Monday, May 9, 2011

တကၠသိုလ္ဆရာ - ေအာင္သင္း

တကၠသိုလ္ဆရာ - ေအာင္သင္း

ကၽြန္ေတာ့္ကို စင္ျမင့္တြင္ စကားေျပာေကာင္းသူဟု မိတ္ေဆြမ်ားကလည္းေကာင္း၊ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္းကလည္းေကာင္း ခ်ီးမြမ္းၾကပါသည္။ ထို႔အတူ တပည့္မ်ားကလည္း စာသင္ေကာင္းေသာဆရာ၊ အေျပာေကာင္းေသာဆရာဟု ခ်ီးမြမ္းၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကယ္ကိုေတာ္ေသာ ဆရာတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေသးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။


အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို သင္ၾကားေပးရသည့္ ဆရာမ်ိဳးျဖစ္လွ်င္ေတာ့ လူေတာ္ဆရာစာရင္းဝင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အဆင့္ျမင့္ပညာဟု ဆုိအပ္သည့္ တကၠသိုလ္ဆရာတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စဉ္းစားလိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခပ္ညံ့ညံ့ ဆရာတစ္ေယာက္မွ်သာျဖစ္ေနသည္ဟု တကယ့္ကို ဘဝင္က်က် လက္ခံမိပါသည္။

တကၠသုိလ္အဆင့္ ဆရာတစ္ေယာက္ 'ေတာ္ၿပီ' ဆုိလွ်င္ တကယ့္ကို လန္႔ေလာက္ေအာင္ ေတာ္တတ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ကုသုိလ္ေကာင္းခဲ့သည္မွာ ထိုကဲ့သို႔ လန္႔ေလာက္ေအာင္ 'ေတာ္သည့္' ဆရာမ်ားကို ႀကံဳခဲ့ရဖူးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သူတုိ႔သည္ ျပ႒ာန္းထားေသာ စာမ်ားကိုသာ သင္ေပးေနၾကသည့္ ဆရာမ်ိဳးမဟုတ္ၾက။ စာသင္သားမ်ား၏ အေတြးလိပ္ျပာ ႏိႈးပစ္လုိက္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကသည္။ ျပ႒ာန္းစာတြင္ ေတြ႕ရေသာ ခက္ရာခက္ဆစ္ အပိုင္းမ်ားကို စာသင္သားမ်ား လြယ္ကူစြာ နားလည္သြားေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းသင္ၾကားနည္းမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ထုိက္သင့္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ႏိုင္ပါသည္။

ထိုထုိေသာ ခက္ရာခက္ဆစ္မ်ားကို စာသင္သားေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သင္မလဲဆုိသည္ကို သြားရင္းလာရင္း စိတ္ကူးေနျခင္းျဖင့္ ထုိအခက္အခဲကို လြန္ေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕ျဖင့္ သိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အထက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့သလို အေတြးလိပ္ျပာ ႏိႈးႏိုင္သည့္ အဆင့္သို႔ ေရာက္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါ။

ထိုကဲ့သို႔ တကယ့္ကို ေတာ္သည့္ ဆရာမ်ားအနက္ ဆရာႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပလုိက္ခ်င္ပါသည္။

ပထမတစ္ေယာက္က ဆရာႀကီးဦးဝန္ (မင္းသုဝဏ္) ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဝိဇၨာတန္းကို ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ ပညာေရးဘြဲ႕ (ဘီအီးဒီ)အတြက္ ပညာေရးတကၠသိုလ္တြင္ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနခိုက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာနသို႔ ဆရာဦးဝန္က ပါေမာကၡအျဖစ္ ဝင္ေရာက္ အမႈထမ္းရပါသည္။ ဆရာဦးဝန္ ပါေမာကၡျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း မဟာဝိဇၨာအရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲေျဖဆိုရန္ ျမန္မာစာဌာနသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ပညာဆက္လက္ သင္ယူခဲ့ရပါသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ဆရာဦးဝန္၏ သင္ၾကားပို႔ခ်မႈကို နာယူခဲ့ရပါသည္။

ဆရာက ဘာသာစကားေလ့လာမႈကို သင္ၾကားေပးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဘာသာစကားဆုိင္ရာ အသိဗဟုသုတပညာ အဘယ္မွ်တုိးေၾကာင္းကို အထူးေျပာေနစရာ မလုိပါ။ အံ့ၾသစရာလည္း မဟုတ္ပါ။ ေရွ႕ကိုတုိးၿပီးဖတ္ရန္ ျမန္မာစာအုပ္၊ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားကို ေသခ်ာျပၿပီး အထူးျပဳေလ့လာအပ္သည့္ အဆစ္အပိုင္းတို႔ကို ၫႊန္ျပသင္ၾကားေပးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖို႔ ပညာေလ့လာမႈလမ္း ပြင့္လာလုိက္သည္မွာလည္း ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာမွာ ထိုမွ်ေလာက္ကို ေျပာလုိျခင္း မဟုတ္ပါ။

ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အား ဘာသာစကားဆုိင္ရာ ေလ့လာမႈကို သင္ေပးသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးထားသည့္ 'ေ႐ႊစည္းခံုေက်ာက္စာ' ကိုလည္း သင္ေပးရပါသည္။ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္၏ ျမန္မာျပန္ႏွင့္ တြဲၿပီး ႐ိုက္ႏွိပ္ထားေသာ စာအုပ္ကိုပင္ ျပ႒ာန္းသင္ၾကားေပးပါသည္။ ဆရာက မြန္ဘာသာ၏ ဝါက်ဖြဲ႕ပံု၊ စကားဖြဲ႕ပံုတို႔ကို ဘာသာေဗဒသေဘာႏွင့္ ရွင္းလင္းသင္ၾကားေပးပါသည္။

တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ျဖင့္ ဆရာက...
"မင္းတုိ႔ ဒီ ေရႊစည္းခံုေက်ာက္စာမွာ ညီေတာ္အာနႏၵာကို 'အာနန္' လုိ႔ပဲ ေရးထားတာကို သတိထားမိၾကရဲ႕လား"

ထိုအခ်က္ကို အထူးေျပာေနစရာမလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သတိထားမိၾကပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ "ျမတ္စြာဘုရား ၿပံဳးရယ္ေတာ္မူသည္ကို ျမင္ေသာအခါ အာနန္လည္း ဤသို႔ေလွ်ာက္၏" "ဘုရားသခင္လည္း အာနန္အား ဤသို႔မိန္႔၏" စေသာ အသံုးမ်ိဳးကို ဆရာက ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း သတိထားမိေၾကာင္းကို ေျပာျပေတာ့ ဆရာက...

"အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ မင္းတို႔ စဉ္းစားၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္"

ကဲ စာဖတ္သူပဲ စဉ္းစားၾကည့္ပါေတာ့။ အာနႏၵာကို အာနန္လို႔ေခၚတာ သူတို႔ ေခၚခ်င္လို႔ ေခၚတာပဲေပါ့။ တိုေအာင္လို႔ ေခၚတာျဖစ္မွာေပါ့။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာထပ္ၿပီး စဉ္းစားေနရဦးမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္သည္က စဉ္းစားေလာက္စရာ ပါလို႔သာ အစဉ္းစားခုိင္းတာျဖစ္မွာပဲဆုိတာ ေတြးမိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း စဉ္းစားပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွကို မစဉ္းစားတတ္ပါ။ ဆက္ၿပီး အခ်ိန္ယူ စဉ္းစားမယ္ ဆုိလွ်င္လည္း ေခါင္းက မီးခိုးေတြ အူလာဦးေတာ့ ဘာမွ် ထြက္လာမည္ မထင္ပါ။

ေနာက္ေတာ့ ဆရာက စဉ္းစားစရာ အခ်က္တစ္ခုကို ေပးပါသည္။

"ဆရာ စဉ္းစားမိတာက ဒီလိုကြ။ နာမည္ကို အျပည့္မေခၚေတာ့ဘဲ အဲဒီလုိ အတိုခ်ံဳးၿပီး ေခၚတာဟာ အေတာ္ေလးရင္းႏွီးလာၾကမွ ေခၚေလ့ရွိတာ မဟုတ္လား။ ဥပမာကြာ ဆရာေတာ္ ဦးကဝိႏၵဆုိပါေတာ့။ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ ရင္းႏွီးလာရင္ "ဦးကဝိန္" လို႔ပဲ ေခၚတတ္ၾကတယ္။

ဒီေတာ့ မြန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ျမေစတီေက်ာက္စာထက္ေတာင္ ေစာေသးတဲ့ ဒီေရႊစည္းခံုေက်ာက္စာကို ေရးထိုးခ်ိန္မွာ ညီေတာ္အာနႏၵာနဲ႔ အေတာ့္ကို ရင္းႏွီးေနၿပီလို႔ မယူဆသင့္ဘူးလား၊ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳတဲ့ အသံကေလးေရာ မပါဘူးလား၊ မြန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာကိုေရာ ရွင္အာနႏၵာစတဲ့ ဗုဒၶဝင္ဇာတ္ေကာင္ေတြ အေၾကာင္းကိုေရာ ၾကားနာေျပာဆုိမႈ အေတာ္ႀကီးကို မ်ားေနၿပီလို႔ ဆုိႏိုင္စရာ မရွိဘူးလား"

ကၽြန္ေတာ္ တကယ့္ကို လန္႔သြားတာပါ။ လန္႔ေလာက္သည့္ အေတြးအျမင္ မဟုတ္ေပဘူးလား။ ဒီလုိ စံုေထာက္ေမာင္စံရွား လုပ္နည္းမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မေတြးခဲ့မိဖူးပါ။ ဆရာက ဆက္ၿပီး ေျပာပါေသးသည္။

"ဒါက ဆရာေတြးမိတာကို ေျပာလုိက္တာေနာ္။ အခိုင္အမာေတာ့လည္း မယူလုိက္နဲ႔ဦး။ ဆရာေတြးသလုိ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့။ မင္းတို႔ ဆက္ၿပီး စဉ္းစားၾကည့္ဖုိ႔ ေျပာလုိက္တာ"

ဒါကေတာ့ ဆရာ့ထံုးစံပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေလွနံဓားထစ္ မွတ္ခ်က္မ်ိဳး ဆုိေလ့မရွိပါ။ ဆရာ စာသင္ၾကားပံုမွာ တပည့္မ်ားအား စာေပသင္ၾကားေပးေနသည္ႏွင့္ မတူဘဲ (တကၠသိုလ္အဆင့္ျမင့္သည့္အတုိင္း) တပည့္မ်ားေရွ႕တြင္ သုေတသနစာတမ္းတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္ဟုပင္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ ေအာက္ေမ့မိပါသည္။

"ရွင္အာနႏၵာ" ကို "အာနန္" ဟု ေခၚလိုက္ပံုကေလးမွ အစျပဳၿပီး သမိုင္းေကာက္ခ်က္ႀကီးတစ္ခုထိေအာင္ ဆြဲယူသံုးသပ္လုိက္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ယခုထက္တုိင္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေလ့လာမႈဆုိသည္မွာ ဤသို႔ပါတကားဟူေသာ အသိကေလးလည္း ဝင္းခနဲေပၚလာခဲ့ရပါသည္။ ...

***

Sunday, May 8, 2011

အညာ၊ အေမ၊ စာေပ နဲ႔ လူႀကီးဆရာ

* ခင္ခင္ထူး

ေကာင္းပါသည္။ ႀကိဳက္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အညာအေၾကာင္းအရာမ်ား အလြန္ ထိရွသည္ဟု ခံစားပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီနယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးထဲဝင္ ပတ္သတ္ခဲ့သူျဖစ္ေသာအခါ နားေထာင္သူသက္သက္အျဖစ္ထက္ ပိုေသာ ခံစားမႈေတြ ရရွိသည္ဟု ယူဆမိ။

သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးျပက္လံုးထုတ္ျခင္းကို ခံစား၍မရပါ။ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမ်ား ေျပာဆုိျခင္းသည္ တေယာက္ခ်င္းစီ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ joke လုပ္ေျပာလြန္းလာေသာအခါ အီလွၿပီ။ ထုိ႔ျပင္ လက္ခုပ္သံကို ထုိနည္းျဖင့္ယူရသည္ဟူေသာ ပံုေသနည္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားဟု သံသယဝင္လာမိ။

(စာႂကြင္း။ လူ႐ႊင္ေတာ္မ်ား ျပက္လံုးထုတ္ျခင္း ႏွင့္ ကာတြန္းမ်ားက သေရာ္ျခင္းကိုေတာင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေအာင့္သက္ ခံစားမရျဖစ္မိ။ သို႔ေသာ္ ထုိနယ္ပယ္ႏွစ္ခုက သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ စာေရးဆရာမ်ားက ႏိုင္ငံေရးကိစၥ လူရႊင္ေတာ္လို သေရာ္သည္အား ခံစား၍ မရ။ တျခားနည္းအားျဖင့္ ပရိသတ္ကို မက္ေဆ့ဂ်္ေပးလို႔မရဘူးလား။ တျခားတင္ျပပံုနည္းလမ္း ရွာေစခ်င္မိ။)

ထူးျခားသည္မွာ ဆရာမ စကားေတြကေန အညာကအသံကို ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ - ကဲ့ရီ ခံရမယ္။ (ေနာက္ထပ္ ရွိေသးေသာ္လည္း ခ်ေရးမလာခဲ့ရလို႔ ေမ့သြားၿပီ)

* ခ်စ္စံဝင္း

မိဘေမတၱာ၊ အေမ့ေမတၱာ ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ ေခါင္းစဉ္ျဖစ္၍ ေဝဖန္ရန္ အလြန္တရာမွ တြန္႔ဆုတ္စရာျဖစ္ေသာ္လည္း၊ တကယ္တမ္းက် တြန္႔ဆုတ္မေနေသာေၾကာင့္ အလြန္တရာမက အလြန္တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ပင္ ေဝဖန္ခ်င္မိ။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာစဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေဝဖန္ခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ဆရာခ်စ္စံဝင္းကို ေမးခြန္းေတြသာ ထုတ္ခ်င္တာျဖစ္ေနျပန္သည္။

၁) အဲဒီေခါင္းစဉ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေဟာေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရြးတဲ့အခါ ပရိသတ္ကို ဘယ္လို role အေနျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္သတ္မွတ္၍ ေ႐ြးခဲ့ပါသလဲ။

၂) မိဘေမတၱာ (အေမ့ေမတၱာ) နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေဖာ္ညႊန္းတင္စားခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ဆရာ တကယ္ အသဲစြဲယံုၾကည္ပါသလား။

၃) တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို ထားလုိက္ဦး။ မိဘေမတၱာကို ၫႊန္းဆိုေျပာျပတဲ့အခါ reality မဟုတ္တဲ့စကား (ဥပမာ - မဟာသမုဒၵရာနဲ႔ ယွဉ္ရင္၊ ျမင္းမိုရ္ေတာင္နဲ႔ယွဉ္ရင္၊ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းအထုရွိတဲ့ မဟာပထဝီေျမႀကီးနဲ႔ ယွဉ္ရင္၊ မဟာစၾကဝဠာနဲ႔ ယွဉ္ရင္၊ ေရတစ္စက္စာ၊ ေပါက္သစ္စ ႏြားဦးခ်ိဳ၊ ျမဴမႈံပမာ၊ အပ္နဖားေပါက္) စတာေတြက နားေထာင္သူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ အဲဒီ ေမတၱာတရားကို ပိုမိုၾကည္ညိဳ ေပ်ာင္းတိမ္းၫႊတ္ႏူးသြားေစလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါသလား။

(တကိုယ္ေရအျမင္ေျပာရရင္ ဆရာခ်စ္စံဝင္း ေျပာေနတာနားေထာင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀ တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာမွာ သင္ရတဲ့ the 4 young men လား၊ ေခါင္းစဉ္ေမ့ေနၿပီ။ လာလည္တဲ့ တရြာသားကို လူလည္လူငယ္ေလးေယာက္က ယံုတမ္းစကားေျပာတဲ့ ပံုျပင္ပဲ တခ်ိန္လံုး သတိရေနမိတယ္။

အေၾကာင္းအရာရင္းက ဘယ္လုိေကာင္းေကာင္း ဖြင့္ဆုိခ်က္က အရာမဟုတ္တဲ့အခါ မူရင္းေကာင္းၿပီးသားႀကီး တန္ဖိုးေတာင္က်တယ္လုိ႔ ျမင္မိ။)

၄) ဆရာေဟာေျပာတာကို နားေထာင္ေနတဲ့ပရိသတ္ကို ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ။ (အေမ ေခါင္းစဉ္ေအာက္မွာ ဆရာေရြးခ်ယ္ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကား အလြန္ပင္ ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ အလြန္ပင္ အံ့ၾသမိ။)

ႀကံဖန္အေကာင္းျမင္တတ္သူဟု လူထင္မခံခ်င္လွေသာ္လည္း ဆရာလက္ရွိ လုပ္ေနရတဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ စကားခ်ပ္လို ထည့္ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ လက္ရွိအေျခအေန အေနအထား ကံပစ္ခ်ရာ ဘာပဲေျပာေျပာ လတ္တေလာ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ... ဆုိတာကို ျမင္ခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္နဲ႔တင္ ဆရာ့မိဘေမတၱာကို ယံုတမ္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာသြားေသာ စကားမ်ားအား ေခ်လိုက္ပါသည္။

* ေဖျမင့္

စတက္လာခ်င္းမွာပဲ "ဒါမ်ိဳးေျပာရင္ သိပ္သေဘာက်ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာဘူး။" ဆုိတာမ်ိဳးက စလာတဲ့အတြက္နဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္သြားတယ္။ (စာေရးဆရာက စင္ေပၚမွာ ပရိသတ္ပြဲက်ေအာင္ တမင္တကာ လုပ္ျပစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိတာ)။ အထူးေျပာစရာမရွိပါ။ ႀကိဳက္ပါသည္။

* ဦးေအာင္သင္း

အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ man of the literature talk.

ငါ ဆရာလုပ္တာ မင္းတို႔ သည္းခံ လုိ႔ တခ်ိန္လံုးေျပာေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ဆရာလုပ္တာ ပါတယ္လုိ႔ မထင္ရ။

ျပန္ေရးျပစရာ ႐ုတ္တရက္မေတြ႕ႏိုင္ပါ။ ေရးလည္းမေနေတာ့ပါ။ စာရွည္ေနမည္။

အသက္ ၈၅ ႏွစ္မွာ အေတြ႕အႀကံဳအရေရာ ဉာဏ္ပညာအရပါ ေျပာစရာ မ်ား၊ မ်ားသမွ်ကိုလည္း ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေျပာေနတဲ့စကားက ဘယ္ထိဆက္ေရာက္ေရာက္ အဆံုးမွာ မူရင္းေနရာကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ေကာက္ႏိုင္တာ အေတာ္ထူးတဲ့ ကုသိုလ္လို႔ ထင္မိပါသည္။

ကြန္ျမဴနစ္သင္တန္းက တခုေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာမယ့္အလုပ္မွာ "ငါ ျမင္တာ ငါေျပာတာေနာ္။ မင္းတို႔ ယူခ်င္မွယူ" ဆုိတာၾကားေတာ့ အားရမိ။ ဆရာေရးဖူးတဲ့ မဟာဝိဇၨာတန္းတက္တုန္း ေက်ာက္စာသင္ေတာ့ "အာနန္" ဆုိတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဘယ္လုိေကာက္ခ်က္ဆြဲျပခဲ့၊ ဘယ္လိုလမ္းဖြင့္ေပးခဲ့ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို သတိရမိသည္။

***

ေဆြးေႏြးခန္းမွာလည္း ႏိုင္ငံျခားေရာက္မိဘမ်ား၊ ကေလးမ်ားနဲ႔ ျမန္မာစာ စကားကိစၥကို ေျပာသြားတဲ့ ဆရာ့သေဘာထားကိုလည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ မွန္သည္။ ဒါသည္ သူတို႔ကိစၥ၊ သူတုိ႔ကိစၥကို ေဘးလူက ကိုယ့္အျမင္ကိုသာ ေျပာလုိ႔ရမည္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္က သူတို႔လက္ထဲမွာသာ ရွိသည္။

က်န္တဲ့ဆရာမ်ားနဲ႔ေျပာတာေတြကေတာ့ သိပ္စိတ္ထဲ မရွိလွပါ။

ဆရာမခင္ခင္ထူးနဲ႔ ေျပာၾကတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ ဝတ္စားဆင္ယဉ္မႈအေၾကာင္းမွာေတာ့... ဟိုတုန္းက ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ ပြဲလမ္းသဘင္သြားေတာ့မယ္ဆုိရင္ အိမ္က လူႀကီးသူမေတြက မိန္းကေလးရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယဉ္မႈကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္ၿပီး စိတ္တုိင္းက်မွ အိမ္အျပင္ကို ေျခတလွမ္း လွမ္းလို႔ရတယ္။ ခုဒီေန႔ေခတ္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ မိန္းကေလးေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို "ဟဲ့" လုိ႔ ေျပာမယ့္သူ မရွိလုိ႔ပါ ဆုိတယ္။

ဆရာမေျပာသြားတာ ႀကိဳက္သည္လည္း မဟုတ္၊ မႀကိဳက္သည္လည္းမဟုတ္။ ဆရာမကိုယ္၌ကလည္း (ရည္ရြယ္၍လား၊ မရည္ရြယ္ဘဲလားမသိ) အဲဒီကိစၥကို ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ဟု ေျပာသြားတာ မဟုတ္။
(သူက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မွတ္ခ်က္ျပဳေပးသြားတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆုိတဲ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းသက္သက္ေလာက္သာ ျပဆိုသြားတာျဖစ္ေတာ့ ေစာဒကတက္စရာ မရွိလွ)။

(အဲဒီေနရာမွာ ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ ဆုိတာထက္ ေတြးမိတာတစ္ခုက) ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေျခခံသေဘာကိုက တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေရွ႕တန္းတင္ အေရးေပးထားတာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာပဲ။ အစုအဖြဲ႕တစ္ခုရဲ႕ သေဘာက် ေက်နပ္မႈစံနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ အဲဒီအစုအဖြဲ႕ရဲ႕ ၾသဇာခံေတြက (အဲဒီစံက အဓိပၸါယ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီစံကို ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မနပ္သည္ျဖစ္ေစ) ေနျပရတယ္ ဆုိတာပဲ။

ျမန္မာျပည္ဟာ တကယ္ပဲ ကၽြဲေပ်ာက္လို႔ ႏြားရွာေနၾကတာလား ဆုိတာ အဲဒီ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕စကားကေန ဆက္ေတြးမိေစတယ္။

***
ကိုယ္ပိုင္အျမင္ျဖစ္၍ တျခားလူႏွင့္ တူရန္လိုသည္ဟု မထင္ပါ။ တူလို႔လည္း ဘယ္သူမွ အက်ိဳးရွိမျဖစ္၊ မတူလို႔လည္း ဘယ္သူမွ အက်ိဳးမရွိမျဖစ္။ ကုိယ့္အျမင္ကိုယ္ေျပာႏိုင္ခြင့္ ႏွင့္ ေျပာပိုင္ခြင့္သည္သာ အဓိကဟု ယူဆသည္။

***

Thursday, May 5, 2011

အကန္႔အသတ္မ်ား



ဒီလုိပဲ လူတုိင္းရဲ႕ ဘဝမွာ...


အျဖစ္အပ်က္ေတြက က်န္ခဲ့တာေတြ ႐ွိမယ္၊ ခ်န္ခဲ့တာေတြ ႐ွိမယ္။
သံေယာဇဉ္ေတြကေတာ့ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာတတ္တယ္။
ဖံုးကြယ္ထားစရာလည္း မလုိပါဘူး။ ဒါဟာ လတ္တေလာထားတဲ့ ေစာင့္သိ၊ ေစာင့္စည္းျခင္းနဲ႔ မဆိုင္လို႔ပါ။

အတိတ္ရဲ႕ အမွတ္တရဆိုတာေတြကျဖစ္တဲ့ သံေယာဇဉ္နဲ႔ လက္႐ွိေစာင့္စည္းရမယ့္ စည္းဆိုတာ လက္ဖမိုးနဲ႔ လက္ဖဝါးလို၊ ေခါင္းနဲ႔ ပန္းလို ေက်ာခ်င္းကပ္ေနတာေတြ မဟုတ္ဘူးကြယ့္။ တစ္ခုကို ေဖာ္ျပႏုိင္ဖို႔ တစ္ခုကို ေမွာက္ထားစရာမလုိဘူး။ တစ္ခုကို ဖံုးကြယ္ထားမွ တစ္ခုကို လွစ္ဟျပဖို႔ အဆင္ေျပတာ မဟုတ္ဘူး။

ေမ့စရာမဟုတ္တဲ့အရာေတြကို ေမ့မယ့္သူမဟုတ္ရင္၊ ေစာင့္စရာ စည္းမွန္သမွ်ကို ေစာင့္စည္းဖို႔လည္း ဝန္ေလးမွာမဟုတ္ဘူး။ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္တဲ့သူမွသာ ေစာင့္စည္းႏိုင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ေတာ့ မွားလိမ့္မယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ သိမ္းဆည္းစရာမွန္သမွ်ကို သူ႕အကန္႔နဲ႔သူ သူ႕အကြက္နဲ႔သူ မေရာေႏွာဘဲ ထားဖို႔ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘဝက ပ်ားအံုတစ္ခုလို၊ ေရခဲခြက္တစ္ခုလိုပါပဲ။

=)


(5th Feb 2011)