လြမ္းတဲ့ မွတ္တမ္း

အဲဒီ တစ္ေန႔က မိုးဖြဲဖြဲ ႐ြာတဲ့ေန႔ေပါ့။
ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ကိုယ္​ ႐ံုးသြားတဲ့အခ်ိန္...

လမ္းထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့ တူတူ ေလွ်ာက္လာတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လာႀကိဳတယ္။ ျမန္မာအတြဲလို႔ေတာ့ ကိုယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီကအတြဲပဲ ထင္ပါတယ္။
သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး။ ကိုယ္က လူကဲခတ္ညံ့တယ္ေလ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ေ႐ွ႕က ေလွ်ာက္ေနၾကေတာ့ ကိုယ္လဲ ေနာက္ကေန စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေကာင္ေလးက သူ႔မိန္းကေလးရဲ႕ ထီးကိုေရာ... လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကိုေရာ သူပဲယူေပးတယ္။

ျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းပါ။
မိုးတဖြဲဖြဲေအာက္မွာ
ခ်စ္သူစံုတြဲေလး တူတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ပံုစံကို...
အရပ္႐ွည္႐ွည္ ထြားထြားက်ိဳင္းက်ိဳင္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔မိန္းကေလးရဲ႕ အိတ္ကို လြယ္ၿပီး မိန္းကေလးကို ထီးမိုးေပးေနတဲ့ ပံုစံကို...

ကိုယ္ေတာင္ ၿပံဳးမိတယ္။
ေနာက္ ေကာင္ေလးဖုန္းက ျမည္လာေတာ့ ထီးတဖက္နဲ႔ မအားတဲ့ ေကာင္ေလးက သူ႔မိန္းကေလးကို ဖုန္းကိုင္ခိုင္းတယ္။ ေကာင္မေလးက ပထမေတာ့ ဖုန္းကို သူ႔ေကာင္ေလး နားမွာ ကပ္ၿပီး ေပးေသးတယ္။ မမီမကမ္းနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက သူပဲ ယူၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ။

***
အဲဒီေတာ့...
မင္းကို ကိုယ္ လြမ္းတယ္။

***
ဒီစကားေတြ ကိုယ္ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့ တဖက္မွာ တိတ္တဆိတ္ ၿပံဳးေနခဲ့လိမ့္မည္ ထင္သည္။
ေနာက္တေန႔မနက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းသာ ပါသည့္ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္ႏွင့္သည္။

"အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနေစခဲ့တာကို ခြင့္လႊတ္ပါ။"

***
အခ်စ္ဆုိတာ... တခါတေလေတာ့

ေျဖေလ်ာ့ပစ္ခါမွ ရစ္ပတ္လာ
လြင့္ပါးေစကာမွ ေႏွာင္ဖြဲ႕လာ
႐ွင္းထုတ္ပစ္ကာမွ ႐ႈပ္ေထြးလာ
ေဝးေဝးေျပးကာမွ နီးကပ္လာ

***


... ၾကင္နာသူ ရင္ခြင္မွာ ခိုဝင္နားဖို႔ ႀကိဳေနပါ
ရင္မွာ ေမးခ်င္ေနေသာ စကား
အရင္လို ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသးလား

***