ဥဒိၶစၥမ်ား

မမခ်စ္ၾကည္ tag လို႔ပါ။ ေတြးမိတာေတြဆိုလုိ႔ စိတ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတြ ခ်ေရးလိုက္မိတယ္။

***
၁) လြမ္းေနတုန္း အိပ္မက္



အဲဒီသီခ်င္းကို ထပ္ကာထပ္ကာ နားေထာင္ေနမိတယ္။

သီခ်င္းထက္ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုစံေလးက ပိုထိပါတယ္။

အႏုပညာကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ျပတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သိပ္ကို ဖံုးကြယ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ သြယ္ဝိုက္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႀကိဳက္တတ္ပါလား လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းေလးလို ခပ္ပါးပါးေလးနဲ႔ ခံစားသူေတာင္ မရိပ္မိေလာက္ေအာင္ လွစ္ခနဲ ရင္ထဲထည့္သြားတာမ်ိဳး ႀကိဳက္ေနမိတယ္။

ပရိသတ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အျပည့္မေပးရဘူး ဆုိတာကို သေဘာတူမိတယ္။

ရဲေလး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ျမန္မာဗြီဒီယို ဇာတ္လမ္းႀကီးလို သူက ေသြးကင္ဆာျဖစ္ျပ ေကာင္မေလးကို စိတ္နာေအာင္ တမင္လုပ္၊ ၿပီးမွ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ၾကည့္ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

လြမ္းေနတုန္းအိပ္မက္ ကေလးကေတာ့ မိုက္ေနတာပဲ။

အဲဒီထဲက သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္ေလးကိုလည္း သေဘာက်မိတယ္။

သူ႕႐ုပ္ကေလးနဲ႔ အမူအယာေလးေတြလည္း ႀကိဳက္မိပါတယ္။

အရမ္းႀကီး မေခ်ာေပမယ့္ ရယ္လိုက္ရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။

အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိ။ ငယ္တဲ့လူေတြပဲ ၾကည့္ခ်င္ေနေတာ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ cbox မွာေတာ့ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ အသက္ ၄ဝ တန္းေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာေနရတာေပါ့။
ေကာင္ေကာင္မို တို႔၊ ပလံု တို႔၊ ကိုဘ တို႔၊ Simon တို႔။ :(

***
လြမ္းေနတုန္းမို႔ ခဏခဏ အိပ္မက္တယ္။
"ဟို အရင္လို ကိုယ့္အနား တုိးလို႔ စကားေလး ေျပာတဲ့အခါ..."

***

၂) စာေရးသူမ်ား

အေပၚက အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စိတ္ထဲေပၚလာတာ...

ဟိုးအရင္ကတည္းကလည္း ေတြးခဲ့မိဖူးတာက...

အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာေတြအေပၚ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့ သေဘာထား...

အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြဆီက ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တတ္တာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ အေရးအသားေတြ မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမေတြဆီက ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့၊ မိန္းမေတြ လက္လွမ္းမီဖို႔ ခဲယဉ္းတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိတတ္တယ္။

အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူေတြ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ရင္ အပိုမလုိမ႐ွိ ကြက္တိ ခံစားလို႔ ရတတ္ေပမယ့္၊ အမ်ိဳးသားေတြ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေနရင္ ဖြဲ႕တာမ်ားေလ ဖတ္ရတာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လာေလပဲ လို႔ ခံစားရတတ္တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေတြ ေရးတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ သိပ္မဖတ္ခ်င္တတ္ဘူး။

ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိတယ္။ ေနေနာ္ အစပိုင္း ေရးတဲ့ အေရးအသားေတြ (အေၾကာင္းအရာ မပါ) ေတာ့ မဆိုးလွဘူး။ ႀကိဳက္လုိ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ ဟိုးအရင္ ျမားနတ္ေမာင္ မွာ နည္းနည္းပဲ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ဧကံၿဖိဳး ရဲ႕ ဝတၳဳတို/ ႐ွည္ေလးေတြ...

အဲဒီ စိတ္အေျခခံနဲ႔ ဖတ္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ နဲ႔ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) တို႔ရဲ႕ အေရးအသားမ်ိဳးေတြကို ခံစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ (ဒီလုိေျပာလို႔ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေရးရင္ ဘာေရးေရး မႀကိဳက္ဘူး ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ဝတၳဳေရးတဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြရဲ႕ သိပ္ဖြဲ႕ႏြဲ႕တဲ့ စာသားေတြကို ခံစားလို႔မရတာ။)

ခင္ႏွင္းယု အေရးအသားေလး အမွတ္ရမိတယ္။

"ၿပံဳးဖို႔ေမ့ေနတာ ၾကာပါၿပီ" လုိ႔ မိန္းကေလးက ေျပာေတာ့..."ကိုယ့္ကို ျမင္ရင္ေရာ မၿပံဳးခ်င္ဘူးလားဟင္" ဆိုတာ... ၿပီးေတာ့ ခင့္ကို ၿပံဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုလား... အဲဒီစာအုပ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ စကားလံုးေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ သေဘာေလးေပမယ့္ အဲဒီလုိ ႐ိုးစင္းစင္း ေရးသြားတာ မဟုတ္ဘူး။

ခင္ႏွင္းယု စာေတြ ႀကိဳက္လြန္းတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳက္တာလည္း႐ွိ မႀကိဳက္တာလည္း႐ွိတယ္။ ႀကိဳက္တယ္ ဆုိတဲ့ထဲမွာကို မႀကိဳက္တာေတြ ပါေနတတ္ၿပီး၊ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတဲ့ထဲမွာလည္း ႀကိဳက္တာေတြ ပါေနတတ္တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႕စာထဲက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ character အဖြဲ႕ေလးေတြကိုေတာ့ သေဘာက်မိတယ္။ character ကိုေတာ့ သေဘာက်ခ်င္မွ က်မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ အေရးအသားကေတာ့ တို႔ထိ႐ံုနဲ႔ ျပည့္စံုသြားတယ္ လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ မိန္းမ စာေရးသူေတြမွာ အဲဒီအရည္အခ်င္း ႐ွိၾကတယ္။

ကိုယ္တုိင္က စာေရးျဖစ္ေနလို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

စာဖတ္တဲ့အခါမွာ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာသက္သက္ကို ခံစားတာထက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေရးတယ္ ဆိုတဲ့ ေရးပံုေရးနည္းကိုပါ တပါတည္း ၾကည့္ျမင္မိသြားတာ။ ဆိုေတာ့ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ေျပာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အေၾကာင္းအရာအေပၚမွာခ်ည္း တန္းခနဲ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘဲ ဘယ္အပိုင္းက ဘယ္လုိ ဆုိတာေတြ ပါလာေတာ့တယ္။

႐ုပ္႐ွင္ ၾကည့္ျဖစ္ရင္လည္း အဲဒီလိုပဲ။ တင္ျပတဲ့သူ (ဒါ႐ိုက္တာ) ေနရာက ဝင္ၾကည့္ေနမိတတ္တယ္။
"အမွ်င္" ဇာတ္ကားကို ေရးေတာ့လည္း အဲဒီ သေဘာေတြပါသြားတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။

***
၃) Feminist

ကိုယ့္ကို Feminist လို႔ စြပ္စြဲတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။
အဲဒါ လံုးဝမွားတယ္ ဆုိတာ စာေရးဆရာ နဲ႔ စာေရးဆရာမေတြဆီက မတူညီတဲ့ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က Feminist ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတာင္ ေသခ်ာဂဏ သိတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မသိလဲ ဆုိေတာ့ စိတ္မဝင္စားလို႔။

ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမမွာ မတူတာေတြ ႐ွိကို ႐ွိတယ္၊ အဲဒီ မတူတာေတြဟာ မတူတဲ့အတုိင္း ႐ွိကုိ ႐ွိေနရမယ္ လို႔ လက္ခံတဲ့သူသာ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းမ အခြင့္အေရးေတြ ကိုယ္ လံုးဝ စိတ္မဝင္စားဘူး။

ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ကိုယ္ Feminist မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကို အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ေတာ့ သိပါတယ္။

***
၄) စစ္သားႏွင့္ သေဘၤာသား

ကိုယ္သိတတ္စ အ႐ြယ္ကတည္းက လူမ်ားစု မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ၾကတဲ့လူေတြကို စိတ္ဝင္စားတယ္။

အထူးသျဖင့္ သေဘၤာသားေတြနဲ႔ စစ္သားေတြရဲ႕ life ကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။
သူ႕တို႔ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းသက္သက္တင္ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ျဖတ္သန္းလာတဲ့ သူမတူတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ အဲဒီအေပၚက ထြက္လာမယ့္ အေတြးအျမင္ေတြ...

[စကားခ်ပ္။ ။ စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ ႏွစ္သက္တာ မတူ။

က်န္တာေတြ ဖယ္ထားလုိက္ဦး။ ကိုယ့္ ေမာင္ေတြထဲက အဲဒီလိုင္းေတြ လုိက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမတူတတ္ဘူး။ အဲဒါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လည္း မဆုိင္ဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ဒီလုိျဖစ္ေနလို႔ စစ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့... သတင္းစာကေန အေနာက္မယ္ေတာ္လို႔ လွမ္းရိတာမ်ိဳးနဲ႔ တူတဲ့ အထာနဲ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အေျခအေန ဘယ္ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ ပတ္သတ္သူေတြကို အဲဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ လုပ္တဲ့သူေတြရဲ႕ life ကို စိတ္ဝင္စားတာက တပိုင္းပဲ။

ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္ေစခ်င္ရသလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္႐ွင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်စ္လုိ႔ပါ။ သူတို႔ကို ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္မွာ သူတို႔အတြက္ ေတြးၿပီး စိတ္ပူစိုးရိမ္ မေနခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်စ္တဲ့ ငဲ့ၫႇာတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။] ေမာထွာ။ ႐ွင္းရတာ။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေမာင္ေတြထဲမွာ စစ္သားသာ မ႐ွိတာ၊ အားေန ေရေၾကာင္းပဲ သြားေနၾကတယ္။

ဝင္းဝင္းလတ္ ရဲ႕ ဝတၳဳ႐ွည္တစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။

"မိန္းမေတြ လုိက္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးပဲ အထင္ႀကီးတယ္။ ဥပမာ - စစ္သားတို႔ သေဘၤာသားတို႔" ဆုိတာ။ "ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳမွာ ထင္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးပဲ အထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတာေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုစိတ္ဝင္စား သိခ်င္႐ံုေလာက္ပါပဲ။

ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ life ကိုေတာ့ ထူးၿပီး စိတ္မဝင္စားမိဘူး။
(သူတို႔မွာ စိတ္ဝင္စားစရာ မ႐ွိဘူး လုိ႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာဝန္မို႔လို႔ အင္ဂ်င္နီယာမို႔လို႔ ဆုိၿပီးေတာ့ေတာ့ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒီအလုပ္ေတြ မိန္းမလဲ လုပ္လို႔ရတာပဲ။)

စီးပြားေရးသမား လည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။

(ဒီလုိေရးလိုက္ရင္ ကိုကိုအင္ဂ်င္နီယာတို႔ ကိုကိုေဒါက္တာတို႔မ်ား စိတ္ခုစရာ ျဖစ္ကုန္မလား မသိ။ ဘေလာ့ဂါေတြထဲ အင္ဂ်င္နီယာက မ်ားပါဘိသနဲ႔။ တခ်ိဳ႕ စိတ္ဆုိးလို႔ comment ပိတ္ပစ္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ အင္ဂ်င္နီယာကိုကိုတို႔ဆို ကိုယ့္ေတာင္ gmail မွာ block ပစ္ခ်င္ပစ္ႏိုင္တယ္။)

***
၅) ႀကိဳးၾကာမ်ား

Cyber English Center မွာ တက္ေတာ့ ဆရာေတြက အဂၤလန္ျပန္၊ အသက္ ၃ဝ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ။ ဦးၿဖိဳးပိုင္ဦးတို႔ေပါ့။ (ဦးမ်ိဳးမင္းဦးရဲ႕ Mart II ကို ခုထိ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္တုန္းပဲ။ ဦးၿဖိဳးပိုင္ဦးက '96 မတုိင္ခင္တုန္းက Archi မွာ တက္ေနဆဲလို႔ ေျပာတယ္။)

ကိုယ့္မွာ ေတြးမိတယ္။
ဆရာတို႔ႏွယ္ ဟုိမွာ ဘာလို႔မ်ား ဆက္မေနၾကလဲ။
ဘာလို႔မ်ား ျပန္လာၿပီး၊ ဒီေက်ာင္းမွာ စာေတြသင္ေနရလဲ...
ေတြး႐ံုနဲ႔တင္ မၿပီးဘူး။ နီးစပ္ရာကိုပါ လုိက္ေျပာေနေသးတယ္။

ခုေတာ့လည္း ငါ့ႏွယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပန္လာၾကတာလဲ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေတြးခဲ့မိပါလိမ့္ လို႔ ျပန္စဉ္းစားမိျပန္တယ္။

႐ံုးက စီနီယာအစ္မက ဒီႏွစ္ထဲ သူ႕အမ်ိဳးသား႐ွိရာ လိုက္ေတာ့မွာ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေျပာမိတယ္။ "အစ္မ လြမ္းေနရမွာေနာ္" လို႔။ သူကလည္း ကိုယ့္လို ေပယ်ာလကံသမား၊ ႐ြက္က်ပင္ေပါက္လို လူမ်ိဳး၊ ဒါ့အျပင္ ခုေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္က ထြက္ရဖို႔ကို ထက္ထက္သန္သန္ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ "ငါေတာ့ သိပ္လြမ္းမယ္ မထင္ပါဘူး။ မလြမ္းတတ္ဘူး။" လုိ႔ ေျပာတယ္။

ကိုယ္ သူ႕ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ "အစ္မ မသြားရေသးလို႔ ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာတာပါ" လို႔။

လူဆိုတာ ကိုယ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေနရာ၊
ကိုယ္က်င္လည္ ဝင္ဆန္႔တဲ့ အသိုက္အဝန္း႐ွိတဲ့ေနရာ၊
ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ ကိုယ္ကခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို စြဲလမ္းဖက္တြယ္ခ်င္တာပဲ။
(အဲဒါကို အတင္းေရာ ဇြတ္ေရာ ကိုယ္သာလွ်င္ ခ်စ္တတ္တဲ့ အာေဝနိက ဂုဏ္တရပ္လို လုပ္ေျပာေနရင္ေတာ့ ေမတၱာတံုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အယံုအၾကည္မ႐ွိဘူး။ အဲဒါ ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွတဲ့ အတၱပဲ။)

***
၆) သူမ်ားေယာင္လုိ႔ေယာင္ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ

ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္

(ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ေအာ္ၾကည့္တာ။ တခုခုမ်ား ျဖစ္သြားမလားလို႔။)

***