ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၂)

ဖုန္နံ႔

ေလယာဉ္ထြက္တာ ၁ နာရီခြဲ ေနာက္က်ေတာ့ ဟိုကို ညေန ၅ နာရီေက်ာ္မွေရာက္တယ္။
ေလယာဉ္ထဲက ထြက္လိုက္တာနဲ႔ သိသာတဲ့ အနံ႔က ႀကိဳေနတယ္။

ဖုန္နံ႔... ျမန္မာျပည္က ဖုန္နံ႔။

မွန္အလံု နဲ႔ အဲယားကြန္းတပ္ထားတဲ့ အခန္းထဲကို က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ ဝင္ေနတဲ့ ဖုန္နံ႔။

***
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ

ျမန္မာျပည္ ျပန္ရတာ ေပ်ာ္သလား ေမးလာရင္ "ဒီလိုပါပဲ" လို႔ ေျဖမိမယ္။

သတိထားမိသေလာက္ အသက္ ၂၄ ေလာက္က စၿပီး ေပ်ာ္လိုက္တာ ဆုိတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို သိသိမွတ္မွတ္ မရေတာ့ဘူး။ ဘဝမွာ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ကိုင္ေနႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ယူဆမိတဲ့ အခိုက္အတန္႔မ်ိဳးမွာ ေက်နပ္ေနမိ႐ံုေလာက္ပါပဲ။

***
ျဖတ္ရေက်ာ္ရတဲ့ ေနရာေတြကို ေရာက္ေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပဲ။
2010 ဇန္နဝါရီ ထိ အခြန္ေဆာင္ၿပီးသြားၿပီ။
ဟင္းဟင္းဟင္း...

***
ခ်ိဳၿမိန္မႈ

ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ပဲ Beauty Saloon ကို သြားတယ္။
ကိုယ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ငယ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူသြားတာ ဆိုင္က "ဘယ္သူက အႀကီးလဲ" ေမးလိုက္လို႔။ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္သတိေပးရေသးတယ္။
ဘယ္ အသက္ငယ္တဲ့သူမွ ငယ္တယ္ အထင္ခံရတာကို မခ်ိဳၿမိန္ဘူးဟဲ့။

***
ျမန္မာေဒၚလာ


အေတာ္ကို ၾကည့္ေပ်ာ္ ႐ႈေပ်ာ္ အေျခအေနေကာင္းမြန္ေနေသးေသာ ပိုက္ဆံမ်ား။
႐ိုက္ဖို႔ သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီ့ထက္စုတ္တာ လက္ထဲ႐ွိမေနဘူး။

***
ေလးလံုး





ကိုယ့္ႏိုင္ငံေလးမွာ "ေမတၱာဦး" ေလးကစ ခ်စ္တယ္။ (ေဈးေပါတာကိုး)
အႀကိမ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ မ်က္ေစ့စမ္းရရင္လည္း အဲဒီမွာပဲ စမ္းမယ္။ (ေဈးေပါလို႔)
(ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ။ ေနာက္တာေနာ္)

တသက္လံုးက (ေက်ာင္းစာမပါ) စာအုပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ အပ္လာခဲ့တာေပမယ့္ စင္ကာပူေရာက္မွ တပ္ရေတာ့တဲ့ မ်က္မွန္ !
ကိုယ့္မ်က္ေစ့က စာအုပ္နဲ႔ တည့္ၿပီး၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တည့္ပံုမေပၚဘူး။

***

(GMP, ဂမုန္းပြင့္)



(ေဝဒီ @ Junction 8)



(DC, Dagon Centre)

DC မွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္တုန္း တ႐ုတ္စကားေျပာသံေတြ ၾကားရလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ရေသးတယ္။


(ပလံု @ DC)

(တကယ္ပဲ အဲဒီဆိုင္ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ေတာ့ "ပလံု" ကို သတိရမိေသးတယ္)

ေလွ်ာက္သာၾကည့္တာ ဘာတစ္ခုမွ မဝယ္ခဲ့ဘူး။
ဘာမွသာ မဝယ္တာ။ ပိုက္ဆံေတြဆိုတာ ဖလူး ဖလူးနဲ႔ ပ်ံထြက္ေနသလား ထင္ရတယ္။
ပထမတပတ္ အတြင္းမွာပဲ "သြားၿပီ။ ငါလႊဲထားမိတဲ့ amount ေတာ့ အေတာ္နည္းသြားၿပီ" လို႔ ေတြးမိတယ္။

မျပန္ခင္က တင္ျဖစ္တဲ့ written records ထဲက စာသားကို သတိရမိတယ္။
"လိုအပ္မယ္လုိ႔ ထင္တာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျဖည့္ဆည္းထား၊ ဆည္းပူးထားပါ။" ဆိုတာ...

ျမန္မာျပည္ျပန္မယ့္သူမ်ား "လိုအပ္မယ္လို႔ ထင္တာထက္ ေငြကို ပိုလႊဲထားပါ။
လႊဲထားတာထက္ ပိုသံုးမိမွာ ေသခ်ာသည္။"

ဘယ္ shopping mall ကို သြားသြား... တူေနတာ တစ္ခုက ေျခာက္တိေျခာက္ကပ္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အခ်ိန္နဲ႔ သိသိသာသာကို ကြာသြားၿပီ။

***
လမ္းေဘးဆိုင္


(Mr Brown)

အမွန္ေျပာရရင္ အစားအေသာက္ေပၚမွာ အာ႐ံု သိပ္မ႐ွိလွပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ဟာေတြ စားသာစားတာ ဘာမွန္းမသိတာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။

စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ေနရတာကိုေတာ့ လံုးဝ မႀကိဳက္ဘူး။
(သူမ်ားအတြက္ဆုိရင္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့)

ဒါေပမဲ့ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီလို႔ ႐ံုးတက္ရက္တုိင္း ေန႔စဉ္နဲ႔အမွ် ေန႔လည္စာကို food court မွာပဲ စားေနရတာကိုေတာ့ စိတ္ညစ္မိတယ္။ အဲဒီအခါ ျမန္မာျပည္က အစားအေသာက္ေတြ (အထူးသျဖင့္ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ဟာ) ကို တမ္းတမိတယ္။ ဘာကိုမွ စားခ်င္တယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ အသင့္ျပင္ၿပီးသား ထုိင္စား၊ စားၿပီး ပန္းကန္မေဆးဘဲ ထသြားရရင္ ၿပီးတာပဲ။

ဟိုးအရင္ ျမန္မာျပည္မွာတည္းက လမ္းေဘးစာ စားရင္ ၅ ခါမွာ ၃ ခါေလာက္ေတာ့ တစ္ခုခု ျဖစ္တတ္တယ္။

တူတာေတြ႐ွိတယ္။
အငန္ မႀကိဳက္တာ၊
ေ႐ြးစရာ မ႐ွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ဘာမွ ဂ်ီးမမ်ားဘဲ အဆင္ေျပမယ့္ဟာ ဝင္စားပစ္လုိက္တာ၊
႐ွမ္းစာဆို အထူးသျဖင့္ ႀကိဳက္တာ၊
ေ႐ွာင္လုိ႔ရရင္ ခ်ိဳခ်ဉ္ငန္စပ္ေတြ သိပ္မ်ားတာမ်ိဳးကို ေ႐ွာင္တာ၊
အရသာ ေပါ့ေပါ့နဲ႔ သူမ်ားေတြအတြက္ ဘာမွ မထူးျခားတဲ့ဟာမ်ိဳးကိုမွ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္ေနတတ္တာ...

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ဦးထြန္းလင္း လမ္းထဲက လမ္းေဘး သေဘၤာသီးေထာင္းကို ၾကက္ဥကင္နဲ႔ တြဲစားခ်င္တာ Mr Brown ေရာက္သြားရတာကိုေတာ့ အေတာ္တင္းမိတယ္။

အဲဒီက မုန္႔ေတြကို မစားခ်င္ဘူး။ ဆုိင္ထဲမွာ မီးကပ်က္လုိ႔။ ဘာထူးလဲ လမ္းေဘးဆုိင္နဲ႔...
လမ္းေဘးဆုိင္က သေဘၤာသီးေထာင္းကမွ အရသာ႐ွိဦးမယ္။

I hate you!



***
အင္တာနက္...



ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အင္တာနက္လည္း မသံုးျဖစ္၊ နန္းညီ ရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္လဲ ေမးမထားမိေတာ့ သူ႕အတြက္ပါလာတဲ့ လူႀကံဳပစၥည္းေပးဖို႔ကို မဆက္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

လိပ္ႏႈန္းနဲ႔ အင္တာနက္ကို ေနာက္က က်ားလိုက္လာသလို သံုးရင္း kkmg က နန္းညီရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို ေပးေသာ္လည္း၊ ကမန္းကတန္းနဲ႔ အဲဒီ နံပါတ္ကို ဖုန္းထဲ ထည့္မမွတ္လိုက္မိဘူး။
ဒါနဲ႔ ဆက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္က မ႐ွိ။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း အြန္လိုင္းေပၚမေရာက္ရျပန္။

ျပန္ေရာက္ၿပီး ၃/ ၄ ရက္ေနမွ အင္တာနက္ သံုးျဖစ္တယ္။
ျမန္မာျပည္က ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တားျမစ္ခ်က္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းနဲ႔ ေနရာ...
ဘုရားစူး! 10 မိနစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာေ႐ွ႕ ထုိင္မိရင္ပဲ ေျပာခ်င္ဆုိခ်င္ေနတာ။

ဒီေနရာမွာလဲ တူတယ္။
စကားေျပာရင္ တဆံုးတခ်က္နဲ႔ တိကနဲ ျပတ္သြားေတာ့မေလာက္၊ တဖက္လူပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ ေျပာတဲ့ေနရာ...
ဒါေပမဲ့ တူတဲ့ထဲမွာကိုပဲ လံုးဝကြာျခားတာ႐ွိတယ္။

အဲလိုစကားမ်ိဳးကို ကိုယ္က တေလာကလံုးနဲ႔ ယွဉ္ေျပာႏိုင္တယ္။ သူ႕ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။
သူကေတာ့ အဲလိုစကားမ်ိဳးကို ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေျပာတယ္။ က်န္တဲ့ တေလာကလံုးကို မေျပာဘူး။

ဘာအေၾကာင္း ေရးေနမိတာပါလိမ့္ !!!

***
ဟိုေရာက္တုန္းက post ျပန္တင္မယ္ ေသခ်ာ စိတ္မကူးမိေတာ့ ဓါတ္ပံုလည္း ႀကံဳသလိုပဲ သတိရမွ ႐ိုက္လာမိတယ္။

***