ဂ်ဴး ႏွင့္ ၀င္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴး (၈)

(ဆရာ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ အခန္းဆက္ ဘာသာျပန္ နဲ႔ ေပဖူးလႊာ)

ယခင္ post မွ အဆက္

WN >>> ၀တၳဳတိုအေၾကာင္း ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေမးပါရေစ။ ဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္က အခ်စ္၀တၳဳေရး ဆရာမလို႔ ကင္ပြန္းတပ္ရင္ လက္ခံႏိုင္မလား။ (စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေမးေတာ့ ဆတ္ဆတ္ခါ နာဖူးလို႔ပါ။)

Juu >>> ဒါကေတာ့ ဘယ္ စာေရးသူမဆို အခ်စ္၀တၳဳေရးဆရာ လို႔ နာမည္တပ္ခံရရင္ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ၾကမွာ ခ်ည္းပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ တျခားစာေပ အမ်ိဳးအစားပါ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြကေပါ့။

ကၽြန္မကေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳကို အေရးမ်ားတာ အမွန္ပဲ။ အခ်စ္အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခ်စ္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေတြးေခၚစဥ္းစားၿပီး အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို အခ်စ္၀တၳဳ စာေရးဆရာမလို႔ နာမည္တပ္ရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ လက္ခံမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္မ အခု အခ်ိန္ထိ ၀တၳဳတို ၂၁ ပုဒ္ ေရးၿပီးၿပီ။ ဒီအထဲမွာ အခ်စ္၀တၳဳ မဟုတ္တာဆိုလို႔ ႐ွစ္ပုဒ္ပဲ ပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳေတြကို ကၽြန္မ ေရတြက္ျပမယ္။

၁) အေ၀းဆံုး ခရီးသို႔ အနီးဆံုး အခ်ိန္
၂) သူမ၏ မိုး
၃) ေရေမ်ာသီး
၄) ေသတမ္းစာ
၅) အေမ
၆) သစ္ေတာလမ္း
ရ) ေကာင္းကင္မပါေသာ ည
၈) က်ီစားပ်က္ရယ္ (အဲဒါက ေကာလိပ္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ေရးတဲ့ ၀တၳဳပါ)

ဒီေတာ့ ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ အခ်စ္ ၀တၳဳက ၆၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ႐ွိတယ္။ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထက္ ပိုတဲ့ အတြက္ ကၽြန္မက အခ်စ္၀တၳဳေရးဆရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခု႐ွိတာက အခ်စ္၀တၳဳေရးရတဲ့ အခက္အခဲပဲ။ အခ်စ္ကို စိတ္၀င္စားလို႔ ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေရးရင္ အဲဒီ အခ်စ္၀တၳဳ ေျပာင္ေျမာက္ ပီျပင္မွာပဲ။ လူ႔ဘ၀ကို စိတ္ညစ္ညဴးစရာ အနိ႒ာ႐ံုေတြအျဖစ္ စိတ္ကုန္းခမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အခ်စ္၀တၳဳကို ေရးဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ အလကားပဲ။ ကၽြန္မျဖင့္ အခု အခ်ိန္မွာ အခ်စ္၀တၳဳေရးဖို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကုန္ေနပါၿပီ။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ အမွတ္တရ ကို ေရးခဲ့တယ္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ေရးခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳ အသစ္ ေရးၾကည့္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း ကၽြန္မ ၀တၳဳတို ၅ ပုဒ္ ေရးျဖစ္တယ္။ ၅ ပုဒ္လံုး အခ်စ္၀တၳဳ မဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္မကို ဘယ္လိုပဲ ကင္ပြန္းတပ္တပ္ ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ၀တၳဳရဲ႕ အႏွစ္သာရပါ။ အခ်ိန္က အဆံုးအျဖတ္ ေပးပါလိမ့္မယ္။

WN >>> ဆရာမ စာဖတ္ပါသလား။
(စကားခ်ပ္။ ။ ဘယ့္ႏွယ္ ေမးခြန္းပါလိမ့္။ မသကာ ဆရာမ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ခဲ့ဖူးမွာေပါ့ေနာ္ လို႔ ေျပာရင္ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ အဲဒီ ေခတ္က ဂ်ဴး မို႔လို႔ေပါ့။ ဒါမ်ိဳး ဘေလာ့ေခတ္မွာ လာေမးလို႔ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း အေဆာ္ခံရမယ့္ ျဖစ္ျခင္း။ ျမင္းခြာ တစ္ခ်က္ေပါက္႐ံုနဲ႔ မီး ဟုန္းဟုန္းေတာက္သြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲ :D )

Juu >>> ကၽြန္မ အခ်ိန္အား ရတဲ့ အခါတိုင္း တတ္ႏိုင္သမွ် စာဖတ္ပါတယ္။

WN >>> ဘယ္လို စာမ်ိဳးေတြ ဖတ္ပါသလဲ။

Juu >>> ဖတ္တဲ့ စာကေတာ့ အစံုပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္တဲ့ စာက တစ္မ်ိဳး။ စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားခ်ိန္မွာ ဖတ္တဲ့ စာက တစ္မ်ိဳး။ စာစေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖတ္တာက တစ္မ်ိဳး။ အခု စာေရးဆရာလို႔ အမ်ားက သတ္မွတ္လာၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဖတ္တဲ့ စာက တစ္မ်ိဳးေပါ့။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး စာေရးဆရာ ဖရန္စစ္ ေဘကြန္ ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခု ႐ွိတယ္။ တခ်ိဳ႕စာက ျမည္းၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕စာကို ၿမိဳခ်ရမယ္။ တခ်ိဳ႕စာကေတာ့ ေၾကညက္ေအာင္ ၀ါးစားဖို႔ ေကာင္းတယ္တဲ့။ စာအမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိတဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္မ အႀကိဳက္ဆံုး စာ အမ်ိဳးအစားကေတာ့ ၀တၳဳတိုပဲ။ ဒီေတာ့ ၀တၳဳတိုေတြ အဖတ္မ်ားပါတယ္။ ဒါကလဲ ကၽြန္မ လက္လွမ္းမီ သေလာက္ေပါ့။ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လက္လွမ္းမီသေလာက္၊ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အခ်ိန္ေပးႏိုင္သေလာက္ေပါ့။

ျမန္မာစာကို စၿပီး ၀ါသနာပါတဲ့ အ႐ြယ္ကေတာ့ ကဗ်ာ့ပန္းကံုး စာအုပ္၊ ကဗ်ာသီကံုးနည္း စာအုပ္တုိ႔ က၀ိဘာရထီက်မ္းတို႔၊ အဲဒါေတြကို ေလ့လာက်က္မွတ္ခဲ့တယ္။ ေဒြးခ်ိဳး၊ ေလးခ်ိဳး၊ ေတးထပ္၊ ရတု၊ ေဘာလယ္ ေရးနည္းေတြကို ဥဒါဟ႐ုဏ္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတာ အလြန္ စိတ္၀င္စားခဲ့တာေပါ့။ အဲဒီ အထဲမွာ ကၽြန္မ သေဘာအက်ဆံုး ကဗ်ာ အမ်ိဳးအစားက ရတုပါ။ နတ္သွ်င္ေနာင္ရဲ႕ ရတုေတြ၊ ရေ၀႐ွင္ေထြးရဲ႕ ရတုေတြ၊ ဓာတုကလ်ာရဲ႕ ရတုေတြနဲ႔ န၀ေဒး ရတုေတြ၊ ဒါေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ေျခာက္တန္း၊ ခုနစ္တန္း ေလာက္ကစၿပီး ရတုစပ္နည္း ေပါင္းစံုကို စိတ္၀င္တစား ေလ့လာခဲ့တယ္ေလ။ စကားေျပ အေနနဲ႔ကေတာ့ မင္းပူး ဦးၾသဘာသရဲ႕ ေ၀ႆႏၱရာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးေပါ့။

to be continued