ဂ်ဴး ႏွင့္ ၀င္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴး (၆)

(ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး။ ပံုတစ္ခုခု ထည့္ခ်င္တာနဲ႔)

ယခင္ post မွ အဆက္

ေတာက္တဲ့ ဆုိတာမ်ိဳးက တြယ္မိရင္ မခြာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ အျပင္ ခဏ သြားေနတုန္း အေဆာင္ေစာင့္ အဖိုးႀကီးနဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက သတ္ပစ္လိုက္သလား၊ ေျခာက္ထုတ္လိုက္သလား မသိ၊ သူျပန္လာေတာ့ ေတာက္တဲ့ႀကီးကို မေတြ႕ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ေတာ္ေတာ္ လန္႔ဖို႔ေကာင္းတယ္။

"ဒီအျဖစ္ဟာ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးမွ ဟုတ္ပါ့မလားဟင္" တဲ့။

ကၽြန္မတို႔ အဲဒီလို ေျပာဆို ေဆြးေႏြး၊ သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ၿပီး လေတြ ရက္ေတြ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္မ သူ႔ကို အႀကံေပးမိတယ္။ နင္ ဒီအေၾကာင္းကို ၀တၳဳေရးပါလားလို႔။ အဲဒီေတာ့ သူက လက္ေ႐ွာင္တယ္။ သူ မႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္တယ္ တဲ့။ ကၽြန္မ ေရးခ်င္ရင္ ေရးပါလား လို႔ ခြင့္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေရးဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အေမနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး ပါရမွာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ လက္တြန္႔ေနခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မ အားတင္းလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ေနရာမွာ ကၽြန္မ ၀င္ေနၾကည့္တယ္။ ခက္တာက ေတာက္တဲ့ ဆုိတာကို ကၽြန္မ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ နီးနီးကပ္ကပ္ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒီေတာ့ ေတာက္တဲ့ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အျခား သတၱ၀ါ တစ္ခုကို အစားထိုးဖို႔ စဥ္းစားပါတယ္။

ဒီမွာ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတာက မေကြးက ေႁမြ အလြန္ေပါတဲ့ အရပ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ေႁမြဟာ ေတာက္တဲ့ထက္ ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ သူက ၀တၳဳကို ပိုၿပီး serious ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လို႔လည္း တြက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေႁမြနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြ၊ ႏိုင္ငံျခား ၀တၳဳေတြကို ေလ့လာ ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ကို ကၽြန္မ ျဖည့္ၿပီး ဖန္တီး ယူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳကို ေရးရင္း ေရးရင္း အျဖစ္အပ်က္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕လာလို႔ စာအုပ္နဲ႔ ေဖာင္တိန္ကို ပစ္ခ်လိုက္ရတဲ့ ရက္ေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။ ေျခာက္လ၊ ခုနစ္လေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၀တၳဳ ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳေရးရင္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ မ်က္ရည္က်မိသလဲ ဆိုတာ မမွတ္မိဘူး။

စာေရးရင္း မ်က္ရည္က်ရတဲ့ ၀တၳဳဆိုလို႔ ႏွစ္ပုဒ္ပဲ ႐ွိပါတယ္။
တစ္ပုဒ္က အေမ၊ တစ္ပုဒ္က အေ၀းဆံုး ခရီးသို႔ အနီးဆံုး အခ်ိန္ ၀တၳဳပါပဲ။

to be continued