ပံ့သကူ (၁) - ေမာင္သစ္ဆင္း

ထိုေန႔က...
ေနသည္ ယခင္ ေန႔ရက္မ်ားထက္ ပိုမို ေတာက္ေလာင္လာကာ သည္းထန္လွသည့္ အပူစြမ္းအင္တို႔ကို ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ မႈတ္ခ်လ်က္႐ွိသည္။

သစ္႐ြက္ကေလး တစ္႐ြက္မွ် မလႈပ္႐ွားသာေအာင္ ေလကလည္း ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ဤရာသီမ်ိဳး၏ ဤသို႔ေသာ ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သည္ ထုိင္းမႈိင္းေလးလံသြားတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။

နံနက္ခင္းက လူသူေလးပါး၊ ကားႀကီး၊ ကားငယ္၊ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ ခုန္ေပါက္သြက္လက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားသည္ နာရီႏွင့္အမွ် တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာခဲ့သည့္ အပူ႐ွိန္ေအာက္၌ တစတစ ေပ်ာ့အိေစးတြဲကာ အသြားအလာသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဲပါးသြားေတာ့သည္။

ကားတစ္စီးတစ္ေလ နင္းျဖတ္ေမာင္းႏွင္သြားတုိင္း အရည္ေပ်ာ္လမ္းမတို႔က တျဖန္းျဖန္း ေအာ္ျမည္ၾက၏။ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႀကီး တစ္ခုလံုးက ဘိြဳင္လာအိုးတစ္လံုးကို သတိရမိေစေတာ့သည္။

ပ်င္းရိဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ လမ္းမသည္ အမွတ္ (၁) လိုင္းကား ေျပးဆြဲရာလမ္းေၾကာင္း၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ႐ွိ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ကားမွတ္တိုင္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ "ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္" မွ လြန္၍ လာလွ်င္ "ေညာင္ပင္ ပါလား" ဟု လက္မွတ္ေရာင္းသူက ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

"ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္" တြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ႐ွိေန၏။

တစ္ေယာက္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔ ခပ္ဝဝ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍၊ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ၁၈ ႏွစ္ခန္႔ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေညာင္ပင္ရိပ္၌ ရပ္လ်က္ ေဆး႐ံုဘက္မွ လာမည္ျဖစ္ေသာ လုိင္းကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။

ေနသည္ ဆက္လက္ ပူျပင္းလ်က္​ ႐ွိ၏။ လိုင္းကားသည္ မလာေသး။

ခပ္ဝဝ လူသည္ တစ္ခ်က္ သမ္းေဝလုိက္၏။ "ေနကလည္းပူ... ကားကလည္း လာခဲလုိက္တာကြာ" ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ညည္းညဴသလို ေျပာလုိက္သည္။ "ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလုိပဲဗ်" ဟု လူငယ္က ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ ခပ္ေဝးေဝးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ဆီသို႔ သုတ္သုတ္ လာေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ လိုင္းကားကိုမူ မျမင္ရ။

လူငယ္သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ သြားကာ ျဖာထြက္ေနသည့္ ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္လိုက္သည္။ ခပ္ဝဝ လူကလည္း အျခား ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚသို႔ သြား၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္မွ "ဟူး" ခနဲ တစ္ခ်က္ ျမည္သည္။

"ညီေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ"

"ဘူတာႀကီးဘက္ ခင္ဗ်"

"ေၾသာ္ သိပ္မေဝးပါဘူး။ ငါက ဘုရားသြားမွာ။ ဒီေန႔ အဓိ႒ာန္ ပုတီးပတ္ ျပည့္မယ့္ေန႔ေလ။ ၉ ရက္တိတိေပါ့။"

"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့"

"ငါ့ဆရာကလည္းကြာ ညေန ၂ နာရီက ၄ နာရီ အတြင္း စိတ္ရမွာတဲ့။ ဓါတ္က်တဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႕ဓါတ္ကလည္း ဘယ့္ႏွယ္ဟာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ႀကီးက်မွ က်ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးေတာ့ ထူးျခားပါတယ္"

လူငယ္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္သည္။

"ကိုလူဝ" သည္ အိပ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္၍ ျဖန္႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သုတ္သည္။ လည္ဂုတ္ကို သုတ္သည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး ႏွစ္လံုးျဖဳတ္၍ ပုဝါျဖင့္ ယပ္ခတ္သည္။ ႏွာတစ္ခ်က္ ေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ တံေတြးေထြးရန္ ညာဘက္သို႔ ငံု႔၍ လွည့္လိုက္သည္။

ထိုစဉ္မွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ ေတြ႕႐ွိသြားေလသည္။

တံေတြးေထြးရန္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား စုခၽြန္ထားေသာ "ကိုလူဝ" သည္ သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာ႐ွိ အရာဝတၳဳကို စူးစိုက္ ၾကည့္႐ႈလ်က္႐ွိ၏။ ထိုအရာမွာ စာအိတ္ကေလး တစ္အိတ္ ျဖစ္သည္။

ေညာင္ျမစ္ေသးေသးေလး ႏွစ္ခု အၾကား၌ ေက်ာက္စရစ္ခဲငယ္ တစ္လံုးျဖင့္ အေသအခ်ာ ဖိထားလ်က္ ႐ွိသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွ မေတာ္တဆ က်က်န္ရစ္ေနခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တမင္ ေသခ်ာခ်ထားခဲ့ေၾကာင္း ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာေနသည္။

"ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကေလးကို ေခတၱမွ် စူးစိုက္ၾကည့္႐ႈၿပီးေသာ္ အသာ ေကာက္ယူလိုက္၏။ စာအိတ္က အတန္ငယ္ ေဖာင္းႂကြေနသည္။ စာအိတ္အဖံုးသည္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေန၏။ "ကိုလူဝ" က လိပ္စာေရးသည့္ဘက္သို႔ လွန္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ပံ့သကူ" ဟူေသာ မညီမညာ လက္ေရးျဖင့္ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားသည့္ စာသံုးလံုးကို ျမင္လုိက္ရသည့္အခါ စုခၽြန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား အနည္းငယ္ ဟ, သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အဖံုးကို အသာ လွစ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

ေငြစကၠဴေခါက္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည့္ "ကိုလူဝ" ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေနရာမွ ထ, ရပ္မလိုလည္း ျဖစ္သြား၏။

"ဟ တကယ္ ပံ့သကူဟ။ ပြတာပဲ"

အမွတ္မထင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသျဖင့္ ပါးစပ္ကို အျမန္ပိတ္ကာ လူငယ္ဆီသို႔ "ကိုလူဝ" ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ လူငယ္ကလည္း သူ႕ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားေလသည္။

"ဘာလဲ အစ္ကိုႀကီး။ ဘာေျပာတာလဲ"

"ကိုလူဝ" က ႏႈတ္ခမ္း တစ္ခ်က္ ကိုင္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပံဳးလုိက္သည္။

"ဒီမွာ ပံ့သကူ ပစ္ထားတယ္ကြ။ ငါေတြ႕တာ... "

"ဟုတ္လား။ ဘာေတြ ပစ္ထားတာလဲ။"

"ပိုက္ဆံေတြကြ"

"ဟာ အစ္ကို ကံေကာင္းတာေပါ့"

"ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး။ ေရၾကည့္ရဦးမယ္"

"ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို ဆြဲထုတ္၍ တစ္႐ြက္ခ်င္း ျဖန္႔ကာ ေရတြက္ေတာ့သည္။ လူငယ္က ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန၏။

တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ သံုး႐ြက္၊ တစ္ဆယ္တန္ တစ္႐ြက္၊ ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္။

"ေျခာက္ဆယ္ အတိပဲေဟ့။ ဟားဟားဟား အဓိ႒ာန္ပုတီးဝင္တဲ့ အက်ိဳးေတြ... ထီထိုးရမယ္။ မဂၤလာစံုတြဲ ထုိးရမယ္ကြ။ ခ်မ္းသာေတာ့မယ့္ နိမိတ္ေတြ ျပတာပဲ။ သိန္းေျခာက္ဆယ္၊ သိန္းေျခာက္ရာ အားလံုး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။"

သူ႕မ်က္ႏွာႀကီး ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ၿပံဳး႐ႊင္ေနပံုမွာ ေဘးလူပင္ မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ လူငယ္သည္ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပင္ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီေျမႇာက္၍ နဖူးထက္သို႔ တင္လုိက္ကာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္ေနေလသည္။

"ဆရာသမား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကံဇာတာမ်ား တက္ေနပါၿပီ။ ဆက္လက္၍ သိန္းရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္း..."

မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ ၿပံဳးၾကည့္ေနေသာ လူငယ္ကို ေတြ႕ရသည္။ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏။

"အင္း အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုတီးစိတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီဗ်ာ။ စိတ္နည္းေလး မ, စခဲ့ပါဦး။"

"ဟ ဟ ေနဦးဟ။ အိတ္ထဲမွာ က်န္ေသးတယ္။"

စာအိတ္ကို ဖြင့္ျပန္၏။ စာ႐ြက္ေခါက္တစ္ခု ထြက္လာျပန္သည္။ "ကိုလူဝ" က စာ႐ြက္ကို ျဖန္႔လုိက္သည္။

"ေအာင္မယ္ စာေတြဘာေတြ ေရးလုိ႔ပါလား။"

စာ႐ြက္ကို ဖတ္ေနစဉ္ ၿပံဳး႐ႊင္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တည္သြားကာ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခု တြန္႔႐ႈံ႕၍လာ၏။ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေနပံုရသည့္ သူ႕အမူအရာမွာ စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္ ဟန္မ်ိဳးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလသည္။

"ဟင္း ဟင္း ေစတနာ႐ွင္ႀကီးေတြေပါ့ေလ။"

သူက အမွတ္မထင္ ေရ႐ြတ္လုိက္ျပန္၏။

"ဘာေတြ ေရးထားတာလဲ အစ္ကို"

လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေသာ လူငယ္ကို သူက ေစြ၍ ၾကည့္သည္။ ထိုေမးျမန္းမႈကို သူ ႀကိဳက္ပံုမရ။ စာ႐ြက္ကို ျပန္ေခါက္၍ စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လုိက္သည္။

"ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မပါပါဘူးကြာ။ ပံ့သကူ ေတြ႕႐ွိသူ ကံေကာင္းပါေစ။ ဘာညာေပါ့။"

"ဟုတ္လား ျပစမ္းပါဗ်ာ။ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။"

သူက လူငယ္ကို ျပဴး၍ ၾကည့္လိုက္၏။ စာအိတ္ကို လက္ထဲတြင္ လံုးေျခလုိက္သည္။

"စပ္စုလွခ်ည္လားဟ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိေန။"

လူငယ္က ေခတၱမွ် ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္သြားေတာ့သည္။

"ကိုလူဝ" သည္ ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ထည့္လုိက္၏။ တစ္ဘက္လွည့္ေနသည့္ လူငယ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး၊ စာအိတ္ကို ခါးၾကားသို႔ ထိုးထည့္သည္။ ေနရာမွ ထရပ္သည္။ ေညာင္ပင္ရိပ္ အစြန္းနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ အပူလြန္လမ္းမေပၚ၌ တံလွ်ပ္ခိုးမ်ား ထေနသည္။ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ သြားေနသူ သံုး ေလးဦးႏွင့္ ေညာင္ပင္ဆီ လာေနသူ တစ္ဦးကို တံလွ်ပ္မ်ား အၾကားမွ ျမင္ရသည္။ လိုင္းကားကိုမူ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရေသး။

"ေတာက္ ကားကလည္း ၾကာပါ့ကြာ"

လူငယ္က သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္။ တံု႔ျပန္စကားလည္း မဆုိ။ "ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ထုိင္ခ်လိုက္ျပန္၏။ ခါးၾကားထဲမွ စာအိတ္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေခတၱမွ် စဉ္းစားေန၏။

ထို႔ေနာက္ လံုးေၾကေနသည့္ စာအိတ္ကို ျပန္ျဖန္႔သည္။ မူလေနရာ ေညာင္ျမစ္ႏွစ္ခု အၾကားတြင္ အသာ ျပန္ခ်လိုက္သည္။

အေပၚမွ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးကို မူလအတိုင္း ျပန္တင္ေပးလိုက္သည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို အသာ ခ်လိုက္သည္။ ပူေလာင္ျပင္းထန္လွသည့္ ဝန္ထုတ္ႀကီး တစ္ခုမွ လြတ္ေျမာက္ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ၿပံဳးလိုက္၏။

လမ္းမေပၚ၌ ကားငယ္ သံုး ေလးစီး ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ သြားၾက၏။ တျဖန္းျဖန္း ျမည္သံ ၾကားရ၏။ တစ္ေနရာမွ မ်က္ေစ့လည္လာဟန္တူသည့္ ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ တုိက္လုိက္သည္။

ေညာင္ပင္သည္ ႐ွဲ႐ွဲျမည္၍ ေညာင္႐ြက္ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ ယိမ္းထိုး လႈပ္႐ွားသြားၾကသည္။ "အား အရသာ ႐ွိလုိက္တာ" ဟု "ကိုလူဝ" က ေရ႐ြတ္သည္။

ထိုစဉ္မွာပင္ ေညာင္ပင္ရိပ္သို႔ လူတစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ (၇ဝ) ခန္႔ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကိုယ္ခႏၶာ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဝတ္အစား။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား သည္းထန္လ်က္။

ေနပူမွ လာခဲ့ရသူသည္ ေညာင္ပင္ရင္း၌ ထုိင္ေနၾကသူ ႏွစ္ဦးကို ယခုမွ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတုန္႔သြား၏။ မ်က္လံုးမ်ား၌ အရိပ္အေယာင္မ်ိဳးစံု ေပၚေပါက္ ျဖတ္သန္း သြားၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေပၚ၌ စိတ္မခ်ရမႈ၊ ေဝခြဲမရမႈ ပံုစံသြင္ျပင္မ်ိဳးမ်ားျဖင့္ အဘြားအိုသည္ ေခတၱခဏ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနေသး၏။ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့မလို၊ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းရေတာ့ မလုိျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။

ထို႔ေနာက္ေတာ့ အဘြားအိုသည္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို တင္းတင္းဖိလ်က္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ ထိုင္ေနသူႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္သည္။ ေညာင္ပင္ရင္းတဝိုက္လည္း ေဝ့ဝဲ၍ ၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို မသိမသာ ႐ွာေဖြေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္း အမူအရာမ်ားက သိသာလြန္းေန၏။ အဘြားအို၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ထိုင္ေနသူ ႏွစ္ဦးကလည္း အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈလ်က္ ႐ွိၾကသည္။

အဘြားအိုသည္ ဟိုလိုလို သည္လုိလုိႏွင့္ "ကိုလူဝ" အနီးသို႔ ခ်ဉ္းကပ္ေရာက္႐ွိသြား၏။ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ားက ေညာင္ျမစ္ဆံု အႀကိဳအၾကားမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေလသည္။

"ေဟာ ႐ွိေသးတယ္ ႐ွိေသးတယ္။"

႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အံ့ၾသဝမ္းသာသံႀကီးႏွင့္အတူ အဘြားအိုသည္ ေညာင္ျမစ္ၾကားမွ ပံ့သကူ စာအိတ္ကေလးကို ေျပး၍ ေကာက္လုိက္၏။

(to be continued)

***
(မေဟသီ မဂၢဇင္း)