ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၄)

ေနရာေဟာင္း

ေနရာေဟာင္းကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။


စီနီယာ အစ္မေတြနဲ႔... သူတုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း ဝင္႐ႈပ္လာတာ...

ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း "ဝလာတယ္" ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။ တကယ္က အက်ႌေၾကာင့္ပါ။
body weight က ဘယ္ေတာ့မွ အတက္အက် မ႐ွိပါဘူး။ အၿမဲတမ္း ကိန္းေသ။

အဲဒီမွာ လုပ္တုန္းက skirt ေတာင္ မဝတ္ခဲ့ဘူး။ Jeans ဆိုလည္း ႀကိဳက္ေပမယ့္ ကိုယ္ေပၚကို မတင္တာ။ အဲဒါ ကိုယ့္ 10 တန္းတုန္းက guide ေတြရဲ႕ influence ေတြ။ (စင္ကာပူမွာေတာ့ တပတ္လံုး Jeans နဲ႔ပဲ ႐ံုးတက္ရင္ တက္ေနမိတယ္။)

ရန္ကုန္မွာ အတူေနတဲ့ အေဒၚက ဇာတိၿမိဳ႕နဲ႔ နီးတဲ့ေနရာကို ကိုယ္ မျပန္ခင္လကတင္ ေ႐ႊ႕ရတယ္။ ကိုယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ အဝတ္အစားေတြ အားလံုးပါ သယ္သြားေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ထမီကို ဝတ္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူး။ (အစစ္ေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခ်ိတ္နဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထမီ အတုေတြခ်ည္းပဲ)။

အဲဒီေန႔ကေတာ့ အဲဒီအက်ႌနဲ႔ ေအာက္ကေတာ့ skirt နဲ႔...
ကိုယ့္ ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္က ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း "ဒါဘယ္သူလဲ။ ဒီမွာတုန္းက ဒီပံုစံ မဟုတ္ပါဘူး" လုိ႔ ေျပာတယ္။ ႐ံုးမွာလုပ္တုန္းက ကိုယ္ အငယ္ဆံုးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးပံုဖမ္းေနလို႔ေတာ့ မရဘူး။ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟီးဟီးဟားဟား လုပ္တာက တပုိင္းပဲ။



အတူ အလုပ္လုပ္တုန္းက အခ်င္းခ်င္းတင္ မကဘဲ အခ်င္းခ်င္းနဲ႔ သိတဲ့ လူေတြကိုပါ လိုက္သိရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ေတြ႕လုိက္လဲပဲ စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္႐ွိေနတုန္းပဲ။

ဒီထဲက အစ္မတစ္ေယာက္က မၾကာခင္ သူ႕အမ်ိဳးသား႐ွိတဲ့ US ကို လုိက္သြားေတာ့မယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ဆိုရင္ သူ႕ကို ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ေနာက္အစ္မႏွစ္ေယာက္က မၾကာေသးခင္က Bangkok ကို သြားလည္တာ ကိုယ့္ကို လွမ္းေတာ့မေခၚဘူး။ ဘာဘူးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ေခၚလည္း သြားႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။

ဒါနဲ႔ "ဒါေၾကာင့္ အဲဒီရက္ပိုင္းက ဘန္ေကာက္က ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ ၃ လက္မေလာက္ ျမင့္တက္လာတယ္ ၾကားတာကိုး" လို႔ ေျပာၿပီး ဟားဟားဟား လုပ္ေနၾကေသးတယ္။ ျပန္ဆံုဆည္းျခင္း ဆိုတာ ဘာမဟုတ္တဲ့ တိမ္တဲ့ ပ်က္လံုးေတြကိုေတာင္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရယ္ေမာမိေစတယ္။

skirt ဝတ္လာမိလုိ႔ ဦးႀကီး(MD) ဆီ သြားေတြ႕ရမွာ ႐ွက္လုိက္တာ လို႔ အစ္မေတြကို ေျပာမိေတာ့ "ဘယ္သူက ဘာေျပာမွာလဲ။ သြားသာသြား" လို႔ ဝိုင္းေျပာၾကတယ္။

ဦးႀကီးကို ခဏ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး၊ ကန္ေတာ့ေတာ့ "ဘုရား တရား မေမ့နဲ႔။ မိဘကို မေမ့နဲ႔။ ဒါေတြကပဲ ကယ္သြားမွာ။" လုိ႔ ေျပာတယ္။ တရားစာအုပ္တစ္အုပ္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။

ကိုယ့္ကို တိုက္႐ိုက္ အလုပ္ခန္႔ခဲ့တဲ့ ဒါ႐ိုက္တာ ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရ၊ မကန္ေတာ့ခဲ့ရဘူး။ အဲဒီအေခါက္က နယ္ခရီးထြက္ေနလုိ႔။ ေနာက္တစ္ေခါက္က် site ထဲ ေရာက္ေနလို႔။

ကိုယ့္ေတြ႕ႀကံဳ ပတ္သတ္လာရသမွ်ေတြကို ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ရင္ "လူ(ကိုယ္တိုင္)ထက္ ကံက ပိုေကာင္းတယ္" လို႔ အၿမဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။

***
ကိုယ္ အလုပ္မထြက္ခင္ တလအလို (ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ တလအလုိ) မွာေတာ့ Junior ေလး ႏွစ္ေယာက္ ထပ္ခန္႔တယ္။ ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ တစ္ေယာက္ အလုပ္ထြက္သြားၿပီ။

ကိုယ္က စေနေန႔ ႐ံုးဆင္းခါနီးအခ်ိန္ႀကီး ေရာက္သြားတယ္။ ႐ံုးဆင္းတာနဲ႔ အျပင္မွာ သြားစားၾကဖို႔ပါ။ အငယ္ေတြကေတာ့ အားနာလို႔ ထင္တယ္။ ျပန္ႏွင့္ၾကတယ္။

ကိုယ္ထြက္သြားၿပီးမွ ဝင္တဲ့ Junior ေလး တစ္ေယာက္က ျပန္ခါနီး ကိုယ့္နာမည္ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားေတာ့ အံ့ၾသေနတုန္း အစ္မ တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာတယ္။

"ငါတို႔ ေျပာထားလို႔ သူတို႔က နင့္ကို အကုန္အလြတ္ရေနတာ" တဲ့။



သူ႕ကိုလည္း အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတယ္။



ဘဝမွာ ေဈးသည္လုပ္ရတာ အေပ်ာ္ဆံုးပဲ (လို႔ထင္တယ္)။

***
Happy!


အင္းလ်ားလမ္း၊ Happy မွာ... ဟိုသြားမယ္ ဒီသြားမယ္နဲ႔ ဘ႐ုတ္သုတ္ခ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ၿပီးမွ အဲဒီကို ေရာက္တယ္။ ႏိုင္ဂ်ံဂါးပ်ံႀကီး ဆုိေတာ့လည္း လမ္းေဘးဆိုင္ေတာ့ ေခၚမသြားၾကဘူးေပါ့ :(
(အဲဒီတေခါက္ကေတာ့ ကိုယ္ေကၽြးတာပါ။)





အစ္မ တစ္ေယာက္က ႐ွာ႐ွာေဖြေဖြ ေကာက္ဝယ္လာတဲ့ လမ္းေဘး အေၾကာ္။
အားမနာပါးမနာ ဆုိင္မွာတင္ ခ်စားၾကေသးတယ္။








ဖုန္းေပ်ာက္ျခင္း

အဲဒီလို ဟိုဟာေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္ ဒီဟာေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ ဟိုအတင္းေလးေျပာ၊ ဒီသတင္းေလးေျပာနဲ႔ လုပ္ၿပီး ထလည္း ျပန္လာေရာ ဖုန္းပါမလာေတာ့ဘူး။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဉ့္နက္ေနၿပီ။ အိပ္ခါနီး သတိရလို႔ ႐ွိသမွ် အိတ္ေတြ အကုန္သြန္ေမွာက္႐ွာလည္းပဲ ဘာဖုန္းမွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဖုန္းေပ်ာက္လုိ႔ စိတ္ညစ္တာထက္ အေျပာခံရမွာကို ပိုစိတ္ညစ္တာ...

ဖုန္းကေတာ့ အဲဒီဆိုင္မွာ က်န္ခဲ့တာပဲလို႔ ေသခ်ာေနေတာ့ ျပန္ရမွာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ သိေတာ့ ဖုန္းဆက္မေနေတာ့ဘဲ အိပ္ရာဝင္လိုက္တယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖုန္းအိတ္ထဲမွာ ရတနာပံုက ညီမေလးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ ေရးမွတ္ထားတဲ့ စာ႐ြက္ပါသြားတယ္။ ဆုိင္႐ွင္က မနက္ေစာေစာ ညီမေလးဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္။ ညီမေလးက ေမေမ့ဆီ လွမ္းဆက္တယ္၊ ေမေမက ကိုယ္မႏိုးခင္ ကိုယ့္ဆီျပန္ဆက္... ပတ္ခ်ာကိုလည္လို႔။

ဒါနဲ႔ပဲ မနက္ဘက္ႀကီး အဲဒီဆုိင္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ရျပန္တယ္။
မွတ္မိေနတဲ့ ဆုိင္ကတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ "အဲဒီဖုန္းကုိ အစ္မတို႔ေနာက္မွ လာထုိင္တဲ့ ေနာက္တစ္ဝိုင္းၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ခဲ့တာ" တဲ့။ သူက ကိုယ့္ဖုန္းလို႔ေတာင္ မထင္ဘူး။ ေနာက္တဝိုင္းကလူ က်န္ခဲ့တယ္ ထင္လို႔။ ကံ ေကာင္း လို႔ !

(ဖုန္းျပန္ရခဲ့တာ အတြက္ အင္းလ်ားလမ္းက Happy စားေသာက္ဆုိင္ကို ေက်းဇူးတင္ မွတ္တမ္းတင္မိပါတယ္။)

ကိုယ့္ပစၥည္းျပန္ရၿပီးေတာ့ အစ္မေတြကို ျပန္ေျပာၿပီး ဟား စရာႀကီး ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။

တကယ္ပဲ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရမိတယ္။
အလုပ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ အိမ္တအိမ္လိုပါပဲ။

***
ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြကို ေနာက္ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ သံေယာဇဉ္ေတြကို ေတြ႕ရတယ္။ ေ႐ွ႕ဆက္ေလွ်ာက္မယ့္ ေျခလွမ္းေတြကို ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။

"ဘာအတြက္ ဆက္သြားေနတာလဲ။ ေ႐ွ႕မွာေရာ ဘာေတြ႐ွိသလဲ။ ေနာက္မွာခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ေ႐ွ႕မွာ ရမယ္ မရမယ္ မက်ိန္းေသတဲ့ အရာေတြကို လဲပစ္ဖို႔ တန္လို႔လား"

"ဘဝမွာ ႏွစ္သက္ၾကည္ေမြ႕မိတဲ့ အရာေတြနဲ႔ တန္ဖိုးထားၿပီး ေနာက္ကလိုက္မိတဲ့ အရာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ မတူညီႏိုင္ရတာလဲ"

ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြနဲ႔ အတူတကြ အၿမဲ႐ွိဖို႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မျဖစ္ႏုိင္ရတာလဲ။

***
Generation



၉ မိုင္က အဘုိးေလးနဲ႔ အဘြားေလး ေနတဲ့ဆီကို သြားလည္ျဖစ္တယ္။
သူတို႔မွာ ကေလးမ႐ွိဘူး။ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ၾကၿပီ။
အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ကေလးမရႏိုင္ဘူး ဆိုတာ သိေတာ့ အဘြားက ငိုတယ္ လို႔ ၾကားဖူးတယ္။
သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ ေက်နပ္ေနမွာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရတာ ကိုယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။

ငယ္တုန္းမွာ မသိသာေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာရင္ေတာ့ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေလာက္႐ွိေနမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားနဲ႔ မာန္နဲ႔ ေနေပ်ာ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးကို ပထမဆံုး ေတြးမိတယ္။

***
အဲဒီအေတြးကိုေတာ့ ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

***