ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ငယ္ဘဝကို ျပန္သတိရေနတယ္။ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလမ္းေၾကာင္းအရ ငယ္ဘဝက အမွတ္တရ႐ွိခဲ့တဲ့ hero ေတြကို သတိရမိတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ငယ္ဘဝဆိုတာဟာလည္း ဟိုတစ္ပိုင္း ဒီတစ္ပိုင္းနဲ႔ အပိုင္းပိုင္း အစစေတြပါပဲ။
ဘာကိုမွ ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္လို႔ မရခဲ့ဘူး။
ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေတြးမိတုိင္းမွာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း မသိခဲ့ဘူးေပါ့။ သူမ်ားလိုမဟုတ္ဘူး ပ်င္းတယ္လို႔ပဲ အလြယ္ေျပာရမယ္။ အဲဒါ မွန္လည္းမွန္တယ္၊ မမွန္လည္း မမွန္ဘူး။
(ေရးရင္းနဲ႔ ကိုဘ တခါေျပာဖူးတဲ့စကား အမွတ္ရမိတယ္။ "မယ္ရီတာ ေထာင့္ကို မက်ိဳးဘူး၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ေလးေထာင့္ေတြနဲ႔ အံမဝင္တာ" တဲ့။ အင္း ခုမွပဲ ျပန္ေရးရင္း ေမးစရာေတြ႕တယ္။ "ဘဝမွာ ေလးေထာင့္ေတြနဲ႔ အံဝင္ဖို႔ အေရးတႀကီးလိုလို႔လား။ သူမ်ားေထာင့္ရင္ မျဖစ္မေန လိုက္ေထာင့္ရမယ္လား")
***
ငယ္ငယ္က သူမ်ားမဖတ္မိတဲ့ စာ ဖတ္မိရင္ ဖတ္မိမယ္။ သူမ်ားမသိတဲ့ စာေရးဆရာကို သိခ်င္သိေနမယ္။ သူမ်ားတကာသိတဲ့ ပညာေရး သူရဲေကာင္းေတြကိုေတာ့ သိခ်င္မွသိမယ္။ (မသိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိလိုက္တယ္။ စိတ္ဝင္တစား မွတ္မထားႏိုင္တာ)
ငယ္ငယ္က ပံုမွန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ "ဟန္သစ္" ထဲမွာ ေနာက္မွ ေသခ်ာ ဖတ္ပါေတာ့မယ္ေလဆို၊ အေပၚယံလွ်မ္းဖတ္ၿပီး ပံုမွန္ ေက်ာ္သြားတဲ့ က႑ေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒါ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ဦးရဲေဝ ေရးတဲ့ "ပညာ့ၾကယ္ပြင့္" က႑ပါပဲ။ (အဲဒီေဆာင္းပါးေတြ ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ထုတ္ပါတယ္)
ကိုယ္ဟာ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အမ်ားစုနဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ တူတဲ့သူေတြကို အနီးနားမွာ အၿမဲေတြ႕ရတတ္တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ သူတို႔ေတြနဲ႔ တသက္လံုးတူတူ ေနရဖို႔ ကံမပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခုထိ ခင္ေနတုန္းပဲ။
သမား႐ိုးက်မဟုတ္တဲ့၊ တမူထူးျခားတဲ့ အရာေတြကိုပဲ အာ႐ံုက်တတ္တဲ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ ငယ္ဘဝမွာ အမွတ္တရ သတိထားမိစရာ စီနီယာတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ္တို႔ ခုနစ္တန္းမွာ။
1993 ခုႏွစ္အတြက္ ဗိုလ္တေထာင္ (၅) က ၆ ဘာသာ ဂုဏ္ထူး႐ွင္။
နာမည္က ၿဖိဳးသီဟ...
အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္အႀကီးဆံုး မေဟသီ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ရဲ႕သား။
မဂၢဇင္းကို စဖတ္လာၿပီး ျပန္ေျပာျပတာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ။ အိမ္ကို အဲဒီစာအုပ္ေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို အရင္႐ွာဖတ္ခဲ့မိတယ္။
သူ႕အင္တာဗ်ဴးကိုေတာ့ ဟန္သစ္မွာ ဖတ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္းဆန္းတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ေဆာင္းပါးေတြမ်ားတဲ့ ရနံ႔သစ္ မဂၢဇင္းမွာ။ ဟန္သစ္က စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္းျဖစ္ၿပီး ဆုိခဲ့တဲ့ ပညာေရးက႑ကို လစဉ္ထည့္ေပမယ့္၊ ရနံ႔သစ္က အဲလို မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ အဓိကပါတဲ့ မဂၢဇင္းပါ။ သူ႕လိုင္းမဟုတ္ဘဲ ၾကားေဖာက္ထည့္တယ္ဆုိတာ ထူးျခားလို႔ပါပဲ။
သူက တကယ္လည္း ထူးျခားပါတယ္။ ရနံ႔သစ္က အင္တာဗ်ဴးမတိုင္ခင္မွာ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါး "ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ေနတာ၊ ျဖစ္သင့္တာ" ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဉ္အတြက္ အဓိက ေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ့တယ္ ဆုိတယ္။ ရနံ႔သစ္က အဲဒီအခံနဲ႔ သူ႕ကို အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေ႐ြးခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။
(သူ႕ေမးခြန္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးလုပ္ထားတဲ့ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းကို ဖတ္ဖို႔ မႀကံဳခဲ့ဘူး။ အာသီသျပင္းျပခဲ့သေလာက္ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ထဲမွာ အဲဒီတစ္ခုလည္း အပါအဝင္ပဲ)
ေမး႐ိုးေမးစဉ္ ေမးခြန္းေတြ မဟုတ္ဘဲ ႐ူပေဗဒကို သိပ္စိတ္ဝင္စားၿပီး nuclear ပညာ႐ွင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေမးတဲ့သူကေမးလို႔ ေျဖတဲ့သူက ေျဖထားတာ ဖတ္ရတာ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ေတြအတြက္ ဝါးလံုးေခါင္းကို အက္ေၾကာင္းေလးတစ္ခု ေပၚလာေအာင္ ဟ ေပးလိုက္သလိုပါပဲလို႔ ခုျပန္ေတြးေတာ့ ထင္မိတယ္။
- မိဘေတြက ဘာဖိအားမွ မေပးဘူးဆုိတာ၊
- လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ဖို႔ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အဝေပးတယ္ ဆိုတာ၊
- ဝတၳဳလို မဂၢဇင္းလို စာအုပ္တစ္အုပ္ေတြ႕တာနဲ႔ စိတ္ဝင္စားရင္ အစ/ဆံုး ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္လုိက္တာပဲ ဆုိတာ၊
- အမွတ္ျပည့္ရဖို႔ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ စာေမးပြဲသြားေျဖတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိတာ၊
- သူ စိတ္မဝင္စားဆံုးဘာသာက ဘုိင္အုိျဖစ္ၿပီး၊ ဘိုင္အိုေျဖမယ့္ညက tv ထုိင္ၾကည့္ေနပါတယ္ ဆုိတာ၊
- ႐ူပေဗဒနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သူေျပာသြားတာေတြ
- ၁၀ တန္းေျဖမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သူေျပာသြားတာေတြ
- Wuthering Heights က character ေတြ
- လတ္တေလာ သူဖတ္ၿပီးတဲ့ စာအုပ္က တင့္တယ္ ရဲ႕ ကမၼဖလ ဆိုတာ၊
- ဂ်ဴး နဲ႔ ေက်ာ္စြာထက္ ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြ ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း
(အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာ္စြာထက္ ဝတၳဳတိုမ်ား (၁) (၂) (၃) ကို ႐ွာဖတ္ခဲ့မိတယ္)
အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးပါတဲ့ မဂၢဇင္းကို ခုခ်ိန္ထိ သိမ္းထားတုန္းပဲ။ စာအုပ္ဗီ႐ိုထဲမွာ ႐ွိေနတုန္းပဲ။
Dec 1998, ျဖဴး မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္သင္းက လုပ္တဲ့ပြဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို ဆံုခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီပြဲကို ျဖဴးက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္မင္းေခါင္လမ္းေပၚ ေနမ်ိဳးေဆးရဲ႕ Cafe D မွာေပါ့။ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေနတဲ့ အယ္ဒီတာကို ေတြ႕တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သူ႕သားကို ခ်က္ခ်င္း သတိရၿပီး တိုးတိုးစကားေျပာၾကေတာ့ ရိပ္မ်ား ရိပ္မိေနခဲ့မလား... ခုေတာ့ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းမၿပီးခင္လား ေက်ာင္းၿပီးကာစလား မမွတ္မိေတာ့... အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတုန္း April တစ္ရက္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဆံုးတဲ့ သတင္းဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ခုႏွစ္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ (အုန္း သရက္သီးသနပ္နဲ႔ မိဂသီလမ္းထဲက အိမ္ပံုစံအဆန္းေလးဆုိတာကေတာ့ မဂၢဇင္းေတြကတဆင့္ ၾကားဖူးေနခဲ့တာ)
Family မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ေရးသြားတဲ့ (ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ စာ သိပ္မေရးပါဘူး) "မိသားစုဆိုတာ" ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဉ္နဲ႔ သူတို႔ မိသားစုအေၾကာင္း ျပကြက္ေလးတစ္ခုကို ကူးေရးၿပီး မွတ္ထားခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္ကို ေနာက္ဆံတင္းေနတဲ့ အေမလုပ္သူ တရားစခန္းဝင္ဖို႔ သူတို႔ သားအဖ ၃ ေယာက္က တိုက္တုိက္တြန္းတြန္းလုပ္ၿပီး၊ ဝင္ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့သူ ၃ ေယာက္က အိမ္အလုပ္ေတြ တစ္ေယာက္တစ္လက္လုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ တိုတိုေလးပဲ။
ဒါေလးကို ဖတ္ရင္း ငယ္ငယ္က ကိုယ္တို႔ တအံ့တၾသသိခဲ့ရတဲ့ ၿဖိဳးသီဟ လုိ႔ အမွတ္ရစိတ္နဲ႔ အဲဒီစာတိုေလးကို ကူးေရးထားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမာက္ဥကၠလာေဆး႐ံုမွာ သူ အလုပ္ဝင္ေနပါၿပီ။
ဟုတ္တယ္။ သူ ဆရာဝန္ပဲ လုပ္သြားတယ္။
အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးမွာတည္းက သူ မစြန္႔စားပါဘူး၊ ဆရာဝန္ပဲ လုပ္မွာပါလို႔ ထည့္ေျပာသြားတယ္။ သူ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ႐ူပေဗဒေမဂ်ာယူၿပီး သူ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ စိတ္ပ်က္မိမွာ စိုးပါတယ္ တဲ့။
"ဆရာဝန္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘယ္လို ဆရာဝန္မ်ိဳးျဖစ္ခ်င္သလဲ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ စဉ္းစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငြမ႐ွာခ်င္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံ သိပ္မခ်မ္းသာေပမယ့္ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားတဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို လုိခ်င္ပါတယ္" ဆိုတယ္။
(အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြက ပိုငယ္သူေတြျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးတဲ့သူက ဒီစကားလံုးေတြ သံုးသြားတာကို မထူးဆန္းဘဲ သာမန္ပဲ ဖတ္ခဲ့မိတယ္။ ခု ျပန္စဉ္းစားေတာ့ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၿငိမ္သက္ရင့္က်က္ၿပီးသူ လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳမိတယ္။ ကုိယ္ ၁၇ ႏွစ္မွာ အဲဒီ တဝက္ေတာင္ မ႐ွိခဲ့ေသးဘူး)
ငယ္ဘဝ စိတ္ကူးစိတ္သမ္းေတြရဲ႕ စံ ျဖစ္ခဲ့သူျဖစ္ေတာ့ ငယ္ဘဝနဲ႔ ႏႊယ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေရးမိခ်ိန္မွာ သူ႕အေၾကာင္းကို အမွတ္မထင္ အမွတ္တရ ထည့္ေရးျဖစ္မိေသးတယ္။
ေဘာင္က်ဉ္းက်ဉ္းကေလးထဲကေန ေဘာင္ေက်ာ္ၾကည့္ဖို႔ အသိေတြေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ျမင္ခဲ့တဲ့ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ၿပီး ထူးျခားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးဆုိတာအျပင္ ျမန္မာျပည္ပညာေရးရဲ႕တေစ့တေစာင္း အျဖစ္လည္း ခုခ်ိန္မွာ ျမင္မိျပန္တယ္။
ပတ္သတ္သိကၽြမ္းစရာအေၾကာင္း မ႐ွိခဲ့ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလည္း သတင္းေတြမၾကားမိေတာ့ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တကယ္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ လိုအပ္ေနမယ့္ ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။
***
အေျခခံေက်ာင္းသားဘဝတေလွ်ာက္လံုး
***
pic from google
26 comments:
ဆရာဝန္အလုပ္ကို ဝါသနာမပါပဲ ဆရာဝန္လုိင္းယူသြားတဲ့
သူေတြ၊ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္ေတြထဲမွာေရာ၊ပတ္ဝန္းက်င္
မွာပါ အမ်ားျကီးေတြ့ဖူးတယ္။ဘာေျကာင့္လဲ..၊အဲဒီ အက်ိုး
ဆက္က ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္ေလာက္ထိရိုက္ခတ္ေလမလဲ...။
ဒီပို႕စ္ေလး ဖတ္ၿပီးငိုင္သြားတယ္။ ဘယ္ဘ၀ကို ဒီေလာက္မွတ္မိတာ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းမ်ား ေရးတားလားဟင္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အစ္မအရြယ္ေလာက္တုန္းက စာေတြ သိပ္ဖတ္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမိဳ႕က လူငယ္ေတြထဲ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲပဲ စာဖတ္အားအေကာင္းဆံုးလို႕ေတာင္ထင္မိတယ္။ ဒီအစ္မႀကီးလဲ အေတာ္ဖတ္သည္ကိုးးး- အခုထိေတာ့ ကံေကာင္းေနတုန္းပဲ မဟုတ္လား။ သူတို႕ အဆက္အသြယ္ျပတ္ခဲ့ရင္ကံဆိုးၿပီး။ ေနာက္ထပ္ အဲလို သယ္ရင္းေတြထပ္ရရင္ ကံေကာင္းဦးမယ္ေပါ့.....
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
မိုးယံ
ေလးေထာင့္ေတြနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။
ဒါေပမယ့္..
လိုပါတယ္ေလ..။
ေရးထားတဲ့ ပို႔စ္ ဖတ္လို႔ ေကာင္းတယ္။
You also big big girl.
You can make decision what you want.
Most of peoples scare to do something.
Young children in Myanmar got pressure under their parents and educated society.
They lost their playing time.
BINO
အမ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ၁၉၈၅ ႏွစ္က လသာ (၂) ရဲ႕ ၆ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ (အမ သူငယ္ခ်င္း) နဲ႔ အင္တာဗ်ူး ဆိုၿပီး စာေစာင္တခုမွာ ပါလာေသးတယ္။ သူ႕ကို အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို သူက ေျဖထားတာ.."စက္႐ုပ္ေတြ တီထြင္တဲ့ ပညာရွင္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္" တဲ့...
အဲ့သူငယ္ခ်င္းက အမကို ငါလည္း မေျပာဘဲနဲ႔ အဲ့လိုႀကီး ေရးထားတယ္ဟယ္လို႔ ေျပာၿပီး ရယ္လိုက္တာ...
ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေသးတယ္။
(ၿဖိဳးသီဟ အင္တာဗ်ဴးကို ဒီလို မဆိုလိုပါဘူးေနာ္)
မမသီတာ ေရးတာဖတ္ၿပီး ရီလုိက္ရတာ။
=D
ဦးရဲေဝ ကို ကိုယ္တို႔ေတြက ဆရာေရဝဲ လို႔ အျမဲေခၚတယ္
ဆယ္တန္း တံုးက ျမန္မာစာ သူနဲ႔ သင္ခဲ့တယ္
ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ ဆရာထဲက တေယာက္
စာဘယ္ေတာ့မွမေမးလို႔
ကိုယ္ျမန္မာ စာ ၆၇ မွတ္ထြက္ခဲ့တာ ဆရာ႔ေက်းဇူးေတြပါတယ္
ျဖိဳးသီဟ...စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္
တာရာမင္းေဝရဲ႕ ေရးဟန္ေတြ ပါေနတယ္
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့
ဆရာဝန္ေတြ ....ေထာင့္မက်ိဳးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ေနျမင္ေနရေတာ့
အထင္မႀကီးတဲ့ လူတန္းစားထဲ ထည့္ထားတာ ၾကာျပီ
ျမန္မာျပည္က ဆရာဝန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဆရာဝန္ စိတ္ဓါတ္ရွိလို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကတာမွမဟုတ္ဘဲ
ယုေမာ္ ရဲ႕ စကား ကိုသတိရေနမိတယ္
(ဆရာဝန္ေတြ ....ေထာင့္မက်ိဳးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ေနျမင္ေနရေတာ့
အထင္မႀကီးတဲ့ လူတန္းစားထဲ ထည့္ထားတာ ၾကာျပီ) <<< ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္သုတ္ၿပီး ယမ္းေနျပန္ၿပီ။
ၿပီးေတာ့ အဲဒါ တာရာမင္းေဝရဲ႕ မူရင္းမဟုတ္ဘူး။ တေနရာရာကေန ဘာသာျပန္ထားတာ။ သူ႕စာေတြထဲမွာ အဲဒါမ်ိဳးေတြ ပါတတ္တယ္။ ဥပမာ - ဘယ္အ႐ြယ္႐ွိတဲ့ မိန္းမက ဘာတိုက္ႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္ ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။ အစကေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ေရးတာေတြလို႔ ထင္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။
ခက္ေနၿပီ။
မွတ္ထားလုိက္တာ ေလွနံဓါးထစ္...
ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို လူတုိင္း နားလည္ႏိုင္တ့ဲ ဥပမာန႔ဲ ေပးတာပါဟာ...။
ေနရာတုိင္းေတာ့ ဘယ္ apply ျဖစ္မွာတုန္း...။
:)
ျဖိဳးသီဟရဲ႔ အင္တာဗ်ဴးကို မွတ္မိေနတယ္။ သူေျပာတာ တကယ္ကုိ မမွားဘူး။ ဦေလးတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္လိုင္း မယူဘဲ သူစိတ္၀င္စားတဲ႔ ရူပေဗဒကို ယူလိုက္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ ပဲ ဆရာဆက္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ...စိတ္ပ်က္လုိ႔လားေတာ႔မ သိဘူး။ အခုေတာ႔ တစ္ျခား ရဲ႔ ၀ါသနာပါတဲ႔ ဘာသာရပ္ တစ္ခုကို ေျပာင္းၿပီး သက္ေမြးေနပါတယ္။
အမ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္ မလုပ္ဘူး၊ ဒက္စ္တေန႐ွင္းေတြ ကြန္ကလူး႐ွင္းေတြ မွားၿပီး လူနာေတြ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ၊ ခုေခတ္ ပိုဆိုးေသး၊ လူေသအေလာင္းတေလာင္းမွ မခြဲဘူးပဲ ဆရာဝန္ ျဖစ္ကုန္ၾက ဆိုပဲ...။ စပါယ္႐ွယ္လစ္စ္ ဆိုတာေတြကလည္း သူတို႔ သန္ရာ ေရာဂါဘက္ ဆဲြကုေနၾကတာ...။ ဆရာဝန္ အားလံုးကို မဆိုလိုပါဘူး၊ သမားေကာင္းေတြ ႐ွားပါးလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ...
တို႔ကေတာ့ ဆရာဝန္လုပ္ဖို႕ စိတ္ကူးထဲကို မထည့္ခဲ့ဘူး... (အမွတ္မွ မမီတာကိုး.. :P)
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ အစဥ္အလာတစ္ခုလုိျဖစ္ေနတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ဆရာ၀န္လုပ္ဖုိ႔ တကယ္၀ါသနာမပါဘဲ အမွတ္မွီလုိ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ျဖစ္သြားတဲ့သူေတြ ရာႏႈန္းျပည့္ေတာင္ ရွိခဲ့မယ္ထင္တယ္။ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀က ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေနခါေတာ့ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့တာ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲလုိ႔ အၿမဲေတြးမိတယ္။
ရီတာေရးထားတာဖတ္ၿပီး ကုိယ့္ေမာင္ေလးအေၾကာင္း သတိရမိလုိ႔ ထည့္ေရးခ်င္တယ္။ သူကငယ္ငယ္က ကုိယ့္လုိ ဆရာ၀န္ဘာညာလုပ္မယ္ မေျပာဘူး၊ ေယာက်ာ္းကေလးပီပီ စစ္ဗုိလ္နဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာလုပ္တမ္း ကစားတာမ်ိဳးေတာ့ရွိတယ္။ တကယ္တမ္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးလုိ႔ ဂ်ီစီးအီးသြားတက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြာျခားတဲ့ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ သူဘာကုိစိတ္၀င္စားသလဲဆုိတာ သူကုိယ္တုိင္ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားတယ္။ သူက ႐ူပေဗဒနဲ႔ သခ်ၤာကုိ သာမန္ထက္စိတ္၀င္စားသြားၿပီး သိပၸံပညာရွင္ျဖစ္ခ်င္သြားတာ။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ သူက ၁၆ႏွစ္၊ ကုိယ္က ၂၁ႏွစ္။ သူေျပာၿပီး ကုိယ္စဥ္းစားမိလုိက္တာ ... ပညာေရးစနစ္ကြာဟမႈကုိပဲ။
ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္၊ ဘာလုပ္ခ်င္၊ ဘာကုိစိတ္၀င္စားေနသလဲဆုိတာ မွန္ကန္တဲ့ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာမွ ကုိယ္တုိင္သိျမင္ခံစားႏုိင္တာ မဟုတ္လား။ ေတာ့တုိးက်န္ထဲမွာလည္း ကုိယ္တုိ႔ဖတ္ဖူးတာပဲေလ။
တကယ္၀ါသနာမပါဘဲ ဆရာ၀န္လုပ္ခဲ့သူေတြ၊ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရဲ႕သားရဲ႕ ဆရာ၀န္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့သူေတြေၾကာင့္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္ နစ္နာသြားတဲ့၊ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္တစ္ျခားတစ္ေနေနရာမွာ ထူးခြ်န္သြားရမယ့္ ဆုံး႐ႈံးမႈကုိ ႏွေျမာမိတာ အမွန္ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဆရာ၀န္မလုပ္ျခင္း တစ္ကယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္က ေဆးထိုးတာကို ေၾကာက္လို႕ပါ။:P ခုေတာ့ အိုင္တီလိုင္းမွာ ကူးခတ္ေနဆဲပဲ။
အဲဒီ တစ္ေယာက္လည္း ခုေတာ့ ဆရာဝန္ ဘဝထဲမွာ အသားက်ေနျပီ ေနမွာပဲေနာ္..
ကိုယ္ကေတာ့ ဆရာဝန္လိုင္း မမွီခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့တယ္.. မွီခဲ့ရင္ ျငင္းဖို႕ အင္အားမရွိပဲ လုပ္ေနရမွာ စိုးလို႕ပါ။
ၿဖိဳးသီဟ က လူေတာ္တေယာက္ပါ
သူဟာ ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာ ေတာ္ေအာင္က်ိဳးစားႏိုင္တဲ့လူပါ
စာအရမ္းဖတ္တာကေတာ့ အရင္ထဲက
သိတဲ့လူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေပၚလာလိမ့္မလား ေစာင့္ေနတာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခု ဘယ္မွာမ်ား ေရာက္ေနလဲ မသိဘူးေနာ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ဆံုးတဲ့ခ်ိန္ထိေတာ့ သူ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ႐ွိေသးတယ္။
ဘာပဲလုပ္လုပ္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ႏိုင္မယ့္သူလို႔ေတာ့ ခံစားမိပါတယ္။
ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးျဖစ္တဲ့ ရီတာ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီလုိအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးက တစ္ျခားသူေတြ ေရးေလ့ေရးထရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ရီတာေရးလုိက္ေတာ့ ဇြန္တုိ႔လည္း ခံစားမိသေလာက္ share ခြင့္ရတယ္။
မနက္က တစ္ခုသြားသတိရလုိ႔။ ၁၉၉၃ခုႏွစ္တုန္းက အထက္တန္း ၀ိဇၨာတြဲမွာ တစ္ျပည္လုံးပထမရခဲ့တဲ့ မေကခိုင္ၿငိမ္းက ၈တန္းမွာ ၆ဘာသာဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ေပမယ့္ ၀ါသနာအရ အဂၤလိပ္စာကုိပဲ အထူးျပဳေလ့လာခ်င္သူမုိ႔ ၉တန္းမွာ ၀ိဇၨာတြဲကုိ ေျပာင္းၿပီးယူခဲ့တာ။ ဇြန္တုိ႔ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမွာ သူ႔အေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့ အံ့ၾသမိေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးစားသြားတယ္။ ကုိယ္သာဆုိ ဒီလုိဆုံးျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔။ သားသမီးရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ နားလည္လက္ခံေပးတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ ပံ့ပုိးမႈေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ဇြန္သိသေလာက္ သူ႔မိဘေတြက ပညာေရးနယ္ပယ္ကပဲ။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ေနာက္အစ္မတစ္ေယာက္ကလည္း ဇြန္တုိ႔အထက္တန္းေက်ာင္းကပဲ။ ဆယ္တန္းမွာ ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မီွေပမယ့္ ၀ါသနာအရ စက္မႈတကၠသုိလ္ပဲေလွ်ာက္ၿပီး ပထမႏွစ္အထိ သင္ယူခဲ့ေသးတယ္။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေလာကီပညာရပ္ကုိ အၿပီးစြန္႔လႊတ္ၿပီး ေလာကုတၱရာနယ္ပယ္ထဲကုိ ၀င္သြားတာ။ ေလာကုတၱရာစာေမးပြဲေတြမွာလည္း ေျဖတုိင္း ပထမဆင့္နဲ႔ပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ။ သူယုံၾကည္ရာ ဆႏၵရွိရာလမ္းကုိ ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားတာ တကယ့္ကုိ ခ်ီးက်ဴးစရာပါ။ (လူအမည္ - မျမစိန္စီေက်ာ္၊ သီလရွင္ ဘြဲ႔အမည္က မစာ႐ုဒႆနီပါ)
ကုိယ္ဘာျဖစ္ခ်င္လဲဆုိတာ တိတိက်က်သိၿပီး အမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကေန ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ရေအာင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သြားႏုိင္သူမ်ိဳးေတြကုိ တကယ္ပဲေလးစားအားက်မိတယ္ ရီတာ။ သူတုိ႔ေတြက ဇြန္႔ကုိ တနည္းတဖုံ လႊမ္းမုိးခဲ့သူေတြဆုိ မမွားပါဘူး။
ရီတာေရ.. ေစာေစာက ဇြန္တင္လုိက္တဲ့ မေပၚဘူးထင္တယ္ေနာ္။ း( error ျပလုိ႔
အဲ... ေတာ္ေသးတယ္...ေပၚလာလုိ႔... :D
ေပါင္မုန္႔ ကိုေလ်ာက္ရမ္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚရီတာ
တေတြ႔ေနရတာေတြ က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲ့လိုျဖစ္ေနတာပါ
ခက္တာက ကိုယ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုေတြ႔ေနရတဲ့ field ထဲေရာက္ေနတာခက္တယ္
ကာလသားကုေနတဲ့ ဆရာဝန္က STI/STD (sexually transmitted infection and diseases)ဆိုတာ ကို မသိရင္၊
လိင္တံက အရည္ တစက္စက္က်ျခင္း dripping ကို dribbing လို႔ ေဆးစားအုပ္ထဲမွာ မွားေပါင္းေနတာေတြကို ေတြ႔လာရင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို သိလာပါလိမ့္မယ္
အမွန္ဆို အဲ့စာလံုးေပါင္းက ေဆးပညာနဲ႔ေတာင္မေျပာဘဲ ရိုးရိုး အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ေတာင္ မမွားသင့္တာပါ တကၠသိုလ္ ဝင္တန္းမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၾကလို႔ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ခဲ့ၾကတာမွလား
ခုလဲ အမ္ဘီေအ ေတြတက္ၾကျပီး အင္တာဗ်ဴးလာတာမွာ အဂၤလိပ္ လို ေျပာတာ သေဘာမေပါက္လို႔ ဘာသာျပန္ျပရတယ္ ဆိုတာေတြ
အကုန္လံုးကိုေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေျပာတာပါ
ကဲ ပိုစ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လြဲေနျပန္ျပီေနာ္
we don't really have choices upon 10th std result,do we?
Even if we r eligible to choose,there is no support/career/future except some professional courses.
We are already used to be in no choice/right..
@NC
nc ေျပာတာ မမွားပါဘူး။
ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ္တို႔ လူလုပ္ခဲ့တဲ့ ေခတ္အခါက ေ႐ြးစရာ ဘာမွ မ႐ွိလွပါဘူး။ ခုေရာ ႐ွိၿပီလားဆုိေတာ့ မ႐ွိေသးဘူး။ ၿမိဳ႕ျပႀကီးမွာ (အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ေန အျမင္က်ယ္တဲ့လူတန္းစားအတြက္ - အထူးသျဖင့္ ထည့္ေျပာရတာက ရန္ကုန္မွာ တသက္လံုးေနၿပီး ဘာမွ မျမင္တတ္တဲ့လူတန္းစားက သပ္သပ္ကို ႐ွိလို႔) ေဆးတကၠသိုလ္ေခတ္ကေန စင္ကာပူေပၚလီေခတ္ကို ေျပာင္းလာတာေတာ့ ႐ွိတယ္။ ဒါက တနည္းအားျဖင့္ ေခါင္းစဉ္ေျပာင္းသြားတာပဲ ႐ွိတယ္။ အႏွစ္သာရကေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမေျပာင္းလဲဘူးလုိ႔ ျမင္မိတယ္။
ခု post ထဲမွာ ပါတဲ့ ၿဖိဳးသီဟကိုယ္တိုင္လည္း အေျခအေနကို မလြန္ဆန္ဘဲ (သူကုိယ္တိုင္ ေျပာသြားတဲ့စကားက "ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာမွာ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ပါမယ္" တဲ့) ေ႐ြးခဲ့တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူ႕လုပ္ရပ္ (တနည္း သူ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈ) နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကိုယ္ အေသအခ်ာ ခံစားယံုၾကည္မိတဲ့ တစ္ခ်က္ကို ျပပါဆိုရင္ သူက သူ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆုိတာကို အေသအခ်ာသိတယ္။ သူ႕ေျပာစကားေတြမွာ အဲဒီအခ်က္က သိသိသာသာပါတယ္။
သူ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း သူ႕အေနအထား ဘယ္လုိ ဆုိတာကို ကိုယ္ မသိႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အထက္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ comment သြားပါတယ္။ အဲဒီအတိုင္းျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္မိတယ္။
ဆိုလိုတာက သူ စိတ္မဝင္စားလွပါဘူးလို႔ ေက်ာင္းသားဘဝက ထင္ခဲ့တဲ့ နယ္ပယ္ထဲမွာ သူ ဘာေၾကာင့္ ထူးခၽြန္သလဲဆိုရင္ သူဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတာကို သူ႕ဘာသာ ေသခ်ာသိေနလို႔ပဲ။
အဓိကက ကိုယ္ဘာလုပ္ေနသလဲဆိုတာကို ေသခ်ာ "သိ" ေနရမယ္။
ကိုယ္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစကားေျပာတာလဲဆုိေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာမွန္းညာမွန္းမွ မသိဘဲနဲ႔ ေရာေယာင္ေနတာကို ေတြ႕ေနရလြန္းလို႔။ အဲဒါဟာ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ (ၾကားျဖတ္ၿပီး ေျပာရရင္ nc ဒီ comment ကို ေရးလာတဲ့အတြက္ တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)။ ျမန္မာျပည္အေနအထားအရ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ဆုိတာကို ခဏေခါက္ထားလိုက္ဦး။ အဲဒါက ေနာက္တဆင့္ျဖစ္ေနလို႔။ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ မတုိင္ခင္မွာ အဆင့္တစ္ခု ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါက ကိုယ့္ဘာသာ သိခြင့္ ပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွ ဘာေ႐ြးခ်ယ္မလဲ ဆက္ စဉ္းစားလုိ႔ရမွာ။
ျပန္ဆက္ရရင္ ျမန္မာျပည္အေနအထားအရ ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ကိုယ့္ဘာသာ သိခြင့္ရဖို႔ ဘာအေျခအေန အခြင့္အလမ္းမွ မ႐ွိဘူး။ အင္မတန္႔ အင္မတန္ ကံေကာင္း ပါရမီေကာင္းတဲ့တခ်ိဳ႕မွသာ ကိုယ္ ဘာလဲဆိုတာကို သိခဲ့ၾကတာ။ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ဘာသာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဝါးတားတားခ်ည္းပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းပညာေရးဟာ လက္ေတြ႕နယ္ပယ္နဲ႔ ထိေတြ႕ဆက္စပ္မႈ သိပ္နည္းလို႔။
ဒါေပမဲ့ ဒီ post ကို တင္ရတဲ့ ရည္႐ြယ္ရင္းကေတာ့ အဲဒီကိစၥေတြအတြက္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ ငယ္ဘဝနဲ႔ ငယ္ငယ္က အေလးအနက္ သိျမင္ၾကားဖူးခဲ့တဲ့ စီနီယာေတြအေၾကာင္း အမွတ္တရ ျပန္မွတ္ထားလိုက္ခ်င္လို႔ပါပဲ။
ေနာက္ထပ္ ဆက္ေရးရမယ့္ လူ နည္းနည္း ႐ွိေသးတယ္။ ပ်င္းေနတာေရာ၊ အခ်ိန္မရတာေရာ၊ ကိုယ့္အတြက္ ေရးသင့္ မေရးသင့္ ခ်ိန္ဆရတာေတြေရာေၾကာင့္ မျဖစ္ေသးတာ။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ကို ေနာက္တပိုင္း ေနာက္တေယာက္အေၾကာင္း တင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ပိုၿပီး ျမင္သာလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
Phyo Thiha now become a physician and working in North Okalarpa General Hospital.
I heard that he got married but still I couldnt meet him the last time I arrived to Ygn.
=)
ေက်းဇူးပါ။ သတင္းၾကားရတာအတြက္။ ဒါဆို ႏိုင္ငံျခားမထြက္ေသးဘူးေပါ့။
I was in the trend of poly too.We were WRONG about studying in abroad would make ease us to another higher stage of lives.Yes,it DID so & I'm always glad but in terms of realizing "what I am" & "what I want to be" to further advanced.
So,apart from all OTHER ASPECTS if there is no opportunity,a youth should flow with the trend in search of WISDOM in my opinion..
Thanks for your point of how important parents/relatives & environment are for a child that i was about to ask..
May every single good day be with u,Rita..
Post a Comment