာက္ ေသနတ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး တစ္ ႏွစ္ သံုး ဆို... အဲဒီ ေသနတ္သံကို ၾကားတဲ့ အခ်ိန္ သစၥာေဖာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ..."

ေနာက္တခန္းက ကဗ်ာစာမူခထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာတဲ့ သားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေတြ...

"ေဖေဖက သားကို ကဗ်ာဆရာကို မျဖစ္ေစခ်င္တာ"

"ဒါျဖင့္ ေဖေဖက သားကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ"

"ေဖေဖက သားကို သာမန္လူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ စီးပြား႐ွာ.. အိမ္ေထာင္ျပဳ.. စီးပြားပိုပို႐ွာ.. အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသာကေလး ေသသြား။ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးက side effect နည္းတယ္။"

"မစိမ္းပင္ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖရဲ႕

အတၱမဲ့ မာနျဖင့္
ဘ၀ကို ထုဆစ္
ေခတ္ကို ထမ္းပိုး
႐ိုးသား၏ ရဲရင့္စြာ

တဲ့။ သားက အတၱကို အနာဂတ္ ပို႔ထားခ်င္တာ။"

"သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ"

"သားထင္လို႔ပါ။ ေဖေဖလဲ ဒီလို ထင္ခဲ့တာပဲ"
"ဒါျဖင့္ ေဖေဖ သားတို႔လုိ ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"
"ဘာေျပာတယ္။ ျပန္ေျပာလုိက္စမ္း။"
"ေဖေဖ သားတို႔လုိ ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္ WHO က ပို႔ထားတဲ့ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးခြဲပစ္လိုက္တယ္။

ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။

ၾကည္ေအး ေနာက္ဆံုးေရးတဲ့ "အိမ္ျဖဴလင္းသစ္" ထဲမွာ ကိုညိဳထြန္းေျပာတဲ့ "အိမ္ေထာင္ျပဳ သားသမီးေတြ ပြားစီးၿပီးမွေတာ့ Gauguin လို တဟီတီ သြားၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္လို႔ မရဘူး" ဆိုတာ ဖတ္ရေတာ့လည္း ခုေျပာတဲ့ "က်ိန္စာ" ၀တၳဳကို သတိရေနမိေသးတယ္။

***
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရင္းအတိုင္း ႐ိုက္တင္ေပးၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့ သူေတြ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အိမ္မွာေတာ့ ေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ၀တၳဳတို စာအုပ္႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မယူလာမိဘူး။
မွတ္မိသမွ် တင္ေပးေတာ့ မူရင္းလို အရသာ ႐ွိမယ္ မထင္ဘူး။

ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္မိရင္ စာေရးဆရာကို ဆရာ၀န္ လုိ႔ ထင္သြားႏိုင္ေလာက္ေပမယ့္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း က ဆရာ၀န္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလး တိုင္းရင္းေဆး သင္တန္းဆင္း တစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္က
မဂၢဇင္းေတြလဲ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဆရာလဲ စာသိပ္မေရးေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။ သင့္ဘ၀မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ၿပီး ေဆာင္းပါးေတြေတာ့ ေရးေနခဲ့တယ္။ "ထူးေဖသစ္" ဆုိတာ ဆရာ့ ကေလာင္ခြဲလို႔ မွတ္ထားမိသလိုလို.. သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။
(မမခ်ိဳ သိရင္ ျပင္ေပးပါ။)

ကိုယ္ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္ကာစ 2009 အစေလာက္က ေမာင္သစ္ဆင္း နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုေတြ႕ေတာ့ ဘာမွ မၾကည့္ဘဲ ၀မ္းသာအားရ cbox မွာ သြားေမးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲလား။ အျပင္မွာလားေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘေလာ့တစ္ခုလုပ္ၿပီး စာေတြေရးရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။

ဆရာ့ရဲ႕ "တရား"၊ "ေလးသည္ေတာ္"၊"လူႏွစ္ေယာက္၊ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား" တို႔လည္း ကိုယ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြပါပဲ။
အဲဒီ သံုးပုဒ္လဲ ဟန္သစ္မွာပဲ။

မေဟသီမွာ ဟိန္းလတ္က အင္တာဗ်ဴးေတာ့.. "ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေရးၾကည့္မိတာပါပဲ။ ေရးၿပီးေတာ့ ကိုယ္လို ဖတ္ခ်င္တဲ့သူ ႐ွိရင္ ဖတ္ရေအာင္ မဂၢဇင္းကို ပို႔တာပါ။ အဲ.. အယ္ဒီတာက ေ႐ြးခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။" လို႔ ေျဖခဲ့တာေတာင္ သတိရေနမိေသးတယ္။

၀တၳဳတိုေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္လဲ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၀တၳဳတုိ ေရးလို႔ရမယ့္ လက္ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ဘူး။

လြမ္းလိုက္တာ အဲဒီလို ၀တၳဳတုိေတြ။

***

Tuesday, September 8, 2009

Words, can make me smile big !


ခဏေလး ေစာင့္ဦး
တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပဲ

ဒီအတိုင္း ေျပာင္းလို႔ မရပါဘူးလို႔ ငါေရးထားတဲ့ဟာကို လုပ္ခ်င္တာကိုး
လာငိုမျပနဲ႔

မိန္းမဆို မသနားတတ္ဘူး။ တူနဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္သာ ထုခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါပဲ။

***

Nyan
: ha ha
angry?
me: မ ဂဒီးပါဘူး
Nyan: relax, if you angry, your life will be shortened
and your face will be uglier
11:14 PM me: ေယာက်္ားေတြဟာ အဲလုိ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ ေျပာရင္ေျပာ ဒါမွမဟုတ္ လုိက္ေၾကာင္ေနၾကေတာ့တာပဲ
Nyan: correct
girl always think like that
because they are girls
11:15 PM they don't understand the uncertainty of life and want to be granted
but in real life, nothing is granted
11:16 PM me: ေတာ္ၿပီ ငါအိပ္ေတာ့မယ္
Nyan: sweet dream

me: ဒီေန႔ philips headset ၀ယ္လာတယ္

Nyan: oh
really

me: $56.90

Nyan: how is it?

me: philips ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာပဲ

Nyan: clear sound?

me: အင္း

Nyan: yeah

me: great

Nyan: i want this

me: ပထမေတာ့ ေစ်းနဲတာ ႐ွာေနတာ

11:17 PM Nyan: where did you buy?

me: ၃၀ ေလာက္ေတြ

Nyan: yes, your decision is correct
...
....
....
girls like to hear that
hee hee
but it's nonsense

me: ေနာက္ philips ေတြ႕ေတာ့

Nyan: :D

me: lada

Nyan
: ok ok
11:18 PM i really appreciate what you decide
quality can't buy
cheap thing is cheap quality
me: နင့္ကို ငါက appreciate လုပ္ေစခ်င္လို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး
Nyan: yes
just kidding
don't angry
me: ေဈးမ်ားလို႔ ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာေနတာ
Nyan: nope
me: ႏွေမ်ာလို႔
Nyan: it's ok to buy quality item
11:19 PM i won't choose cheaper with lower quality
me: ၅ ေသာင္းေလာက္လုိ႔ စဉ္းစားမိရင္ ဒီည အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလား မသိဘူး
ကဲကဲ ဒါပဲ အိပ္ေတာ့မယ္
ေနာက္မွ
11:20 PM Nyan: have a sweet dream!
me: ေယာက္်ားေတြ ဘယ္လိုေၾကာင္တတ္တယ္ ဆိုတာ ငါေျပာျပေတာ့မယ္
Nyan: take it easy
guy are guys
you won't understand them
you can understand only one guy
me: ေအးပါ ဟုတ္မွာပါ
11:21 PM အမ္
ဘယ္ one guy လဲ
Nyan: that will be your husband and you'll understand him when you grew old
me: ဟားဟားဟား
Nyan: That's what i seen from my parents
me: ဟားဟားဟား really?
Nyan: but until now, they can't understand each other 100%
11:22 PM just getting alone with 90% understanding
me: အကုန္နားလည္ရင္ ခ်စ္လို႔ရေတာ့မယ္ မထင္ဘူး
Nyan: nope
me: နားမလည္တာေလး က်န္ေနတာ ေကာင္းတာေပါ့
Nyan: they'll be really one from two
11:23 PM no excitement
love need some excitement
me: good words
***
ဆားခ်က္တယ္ လို႔ ေျပာမယ္ဆိုလဲ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီတိုင္းထားလိုက္ရင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႔မို႔ ဘေလာ့ေပၚကို အမွတ္တရ တင္မိတာ။
cbox က chatting ေတြ တင္တာလဲ အဲဒါေၾကာင့္ပါပဲ။

***
ပထမ တစ္ခုက email ပါ။
သူ႔နာမည္ေတာ့ မထည့္ေတာ့ပါဘူး။
သူ႔ကိုဆို ခ်စ္တဲ့လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကခင္ၾကၿပီး၊
မုန္းတဲ့လူေတြကလည္း ေတြ႕ရာ သခ်ႋဳင္း ဓားမဆိုင္း ဆုိေလာက္ေအာင္ပဲ။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕
နည္းနည္းကေလးသာ ႐ွိတဲ့ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူေတြထဲမွာ သူကေတာ့ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ပါပဲ။

ဟိုတေန႔က အြန္လိုင္းမွာ ဟိုဟာေလွ်ာက္လုပ္၊ ဒီဟာေလွ်ာက္လုပ္ လုပ္ရင္း err ေတြ ျဖစ္လာေတာ့ သူ႕ကိုလည္း အြန္လိုင္းမွာ မေတြ႕တာနဲ႔ (အိပ္ခါလဲ နီးၿပီဆိုေတာ့) email ပို႔ထားလိုက္တာ။

(ကိုယ့္ အက်င့္တစ္ခုက အြန္လိုင္းမွာ err တစ္ခု ျဖစ္ၿပီတဲ့ ဆိုရင္ အကူအညီေတာင္းရမယ့္ သူေတြဆီကို ဘ၀ပ်က္မလို စာေရးၿပီး ပို႔တတ္တယ္)

မနက္က်ေတာ့ အဲဒီစာ ေရာက္ေနတယ္...။

***
ေနာက္တစ္ခုက.. တေမဂ်ာတည္း၊ တတန္းတည္း၊ တေက်ာင္းတည္း သူငယ္ခ်င္း ဉာဏ္ထြန္းနဲ႔ chatting လုပ္ထားတာ။

Philips Headset ၀ယ္တဲ့ေန႔ကေပါ့။
သူနဲ႔က မတည့္အတူေနလိုပဲ။
တခုခုဆို သူမပါရင္ မၿပီးဘူး။
(႐ံုးမွာ လစာတုိးတာကစ၊ ဖုန္းနံပါတ္ေျပာင္းလို႔
ATM မွာ register လုပ္တာ အလယ္၊ ရီးစားနဲ႔ စိတ္ေကာက္ၾကတာ အဆံုး) လွမ္း ေျပာလုိက္ရမွ စိတ္ထဲ ေနလို႔ ရတယ္။
အဲဒီေန႔က Funan မွာ Philips ကိုပဲ
ဘာမွ သိပ္စဉ္းစား မေနဘဲ ၀ယ္လာတာ။
ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ online မွာ ေတြ႕ေတာ့ ေဈးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းေလးကိုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာနဲ႔။

လာမယ့္ အပတ္ IT Show ကိုလည္း အတူ သြားဖို႔ date ထားၾကေသးတယ္။
လူလယ္ေကာင္မွာ ျငင္းရင္း ခုန္ရင္း ထသတ္မိၾကဦးမလား မသိဘူး။

***
စစခ်င္းေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းစူမိေစတဲ့ စကားလံုးေတြေပါ့ေလ။
ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရယ္ခ်င္လာမိတယ္။
စဉ္းစားမိတုိင္း အသံထြက္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ရယ္ေနမိတဲ့ စကားလံုးေတြပါပဲ။

သူတို႔ကို ပိုၿပီးေတာ့လည္း ခ်စ္လာပါတယ္။

***

Sunday, September 6, 2009

တခါတရံမွာ



တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႕

အလြမ္းေငြ႕ႏွင့္

တမ္းတေန႔ရက္

ဆက္လ်က္ျဖစ္တည္

ၿငီးေငြ႕သည္႐ွင္။

***
(1998)

Thursday, September 3, 2009

Nice Day !


(ဒီေန႔မနက္ စာတိုက္မွာ သြားေ႐ြးလာတဲ့ "ေလ႐ူးသုန္သုန္" စာအုပ္)

ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္။

:)





(ဒီေန႔ညေန Funan က အျပန္)


ဒီေန႔ ေျခတိုတဲ့ေန႔။ ေနကလည္း ပူလုိက္တာ ဆိုတာ။

Funan အေပၚဆံုးထပ္ကေန Philips Headset ၀ယ္လာၿပီး က်န္တာေတြက ေအာက္ဆံုးထပ္ကေန ၀ယ္လာတာ။


Sembawang DVD ဆိုင္ကေန (ဘာမွ မ၀ယ္ဘဲ) အထြက္ အေပါက္မွားထြက္မိလို႔...

(ဟယ္ ငါ ဒီေလွကားမ်ိဳး မဆင္းဖူးပါဘူး ထင္ေနတာ။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေနာက္ေပါက္ျဖစ္ေနတာကိုး)
အဲဒါနဲ႔ အထဲျပန္၀င္ၿပီး ေနာက္တပတ္ ပတ္လိုက္တာ က်န္တဲ့ ၄ မ်ိဳး ပါလာတာပဲ။

ဒါေတာင္ laptop တင္တဲ့ စားပြဲနဲ႔ scanner မ၀ယ္ရေသးဘူး။
တစ္ေယာက္ထဲ မသယ္ႏိုင္လို႔။

ဒီ weekends ေတာ့ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ ၀ယ္မယ္ စိတ္ကူးတာပဲ။
scanner ၀ယ္ဖို႔ ဆရာသမားတစ္ေယာက္ကို ပင့္ရဦးမယ္။
(ငါ့ႏွယ္ေနာ္.. အင္ဂ်င္နီယာ မဟုတ္သလိုပဲ..

ေအးေလ.. ဟုတ္မွ မဟုတ္တာ)


႐ုပ္႐ွင္ေလး ဘာေလးေတာ့ ၾကည့္ဦးမွလို႔ စိတ္ကူးမိတာ ႐ြာသားတို႔၊ ပုလုတို႔၊ သပသ တို႔ post ေတြ ဖတ္မိလိုက္တိုင္းပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အေခြဆိုင္ ပတ္တာ၊ သူတို႔ ေရးဖူးတဲ့ ကားေတြ စဉ္းစားေတာ့ တစ္ခုမွ မမွတ္မိဘူး။ အိမ္ေရာက္မွ ေပၚလာတယ္။ လီဆာ ဆုိလား ဘာလား။


ဘာကားၾကည့္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။

သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရင္ေကာင္းမွာလို႔ေတာင္ တ မိေသးတယ္ :)
ဘာၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလဲ ေမးခ်င္လို႔။ (ေတြ႕ေတာ့ သိမွာက်ေနတာပဲ)

Notting Hill
လဲ မေတြ႕။ Pretty Woman လဲ မေတြ႕။
Shawshank Redemption
လဲ မေတြ႕။ Schindler's List လဲ မေတြ႕။
The Driver
လဲ မေတြ႕။ (႐ွိရင္႐ွိမွာပါ။ ကိုယ္ မျမင္တာ ျဖစ္မယ္)

(ေတြ႕လို႔ ၀ယ္လာၿပီး ၾကည့္လဲ အဲဒါေတြ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မွာပါ။
တခန္းေတာင္ မၿပီးခင္ အိပ္ငိုက္လာႏိုင္တယ္။
Shawshank Redemption
ကေတာ့ ဂ်ဴး ရဲ႕ ႐ုပ္႐ွင္ ခံစားမႈ ေဆာင္းပါးကို အထပ္ထပ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးေတာ့ မွတ္မိေနတယ္။ Schindler's List ကေတာ့ လြယ္ေအာင္ ျပန္ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ ဖတ္ဖူးတယ္။
ပါလက္စတိုင္း အေၾကာင္း ဖတ္ၿပီးကတည္းက ဖတ္ခ်င္ ၾကည့္ခ်င္ေနခဲ့တာ။)

ေနာက္ေတာ့ Addy တခါေျပာဖူးတဲ့
Note Book နဲ႔ Baldwin Library ကေန စာအုပ္ ငွားဖတ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ Jurassic Park ပဲ ၀ယ္လာပါတယ္။ တကယ္က Harry Potter တို႔၊ Spider Man တို႔ ေလာက္ပဲ ၾကည့္ဖို႔ စိတ္၀င္စားတာ။ :D

Hary Potter
ကို Goblet of Fire ေတြ႕တယ္။ ၾကည့္ၿပီးသားလဲ မၾကည့္ရေသးလား မေသခ်ာတာနဲ႔ မ၀ယ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဒင္းကလည္း စာဖတ္ၿပီး ၾကည့္မွ နားလည္တာ။ သူ႔ကိုလည္း ေ႐ွ႕သံုးအုပ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းတစ္အုပ္က လြဲလို႔ မဖတ္ရေသးဘူး။


J K Rolling အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆြးေႏြးဖူးတာ အမွတ္ရမိေသးတယ္။


သူကေျပာတယ္။
"ဒီမိန္းမေနာ္.. မိန္းမျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကို ေရးတတ္တယ္" တဲ့။

ကိုယ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

"မိန္းမျဖစ္ေနလို႔ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြ
အဲဒီလို ထုတ္ၿပီး ေရးႏိုင္တာေပါ့" လို႔။

Jurassic Park ကေတာ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ နဲနဲ ကိုက္မယ္ ထင္ပါတယ္။

***
ဘေလာ့ဂါ ျဖစ္ရတာ ေက်နပ္မိပါတယ္။

သံ႐ံုးမွာ မမသီတာ နဲ႔ ေတြ႕တုန္းက တစ္ခါ၊
ေဖေဖ့ကိစၥ ျဖစ္တုန္းက ဘေလာ့မွာ လာအားေပးၾကတုန္းက တစ္ခါ၊
ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြ ႐ွာပို႔ၾကတဲ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြမွာ၊
ခု...
ကိုယ္ လိုခ်င္ေနတဲ့ "ေလ႐ူးသုန္သုန္" စာအုပ္ရေတာ့ တစ္ခါ...

အဲဒီအခါေတြမွာကေတာ့ အထူးသျဖင့္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္မိပါတယ္။
သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပါပဲ။

***