ဂ်ဴး ႏွင့္ ၀င္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴး (၅)

ယခင္ post မွ အဆက္

WN >>> ဆရာမ ၀တၱဳတိုေတြကလည္း တစ္ပုဒ္ေရးရင္ ေရးသေလာက္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါကလဲ ၀တၳဳတိုကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ဖန္တီးတတ္တဲ့ ဆရာမရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ရေအာင္ ကုန္ၾကမ္း ဘယ္လို ႐ွာတယ္ ဆိုတာက အစ ဘယ္လို ေရးရမယ္ ဆိုတာ အထိ ဥပမာ တစ္ပုဒ္ေလာက္နဲ႔ ေျပာေစခ်င္ပါတယ္။

Juu >>> ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက ကုန္ၾကမ္း႐ွာတယ္ ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႔ အံမ၀င္တဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ ကၽြန္မက ေဆးကုသတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတဲ့ လူ ဆိုေတာ့ စာေရးတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ေဆးကုတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ စာရင္ သိပ္ကို နည္းပါတယ္။ စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္းကိုလည္း ႐ွာစရာ မလိုဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ အာ႐ံုထဲကို ၀င္လာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခု၊ ခံစားမႈ တစ္ခုကို အတတ္ပညာနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ကၽြန္မအတြက္ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ရလာပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ အာ႐ံု၀င္စားဖို႔က တစ္လ ၾကာခ်င္ ၾကာမယ္။ တစ္ႏွစ္ ၾကာခ်င္ ၾကာမယ္။ သူ႕အလိုလို ေပၚလာတာ မဟုတ္ဘဲ ႐ွာယူရတဲ့ ကုန္ၾကမ္းမ်ိဳးကို မူတည္ၿပီး (အခု အခ်ိန္ထိ) ၀တၳဳ မေရးတတ္ေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ေျပာႏိုင္တာ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္။ ၀တၳဳတို တစ္ပုဒ္ ဘယ္လို ရလာတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေလ။ ဘယ္ ၀တၳဳ အေၾကာင္း ေျပာၾကမလဲ။

WN >>> ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေစခ်င္တာကေတာ့ ေပဖူးလႊာမွာ ေရးခဲ့တဲ့ အေမ ၀တၳဳပါ။

Juu >>> ကၽြန္မ ေရးခဲ့သမွ် ၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ ၀တၳဳတို ေရးနည္း အတတ္ပညာနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး ႏွစ္သက္ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ခဲ့သေလာက္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ဖတ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မရဲခဲ့တဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳး႐ွိတယ္ ဆိုရင္ အဲဒါ "အေမ" ၀တၳဳပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး အမ်ားစုလိုပဲ ကၽြန္မက အေမကို သိပ္ခ်စ္ၿပီး၊ သိပ္အထင္ႀကီးခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေမက ထက္ျမက္တယ္၊ ရဲရင့္တယ္၊ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး၊ ႐ိုးသားပြင့္လင္းတယ္၊ ဘာပကာသနမွ မ႐ွိတဲ့ ေက်း႐ြာေန စ႐ိုက္ လကၡဏာမ်ိဳး ႐ွိတယ္။ အေမ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က ဆံုးသြားေတာ့ အေမ့ အေၾကာင္းကို ၀တၳဳေရးဖို႕ တခါတခါ စိတ္ကူးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္း ေနာက္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လက္ ကိုယ္မယံုလို႕ပဲ။ အေမ့ အေၾကာင္းကို သ႐ုပ္ေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မလက္က ထိုက္တန္ရဲ႕လားလို႔ အၿမဲ သံသယ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ရလာရင္ေတာ့ ေရးျဖစ္မလား မသိဘူး။

ဒီေနရာမွာ အေမနဲ႔ ပတ္သတ္ေနတဲ့ အတြက္ မဆီမဆိုင္ဘဲ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္။ မႏွစ္က ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းလား ဘာလား မမွတ္မိဘူး။ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ မဂၢဇင္း အသစ္ထဲမွာစာေရးစရာ တစ္ေယာက္က အမွတ္တရရဲ႕ မေကာင္းသတင္းေတြ ဆိုးကြက္ေတြကို ကဗ်ာ႐ွည္ တစ္ပုဒ္နဲ႔ ႐ႈပ္ခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ပုဒ္လံုး အေနနဲ႔ ဘာမွ မေျပာခ်င္ေပမယ့္ အေမနဲ႔ ပတ္သတ္တာေတာ့ တိုက္ဆုိင္လို႔ ေျပာျပဦးမယ္။ အဲဒီ အထဲမွာ သူက အမွတ္တရ ၀တၳဳမွာ အေမ ဆိုတဲ့ စကား လံုး၀ မပါတဲ့ အတြက္ စာေရးသူကို ျပစ္တင္ ႐ႈပ္ခ် ကဲ့ရဲ႕ ခ်င္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ေရးထားတယ္။ အေမ ေမြးထုတ္ခဲ့လို႔၊ အေမ ေထာက္ပံ့ခဲ့လို႔သာ တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ႏိုင္တာမို႔ အေမ့ အေၾကာင္း လံုး၀ မပါေတာ့ အျပစ္ႀကီး တစ္ခုလို႔ သူ ဆိုခ်င္တယ္နဲ႔ တူတယ္။
(စကားခ်ပ္။ ။:D)

ဘာဆိုင္လဲ။
အမွတ္တရ မွာ ကၽြန္မ ဖြဲ႕ခဲ့တာက ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးရဲ႕ အခ်စ္၊ သေဘာတရား၊ အယူအဆ ဒါေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒီ၀တၳဳမွာ အေမအေၾကာင္းလဲ မလိုဘူး။ အေဖအေၾကာင္းလဲ မလိုဘူး။ ဗီလိန္လဲ မလိုဘူး။ သူတို႔ခ်င္း ကြဲရတာဟာ ေမာင့္ဘက္က ခၽြတ္ယြင္းမႈ၊ ပ်က္ကြက္မႈ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ပဲ။ ၾကားလူဖ်က္လို႕ ပ်က္ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးလဲ မဟုတ္ဘူးေလ။
ထားလိုက္ပါေတာ့ အဲဒီ အေၾကာင္း။

အခုန ေျပာတဲ့ အေမ ၀တၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္ဆိုလို႔ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ပဲ ပါတယ္။ သူက မေကြးေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ေလ။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ မူရင္းကို ကၽြန္မရဲ႕ ညီမေလး ၀ိုင္ ဆီက ရပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မက အိမ္မွာ အရင္းႏွီးဆံုး၊ အပြင့္လင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းတဲ့ ညီအစ္မပါ။ သူက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္လာတဲ့ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မကို သူ႔ အိပ္မက္ အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အေမ့ကို အိပ္မက္မက္တဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ အိပ္မက္ မက္ၿပီး ႏွစ္ရက္ သံုးရက္အတြင္း သူ႔အခန္း နံရံမွာ ေတာက္တဲ့ႀကီးတစ္ေကာင္ ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့တယ္ လို႔ေျပာပါတယ္။ တစ္ခန္းတည္းေန သူငယ္ခ်င္းေရာ သူေရာ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေျခာက္ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသတဲ့။ ဘယ္လို ေျခာက္ထုတ္ထုတ္ ေနရာမေ႐ြ႕ဘဲ တြယ္ကပ္ေနတာပဲတဲ့။

*****
တိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ။ အေမေန႔မွာ အေမအေၾကာင္းေျပာတဲ့ အပိုင္းကို တင္မိတယ္။ ကိုေနေဒးသစ္ ေျပာလို႔ သတိထားမိတာပါ။ ကၽြန္မဘာသာဆို အေမေန႔ေတြ အေဖေန႔ေတြ သူငယ္ခ်င္းေန႔ေတြ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ေတြ သတိမထားမိတတ္ပါဘူး။ (ကၽြန္မက gazetted holiday ေတြပဲ သတိထားတာမို႔။)
သတိရေစတဲ့ comment ေပးသြားတဲ့ ကိုေနေဒးသစ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အေပၚက ပံုကို ျမန္မာ အေမပံု ထည့္ခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္မ လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ႐ွာမရတာမို႔ က႐ုဏာေတြ ခံစားလို႔ရတယ္လို႔ ခံစားမိတဲ့ ပံုတစ္ပံုကို ထည့္ထားပါတယ္။ Google ကပဲ ႐ွာပါတယ္။

အဲဒီပံုက ေမေမ (ငယ္ငယ္က) နဲ႔တူတယ္။ (ေမေမ့သမီးနဲ႔လည္း တူတယ္ :P)

to be continue