အခါတပါး၌ နတ္သားတစ္ပါးသည္ ...
(ႀကိဳၿပီး ဝန္ခံထားစရာေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ဒီ ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ အမည္နာမေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကိုယ္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္မွတ္မိေနတာက အဲဒီက ေပးခ်င္တဲ့ message ပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေရးတာပါ။)
နတ္သားဟာ ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ လူ႕ျပည္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါသတဲ့။
(စိတ္ထဲ ဒီနတ္သားႏွယ္ ကိုယ့္လို ျဖစ္မွာပဲ ေတြးမိတယ္။ အားေန အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္း မလုပ္ဘဲ လူ႕ျပည္ လွမ္းၾကည့္တယ္)။
အဲဒီမွာ သူဟာ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေလးစားစြာ အတူ သတင္းသံုးေနတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းထားတဲ့ ယံုၾကည္ေလးစားမႈကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ (တကယ္ သိရေတာ့ သူ႕ ဘာအက်ိဳး႐ွိမွာမို႔တဲ့လဲ)
ဒါနဲ႔ သူဟာ မိန္းမေယာင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ပထမရဟန္းတပါးရဲ႕ ေဘးကေန လိုက္ၿပီး၊ အတူေန ဒုတိယရဟန္းကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ျပဳပါတယ္။ ဒီ အေယာင္ေဆာင္ မိန္းမဟန္ကို ပ- ရဟန္းက မျမင္ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တိုတိုေျပာရရင္ အရင္က ယံုၾကည္ေလးစားစြာ အတူ သီတင္းသံုးလာတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ အထင္အျမင္လြဲမွား၊ အျငင္းပြားၿပီး သံသယေတြနဲ႔ ကြဲကြာသြားတယ္ ဆုိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ အလကားေနရင္း စမ္းသပ္ေလ့လာခ်င္တဲ့ နတ္သားမွာ သူ႕ပေယာဂနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေလးစားလာတဲ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းႏွစ္ပါးမွာ သံသယေတြနဲ႔ ကြဲကြာၾကေလတယ္ ဆုိၿပီး ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရတယ္ ဆိုတယ္။
သီလစင္ၾကယ္သူကို ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစတဲ့ အကုသိုလ္၊
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူတို႔ကို သံသယေတြနဲ႔ ေကြကြင္းေစတဲ့ အကုသိုလ္။ဒီ အကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ သူ နတ္ျပည္က ေသလြန္ေတာ့ ငရဲမွာ ၾကာျမင့္စြာ ခံရတယ္ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးဘဝကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီနတ္သားဟာ သူကိုယ္တိုင္ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဝဋ္ေႂကြးကို အေၾက ဆပ္ရပါတယ္။
အဲဒီ ရဟန္း ဘယ္ေနရာကို သြားသြား၊ ဘာကို လုပ္လုပ္ သူ႕နံေဘးမွာ တကယ္မဟုတ္တဲ့ မိန္းမအရိပ္ေယာင္တစ္ခုဟာ ကပ္ပါေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္ အစစ္အမွန္ မိန္းမ မဟုတ္တဲ့ သူ႕ ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ ေဘးလူေတြသာလွ်င္ ျမင္ရတဲ့ ဝဋ္ေႂကြး႐ုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘးက လူတကာကေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ သကၤန္းပင္ ဝတ္ထားေပမယ့္ သြားေလရာရာမွာ မိန္းမက ကပ္ပါေနေတာ့တာပဲ ရယ္လို႔ ကဲ့ရဲ႕သၿဂႋဳဟ္ စကားဆုိၾကၿပီး၊ မၾကည္ညိဳၾက မကိုးကြယ္ၾကလို႔ ဆြမ္းကြမ္းအတြက္ အင္မတန္မွ ခက္ခဲခဲ့တယ္ လို႔ ဆုိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး သူ ရဟန္းကိစၥၿပီးမွ ဒီ မိန္းမသ႑ာန္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္ လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
***
ကိုယ္ေတြးမိတာ...
ဇာတ္ေၾကာင္းကို တိတိက်က်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ဇာတ္လမ္းမွာ နတ္သားရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ စိတ္ညိဳညင္ပင္ပန္းစြာ ကြဲကြာသြားတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ အတိတ္ မပါခဲ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေၾကာင္းအရ ျဖည့္ ေတြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အထင္လြဲမွားခံရတဲ့ ပ-ရဟန္းမွာ ဒီနတ္သားလိုပဲ အတိတ္ဘဝက မေကာင္းမႈတစ္ခုခု ႐ွိခဲ့လို႔ ဆပ္ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူဟာ ေႂကြးေဟာင္း႐ွိလို႔ ဆပ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ယံုၾကည္ေလးစားသူရဲ႕ အထင္လြဲမွားမႈကို ခံရတယ္။ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးတဲ့ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေကြကြင္းရတယ္။ ဒါဟာ အတိတ္က သူတို႔ရဲ႕ ကံအေၾကာင္းတရားအရ ျပန္ဆပ္လိုက္ရတဲ့ ေႂကြးေဟာင္းျဖစ္မွာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ မဆိုင္တဲ့ သူမ်ားကိစၥ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ဒီႏွစ္ေယာက္ၾကား ငါဝင္စမ္းသပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္ရယ္လို႔ နတ္ျပည္ကေန စိတ္ေထြျပား ပ်ံ႕လြင့္စြာနဲ႔ ဆတ္ေဆာ့လိုက္တဲ့ နတ္သားကေတာ့ ၾကားထဲက ေႂကြးသစ္တင္သြားေတာ့တာပဲ။
သူ႕အလွည့္က်ေတာ့ ဆတ္ေဆာ့မယ့္သူ မ႐ွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဝဋ္ဖက္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အကုသိုလ္တူတဲ့သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ့္လူစင္စစ္က မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘဲ အရိပ္အေယာင္သာ လာထင္တယ္။ (စကားအျဖစ္ အရိပ္အေယာင္လို႔ သံုးတာပါ။ တကယ္က ေဘးလူေတြ အေနနဲ႔ တကယ့္ မိန္းမစစ္စစ္ကို ျမင္ရသလို ျမင္ၾကရတယ္ ဆုိပါတယ္။)
ဝဋ္ေႂကြး႐ွိရင္ေတာ့ ဘုရား၊ ရဟႏၱာေသာ္မွ ေၾကေအာင္ ဆပ္ၾကရတာပဲ။ ျဖစ္သူေတြက အေဟာင္းေတြပါ။ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေႂကြး႐ွိလို႔ ဆပ္ရမယ့္ အတူတူ ကိုယ္က မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ ၾကားဝင္ရင္ေတာ့ အေႂကြးသစ္ကို ရေတာ့မွာေပါ့။
***
တိုက္ဆုိင္တာေတြ ႐ွိေနေသးလို႔ ဆက္ၿပီး ေတြးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။
အဲဒီ အျဖစ္ေတြမွာပဲ အတိတ္ဆုိတာကုိ ဖယ္ထားၾကည့္ရင္ေတာ့ ပ-ရဟန္းသည္လည္း သူ႕လက္႐ွိဘဝမွာ သီလစင္ၾကယ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္သားတျဖစ္လဲ ရဟန္းသည္လဲ ထို႔အတူပါပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းကိုသာ ျပန္မစဉ္းစားရင္ သူတို႔မွာ အသားလြတ္ႀကီး ခံလိုက္ၾကရတယ္လို႔ ထင္စရာ ႐ွိပါတယ္။
ေလာကမွာ လက္႐ွိ ကိုယ္ဘာမွ အမွားမလုပ္လဲ အထင္လြဲ အျမင္လြဲ၊ အေျပာခံ အဆုိခံ ဆုိတာ မေသမခ်င္း ႀကံဳရမွာပါပဲ။
အေႂကြး႐ွိေတာ့ ဆပ္ရတာပ။ ဗုဒၡဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္မဆန္းပါေလ။
သို႔ေသာ္လည္း...
သူ႕အက်ိဳးနဲ႔ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕သေဘာသူေဆာင္၊ သူ႕ၾကမၼာ သူစီရင္မယ့္ ကိစၥမွာ ဆုိခဲ့ၿပီးတဲ့ နတ္သားလို "ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳ" ရင္ေတာ့ ခံရတဲ့သူမ်ားက ပစ္ခ်လိုက္ရမယ့္ ေႂကြးအေဟာင္းကို ျပဳလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚေျပာင္းတင္သလို ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ဝန္ခံခ်က္။ ။ လတ္တေလာ အေရးကိစၥမ်ားေပၚ တည္မွီ၍ ေရးပါသည္။
***
(ႀကိဳၿပီး ဝန္ခံထားစရာေတာ့ ႐ွိပါတယ္။ ဒီ ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ အမည္နာမေတြနဲ႔ အေသးစိတ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကိုယ္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္မွတ္မိေနတာက အဲဒီက ေပးခ်င္တဲ့ message ပါပဲ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေရးတာပါ။)
နတ္သားဟာ ပ်င္းပ်င္း႐ွိတာနဲ႔ လူ႕ျပည္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိပါသတဲ့။
(စိတ္ထဲ ဒီနတ္သားႏွယ္ ကိုယ့္လို ျဖစ္မွာပဲ ေတြးမိတယ္။ အားေန အက်ိဳး႐ွိရာ႐ွိေၾကာင္း မလုပ္ဘဲ လူ႕ျပည္ လွမ္းၾကည့္တယ္)။
အဲဒီမွာ သူဟာ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေလးစားစြာ အတူ သတင္းသံုးေနတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ပါတယ္။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းထားတဲ့ ယံုၾကည္ေလးစားမႈကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ (တကယ္ သိရေတာ့ သူ႕ ဘာအက်ိဳး႐ွိမွာမို႔တဲ့လဲ)
ဒါနဲ႔ သူဟာ မိန္းမေယာင္ ဖန္ဆင္းၿပီး ပထမရဟန္းတပါးရဲ႕ ေဘးကေန လိုက္ၿပီး၊ အတူေန ဒုတိယရဟန္းကို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ျပဳပါတယ္။ ဒီ အေယာင္ေဆာင္ မိန္းမဟန္ကို ပ- ရဟန္းက မျမင္ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တိုတိုေျပာရရင္ အရင္က ယံုၾကည္ေလးစားစြာ အတူ သီတင္းသံုးလာတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ အထင္အျမင္လြဲမွား၊ အျငင္းပြားၿပီး သံသယေတြနဲ႔ ကြဲကြာသြားတယ္ ဆုိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ အလကားေနရင္း စမ္းသပ္ေလ့လာခ်င္တဲ့ နတ္သားမွာ သူ႕ပေယာဂနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေလးစားလာတဲ့ သီတင္းသံုးေဖာ္ ရဟန္းႏွစ္ပါးမွာ သံသယေတြနဲ႔ ကြဲကြာၾကေလတယ္ ဆုိၿပီး ေနာင္တ အႀကီးအက်ယ္ရတယ္ ဆိုတယ္။
သီလစင္ၾကယ္သူကို ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေစတဲ့ အကုသိုလ္၊
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူတို႔ကို သံသယေတြနဲ႔ ေကြကြင္းေစတဲ့ အကုသိုလ္။ဒီ အကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ သူ နတ္ျပည္က ေသလြန္ေတာ့ ငရဲမွာ ၾကာျမင့္စြာ ခံရတယ္ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးဘဝကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီနတ္သားဟာ သူကိုယ္တိုင္ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဝဋ္ေႂကြးကို အေၾက ဆပ္ရပါတယ္။
အဲဒီ ရဟန္း ဘယ္ေနရာကို သြားသြား၊ ဘာကို လုပ္လုပ္ သူ႕နံေဘးမွာ တကယ္မဟုတ္တဲ့ မိန္းမအရိပ္ေယာင္တစ္ခုဟာ ကပ္ပါေနခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္ အစစ္အမွန္ မိန္းမ မဟုတ္တဲ့ သူ႕ ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ ေဘးလူေတြသာလွ်င္ ျမင္ရတဲ့ ဝဋ္ေႂကြး႐ုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘးက လူတကာကေတာ့ ဒီရဟန္းဟာ သကၤန္းပင္ ဝတ္ထားေပမယ့္ သြားေလရာရာမွာ မိန္းမက ကပ္ပါေနေတာ့တာပဲ ရယ္လို႔ ကဲ့ရဲ႕သၿဂႋဳဟ္ စကားဆုိၾကၿပီး၊ မၾကည္ညိဳၾက မကိုးကြယ္ၾကလို႔ ဆြမ္းကြမ္းအတြက္ အင္မတန္မွ ခက္ခဲခဲ့တယ္ လို႔ ဆုိပါတယ္။
ေနာက္ဆံုး သူ ရဟန္းကိစၥၿပီးမွ ဒီ မိန္းမသ႑ာန္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္ လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
***
ကိုယ္ေတြးမိတာ...
ဇာတ္ေၾကာင္းကို တိတိက်က်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ဇာတ္လမ္းမွာ နတ္သားရဲ႕ ပေယာဂေၾကာင့္ စိတ္ညိဳညင္ပင္ပန္းစြာ ကြဲကြာသြားတဲ့ ရဟန္းႏွစ္ပါးရဲ႕ အတိတ္ မပါခဲ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေၾကာင္းအရ ျဖည့္ ေတြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။
မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အထင္လြဲမွားခံရတဲ့ ပ-ရဟန္းမွာ ဒီနတ္သားလိုပဲ အတိတ္ဘဝက မေကာင္းမႈတစ္ခုခု ႐ွိခဲ့လို႔ ဆပ္ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူဟာ ေႂကြးေဟာင္း႐ွိလို႔ ဆပ္လိုက္ရတာပါပဲ။ ယံုၾကည္ေလးစားသူရဲ႕ အထင္လြဲမွားမႈကို ခံရတယ္။ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးတဲ့ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေကြကြင္းရတယ္။ ဒါဟာ အတိတ္က သူတို႔ရဲ႕ ကံအေၾကာင္းတရားအရ ျပန္ဆပ္လိုက္ရတဲ့ ေႂကြးေဟာင္းျဖစ္မွာပါပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ မဆိုင္တဲ့ သူမ်ားကိစၥ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး ဒီႏွစ္ေယာက္ၾကား ငါဝင္စမ္းသပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုေနမွာပါလိမ့္ရယ္လို႔ နတ္ျပည္ကေန စိတ္ေထြျပား ပ်ံ႕လြင့္စြာနဲ႔ ဆတ္ေဆာ့လိုက္တဲ့ နတ္သားကေတာ့ ၾကားထဲက ေႂကြးသစ္တင္သြားေတာ့တာပဲ။
သူ႕အလွည့္က်ေတာ့ ဆတ္ေဆာ့မယ့္သူ မ႐ွိေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ဝဋ္ဖက္ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အကုသိုလ္တူတဲ့သူ မ႐ွိေတာ့ဘူး ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ့္လူစင္စစ္က မေႏွာင့္ယွက္ရပါဘဲ အရိပ္အေယာင္သာ လာထင္တယ္။ (စကားအျဖစ္ အရိပ္အေယာင္လို႔ သံုးတာပါ။ တကယ္က ေဘးလူေတြ အေနနဲ႔ တကယ့္ မိန္းမစစ္စစ္ကို ျမင္ရသလို ျမင္ၾကရတယ္ ဆုိပါတယ္။)
ဝဋ္ေႂကြး႐ွိရင္ေတာ့ ဘုရား၊ ရဟႏၱာေသာ္မွ ေၾကေအာင္ ဆပ္ၾကရတာပဲ။ ျဖစ္သူေတြက အေဟာင္းေတြပါ။ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေႂကြး႐ွိလို႔ ဆပ္ရမယ့္ အတူတူ ကိုယ္က မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ ၾကားဝင္ရင္ေတာ့ အေႂကြးသစ္ကို ရေတာ့မွာေပါ့။
***
တိုက္ဆုိင္တာေတြ ႐ွိေနေသးလို႔ ဆက္ၿပီး ေတြးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။
အဲဒီ အျဖစ္ေတြမွာပဲ အတိတ္ဆုိတာကုိ ဖယ္ထားၾကည့္ရင္ေတာ့ ပ-ရဟန္းသည္လည္း သူ႕လက္႐ွိဘဝမွာ သီလစင္ၾကယ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္သားတျဖစ္လဲ ရဟန္းသည္လဲ ထို႔အတူပါပဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းကိုသာ ျပန္မစဉ္းစားရင္ သူတို႔မွာ အသားလြတ္ႀကီး ခံလိုက္ၾကရတယ္လို႔ ထင္စရာ ႐ွိပါတယ္။
ေလာကမွာ လက္႐ွိ ကိုယ္ဘာမွ အမွားမလုပ္လဲ အထင္လြဲ အျမင္လြဲ၊ အေျပာခံ အဆုိခံ ဆုိတာ မေသမခ်င္း ႀကံဳရမွာပါပဲ။
အေႂကြး႐ွိေတာ့ ဆပ္ရတာပ။ ဗုဒၡဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္မဆန္းပါေလ။
သို႔ေသာ္လည္း...
သူ႕အက်ိဳးနဲ႔ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕သေဘာသူေဆာင္၊ သူ႕ၾကမၼာ သူစီရင္မယ့္ ကိစၥမွာ ဆုိခဲ့ၿပီးတဲ့ နတ္သားလို "ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳ" ရင္ေတာ့ ခံရတဲ့သူမ်ားက ပစ္ခ်လိုက္ရမယ့္ ေႂကြးအေဟာင္းကို ျပဳလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚေျပာင္းတင္သလို ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ဝန္ခံခ်က္။ ။ လတ္တေလာ အေရးကိစၥမ်ားေပၚ တည္မွီ၍ ေရးပါသည္။
***
14 comments:
Ha ... Ha ... Great post!
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ အျမင့္ဆံုးထက္မွာ
အသည္းထဲ လွိဳက္လွဲေတာင္းဆုရည္...
အမရီတာေရ ဒီပို႔စ္ေလး အင္မတန္ သေဘာက်တယ္။
အားလံုးညီညီညာညာရိွၾကပါေစ။
ဒီပို႔စ္ေလး ၾကိဳက္ပါ႔ ညီမေရ..
Rita အရမ္းေလးစားသြားၿပီဟာ
သိပ္ေကာင္းတဲ့ပိုစ္ပဲကြ ..
အဲဒီ ပုံျပင္ အရင္က မၾကားဖူးဘူး။ ေက်းဇူး။
မမရီတာ သိေနတယ္ေနာ္ သိေနတယ္
ကိုယ္ေတာ္ ကေတာ့ မာတုဂါမ ကိုသည္ျပန္ျပီဆိုတာ
မာတုဂါမ ကိုသည္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္အတြက္ သာဓု နွစ္ခါ က် ပါ ကိုယ္ေတာ္ ခိခိခိ
ပံုျပင္ေလးနဲ႕ နမူနာျပ ရွင္းျပသြားတာ တကယ့္ကို ဆီေလ်ာ္ပါေပတယ္။
I got a message that you want to give to blog reader.
The meaning of message that I got exactly same as you even I do not believe the ငရဲ, ဝဋ္ေႂကြး, အတိတ္ဘဝ and ကံအေၾကာင္းတရား.
"ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လွ်ိဳ" ရင္ေတာ့ ခံရတဲ့သူမ်ားက ပစ္ခ်လိုက္ရမယ့္ ေႂကြးအေဟာင္းကို ျပဳလုပ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚေျပာင္းတင္သလို ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ လို႔ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
Thanks for sharing.
Great Post, Rita! It served the purpose well, in my opinion.
၀ဋ္တို႕ ကံကံ၏ အက်ိဳး ဆိုတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ စဥ္းစားလို႕ မရတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ရွိတယ္။ ကိုယ္စဥ္းစားလို႕ မရတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို တျခားသူေတြပါ ေရာျပီး ေခါင္းစားခိုင္းလိုက္ဦးမယ္။
ဥပမာ Mr.Y ကို Mr.Z က သတ္တယ္။
အတိတ္ဘ၀ တုန္းက Mr.Y က Mr.X ကို သတ္ခဲ့ဖူးမယ္။ အဲဒီအတြက္ Mr.Y မွာ အတိတ္ဘ၀က ၀ဋ္ရွိလို႕ အခု ဘ၀မွာ Mr.Z သတ္တာ ခံရတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရမယ္။
Mr. X အေနနဲ႕လည္း အတိတ္ဘ၀က Mr. W ကို သတ္ခဲ့ဖူးလို႕ Mr.Y က သူ႕ကို သတ္တာ ခံရတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ Mr.W အေနနဲ႕လည္း အတိတ္ဘ၀က Mr.V ကို သတ္ခဲ့ဖူးလို႕ Mr.X က သူ႕ကို သတ္တာ ခံရတယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အစဥ္အဆက္ အေရွ႕ကို လိုက္သြားမယ္ ဆိုရင္ သံသရာ အစမွာ ပထမဦးဆံုး အသတ္ခံရတဲ့ Mr.A ဆိုတာ ရွိမွာပဲ။ သံသရာ အစျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕မွာ ၀ဋ္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕မွာ ၀ဋ္မရွိဘဲ သူဘာလို႕ အသတ္ခံရသလဲ။
ကတ္သီးကတ္သတ္ ေမးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခါင္းထဲမွာ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားေနတာ ၾကာျပီမို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီမွာ အေျဖရွိသလား သိခ်င္လို႕ပါ။ မေမးသင့္ဘူး ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္က သူေဟာသမွ် ဆန္းစစ္ျပီးမွယံုလို႕ ကာလာမသုတ္မွာ ေဟာသြားလို႕ ေတြးမိတာေလး ေျပာျပတာပါ။
တစ္ေယာက္ေယာက္မွာ အေျဖရွိရင္ ေျပာျပေပးပါ။ ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။
ကိုယ့္အထင္ေျပာရရင္ Mr. A အသတ္ခံရတာက သူမေကာင္းတာေတြ လုပ္တာမ်ားလုိ႕ အကုသုိလ္ဖိစီးျပီး သူမ်ားသတ္တာခံရတာေနမွာ
ေပါ့။ ျပီးေတာ့မွ ေဒါသအေလ်ွာက္သတ္မိတဲ့
Mr. B က ၀ဋ္ျပန္လည္တာေနမွာေပါ့..
ဟီး ကုိယ္ထင္တာေျပာျပတာပါ။
ဟိုဒိုမီနိုကစားသလုိမ်ိဳးေလ
စီတန္းထိဆက္ျပီး ပံုေဖာ္ထားတဲ့ ကဒ္ေလးေတြ
တခုျပီးတခု ဆက္ကာဆက္ကာ လဲက်သြားဖို႕ ပထမဆုံးကဒ္ကို ထိတို႕လုိက္တာက လက္ေခ်ာင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေဘာ္လံုးေလးျဖစ္ျဖစ္ အျခားအရာ တခုခုကစလုိက္တာေပါ့။ အဲ့ဂလုိျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေစတနာဆိုတာ တကယ္အက်ိဳးေပးတာေနာ္..
သူမ်ားစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မေနနိုင္မထုိင္နိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနတဲ့သူဆုိရင္ အခုလဲ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္း၊ ေနာင္လဲ ဒီေစတနာရဲ႕ အက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ကိုယ္ျပန္ျပီးစိတ္ဆင္းရဲ စရာအေၾကာင္းေပၚကို ေပၚလာမွာပါ. .အဲ့ဒါေတာ့ ယုံတယ္။
ဟားဟား စက္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ရီမိတယ္။
အေမးနဲ႔ အေျဖကို တကယ္သေဘာက်လို႔ပါ။
Anonymous ေျဖသြားတာ ဆီေလ်ာ္တယ္လို႔လဲ ထင္မိပါတယ္။ ေဝးေဝးမၾကည့္ပါနဲ႔။ အဇာတသတ္နဲ႔ ဗိမၺိသာရမင္းကုိပဲ ၾကည့္ပါ။ ဗိမၺိသာရဟာ ကိုZT ေျပာတဲ့ Mr. A ေနရာကပဲ။ ေနာက္ပုိင္း ေဆြစဉ္မ်ိဳးဆက္ အဖသတ္သားေတြအျဖစ္ မင္းဆက္ ဘယ္ႏွစ္ဆက္ရယ္လို႔ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ခိုင္ခိုင္မာမာ မသိပါ။
ဆိုေတာ့ ဒီသံသရာမွာ Mr. A ေနရာက ဗိမၺိသာရဟာ သူက ဖခင္ျဖစ္သူကို သတ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ တျခား အကုသိုလ္ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူရဲ႕ အသတ္ကို ခံရတာပဲေပါ့။ အဇာတသတ္အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္လည္း သူ႕ အကုသိုလ္ဟာ သူ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္႐ွိတဲ့ထဲကေန သူကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ။ အဖသတ္သားသာ မျဖစ္ခဲ့ရင္ အဲဒီ ဘဝမွာတင္ ကၽြတ္တမ္းဝင္ႏိုင္တယ္ ဆုိတယ္ မဟုတ္လား။ (ကံ = အလုပ္ ဆုိတာ တကယ့္ကို ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာပဲ။ ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့ အရာပဲ)
ဒါကို ၾကည့္ရင္ Anonymous ေျပာသလိုပါပဲ။
ဝဋ္ ဆုိတာ တူေသာ အက်ိဳးေပးလို႔ ဆုိၾကပါစို႔။ တူေသာ အက်ိဳးေပးဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္အားလံုး ဆင္တူျပန္ျဖစ္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။
ဥပမာ။ ေဒဝဒတ္က ဘုရားကို ေျခမေသြးထြက္ေအာင္ျပဳခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း သူ႕ရည္႐ြယ္ခ်က္က အသတ္ကို လုပ္ႀကံတာေလ။ ဘုရား႐ွင္တို႔မည္သည္ သူတပါးက လုပ္ႀကံလို႔ အသတ္ေသ႐ိုးထံုးစံ မ႐ွိလို႔သာ မဟုတ္လား။ အဲဒီအျဖစ္မွာ ျဖစ္စဉ္သာ တူေၾကးဆို ေဒဝဒတ္သည္ သူမ်ားက သူ႕ကို ျပန္လုပ္ႀကံခံရ႐ံုနဲ႔တင္ ၿပီးေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အကုသိုလ္က ႀကီးလြန္းလို႔ ငရဲတန္းေရာက္တယ္ ဆိုတယ္ေလ။
ေနာက္တခုက ကိုZT မေမးေပမယ့္ သံုးသြားတဲ့ စကားလံုး "သံသရာ"။
အဲဒီ ကိစၥေတာ့ ကိုယ္လဲ ခုထိ စိတ္ထဲ မေက်လည္ေသးပါဘူး။ သံသရာအစ လို႔ ကိုZT သံုးသြားေပမယ့္ ဘုရားေဟာမွာ ဒီလို မလာဘူး႐ွင့္။ သံသရာသည္ အဆံုးအစမထင္/ အဆံုးအစမ႐ွိ လုိ႔လာတယ္။ လူဘယ္က စျဖစ္တယ္လို႔ ဘုရား မေဟာဘူးဆိုတယ္။
အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ ဒီသံသရာ စက္ဝန္းဟာ အဆံုးအစ မ႐ွိလို႔ပါတဲ့။ စက္လံုးတစ္လံုးကို အဆံုးအစ သတ္မွတ္လုိ႔ မရသလို သံသရာကိုလည္း အဆံုးအစ သတ္မွတ္လို႔ မရပါတဲ့။
ဒါကိုေတာ့ ကိုယ္လဲ ဉာဏ္မမီပါဘူး။
ဘုရား႐ွင္တုိ႔ မည္သည္ "ဟုတ္မွန္ အက်ိဳး႐ွိ" ႏွစ္တန္ေသာ စကားကုိသာ ဆိုတယ္ ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဟုတ္မွန္ရာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဝေနယ် သတၱဝါေတြအတြက္ အက်ိဳးမ႐ွိႏိုင္လို႔ ေဟာမသြားဘူးလို႔ ယူဆရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကိုZT ေရာ၊ Anonymous ကိုေရာ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Post a Comment