ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၇)

႐ြာသားေလး ရဲ႕ ႐ြာ။
(အရင္ post ေတြတည္းက တင္ရမွာ။ က်န္သြားလို႔။)

တနည္းအားျဖင့္ မံု႐ြာကို ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပတာေပါ့။
တကယ့္ၿမိဳ႕အဝင္က "မံု႐ြာၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆုိပါ၏" မုခ္ဦးကို ႐ိုက္ဖို႔ ႀကံတာ အသြားေရာ အျပန္ေရာ လက္ေႏွးေနလို႔ မရလိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေတြ႕တာပဲ ေကာက္႐ိုက္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ ႐ြာသား ကိုေတာ့ တခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဓါတ္ပံုၾကည့္ၿပီး "လြမ္းလို႔ က်န္ရစ္ခဲ့မွာ အားနာပါတယ္ေလ"။ :)

***
အလြမ္းမ်ား

ေမေမတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဂ်ာမနီေရာက္ နတ္ေမာက္သား ျမန္မာဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး ဟိုမွာပဲ ေနတယ္။ ၾကာလွၿပီ။ ကိုယ္ ၄ ႏွစ္ ေလာက္တည္းက ထြက္သြားတာ။

ဟိုေရာက္ကတည္းက သူ အလုပ္မလုပ္ပါဘူး။
အေဖဗမာ၊ အေမဗမာက ေမြးထားတဲ့ ဂ်ာမနီသူ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။
(အရင္ post မွာ ေရးထားတဲ့ ႀကိဳးၾကာကေလးေတြလိုေတာ့ အဲဒီ သမီးေလးက မိုင္ေထာင္ခ်ီၿပီး ျပန္လာမယ္ မထင္မိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ့ သူက ငွက္ကေလး မဟုတ္လို႔ေပါ့။)

အဲဒီ အန္တီကေတာ့ ၄/ ၅ ႏွစ္ တခါေလာက္ေတာ့ ျပန္လာတတ္တယ္။
အညာထိကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သမီးေလး ပါလာတတ္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ သူ႕အမ်ိဳးသားကေတာ့ တခါမွ ျပန္မလာဘူး။

ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ကေတာ့ ကိုယ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေလာက္မွာ ထင္တယ္။
အိမ္မွာ လူစံုၾကတုန္း သူ႕ကို ဟိုျပန္ေရာက္ရင္ အမွတ္တရ ျပန္ၾကည့္ဖို႔ ျမန္မာျပည္ခရီးစဉ္ကို video ႐ိုက္ယူသြားပါလား အႀကံေပးၾကေတာ့ သူက ေျပာတယ္။

"ဟိုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္႐ႈၿပီး ေနရတာ။ ဒါေတြၾကည့္ၿပီး ျပန္လြမ္းမေနႏိုင္ဘူး" တဲ့။

အဲဒီကတည္းက သူ႕ feeling ကို ကိုယ္ နားလည္မိတယ္ ထင္ပါတယ္။
သူ ျပန္ မလြမ္းခ်င္႐ွာဘူး...

***
ကိုယ္လည္းပဲ...

























ျပန္ မလြမ္းခ်င္လို႔ ဘာမွ မ႐ိုက္ဘဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနခဲ့တယ္။
အိမ္ကို မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕တြင္းကို မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။ အိမ္က အစားအေသာက္ေတြ မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။
လြမ္းရတာ... တမ္းတရတာ... ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဘူး။

ဓါတ္ပံုေတြဆိုတာ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြပဲ။
အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္က အဟပ္ကြာေနတဲ့အခါ အရိပ္ဆိုတာ ေဝဒနာေတြသာ ေပးတယ္။

***
အညာေဆာင္း

ေရာက္တဲ့ ညေနက ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို အမွတ္တမဲ့ ဝင္လိုက္တယ္။
ေရကေတာ့ ေရေႏြးစပ္ၿပီးသား အသင့္။
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး နင္းလိုက္တာနဲ႔ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္သြားတယ္။

အားးးးးးးးးးးးးး
ေအးလိုက္တာ။

ဒါေတာင္မွ ေဖေဖာ္ဝါရီ လလယ္။

***
Starving Queen

မနက္တိုင္းလိုလို မုန္႔တီသုတ္ စားတယ္။ ႀကိဳက္လုိ႔။
ထန္းသီးမုန္႔က ကိုယ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အစားအစာ မဟုတ္ဘူး။
မစားရတာ ၾကာရင္ေတာ့ စားခ်င္မိတယ္။ အဲဒီမွာ တခါပဲ စားခဲ့တယ္။
ဓါတ္ပံု မ႐ိုက္ျဖစ္ဘူး။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အေဒၚဝမ္းကြဲ ႏွစ္ေယာက္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးတာလည္း မ႐ိုက္ျဖစ္ဘူး။

အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ ကိုယ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး မွတ္ခ်က္ေပးတာ ခံရမယ္။
ရန္ကုန္မွာ အတူေနတဲ့ အေဒၚကေတာ့ "သိပ္ဂ်ီးမ်ားတာပဲ" လို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။
ေမေမနဲ႔ အေဒၚဝမ္းကြဲေတြကေတာ့ "သူက ဘာမွ ဂ်ီးမမ်ားဘူး။ ေကာင္းရင္ အကုန္စားတယ္" လို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။

တကယ္က ႏွစ္ခုလံုး မွန္တယ္။ ကိုယ့္ တဦးတည္းေသာ အေဒၚက ဟင္းခ်က္မေကာင္းဘူး။
ဒါေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ တူတူေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားလို႔ လက္ရည္တက္လာေသးတယ္။
ဟင္းခ်က္မေကာင္းတဲ့သူ ခ်က္တာ စားေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွ စိတ္တိုင္းမက်ဘူး။
အခ်က္ေကာင္းတဲ့လူေတြ ခ်က္ေကၽြးေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္တဲ့ ငါးဟင္းေတာင္ စားေကာင္းေနတတ္တယ္။

ကိုယ့္ေဆာင္ပုဒ္က "ေကာင္းရင္ေကာင္းပေစေနာ္၊ မ်ားမ်ားေလး"။
(တကယ္က မ်ားမ်ား မစားႏိုင္ပါဘူး။ အသင့္ျပင္ဆင္ ေကၽြးမယ့္သူ မ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ တကူးတက လုပ္ေနရတာ သိပ္ အလုပ္ပိုတယ္ လုိ႔ ထင္မိတယ္။)

စာအုပ္ဖတ္ၿပီး အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္မိေပမယ့္ ဟိုသြား ဒီသြား မသြားမျဖစ္ေတြလည္း သြားရေသးတယ္။ ေန႔ခင္းဖက္ေတြဆုိ ဆိုင္ကယ္ မစီးခ်င္တတ္ဘူး။ ေနပူပူမွာ ေလတိုးတာ မခံခ်င္လို႔။
ဒါေပမဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီက ေန သိပ္မျပင္းတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။

အိမ္ျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟုိထြက္ ဒီထြက္ ထြက္လိုက္၊ စာအုပ္ေလး ဖတ္လိုက္၊ အသင့္ျပင္ၿပီး စားစရာ႐ွိတာ စား၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္မေဆးဘဲ ထသြားလုိက္နဲ႔ ဘုရင္မႀကီး တပါးလို စံျမန္းၿပီး ေနလာခဲ့တယ္။

(အီသီယိုပီးယားက ဘုရင္မႀကီး)

***
ဘိုးဘြားရိပ္သာ

ဧည့္သည္ ၁ဝ ေယာက္ပဲ ဖိတ္ခဲ့တယ္။
အဘိုး အဘြား အေယာက္ (၃ဝ) ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။









အဲဒီလို ေျမသားမာမာမွာ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျခဖဝါးခ်ည္း သက္သက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္မိတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲဒီေရာက္တုန္းက ေလွ်ာက္မၾကည့္ခဲ့မိပါလိမ့္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚ ဖိနပ္မပါဘဲ ဆင္းရင္ ေမေမဆူမယ္။ လူႀကီးေတြ ဆူမယ္။
ဖိနပ္ျပန္စီးခိုင္းမယ္။

ခုေန ကိုယ္ ဆင္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ေျပာေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အသက္ႀကီးလာေတာ့ တားမယ့္သူ မ႐ွိလဲပဲ လုပ္ခ်င္တာေတြကို စိတ္႐ွိတိုင္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္မ်က္ေစ့မွိတ္လိုက္႐ံုနဲ႔ အဲဒီ ေျမႀကီးရဲ႕ ေအးစက္႐ွတ အထိအေတြ႕ကို ကိုယ့္ေျခဖဝါးေတြဆီက ခံစားလုိ႔ရတယ္ ေျပာရင္ ယံုသလား။







အညာလိုေနရာမွာ ဘုိးဘြားရိပ္သာ လိုအပ္ေနရတာကို ကိုယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အေရအတြက္ နည္းနည္းပဲ ႐ွိတာမို႔ စိတ္သက္သာရာ ရမိပါတယ္။







ေန႔လည္စာ မစားခင္ ဆုေတာင္းေပးၾကတာ ၾကည့္ၿပီး ဘာကိုမွန္းမသိ ဝမ္းနည္းေနမိျပန္တယ္။

မျပန္ခင္ ဖတ္လာခဲ့တဲ့ စိုးျမတ္သူဇာ "Feeling 35" ထဲက "မကလ်ာက feeling သမား" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သတိရေနေသးတယ္။




ဘယ္လုိပဲ စားဖို႔အသင့္၊ ေနဖို႔အသင့္ နဲ႔ ေနရတယ္ေျပာလည္း လူႀကီးေတြအဖို႔ ျပည့္စံုမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီမွာ စည္းကမ္း သိပ္မတင္းက်ပ္ဘဲ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ႐ွိရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လည္ခြင့္ေပးတယ္ ၾကားရေတာ့လည္း စိတ္သက္သာမိပါတယ္။

***
ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ ႐ွိတာ ေကာင္းပါတယ္။
႐ွိဖို႔ မလိုအပ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ။

***
ဘာရယ္မဟုတ္ ဝယ္ျဖစ္လုိက္မယ့္၊ စားျဖစ္လိုက္မယ့္ မမ်ားလွတဲ့ ပမာဏနဲ႔ ပိုက္ဆံဆိုတာဟာ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးေနတဲ့ ခိုကိုးစရာမ႐ွိတဲ့ လူႀကီး အေယာက္ (၃ဝ) ေလာက္ရဲ႕ တစ္ရက္စာ စားစရိတ္ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကို ဒီမွာ အႏွေမ်ာမ႐ွိ သံုးျဖစ္လိုက္မယ့္ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ သတိရမိေကာင္းပါရဲ႕။

***