ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၉)၊ ၁၉၇၈-၈ဝ။
***
မစႏၵာ ရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူ ကို လံုးခ်င္း မဖတ္ခဲ့ဖူးခင္မွာ ပန္းေဝသီ မွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳ႐ွည္ကို အရင္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၄ တန္း/ ၅ တန္း။ ဝတၳဳ႐ွည္မွာက် အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမပါဘူး။ ဒႆဂီရိ နဲ႔ ေခါင္းမဆံ့ ေတာ့ပါတယ္။ က်န္တာက ဘ႐ုတ္က်တာေတြခ်ည္းပဲ။ အရမ္း အရမ္းကို ရီရတဲ့ ဝတၳဳ။
သိပ္မၾကာခင္ပဲ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္စိုးထြန္းက ေက်ာ္ဟိန္းသမီးရယ္၊ သူ႕သမီးေတြရယ္နဲ႔ ဗြီဒီယို႐ိုက္ထားတာကိုလည္း တီဗြီကေန ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳကို ႐ိုက္တာ။ မင္းသားက မင္းဦး။ အာရ္အိုင္တီ စြယ္ေတာ္ရိပ္ အၿငိမ့္က ခၽြန္စက္ နဲ႔ ခ်စ္စရာ က ဒႆဂီရိ နဲ႔ ေခါင္းမဆံ့ ေပါ့။ ေက်ာ္ဟိန္းသမီးကို ကိုယ္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္တာေရာ၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ သူ႕႐ုပ္မ်ိဳးကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိ႐ုပ္မ်ိဳးလဲ ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
(Update : သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္လို၊ ေရဗကၠာဝင္း တုိ႔လို မ်က္ႏွာမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ပုိ ေျပျပစ္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။)
လံုးခ်င္းကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းၿပီးခါနီးမွလား မသိဘူး။
၄/၅ တန္းမွာ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီး ၾကည့္ၿပီး "ငါႀကီးရင္ေတာ့ အဲဒီလို ဘ႐ုတ္သုတ္ခလုပ္လုိ႔ ရတဲ့ ေက်ာင္းပဲ တက္မယ္" လုိ႔ ႀကီးမားတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စဉ္းစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာပညာနဲ႔ လုပ္စားမယ္ ဆုိတာမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါကမွ မေတြးခဲ့တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ စာႀကိဳးစားရတာလည္း ဝါသနာ မပါဘူး။ ဘာဝါသနာပါလဲဆုိ ဘာမွ ပါပံု မရဘူး။ ကိုယ္ ေဈးသည္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ပြဲစားပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဘြဲ႕ေတာ့ လူ႐ိုေသ ႐ွင္႐ိုေသ အမ်ိဳးအစားကို လုိခ်င္တယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။
(Update: ၇ တန္းႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ ဗိသုကာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။)
၉ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ စိန္ရတုမွာ RIT ကလည္း ျပကၡဒိန္ ထုတ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ထိပ္ဆံုး ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာက Archi က ေခ်ာကလ်ာ... သူ႕ကို သေဘာေတြက်ၿပီး သူ႕လို ေခ်ာေခ်ာလွလွ Architect ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဉ္ခဲ့ေသးတယ္။ (ျပန္ေတြးၾကည့္ေလ အဲဒီ ရည္မွန္းခ်က္က ဘာမွ မဆုိင္ေလပဲ။)
ခုမွ သေဘာေပါက္သြားတာ။ တကယ္က ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပံု မရဘူး။
အဲလိုလူမ်ိဳး ခု ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာပဲ ေတာ္လွၿပီ။
***
G Hall
ငယ္ငယ္တည္းက ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ဖူးတဲ့ေနရာ၊ သြားလာပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာ၊ သိပ္ေကာင္းမြန္ခိုင္မာတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္က်ရင္ ကိုယ့္ေနရာျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာ...
ဒါေပမဲ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။
***
12 comments:
စာေရးသူက ဘေလာ့ဂ္ေရးတဲ့ မသီတာမ်ားျဖစ္မလားလို႕ ။ ၁၉၇၈/၈၀ တံုုးကစာအုပ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
sdl
ေၾသာ္ ဂ်ီေဟာ ဂ်ီေဟာ...
ဘဝမွာ ဂ်ီေဟာနဲ႕ ႀကံဳဆံုခ်ိန္ေလး နည္းေပမယ့္ အမွတ္တရေတာ့ ရိွမိတယ္။
ဖတ္တယ္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႕မရ။
အခ်ိန္သိပ္ကြာလို႕ေနမယ္
ဒီစာေရးတဲ့ ပဉၥမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ေဆာင္းပါး႐ွင္ေတာင္ ခုဆို အသက္ ၅ဝ အနည္းဆံုး ႐ွိၿပီေပါ့ေနာ္။
အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ !
ခုမွပဲ ဂ်ီေဟာ ဆိုတာ G Hall ကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း သိေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီ ဂ်ီေဟာသူ ကို ရုပ္ရွင္ပဲ ပထမဆံုး ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ၄၊ ၅ တန္း ေလာက္ ရွိၿပီ ထင္တယ္။ စာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါေတာ့ ဝယ္လိုက္ေပမယ့္ စလံုးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။
ေက်ာ္ဟိန္းသမီး နာမည္က ပိုးတု မဟုတ္လား.. တို႕လည္းၾကည့္ဖူးလိုက္တယ္... ၀တၱဳကေတာ့ လက္ထဲမွာ ရိွပါတယ္... မစႏၵာရဲ့ မာစတာပိစ္ ပဲ ထင္တယ္..
ဟုတ္တယ္ ပိုးတု။
ေနာက္ပိုင္း ပိုးေက်ာ္ဟိန္း နာမည္နဲ႔ သူ႕အေမ႐ိုက္တဲ့ ကားေတြမွာ ဆက္ပါေနေသးတယ္။ အဲဒါေတြေတာ့ မၾကည့္ဖူးေတာ့ဘူး။
ကိုယ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္စုိးထြန္း ႐ုိက္တဲ့ ႏွစ္ကားပဲ။ ႏွစ္ကားလံုး သူ႕ကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ ႐ုပ္ရည္ပံုစံကို ႀကိဳက္တယ္။ :)
ဂ်ီေဟာသူကုိ ဗြီဒီယုိအရင္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္မွစာအုပ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မစႏၵာသမီးနဲ႔ေက်ာင္းကားအတူတူစီးေတာ့ သူ႔အေမရဲ့ဘယ္စာအုပ္ကုိ ရုပ္ရွင္ရုိက္ေနၿပီဆုိတာေတြ သူေျပာေျပာျပလုိ႔ သိရတယ္။
ဇြန္တုုိ႔ဆယ္တန္းၿပီးေတာ့ အရိပ္လည္းဖတ္ရင္း တက္ရေတာ့မယ္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းႀကီးကုိ ျမင္ေယာင္ရင္း ေပ်ာ္ခဲ့တာ။ ၀ုိင္တီယူတက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေသခ်ာေပါက္ အာခီပဲ ယုူမိမွာ။ ေက်ာင္းမဖြင့္ဘဲ ၃ႏွစ္ေက်ာ္၄ႏွစ္နီးပါးနားလုိက္ေတာ့ အေျခအေနေတြတစ္မ်ိဳးေျပာင္းကုန္ၿပီး မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟုိတုန္းက ဂ်ီေဟာ၀တၳဳတုိေလး ေ၀မွ်တဲ့ ရီတာ့ကုိ ေက်းဇူးပါ။
ဂ်ီေဟာသူကို ၾကိဳက္တယ္
အရိပ္ကိုလဲၾကိဳက္တယ္
မစႏၵာကိုေတာ့ သိပ္မၾကိဳက္ဘူး
မရႈပ္သြားဘူးထင္ပါတယ္
စကားမစပ္
မေရာက္တာၾကာလို႔ေရာက္ျပီးျပန္လာရင္ေရးခ်ည္းေနခ်င္တာ ဘာသေဘာလဲ
ျပန္တမ္းတတာလား
မေကာင္းတာေတြလဲရွိတာပဲေလေနာ္
စိတ္အေျခအေနတခုျဖစ္မလား
ကိုယ္လဲျဖစ္တတ္တယ္
ဒို႕ေတြလည္း မစႏၵာ ရဲ႕ ဂ်ီေဟာ ကို ႏွစ္သက္ခဲ႔သူပါ..
ရီတာေရ
စင္စင္ေရ...
အမက ေက်ာင္းတတ္တုန္းက စာေရးဖို႔ ေနေနသာသာ ဘာမွ အျဖစ္မရွိပါဘူးကြာ
အခု ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့ အျဖစ္ရွိေနၿပီလို႔ မဆိုလိုပါဘူး...ဥခြံထဲက တိုးထြက္ၾကည့္ေန႐ံုသာပါ...
ခင္တဲ့
မသီတာ
More than 50 years.
BINO
Post a Comment