ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၁ဝ)

မီး

ဒီပံုကို ႐ိုက္ေတာ့ ညေနတေစာင္း မီးမလာဘူး။

ဒီမီး (လာလိုက္ ပ်က္လိုက္) နဲ႔ ေရခဲေသတၱာေတြေရာ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား လို႔ ကိုယ္ေမးမိေတာ့... "ေကာင္းပါတယ္။ မီးမွ မလာတာ ေရခဲေသတၱာက ဒီတုိင္း တင္ထား႐ံုပဲ" လုိ႔ပဲ ေျပာၿပီး ဟားေနၾကတယ္။

လူေတြ အရမ္းကို ျပည့္သြားၾကၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟား ေနၾကေတာ့တာပဲ။ <<< TZA style

အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၆ ေယာက္ ဆံုျဖစ္တယ္။ အိမ္က အရင္ post ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္စီးေနတုန္းပံုတင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အိမ္မွာ...။ ဟိုဟာထြက္ဝယ္လုိက္ ဒီဟာထြက္ဝယ္လုိက္ လုပ္ၾကတာေရာ... မီးပ်က္ေနတာေရာနဲ႔ လူစံုပံုကို မ႐ိုက္မိခဲ့ဘူး။

***
2010

"2010 က ေနာက္ႏွစ္ေ႐ႊြ႕တယ္ဆို"
"ဟမ္ ေ႐ႊ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ကို လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ထင္မေနနဲ႔။"
"ဟဲ့ေကာင္ရဲ႕ ေယာက္်ားကတိကြ"

အဲဒီအခ်ိန္ အိမ္ကို အလည္ေရာက္လာတဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္က နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔...

"ဟင္ ေ႐ႊ႕တယ္တဲ့လား။ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ ငါ့မွာ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတုိးလို႔တန္းလန္း ျဖစ္မွာ ရင္ေမာလြန္းလို႔။ ေ႐ႊ႕တယ္ဆုိ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ။"

သူ႕ကေလးက ေနာက္ႏွစ္ ၁ဝတန္းမို႔။ :D

"ဘာမွ ေယာက္်ားကတိမေနနဲ႔။ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။"
"အစ္မ အစ္မ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ။ စခန္းကို"

ဟီးဟီးဟီး ဟားဟားဟား
လူေတြ အရမ္းကို ျပည့္သြားၾကၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟား ေနၾကေတာ့တာပဲ။ (ေနာက္တေခါက္)

"အာလူးစိမ္းသုတ္က အရမ္းေကာင္းတယ္ေနာ္။ မထင္ရဘူး။"
ကိုယ္အဲဒီေရာက္မွ စားဖူးခဲ့တာ။ ေကာင္းတယ္။ အစကေတာ့ အာလူးစိမ္းသုတ္ဆုိေတာ့ ဘာႀကီးလဲလို႔။ လွ်ာေတြ ယားမလားမွတ္တာ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။

***
ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္ နဲ႔ လူ႕ျပည္က အပ္

ဒါနဲ႔ မီးကိစၥ ဆက္ေျပာပါရေစဦး။ ေန႔ခင္း မီးကို မျမင္ရတာ ၾကာလွၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေန႔ဘက္မလာတဲ့ မီးက တစ္ရက္မွာ ၇ စကၠန္႔ေလာက္ လာသြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ေရစိုနဲ႔ မီးခလုတ္သြားကိုင္မိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဓါတ္လိုက္ၿပီး ဆံုးတယ္။

ေန႔ဘက္ ဘယ္ေတာ့မွ မလာတဲ့ မီး
၇ စကၠန္႔

ေရစို
လူတစ္ေယာက္

မီးခလုတ္သြားကိုင္
ဓါတ္လိုက္

ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား အေၾကာင္းေတြက ဒီေလာက္တုိက္ဆုိင္ရပါသလဲ။
ကိုယ္သိတဲ့လူ မဟုတ္လုိ႔ ဝမ္းေတာ့ မနည္းပါဘူး။

***
ပံုမွန္၊ ေနသားတက်၊ က်င့္သားရ

တခ်ိဳ႕ေတြ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္မွ မသြားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေမာင္၊ အစ္ကို၊ ဦးေလး စသျဖင့္ မိသားစုဝင္ေတြထဲက အ႐ြယ္ေကာင္း အနည္းဆံုး တေယာက္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႐ွိတတ္ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မီးကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ "စင္ကာပူမွာ မီးေတာ့မွန္တယ္ေပါ့" ဆုိတဲ့ စကားကို ၃/ ၄ ေယာက္ထက္မနည္း ေမးတာခံရတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတာကို ပံုမွန္လို႔ ထင္ေန႐ံုမကဘူး။ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာပါ ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ထင္ေနၾကေတာ့တာ။ တကယ္က သူတို႔ သိပါတယ္။ မသိလုိ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္း မဟုတ္ဘူး။ မသိစိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ လႊတ္ခနဲ ေမးထြက္မိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး။

လူေတြ အင္မတန္ က်င့္သားရကုန္ၾကၿပီ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။
သူမ်ားေတြမွာပါ သူတို႔လို ဒုကၡမ်ိဳး႐ွိတယ္လုိ႔ (အနည္းဆံုးေတာ့ မသိစိတ္ထဲမွာ) ထင္ကုန္ၾကၿပီ။

***
ေပးစာမ်ား

အမွတ္ရမိေသးတယ္။

စတုတၳတန္းအေရာက္မွာ အဲဒီက ေျပာင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေတြ စာေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေရးခဲ့ၾကတာ။ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္ေရာက္တဲ့ထိပဲ။ ၈ တန္း၊ ၉ တန္းက်ေတာ့ အေတာ္ စာေရးက်ဲသြားၿပီ။

၉ တန္းေရာက္ေတာ့ ျဖဴးက ေျပာင္းရျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ျဖဴးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆက္ေရးၾကျပန္ေရာ။ ၁ဝ တန္းထိ။ အဲဒီၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ျပန္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေတြဟာ ကိုယ့္ စာအုပ္ဗီ႐ိုထဲမွာ ခုထိ အထုတ္လိုက္ ႐ွိေနတုန္းပဲ။ ခုေတာ့လည္း email မ႐ွိတဲ့သူေတြနဲ႔ စာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ကုန္တာပါပဲ။ ဖုန္းေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဆက္ျဖစ္တယ္။ သတင္းေတြ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။

ဘယ္အေၾကာင္းအရာကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ေျပာရမယ္၊
ဘယ္စကားကို ဘယ္လိုေရးၿပီး ေျပာရတယ္၊
ဘယ္ျမင္ကြင္းကို ဘယ္ဝါက်နဲ႔ တန္ဆာဆင္ရမယ္ ဆုိတာေတြကို ေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ကြင္းႀကီးဟာ ကိုယ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးပဲေပါ့။

***
ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ (သို႔) အေလ်ာ္အစားမ်ား

သူတို႔နဲ႔ ေျပာရင္ အရင္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာတယ္။ personal affair ေတြ သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္တယ္။ ဒီကအေၾကာင္း သူတို႔ေမးရင္ ေျပာျပတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္လဲ ဟာသလုပ္ၿပီး ဟားေနမိတာပါပဲ။

တကယ္တမ္း သူတို႔လက္႐ွိဘဝ ကိုယ့္လက္႐ွိဘဝကို သတင္းစကားျဖစ္႐ံုေလာက္ပဲ ေျပာလို႔ရတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူတို႔ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းရဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္းကို ကိုယ္မသိသလို၊ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းက အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆုိးအေကာင္းကိုလည္း သူတို႔ မသိဘူး။

ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အမွတ္ရစရာေတြနဲ႔ သံေယာဇဉ္ေတြ ပိုမ်ားေကာင္းမ်ားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကီးမွေတြ႕ျဖစ္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းတူတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ နားလည္မႈေတြ ပိုမ်ားတယ္။

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုကို နိဒါန္းမပ်ိဳးဘဲ၊ မဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေန ဖ်တ္ခနဲ ေျပာခ်လိုက္လဲ ဒက္ခနဲ နားလည္ႏိုင္တာမ်ိဳးကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တြဲျဖစ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းမွာပဲ ေတြ႕ရမယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စည္းဝိုင္းထဲက မမ်ားလွတဲ့ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြကို ကိုယ္ တကယ္ပဲ ခ်စ္ခင္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ ခင္မင္မပ်က္ ႐ွိႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေက်နပ္မိပါတယ္။

***
18th Feb 2010 (Thur)

အဲဒီေန႔က ဘုရားေပၚတက္ၿပီး ျမစ္ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့တဲ့ေန႔။ ရန္ကုန္ကို မျပန္ခင္တရက္။

ဒီေနရာေတြ ဒီလူေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လာလိုက္၊ ျပန္သြားလုိက္၊
ေတြ႕လိုက္ ႀကံဳလိုက္၊ ဆံုလိုက္ ခြဲလိုက္၊ ဝမ္းနည္းလိုက္ ဝမ္းသာလုိက္။ ဘဝမွာ ေတြ႕ဆံု ႀကံဳကြဲေတြ အမ်ားႀကီးကို ခဏခဏ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ္ ဘာကိုမွ အသစ္အဆန္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေနရာေဟာင္းတခုကို စြန္႔ရတယ္။ ေနရာသစ္တစ္ခုကို ေရာက္မယ္၊ အဲဒီမွာ အသားတက်ျဖစ္ၿပီးရင္ ေနာက္အသစ္တခုနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ဒါေတြကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္။ ခြဲလာခဲ့ရတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားရတယ္၊ ေနာက္ ျပန္ခြဲလာရျပန္တယ္။ ဘဝမွာ ဒါေတြနဲ႔ပဲ အသားက်ခဲ့ရတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်န္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရင္ စိတ္ကို သိပ္လႊတ္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္လိုက္မိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ အလုိလို သတိ႐ွိသြားၿပီ။ အဲဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ ခ်န္ရစ္ခဲ့ရျပန္ရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားမိေတာ့ဘူး။ ဟုန္ သြားတာလည္းပါမွာေပါ့။ ကေလးဘဝကေတာ့ ဒါေတြ နားမလည္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ႀကံဳခဲ့ရသမွ်မွာ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေလာဘႀကီးလည္းပဲ အရာရာတိုင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အေလ်ာ္အစားပံုစံနဲ႔ပဲလာတယ္။ အသစ္ အသစ္ေတြကို ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ဆို ဆုပ္ကိုင္မိၿပီးသား အရာေတြကို အၿမဲ လက္လႊတ္ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သံေယာဇဉ္ေတြက အမ်ားဆံုးပဲ။

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရတာ၊ ဇာတိၿမိဳ႕ကို ျပန္လာရတာ ေပ်ာ္သလား လုိ႔ ေမးရင္ ဒီလုိပါပဲ လို႔ ကိုယ္ ေျဖမိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေစ့လုိ႔ အဲဒီက ျပန္သြားရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ဝမ္းနည္းတယ္။

ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက အဲဒီမွာ ကိုယ့္ဘဝ မ႐ွိဘူး လုိ႔ ခံယူမိတာပဲ။

***
ဝတၱရားမေက်တဲ့သူ

သူတို႔ကေျပာတယ္။ ဖုန္းေတာ့ မၾကာခဏ လွမ္းဆက္ပါဟာ တဲ့။ ေအးပါ လုိ႔ ကိုယ္ေျပာခဲ့တယ္။ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဖကို စကားနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္စကားပါးရတယ္။

အဲဒီညက ညဉ့္နက္မွ ထမင္းထပ္စားေသးတယ္။ ညေနပိုင္း အျပင္မထြက္ခင္ကတည္းက ရန္ကုန္ကို ဘယ္ေန႔ျပန္လာမယ္ ဖုန္းဆက္ထားေတာ့ အဲဒီညမွာေတာ့ ခါတိုင္းညေတြလို ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ ဖုန္းထိုင္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ ေမေမနဲ႔ပဲ တူတူအိပ္ေတာ့ မအိပ္ခင္ထိ စကားေျပာမိေနေသးတယ္။ အိမ္မွာေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ၁ဝ ရက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ေမေမနဲ႔ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္ လို႔ ကိုယ္ေတြးမိတယ္။

***
19th Feb 2010 (Friday)

အဲဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ 24th က်ရင္ သူ ခရီးထြက္ရမယ္။

***