Saturday, March 27, 2010

ပံ့သကူ (၂) - ေမာင္သစ္ဆင္း

"ကိုလူဝ" ႏွင့္ လူငယ္တို႔ကလည္း တိုင္ပင္ထားသလိုပင္ ထိုင္ေနရာမွ ၿပိဳင္တူ ထ ရပ္လိုက္မိၾကသည္။

အဘြားအိုသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္ႏွယ္ က်ိဳးက်ဲေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ တုန္ယင္ေသာ လက္အစံုႏွင့္ စာအိတ္ကို ဖြင့္လုိက္၏။

စာ႐ြက္ေခါက္ေလး တစ္႐ြက္။
ၿပီးေတာ့...
ဘာမွ မ႐ွိ။

အဘြားအို မ်က္ႏွာ ကြက္ ခနဲ ပ်က္၏။ အၿပံဳးလည္း ႐ုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ စာအိတ္ကို ကိုင္လ်က္ အတန္ၾကာ ငိုင္က်သြား၏။ ေနာက္မွ ေဘးဘီကို သတိရသလို ၾကည့္သည္။ သူ႕ကို ရပ္ၾကည့္ေနသူ ႏွစ္ဦးအား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ အဘြားအိုသည္ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္က သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာ၏။

"အဘြား နည္းနည္းေလး ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်။ ေစာေစာေလးကပဲ ေဟာဒီ အစ္ကို ရသြားတယ္။" အဘြားအိုသည္ အဝတ္တစ္စလို ပံုက်ေနသည့္ ဦးေခါင္းကို ျဖည္းေလးစြာ အားယူေမာ့၍ လူငယ္ကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္
"ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္သည္။ အားယူ၍ ၿပံဳးသည္။

"ေၾသာ္ ေကာင္းပါေလရဲ႕ကြယ္"

"ေနပါဦး အဘြားရဲ႕။ အဘြားက ေစာေစာကတည္းက ဒီ ပံ့သကူ ကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသားလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုမွ လာေကာက္ရတာလဲ။"

လူငယ္၏ အေမး၌ အဘြားႀကီး ႐ုတ္တရက္ ထိတ္ပ်ာသြားေလသည္။ လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္
"ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဘာေျပာရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါးစပ္ကို ျပင္သည္။ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ ေခါင္းကို ေယာင္ယမ္း၍ ကုတ္သည္။ လူငယ္က သူ႕ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေန၏။

"ဟိုဒင္း... က်ဳပ္က... အဲဒီ... ဟိုဟာ... အဲ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္။"

အဘြားႀကီး ေခါင္းကုတ္ျပန္သည္။

"ဒီလိုကြယ္။ ေျပာရမွာ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္စရာပါပဲ။ ဒီ ပံ့သကူ က က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒီေန႔မနက္က ပစ္ခဲ့တာပဲကြယ္"

"ေဟာဗ်ာ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"အဲဒါ ႐ွက္စရာ ေကာင္းတာပ။ ဒီလုိကြယ္... က်ဳပ္တို႔က ေတာကပါ။ ေျမးကေလး မမာလုိ႔ ေဆး႐ံုလာတင္ရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ။ အေျခအေနကလည္း သိပ္ မထူးျခား လွတာနဲ႔ အဲဒါ ဒီမနက္ ေဆးထြက္ဝယ္ရင္း ေဗဒင္ဝင္ေမးေတာ့ ဆရာက ယၾတာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြ၊ လမ္းေဘး၊ သစ္ပင္တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပ့ံသကူ ပစ္ရမယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အင္းခ်ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေပၚမွာ စာေရးခိုင္းတယ္။ က်ဳပ္က မေရးတတ္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တုိင္ ေရးေပး႐ွာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဈးထဲက ေဆးဆိုင္ကိုအသြား ေဟာဒီ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပံ့သကူ ပစ္ခဲ့တာကြယ္"

"ဒါျဖင့္ အခု ျပန္လာယူတာက..."

"ေဆးေဈးေတြ တက္သြားလို႔ကြယ့္။ က်ဳပ္ဝယ္ရမွာ... အဲ... နာမည္ေတာ့ မေခၚတတ္ဘူးကြယ့္။ အသက္ကယ္ေဆး ဆုိလားပဲ။ အဲဒါက သံုး ေလးရက္အတြင္း အမ်ားႀကီး တက္သြားတယ္။ စုစုေပါင္း ေဆးဖိုးတြက္လိုက္ေတာ့ ေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ လုိေနေရာ... တည္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပန္သြားရမွာကလည္း အေဝးႀကီး... ေျမးေလးကလည္း တအား ေမာေန၊ ေဆးကလည္း ခ်က္ခ်င္းရမွ ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ မနက္က ပစ္ခဲ့တဲ့ ပံ့သကူေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ကို ျပန္သတိရလိုက္တာနဲ႔... အင္း စြန္႔ခဲ့ၿပီးေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္။ ျပန္ရလိုရျငား လာ႐ွာမိတာပါ။ ျပန္မရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေျမးကေလး ကုသိုလ္ရတာေပါ့။"

လူငယ္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။

"ေနပါဦး။ အဘြားပစ္ခဲ့တာ ေငြဘယ္ေလာက္"

"ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလ။ ေျမးကေလး သက္ေစ့ပဲ။"

"ဟုတ္ရဲ႕လား။"

"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာ ေရးေပးတဲ့ စာ႐ြက္ရယ္။"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ "ကိုလူဝ" ထံမွ တင္းမာေသာ အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ လူငယ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။

"မဟုတ္ေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ပံ့သကူ စာအိတ္ထဲက ဒီအစ္ကို ရတာ ေငြ ၆ဝ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား အစ္ကို။"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္၍ ေမးလုိက္၏။ "ကိုလူဝ" က လူငယ္ကို စားမတတ္ ဝါးမတတ္ တင္းမာစြာ ၾကည့္ေနဆဲ။ ထို႔ေနာက္ အဘြားဘက္ လွည့္ကာ ေခါင္းညိတ္သည္ ဆုိ႐ံု ညိတ္လိုက္သည္။ အဘြားအိုသည္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကုတ္ျပန္၏။

"ေဟာေတာ္ ေငြေတြက ဘယ္လုိလုပ္ ပြားလာတာပါလိမ့္။ က်ဳပ္ပစ္ခဲ့တာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ထဲပါကြယ္။ ဘုရားႀကီး စူးရပါေစရဲ႕။ အဲ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ အင္းေၾကာင့္မ်ားလား။"

ထိုအခိုက္၌ လူငယ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေတာမိဟန္ျဖင့္ စာအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။

"အဲဒီထဲက စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါလား"

အဘြားအိုက စာ႐ြက္ေခါက္ကို ထုတ္ယူၿပီး ျဖန္႔လိုက္သည္။ ဖူးစကတ္အ႐ြယ္ စာ႐ြက္၏ ထိပ္ပိုင္း၌ အင္းကြက္ကေလး တစ္ကြက္႐ွိသည္။ ထိုအင္းကြက္ေအာက္၌ မညီမညာ ေရးသားထားသည့္ စာေၾကာင္းမ်ား။ အဘြားအိုက လူငယ္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။

"အဘြားက စာမဖတ္တတ္ဘူးကြယ့္။ လူေလး ဖတ္ျပပါလား။"

"ေပး ေပး က်ဳပ္ ဖတ္ျပမယ္။"

တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည့္ "ကိုလူဝ" က လႈပ္႐ွားလာကာ အေလာတႀကီး ဝင္ေျပာလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ စာ႐ြက္က လူငယ္၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။

ပထမဦးဆံုး အင္းကြက္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ လူငယ္က အသာအယာ ၿပံဳးလိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္သည္။ ထိုသို႔ ဖတ္ေနစဉ္တြင္ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနားရိပ္... ထို႔ေနာက္ အံ့ၾသရိပ္မ်ား... ထုိ႔ေနာက္ အၿပံဳး အနည္းငယ္... ထုိ႔ေနာက္...

စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာ၌ တင္းမာရိပ္မ်ား ေနာက္ဆံုး က်န္ရစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာျဖင့္ လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လိုက္၏။ "ကိုလူဝ" က ေညာင္ပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။

"ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမယ္။"
လူငယ္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ႐ွင္းလိုက္သည္။

ေတြ႕႐ွိသူသို႔ ...

ကၽြန္မ၏ ၁၅ ႏွစ္႐ြယ္ ေျမးငယ္သည္ ေဆး႐ံုေပၚ၌ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္လ်က္႐ွိပါသည္။ ေျမးငယ္ေလး၏ က်န္းမာေရးအတြက္ ရည္စူးလ်က္ ေဆးဖိုးထဲမွ ဖဲ့၍ ဤ ပံ့သကူ အလွဴကို ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။ လွဴရေသာ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေျမးငယ္ေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေတြ႕႐ွိသူကလည္း အဂၤါသမီးေလးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါ။

ေျမးငယ္၏ ဘြားေအ

"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ေဗဒင္ဆရာ ပါးစပ္က ႐ြတ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ေရးေပးတာ"

"ေနဦးေလ အဘြားရဲ႕။ ဆက္နားေထာင္ပါဦး။"

"ဟဲ့ ဒါပဲ မဟုတ္လား။"

"ေနာက္ထပ္ ဆက္ေရးသြားၾကတဲ့ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။"

"ဟင္"

"နားေထာင္ အဘြား"

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ဤပံ့သကူကို ဦးစြာ ပထမ ေတြ႕႐ွိဟန္တူသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ေပၚ ဆရာဝန္ေပါက္စတစ္ဦး ပီသစြာပင္ ေဆးကုသျခင္း အလုပ္မွ လြဲ၍ က်န္အလုပ္မ်ား အားလံုးကို စိတ္ဝင္စားပါသည္။ ေဒၚလာကိုမူ စိတ္အဝင္စားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဤ မွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သမီးကေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေငြ (၁၅) က်ပ္ ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။

ဆရာဝန္တစ္ဦး

ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားအိုသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေန၏။

"ဘယ္ ဘယ္လိုကြယ့္။ ဆရာဝန္က ငါ့ေျမးေလး အတြက္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ထည့္သြားတယ္ ဟုတ္လား"

"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ ေညာင္႐ြက္မ်ားကို ေရတြက္ေနသည္လား မဆုိႏိုင္။ လူငယ္က ပံ့သကူ႐ွင္ကို ၾကည့္၍ ၿပံဳးလုိက္သည္။

"မၿပီးေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။ နားေထာင္ပါဦး။"

ေတြ႕႐ွိသူသို႔


မိသားစုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးပါးသီလ မလံုဘဲ ရ႐ွိေနသည့္ ေငြေၾကးအေပၚ လိပ္ျပာသန္႔ေနမိျခင္းအား လိပ္ျပာမသန္႔ပါ။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ေဝဒနာ႐ွင္ အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ အလွဴေငြ (၁၅) က်ပ္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။

႐ံုးစာေရးႀကီးတစ္ဦး

လူငယ္က မရပ္မနားေတာ့ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္၍ ဖတ္သြားေတာ့၏။ အဘြားႀကီးသည္ ပါးစပ္ ဟကာ ေငးေနဆဲ။ "ကိုလူဝ" က အေပၚေမာ့ေနဆဲ။

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္မစိုက္ပါ။ လူပင္စိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သား သမီး (၄) ေယာက္ လူျဖစ္ပါ့မလား ေတြးမိတုိင္း အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစား ေငြ (၁ဝ) က်ပ္ ကူခဲ့ပါတယ္။ ေဝဒနာ႐ွင္ က်န္းမာပါေစ။

ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး

***
ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ကၽြန္မမွာ ကေလး (၅) ေယာက္ ႐ွိတယ္။ အငယ္ဆံုးကေလးက ေဆးခန္းျပေနရတယ္။ ဒီ ပံ့သကူကို ကၽြန္မ လုိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္က ေရးသြားၾက၊ လွဴသြားၾကသူေတြေၾကာင့္ ခ်ီတံုခ်တံု အၾကာႀကီးျဖစ္ေနၿပီးမွ ကၽြန္မ မယူျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဤပံ့သကူကို မယူေတာ့ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကေလးႏွင့္ ပံ့သကူ႐ွင္၏ ေျမးကေလးတို႔ က်န္းမာၾကပါေစ။

အလုပ္သမတစ္ဦး

"အဘြားေရ ေနာက္ဆံုးလူက ကဗ်ာဆရာဗ်"

သမီးေလးေရ
ဒါေတြဟာ ကဗ်ာကြဲ႕
ငါ့မွာ ရင္ခုန္ရ။
ေလာကႀကီးဟာ
ေနေပ်ာ္ပါေသးရဲ႕လို႔လည္း
အေတြးရ။
ပံ့သကူပြဲ
ငါလည္း ဝင္လို႔ႏႊဲ
အိတ္ထဲက (၅) က်ပ္
အၿပီးသတ္ ထုတ္ယူ
ကဗ်ာဆရာ့အလွဴ
ဇမၺဴမွာ တစ္လူပါကြ
သိၾကားမင္း ေက်ာက္ဖ်ာအခင္း
တင္းေရာ့လဟ။

ကဗ်ာဝါသနာ႐ွင္တစ္ဦး

လူငယ္သည္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ စာ႐ြက္ကို လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ေတြေတြႀကီး ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ တုန္ယင္ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သူ မဖတ္ႏိုင္ေသာ စာေၾကာင္းမ်ားကို အသာအယာ ပြတ္သတ္လ်က္႐ွိ၏။ ေဝသီ မ်က္လံုးအစံု၌ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့တက္လာၾကသည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ခတ္၍ မ်က္ရည္ကို ထိန္းသည္။ တြန္႔႐ႈံ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တ႐ြ႐ြ တုန္လႈပ္သည္။

"သာဓု သာဓု သာဓုပါေတာ္။ ဆရာဝန္ႀကီးတို႔၊ စာေရးႀကီးတို႔၊ ဆရာႀကီးတို႔ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝ ၾကပါေစ။ ေျမးေလးေရ ေျမးေလးရဲ႕ ကုသိုလ္အတြက္ ဝိုင္းၾက ဝန္းၾကသကြဲ႕။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲကြယ္။"

လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ျမစ္ေပၚ၌ ေအးေဆးစြာ ထိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

"ဒီမွာ ဒီမွာ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။"

"ကိုလူဝ" က ေအးေဆးစြာ ေမာ့ၾကည့္သည္။

"ဘာလဲကြ"

"ဒီက အဘြားႀကီး ကိစၥ"

"အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"

လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို အတန္ၾကာ စိုက္၍ ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အသာ ကိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္သာ ဒီ ပ့ံသကူကို ရခဲ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့မယ္ ဆုိရင္... ဒီက အဘြားကို ပံ့သကူ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ ျပန္ေပးလိုက္မွာပဲ"

"အင္း ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုဟာက မင္းရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကလည္း မင္း မဟုတ္ဘူး။"

"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ျပန္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့"

"ကိုလူဝ" က ၿပံဳးလုိက္သည္။

"ဒီေနရာမွာ သေဘာတစ္ခု ႐ွိတယ္ကြ"

"ဘာသေဘာလဲ"

"ပံ့သကူ သေဘာေလ။ ကဲ ဒီမွာ အဘြားႀကီး က်ဳပ္ေမးမယ္။ ဒီ ပံ့သကူေငြ (၁၅) က်ပ္ဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စြန္႔ခဲ့တာ အမွန္ပဲေနာ္"

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကား၌ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္လ်က္႐ွိေသာ ပံ့သကူ႐ွင္က အလ်င္အျမန္ ေခါင္းညိတ္၏။

"ဒါျဖင့္ ဒီေငြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆုိင္ေသးရဲ႕လား"

"မဆိုင္ပါဘူးေတာ္"

"ဒါဆုိရင္ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ဒီေငြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုးပြားလာတဲ့ ေငြ ဆုိတာေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္ရဲ႕လား"

"ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္"

"ဒါဟာ ပံ့သကူသေဘာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေထြးၿပီးသား တံေတြးကို ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မ်ိဳခ်င္ရတာလဲ"

"ေၾသာ္ ေဆးဖိုးဝါးခ မျပည့္စံုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး..."

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဒါမ်ိဳးဟာ အင္မတန္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အံဖတ္ ကိုယ္ ျပန္စားခ်င္တဲ့..."

"ေဟ့လူ"

လူငယ္က ၾကားျဖတ္၍ ေအာ္လိုက္၏။

"ခင္ဗ်ား လူတစ္ဘက္သားကို ဒီေလာက္ ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူး။ ပံ့သကူ ပစ္တာလည္း သူ႕ေျမးေလး အတြက္ပဲ။ ေဆးဖိုးလိုလို႔ ျပန္ယူခ်င္တာလည္း သူ႕ေျမးေလးအတြက္ပဲ။ သူတရားတယ္ဗ်။"

"ဒါေပမဲ့ သေဘာကို ငါေျပာၿပီးၿပီ"

"ခင္ဗ်ား သေဘာႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"

"ဟဲ့ ဟဲ့ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ရဲ႕ ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြယ့္။ က်ဳပ္ကလည္း ျပန္ေတာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ့္"

"ခင္ဗ်ား သူ႕ကို မူလေငြ (၁၅) က်ပ္ေတာ့ ျပန္ေပးသင့္တယ္။"

"အို မလုိခ်င္ပါဘူးကြယ္"

"ေဟ့ေကာင္ ဒီေငြ (၆ဝ) ဟာ ငါ့အတြက္ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေငြကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ သေဘာကိစၥကြ။"

"မဟုတ္ဘူး။ ဘာသေဘာကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေစတနာကိစၥ။ ခင္ဗ်ားသေဘာႀကီးက မွန္ခ်င္မွန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစတနာမမွန္ဘူး။ လုပ္ရပ္မမွန္ဘူး။ အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ။ ႐ွားတယ္"

"ကိုလူဝ" သည္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွား ျဖစ္သြား၏။

"ေအာင္မာ လူကျဖင့္ လက္မေလာက္႐ွိေသး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္"

"မဆိုင္တာေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး ဆုိပါေတာ့"

"ျပန္မေပးေတာ့ မင္းက ဘာလုပ္မလဲ"

"ခင္ဗ်ား လူမိုက္စကား မေျပာနဲ႔။ ဒီမယ္ အဘြား လိုတဲ့ေငြ ကၽြန္ေတာ္ေပးမယ္။ ေဈးထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အသိ ေဆးဆိုင္႐ွိတယ္။ လုိက္ပို႔ေပးမယ္။"

ပံ့သကူ႐ွင္က မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာၿပီး ေခါင္းယမ္းေလသည္။

"မလုိပါဘူးကြယ္။ ေဆးဖိုးေငြက ႀကံဖန္႐ွာရင္ ရပါတယ္။ ဒီစာ႐ြက္ေလာက္ေတာ့ ဘာမွ တန္ဖိုးမ႐ွိပါဘူး။ ေဆး႐ံုက်ေတာ့ ေျမးေလးကို ျပရင္ သိပ္ကို ဝမ္းသာ႐ွာမွာ"

ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို တ႐ိုတေသ ေခါက္၍ အက်ႌရင္ဘတ္ၾကားသို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ထည့္လိုက္၏။

"အဘြားႀကီး လူေတြကို သိပ္မယံုနဲ႔ေနာ္။ ဒါ ေတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီး။ နားလည္လား။ တစ္ေနရာေခၚသြားၿပီး ႐ိုက္လုတာတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႐ိုးေနၿပီ။"

"ဟင္ ခင္ဗ်ား"

လူငယ္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေဒါသျဖင့္ တုန္လႈပ္လ်က္ "ကိုလူဝ" ဘက္လွည့္ၿပီး အက်ႌေကာ္လာကို ဆြဲေဆာင့္လိုက္၏။

"ကိုလူဝ" ၏ လက္သီးက လူငယ့္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ က်ေရာက္သည္။

"ဘာလဲ မင္းက"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို ခုန္အုပ္လုိက္၏။

"ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ဟဲ့ ေတာ္ၾကပါဟဲ့။ ဟဲ့ ငါ့တူ... ဟဲ့ ငါ့ေျမး အုိ ဒုကၡပါပဲ... လာၾကပါဦး အရပ္ကတို႔ေရ ေဟာဒီမွာ သတ္ကုန္ၾကပါၿပီေတာ့..."

ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ေနၾကစဉ္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားသည္ ေနရာတြင္ ဒူးေလးတုပ္၍ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။


ေမာင္သစ္ဆင္း (မေဟသီ မဂၢဇင္း)

***
မေန႔ညက ၿပီးေအာင္ မ႐ိုက္လိုက္ႏိုင္လို႔ ႏွစ္ရက္ ခြဲတင္လိုက္ရတယ္။

***

10 comments:

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ေကာင္းလိုက္တာ...လူ႔မေနာ၊ ေစတနာ နဲ႔ လုပ္သင့္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ႐ွင္း႐ွင္းေလး ေရးသြားတာ ေကာင္းလိုက္တာ...ျပန္လည္ ေဝမွ်တာ ေက်းဇူး ညီမ ရီတာေရ...:)

သက္ေဝ said...

လာဖတ္သြားတယ္ ရီတာ...
စာေတြ ျပန္ရိုက္ၿပီး မွ်ေဝ ေပးတာ ေက်းဇူး... း))

Rita said...

လာဖတ္ၾကတဲ့ မမတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူး။
ဆရာေမာင္သစ္ဆင္း စာေတြကို ႀကိဳက္လုိ႔ ဒီတုိင္း scan နဲ႔ မတင္ဘဲ ႐ိုက္ၿပီးေတာ့ကို တင္ခ်င္မိတာ။

ဇြန္မိုးစက္ said...

တစ္ေနကုန္ အျပင္သြားေနရလုိ႔ ခုမွလာဖတ္ရပါတယ္ ရီတာေရ။ ေကာင္းလုိက္တဲ့၀တၳဳတုိေလးပါလားလုိ႔ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း မွတ္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ ခုလုိတကူးတက ေသခ်ာျပန္႐ုိက္ၿပီး တင္ေပးတဲ့ရီတာကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ း)

ရႊန္းလဲ့ said...

ေကာင္းလိုက္တာ... ေက်းဇူးပါ မမရီတာ... :)

Moe Tain Nyo said...

ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းစာေတြကို တအားႀကိဳက္တယ္။ မွ်ေ၀ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးပဲဗ်ိဳ႕။

Phyo Maw said...

စာအေရးအသားက ဖတ္ေကာင္းတယ္
ကိုယ့္စိတ္အရ အဖြားေလး ထိုင္ငိုခ်လိုက္တာကို
ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားတစ္ကား ဇာတ္သိမ္းလိုက္တာမ်ိဳးပဲ
ျမင္မိေနတယ္။
ဘဝ သရုပ္ေဖာ္ေတြနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ခပ္စိမ္းစိမ္းထင္ရဲ႕

Rita said...

ဘဝ သ႐ုပ္ေဖာ္လို႔ ကိုယ္ တခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး ၿဖိဳးေမာ္ရဲ႕။ =)

Bino said...

Thanks for sharing.
ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္မစိုက္ပါ။ လူပင္စိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သား သမီး (၄) ေယာက္ လူျဖစ္ပါ့မလား ေတြးမိတုိင္း အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစား ေငြ (၁ဝ) က်ပ္ ကူခဲ့ပါတယ္။ ေဝဒနာ႐ွင္ က်န္းမာပါေစ။

ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး

That word made me crazy.
Sorry for out of my comment relating this post item.

BINO

Ko Boyz said...

သေဘာက်သေအ.....
ေနာက္ဆံုးမွာ မထင္မွတ္တ့ဲ အလွည့္အေျပာင္းေလး ပါတာေတြဆုိ သေဘာက်တယ္ကြဲ႕။
မ်ားမ်ားတင္ေပး။
ေမာင္သစ္ဆင္းအကုန္ေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။