မရယ္ေၾကး မလြမ္းေၾကး

စ သိလို႔မွ မၾကာခင္ "ကုိယ္ အသက္လည္း သိပ္႐ွည္မယ္ မထင္ဘူး" လို႔ အဆက္အစပ္မ႐ွိ သူ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ဒါ့ထက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူ႕စကားအဆံုးမွာ ကိုယ့္အတြက္ လက္လႊတ္ဖို႔ ခဲယဉ္းေသာ တစံုတရာကို ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မလို ဝမ္းနည္းခံခက္သြားျခင္းပင္။

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုေျပာရတာလဲ"

"ေအာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိေနလို႔ေပါ့"

ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိေနရျပန္တာလဲ လို႔ ကိုယ္ ဆက္မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး ထင္သည္။

"မင္း ေသသြားရင္ ကိုယ္ေတာ့ သိပ္ဝမ္းနည္းမွာ"

သူ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ပါ။

"မေသပါနဲ႔။ အသက္႐ွည္႐ွည္ေနစမ္းပါ"

"ဘာလဲ ျမန္ျမန္ေသသြားရင္ ဒုကၡေတြက ျမန္ျမန္ လြတ္သြားမွာ စုိးလို႔လား၊ သိပ္မနာက်င္လုိက္ရမွာ စိုးလို႔လား"

"ကုိယ္ အဲဒီလုိေျပာတာ မဟုတ္မွန္း မင္းသိပါတယ္"

သူ တိတ္ဆိတ္ေနျပန္သည္။

"အသက္အ႐ွည္ႀကီး အၾကာႀကီးလည္း မေနခ်င္ပါဘူး။ ဘဝမွာ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြ လုပ္ၿပီးသြားရင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ေသသြားလိုက္ခ်င္တယ္"

"ဟင့္အင္း... မင္း ေသသြားရင္ ကိုယ္ေတာ့ ငိုမွာပဲ"

"မငိုနဲ႔။ ငိုတတ္တဲ့ မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္။ မိန္းမေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ကို မုန္းတယ္"

***
တခုခုဆို ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြကို သတိရေနက် ကိုယ့္မွာ "Dr Jose Rizal" အတၳဳပၸတၱိထဲက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပးျမင္ေတာ့သည္။

Rizal ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ အခ်ိန္မတန္ခင္ ခပ္ငယ္ငယ္မွာပဲ ေသရလိမ့္မယ္ လုိ႔ သိသည္တဲ့။
ငယ္စဉ္ကတည္းက ႐ုပ္ထုေတြလုပ္တမ္း ကစားရင္း အစ္မေတြကို ေျပာတတ္သည္တဲ့။

"ေနာင္တစ္ေန႔က်ရင္ လူေတြဟာ ငါ့႐ုပ္ထုကို ခုလိုပဲ ထုထားၾကလိမ့္မယ္"

တကယ္ပဲ Rizal အသက္ ၃၅ ႏွစ္မွာ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံက သူ႕ကို ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။

ဟင့္အင္း...

တက္ႂကြေသာ၊ လြတ္လပ္ေသာ၊ ထက္ျမက္ရဲရင့္ေသာ၊ ထူးခၽြန္ေျဖာင့္မတ္ေသာ...
ဒါ့အျပင္ ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိေရာက္စြာ အက်ိဳးျပဳႏိုင္ေသာ၊ ငယ္႐ြယ္က်န္းမာေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာက,ကေန ေစာေစာစီးစီး ထြက္ခြာသြားရတယ္ ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္စရာ အျဖစ္ပါလဲ။

***
စသိၾကတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာပဲ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ဘာလုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တာလဲ ခု ျပန္ေတြးေတာ့လည္း အေျဖမ႐ွိပါ။

ကိုယ္ကေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူနဲ႔ ပတ္သတ္သည့္ ဝမ္းနည္းထိခိုက္စိတ္ကို အမွန္တိုင္း ဖြင့္အံခဲ့ရတာလဲ မသိပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္သည္ သူတစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္လြယ္ေသာ၊ ရင္ထဲ႐ွိသမွ် ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလြယ္ေသာသူလည္း မဟုတ္ပါ။

ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျပာထြက္ခဲ့တာလဲ။
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ထပ္ကာ စဉ္းစားေသာအခါ အေျဖတစ္ခုက တိက်စြာ၊ မွန္ကန္စြာ...
ထို႔ျပင္ ဆန္းၾကယ္လင္းခ်င္းစြာ ထြက္လာခဲ့၏။

"သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ စေတြ႕ကတည္းက သူတစိမ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္လုိ႔ေပါ့"

အေတြးအဆံုးမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ပြင့္လင္းစြာ ကိုယ္ ၿပံဳးမိသည္။

ဒါျဖင့္ သူကေရာ...

***
အခ်ိန္ကာလေတြ လြန္ေျမာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ ဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စကား မစပ္မိေတာ့ျပန္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထင္က်န္ေနဆဲ၊ တခါတခါ ေပၚထြက္လာၿပီး နာက်င္ေစဆဲ ျဖစ္သည္။

သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းသည့္ အခိုက္အတန္႔ဆုိလွ်င္ ဘာမဟုတ္သည့္ ဖ်ားနာေခါင္းကိုက္သတင္း ျဖစ္ပေစဦးေတာ့ သူ မျမင္ႏိုင္သည့္ေနရာကေန ကိုယ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေလာက္ေအာင္ပင္ စိုးရိမ္ပူပန္႐ွိခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကေတာ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခဲ့ဖူးသမွ်အတြက္ ေနာင္တ အရမိဆံုး အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္သည္။ ဂ်ဳး ေရးသည့္ နံရံ၏ အျခားတဖက္ ဝတၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးဟာ အပရိက ဖ်ားနာရာကေန ေသဆံုးခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား စသိကာစ အခ်ိန္တုန္းက ခုမွေတြ႕သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အဲဒီလို စကားမ်ိဳး ေျပာခဲ့ရတာလဲ ဟု သူ႕ကိုလည္း ျပန္မေမးၾကည့္မိပါ။ အေၾကာင္းက သူ မႀကိဳက္မွာ စုိးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ပိုက္ဆံကို တျခားေနရာမွာ သံုးပစ္လုိက္လို႔ ေဆးခန္းသြားျပဖို႔ကို မသြားလိုက္ဘူး ဟု သတင္းၾကားေတာ့ ကိုယ္ ဝမ္းပမ္းတနည္း မ်က္ရည္က်ခ်င္ေၾကာင္းလည္း သူ႕ကို ျပန္မေျပာျပခဲ့ပါ။ ဘာလို႔ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ဘဲ က်ခ်င္႐ံုနဲ႔ ၿပီးသြားေစခဲ့သလဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ ျပန္႐ွင္းျပဖို႔ မလိုဘူးထင္သည္။

မ်က္ရည္က်လြယ္တဲ့ မိန္းမေတြကို သူ မႀကိဳက္ဘူး ဆုိသည္ေလ။

အိမ္ကို ေျပာျပပါလား ဟုလည္း သြားမေျပာရဲ။
အဲလို ေျပာတာကိုလည္း သူ မႀကိဳက္မွာသိေနလို႔ ျဖစ္၏။

သူ မႀကိဳက္ဘူးဆိုသည့္ အခ်က္ေတြကလည္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။

* ဝမ္းနည္းလြယ္၊ မ်က္ရည္လြယ္တာ မႀကိဳက္၊
* စကားမ်ားတာ မႀကိဳက္၊
* သူ႕အေၾကာင္းေတြ သူ မေျပာဘဲ ေမးတာ မႀကိဳက္၊
* သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာတာ မႀကိဳက္၊
* စပ္စပ္စုစု လုပ္တာ မႀကိဳက္၊
* ဖုန္းဆက္သည့္အခါ "ခု ဘယ္မွာေရာက္ေနလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ" ေမးတာကို မႀကိဳက္၊
* သူေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းနားမလည္ဘဲ တစ္ခုခ်င္း ျပန္ေမးေနတာကို မႀကိဳက္၊

(အထက္က အခ်က္ေတြကို ေ႐ွာင္ေပမယ့္ သူမႀကိဳက္မွန္း သိသိႏွင့္ ကိုယ္လုပ္တတ္သည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ထည့္မေရးေတာ့ပါ။ သူ မႀကိဳက္မွာ စိုးလို႔ ျဖစ္သည္)

***
ခရီးေဝးတစ္ခု သူသြားေတာ့လည္း ရာသီဥတု အေျခအေနေၾကာင့္ သူ႕အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိသည္။ ခရီးၾကမ္းတစ္ခု သူသြားေတာ့လည္း ပင္ပန္းမွာ၊ ေရခ်ိဳးမွား အစားမွားမွာ ပူပန္မိသည္။ အလြန္ေအးသည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုသို႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရေကာင္းမလား သူ ေျပာေတာ့ "မင္းမွ အေအးနဲ႔ မတည့္တာ" လို႔ ကိုယ္ ေျပာမိသည္။ "မင္း သိပ္ ဆရာႀကီးလုပ္တယ္" ဟု သူက ျပန္ေျပာခဲ့၏။

သန္းေခါင္ သန္းလႊဲ လင္းအားႀကီးမွ အိပ္ျဖစ္တယ္လို႔ သိရရင္လည္း ေစာေစာမအိပ္ရင္ အိပ္ေရးမဝဘူး၊ အိပ္ေရးမဝရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရာဂါရတတ္တယ္လို႔ စိတ္ပူရျပန္သည္။

အလကားေနရင္း ပူပူပင္ပင္ ႐ွိတတ္တာကိုလည္း သူ ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ျပန္တာ သိလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြလည္း ျပန္မေျပာပါ။

gym သြားတယ္၊ ေရကူးတယ္ ဆုိတာ ၾကားရင္ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ေနတယ္ ဟု ကိုယ္ ဝမ္းသာ ေက်နပ္ကာ "ခုေတာ့ အသက္႐ွည္႐ွည္ ေနခ်င္ၿပီေပါ့ေလ" ဟု သြားေမးဖူးသည္။

"မဟုတ္ပါဘူး၊ အိပ္ရာက ထရင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႏိုးေအာင္လို႔ပါ" ဟု သံျပတ္ျဖင့္ ေျပာတတ္ေသး၏။

ကိုယ့္မွာေတာ့ ေက်နပ္ေနသည့္ၾကားက ကိရိယာေတြနဲ႔ ကစားရင္း အေၾကာအဆစ္မ်ား လြဲသြားမလား၊ ေရကူးရင္း ႂကြက္တက္မလား နဲ႔ ေတြးပူရျပန္သည္။

***
ကာလ႐ွည္ၾကာစြာ သူ ေနႏိုင္သေ႐ြ႕ ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ အဓိပၸါယ္႐ွိေစမွာ ေသခ်ာေသာ သူလို လူတစ္ေယာက္ကို ေဘးမသီ ရန္မခ၊ ခ်မ္းေျမ့ ၾကည္သာစြာ အသက္႐ွည္ေစလိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မွန္ေသာသစၥာပဲ ျဖစ္သည္။

"ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း" ဆိုတာေတြ၊ "အ႐ွက္ကို အသက္နဲ႔ လဲတယ္" ဆုိတာေတြ အဲဒီေလာက္ ဆိုးဝါးသည့္ "ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ ယွဉ္၍..." ဆုိေသာ အေျခအေနေတြကို ကိုယ္ မႀကံဳဖူးခဲ့တာမို႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ ဘာကို ေ႐ြးခ်ယ္မိမယ္ဆိုတာလဲ ကိုယ့္ဘာသာ မေဝခြဲႏိုင္ပါ။

ဒါေၾကာင့္ "အသက္တမွ်" ဆုိေသာ ျမန္မာစကား ဘယ္ေလာက္ လွပေလးနက္တယ္ ဆုိတာ ကိုယ္ မသိႏိုင္။

သည့္အတြက္ အသက္ခ်င္း လဲထပ္ဖို႔ လို႔ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥေတြ၊ မႀကံဳလာရေသးတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔လည္း အလြန္အကၽြံ မေျပာလို။ သူက ကိုယ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာဖို႔ အၿမဲတေစ အသင့္႐ွိသူ ျဖစ္သည္။ သူ မယံုသကၤာ ရယ္ေမာလိုက္မွာကို ေၾကာက္လို႔ ဆုိတာထက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အေလးအနက္ ပူပန္မႈေတြ ေပါ့ဆသြားမွာ စိုးလို႔ ျဖစ္ပါသည္။

***
တေန႔ညက အခ်ိန္မတိုင္မီ ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ထူးခၽြန္ေသာ အႏုပညာ႐ွင္တစ္ဦး၏ ကြယ္လြန္ၿပီးမွ ျပဳလုပ္ေသာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အမွတ္တရ အစီအစဉ္တစ္ခု ၾကည့္မိသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သတိတရ ေတြးမိလ်က္ ထိခိုက္စြာ ခံစားရေၾကာင္း ေျပာဖို႔လိုမည္ မထင္ပါ။

အဲဒီ အစီအစဉ္ကို အၿပီးထိ မၾကည့္ႏိုင္။ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာ က်န္ရစ္သူ ဇနီးသည္၏ ပရိေဒဝ က ခဏခ်င္းမွာပင္ ကိုယ့္ကို ပင္ပန္းစြာ ကူးစက္ေစခဲ့သည္။ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိဘဲ၊ ငယ္႐ြယ္က်န္းမာဆဲ၊ အလုပ္လုပ္ကိုင္ လႈပ္႐ွားေနဆဲ ခင္ပြန္းသည္ မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕မွာ ႐ုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားတာကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္၊ လက္ခံလို႔ မရေအာင္ကို ခံခက္ နာက်င္႐ွာမွာပဲ။

ကိုယ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေ႐ွာင္လႊဲခဲ့ပါသည္။

***
အနည္းငယ္မွ်သာ႐ွိသည့္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိသူမ်ားအား တိုက္ဆိုင္မႈေတြႏွင့္တြဲလ်က္ သတိရတတ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေသျခင္းတရားႏွင့္မွ ယွဉ္တြဲကာ သတိရေစတတ္ခဲ့တာအတြက္ သူ႕ကို ခုတေလာ ကိုယ္ အျပစ္တင္ခ်င္ေနသည္။

ဒါကို သူ သိရင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔႐ံု ၿပံဳး၍ အမႈမထားေလဟန္ ကိုယ့္ကို မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ေစေလဦးမည္။

"ဟင္ ကိုယ္ အရင္ သြားရမယ္ မင့္ ဘယ္သူေျပာလဲ။ မင္းကသာ ကိုယ့္အရင္ သြားႏွင့္ခ်င္ သြားႏွင့္ရမွာ" ဟု ရန္စေလဦးမည္။

"ေသလိုက္ပါလား" ဟု ကိုယ္က ျပန္ေျပာလွ်င္...

"မေသႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္ မိန္းမယူရဦးမယ္။ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ယူရဦးမယ္" ဟု မခ်ိဳမခ်ဉ္ ၿပံဳးရင္း ေျပာလိမ့္ဦးမည္။

အဲဒီအခါ ကိုယ္က သူ႕ကို လွမ္းမျမင္ႏိုင္သည့္ အရပ္မွာ ေရာက္ေနလွ်င္ပင္ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၾကည့္ရင္း မေက်မခ်မ္း ႏႈတ္ခမ္းစူလ်က္ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြကို ေမ့ပစ္ရဦးမည္။

သူက မ်က္ရည္က်တာ မႀကိဳက္ဘူး ဆုိသည္ေလ။

***

pic from here