သလႅာဝတီရဲ႕ ၿမိဳ႕၊ သလႅာဝတီနဲ႔ ၿမိဳ႕

သလႅာဝတီရဲ႕ ၿမိဳ႕၊ သလႅာဝတီနဲ႔ ၿမိဳ႕

ျမစ္လို႔ စဉ္းစားမိတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ အရင္းႏွီးဆံုး ေပၚလာတာက သလႅာဝတီ။ အဲဒီျမစ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ကမ္းကေတာ့ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ေပါ့။ အေဝးေျပးကားလမ္းမမွာ မတည္႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေလးေထာင့္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး။

တၿမိဳ႕လံုးရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ စီးဆင္းပို႔ေဆာင္မႈ အမ်ားစုကလည္း ျမစ္ေပၚမွာ တည္မွီျပန္တယ္။ ဟိုးအရင္ကေတာ့ အညာက လူေတြရဲ႕ ထံုးစံ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္႐ွိလည္းပဲ ကိုယ္ပိုင္ကားကို ဇိမ္ခံစီးေလ့ မ႐ွိၾက၊ ကုန္းတြင္းပိုင္းက်တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ကားလမ္းနဲ႔ လိုင္းကားေတြကလည္း မေကာင္းလွေတာ့ ခရီးသြားရင္လည္း ျမစ္ကိုပဲ အားထားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ျမစ္ကမ္းနားတေလွ်ာက္က ကုန္စည္အဝင္အထြက္ရယ္၊ ခရီးသြားေတြရယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ တျခား အစိတ္အပိုင္းေတြထက္ စည္ကားတယ္။

ျမစ္ကမ္းနဲ႔ နီးတဲ့ ရပ္ကြက္က ၿမိဳ႕မရပ္လို႔ အမည္တြင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕မွာ မီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္ေတာ့ ေျပာင္းၾက ေ႐ႊ႕ၾကရင္းနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ၿမိဳ႕လည္က်တဲ့ အပိုင္းက လူေနပိုမ်ားလာျပန္တယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာတစ္ခုက ၿမိဳ႕ရဲ႕ စီးပြားေရးေတြက ျမစ္ေပၚမွာ တည္မွီေနတာေၾကာင့္၊ တနည္းအားျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ျပင္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ နလန္ျပန္ထူႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ ေျပာင္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ကတၱရာလမ္း အျပည့္ခင္းၿပီး၊ လမ္းမခင္းရေသးဘဲ ေျမလမ္းပဲ အမ်ားစု ႐ွိေနေသးတဲ့ ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ၿမိဳ႕မရပ္ထဲ သြားရတဲ့အခါ ကိုယ္က ဒီဘက္က လမ္းေတြက မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္း ေမေမက အရင္ကဆို ဒီအပိုင္းကမွ အစည္ကားဆံုးအပိုင္း၊ ၿမိဳ႕မပိုင္း၊ မီးေလာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူေတြ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ကုန္ၾကလို႔သာ စိတၱသုခတို႔၊ ရန္ကင္းတို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာတာ။ အရင္ကဆို အဲဒီေနရာေတြ ဘာမွေတာင္ မ႐ွိဘူး လို႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ သူက ၿမိဳ႕မရပ္သူကိုး။

အညာကလူေတြဟာ ဘာမဟုတ္တာလဲပဲ အစြဲကို ႀကီးတယ္။ ပထမေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မ႐ွိဘဲ ႐ိုး႐ိုးေျပာတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမ့ကို စခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕မရပ္က မေကာင္းတာေတြ တမင္ ႐ွာေျပာေလ့႐ွိတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ။ ကိုယ့္ကိုလည္း ၿမိဳ႕မရပ္မွာပဲ ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာ။ :) အဲဒီဘက္ကို ေရာက္တုိင္း အိမ္ေဟာင္းရဲ႕ ဘယ္ေနရာေလးမွာ သမီးကို ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာဆိုတာကို ေမေမက ျပတတ္တယ္။

အစြဲႀကီးတတ္တဲ့ အညာကလူေတြ မီးေလာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေနရာေဟာင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ စြန္႔ခြာၾကတာလဲ၊ အိမ္ေနရာေဟာင္းမွာ အိမ္သစ္ျပန္မေဆာက္ဘဲ ေနရာသစ္တည္ၾကတာလဲ ဆုိတာ ခု ဒီစာေရးရင္းမွ ကိုယ္ စဉ္းစားေနမိတယ္။ အေျဖေတာ့ မရပါဘူး။ မီးေလာင္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ေျမေနရာက ကိုယ္ပိုင္ေျမေနရာအျဖစ္ က်န္ေနရစ္တာပဲ။

ၿမိဳ႕မွာ ေရတြင္းကေတာ့ အိမ္တိုင္းလုိလို ႐ွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးဓါတ္ပါတဲ့ ေရေစးမို႔ ေဆးေၾကာ႐ံု၊ ခ်ိဳးေရ ေသာက္ေရ လုပ္႐ံုေလာက္ပဲ သံုးၿပီး၊ ေလွ်ာ္လုိ႔ ဖြပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္တာမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ျမစ္ေရကို သီးသန္႔ ဝယ္သံုးရတယ္။ အိမ္မွာ ကူလုပ္တဲ့ အစ္မေတြ ေရစည္မွာဖို႔လို႔ တကူးတက အျပင္သြားၾကရတယ္။ တခါတေလလည္း ေဈးကအျပန္ အိမ္ကို ေရစည္လာေပးပါလုိ႔ အႀကံဳဝင္ေျပာရတယ္။ ျမစ္ေရစည္တြန္းၿပီး သြားလာ စီးပြား႐ွာေနၾကသူေတြကလည္း ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းတစ္ခုေပါ့။

ကိုယ္တို႔ လူမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမစ္နဲ႔ မနီးတဲ့ ၿမိဳ႕လည္ပိုင္းကို ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္၊ ျမစ္ကို ရင္းႏွီးေနတုန္းပဲ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတခ်ိဳ႕ ခရီးသြားရင္လိုက္ပို႔ရတဲ့ ေနရာ၊ ရပ္ေဝးကေန ျပန္ေရာက္လာမယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ႀကိဳဆိုရတဲ့ ေနရာ၊ ၿမိဳ႕မရပ္မွာပဲ ဆက္ေန ေနၾကေသးတဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြဆီ သြားလည္တိုင္း တကူးတက ျဖစ္ေနပေစ ဝင္ၾကည့္ရတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ျမစ္ကို ျဖတ္လို႔ မၾကာမၾကာ ခရီးသြားရဖူးတာေပါ့။ ျမစ္ကိုျဖတ္လို႔ သြားရတဲ့ ခရီးတစ္ခုမွာ ဒီျမစ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ဧရာဝတီထဲ အဝင္ ျမစ္ႏွစ္ခုကို ျခားထားတဲ့ ေရစည္းေၾကာင္း (ေရစီးေၾကာင္း မဟုတ္) တစ္ခုကို ထူးထူးျခားျခား ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။

ကေလးဘဝမွာ ျမစ္ကို အခ်စ္ခင္ဆံုး၊ အစြဲလမ္းဆံုးနဲ႔ အမွတ္တရ အ႐ွိဆံုး အခ်ိန္ကေတာ့ ဝါဆို ဝါေခါင္ ေရႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုယ္အတူေနတဲ့ ေဖေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားအိမ္က အျမင့္ပိုင္းက်လို႔ ေရမဝင္ေပမယ့္၊ ေမေမ့ဘက္က အဘိုးအဘြားေတြအိမ္က ေရဝင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အုတ္ခုံျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေျခတံ႐ွည္ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္။ (ေရဝင္တဲ့အပိုင္းဆိုေတာ့ ေျခတံ မ႐ွည္လို႔ မရဘူး)

ေရႀကီးခ်ိန္က်လို႔ ဘယ္အပိုင္းမွာ ေရေတြ ေရာက္ေနၿပီတဲ့ လို႔ ၾကားလုိက္ရရင္ပဲ အူထဲအသည္းထဲကေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေပ်ာ္လာရတဲ့ အေပ်ာ္ကို ခုေတာ့ ဘယ္လုိအရာေတြကို ပိုင္ဆုိင္ရလို႔မွ ျပန္ရႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ၿခံဝင္းတံခါး အစပ္ကို ေရေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေရ ဆုိတဲ့အရာကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ကမၻာဦးလူလုိ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ၾကည့္ဖု႔ိ ေျပးေတာ့တာပဲ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိမ္ဝိုင္းထဲကို ေရဝင္လာရင္ေတာ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ ကေလးေတြဟာ တဆူဆူ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေရထဲ မဆင္းေစခ်င္တဲ့ လူႀကီးေတြရယ္၊ ေရထဲကိုမွ ဆင္းေဆာ့ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေတြရယ္... ကိုယ္လည္း အပါအဝင္ပါပဲ။ လူႀကီးေတြအတြက္ကေတာ့ ေနရာတကာကို ျဖတ္လာတဲ့ မသန္႔႐ွင္းတဲ့ ျမစ္ေရ၊ သူတို႔ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ ျမစ္ေရ။ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ကစားစရာေနရာအသစ္၊ စြန္႔စားခန္းအသစ္၊ ျမင္ကြင္းအသစ္၊ လက္ပစ္ကူးရမယ့္ ကမၻာသစ္ႀကီးေပါ့။

ေက်ာင္းကလည္း ဖြင့္ကာစ အခ်ိန္။ အညာမွာေတာ့ ဇြန္၊ ဇူလိုင္က ပူတုန္းမို႔ အဲဒီခ်ိန္ေတြဆို မနက္ပိုင္းေလးပဲ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ကေလးေတြဟာ အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ ျမစ္ေရနားမွာခ်ည္းပဲ။ သံပီပါကို ေဒါင္လုိက္ျခမ္းထားတဲ့ထဲကိုဝင္ၿပီး ေလွလုပ္စီးေနသူေတြ ႐ွိမယ္။ တကယ့္သစ္သားေလွကို စီးေနသူေတြ ႐ွိမယ္။ ေရထဲကို တကိုယ္လံုးဆင္းၿပီး တဗြမ္းဗြမ္း ကူးေနသူေတြ ႐ွိမယ္။ ကိုယ့္လို လူႀကီးေတြက ထိန္းထားလုိ႔ ေျခေထာက္ကေလးပဲ ေရစြတ္႐ံု ဆင္းရတဲ့သူေတြ ႐ွိမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ဟာ ေရကိုျမင္ေန ၾကည့္ေနရ႐ံုနဲ႔ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးေစတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ပြဲေတာ္ခ်ိန္တစ္ခုပါပဲ။

ညေနတိုင္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕အဝင္လမ္းမွာ ျမစ္ေရလာၾကည့္တဲ့ လူေတြနဲ႔ စည္ကားတယ္။ ထန္းေတာေတြ ႐ွိတဲ့ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆုိင္း ေျမကြက္ အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ျမစ္ေရေတြက ထန္းပင္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး တလြင့္လြင့္စီးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းက ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ တည္တဲ့ၿမိဳ႕၊ အိမ္ဝိုင္းထဲထိ ေရဝင္တတ္တဲ့ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ တကူးတက လာၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ ထိုက္တန္လို႔ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေမေမ့ဘက္က အဘိုးအဘြားအိမ္ကို ျပင္ေဆာက္လုိက္ၾကတယ္။ ၿခံဝန္းေ႐ွ႕ပိုင္းကို ျမင့္သြားေအာင္ ေျမဖို႔လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႀကီးခ်ိန္က် ေရက အိမ္ေနာက္ဘက္ကိုပဲ ဝင္ရေတာ့တယ္။ အရင္လုိ အိမ္ေ႐ွ႕ကို ပတ္ၿပီး စီးလာတာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ကိုယ္လည္း မိဘေတြေျပာင္းတဲ့ ေအာက္အရပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေႏြရာသီဆိုရင္ အညာကို အလည္ ခဏျပန္ေရာက္ၿပီး၊ ေရႀကီးခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီမို႔ ျပန္ရတယ္။

အရင္လုိ ေရႀကီးခ်ိန္ကို လူကိုယ္တိုင္ မႀကံဳရေတာ့ေပမယ့္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ သတင္းလွမ္းေမးရင္း အိမ္ေနာက္မွာ ေရေတြေရာက္ေနၿပီတဲ့ လို႔ ၾကားရင္၊ အေတြးနဲ႔ ျမင္ေယာင္ရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ရင္း လြမ္းဆြတ္လာခဲ့ရတာ ကေလးဘဝမကုန္ခင္ တေလွ်ာက္လံုးပါပဲ။

ခုေတာ့ ျမစ္ေရကို အိမ္အေရာက္ ေရပိုက္လိုင္းနဲ႔ သြယ္လိုက္ၾကၿပီ။ ျမစ္ေရလိုခ်င္ရင္ ေရစည္ေရာင္းသူကို ေခၚစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕ စဉ့္အိုးႀကီးေတြထဲက ေရကို သံုးမယ့္ေနရာထိေရာက္ေအာင္ သယ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ျမစ္ေရပိုက္ေခါင္းေလးကို ဖြင့္ခ်လိုက္႐ံုပဲ။ ဒါကို အရင္တည္းက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ တြင္းထဲကေရလုိပဲ ျမစ္ေရကိုလည္း ေရပိုက္ေခါင္းေလး လွည့္႐ံုနဲ႔ ရခ်င္ခဲ့တာ။

လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြကလည္း ကိုယ့္ထုတ္ကုန္၊ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းကို သယ္ယူပို႔ေဆာင္ဖို႔ ဆယ္ဘီးကားေတြ၊ ႐ွစ္ဘီးကားေတြကို ကိုယ္ပိုင္ထားၿပီး အဓိက သံုးလာၾကတယ္။ ကားလမ္းေတြက ျမစ္ေၾကာင္းထက္ အမ်ားႀကီး ပိုျမန္တယ္ေလ။ ၿမိဳ႕မွာလည္း လူစီးကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျမင္ေနရၿပီ။ ေနာက္ အညာသူေတြ ကိုယ္တိုင္က ဆိုင္ကယ္ကို ဖိနပ္လို သေဘာထားစီးေနၾကတယ္။ ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးထိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားလို႔ အားလံုး ဝိုင္းေအာ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။

***
အလယ္တန္းေလာက္က ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္းရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရင္း ေတြးဖူးတယ္။ ကဗ်ာက လွ်ပ္စစ္မီးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပအလယ္မွာ လေရာင္ကို တမ္းတမိတာ၊ ေလေအးစက္တပ္ထားတဲ့ အခန္းေတြအလယ္မွာ ေႏြရာသီရဲ႕ ေလျပည္ေလးနဲ႔ ယပ္ေတာင္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို တမ္းတမိတာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။

ကိုယ္ေတြးမိတယ္။ ဆရာ့ႏွယ္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ လေရာင္ကို တမ္းတရင္ တအိမ္လံုးကို မီးမွိတ္လိုက္ေပါ့။ အဲယားကြန္းေတြ ပိတ္ၿပီး ယပ္ေတာင္ေလး ခပ္ေနေပါ့။ ဒါမွ မေက်နပ္ေသးရင္ သဘာဝနဲ႔ ပိုနီးတဲ့ နယ္ကို ခဏ ခရီးထြက္လိုက္။ ဘယ့္ႏွယ္ ကိုယ္တိုင္ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဆင္းၿပီး၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရက္နဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ အဲယားကြန္းကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြ ျဖစ္လာဖို႔ လူေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ တီထြင္ခဲ့ရသလဲ။

***
ဒီတေခါက္ ျပန္ေတာ့ ေမေမက ေျပာတယ္။ ျမစ္ကို ေရကာတာေတြ ျပင္ေဆာက္လိုက္ေတာ့ ေရမတက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အိမ္ေနာက္ဘက္ကို ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ေရဝင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ သနပ္ခါးပင္ေတြ စိုက္ေတာ့မယ္ ဆိုတယ္။

အိမ္ထဲကို ေရမဝင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီစကားအဆံုးမွာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တခုခုကို ဆံုး႐ႈံးသြားသလိုပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... ကိုယ့္အိမ္ထဲ ေရမေရာက္ခင္ကတည္းက ဘယ္ေနရာထိ ျမစ္ေရေတြ တက္လာၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားနဲ႔တင္ အူလိုက္သည္းလႈိက္ ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘဝက ဝါဆို ဝါေခါင္အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အေသအခ်ာကို ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။

***