Saturday, May 16, 2009

The Plague by Albert Camus

(Albert Camus)

၀င္း၀င္းလတ္ ရဲ႕ "အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" ဟာ ကၽြန္မကို စာေရးဆရာ လုပ္ဖို႔ လက္ေလ်ာ့သြားေစတဲ့ ၀တၳဳဆိုရင္ "ပလိပ္ "ကေတာ့ အဲဒီလို လက္ေလ်ာ့ခဲ့တာ မွန္ကန္ေၾကာင္း အတည္ျပဳေပးလိုက္တဲ့ ၀တၳဳပါပဲ။
Q. How contrive not to waste one's time? (အခ်ိန္ကို မျဖဳန္းတီးမိေအာင္ ဘယ္လို ဖန္တီးမလဲ)
A. By being fully aware of it all the while. (တခ်ိန္လံုး သိေနေအာင္ လုပ္ရမယ္)

Everybody knows that pestilences have a way of recurring in the world;
yet somehow we find it hard to believe in ones that crash down on our heads from a blue sky.
(ကပ္ေရာဂါမ်ားသည္ ကမၻာေပၚတြင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္၍ ျဖစ္တတ္သည္ကို လူတိုင္း သိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ထံသို႔ မိုးေပၚက က်လာသလို ဆိုက္ေရာက္လာတတ္သည့္ ကပ္ေရာဂါမ်ားကိုမူ ယံုၾကည္ရန္ ခဲယဥ္း၍ ေနတတ္ျပန္သည္)

There have been as many plague as wars in history; yet always plagues and wars take people equally by surprise.
(လူ႕သမိုင္းတေလွ်ာက္တြင္ စစ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သေလာက္ ပလိပ္ကပ္မ်ားလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္သာ။ သို႔စဉ္လ်က္ ပလိပ္ေရာဂါႏွင့္ စစ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာေသာအခါ လူအမ်ားမွာ အံ့အားသင့္ၾကရၿမဲ ျဖစ္ေလသည္)

When a war breaks out, people say: 'It's too stupid; it can't last long.'. But though a war may will be 'too stupid', that doesn't prevent its lasting.
(စစ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပြားၿပီ ဆိုလွ်င္ လူအမ်ားက 'အလြန္ မိုက္မဲေသာ အမႈျဖစ္၍ ၾကာ႐ွည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ ' ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စစ္သည္ မိုက္မဲမႈပင္ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ မိုက္မဲမႈ ျဖစ္၍ ၾကာ႐ွည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ ဟူ၍ေတာ့ မဆိုႏိုင္)

Stupidity has a knack of getting its way; as we should see if we were not always so much wrapped up in ourselves.
(မိုက္မဲမႈမွာ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ႏွင့္သူ သက္ဆုိး႐ွည္၍ ေနတတ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ ကိုယ့္ကိစၥကေလးမ်ားႏွင့္ကိုယ္ ရစ္ပတ္သိုင္းၿခံဳ၍ခ်ည္း မေနၾကလွ်င္ သိျမင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။)

No one will ever be free so long as there are pestilences.
(ကပ္ေရာဂါမ်ား ႐ွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် လြတ္ေျမာက္လိမ့္ဦးမည္ မဟုတ္ေခ်)

When a man is a doctor, he comes to have his own idea of physical suffering, and to acquire somewhat more imagination than the average.
(လူတစ္ေယာက္သည္ ဆရာ၀န္ဆိုလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္၌ ျဖစ္သည့္ ေ၀ဒနာကို သူ႕အျမင္ႏွင့္သူ သိတတ္လာသည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ သူသည္ လူသာမာန္တို႔ထက္ ပိုၿပီး စိတ္ကူးႏွင့္ ထင္ျမင္ၾကည့္တတ္သည္)

He tried to recall what he had read about the disease.
(ေရး သည္ ဤေရာဂါအေၾကာင္း သူဖတ္ဖူးသမွ်ကို ျပန္၍ စဥ္းစားေနသည္)

Figures floated across his memory, and he recalled that some thirty or so great plagues known to history had accounted for nearly a hundred million deaths.
(သူ၏ မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ေပါေလာေပၚလာၾကသည္။ လူ႕သမိုင္းစဥ္ တေလွ်ာက္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္ဟု သိရေသာ ပလိပ္ကပ္ႀကီး ၃၀ ခန္႔တြင္ လူသန္းေပါင္း တစ္ရာနီးပါး ေသခဲ့သည္ဟု စာရင္းျပသည္)

But what are a hundred million deaths?
(သို႕ရာတြင္ သန္းတစ္ရာ ေသသည္ ဆုိသည္မွာ ဘာဆန္းသနည္း)

When one has served in a war, one hardly knows what a dead man is, after a while.
(စစ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ၀င္၍ အမႈထမ္းဖူးလွ်င္ ခဏၾကာေတာ့ လူေသသည္ ဆုိသည္မွာ ဘာမွ မဆန္းေတာ့)

And since a dead man has no substance unless one has actually seen him dead, a hundred million corpses broadcast through history are no more than a puff of smoke in the imagination.
(ေသသည္ကို ကိုယ္တိုင္ မျမင္ရလွ်င္ ေသသူ ဆိုသည္မွာ ဘာအေကာင္အထည္မွ ႐ွိသည္ မဟုတ္၍ လူ႕သမိုင္း တေလွ်ာက္လံုး၌ ေသခဲ့ၾကသည့္ လူသန္းတစ္ရာ ဆိုသည္မွာ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေဆးလိပ္ မီးခိုးကေလး တစ္ကြက္ပမာ အေတြးကေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္သည္)

In fact, our suffering was twofold; our own to start with, and then the imagined suffering of the absent one, son, mom, wife, or mistress.
(ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ေ၀ဒနာမွာ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးက ကၽြႏု္ပ္တုိ႔က တမ္းတရသည့္ ေ၀ဒနာ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ ေကြကြင္းေနၾကရေသာ သား၊ သမီး၊ ဇနီးမယား၊ ရည္းစား စသည္တို႔၏ စိတ္ေသာက ေ၀ဒနာကို ေတြးၿပီး ရင္နာရသည့္ ေ၀ဒနာ)

They came to deplore their ignorance of the way in which that person used to spend his or her days, and reproached themselves for having troubled too little about this in the past, and for having affected to think that, for a lover, the occupations of the loved one when they are not together could be a matter of indifference and not a source of joy.
(ယခု ေကြကြင္းေနရသည့္ ခ်စ္သူသည္ ယခင္ အခ်ိန္မ်ားက မည္သို႕ေန၍ မည္သို႕ ထိုင္တတ္ခဲ့သည္ကို သိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္မႈ နည္းလြန္းခဲ့သည့္အတြက္လည္းေကာင္း၊ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အဖို႔ သူႏွင့္ အတူတကြ မ႐ွိသည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႕ခ်စ္သူ ဘာေတြ လုပ္ေနသည္ ဆိုသည္မွာ အမွတ္္မထင္ကိစၥ၊ စိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ အေၾကာင္းရင္းလည္း မဟုတ္ဟု အထင္႐ွိခဲ့မိသည့္အတြက္ လည္းေကာင္း မိမိကိုယ္မိမိ အျပစ္တင္၍ ေနမိတတ္သည္)

The Plague by Albert Camus
Translated into Myanmar by Htin LinTranslated into English by Stuart Gilbert

*****

ဂ်ဴး အေၾကာင္းကိုေရးရင္း အ႐ွိန္ရလာၿပီး စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကို ေရးခ်င္လာမိတယ္။

ကမူး (Camus) ကို စဖတ္ျဖစ္ေတာ့ 1994 ေလာက္မွာပါ။ ပထမဦးဆံုး ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္က The Outsider (
L'Étranger) ပါ။

ကၽြန္မ ႀကိဳက္တဲ့ စာအမ်ိဳးအစားက A J Cronin ေရးတဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ Outsider ကို မႀကိဳက္ဘူး။
Jonathan Livingston Seagull ကို မႀကိဳက္ဘူး။
The Old Man & the Sea ကို မႀကိဳက္ဘူး။
Ward Six ကို မႀကိဳက္ဘူး။
ကၽြန္မက လက္ေတြ႕ဘ၀ကို တိုက္႐ိုက္ ထင္ဟပ္ၿပီး ဖြဲ႕ဆိုတာေတြကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ပံုေဆာင္ျပတဲ့ ၀တၳဳေတြ၊ ေလာကအျပင္ကို ထြက္ၿပီး ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ၀တၳဳေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာပါ။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာ႐ွိပါတယ္။ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာ စြဲလမ္းတာနဲ႔ အထင္ႀကီး ေလးစားတာကေတာ့ တက႑စီပါ။

ဥပမာ- ကၽြန္မ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို မစြဲလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဖန္တီးတဲ့ စာေတြကိုေတာ့ အထင္ႀကီး ေလးစားမိတယ္။
သူ႕ကို အရည္အခ်င္း႐ွိၿပီး ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမလို႔လည္း ထင္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ေရးတဲ့ထဲမွာ ကၽြန္မ စြဲၿပီး က်န္ခဲ့တာ မုန္း၍မဟူ တစ္ပုဒ္တည္းပဲ။ မစြဲဆံုး (အစြဲဆံုး မဟုတ္ပါ) ကေတာ့ သူလိုလူ ပါပဲ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္ ႀကံဳမွ ေရးပါမယ္။ (သူလိုလူ အေၾကာင္းေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႕ သတ္ရဖြယ္ ႐ွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ သိသေလာက္ အဲဒီ စာအုပ္ကို သိပ္ကို ႀကိဳက္ၾကတာပဲကိုး။)

ကမူး ကို စဖတ္ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ 1994 ေလာက္မွာ ထင္လင္း ဘာသာျပန္ စည္းအျပင္ကလူ ကို မဂၢဇင္း တစ္ခုမွာ ေၾကာ္ျငာတာ ေတြ႕ၿပီး ဖတ္ခ်င္လုိက္တာ ျဖစ္သြားမိတယ္။ နာမည္က ကၽြန္မကို ေတာ္ေတာ္ ဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၄ ႏွစ္၊ ၈တန္းပဲ ႐ွိေသးတာ။
(အဲဒီ အ႐ြယ္တုန္းက အဲဒီလို မတန္မရာေတြ ဖတ္ခဲ့လို႔လား မသိဘူး။ ခုက်ေတာ့ အားရက္ဆို ေလးမြန္ ေထြးမြန္တို႔၊ ကတြတ္ပီ တို႔ပဲ ဖတ္ေတာ့တယ္။)

တကယ္ေတာ့ နာမည္ကို စိတ္၀င္စားသြားတာပါ။ အဲဒီ အ႐ြယ္မွာ Albert Camus လည္း မသိပါဘူး။ Existentialism လည္း မသိပါဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္ သိပါ့မလဲ။ အေ၀းႀကီးေတြကို။ ထင္လင္းကိုေတာ့ ေပၚလီယာနာ ေၾကာင့္ သိေနၿပီးပါၿပီ။

... ဆိုေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ကို သြားေမးပါတယ္ (ျဖဴး ေစ်းေျမာက္ဘက္က ျမဧရာ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္မွာပါ။ ဆိုင္႐ွင္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဦးမိုးေအာင္ က မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္သင္း ရဲ႕ အတြင္းေရးမႉး ျဖစ္ပါတယ္။) မိတ္ေဆြမ်ားမွာ ဘာလို႔ သြားမ႐ွာလဲဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ၾကည့္ရတာ စာၾကည့္သင္းကို သြားေတာ့ ေမးပါလိမ့္မယ္။ စာအုပ္က ကိုယ့္အလွည့္ မေရာက္ႏိုင္လုိ႔ ၀ယ္ဖို႕ သြားေမးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဦးမိုးေအာင္နဲ႔ သူ႕အမ်ိဳးသမီးက ဆိုင္မွာ စာအုပ္မ႐ွိလို႔ဆိုၿပီး သူတို႔မွာ ႐ွိတဲ့ စာအုပ္ကို ကၽြန္မကို ေပးလိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မ တ႐ိုတေသ သိမ္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ဖတ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ကလ်ာ မဂၢဇင္းမွာ ဂ်ဴးက အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း review ေရးထားတာကို ဖတ္မိေတာ့ ကၽြန္မ ေသခ်ာကူးၿပီး အဲဒီ ၀တၳဳစာအုပ္ေ႐ွ႕မွာ ေသခ်ာတြဲကပ္ ထားခဲ့ပါတယ္။
2000 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အဲဒီ စာအုပ္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ငွားဖတ္ၿပီး ျပန္မေပးေတာ့ပါဘူး။ ငွားဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေမွာ္ဘီသား ေနလင္း၊ Chinese၊ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ လူႀကီးလူေကာင္း (အေယာင္ေဆာင္) ႐ုပ္မ်ိဳးနဲ႔ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းက လည္ကတံုးအျဖဴ အၿမဲလို ၀တ္တတ္တာ မွတ္မိေသးတယ္။ ႀကံဳတုန္း စစ္ေၾကညာလိုက္ဦးမယ္။

ေမွာ္ဘီသား ေနလင္း ကမၻာမေၾက !!!
ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေၾက !!!ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မေၾကလည္းဆို ေနလင္း ဆိုတဲ့ နာမည္တူ ၾကားတာနဲ႔တင္ စည္းအျပင္ကလူ စာအုပ္ကို ေျပးျမင္မိတဲ့ထိပဲ။ ေျပာရင္းနဲ႕ ေဘးေရာက္ကုန္ၿပီ။

ပလိပ္ ကို 2001 ေလာက္မွာ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကမူးရဲ႕ စာအုပ္ေတြက ကၽြန္မ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူး ဆိုေပမယ့္ ပလိပ္ ကို ဖတ္ျဖစ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအေတြးေလးကိုေတာ့ သူ ဘယ္လိုမ်ား ေတြးလိုက္တာပါလိမ့္ေနာ္။ ဒီလို idea ကိုေတာ့ သူဘယ္လို စဥ္းစားမိတာပါလိမ့္ေနာ္ ဆိုၿပီး အံ့ၾသရလြန္းလို႕ ဂ်ဴးလိုပဲ အိပ္ရာေဘးမွာ ထားၿပီး ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ခဲ့မိတယ္။

ပလိပ္ကပ္ က်ေရာက္ေနတဲ့ အိုရန္ၿမိဳ႕ အတြင္းက အတန္းအစား အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ ျပဳမူလႈပ္႐ွားပံု၊ ေတြးေခၚတုန္႔ျပန္ပံုေတြကို စနစ္တက် စီစဥ္ၿပီး ေရးျပသြားတာ ကၽြန္မ အင္မတန္ပဲ ရင္သပ္႐ႈေမာ ျဖစ္မိပါတယ္။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ကပ္ေရာဂါေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္လို႕မရ၊ ကပ္ မက်ေရာက္ခင္က ခရီးေ၀းသြားေနသူေတြ ၿမိဳ႕တြင္း ျပန္၀င္လို႔မရ အဲဒီ အေျခအေနေတြ ၾကားက လူေတြရဲ႕ စ႐ိုက္ လကၡဏာေတြကို အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူ ဒီေနရာမွာ ဒီလို presentation ကို ဘယ္လိုမ်ား စဥ္းစားၿပီး ရလိုက္တာပါလဲေနာ္ ဆိုတာကို
၀တၳဳရဲ႕ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးေတာမိခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္ Baldwin Library ကေန အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ စာအုပ္ငွားဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူက
Stuart Gilbert ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာစကား အားနည္းတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ျမန္မာျပန္ ဖတ္ၿပီးသားကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ အားထုတ္ၿပီး ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေပၚက အဂၤလိပ္စာေၾကာင္းေတြဟာ အဲဒီစာအုပ္ထဲက ကူးယူထားခဲ့တာပါ။ ပထမဆံုး စာေၾကာင္းေလးကေတာ့ ဗုဒၶသာသာ ၀ိပႆနာ သေဘာတရားနဲ႔ တူေနတာမို႔ ကူးထားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္မက ဘာသာစကားနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းေတာ့ ကူးယူခဲ့မိတာေတြက နည္းနည္းေလးပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ၀တၳဳရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ေနရာေတြေတာ့ ပါမလာေတာ့ဘူး။

အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ကို ဖတ္မိေတာ့မွ ၀တၳဳရဲ႕ ဆြဲအားေၾကာင့္ ကၽြန္မ အာ႐ံုထဲက တခ်ိန္လံုး ေပ်ာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပန္သူ ဆရာႀကီး ထင္လင္း က ျပန္ၿပီး ထင္ထင္႐ွား႐ွား ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ဘာသာျပန္ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္သာ ကၽြန္မ ဒီ၀တၳဳကို ခံစားခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘာသာဆို အဂၤလိပ္စာ ညံ့ဖ်င္းတာနဲ႔တင္ စာအုပ္ေ႐ွ႕ခ်ေပးေတာင္ ဘာမွန္းသိခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပါ။ ထိုင္႐ွိခိုးခ်င္ေလာက္ေအာင္ပဲလို႕ ေျပာရင္ အဲဒါ မလြန္ပါဘူး။
ပလိပ္ ဟာလည္း ပံုေဆာင္ျပတဲ့ ၀တၳဳ လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ျပင္သစ္ျပည္ကို ႐ု႐ွ နာဇီဂ်ာမန္ေတြ ၀င္လာတဲ့ အေရး ကို ၫႊန္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ပံုေဆာင္ျပတဲ့ ၀တၳဳဆို လွည့္မေတြးခ်င္တဲ့ ကၽြန္မက စာေရးဆရာ တိုက္႐ိုက္ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုသာ အာ႐ံုထားခဲ့တယ္။ ခုက်ေတာ့လည္း လက္႐ွိ အေျခအေနနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၿပီး ေတြးခ်င္ရာ ေတြးပစ္မိျပန္ေရာ။ ကိုယ္လိုရာ ဆြဲေတြးရတာ အရသာေတာ့ အ႐ိွသားကလား။ တကယ္ကိုပဲ မိုက္မဲမႈေတြဟာ ၾကာ႐ွည္လွပါၿပီေကာ။ နာဂစ္ျဖစ္မွ ကပ္ဆိုက္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ပါဘဲကိုး။

အေပၚမွာ ပါတဲ့ စာေၾကာင္း-

No one will ever be free so long as there are pestilences.

(ကပ္ေရာဂါမ်ား ႐ွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် လြတ္ေျမာက္လိမ့္ဦးမည္ မဟုတ္ေခ်)
ဆိုတာလိုပဲ အတြင္းေရာ အျပင္ေရာ ဘယ္သူမွ မလြတ္ဘူးကိုး။


ေျပာရရင္ေတာ့ ပလိပ္ ၀တၳဳဟာ ကၽြန္မ ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလမ္းတဲ့ ၀တၳဳ အမ်ိဳးအစားထဲမွာ မပါပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျပင္သစ္စာေရးဆရာ Albert Camus ရဲ႕ ဖန္တီးေတြးေခၚႏိုင္ စြမ္းအားကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေလးေလးစားစား အံ့ၾသဘနန္း မွတ္တမ္းတင္ရပါတယ္။

*****
1995 ေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့့ ၀င္း၀င္းလတ္ ရဲ႕
အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ အေၾကာင္းကို ေရးေတာ့ အဲဒီ ၀တၳဳဟာ ကၽြန္မကို စာေရးဆရာ လုပ္ဖို႔ လက္ေလ်ာ့သြားေစတဲ့ ၀တၳဳလို႔ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ 2001 မွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အခု ပလိပ္ ၀တၳဳကေတာ့ အဲဒီလို လက္ေလ်ာ့ခဲ့တာ မွန္ကန္ေၾကာင္း အတည္ျပဳေပးလိုက္တဲ့ ၀တၳဳပါပဲ။
(Albert Camus' Gravestone)

ပံုေတြကို Wikipedia ကေန ယူပါတယ္

ျပင္သစ္ျပည္ကို ၀င္လာတာ ႐ု႐ွေတြ မဟုတ္ဘဲ နာဇီဂ်ာမန္ေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ က ျပင္ဆင္ေပးပါတယ္။ အမွားျပင္ေပးတဲ့ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

15 comments:

ကုိေပါ said...

ပထမဦးဆုံး ေျပာခ်င္တာက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ သူလုိလူ က ၀တၳဳအမ်ဳိးအစားမဟုတ္ပါဘူး။ အတၳဳပၸတၱိစာေပဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ လုံးခ်င္းေတြကုိ အခုဖတ္ရင္ က်ေနာ္လည္း ႀကဳိက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ (က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္က ေနာက္ပုိင္းမွာ ၀တၳဳရွည္ေတြ ဖတ္ဖုိ႔ စိတ္မပါေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။)

ဒါေပမယ့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ၀တၳဳတုိေတြကုိ ေပါင္းၿပီးထုတ္ထားတဲ့ ၀တၳဳတုိမ်ားစာအုပ္ကုိ ပင္နင္ဆူးလားမွာ ရႏုိင္ပါတယ္။ ၀ယ္ဖတ္ဖုိ႔ အထူးတုိက္တြန္းပါရေစ။ (က်ေနာ့္မွာလည္း တအုပ္ရွိတယ္။) အပုဒ္တုိင္းလုိလုိ ထူးထူးကဲကဲ ေကာင္းမြန္တာပါ။ ဖတ္ၿပီးရင္ စာေရးဆရာလုပ္ဖုိ႔ ပုိၿပီး လက္တြန္႔သြားေစရမယ္ဆုိတာကုိ အာမခံပါတယ္... း-)

The old man and sea ကေတာ့ ဆယ္တန္းၿပီးကာစေလာက္ ဖတ္တာမုိ႔လားမသိ။ ေကာင္းေကာင္းအရသာ မခံတတ္ဘူး။

စည္းအျပင္ဖက္ကလူ ကုိ ငယ္ငယ္ စဖတ္တုန္းက မႀကဳိက္။ ဟုိတေလာကမွ လမ္းျပၾကယ္ကေန ျပန္ငွားဖတ္တဲ့အခါ ႀကဳိက္တာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ဳိ႕စာအုပ္ေတြက အသက္အရြယ္ေျပာင္းလာတဲ့အခါ အေတြးအေခၚေျပာင္းလာတဲ့အခါ ဖတ္မိရင္ အရင္က မႀကဳိက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ ႀကဳိက္လာတတ္တာမ်ဳိး။ ဂ်ဴးရဲ႕ အခ်စ္၀တၳဳ (လုံးခ်င္းေတြကုိ) ငယ္ငယ္က စြဲစြဲမက္မက္ ဖတ္ခဲ့သေလာက္ အခုဆုိရင္ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ၀တၳဳတုိေတြကုိေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ဖတ္ဖတ္ ႀကဳိက္ေနဆဲပဲ။

ေအေဂ်ခ႐ုိနင္၀တၳဳေတြလည္း လမ္းျပၾကယ္မွာ ေတြ႕မိတယ္။ “ယုဒသစ္ပင္” ကေတာ့ နာမည္ႀကီးေပါ႔။ သစၥာမရွိတဲ့၊ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ ဆရာ၀န္တေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဆုိပါေတာ့။

ဒါေပမယ့္ ေအေဂ်ခ႐ုိနင္ရဲ႕ စာတုိေပစေလးေတြကုိ ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ “ဘ၀၊ ဒႆန၊ ရသ စာမ်ား” မွာ ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲသည္စာအုပ္ဟာ က်ေနာ္အင္မတန္ႏွစ္သက္တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ပါ။ ဆရာေဖျမင့္ဟာလည္း အင္မတန္ စာေရးေကာင္းသူပါ။ သူ႕ရဲ႕ ကုိယ္တုိင္ေရး ၀တၳဳေတြျဖစ္တဲ့ လူသုံးကုန္ပစၥည္းေရာင္းသူမ်ားနဲ႔အျခား၀တၳဳတုိမ်ားက အမ်ဳိးသားစာေပဆုရ။ အလားတူပဲ.... မရဏာႏုႆတိနဲ႔ အျခား၀တၳဳတုိမ်ား၊ ကၽြန္းနဲ႔အျခား၀တၳဳတုိမ်ား စသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

ကဲ.... စာအုပ္ေၾကာ္ျငာ၀င္တာမ်ားသြားလုိ႔ ဒီမွာ ရပ္ပါဦးမယ္။ း-)

Bino said...

Albert Camus (French pronunciation: [albɛʁ kamy]) (7 November 1913 – 4 January 1960) was a French Algerian author, philosopher, and journalist who was awarded the Nobel Prize in 1957. He is often associated with existentialism.
Today afternoon to till I read about Albert Camus and Doris Lessing (89 Years).
I think you will like the Indian novelist Ya Hu Lar Than Kate See.
Novel=Sate Tra Le Khar translated by Paragu.
I don't know where we can get.
I don't find in Burmese Classic Forum .
Thanks for sharing.

Rita said...

ဟုတ္ပါတယ္ ကိုေပါေျပာတာ ပိုဆီေလ်ာ္ပါတယ္။ သူလိုလူ က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ အေၾကာင္း အထၱဳပၸတိလို ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ၀တၳဳတိုစာအုပ္ ကၽြန္မ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ အပိုင္ေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။ ငွားဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ သြား႐ွာၾကည့္ၿပီး ထပ္ဖတ္ပါဦးမယ္။

ဆရာေဖျမင့္ ကိုယ္တိုင္ေရး ၀တၳဳေတြေရာ ဘာသာျပန္တက္က်မ္းေတြေရာ ကၽြန္မလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေပါ။

ကုိေပါ said...

ဒီမွာ တအုပ္ၫႊန္းဖုိ႔ က်န္ေနခဲ့လုိ႔။ ေအေဂ်ခ႐ုိနင္ ႀကဳိက္တယ္ဆုိရင္ လမ္းျပၾကယ္မွာပဲ ေအေဂ်ခ႐ုိနင္ရဲ႕ The Spanish Gardiner ကုိ (ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္တာထင္ရဲ႕) အက်ဥ္းစံ ဆုိတဲ့ ၀တၳဳလည္း ရွိတယ္။

ေနာက္ဆရာေဖျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ ဘ၀၊ ဒႆန၊ ရသစာမ်ား ထဲက စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရီဒါးစ္ဒုိင္ဂ်က္စ္ထဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ စာစုေတြေပါ႔။ အခု အဲသည္ထဲက ဗီ႐ုိနာၿမဳိ႕က လူႀကီးလူေကာင္းႏွစ္ေယာက္ ဆုိတဲ့ စာစုရဲ မူရင္းကုိ အင္တာနက္ေပၚမွာေတြ႕လုိ႔ လင့္ခ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

http://mission.akshaya.net/dpi/Textbook/Languages/English/chapter2.PDF

Anonymous said...

ပလိပ္ဝတၳဳအတြက္ေတာ့ ထူးေထြၿပီး ေျပာဖို႕လိုမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး .. ေကာက္ႏႈတ္ထားတဲ့ အခ်က္ေလးေတြ သေဘာက်မိပါတယ္ ... အၾကံျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ဝတၳဳေတြ အတြက္လည္း မွ်ေဝသူေတြကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ .. အားလံုး အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းၾကပါေစ ...

ဂ်ဴနို said...

မအယ္ကေတာ့ ဦးခ်စ္ေမာင္အေႀကာင္းကို ႀကိုက္တယ္။
အရင္တုန္းက ေယာက်ာ္းရရင္ ဦးခ်စ္ေမာင္လို လူမ်ိဳးကို မွ လို ့ေတြးထားဖူးတယ္။
သူက အင္မတန္ေလးစားစရာေကာင္းတယ္။ အသုဘကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လာၿပီး တိုင္းၿပည္အတြက္ ဆံုးရွဳံးမူ ့ၿဖစ္တယ္လို ့ေၿပာသြားတာ မွတ္မိေသးတယ္။

ကိုယ္သာ သူ ့မိန္းမဆို ေဆးခန္းကုိ ရေအာင္ ေခၚသြားမွာ။ ဘယ္နည္းနဲ ့ၿဖစ္ၿဖစ္ ရေအာင္ ေခၚမွာလို ့ေတြးခဲ့တယ္။

အၿပင္ကလူကို ႀကိဳက္တယ္။
စာအုပ္က စစ္ၿပီးခါစအခ်ိန္ေလာက္ထင္တယ္ေရးတာ။
အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူ ့ကို လူေတြရဲ ့အၿမင္က ခုလူေတြရဲ ့အၿမင္နဲ ့မတူေတာ့ဘူး။
သူ ့ဂူက ၿပင္သစ္မွာရွိတယ္။ မအယ္သြားဖို ့လုပ္ရင္ ပ်က္ရင္းၿဖစ္ေနတာ။ အရမ္းသြားခ်င္တာ။
ဘာသာၿပန္ပဲ ဖတ္ခဲ့တာပါ။
အေမေသလို ့မငိုတာကို အၿပစ္ေၿပာတယ္။
ခရစ္ယာန္ေတြမွာ ေသခ်င္းဟာ ရွသ္ခ်င္းထက္ ပိုၿမင့္ၿမတ္တယ္။
ဘုရားသခင္ေခၚလို ့သြားတာ။ မငိုႀကဘူး။ မငိုတာက ပံုမွန္လို ့မအယ္သိထားတာ။
ရုပ္ရွင္က ပိုေကာင္းတယ္။ ရုပ္ရွင္ႀကည့္ႀကည့္ပါ။

ေနာက္ၿပီး ခုေနေတာ့ မာဆိုးကို ဘယ္သူမွာ အၿပင္ကလူလို ့မေခၚနိုင္ေတာ့ဘူး။
ပလိပ္ကိုလည္းႀကိဳက္တယ္။
ေရးတာေတြ မ်ားေနၿပီ။

ေမျငိမ္း said...

အမက Rita နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ဗ်.. ကမူးကို စည္းအျပင္ကလူ ၾကိဳက္တယ္။ ပလိပ္ မၾကိဳက္.. ေမာလို႔။ စကားမစပ္ ၾကည္ေအးရဲ႕ အျပင္ကလူ.. ေရာ မၾကိဳက္ဘူးလား...။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို မုန္း၍မဟူ တပုဒ္တည္း စြဲတာလည္း တူတယ္။ ျပီးေတာ့ Tess ကိုေရာ မၾကိဳက္ဘူးလားဟင္။ အမေတာ့ Tess ကို ေတာ္ေတာ္ စြဲဖူးတယ္။

Sein Lyan Tun said...

က်ေနာ္လဲ မအယ္ေၿပာသလိုပဲ
ဦးခ်စ္ေမာင္အေႀကာင္းကိုႀကိဳက္တယ္
အားနာတတ္တာလား ရွက္တာလား
ပလိပ္ ကုိလဲႀကိဳက္တယ္

Bino said...

Sayama May Nyien,
I had been read that novel as soon as published.(Translated)
Tess of the d'Urbervilles by Thomas Hardy
Translated by Maung Tun Thu

It is a very good.
the society of Ancient village in Britian.
Tess's father, John Durbeyfield, learns that he is the last remaining member of the once illustrious dUrberville family.
I still remember about the innocent family. But I dislike the father who guided to villagers.
Thanks for refreshing.

Bino said...

Some link
http://en.wikipedia.org/wiki/Tess
http://www.imdb.com/title/tt0080009/
http://www.imdb.com/character/ch0024965/

မ်ဳိးျမင့္ေမာင္ said...

စည္းျပင္ကလူကုိ ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ပလိပ္ကုိေတာ့ ဖတ္မယ္ဆုိၿပီး မဖတ္ဖူးဘူးဗ်။ မဖတ္ဘူးေပမယ့္လည္း ျပင္ဆင္ခ်က္ေလးတစ္ခုေတာ့ အႀကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္သိသေလာက္ကေတာ့ ပလိပ္ဟာ ျပင္သစ္ကုိ နာဇီဂ်ာမန္ေတြ က်ဴးေက်ာ္၀င္လာတာကုိ ညႊန္းတယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ နပုိလီယံေခတ္မွာ မဟာမိတ္တပ္ေတြနဲ႔အတူ က်ဴးေက်ာ္ဖူးတာကလြဲလုိ႔ ျပင္သစ္ကုိ ႐ု႐ွေတြမက်ဴးေက်ာ္ဖူးဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။

တီခ်မ္း said...

ေနလင္း.................ေနလင္း
ငါ့စာအုပ္ျပန္မေပးတဲံအေကာင္
ေတြ႔ရာ သခ်ၤဳိင္းဓါးမဆိုင္းပဲေဟ့
မမရီတာ
မာတုဂြမ ေတြသယ္တာမ်ားေနျပီ
ၾကာရင္ ခါးထိေတာ့မယ္
လႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့
ေျပာရတာလဲ အာေပါက္ေတာ့မယ္
တကယ္ပဲ

Rita said...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုမ်ိဳးျမင့္ေမာင္။ ကၽြန္မ သမိုင္း မေက်ပံုမ်ား ကိုမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ comment ကုိ ဖတ္ၿပီးတာေတာင္ ၀ါးတားတားနဲ႕ စဉ္းစားတုန္း ႐ွိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ Maugham ေရးတဲ့ ၀တၳဳ႐ွည္တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရမိမွ ေခါင္းထဲမွာ မီးသီးလင္းသြားေတာ့တယ္။ အက်ဴးေက်ာ္ခံရတဲ့ ျပင္သစ္သူေလးနဲ႕ က်ဴးေက်ာ္တဲ့ ဂ်ာမန္စစ္ဗိုလ္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလ။ အႏိုင္မခံ ဆိုတာ။ အဲဒါကိုေတာ့ ေသခ်ာ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒါသာ မမွတ္မိရင္ေတာ့ သြားေရာ။ ဘာမွ စဉ္းစားလို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နာတာ႐ွာတို႔ ဇာတ္လမ္းလဲ အက်ဉ္းခ်ဳပ္ေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါနဲ႔ ေရာတာလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သမိုင္းကို မေက်တာ။ စိတ္ထဲထင္တာ ဟုတ္ၿပီထင္ၿပီး ေကာက္ေရးပစ္လိုက္တာ။

ကမၻာ့သမိုင္းတင္ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာ့သမိုင္းလဲ မေက်ဘူး။ ဆားေလးနဲ႔ပါ ဘုရာ့ ဆိုတဲ့ ဦးေပၚဦးကိုေတာင္ မင္းတုန္းမင္း လက္ထက္ကလို႔ ထင္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာခ်င္ ေျပာေနတာမ်ိဳး။
:D ေျပာရင္းေတာင္ ဟားခ်င္တယ္။
ေတာ္ေသးတယ္ အဲဒါကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ မွားတာ မဟုတ္လို႔။

အမယ္ ဒါေပမယ့္ ခုရက္ပိုင္း ကိုေပါ ဘေလာ့ဂ္က ပို႔စ္ အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ေတာ့ သူက ဗမာ့သမိုင္းေတာ့ မေက်တာ ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။
(မေလွ်ာ့ေသးဘူး။ ငါ့စကားႏြားရတဲ့။ ႏြားတေကာင္ရ နည္းမွတ္လို႕)

ခု ႐ံုးမွာမို႔ comment ပဲ ျပန္ႏိုင္တယ္။ အိမ္ေရာက္မွပဲ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပင္ပါေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Bino said...

Rita,
ဆရာ ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ "ေလ႐ူးသုန္သုန္"
You can find http://www.burmeseclassic.com/force_download.php?file=126

Other books (from 1 to 529)
Item no.517

Available ၾကည္ေအးရဲ႕ အျပင္ကလူ.
Existentialism & Humanism translated San Lwin

Pe Myint's books

Above are my favourites
You can down load your favorites.

ခင္မင္းေဇာ္ said...

အမက စည္းအျပင္ကလူကို ႀကိဳက္တယ္။
ေနာက္ လူနာေဆာင္အမွတ္ ၆ လဲ ႀကိဳက္တယ္။
ကိုေပါေျပာတဲ့ အက်ဥ္းစံ လဲႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပၚလီယာနာကို မႀကိဳက္ဘူး။
သူလိုလူကို ႀကိဳက္တယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဂ်ဴးကိုလဲ အတုိေတြ ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဘာသာျပန္ထဲက ႀကိဳက္တာေတြအမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတြ မဖတ္ႏုိင္ေတာ့ ဘာသာျပန္ပဲ ဖတ္ရတာတခုကို အားမရမိဘူး။ မူရင္းကို ဖတ္ရရင္ ပိုၿပီးတခုခု ရႏိုင္မလားဆုိတဲ့ အေတြး ၀င္ ၀င္ေနတုန္း။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဦးေလး ဖတ္တာေတြ လိုက္ဖတ္တာေလ။ သိန္းေဖျမင့္ တုိ႕ ဓူ၀ံတုိ႕ ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္တို႕ေတြခ်ည္းပဲ။ ဦးႏုရဲ႕ တာေတစေနသားေတာင္ပါေသး။