စိတ္ကူးယဉ္ေကာင္းကင္

လြန္ခဲ့ေသာ 14 ႏွစ္ ေလာက္ဆီက သူ အေတြးထဲ ဝင္လာခဲ့သည္ ထင္၏။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒါကို ေတြးဖို႔ သိပ္ေစာခဲ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုမွန္ပဲေလလား ကုိယ္ မသိပါ။ ေစာသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္က်သည္ျဖစ္ေစ၊ ပံုမွန္ျဖစ္ေစ ဒါကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မည့္ ပညာ႐ွင္တို႔အတြက္သာ ဒီအခ်က္က အေရးႀကီးခ်င္ႀကီးမည္။ စိတ္ကူးထဲက ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးမည့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေတြးထဲ ဝင္လာသလဲဆိုတာသာ အဓိကက်ေတာ့သည္။

ျပာလြင္ေသာ အိပ္မက္တစ္ခုလို႔သာ တင္စားခ်င္မိ၏။
ပန္းေရာင္လႊမ္းေသာ ကိုယ္ပိုင္အခန္းထဲ ခ်ဉ္းနင္းလာမည့္ ေကာင္းကင္မ်က္ႏွာက်က္ေလးတစ္ခုလိုေပါ့။ ကိုယ့္ကမၻာထဲ ေနာက္ထပ္ဝင္လာမည့္ အေသြးအေရာင္ကေလး။ အသစ္အဆန္း အေျပာင္းအလဲကိုသာ အလုိ႐ွိတတ္လို႔ ကိုယ္ဟာ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ကေလးအျဖစ္ စိတ္ကူးေတြးထင္လိုခ်င္ခဲ့မိသည္လား မသိ။

ႏူးညံ့ေပ်ာ့အိကာ ေမြးညင္းႏုမ်ားဖံုးေနမည့္ လက္တဖက္ကို ဖြဖြ ပြတ္သတ္ၾကည့္မိလွ်င္ အနည္းငယ္ ၾကမ္း႐ွေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ေလမည္လား။ သူ ဆတ္ခနဲ လႈပ္သြားမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ပါ ေရာေယာင္လန္႔ကာ ခဏၾကာမွ် မထိရက္ မတို႔ရက္ မထိရဲ မကိုင္ရဲ ျဖစ္ေနဦးမည္။ အလင္းေရာင္ကို က်င့္သားမရေသးသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကိုယ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေလမည္လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ကိုယ္အပိုင္ရလိုက္သလုိ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႕အသံသဲ့သဲ့အားျဖင့္ တညီးညီးေတာက္ေလာင္ခ်င္ေသာ ဘဝင္စိတ္မ်ားၿငိမ္းသြားေပလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ လက္သန္းကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သူလက္ဖဝါးျပင္ထဲထည့္ကာ ဆုတ္ကိုင္ေစခ်င္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏုအိေႏြးေထြးေလမလဲ။

ကိုယ္ႏွင့္တူသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ား႐ွိလိမ့္မည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ခပ္စူစူ ထူတြဲသည့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးႏွင့္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ႏွာတံေပၚေပၚ... ဒါေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ မတူလွ်င္ နဖူးျပင္က်ယ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္နဲ႔ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ တူမွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက မတူဘဲ ျဖစ္မွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ရာႏႈန္းေလာက္ တူမွ ဒါမွမဟုတ္ မတူဘဲေနမွ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္းကင္ေလးျဖစ္မွာလဲဟု တစိမ့္စိမ့္ ေတြးမိျပန္သည္။

အင္းေလ ဒါေတြ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မတူလည္း ခ်စ္ရသူနဲ႔ တူေနမွာေပါ့။ သူ႕မွာ ဘာမ်ား ေ႐ြးစရာ႐ွိလို႔လဲ။ တစ္ခုပဲ၊ မ်က္ခံုးထူထူေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။

ကိုယ္ လံုးဝ မႀကိဳက္သည့္ သၾကားလံုး၊ ေခ်ာ့ကလက္ေတြကို သူ သိပ္မ်ားႀကိဳက္ေနမလား။

အစဦးဆံုးေန႔ရက္ေတြမွာ သူ လုိအပ္တာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္အတြက္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိလိမ့္ဦးမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒါေတြ ေတြးလို႔ မစိုးရိမ္ခ်င္ေသး။ ကိုယ့္ကို ဘာမွန္းမသိသည့္ တစိမ္းသက္သက္ကေန သိသိမွတ္မွတ္ၾကည့္ကာ မွတ္သားၿပီး၊ မွတ္မိလာတဲ့ အၿပံဳးကေလးေတြလည္း ၾကည့္ျမင္ရလိမ့္မည္။ တကယ့္ကိုပဲ ကိုယ့္လိုအင္ဆႏၵေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေစလိမ့္မလားကြယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္ခြာခ်ိန္က်ေလမည္။

သူကေလးဟာ ေပ်ာ္ျမဴးစရာကိုသာ ႐ွာတတ္ေလမည္လား၊ ကိုယ့္ အႏွစ္သက္ဆံုး စာအုပ္ထဲက Tai-chan (Taiji Yamanouchi) လို စူးစိုက္တည္ၾကည္ကာ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးေလမည္လား။

သူဘာလဲဆိုတာ ေစာစီးေသခ်ာစြာ ရိပ္မိသိ႐ွိႏိုင္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ထိေရာက္စြာ ေဖးမေပးႏိုင္သူ ကိုယ္ ျဖစ္လိုလွသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မသက္ဆိုင္သလုိျဖစ္ေနခဲ့သည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား၊ ကစားကြင္း နဲ႔ ပန္းၿခံ၊ ဆီးေဆာ၊ ေလွ်ာ နဲ႔ ဒန္းလို ပစၥည္းမ်ားက သူႏွင့္တြဲကာ ကိုယ့္ကို တရင္းတႏွီး ပတ္သတ္လာေလဦးမည္။ အမွတ္တမဲ့ျဖတ္ေက်ာ္လာေနက် ထုိပစၥည္းမ်ားအား အမွတ္ထင္ထင္ ၿပံဳးရယ္ ေငးၾကည့္မိေစဦးမည္။

သူ႕ကို သင္ၾကားဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း၊ သူ႕ဆီကလည္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္သင္ယူရေပဦးမည္။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာ တလြဲတေခ်ာ္ အမွားမ်ားလည္း လုပ္မိဦးမည္။ ခ်စ္ျခင္းဆုိတာကိုက သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရတာ မဟုတ္လားေလ။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုစိတ္နဲ႔ ယွဉ္ေတာ့ တာဝန္ဆိုတာ သူမတူေအာင္ ခ်ိဳၿမိန္မွာပါပဲဟု ထိုတခဏမွာ ဘယ္သူမွ အတည္ျပဳေပးစရာမလိုေအာင္ ယံုၾကည္မိျပန္၏။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကာလေတြ ကုန္ဆံုး၊ သူဟာ ကိုယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမည့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစရာ အျဖစ္ကေန၊ အားကိုးတြယ္တာရမည့္ ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစရာ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားမည္။ သြားေလရာ ကိုယ္မပါႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ေမတၱာတရားမ်ား ပါသည္ဟူေသာ ယံုၾကည္စိတ္ျဖင့္ သူ႕အား ခုိင္မတ္ေစလုိလွ၏။ သူ နာက်င္ေလတုိင္း ႏွစ္သိမ့္မည့္၊ သူ လဲက်ေလတိုင္း ထူမတ္မည့္၊ သူ ျပန္လာခ်ိန္တိုင္း ႀကိဳဆိုမည့္ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ လံုၿခံဳေစလုိလွ၏။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္ခြာ႐ံုသာမက၊ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေအာက္ကေနပါ ထြက္ခြာသြားေပလိမ့္မည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီျဖစ္စဉ္ေတြကို လူေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳဖူးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကိုယ့္က်မွ ထူးဆန္းေနေလမည္လားဆိုတာ ထံုးစံအတုိင္း ေတြးမိျပန္သည္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖတ္ေက်ာ္လုိ႔၊ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါသလဲ။ ဒါကိုက ဘဝထဲက ျဖစ္ရပ္မွန္အႏုပညာတရပ္ ျဖစ္ေပမည္။

အရိပ္ၾကည့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည့္ အရာတစ္ခုကို လက္လႊတ္ရမည့္အခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္ေျဖသာစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ႐ွိဖို႔ေတာ့ အႏူးအၫြတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္မိသည္။

***
သူ႕ကို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတြ႕ျမင္ေထြးေပြ႕ရမည္ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ ႀကိဳ႐ူးခဲ့႐ံုမွ်သာ...

***
pic from here

အိုင္စီ / သံမဏိၾကက္ေျခ

႐ိႈးသြားမယ္ ဆုိေတာ့ မ်က္မွန္႐ႈပ္ပါတယ္ေလဆို ထားပစ္ခဲ့တယ္။ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေတာ့မွ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တယ္။ အေဝးကလာေနတဲ့ကား နံပါတ္ေတြ ဝါးေနလို႔။

လင္းလင္း
လင္းလင္း သီခ်င္းေတြ ဘာမွ မရဘူး။ သြားတဲ့ ၄ ေယာက္ထဲက တေယာက္ေျပာတာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အေတာ္ ေပါက္တယ္ဆိုပဲ။ လင္းလင္းဆိုေနတဲ့စတိုင္က ကေလးေတြ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနတာနဲ႔ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ IC အစြဲနဲ႔ ဆုိေတာ့လည္း ႏွစ္လိုစရာေလးေတာ့ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အတူသြားတဲ့ ပိတ္ပိတ္က လင္းလင္းခမ်ာ အေခြေပါက္ေပမယ့္ စင္ေပၚမွာက် ဝါႏု႐ွာေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးၿပီး ဆုိေနရတာ သနားလုိက္တာလုိ႔ ဆုိတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ ေသခ်ာ မျမင္ရလို႔ မသနားလုိက္ရဘူး။

ကိုယ္ေတြသာ ဒိတ္ေအာက္ေနလုိ႔ မရတာ။ က်န္တဲ့လူေတြအကုန္လံုးနီးပါးကေတာ့ လင္းလင္း သီခ်င္းေတြ ရပံုပါပဲ။ အကုန္ လုိက္ဆုိႏိုင္ၾကတယ္။

ကိုယ့္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ လင္းလင္း။

အာဇာနည္
ဇာနည့္ကိုေတာ့ "မိုးလင္းသြားေအာင္ ည ည ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိုယ္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္မယ္ ဒါပါပဲ" ဆုိေစခ်င္မိတာ။ ဆိုမသြားဘူး။ "ကိုယ့္အနား႐ွိေစခ်င္" ေတာ့ ဆုိသြားတယ္။ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံျခားပြဲဆို မပါမျဖစ္မ်ားလား မသိ။ စစခ်င္း "စည္းတဘက္ျခား" ဆိုတယ္။

~~~ တားဆီးတဲ့ စည္းမ်ားရဲ႕ ၾကားမွာ ျခားနားခဲ့ၿပီမဟုတ္လား ~~~

ညက အိပ္မက္ဆုိးမက္တာ သူ႕ေၾကာင့္ေနမွာ။

ဝိုင္ဝိုင္း
စစခ်င္း အဲဏီ ဆိုတယ္။ အဲဒီ ပထမအေခြထဲက သီခ်င္းေတြ နားစြဲေပမယ့္ မႀကိဳက္လွဘူး။ အဲဒီအေခြ စနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဒီအဆိုေတာ္ "ျမစ္" ဆိုတဲ့ အသံ ပီေအာင္လည္း မဆုိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ေသးတယ္။ long long ago ေက်ာင္းတုန္းက သီခ်င္း။

နန္းညီ ထင္တာ မွန္တယ္။ "ထာဝရ" ဆုိလိမ့္မယ္ဆုိတာ...
အဲဒီသီခ်င္းက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ျဖည္းျဖည္းဆုိမွ ပိုအရသာ႐ွိမွာ၊ ဒါေပမဲ့ ဆူေနသလိုပဲ။ chorus ပိုဒ္ေရာက္မွ အဲဒီသီခ်င္း ထာဝရမွန္းသိတာလည္း ပါတယ္။ သိပ္အရသာ မခံလုိက္ရဘူး။ နည ေျပာတာေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းဆုိရင္ ႏွစ္ေယာက္လက္ခ်င္းတြဲၿပီး နားေထာင္မွ အရသာပို႐ွိဆုိပဲ။ ေ႐ွ႕ကအတြဲေတာ့ ပိုကပ္သြားၾကတယ္ (စတည္းကလည္း ကပ္ၿပီးသားပါ သူတို႔က) =D

ဝိုင္ဝိုင္း မဆုိသြားဘဲ နားေထာင္ခ်င္မိတာ "စည္း"၊ "နင္႐ွိေနေသးတယ္"။

မ်ိဳးႀကီး
ဘယ္သူမွ ဝိုင္းမဆဲၾကပါဘူး။ သတိေတာင္မွ မရၾကပါဘူး ထင္တယ္။ အေခြသစ္ထဲက သီခ်င္းေတြ ဆိုသြားတယ္။ "ယူလိုက္" "လက္ခံေပးပါ" ကလြဲလို႔ သိပ္မက်က္မိဘူး။ အေဟာင္းေတြက်ေတာ့လည္း ဆူဆူညံညံေတြ ဆိုသြားတယ္။

ဆိုပါလားကြယ္ "ရန္သူတစ္ေထာင္" တို႔၊ "လမင္းနဲ႔ ၾကယ္စင္မ်ား" တို႔၊ "မင္းသိဖို႔ေကာင္းတယ္" တို႔၊ "ဆန္႔က်င္ဘက္" တို႔။ ကိုယ္လည္း အေဟာင္းထဲကကို မထြက္ပါလား။ အဲဒီအေဟာင္းေတြ ထြက္စ အသစ္တုန္းကလည္း တခါနားေထာင္တာနဲ႔ တန္းၿပီး နားစြဲသြားတာ။ ေနာက္ပိုင္း အသစ္ေတြက် အဲလို မစြဲလြယ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကပဲ ေျပာင္းသြားတာေနမယ္။ လာသမွ်လူ အကုန္နီးပါး လုိက္ဆိုေနၾကတာပဲ။

အငဲ
အငဲ သီခ်င္းေတြက စတည္းက သိပ္အမ်ားႀကီး မသိတာ။ "လမ္းျပပါဦး" ဆိုသံ ၾကားရေတာ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္သြားသလိုပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္က သီခ်င္းကိုး...
9 ထဲက သီခ်င္းေတြ တခါနားေထာင္ၿပီး ဘာမွ မစြဲတာနဲ႔ ဆက္နားမေထာင္ဘူး။ အဲေတာ့ ဘာမွ မရဘူး။ "အိမ္" သီခ်င္းကေတာ့ မဆိုးပါ။ ေကာင္း႐ွာသား။ ျပန္႐ွာၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ဦးမယ္။

ေလးျဖဴ
ဆံပင္အတိုနဲ႔လို႔ ထင္ထားတာ၊ ဆံပင္ေတြ အေတာ္႐ွည္ေနၿပီ။

"အမဲလိုက္အက" နဲ႔ စတက္ေတာ့ မတ္တပ္ထရပ္မိတယ္။ ထိုင္ရတာ ေညာင္းေနတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ "စုန္းမ" ဆုိေတာ့ အငဲ "လမ္းျပပါဦး" ဆုိလိုက္တုန္းကလိုပဲ။ ဪ အဲ့ထက္ ပိုငယ္တာေပါ့။ ၁၂ ႏွစ္/ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ "သံေယာဇဉ္" "အိပ္မက္ကဗ်ာ" လည္း ဆိုတယ္။ ေနာက္ "အလင္းေရာင္"။ ကိုယ့္တြက္ေတာ့ "အလင္းေရာင္" က နားေထာင္ရပါမ်ားလုိ႔ ဟုန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သီခ်င္း။

"ငါ့ရဲ႕ လမင္း" အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အတူလာတဲ့ထဲက ညီမေလးႏွစ္ေယာက္က စင္ကာပူသီခ်င္းေတာ့ မဆုိဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ "တန္ဖိုး" ကိုေျပာတာ။

"စာမ်က္ႏွာ ၁၅" ဆုိေစခ်င္တာ။ ဆိုမသြားဘူး။
အဲဒီသီခ်င္းသာ အနားမွာ တေခါက္ေလာက္ လာဆိုျပရင္ မၿပီးေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားကုိ တထိုင္တည္း အၿပီး ဆက္ဆြဲပစ္လိုက္မယ္ တကယ္။

ပြဲသိမ္းခါနီးမွာ အငဲေျပာသလား ေလးျဖဴေျပာသလားမသိ။
ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာက ဝေအာင္မဆုိရပါဘူးဗ်ာ... တဲ့။

ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ...ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ...ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ...

ျမရဲ႕လ ထဲက အေၾကာင္းအရာတခုကို သတိရမိတယ္။

ျမသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ် မေကာင္းသည့္အရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာလုိသည့္အခါတိုင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္သကဲ့သို႔ စြပ္စြဲတတ္သည္။
အစ္ကိုတို႔ၿမိဳ႕ႀကီး... တဲ့။

***
မမခ်စ္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ၿမိဳးနဲ႔ ေတြ႕တယ္။
ပိတ္ပိတ္က ကင္မရာေတြ႕တိုင္း လန္႔ေနတယ္။ (သူ ခိုးလုပ္တာ လူမိမွာစုိးလို႔)
ညီမေလးတေယာက္ယူလာတဲ့ ပဲျပားအဆာသြပ္ အရမ္းေကာင္းတယ္။ (သူမ်ားလုပ္တာဆို အကုန္ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ)
စတိတ္ေနာက္ခံမွာ စပြန္ဆာနာမည္ထည့္တာ ပို ေပၚေနတယ္။ IC show လား One Tea show လား ျဖစ္ေနတယ္။

6~10 ေၾကညာေပမယ့္ 6:30~10:30 ျဖစ္တယ္။ 11 နာရီ ေလာေလာဆယ္ေနတဲ့ mrt ကို ေရာက္တယ္။ taxi stand မွာ လူေတြ မ်ားတယ္။ on call ေခၚေနၾကတယ္။ အနည္းဆံုး မိနစ္ 20 ေလာက္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ဆက္ၿပီးမွ comfort ကို ဝင္တယ္။ ဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ ကားေရာက္လာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ 12 နာရီ။ အင္း အိမ္႐ွင္႐ိုက္တာေတာ့ ခံရေတာ့မွာပဲ။

12 နာရီေက်ာ္မွ ေရခ်ိဳးၿပီး အိပ္လိုက္တာ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တယ္။ (အိပ္မက္ထဲမွာ ေနပါဦး။ ခဏေလာက္ ေစာင့္ပါဦး လုိ႔ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ေျပာလုိ႔မရဘူး)

***
ဒီလို အေပ်ာ္အပါးေတြ စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါဘူး။ အေဖာ္ေကာင္းလို႔သာ။ သီခ်င္းသစ္ေတြ ဘာမွ မရေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္သိသင့္ၿပီ။

***
(စာႂကြင္း။
ေမ့လို႔။ ျမရဲ႕လ စာသားေတြရဲ႕ေနာက္မွာ "အို ဘုရားေရ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ" ဆုိတာေလး ထည့္ဖတ္လုိက္ေနာ္။ တဆက္တည္း ေယာက္ျပားသံႀကီးပါ ၾကားေယာင္လုိက္ပါဦး။)

Sweet December! 16th December!

(၁)

အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို လက္ခ်ိဳးေရမိတယ္။
'98 မွာ အသက္ 18 ႏွစ္။ 2010 မွာ 30။
12 ႏွစ္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ေတြ... က်န္ေနခဲ့ၿပီဆိုေတာ့လည္း ဖ်တ္ခနဲပဲ။

ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ တတြဲတြဲေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာလည္း တတြဲတြဲ မေနျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ အနီးဆံုး႐ွိပါတယ္။ တခုခုဆုိ ေကာင္းတာႀကံဳႀကံဳ ဆုိးတာႀကံဳႀကံဳ သတိတရေတြးမိ တိုင္ပင္မိ နားညည္းေအာင္အေႏွာင့္အယွက္ေပးမိတတ္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူက ဆရာႀကီးေပါ့။ စာအၿမဲ ႐ွင္းျပတတ္တယ္။ စာ႐ွင္းလည္း ေကာင္းပါတယ္။ (ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငား ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

ဒီေရာက္ၿပီး ရည္းစားနဲ႔အေျခအတင္ျဖစ္တဲ့ ကိစၥတခု ျပန္ေျပာျပမိတဲ့တခါတုန္းက "နင္က မိန္းကေလးပဲ၊ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါ" လို႔ ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ အတည္ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ..." ထဲက စကားတခြန္းကို ေျပးၿပီး သတိရမိေသးတယ္။ အဲလုိႀကီးေျပာလိမ့္မယ္ မထင္ထားေတာ့ အူတူတူ ျဖစ္သြားရာက"ငါသာ နင့္ညီမဆို နင္ ဒီလို ေျပာမလား" ဘာလားနဲ႔ ထေအာ္မိတယ္။ "ငါ့ညီမသာဆို နင့္ကို ငါကိုယ္တုိင္ေတာင္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လုိက္ပို႔လုိက္ဦးမယ္" တဲ့။

"အဲဒီလိုလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သတ္တယ္ဆိုရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကို သည္းညည္းခံႏိုင္မွျဖစ္မွာ .... ရဲ႕" လို႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္တဲ့ လက္ခ်ာေပးဖူးတယ္။

ဘုရား ဘုရား။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာေတာ့ဘူး ေတြးမိတယ္။ (ဒါေပမဲ့ မေနႏိုင္ပါဘူး)

အဲဒါေတြ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့တုန္းက အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္သတိရေနတတ္တယ္။ သတိရတိုင္းလည္း ရီခ်င္တယ္။

မႏွစ္ကေတာ့ သူ႕ေမြးေန႔အၿပီးမွာ အေတာ္ကို စိတ္အခန္႔မသင့္စရာတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့စကားကို အေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး "ဒီလို လူမ်ိဳးကို ဘာလို႔မ်ား ခင္မင္သံေယာဇဉ္႐ွိေနတာလဲ" လို႔ ေတြးမိတယ္။ "ဘယ္ေတာ့မွ ဒင္းကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး" ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၃/၄ ရက္႐ွိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေျပလာၿပီ။ christmas ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ဘက္မွာ သူမ်ားပို႔ေပးတဲ့ fwd msg ေလး ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းပို႔မိတယ္။

အဲဒီခ်ိန္ သူ အလုပ္သစ္ ေျပာင္းကာစ။ အလုပ္ထဲမွာ ညလံုးေပါက္ မအိပ္ရေသး၊ စားေတာင္ မစားရေသးဘဲ ခုမွ အိမ္ျပန္ေနတယ္ လို႔ reply ျပန္လာေတာ့ ဖုန္းေခၚၿပီး "ဘာလို႔ မစားတာလဲဟဲ့။ ေကအက္ဖ္စီ မက္ေဒၚနယ္ မွာစားၾကပါလား" ေျပာမိတယ္။ "သေဘၤာေပၚကို ဘယ္ ေကအက္ဖ္စီ မက္ေဒၚနယ္က လာပို႔မွာလဲဟ" လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ (တခ်ိဳ႕သေဘၤာေတြ ေကၽြးေပမယ့္ တခ်ိဳ႕သေဘၤာေတြ မေကၽြးဘူး။ အဲဒီေန႔ကလည္း ေခ်ာ့ကလက္ေတြ ဘာေတြေတာ့ ေကၽြးထားတယ္ ဆုိလား ေျပာပါတယ္)။

ၾကည့္စမ္း။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနၿပီး၊ ေဒၚလာေတြလည္း စားေနၿပီး၊ သူမ်ားထက္လည္း လခေတြမ်ားေသး၊ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ မွာစားလို႔ရတဲ့ service ေတြ ႐ွိတဲ့ႏုိင္ငံမွာ...
သူေတာ္ေကာင္းကို ပစ္မွားတာမ်ား... တယ္ ေၾကာက္စရာေကာင္း...

ေတာ္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ ငါ့ကို ေျပာထားတဲ့ ဒင္း ခုေတာ့ ထိၿပီဆုိၿပီး ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အဲဒါကိုလည္း စိတ္ထဲ မထားဘူး။ ထုတ္ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ "နင္ ငါ့ကို တခုခု ေျပာၿပီးရင္ အဲလိုထိတာ ၂ ခါ ႐ွိၿပီ" လို႔။

ပထမတခါလည္း အဲလိုပဲ။ ကိုယ့္ကို ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ သေဘၤာေပၚမွာ ညဉ့္နက္တဲ့ထိ အလုပ္႐ႈပ္၊ အလုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကမ္းျပန္မယ့္ေလွ မမီလိုက္၊ ေနာက္တေခါက္ကို တနာရီၾကာေအာင္ ျပန္ေစာင့္ရမယ္ လို႔ msg ပို႔ေတာ့ ဘုရား႐ွိခိုးေနရက္က ဝမ္းသာအားရနဲ႔ "အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ၊ နင္ မေစာင့္ႏိုင္ရင္ ေရကူးလာေပါ့" လို႔ ျပန္လိုက္တယ္။ "ငါ ခုထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး" ေျပာေတာ့ ဖုန္းေကာက္ဆက္ၿပီး "ဝမ္းသာလုိက္တာ နင္ ငါ့ကို ေျပာလုိ႔ ျဖစ္တာ" နဲ႔ ဝါးကူထိုးလိုက္မိတယ္။

မေက်မနပ္ျဖစ္တုန္းမွာ "ဒီလို လူမ်ိဳးကို ဘာလို႔မ်ား ခင္မင္သံေယာဇဉ္႐ွိေနတာလဲ" လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ စိတ္ေျပသြားေတာ့လည္း "ဒီလုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေဒါသတႀကီး စိတ္ဆုိးမိပါလိမ့္" လို႔ ေတြးမိတယ္။ "ေနာက္ဆို သူ ဘာေျပာေျပာ စိတ္မဆိုးဘဲ ေနမယ္" လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလုိေတြးတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။

***
Bishan အိမ္မွာေနတုန္းက အလုပ္နဲ႔ အိမ္လည္းေဝး၊ ဘေလာ့လည္း ဒီေလာက္ မေရးျဖစ္ေသး၊ အိမ္မွာလည္း အိမ္႐ွင္ထားခဲ့တဲ့ crt desktop တလံုး႐ွိတာမို႔ ကိုယ္ပိုင္ laptop ဝယ္ဖို႔ဆုိတာ မစဉ္းစားခဲ့ဘူး။ AJ ကို ေျပာင္းမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘေလာ့ေရးတာလည္း နည္းနည္းအ႐ွိန္ရ၊ အိမ္မွာကလည္း အရင္အိမ္လို ကြန္ပ်ဴတာ မ႐ွိတာမို႔ ဝယ္ခ်င္လာတယ္။ အေဟာင္းလဲ မဝယ္ခ်င္၊ လက္ထဲမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာတလံုး ပက္ခနဲ ဝယ္ရေလာက္ေအာင္ ပိုက္ဆံမ႐ွိ။ အဲဒီေတာ့ သူ ဝယ္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း မွာေပးတယ္။



အိမ္မေျပာင္းခင္ေလးတင္ laptop တလံုး လက္ထဲေရာက္လာၿပီး၊ ဘေလာ့ကို အ႐ွိန္မပ်က္ ေရးႏိုင္သြားတယ္ (ဒင္းေၾကာင့္ ဒင္းေၾကာင့္)

ေနာက္မွ သူ႕ကို ပိုက္ဆံ ျဖည္းျဖည္း ျပန္ေပးတယ္။ တကယ္ေတာ့ laptop ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ အိမ္ပိုင္ မ႐ွိလို႔၊ ႐ွိရင္ desktop ပဲ ဝယ္ခိုင္းတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခ်ိန္မွာ အသစ္လုိခ်င္လုိ႔ ဝယ္မိရင္ေတာင္ ဒီစက္ကိုေတာ့ ျပန္မေရာင္းဘဲထားမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။



အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ အသစ္တလံုးဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မ႐ွိတာကို ျပန္ေတြးလိုက္တုိင္း ေက်နပ္မိတယ္။ ပိုက္ဆံသာ႐ွိရင္ သူငယ္ခ်င္းက ကြန္ပ်ဴတာဝယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့အျဖစ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ႐ွိလာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုလို ႂကြားလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

အေျခအေနကို စိတ္ႀကိဳက္ျပန္ေ႐ြးခြင့္ ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ လက္ထဲမွာ လိုခ်င္တာ ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ႐ွိတာနဲ႔ မ႐ွိတာမွာ အဲဒီအခိုက္အတန္႔အတြက္ မ႐ွိတာကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မလြဲမေသြ ေရြးပါမယ္။

အဲဒီစက္ ဝယ္ျဖစ္တာလည္း ဒီလိုခ်ိန္မွာေပါ့။ ဒီဇင္ဘာလႀကီး။ သူ ျမန္မာျပည္ မျပန္ခင္ေလးမွာ မွာေပးသြားတာ။ ေနာက္ တပတ္ဆယ္ရက္႐ွိေတာ့ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႕ေမြးေန႔ဆုေတာင္းကို ဘေလာ့မွာ ဖားၿပီး တင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္။

ဒုတိယအႀကိမ္တုန္းကေတာ့ သူ တင္းသြားေသးတယ္။ ဥ နဲ႔ ဉ ခြဲမသိဘူး ေျပာမိလုိ႔။ အဲဒီ ပို႔စ္ကို အီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးေတာ့မွ ဖတ္ၿပီး "ငါ ျမန္မာစာ အရမ္းေတာ္တာ" ဘာညာနဲ႔ လာလုပ္သြားေသးတယ္။ "နင္ ေက်ာင္းတုန္းက ငါ့ စာအုပ္ထဲမွာ နင့္နာမည္ကို ဉ နဲ႔ မေပါင္းဘဲ ဥ နဲ႔ ေပါင္းထားတယ္" လို႔ ျပန္ျငင္းရေသးတယ္။

ပထမအႀကိမ္တုန္းက schedule နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး တင္ခဲ့တာ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ႀကိဳေရးဖို႔ အခ်ိန္မရလို႔၊ ႐ံုးမွာ မအားတဲ့ၾကားက မျဖစ္မေနေရးရတယ္။

"မဂၤလာ ေမြးေန႔ပါ သူငယ္ခ်င္း"
"နင္ တျဖည္းျဖည္း အိုလာၿပီေနာ္"

*********************************************
(၂)

"ေရစက္ဆုိတာ အံ့ၾသစရာေကာင္းသလား" ေမးရင္ "ေကာင္းတာေပါ့" လို႔ပဲ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖမိမယ္။

"မျမင္ဖူး မေတြ႕ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူေရးတဲ့ စာကေလးဖတ္ၿပီး ႏွစ္လိုခင္မင္ႏိုင္သလား" ေမးရင္ "ဒါေပါ့" လို႔ပဲ ျပန္ေျဖမိမယ္။

သူ ငယ္ငယ္က ႐ႈပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလး ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ထဲ သေဘာတက်နဲ႔ ႏွစ္လိုမိတယ္ဆုိတာ ျပန္ေတြးရင္ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အ့ံၾသမိေသးတယ္။

(ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ ရီးစားမ်ားတဲ့လူေတြဟာ အေတာ္ႏွစ္လုိစရာေကာင္းတယ္။ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိမွာပါ။ အံု႔ပုန္း႐ႈပ္တဲ့ မလည္႐ႈပ္ေတြကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပၚေပၚတင္တင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမ်ားတဲ့လူေတြကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္အထုပ္လည္း ကိုယ္ေျဖရဲတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ (ဘာအတင္းခ်ခ်) စိတ္ထဲမထည့္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြက (ကိုယ့္အတြက္) ပိုလုိ႔ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းတယ္)

ေအာ့ဖ္လိုင္း နဲ႔ အြန္လိုင္းက ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေမြးေန႔တူေနတာလည္း ေက်နပ္စရာပါ။ (တခါတည္း ေပါင္းေရးလိုက္လို႔ ရတာေပါ့)

"မဂၤလာ ေမြးေန႔ပါ မမ"
"တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ မမနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႕မွာပဲ လို႔ စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္"

***

ေယာက္မ

ေယာက္မ
(ေရး - ၿမိဳ႕မၿငိမ္း၊ ဆို - ေလဘာတီ မျမရင္၊ မာမာေအး၊ ျဖဴသီ)


ေျခဆင္း
(မေကာင္းျမစ္တာ ေကာင္းရာၫႊန္ပါတဲ့ မိခင္
နားဝင္ၿငိမ့္ေညာင္း သံခ်ိဳေလာင္းရင္
သံျပားေက်ာက္ေစာင္း က်ိဳေပ်ာ့ေပ်ာင္းသတဲ့႐ွင္
ကိုယ့္သမီး ဆင္စီးျမင္းရံ ေ႐ႊဘုံေပၚစံေစခ်င္)

မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ အၿမဲျမင္ခ်င္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သမီးကိုပင္
မိခင္တိုင္းတြင္ အ႐ြယ္ကေလး ငယ္ေသးတယ္ထင္
ေမာင့္အေပၚ ခင္မင္တြယ္တာ သနားမၫႇာ
ေမတၱာဧကန္ ေသြလွန္ေဖါက္ျပား ေယာက္်ားတစ္ပါးမျမင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

အေမကေတာ့ သေဘာတူပါတယ္႐ွင္
ဒါေပမဲ့လည္း သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးထင္
ေမတၱာ႐ိွရင္းစြဲမို႔ လြဲႏုိင္ပါဘူးေမာင္ရယ္
တကယ္ပင္ မပယ္ခ်င္ ယံုပါ႐ွင္
သီးခ်ိန္ ပြင့္ခ်ိန္ ေမာင္ကေျပာေတာ့
မိဘ သေဘာတူတာ မတူတာႏွင့္စာရင္ ေပါင္းဖို႔ရန္ ထင္သေလာက္မလြယ္ေပဘူး႐ွင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

စတန္႔မင္းသားေတြလုိ ဒိုင္ဗင္ထိုးဖို႔မလို
ကားႏွင့္ခိုးဖို႔ လိုမယ္ ပ်ိဳမထင္
အေမ့ကိုပင္ ကၽြန္မတို႔အ႐ြယ္ မငယ္ပါဘူးလို႔
ႏႉးရဦးမယ္႐ွင့္

ဂ်ာမဏီတြင္ အ႐ြယ္မေႏွာင္းေစခ်င္
အာဏာ႐ွင္ဟစ္တလာက ပ်ိဳ႐ြယ္သူေတြ စံုကာဖက္လို႔
လက္ဆက္ေနသတဲ့ အလိုျပည့္ဖို႔ ဟိုေ႐ႊ႕စို႔ ေမာင္မယ္အတူပင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲ႐ွင္
ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္

ေညာင္ပင္ႀကီးကလည္းပဲ လင္ယူဦးမွေပါ့တဲ့
သူ႕မွာ သားဆုေပးဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီထင္
ပုဆိုး ႏွစ္ပတ္ေလာက္႐ိွတဲ့အျပင္
႐ုကၡစိုးလည္း ငိုက္လ်က္ပင္
သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး ပင့္ကူေျမႇးဖံုး ျမဴလံုးဖံုေတြတင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

download လုပ္ရန္။

***
ၿမိဳ႕မၿငိမ္း သီခ်င္းေတြ နားေထာင္မိရင္ ၿပံဳးမေနဘဲကို မေနႏိုင္ဘူး။
ဒီသီခ်င္း ငယ္ငယ္တည္းက ဟိုက ဒီက အိမ္က နားေထာင္ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စာသားေတြ ေသခ်ာ မသိခဲ့ဘူး။

"အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္" ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွေသခ်ာမသိဘူး။

ခုမွပဲ post အေဟာင္းေတြလာဖတ္မိတဲ့ တစ္ေယာက္ email ကေန link ေရာ mp3 file ပါ ပို႔ေပးတာမို႔ တင္လုိက္ပါတယ္။

စာသားေတြ ျပန္မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူး။ သူေပးတဲ့ ဒီေနရာက ပဲ ယူပါတယ္။

ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

ဆိုတာေလးေတြ သူဘယ္လိုမ်ား ေတြးၿပီး ေရးႏိုင္ပါလိမ့္ေနာ္။

အာဏာ႐ွင္ဟစ္တလာက ပ်ိဳ႐ြယ္သူေတြ စံုကာဖက္လို႔
လက္ဆက္ေနသတဲ့ အလိုျပည့္ဖို႔ ဟိုေ႐ႊ႕စို႔ ေမာင္မယ္အတူပင္

ကိုဇက္တီတို႔လိုပဲ။ သူလည္း လတ္တေလာအျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆြဲထည့္တတ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ကို အံဝင္ခြင္က်ပါပဲ။

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲ႐ွင္
ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္

ေညာင္ပင္ႀကီးကလည္းပဲ လင္ယူဦးမွေပါ့တဲ့
သူ႕မွာ သားဆုေပးဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီထင္

ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ၾကားမိရင္ အဲဒါ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလို႔ ေျပာစရာမလိုတဲ့ သေကၤတ တစ္ခုလိုပဲ။
"သူ (အေမ) ေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲ႐ွင္" ဆုိတာရဲ႕ ေနာက္မွာ အေမေျပာစကားကို ေထာက္ခံသလိုလိုနဲ႔ ေနာက္က ထည့္လိုက္တဲ့ "ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္" ေငါ့လံုးကေလးကို နားေထာင္ရေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား သီခ်င္းေရးစားဖို႔ စိတ္ကူးမိၿပီး၊ ဒီစာသားေတြ နားေထာင္မိရင္ ေ႐ွ႕ဆက္ဖုိ႔ တြန္႔သြားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။

"ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္ " ဆိုတာ... ခ်စ္သူကလည္း ပူဆာေနၿပီ၊ သူကလည္း ပါေနၿပီမွာ အေမက ငယ္ေသးတယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ပါဦးေျပာေနတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ အတြင္းက မေက်နပ္စိတ္ကေလးမ်ားလား ေတြးမိတယ္။

အေမ့ကိုပင္ ကၽြန္မတို႔အ႐ြယ္ မငယ္ပါဘူးလို႔
ႏႉးရဦးမယ္႐ွင့္

***
သီခ်င္း နဲ႔ စာသားအတြက္ link ပို႔ေပးတဲ့ စာဖတ္သူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***

ေရအိုး

((KOM said: ေသာက္ေရအိုးေပၚzif ခုထုိင္တာေတာ႕မေကာငး္ပါဘူး နုိင္ငံၿခားသားမ်ားက ေမးခဲ႕ရင္ဘယ္လိုရွငး္ၿပရမလဲ။။ ထြင္တာကေတာ႕ထြင္ႀကပါ. ဒါေပမဲ႕ ၿမန္မာရိုးရာကုိ ထိပါးသလိုဘဲခံစားရပါတယ္။ အဲဒီထဲကေရက အမြန္တၿမတတ္နဲ႕ထားၿပီးခတ္ေသာက္ရတဲ႕ေရပါ။ ႀကည္႕လုပ္ႀကပါဦး ပံု ႀကီးေတာ္ႀကီး.))

***
နည္းနည္းဝင္ၿပီး လွ်ာ႐ွည္ပါရေစ။ =D

ေန႔လည္က စီေဘာက္မွာ တေယာက္ေျပာသြားသလိုပဲ။ ေရေလာင္းအိမ္သာထဲမွာ ထည့္တာလည္း ဒီလုိအိုးမ်ိဳးပါပဲ။ အရင္ကဆို နယ္ေတြမွာ ထမင္းရည္ငွဲ႔ခ်က္ေတာ့... အဲလိုအိုးေဟာင္းထဲမွာ ထမင္းရည္ကို ထည့္၊ ဝက္ေမြးတဲ့လူေတြက လာသယ္တတ္တယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ ဘာမွ ေတြးမယ္မထင္ပါဘူး။ ေယဘုယ် အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုကို အမြန္အျမတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ တြဲေျပာမွသာ နား႐ႈပ္သြားရင္သြားမွာ။

ဒီလိုပါပဲ။ သစ္သားကေန တံတားခင္းေတာ့ နင္းေလွ်ာက္၊ ဆင္းတုေတာ္ထုေတာ့ ထုိင္႐ွိခိုး။
အိုးထဲ ေသာက္ေရထည့္ေတာ့ ခပ္ေသာက္၊ ထမင္းရည္ထည့္ေတာ့ ဝက္စာ၊ အိမ္သာေရထည့္ေတာ့ အိမ္သာေရအိုးပါပဲ။ တက္ထိုင္ေတာ့ ထိုင္ခံုျဖစ္ေရာ။

အဲဒီပံုကို ၾကည့္တာ ဘာဖီလင္ရလဲဆို တစ္ခုပဲ။
ေအာက္က အိုးမ်ား မေတာ္လို႔ ကြဲသြားရင္ ဒုကၡ။ =D

Ref: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=472462599554&set=a.472458389554.261028.780329554

***

ထိခိုက္လာေသာ စကားလံုးမ်ား

"... တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အကဲခတ္ရင္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကသည့္ မ်က္လံုးေတြကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မခြာႏိုင္ဘဲ ႐ွိၾကေလသည္။ သည္တဒဂၤသည္ပင္ မအိမ္ကံ၏ ဘဝတြင္ အရိပ္မ်ားစြာ ထုိးခဲ့ပါ၏။ ဘဝ ဘဝက ျပဳခဲ့ဖူးၾကေသာ ေမတၱာပါရမီသည္ ထိုခဏအတြင္း၌ပင္ ဝင္းကနဲ ျပက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စီးကဲ့သုိ႔ ႐ွိေလၿပီ။... ဘဝတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပုန္းသူကို ခုတခဏ ေတြ႕လုိက္ရသကဲ့သို႔ မ်က္လႊာမခ်စတမ္း ႐ွိခဲ့ၾက၏။"

(ခင္ခင္ထူး ရဲ႕ မအိမ္ကံ)

Bishan မွာေနတုန္း blog ေတာင္ စမေရးခင္မွာ ေ႐ႊအျမဳေတ ဖတ္ျဖစ္တုန္းကေပါ့။

အစကတည္းက မီေပမယ့္ အခန္းဆက္ကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ စ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္လၿပီး တစ္လ ဝယ္မိရင္းနဲ႔ လနည္းနည္းေက်ာ္ၿပီးမွ အျမည္းဖတ္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၃ ပိုင္းေလာက္ထိ ဖတ္ၿပီး စာအုပ္လည္း ဆက္မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အထက္က စာပိုဒ္က မအိမ္ကံ နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း စေတြ႕တဲ့ အခန္းကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေပါ့။ 2001 ေလာက္က စလို႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ယွဉ္ၿပီး၊ စာေရာ ကဗ်ာေရာ မေရးျဖစ္ေတာ့တာဆုိေတာ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ အဆက္ျပတ္ေနၿပီ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကုိယ့္ဘာသာ ဒါမ်ိဳးေတြ ျပန္ေရးဖို႔ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနမိတယ္။

အဲဒီအခန္းေလးကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲကို ထိထိခိုက္ခုိက္ေရာက္သြားၿပီး စာျပန္ေရးခ်င္စိတ္နဲ႔ ရင္ေတာင္ခုန္လာသလို။

"ဘဝတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပုန္းသူကို ခုတခဏ ေတြ႕လုိက္ရသလို" ဆိုတာကို မၾကာခဏ သတိရမိတယ္။

ေနာက္ အခန္းဆက္ေရးျဖစ္ေတာ့ အဲဒီစာသားေလး ဖတ္ရတုန္းက emotion ကို ျပန္သတိရၿပီး အခန္းတခန္း ထည့္ေရးမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕တဲ့ အခန္းမွာ။

***
တခါတခါ ဘာမွဟုတ္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက မိမိရရ ထိခိုက္လာတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေမ့မသြားဘဲ ျပန္ျပန္သတိရၿပီး၊ စိတ္ထဲစြဲေနေတာ့တယ္။

"ဘာၿဖစ္မွန္းတစ္ကယ္ကုိယ္မသိခဲ႕ပါဘူး. ႀကာလာေတာ႕စိတ္ထိခုိက္လာတယ္။ ဘာၿဖစ္တာလဲ။ ဘာသေဘာလဲ .တစ္ကယ္နားမလည္နုိင္ပါဘူး. မွတ္မွတ္ရရ..ေက်ာငး္စာသင္ခန္း theater ထဲက စားပြဲခံုတစ္ခုမွ ေမွာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ၿငိမ္သက္ဝမး္နည္းဘူးခဲ႕တယ္။ နားမလည္နုိင္လြနး္လုိ႕။"

အဲဒီ အကြက္ကေလးကိုလည္း ဖတ္ၿပီးကတည္းက ခဏခဏ သတိရမိေအာင္ စြဲေနတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘာမွ မတတ္သာဘဲ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတဲ့ အားမလိုအားမရ ခံစားမႈကို အဲဒီ တကြက္တည္းကေန ေဖာက္ထြင္းၿပီး ျမင္ေယာင္လုိက္မိလုိ႔။

***
ေနာက္ ခုေလာေလာဆယ္ Boku No Imoto ဆုိတဲ့ ဂ်ပန္ကားတစ္ကားၾကည့္မိေတာ့ (ကား သိပ္မေကာင္း) ျပကြက္ကေလးတခ်ိဳ႕က လာထိတယ္။

အစ္ကိုျဖစ္သူ surgeon ကို ညီမကေလးက "ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့..." "ဟုိးတုန္းကေပါ့..." "အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ေလ..." ဆုိၿပီး အေၾကာင္းအရာတခုခုကုိ ျပန္ျပန္ေျပာတဲ့ အခန္းတခ်ိဳ႕ပါတယ္။

အေဝးမွာေရာက္ေနတုန္း (ကိုယ္တိုင္လည္း အေဝးမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ သိကၽြမ္းပတ္သတ္ခဲ့သူေတြလည္း သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာဌာနေတြနဲ႔ အေဝးမွာ) ဆုိေတာ့ ဟိုးတုန္းကလုိ႔ အစခ်ီၿပီး လြမ္းလို႔ေကာင္း၊ ေျပာလုိ႔ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ ၾကည့္မိေတာ့ အဲဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ စာျပန္ေရးခ်င္လုိက္တာလို႔ ျဖစ္မိတယ္။

***
တခါတခါ စြဲမိတာေတြက ဘယ္ကဆုိတာ မွတ္မိၿပီး သိေနရင္ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။
တခါတခါက် စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတာေတြကို ကိုယ့္ဟာလို အထင္ေရာက္ၿပီး ထည့္သံုးမိတာ ႐ွိေသးတယ္။

ခုပဲ ဝိုင္ဝိုင္းသီခ်င္း နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ၾကားမိတယ္။

***
အဲလိုပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပိုင္းေဟာင္းေတြထဲမွာ ဝင္းဝင္းလတ္ "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" ထဲက စကားတလံုး ပါသြားဖူးေသးတယ္။

"လတ္တေလာရထားေသာ ဘဝေပး အသိျဖင့္ ကိုယ့္ နားထဲတြင္ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံမ်ား ျမည္လာခဲ့၏။" ဆုိတာ...

အကုန္လံုး မတူေပမယ့္ အဲဒီသေဘာမ်ိဳးပါပဲ။

***
emotion ေတြ ထိခိုက္ ကူးစက္ၿပီး စာေရးျဖစ္ရတာမွာ အရသာတမ်ိဳး႐ွိတယ္။

***
photo from here

ဘလက္ခ္ေကာ္ဖီ

ကြၽန္ေတာ့္အေမက မနက္ ကြၽန္ေတာ္ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း ေျပာေလ့ရွိတာကေတာ့ “မင္းဟာေလ ဘို႐ူးပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဂၤလန္ျပန္ ဘိုဆန္တယ္ဆိုၿပီး ေကာ္ဖီကို သၾကားမပါ၊ ႏို႔မပါ၊ ဘာ အရသာမွမရွိဘဲ ေသာက္တတ္တယ္။ သိပ္ႀကီးက်ယ္မေနနဲ႔၊ သၾကားေလး၊ ႏို႔ေလး နည္းနည္း ထည့္ေသာက္စမ္းပါကြယ္။”

အဲဒီလို ေန႔တိုင္းနီးပါး ကြၽန္ေတာ္ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ အေမဟာ ေသသာသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘလက္ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာကိုႀကိဳက္လို႔ သၾကား၊ ႏို႔ မထည့္ဘဲေသာက္တယ္ ဆိုတာကို ယံုၾကည္မသြားဘူး။ အေနာက္တိုင္းဆန္တယ္လို႔ အထင္ခံခ်င္လို႔ ဘလက္ပဲ ေသာက္တယ္လို႔ ထင္သြားရွာပါတယ္။

(ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္း - အသည္း/ "ႏိုင္ငံျခားဆုိတာ ေဆာင္းပါးစုမွ")

***

ခုတ္ရာ နဲ႔ ႐ွရာ

ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုပါ။ အေသးစိတ္အခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေမ့ကုန္ၿပီ။
အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုက အားလပ္ရက္ ခရီးထြက္ အပန္းေျဖၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာလို႔ ဆိုပါတယ္။

ႏွစ္တိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွာ လူစည္ကားၿပီး လူငယ္ လူ႐ြယ္ေတြ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားႏႈန္းကလည္း ျမင့္တယ္။ ေဒသခံ ရဲစခန္းမွာ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ေခါင္းက်ိန္းေနရတယ္ ဆိုတယ္။ အမႈျဖစ္လို႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ရတဲ့ လူငယ္လူ႐ြယ္ဆုိတာလည္း အခ်ဳပ္နဲ႔ အျပည့္။ ဒီေတာ့ အမႈျဖစ္ႏႈန္းက်ေအာင္ ဆုိၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့နည္းေတြကို ေျပာင္းၾကည့္တယ္။ ျပင္းထန္ၾကည့္တယ္။ အဲဒါလည္း မရဘူးဆုိတယ္။ (လူငယ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ လိုတာထက္ ပို ျပင္းထန္လို႔ေတာ့လည္း ရမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဲအရာ႐ွိတစ္ေယာက္က ေျဖ႐ွင္းနည္း ေတြ႕သြားတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို စဉ္းစားရင္းနဲ႔ အပန္းေျဖလာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အမႈျဖစ္လို႔ အခ်ဳပ္ထဲ ဝင္ရတဲ့ ကိစၥဟာ ဂုဏ္ယူစရာလုိလုပ္ေနၾကတယ္ လို႔ သူက နားလည္သြားလို႔တဲ့။ အဲဒီေနရာကို အပန္းေျဖသြားလို႔မွ အခ်ဳပ္ထဲ မဝင္ခဲ့ရရင္ ေခတ္မမီဘူးဆုိတာမ်ိဳး လူငယ္ေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူက အခ်ဳပ္ထဲမွာ အျပစ္ေပးပံု ေပးနည္းကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြကို အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ ဆက္ဆံသလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံၿပီး အ႐ွက္ရေစမယ့္ မာန္ခ်ပစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းေတြသံုးတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဲဒီေဒသမွာ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ရေလာက္တဲ့ အမႈ မျဖစ္သေလာက္ နည္းသြားတယ္။

***
အသိ အင္ဂ်င္နီယာအန္တီ တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာ။
သူက '84 ဆင္း(ep က ပါ)။ သူတို႔ဆရာက ဗုဒၶဘာသာအသင္းပြဲတခုမွာ ေျပာဖူးတယ္တဲ့။
"ျခင္ လာကိုက္ရင္ မ႐ိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဒီျခင္ကို ကိုယ္က ႐ိုက္လိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ျခင္ေတြက လာကိုက္ဦးမွာပဲ"

အဲဒီ အန္တီက အဲဒီေနာက္ပိုင္း ျခင္ မ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။

ကိုယ့္လာေျပာရင္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လာကိုက္တဲ့ ျခင္ကို ႐ိုက္မိတာ ကိုက္ရေကာင္းလားရယ္လို႔ ေဒါသနဲ႔ ႐ိုက္မိတာ။ ေနာက္ထပ္ ျခင္ေတြက လာမကိုက္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ႐ိုက္တာ မဟုတ္လို႔။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားေျပာတဲ့ ဆရာရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတြကို အကုသိုလ္မလုပ္ဖို႔ တားတာ ဆရာလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါပဲ)

ေတြးမိတာက လုပ္ရပ္တစ္ခုကို တားႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ လုပ္တဲ့လူရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ အရင္းအျမစ္ကို အရင္ မိ ဖို႔လိုတယ္။

(အသက္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ ျခင္လာကိုက္ရင္လည္း မ႐ိုက္မိေတာ့ဘူး။
ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ သတိထားၿပီး ၾကည့္မိလို႔။)

***
ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆို သူငယ္ခ်င္းတစု မခ်က္တတ္ မျပဳတ္တတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာလုိ႔ ထင္တယ္။
အဲဒီအခါ ကိုယ့္ထက္အႀကီးေတြက ဒီမခ်က္တတ္တဲ့ကိစၥ ေဝဖန္ရင္ (သူတို႔ကေတာ့ မိန္းကေလးေတြတန္မဲ့ မခ်က္တတ္တာ ကိုယ္ေတြ ႐ွက္ပါေစေတာ့လို႔ ရည္႐ြယ္တာ) စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္သလိုပဲလို႔ အနီးစပ္ဆံုးေျပာရမယ္ထင္တယ္ (သိပ္မဆီေလ်ာ္မွန္း သိေပမဲ့ ဒီထက္ ဆီေလ်ာ္တာ မသိေတာ့လို႔)။ မခ်က္တတ္ဘူး မျပဳတ္တတ္ဘူး စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုတာကို ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကုိး။ "မတတ္ဘူး မတတ္ဘူး" ဆုိတာကိုပဲ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ေျပာခ်င္ၾကတာ။ ဆိုေတာ့... သူတို႔အေျပာေတြက အဲဒါေတြ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေအာင္ "ဆြ" ေပးတာနဲ႔ ပိုတူတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ အတန္းႀကီး အစ္မတေယာက္ဆို လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္စားဖုိ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံႏႊာတာ အခြံတခုလံုး ပါသြားေအာင္ ေျပာင္ေအာင္ မခြာရဘူး။ အေပၚယံ အေမွးပါးေလး က်န္ေနရမယ္လို႔ လက္ခ်ာေပးဖူးတယ္ ဆုိပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အဲဒီစကားက တမင္လုပ္ေျပာရတဲ့ ေပၚပ်ဴလာစကား ျဖစ္သြား႐ံုကလြဲၿပီး တျခား ဘာသက္ေရာက္မႈမွေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။

***
ဒီလုိပဲ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္လည္း သေဘာထားက အဲလိုဆန္ဆန္ေတြ ႐ွိၾကတယ္။

(သိပ္မၾကာေသးခင္က အင္တာနက္မွာပဲ ဖတ္မိတယ္ထင္တယ္။ ျမန္မာဆုိဒ္တခုမွာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာလည္း လူငယ္ေတြ သမိုင္းကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားမသိၾကေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့အေၾကာင္း...
အေမရိကန္လူငယ္တခ်ိဳ႕ကို ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းေမးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ျဖစ္ခဲ့မွန္းေတာင္ မသိဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကဆို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူးလို႔ေတာင္ လာေမးတဲ့လူကို ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္ ဆုိတယ္)

အေမရိကန္ပညာေရးစနစ္ေတာ့ ဘယ္လိုဆုိတာ မသိဘူး။

ကိုယ္ေတြတုန္းကလည္း ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ ညံ့တာ ဂုဏ္လုပ္စရာလိုလို ထင္ခဲ့တာပဲ။
ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္အရ သမိုင္း ပထဝီဆိုတာ ခုၾကည့္ ခုရတာပဲ။ ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္တိုက္စြမ္းရည္႐ွိရင္ အမွတ္ေကာင္းလို႔ ရတဲ့ ဘာသာေတြပဲ။ ဘာခက္လဲ။ ဘာဦးေႏွာက္သံုးရလို႔လဲ။ အဲဒီလိုအေတြးမ်ိဳးဆိုတာ ငယ္တုန္းကေတာ့ မသိဘူး။ ခု ဒီအ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လာတယ္။

ေနာက္ ဂ်ဴး "မိန္းမတစ္ေယာက္..." ထဲမွာ ယုေမာ္နဲ႔ ႏွင္း ေမာ္လၿမိဳင္က ဟိုတယ္တခုမွာ တည္းေနတုန္း ယုေမာ္က သူ႕စာတမ္းအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ "ႏွင္း ငယ္ငယ္က ပထဝီေတာ္သလား" လို႔ ေမးတယ္။ ႏွင္းက ေခါင္းယမ္းၿပီး "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" တဲ့။ (ဒီအေၾကာင္းထည့္ေရးရတာ "အို... ဘုရားေရ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လုိက္တာ") <<< ေယာက္ျပားႏွာသံျဖင့္ ဖတ္ရန္။

အဲဒီစာအုပ္ဖတ္ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္။ ၈ တန္းထက္ မပိုဘူး။ နားလည္း မလည္ဘူး။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပ်င္းလည္းပ်င္းတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထက္ ေစာထြက္တဲ့ "နံရံ၏ အျခားတဘက္" ဖတ္တုန္းက နားလည္ေပမယ့္ "မိန္းမတစ္ေယာက္..." က်ေတာ့ သေဘာတရားေရးရာေတြက ပိုျမင့္တယ္ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏွစ္အုပ္လံုး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္စာရင္းထဲမွာ မပါဘူး။ ထားပါေတာ့။

ေျပာခ်င္တာက "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" လို႔ သူမ်ားအေျပာကို ဖတ္လုိက္ရတာကုိပဲ အရသာ႐ွိလိုက္တာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေတာင္မွ တကယ္တမ္း ကိုယ္က ဘယ္ဘာသာရပ္ရယ္လို႔မွ အထူးတလည္ အထင္ႀကီးတာ အထင္ေသးတာ မ႐ွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ ႐ွိပံုရတယ္။

ေနာက္ ေက်ာင္းအၿပီးမွာ ၆ တန္းနဲ႔ ၄ တန္းကေလးကို လပိုင္းေလး စာသင္ျဖစ္တာရယ္၊ တျခားကေလးေတြကို စပ္စုမိသေလာက္ရယ္နဲ႔ ႀကံဳသေလာက္ကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြကို အေလးမထားစိတ္ ႐ွိတယ္။ အဲဒါလည္း ကိုယ္ေတြတုန္းကလိုပဲ၊ သူ႕တို႔ဘာသာ သိသိႀကီးနဲ႔ ႐ွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မသိလိုက္ဘဲ ႐ွိေနတာ။ အတန္းငယ္ေတြမွာ မသိသာဘူး။ အလယ္တန္းေလာက္က စလို႔ သိသာတာ။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီလူေတြ သိပၸံလိုင္းသပ္သပ္ (ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာလို) ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ၿပီးေရာ။ (အားလံုးေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိမွာပါ)

ကေလးတို႔/ လူငယ္တို႔ မေျပာနဲ႔ ကိုယ္ေတြမွာေတာင္ အဲလိုစိတ္ ႐ွိႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က ဘယ္ပညာရပ္ကို အဓိကထား သင္ထားပါေစ၊ တျခား ကိုယ္နဲ႔ မတူတဲ့ ပညာရပ္ကို အေလးမထားစိတ္႐ွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔ သိတဲ့ အသိက တျခား၊ "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာက တပိုင္းေပါ့။

အဲဒီအခါ ညံ့ရပါ့မလားလို႔ သြားအျပစ္တင္ရင္ ပိုဆိုးသြားမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔က ညံ့တာကိုပဲ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္ေနတာေလ။ ေနာက္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားကလည္း အေၾကာင္းတခ်က္ေပါ့။ ဘယ္ဟာက solution ပါလိ႔ု ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဟာက solution မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာကိုပဲ ေျပာတာပါ။ တစံုတရာကို တန္ဖိုးထားေစခ်င္ရင္ေတာ့ တန္ဖိုးသိေအာင္ လုပ္မွပဲ၊ အျပစ္ဆိုတဲ့နည္းနဲ႔ မရဘူး။

(သိပၸံလိုင္းကလူ (အထူးသျဖင့္ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ) ကို ဝိဇၨာပိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မသိရေကာင္းလားေတာ့ သြားမေျပာမိေစနဲ႔။ "ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံကို အကုန္ေျပာင္ေအာင္ မႏႊာရဘူးေနာ္" ဆုိတာထက္ ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္)

*** 
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ပ်င္းလို႔။

***

လက္႐ွိ အေတြးမ်ား

၁) ဟင္းခ်က္စရာ ေဈးဝယ္မယ္ဆိုရင္ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ခ်ိန္ ဝယ္မွသာ ဟိုဟာလဲ ဝယ္ခ်င္ ဒီဟာလဲ စားခ်င္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ပါလာတယ္။ ႐ံုးဆင္း ညေနစာ အရင္ဝင္စား ဗိုက္ျပည့္ၿပီးမွ ntuc ဝင္ရင္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ပါမလာဘူး။

အဆာခံၿပီးမွ ေဈးဝယ္တာေကာင္းတယ္။

၂) ခုတေလာ သတင္းပလင္းေတြ ဖတ္မိတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ ကိုယ္ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနတာလဲဆိုတာ မသိၾကဘူးထင္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆန္႔က်င္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အမူအက်င့္ စနစ္အတိုင္းပဲ လုပ္ျပ ကိုင္ျပ ဆက္ဆံျပ သ႐ုပ္ျပေနၾကသလိုပဲ။ အဲဒီစနစ္ကို ဆန္႔က်င္ပါတယ္ ဆန္႔က်င္ပါတယ္ ဘယ္လုိမေကာင္းတာပါလို႔ အတိအလင္းေအာ္ေနတဲ့ အမ်ားစုက ပိုၿပီး အဲဒီစနစ္က အခ်ိဳးအတိုင္း ခ်ိဳးျပတတ္တယ္။ ၾကာလာေတာ့ 'ဆန္႔က်င္တယ္' ဆုိတဲ့ ဗမာစကားက 'ပံုတူကူးတယ္' လို႔ေတာင္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေနသလား ထင္မိေတာ့တယ္။ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တင္ထားတဲ့ စံက တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ရင္းမွာ စြဲၿပီး လုိက္လုပ္မိေနတဲ့ စံက တစ္မ်ိဳးထင္တယ္။

ေ႐ွ႕ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားမွ ေနာက္ႏြားတသိုက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္တယ္ ဆုိတာ ႏြားေတြအတြက္ပဲ မွန္သလားမသိ။ လူေတြက် ေ႐ွ႕ေဆာင္လမ္းျပက ေျဖာင့္ေနေအာင္ သြားျပလည္း ေနာက္ကေန ေကြ႕ေကာက္ၿပီး လိုက္ခ်င္လိုက္တာပဲ။

ေ႐ွ႕ေဆာင္သူအေနနဲ႔ သူ႕အေဝးကလူေတြထက္ သူ႕လက္တကမ္းက လူေတြကို သူနဲ႔ တထပ္တည္းက်ေနေအာင္ (သူ႕ေျခရာနင္းႏိုင္ေအာင္) အရင္လုပ္ဖို႔ ပိုလိုလိမ့္မလား ေတြးမိတယ္။

၃) 'ေလးစားတယ္' ဆိုတာ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ကြယ္ပုန္းဖို႔ အားကိုး႐ွာတာကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေ႐ွ႕ကေန ခံေပးလို႔ ခံတပ္ႀကီးလို သေဘာထားတာကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ လူရဲ႕ (သတၱိကို လိုက္မမီေတာင္) စိတ္ေနသေဘာထား၊ အမူအက်င့္ကို ေျခရာနင္းႏိုင္မွပဲ 'ေလးစားတယ္' လို႔ေျပာတာ အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ထင္တယ္။ ခု ခက္ေနတာက ေျခရာနင္းဖို႔ထားလို႔ အဲဒီလူ သြားေနတဲ့ လမ္းကို အနီးကပ္ေနတဲ့တခ်ိဳ႕ေတြ နားေတာင္လည္ၾကရဲ႕လား မသိဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။

တကယ္နားမလည္တာက ကိုယ္တိုင္ပဲလားေတာ့ မသိ။

၄) ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စိတ္အခန္႔မသင့္စရာနဲ႔ ႀကံဳရၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ ႏွေျမာစရာေကာင္းတဲ့အရာ တစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒါ 'ပိုက္ဆံ' မဟုတ္ဘူး။ လြယ္လင့္တကူ ထြက္လာတဲ့ 'ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ'။ ေငြေရးေၾကးေရးအကူအညီဆိုတာ လိုအပ္ေနတာ၊ အခက္အခဲျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေတြ႕ၾကားသိလို႔ ေပးတာ။ ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္း မဟုတ္ဘူး။

ႏိုင္ငံျခားေရာက္ၿပီး ေငြေၾကးနဲ႔ ပညာအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ လူခ်င္းအတူတူ ဘယ္သူကမွ ပိုၿပီး သနားစရာ မေကာင္းဘူး။ ၿပီးၿပီးေရာ ပစ္စလက္ခတ္သေဘာထားရေအာင္ ဘယ္သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈကမွလည္း ပိုၿပီး တန္ဖိုးမနိမ့္ဘူး။

၅) မႏွစ္ကေရာက္လာတဲ့ 'ေလ႐ူးသုန္သုန္' ကို ဒီႏွစ္မွ ဖတ္ျဖစ္ၿပီး စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီးရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ စိတ္ဓါတ္၊ ဘဝေတြ အပ်က္ခံ စစ္ျဖစ္ၿပီးမွသာ တခုခု ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္ ဆိုသေ႐ြ႕ (တနည္း စစ္ကိုေ႐ွာင္ၿပီး လိုခ်င္တဲ့အေနအထားကို မဖန္တီးႏိုင္သေ႐ြ႕) လူ႕အျဖစ္ဟာ ဂုဏ္ယူစရာမေကာင္းေသးဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေအးရာေအးေၾကာင္းလမ္းကို တဖက္တည္းက ေ႐ြးလို႔မရေပမယ့္၊ စစ္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ တဖက္တည္းက ေ႐ြးလိုက္လို႔ရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ခက္သားပဲ။

၆) အရင္က ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ actor ေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္ျပတာဟာ ၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ကို လိုက္ေသာက္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ရာေရာက္တယ္တို႔ ဘာတို႔ သိပ္လက္ခံလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္မွ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာ။ ခုေတာ့ တမ်ိဳးေတြးမိတယ္။ ၾကည့္တဲ့လူက အဲဒီဘက္ကို ကိုင္းၫႊတ္ေနရင္ ကိစၥ႐ွိတယ္။ အလကားေနရင္း ေသာက္ျပတာထက္ အေၾကာင္းတခုခုနဲ႔ ေသာက္ျပရင္ ပိုေတာင္မွ ကိစၥ႐ွိေသးတယ္။ Long Vacation ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးေပါက္လာတာ။

***

ကာတြန္း

facebook က ေတြ႕တာ။
လတ္တေလာအတြက္ ဟာသေတြ ကာတြန္းေတြ ဖတ္ရင္ ရီေတာ့ ရီရပါရဲ႕။ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔။

ဒါေပမဲ့ ဒီတခုေတာ့ အရမ္းဟားရလို႔ share ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာ။

ပိုင္႐ွင္ ကန္႔ကြက္ရင္ေတာ့ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။

***

မမ ႏွင့္ ဆက္စပ္ရာ

ေရးရင္းနဲ႔ မမအေၾကာင္းတင္မကဘဲ ဆက္စပ္ရာေတြ ေတြးမိလာတာ ခ်ေရးထားလိုက္တယ္။ မမအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္မွ ျပန္ဆက္ေတာ့မယ္။

***
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်၊ တြန္းအား၊ ၿပီးေျမာက္မႈ

မမက ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ႐ွိတယ္လို႔ ယူဆပံုရတယ္။ ေနာက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အေျခအေနေတြလည္း ႐ွိတဲ့အခါ မမေတာင္မွ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ေသးတာပဲ ဆုိတဲ့ စကားကို သူေျပာတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္တန္စြမ္းဆိုတာ တခုခုကို ရေအာင္ယူဖို႔ တြန္းအား မဟုတ္ဘူး။ တခုခုကိုရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ ကာယကံ႐ွင္မွာ အဲဒီအရာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ တန္ဖိုးထားစိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္စိတ္ ႐ွိဖို႔လိုတယ္။

တန္ဖိုးထားစိတ္ ဆိုတာကို ထပ္႐ွင္းလို႔ မတတ္ေတာ့ဘူး။ ယံုၾကည္စိတ္ ဆိုတာေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ ဘယ္လုိ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မယ္ မသိ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစံုတရာကို ႀကိဳးစားၿပီး ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့ရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနေပ်ာ္ႏိုင္မွာပဲလို႔ ေသခ်ာယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ပဲ။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔ပတ္သတ္သည္ျဖစ္ေစ အဲဒီစိတ္ႏွစ္ခု႐ွိမွ ရေအာင္ႀကိဳးစားလုိတဲ့ ဆႏၵေပၚမယ္။ ဆႏၵ႐ွိၿပီဆိုရင္ နည္းလမ္းကို သူမ်ားက လာေပးဖုိ႔ မလိုဘူး။ ဆႏၵ႐ွိတဲ့သူအဖို႔ သူလိုခ်င္တာရဖို႔ နည္းလမ္းကို သူ႕ဘာသာ မရ, ရေအာင္႐ွာတယ္။ အေျခအေနကိုလည္း သူ႕ဘာသာ မရ, ရေအာင္ဖန္တီးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္မွာ အေကာင္းဆံုးသက္ေသျပစရာ႐ွိတယ္။ အဲဒါ မမ ကိုယ္တိုင္ပဲ။

10 တန္း result ထြက္လာေတာ့ အေၾကာင္းသိ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြအတြက္ မထူးဆန္းပါဘူး။ ကိုယ့္တြက္လည္း မထူးဆန္းဘူး။ (အဲဒါအတြက္ ခံစားတာ ၂ ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္) မမကေတာ့ သူ႐ွိရက္နဲ႔ အမွတ္မေကာင္းရေလလို႔ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မမ႐ွိလို႔သာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေအာင္တာလို႔ သိေနပါတယ္။ (မလုပ္ခ်င္လုိ႔ကို မလုပ္ဘူးလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားတဲ့ ဘာသာေတြ ႐ွိေနတာ သိၾကားမင္း ဆင္းလာသင္လည္းပဲ ဒီထက္ေတာ့ ပိုစရာမ႐ွိဘူးထင္တယ္)

ကုိယ့္ကို အနီးကပ္စာသင္ေပးခဲ့ရတဲ့သူေတြ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ၾကမယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္း ျပန္နားလည္လာတယ္။ နားလည္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘဝကို 10 တန္းကေန ေနာက္တခါျပန္စလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ျပန္လုပ္မိမွာပဲ။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္မထားႏိုင္တဲ့အရာအတြက္ အထင္ႀကီးစိတ္ မ႐ွိသလို၊ အထင္ေသးစိတ္လည္း မ႐ွိ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အထင္အျမင္ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ထည့္မစဉ္းစားရင္၊ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီး အေျခအေနေပးရင္ ဘြဲ႕တစ္ခုေတာ့ ယူရမွာပဲလို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မ႐ွိခဲ့ရင္၊ ပညာကို ဂုဏ္ပကာသနတရပ္အေနနဲ႔ မမက္ေမာတတ္ရင္ (ပညာေရးကို အသံုးခ်ၿပီး မရပ္တည္ခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္) ဘြဲ႕ဆိုတာ ယူစရာကိုမဟုတ္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးနားက တကၠသိုလ္ ၂ ခုကို ႀကိဳက္တာေ႐ြးတက္လို႔ရရက္နဲ႔ ဘာေက်ာင္းမွ ဆက္မတက္ေတာ့တဲ့တစ္ေယာက္ကို မွားလုိက္ေလလို႔ ခုခ်ိန္ထိ မထင္ဘူး။ (တခုေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ ဘြဲ႕မယူဘဲ အလကားထိုင္ေနတာမဟုတ္လို႔ေပါ့။ သူ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနလို႔ေပါ့။ ဆုိလုိတာက ေက်ာင္းပရဝုဏ္က မဟုတ္ဘဲ ျပင္ပကမၻာကေန သူ မ်ားစြာ သင္ယူႏိုင္ခဲ့လို႔ေပါ့)

ဒီလိုေျပာတာ ပညာဟာ အလကားလို႔ ဆုိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။

***
အေဆာင္

ေက်ာင္းမွာ မမတို႔က ေနာက္ဆံုး အေဆာင္ေနရတဲ့ batch ေပါ့။ 96 မပိတ္ခင္မွာ အေဆာင္ထမင္းဆိုတာ ႀကံဳလုိက္ရၿပီး၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေဆာင္မွာ ေနပဲ ေနရတယ္။ ထမင္းမေကၽြးေတာ့ဘူး။

မမေျပာတဲ့ အေဆာင္က အစဉ္အလာတခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိတယ္။ ပါလာထဲမွာ တီဗြီဆင္းၾကည့္ၾကၿပီဆို အတန္းႀကီးေတြအတြက္ အငယ္ေတြက အလိုက္တသိနဲ႔ ေနရာေကာင္းခ်န္ထားေပးၾကတာမ်ိဳး၊ အတန္းႀကီးေတြ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မွာ အငယ္ေတြက ေဝယ်ာဝစၥသြားလုပ္ေပးတတ္ၾကသလို၊ အငယ္ေတြ ေျဖခ်ိန္မွာလည္း အတန္းႀကီးသမားေတြက စာကူက်က္ေပး၊ မွတ္စုထုတ္ေပး၊ စေပါ့လုိက္ေပးတာမ်ိဳး။ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႕ၾကရင္ေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကားမွာ ပတ္သတ္မႈ႐ွိတဲ့ သိသိမွတ္မွတ္ ပံုစံေတြနဲ႔။

ေနာက္ေတာ့ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္တယ္။ လူေတြက အုပ္စုႀကီးတစ္ခုဆိုတဲ့ သေဘာကေန အုပ္စုေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ့္ အစုကလြဲရင္ က်န္တာေတြ စိတ္ထဲ မထည့္ၾကေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ယွဉ္ၾကည့္စရာမ႐ွိေတာ့ မသိသာဘူးေပါ့။ မမတို႔ batch က ေ႐ွ႕မီ ေနာက္မီျဖစ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ အေျပာင္းအလဲက သိသာခဲ့တယ္။

ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိတဲ့လူေတြက ေသခ်ာသိလိမ့္မယ္။

***
႐ူးလို႔မရပါ

မမ အိမ္လာအိပ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ သူ စာလုပ္ေနတာ ၾကည့္၊ သူ႕စာအုပ္ေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ေျပာတတ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းသာ တက္ရရင္ ႐ူးရင္႐ူး၊ မ႐ူးရင္ က် ဒီ ၂ လမ္းပဲ႐ွိတယ္လို႔။ (ဘာျဖစ္လုိ႔မွန္းမသိ အဲေလာက္သာ စာလုပ္ရရင္ ႐ူးမွာပဲခ်ည္း ထင္ေနတာ)

သူတို႔ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စာေၾကာင့္ စိတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္တယ္ (ေပါက္ထြက္သြားတယ္) ဆုိတာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လို႔မရဘူး။ သူ႕အဆင့္နဲ႔သူ လုိအပ္ခ်က္ေတြ႐ွိတယ္။ စာကို ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ သည္းႀကီးမည္းႀကီး လုပ္ရမယ္။ အဲလို လုပ္ၿပီး သူလုပ္သေလာက္ ရလဒ္က ျပန္မရရင္ အဲဒီအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံ ခံစားၿပီးမွ စိတ္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းစတာ လုိ႔ ထင္တယ္။ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲ က်ရင္ေပါ့ေလ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေျဖေနတုန္းတန္းလန္းမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္) သိရသေလာက္ေတာ့ အဲဒီအဆင့္အတိုင္း သြားတာပဲ။

ကိုယ့္ဘာသာလည္း နားလည္သြားတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းတက္သည္ျဖစ္ေစ စာေၾကာင့္ေတာ့ ႐ူးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဖ်ာလိပ္ၿပီးသာ ျပန္လာရမွာ။

***

မမ

ဘဝထဲက တခ်ိဳ႕အမွတ္တရေတြကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနရတာ ေကာင္းတယ္။

အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထားခဲ့ရၿပီဆိုရင္၊ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ႐ွိခဲ့တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေဝးေနခဲ့ၿပီဆိုရင္...(တနည္းအားျဖင့္) ပစၥဳပၸန္နဲ႔ အတိတ္က အဟပ္ကြာသြားၿပီ ဆိုရင္ေပါ့။

အဲဒီအမွတ္တရေတြကို ခ်ေရးထားမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ျပန္စဉ္းစားရတာ ခ်ိဳၿမိန္သေလာက္ လစ္ဟာတယ္။ အိပ္မက္ေကာင္းတခုကို မက္လိုက္ရသလိုပါပဲ။ မက္ေနခ်ိန္မွာ မသိတတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ေပါ့လြင့္ေပ်ာ္ပါး၊ ႏိုးလာေတာ့ တမ္းတစိတ္ကလြဲလို႔ ဘာမွ မက်န္ခဲ့ဘူး။

***
မမအေၾကာင္း ဆက္ေရးမယ္လို႔ ျပန္စဉ္းစားခ်ိန္မွာ ခုတေလာေလးမွာ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကည္ေအး စာသားတခ်ိဳ႕ ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္။

"ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီသာယာလွတဲ့ ဂီတတၿမံဳကို ႀကံဳရင္ သီတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္တာ နားလည္မိတယ္။ ဂီတေပးတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ကိုယ္နဲ႔ မတန္တဆ ရေလေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ဆုလာဘ္ပဲလို႔သာ ဆုိခ်င္တာ အံ့ဩစရာ မဟုတ္ဘူးေလ"

(သီတို႔ ႐ြာ - ၾကည္ေအး)

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူေကာင္းလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ တခါတေလ ကိုယ္နဲ႔ မထိုက္တန္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့လူေတြနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါ ဘဝမွာ မတန္တဆရတဲ့ ဆုလာဘ္လို႔သာ ကိုယ္လည္းပဲ ထင္ခ်င္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေလေတာ့ တခုခု ႀကံဳရၿပီဆို (ပညာသိနဲ႔ မဟုတ္ေတာင္၊ သညာသိနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္) ကံ ကံ၏အက်ိဳးကိုပဲ ေတြးမိလာတတ္တယ္။

ဒီေတာ့ ေက်းဇူးတင္စရာ႐ွိ လက္ေတြ႕ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ရာေတြကိုသာ ေက်းဇူးတင္ရတယ္၊ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဘာသာ မပ်က္မကြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလို လူေတြနဲ႔ ဆံုဖို႔ အေၾကာင္းတရားေတြကို အဓိက ဖန္တီးခဲ့တာ (ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ) ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ မဟုတ္လား။ (အဲဒီလို အေကာင္းအမြန္ေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြနဲ႔ ႀကံဳရတာေတြေတာ့ ခ်န္ထားလိုက္တယ္။ ထည့္မေျပာေတာ့ဘူး။ အတိတ္နဲ႔ ခု ကိုယ္ မေကာင္းခဲ့တာေတြ ေပၚကုန္မွာစိုးလုိ႔)

***
မမနဲ႔ စေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚက အၿပံဳးကုိ ျမင္တာနဲ႔ သိလိုက္တယ္။ တစိတ္တည္း တဝမ္းတည္း ေပါင္းလို႔ရမယ့္သူ... လို႔။ ကိုယ္တိုင္ ဘာသာေရးအက်င့္အႀကံ ဘယ္ေလာက္ေတာင္နည္းလည္း ေရစက္ ဆုိတာကိုေတာ့ လက္ခံမိတဲ့သူ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ (လက္ခံတာနဲ႔ ယံုၾကည္တာဟာ မတူဘူးလို႔ ထင္တယ္။ လက္ခံတယ္ဆိုတိုင္း ယံုၾကည္စိတ္ေၾကာင့္ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာ။ ကိုယ္လို စရဏအား နည္းတဲ့သူအတြက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္လို႔ လက္ခံတာျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္)

တကယ္တမ္းက် ကိုယ္က အေပါင္းအသင္းမ်ားမ်ားဆံ့တဲ့လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တေနရာတည္း ေန၊ တသမတ္တည္း လူေတြနဲ႔ ေပါင္းလာခဲ့ရတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ၊ အေျခအေနေပးတာေၾကာင့္ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေတြ႕သိဆက္ဆံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေရစက္ ဆိုတာကို ပိုပိုၿပီး လက္ခံမိဖို႔ အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လာရျပန္တယ္။

အခ်ိဳးအေကြ႕၊ အေျပာင္းအလဲေတြ ေတြ႕တိုင္းမွာ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းခဲ့ရသူေတြဟာ အဲဒီလို ေရစက္႐ွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာ မ်ားတယ္။

***
1996
မမနဲ႔ စေတြ႕ရတဲ့ႏွစ္က ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုမွာေပါ့။

သြားေရးလာေရးခက္တဲ့ ျပည္နယ္သူကေလး။ အသားညိဳညိဳ၊ လူမ်ိဳးကို တန္းခနဲသိသာေစမယ့္ အသံဝဲဝဲ၊ အရပ္ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္နဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ ဘာမွ မထူးျခားသလို သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ပါပဲ။ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး၊ စကား ေသခ်ာေျပာဖူးရင္ေတာ့ ႐ိုးသားတာ၊ ေအးေဆးတာအျပင္၊ ခုိင္မာတာ ထက္ျမက္တာေတြ ျမင္သာမယ္ ထင္တယ္။

"႐ိုးသားေအးေဆး" လို႔ ဝိေသသ ျပဳၿပီး ေျပာရမယ့္သူေတြ ကိုယ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီးကို ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဂုဏ္ပုဒ္က တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ သာမန္မွ်သာဆိုရမယ့္ မေျပာပေလာက္တဲ့ စ႐ိုက္လကၡဏာျဖစ္ၿပီးေတာ့၊ တခ်ိဳ႕လူေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ ထူးျခားတဲ့အရည္အေသြးတစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဒါကို ဒီထက္႐ွင္းသြားေအာင္ ေျပာျပဖို႔ေတာ့ခက္တယ္။

အသက္ ၂ ႏွစ္ ပိုႀကီးတာဆုိေတာ့ အစ္မတစ္ေယာက္လို၊ စာသင္ (guide) ေပးခဲ့တာဆုိေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္လုိ၊ ၈ ႏွစ္နီးနီးေလာက္ အတူေန အတူစား အတူသြားေတြ လုပ္ခဲ့ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိပါပဲ။

* ဘာကိုမဆို စိတ္ေအးလက္ေအး လုပ္တတ္ၿပီး ဇြဲေကာင္းတာ
* စိတ္အလိုမလိုက္ဘဲ လုပ္သင့္တာ လုပ္ဖို႔၊ မလုပ္သင့္တာ မလုပ္ဖို႔ သတိ အၿမဲ႐ွိတာ
* တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ႐ွိတာ အဲဒါေတြက စလုိ႔...
* လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ေျခလွမ္း ဖြဖြလွမ္းတာအဆံုး
ကိုယ္ လိုက္အတုယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ နည္းနည္းကေလးေတာင္ တူမလာခဲ့ဘူး။ ဘယ္တူပါ့မလဲ သူက သူပဲ။ ကိုယ္က ကိုယ္ပဲ။

(ခုေလာေလာဆယ္ စကားလက္အိုဟာရာ အေၾကာင္း ဖတ္ေနမိတယ္။ စကားလက္က အမ်ားအျမင္မွာ သူ႕အေမလို ခ်ိဳသာသိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ၿပီး အစဉ္အလာေတြ ထိန္းသိမ္းတဲ့သူ၊ ၾကင္နာတတ္သူ၊ ရက္ေရာတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တကယ္တမ္းက် သူက အဲဒါေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕မွာ ႐ွိတဲ့၊ မ႐ွိတဲ့ ဗီဇစိတ္ကို မရိပ္မိဘဲ သူက်င္လည္ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က စံလို႔ သတ္မွတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြဟာ (သူ အလို႐ွိရာ အားလံုးရမယ့္) တခ်ိန္က်ရင္ အလိုလို ျပည့္ဝသြားမယ္လို႔ အထင္ေရာက္ေန႐ွာတယ္)

ဆက္ေျပာရရင္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေတြက်ေတာ့ မမေလွ်ာက္တဲ့ဆီကို အတူတူဝင္တာ တျပည္နယ္လံုးမွာမွ သူ႕အျပင္ တျခားၿမိဳ႕က မိန္းကေလးတေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္သြယ္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ၂ ခုတည္းသာ ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းထဲက မေတာ္လို႔မ်ား ၿမိဳ႕ထဲေက်ာင္းမွာက်ခဲ့ရင္ ၿမိဳ႕စြန္က ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းၾကမယ္ လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတယ္ တဲ့။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ စိုးရိမ္သလိုလည္း ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ တျပည္နယ္တည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း သူတို႔တက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ထိ တတန္းတည္း၊ တခန္းတည္း အတူတူေနသြားခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ကသာ မမ ၿမိဳ႕ထဲေက်ာင္းကို ေျပာင္းၿပီး တက္ပါလားလို႔ ခဏခဏ အႀကံေပးမိတယ္။ (အမွန္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ guide က ဘယ္ေက်ာင္းမွာ တက္ေနတာေလ လို႔ ႂကြားခ်င္တာနဲ႔ ပိုႂကြားလို႔ေကာင္းမယ့္ေက်ာင္း ေျပာင္းခိုင္းမိတာ)

မမတို႔ႏွစ္က 10 တန္းေအာင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မွ မေစာင့္ရဘဲ တကၠသိုလ္ တက္ရတယ္ (သူတို႔ေ႐ွ႕က စီနီယာေတြနဲ႔စာရင္ေပါ့ေလ)။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္မွ မတက္လိုက္ရဘဲ အၾကာႀကီး ျပန္ပိတ္သြားျပန္တယ္။ 2 ႏွစ္တိတိၾကာေအာင္ ပိတ္လုိက္တယ္။ သူတို႔ျပည္နယ္ကလဲ သြားဖို႔လာဖုိ႔ခက္၊ ေက်ာင္းကလဲ ခုပဲ ျပန္ဖြင့္မလုိ၊ ေတာ္ၾကာပဲ ျပန္ဖြင့္မလုိျဖစ္ေတာ့ မျပန္ျဖစ္ဘဲ ရန္ကုန္မွာပဲေနၿပီး စာလည္းသင္ရင္း၊ အထည္ခ်ဳပ္တစ္ခုမွာလည္း အလုပ္ဝင္လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ အထည္ခ်ဳပ္မွာ အတူလုပ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက မမ ဘယ္က ေက်ာင္းသူဆိုတာ အတူလုပ္ေနတုန္းက လံုးဝ မသိလိုက္ၾကဘူး ဆိုတယ္။

ကိုယ့္ guide ျဖစ္လာခ်ိန္မွာလည္း ေရစက္႐ွိလို႔သာ ဆံုရတယ္၊ စ႐ိုက္သဘာဝခ်င္းက တျခားစီျဖစ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေခ်ာ္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။

မမတို႔ၿမိဳ႕မွာ အဲဒီအခ်ိန္ထိ လွ်ပ္စစ္မီးမ႐ွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႕ေက်ာင္းသူဘဝ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ညေစာေစာအိပ္၊ မနက္ေလးနာရီေလာက္ထၿပီး စာက်က္လာခဲ့တာ။ ကိုယ့္က်ေတာ့ ညဘယ္ေလာက္ ညဉ့္နက္နက္ ေနႏိုင္ၿပီး၊ မနက္ ေစာေစာထဖို႔ဆို ေသေတာ့မလုိ ေၾကာက္တယ္။

သူက စာတပုဒ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်က္၊ ၿပီးရင္ အကုန္ စာ႐ြက္ၾကမ္းေပၚ ျပန္ခ်ေရး။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ အမွားကင္းတဲ့ထိ ျပန္ခ်ေရးၿပီးမွ လက္လႊတ္တယ္ ဆုိတယ္။ ကိုယ့္က်ေတာ့ ပါးစပ္က ဗလြတ္ဗလြတ္႐ြတ္ၿပီး သေဘာတရားေလာက္ရတယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဟုတ္လွၿပီထင္ေနတာ။

မမက သူ မလာမယ့္ ၃ ရက္အတြက္ စာက်က္ဖို႔ အခ်ိန္ဇယားဆြဲေပးသြားရင္၊ သူျပန္လာသင္တဲ့ရက္မွာ ကိုယ္က အဲဒီစာရင္းကေန က်က္ဖို႔ က်န္ေနတဲ့ စာေႂကြးစာရင္းကို အၿမဲ ျပန္ထုတ္ေပးတတ္တယ္။ ခု အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရတာ စာ႐ိုက္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္မိတယ္။

မမက ကိုယ့္ကို သူတက္တဲ့ ေက်ာင္းကို တက္ေစခ်င္တယ္။
"ညီမေလး ေက်ာင္းကို ေရာက္လာရင္ မမနဲ႔ အေဖာ္ရမွာ" လုိ႔ အၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။ (မမက ကိုယ့္ ညီမေလးလို႔ မေခၚပါဘူး။ အမ်ိဳးေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚတဲ့ အိမ္နာမည္ကိုပဲ ေခၚတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ထည့္မေရးေတာ့ဘူးစိတ္ကူးလို႔ နာမ္စားေျပာင္းလိုက္တယ္)

ကိုယ္က "10 တန္းစာေလာက္ေတာင္ မလုပ္ခ်င္တာ မမတို႔ေက်ာင္းကို တက္လုိ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ေရာက္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး" လုိ႔ ေျပာရင္ သူ အၿမဲ ေျပာတတ္တဲ့စကား႐ွိတယ္။

"ဘာလို႔ မေရာက္ရမွာလဲ။ မမေတာင္ ေရာက္ေသးတာပဲ"
"မမလုိလူမ်ိဳးေတာင္ ေရာက္ေသးတာပဲ"

အဲဒီခါတုိင္း ကိုယ္က မမေျပာစကားကို မလံုမလဲစိတ္ျဖစ္ၿပီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလွာင္တဲ့အေနနဲ႔ ေအာ္ရယ္တတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ရယ္ခ်င္လုိ႔ ရယ္လိုက္တာပဲလို႔သာ သိတာပါ။ ခုေတာ့ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ေအာ္ရယ္မိတာက မမေျပာစကားေပၚမွာ ေသခ်ာစိတ္နဲ႔ နားမေထာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔ ဆိုတာကို။ ကိုယ့္ ႀကိဳးစားလုိစိတ္၊ ပညာေရးကို တန္ဖိုးထားစိတ္အေၾကာင္း ကိုယ့္ဘာသာ သိေနတာကိုး။

***
2008 ဘေလာ့စကာစမွာ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူေတြ အေၾကာင္းကို ေရးမယ္ဆိုၿပီး စ ျခစ္ထားခဲ့တာ။ 2 ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိၿပီ။ မိုင္သီ့ အေၾကာင္းကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းမွ ဘေလာ့ေပၚေရာက္မလာေသးဘူး။ မရယ္ေၾကး မလြမ္းေၾကး က်ေတာ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကို ခ်ဲ႕ေရးမိတဲ့ ပို႔စ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။

2008 ေလာက္ကသာ အၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒီပို႔စ္ရဲ႕ တင္ျပပံုက တမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ခုေရးမိေတာ့ တပံုစံ ျဖစ္ေနတယ္။ လတ္တေလာ တိမ္းၫႊတ္ဝင္စားရာေတြက စာထဲမွာ အရိပ္လာထင္ေနလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မမအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္လိုစိတ္နဲ႔ ေရးပါတယ္။

ေရးမယ္ ဆိုေတာ့လည္း မမအေၾကာင္းမွာ ဘာကို ဆြဲထုတ္ေရးရမယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး။ ခုေန ဂ်ဴး ရဲ႕ အမွတ္တရ အေၾကာင္း ရီဗ်ဴး ေရးပါဆိုရင္လည္း ဘာကို ဆြဲထုတ္ ေရးရမွန္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလုိပဲ။ စိတ္ထဲ ေပၚလာတာေတြ ခ်ေရးလိုက္တာ အေတာ္ကို ႐ွည္လ်ားသြားလို႔ ေနာက္တပိုင္း ေနာက္မွပဲ ဆက္ေတာ့မယ္။ စိတ္တိုင္းလည္း မက် ဘာလိုေနမွန္းလည္း မသိဘူး။

to be continued

***
(ခ်စ္ေသာမမ သို႔)

pic from google

ဘိုဘိုလန္းစင္ ႏွင့္ စစ္ကူမ်ား

printscreen ဖမ္းထားတာ (၁)
facebook က note ကို pdf ေျပာင္းထားတာ (၂)

ကိုယ့္ ဦးေလးက သူ႕အေဒၚဆုိင္ ေစာင့္ေပးတာ ဆုိပဲ။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ေဆြခုနစ္ဆက္ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ လိုက္ၾကည့္ရင္ ျပည့္႐ွင္မင္းအစ သူဖုန္းစားအဆံုး႐ွိႏိုင္တာ ကိုယ္သိႏိုင္တာ မွတ္လို႔။ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ သူတို႔ ၾကားဖူး႐ံု႐ွိတာ... ဒီလုိ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးေတြနဲ႔ မပတ္သတ္ဖူးပါဘူး ထင္ေနမိတာ။

facebook က ကိုယ့္ friend list မွာ သူ႕လို ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးေတြ လိုက္အဒ္ ထားတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ မျမင္ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔ ဘေလာ့မွာ fb ကေန အဝင္မ်ားေနတာ ပံုမွန္မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ သိေနတယ္။ ဒါ အသိတေယာက္က ေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးလို႔ ဖတ္ရတာပါ။

ကိုဝတုတ္ကိုေတာ့ ေၾကာက္လို႔ ျပန္မေျပာရဲဘဲ သူ႕ရမ္းတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
ကိုဝတုတ္ဟာ တိုက္႐ိုက္ေျပာရမယ့္သူျဖစ္လုိ႔ တုိက္႐ိုက္ ေမးလ္နဲ႔ေျပာၿပီးဆုိတာ ထည့္ေရးခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ သိခ်င္ရင္ ဘာေတြေျပာလဲ ကိုဝတုတ္ကိုသာ တိုက္႐ိုက္ေမးေပေတာ့...

ေၾကာက္မလားဆိုၿပီး ဘာမွလည္း မဆုိင္ဘဲ ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတဲ့ အထာနဲ႔ ေျခာက္ၾကည့္တာ မရေတာ့ ရမ္းတယ္ျဖစ္ရျပန္ေရာ။ သူနဲ႔လည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ဘဲ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ဒီလိုအတုိင္းေလးပဲ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ခံေနမယ္လို႔ ထင္တာမ်ား အံ့ေတာင္ၾသယူတယ္။ တကယ္။

သူ႕ေၾကာက္ရေအာင္ သူ႕မွာ လူေတြေၾကာက္ရမယ့္ ေသနတ္႐ွိလို႔လား။
ဒါမွမဟုတ္ ေလးစားၿပီး ေၾကာက္႐ြံ႕ရမယ့္ ေျဖာင့္မတ္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိလို႔လား။
အဲဒါေလးပဲေျဖ။ အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခု ႐ွိေအာင္လုပ္။
ဒါမွ လူ႐ွိန္မွာ။

အဘိုးအဘြား ေကာင္းမႈနဲ႔ လူထု ဆုိတဲ့ နာမည္႐ွိ႐ံု၊ ဘိလပ္မွာ ေက်ာင္းတက္႐ံုနဲ႔ေတာ့ (အထင္ႀကီးတဲ့လူလည္း ႐ွိမွာေပါ့ေလ) ဘယ္သူကမွ ႐ွိန္ၿပီး ေၾကာက္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ မယံုရင္ အဲဒီလို ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတဲ့ နည္းမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္သူ႕မဆို သြားစမ္းၾကည့္ပါလား။ အကုန္ ျပန္ပက္တာ ခံရမွာပဲ။ သတၱိ႐ွိရင္ လုပ္ၾကည့္လုိက္။

word file နဲ႔ ကူးထားတာေလး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႕ကို ျပန္မေျပာရဲလို႔ ဘယ္သူ႕ရမ္းတယ္ဆိုတာ စဉ္းစားဖုိ႔ပါပဲ။

မွတ္တမ္း သက္သက္ပါ။ လံုးဝ (လံုးဝ) စိတ္မဆိုးပါ။

ကိုယ္ကေတာ့ လူတေယာက္ကို မေက်နပ္တာနဲ႔ သူ႕အမူအက်င့္မႀကိဳက္တာနဲ႔ အဲဒါေလးၾကည့္ၿပီး၊ သူနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္စုလံုး တန္ဖိုးျဖတ္လိုက္တာမ်ိဳး အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ မထင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ္ေတာင္မသိတဲ့ ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳးထည့္ၿပီး ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာလည္း ဘာမွ မျဖစ္။ (သူ႕ဘာသာသူ လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေနမွာေပါ့။ တကယ္သာဆိုရင္ အဲဒီလူကျဖင့္ လူထုမွာလုပ္ရလို႔ ဂုဏ္ေတာင္ယူေနဦးမလားမသိ။ အမွန္ကေတာ့ ဘာမွ ထူး ဂုဏ္ယူစရာ မ႐ွိပါဘူး။ လူထုမ်ိဳးဆုိတာလည္း လူေျပာသူေျပာနဲ႔ပဲ သိတာ။ ဘာ ဆိုတာ ေနာက္ႀကံဳမွ အပ်င္းေျပ စံုစမ္းၾကည့္ဦးမယ္။) ေဆြ ၇ ဆက္ မ်ိဳး ၇ ဆက္မွာ ျမင့္တာေရာ နိမ့္တာေရာ အုတ္အေရာ ေက်ာက္အေရာေရာ ကိုယ္လည္း အကုန္ မသိႏိုင္။ ဒီထက္ဆုိးတာေတြလည္း ႐ွိႏိုင္တာပဲ။

(Update: ကိုယ့္အမ်ိဳးထဲက လူထုအမ်ိဳးဆီ ဆိုင္ေစာင့္လုပ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္မွာ အ႐ွက္မွရပါေစတာ့ သိကၡာမွက်ပါေစေတာ့လို႔ ေစတနာထားပံုရပါတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာက်ရေအာင္ လူထုမ်ိဳးဆိုတာ အဆင့္မ႐ွိလို႔႔လား၊ မဟုတ္တာလုပ္ေနလို႔လား၊ အဲဒီဆိုင္ဆိုတာက လူ႕က်င့္ဝတ္နဲ႔ မညီတဲ့ဆိုင္မ်ိဳးျဖစ္ေနလို႔လား။

သူေျပာခ်င္တဲ့ စကားလည္း သူ႕ဘာသာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းသိပံုမေပၚဘူး။ ဆိုင္ေစာင့္တာဟာ ကိုယ့္တို႔မ်ိဳး႐ိုးကို အိုးမဲသုတ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မ်ိဳး႐ိုးကို အိုးမဲသုတ္တဲ့လုပ္ရပ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မသိရင္ fb မွာ သူ႕ဘာသာတင္ထားတဲ့ Note ကို သူ႕ဘာသာျပန္ဖတ္ေနဖို႔ပဲ ႐ွိတယ္။ စိတ္ဓါတ္တင္ မ႐ွိဘူးထင္တာ။ တကယ္က ဦးေႏွာက္ပါ မ႐ွိတာကို)

ဒါေပမဲ့ မဆီမဆိုင္ ဂ်ဴး ပါ ပါသြားတာေတာ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မိတယ္။
သို႔ေသာ္လည္း စကားဆိုတာ ေျပာတဲ့လူကိုပဲ ျပ႒ာန္းလို႔ရတယ္။ အေျပာခံရတဲ့လူကို ျပ႒ာန္းလို႔မရဘူး ဆိုတာပဲ ျပန္စဉ္းစားလုိက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ မဆီမဆိုင္ပါသြားေလတဲ့ ဂ်ဴးအတြက္ အဲလိုပဲ ေျဖလိုက္တယ္။

(သူမ်ားက သူ႕ေရးပို႔တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားေပမယ့္ တကယ္က သူ႕ဘာသာပဲ ေရးထားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္)

***
မွတ္တမ္းသက္သက္ပါ။

လူထု မ်ိဳးဆက္ပါဆိုတဲ့ ဘိုဘိုလန္းစင္ရဲ႕ ပံုကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ေပၚသထက္ ေပၚလာတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ "ႏႈတ္ၾကမ္းရင္ ဘာ ကိုယ္ၾကမ္းရင္ ဘာ" ဆုိတဲ့ ဆုိ႐ိုးေတြကို လက္ကိုင္သံုးၿပီး သားသမီးမေကာင္းတာ မိဘပံုခ်တဲ့ ဗမာေတြရဲ႕အက်င့္ကို ႀကိဳက္သူ လက္ခံသူ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ ဗမာေတြ အျမင္က်ဉ္းတာ ျပရာေရာက္တဲ့ ဆို႐ိုးေတြ လို႔ ထင္တယ္။

သူ လုပ္တဲ့ကိစၥဟာ သူ႕ကိစၥပဲ။ သူ႕အမ်ိဳးကိစၥ မဟုတ္ဘူး။

တခုပဲ ႐ွိတယ္။
တမ်ိဳးလံုးက တသက္လံုး ထူေထာင္လာတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေအာက္မွာ ေနဖို႔ မထိုက္တန္တဲ့ အမူအက်င့္႐ွိသူလို႔ပဲ သတ္မွတ္ရမယ္ ထင္တယ္။

ဘိုဘုိလန္းစင္ analysis

ဘိုဘုိလန္းစင္ analysis

Nyo said...

I do not surprise his self-righteous words that often seen online in several places.

“ေအး ေအး ေကာင္းတယ္ မင္းအဲဒီလို မ်ားမ်ားေျပာေပး မသာျဖစ္သြားၿပီး တဲ့ မင္းအဖိုး အဖြားေတြလည္းဂုဏ ္တက္တာေပါ့...”
လွိဳင္ဘြားေမာင္ 2010-09-25 10:23

http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=383:2010-09-23-21-51-11&catid=41:2009-04-17-01-31-28&Itemid=63

October 13, 2010 12:15 PM

***
Rita said...

ဒီေနရာမွာ ဟုိသတၱဝါက႑ ပါလာၿပီ။
ကိုယ္ လြဲတယ္ထင္ရင္ သူ႕အေနနဲ႔ လြဲတဲ့ အခ်က္အလက္ကိုပဲ ကိုင္ၿပီး ေျပာရမယ္။
ခုဟာက ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းခ်င္တာ သက္သက္။ ဒါ ရင့္သီးတာလို႔ ေျပာလုိ႔မရဘူး ယူဆမိတယ္။

* လူတေယာက္က တျခားလူတေယာက္ကို ရင့္သီးေနတာကို ၾကားဝင္ အားရတာ၊
ခံရတဲ့လူကို ခံသြားရၿပီဆုိၿပီး လက္ၫႈိးထုိး အားရတာ။

* တပါးသူ ႏွိပ္ကြပ္ေနတာကုိ သူလုပ္ေနရတဲ့အတိုင္း ေဘးကေန ဩဘာေပး အကုသိုလ္ယူတာ၊
သူတပါးႏွိပ္ကြပ္ခံရတာကုိ သူလုပ္လုိ႔ ခံရတဲ့အတိုင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေနတာ။

* သူ႕ထိလို႔ တန္ျပန္တာ မဟုတ္ဘဲ သူတပါးကို သိကၡာမွ က်ပါေစေတာ့၊ လိပ္ျပာမွ ငယ္ပါေစေတာ့လို႔ ေဘးကေန ေဟးတုိက္လို႔ ေမာင္းခ်င္တာ။ အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳခ်င္တာ။

* အဲလုိလုပ္လိုက္ရင္ ခံရတဲ့လူက ေၾကာက္သြားမယ္ထင္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားရေနတာ။
သူတပါး အေၾကာက္ကို အရသာခံ ၾကည့္ခ်င္ေနတာ။

အဲဒါ ကိုယ့္တြက္ေတာ့ မွတ္တမ္းတင္စရာ အခ်က္ပဲ။

October 13, 2010 12:57 PM

***
လိုအပ္လုိ႔ comment က အခ်က္ေတြ ျပန္ ဆြဲထုတ္လိုက္မယ္။ comment မွာဆုိ သိပ္ မေလးနက္သလိုလဲ ျဖစ္တယ္။ ခုလို post မွာတင္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ဖတ္မယ့္သူေတြ ျမင္လြယ္ ေတြ႕လြယ္႐ွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္ post ထဲမွာက ဘယ္သူဆုိတာ ေျပာ႐ံုေလာက္ ေျပာမိၿပီး စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သေဘာထားကို ဒီေလာက္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထည့္မေရးခဲ့မိဘူး။

***
ဒီကိစၥ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အဲဒီ သတၱဝါ ဘာ ဆုိတာကို အေရးတႀကီး အတည္ျပဳဖို႔ လုပ္ေနရလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း post မတင္ႏိုင္ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္ KOM cbox မွာ နဂိုအတိုင္း ဆက္ စကားေျပာေနတုန္းပဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ အတူ စကားေျပာတဲ့ထဲက တေယာက္က စကားဝိုင္းထဲကုိ zizawa က link ကို ခဏခဏ လာခ်တယ္။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေစခ်င္လို႔ လာခ်တယ္ ဆုိတာ အထူး ေျပာဖို႔မလုိဘူး။ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ သေဘာထား ရည္႐ြယ္ခ်က္က ဟိုသတၱဝါနဲ႔ တူတူပဲ။

ဘာကြာလဲဆုိေတာ့ကာ...
* အထက္တန္းမေအာင္တဲ့ Singapore က work permit သမား၊ အမ်ိဳးအမည္ မထင္႐ွားတာနဲ႔

* ေဆးေက်ာင္းၿပီး၊ ဘိလပ္တကၠသိုလ္တခုမွာ သမုိင္းသင္၊ (တခုခု မဟုတ္တာ လုပ္မိေတာ့မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္သင့္တဲ့) ေဆြမ်ိဳးအႀကီးစားထဲက ျဖစ္တာကြာတယ္။

***
ငယ္ငယ္က မဂၢဇင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ့မိတာေတြ တခ်ိဳ႕လည္း မွတ္မိ၊ တခ်ိဳ႕လည္း မမွတ္မိေတာ့... အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္မွသာ ေပၚလာေတာ့တယ္။

ခုလည္း ေပၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုေပါ့။
ကိုတာ ေရးသလား၊ ေမာင္သစ္ဆင္း ေရးသလားေတာ့ မသိ။
ေမာင္သစ္ဆင္း "ကေလးတို႔ရဲ႕ မနက္ဖန္" ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးစုထဲက ျဖစ္ဖုိ႔ ပိုမ်ားပါတယ္။

နာမည္၊ ႏိုင္ငံစတဲ့ အေသးစိတ္ေတြ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
ဉာဏ္ရည္ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ကေလးေတြကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရာမွာ အင္မတန္ပါရမီထူးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။ သူ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးထားတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ပံုမွန္ေက်ာင္းမွာ ပံုမွန္ဉာဏ္ရည္႐ွိတဲ့ ကေလးေတြ ေမးခြန္းတူ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ စီစဉ္ၾကတယ္။

သူ႕ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္နိမ့္ ကေလးေတြက ပံုမွန္ေက်ာင္းကို သြားၿပီး ေျဖရတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ ျပင္ပ သြင္ျပင္ ပံုသ႑ာန္နဲ႔ အိေႁႏၵက ပံုမွန္ကေလးေတြနဲ႔ သိသာေအာင္ ျခားနားလြန္းေတာ့ ေဘးလူေတြမွာ ဒါ မိုက္မဲတဲ့ စတန္႔ထြင္မႈသက္သက္လို႔ ထင္တဲ့လူက ထင္တယ္ ဆုိတယ္။

လိုရင္းေျပာရရင္... စာေမးပြဲ စစ္လိုက္ၿပီး ရလဒ္ေတြ ထြက္လာတဲ့အခါမွာ ဉာဏ္ရည္နိမ့္တဲ့ ကေလးေတြက၊ ပံုမွန္ကေလးေတြကို ဘယ္ေနရာမွာမွ မနိမ့္ဘဲ ယွဉ္ႏိုင္တယ္ဆုိတယ္။ အုပ္စု ႏွစ္ခုရဲ႕ ရလဒ္က တန္းတူညီမွ်ပဲတဲ့။

ပညာေရးက လူႀကီးေတြေရာ၊ ကေလးမိဘေတြေရာက ဆရာမကို တအံ့တၾသ ခ်ီးက်ဴးၿပီး "ဒီလို ဉာဏ္ရည္မမီတဲ့ ကေလးေတြကို ပံုမွန္ ဉာဏ္ရည္႐ွိတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးထားတာလဲ" လို႔ ဝုိင္းေမးၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ဆရာမက ျပန္ေမးပါတယ္တဲ့။

"ဒီလို ပံုမွန္ကေလးေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ ပံုမွန္ မဟုတ္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္သြားေအာင္ ႐ွင္တို႔ ဘယ္လုိမ်ား သင္ၾကားထားတာပါလဲ"

***
အေၾကာင္းက တုိက္ဆုိင္လြန္းလို႔ ျပန္မွတ္မိလာတာကို ခ်ေရးလုိက္တာ။

***
မွတ္ခ်က္။

ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုကို ယွဉ္ေျပာတာမို႔ အဲဒီ ဆရာမရဲ႕ တန္ျပန္ေမးခြန္းကို အသံုးျပဳလိုက္တာပါ။ အင္မတန္လည္း ဆီေလ်ာ္ေနလို႔။

ကေလးေတြကိစၥ သက္သက္ကို ရည္႐ြယ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီဆရာမရဲ႕ ေမးခြန္းကို ေဆာင္းပါး စဖတ္မိကတည္းက ကိုယ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ မေထာက္ခံပါဘူး။ ဒါကို post မွာ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ ဆိုလိုရင္းနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးသြားမွာစိုးလို႔။ comment မွာပဲ ခ်လိုက္မယ္။

ဒါေပမဲ့ ခု ကိုယ္ ယွဉ္ျပတဲ့ ကြာျခားတဲ့ အေျခအေနႏွစ္ခုက ဆင္းသက္လာတဲ့ အဆင့္အတန္းတူတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ၂ ခုမွာေတာ့ သူေမးတဲ့ စကားလံုးဟာ ဆီေလ်ာ္သင့္ေတာ္လြန္းလို႔ ျပန္သတိရၿပီး ခ်ေရးလုိက္တာပါ။

"ဒီလို ပံုမွန္ကေလးေတြကို ကၽြန္မရဲ႕ ပံုမွန္ မဟုတ္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ တန္းတူျဖစ္သြားေအာင္ ႐ွင္တို႔ ဘယ္လုိမ်ား သင္ၾကားထားတာပါလဲ"

***
အဲဒါေတြ ခ်က္ခ်င္းေရးဖို႔ပဲ။
မအားတာရယ္၊ အားေတာ့လည္း ပ်င္းေနတာရယ္နဲ႔ ခုမွ ေရးတင္ျဖစ္တယ္။

ေနာက္ အဲဒီသတၱဝါရဲ႕ နာမည္အရင္းကို မတပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ search engine မွာ ႐ွာရင္ ေတြ႕လြယ္ေအာင္လို႔ ဆိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တပ္လိုက္တာ။

***
တြဲဖတ္ရန္ post

"ဘီအို ဘီအို ဟု ေခၚပါသည္"
http://ritako.blogspot.com/2010/10/blog-post_10.html

***
ထပ္ဆင့္မွတ္ခ်က္။
သက္႐ွိမွန္သမွ် သတၱဝါ ျဖစ္သည္။

***
facebook link

ဘီအိုဘီအို ဟု ေခၚပါသည္

Bo Bo 08/10/2010 at 10:44 Reply ဆရာတုတ္က ႏြားပလာတာေကြ်းသကုိးဗ် ေယာင္ေယာင္အုိးေတြ အဖက္မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ .. ကာလကုန္တယ္ သြားေပါ့

zizawa 08/10/2010 at 11:06 Reply ကုိယ့္ညီ ေပးတဲ့ အႀကံကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ အိမ္က မိန္းမကလည္း အလားတူေျပာဖူးတယ္။ ခုဘေလာ့နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားဘေလာ့နဲ႔ မဆုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ပါ။ ပလာတာမစားတဲ့ ႏြားေတြအတြက္ေတာ့ ဂ်ဴံမစုိက္နဲ႔တဲ့။

Bo Bo 08/10/2010 at 12:11 Reply ကြ်တ္မုန္းဝင္ ျဖစ္ေနပါပီ း) အလဲ့….. ႐ွာဖတ္မေနေပမဲ့ ဒီဘေလာ့မွာ ေရးထားတာေတြ႕ရင္ေတာ့ စိတ္ပါရင္ ဝင္ေျပာမိမယ့္ အေၾကာင္းအရာပါပဲ ဆုိပါလား။

ေတာနမက အပီးသတ္မွာ ခင္ဗ်ားကပ္ႏွိပ္သြားေသးတယ္။ …
ဒီလိုနည္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္တတ္တဲ့သူ (တကယ္ထင္တာ ကၽြန္မထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီး ပိုေသးတယ္ထင္တယ္) ေနာက္ထပ္႐ွိေသးတယ္လို႔ သိလုိက္ရလို႔ ျဖစ္မယ္တဲ့။ ဟီး အေဆာ္ခံရတာ အနာဂါမ္တည္ေနပီထင္တယ္ ကြ်တ္မွာေတာ့မဟုတ္ဘူး သရဲအရူးဆုိတာ။

သည္းခံသင့္မွ သည္းခံမည္လုိ႔ ဘန္နာခ်ိတ္မွဗ်ိဳ ့ နင့္ဖကလႊား ခ်ာတူးေတြ ထုံးမမီစံမရေတြက အင္တာနက္ေပၚ လွိမ့္တက္လာလုိက္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူ ခင္ဗ်ားေတာ့ ေၾကာက္ရွာပါတယ္။ ဒီလုိ ေတြ႔ရာေလွ်ာက္ပြားေနတဲ့ ေစ်းႏြားႀကီးကုိ ဆုံးမေပးလုိ႔ ေသာက္ျမင္ကပ္ေနတာ ၾကာပီျဖစ္ေသာ အြန္လုိင္းသပၸဴရိသမ်ားကုိယ္စား ရွဲရွဲပဲ း)

***
ကိုယ္သိတာ မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါ လူထု မ်ိဳးဆက္ ပဲ။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ မျပတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက မ်ိဳးဆက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ကို upgrade လုပ္ထားတဲ့ စကားလံုးေလးေတြကို ကိုယ့္ ဘေလာ့မွာ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ခ်င္လို႔။
=)

အလႉေရစက္ လက္နဲ႔မကြာတဲ့ လူမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းတာ အေတာ္ဝါသနာပါပံုပဲ။
(ေနာက္ဆံုးမင္းေနျပည္ေတာ္သားစစ္စစ္မို႔ ဘိလပ္ေရာက္သည့္တိုင္ ျမန္မာဆန္လြန္းတာကို ေဖ်ာက္မရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္)

သာမန္လူဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔လည္း တုိက္႐ိုက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘဲ သူ႕ဘာသာ ဘာေျပာေျပာ ဒီဘေလာ့ေပၚ တင္ခ်င္မွ တင္မိမယ္။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲက လာေျပာတာဆုိေတာ့လည္း သမိုင္းမွတ္တမ္း မျပတ္ရေလေအာင္ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

သူတပါးကိစၥကို ၾကည့္ၿပီး၊ ဝင္ၿပီး ႏွစ္ေထာင္းအားရေတြ ျဖစ္ၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ စကားလံုးေတြ ထြက္ေနတဲ့ သူ႕လိပ္ျပာထဲထိေတာ့ ကိုယ္ ဝင္ၾကည့္လို႔ မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေဘးကပဲ ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ထံုးမမီစံမရ ခ်ာတူးလန္သူတစ္ေယာက္ကို ရက္ရက္ေရာေရာ မွတ္ခ်က္ေပးရဲတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ထံုးမီစံရ ဂႏၳဝင္ေျမာက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္အတြက္ သူနဲ႔ သက္ဆုိင္သူေတြ သက္႐ွိေတြေရာ၊ တမလြန္ကေနေရာ အျပတ္ ဂုဏ္ယူေနမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ (အသက္႐ွိစဉ္က ဒါမ်ိဳးလုပ္ရပ္ မႀကံဳလိုက္ရတာ ကံေကာင္းလွပါရဲ႕ဆုိၿပီး...)

ဒီေနရာမွာ print screen ဖမ္းထားတဲ့ မူရင္း

***
ၾကည့္ရတာေတာ့ သူ ဒါမ်ိဳးစကားေတြ ေျပာထြက္လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ ေၾကာက္ၿပီး ၿငိမ္ဝပ္သြားမွာပဲလို႔ ေတြးၿပီး ပီတိျဖစ္ေနပံုရတယ္။ စကားဆုိတာ ေျပာတဲ့သူကုိပဲ ျပ႒ာန္းလို႔ရတယ္။ အေျပာခံရတဲ့သူကို ျပ႒ာန္းလို႔မရဘူး။ ... ဆုိေတာ့ သူ႕ဘာသာသူေတာင္ မေၾကာက္မ႐ြံ႕ ျပ႒ာန္းရဲ ေျပာရဲေသးတာ ကိုယ္က အေျပာခံရမွာ ဝင္ေၾကာက္ေနလိမ့္မယ္ထင္ရင္ေတာ့ ထင္တဲ့လူကို တခြန္းပဲ ေျပာစရာ႐ွိတယ္။

"လဲေသလိုက္"

ရန္ကို ရန္ခ်င္း မတုန္႔ႏွင္းနဲ႔ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ေပမယ့္ သေဘာေပါက္တာက တျခား လိုက္နာႏိုင္တာက တျခားမို႔ ဒီ post ကို ေရးတင္လိုက္တယ္။ ေရးေနတဲ့ တခ်ိန္လံုးလည္း ၿပံဳး..... ၿပီး ေရးခဲ့တယ္။ (ျဖစ္ေနမယ့္ ပံုစံကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ၿပံဳးတာ)

ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ေရးထားတာ ျဖစ္ေပမယ့္ အတည္ျပဳဖို႔ အခ်ိန္တခုကို မျဖစ္မေန ေစာင့္ရမွာမို႔ အေတာ္ကိုသည္းညည္းခံ ေစာင့္လိုက္ရေသးလို႔ ဒီေန႔မွပဲ တင္ရတယ္။

ထံုးမီစံရတဲ့ ပါးစပ္တစ္ေပါက္က စကားလံုးအေကာင္းစားေလးေတြကို မွတ္တမ္းတင္လုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ေတာ့ ေက်နပ္စရာပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူ႕ ancestor မ်ား႐ွိရာ တမလြန္ထိေတာင္ ဒီ post ကို စာပို႔ၿပီး ဖတ္ခိုင္းလိုက္မိခ်င္ေသးတယ္။
=)

***
အဲဒီ blog က အေၾကာင္းအရာမွာ မူရင္းေရးသူ ဘာေျပာလို႔ ကိုယ္ဘာေျပာခ်င္တယ္။ ဆိုလိုရင္း ေခ်ာ္တယ္ မေခ်ာ္တယ္ ဆိုတာက က႑တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒါကို ကာယကံ႐ွင္နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ေမးလ္ကေန ဆက္ေဆြးေႏြးထားတယ္။ post က ကြန္မန္႔မွာဆို ဆြမ္းႀကီးဝင္ေလာင္းခ်င္တဲ့ မဟာဗမာေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ဆက္မေရးတာ။ ခုက်မွ ေကာက္ကာငင္ခါဆုိသလို မူရင္းစာေရးသူရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို အတင္းႀကီးကို ဝင္ၿပီး နားလည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကလည္း မ်ားလာလြန္းလို႔။

***
ရန္လုပ္တယ္ ရမ္းတယ္လည္း မထင္ပါနဲ႔။
မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္လည္း မထင္ပါနဲ႔။
သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈ မျပတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းကျဖစ္လို႔ မွတ္တမ္းတင္တာပါ။
တကယ္ကို ေက်နပ္ပါတယ္။

=)

***

ဆူးေတြပါတဲ့ လွည္း

ဆူးေတြပါတဲ့ လွည္း

ဆူးေတြအျပည့္ပါၿပီး ခရီးထြက္လာတဲ့
လွည္းကေလး တစ္စီးပါ တဲ့

ဘယ္သူ႕လမ္းကိုမွ မေတာင္းဘူး
ေဘးဘီမျမင္တဲ့ အ႐ွိန္ေကာင္းနဲ႔
ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းပဲ ကိုယ္ေမာင္းတယ္

ေ႐ွ႕တူ႐ႈကို တည့္တည့္ၾကည့္
မခ်ိန္ညႇိဘဲလည္း ေျပးခ်င္ေျပးတယ္

ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်ည္ေႏွာင္
သယ္ေဆာင္ရာခ်င္း မတူရင္ေတာ့
လာ မထိနဲ႔
ကိုယ့္ေျပးလမ္းေပၚက မလြတ္တာမွန္သမွ်
မေတာ္တဆ ႐ွမိမယ္

မရည္႐ြယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းပါတယ္
ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္႐ွာလာရင္ေတာ့
သနားတယ္ ဆုိတာကလြဲ
ဘာမွလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး

တျခားကို မခ်ိန္႐ြယ္တဲ့
တႏိုင္သာသယ္တဲ့ ဆူး
ဒါေပမဲ့
အပိုင္နာေအာင္တြယ္မယ့္ ဆူး

***
တခုေတာ့ ႐ွိပါရဲ႕ကြယ္

ေဘးလူကို ထိခိုက္မယ့္ ဆူး
ခ်စ္သူကို ၿငိလိုက္မယ့္ ဆူး

တူတာေတာ့ မတူဘူးေပါ့

***
နာမည္တစ္ခု လာေပးတဲ့သူကို ေက်းဇူးပါ။
ေျပာတဲ့သူက အျပစ္တင္ၿပီး ေျပာတာမို႔ ဒီေလာက္ ကဗ်ာမဆန္ေပမယ့္ ခ်စ္တဲ့မ်က္ေစ့နဲ႔ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တဲ့ မ်က္ေစ့နဲ႔) ၾကည့္မိေတာ့ ကဗ်ာဆန္သြားတာ။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီနာမည္ကို သူက ကိုယ့္လာေပးတာေပမယ့္၊ သူေပးတဲ့ နာမည္ကေန ေရးျဖစ္တာေပမယ့္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး ေရးထားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။

ယဉ္ေက်းမႈဆိုတာ ???

from Ko Phyoe L'Etranger

"ကၽြန္ေတာ္၏ ဓာတ္ပံုခရီးတြင္ ..."

ယခု ရက္ပိုင္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္သည့္ ျမန္မာေမာ္ဒယ္တဦး၏ ဘီကီနီဓာတ္ပံုမ်ားေၾကာင့္ ဆူဆူညံညံ အသံေတာ္ေတာ္ထြက္သည္။

ေမးခြန္းမ်ား

- ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ား ဘီကီနီဝတ္လွ်င္ အ႐ွက္မ႐ွိျဖစ္ၿပီေလာ။
- ထိုသို႔ ဘီကီနီဝတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံလွ်င္ အ႐ွက္မ႐ွိျဖစ္ၿပီေလာ။

အေျဖက ႐ွင္းသည္။ အ႐ွက္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာႏွင့္သာ ဆိုင္သည္။ အဝတ္အစားႏွင့္ မဆိုင္။ ဆိုင္သည္ဟု ဖင္ပိတ္၍ ျငင္းခ်င္သူမ်ား ကမ္းေျခတြင္ ျမန္မာရင္ဖံုး၊ ခ်ိတ္ထမီႏွင့္သာ သြား၍ ေရကူးၾကေပေရာ့။

အဆိုပါ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကူး၍ ယူ၍ ျဖန္႔ၾကသည္။ အဆိုပါ ကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေမးၾကျမန္းၾကသည္။ ေျဖရ႐ွင္းရသည္။

အမ်ားစု တူညီၾကသည္မွာ -

- သတင္းေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုၿဖိဳးရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြေတာ့ ဘယ္ဆိုဒ္ေတြမွာ ေရာက္ကုန္ၿပီ စသည္ျဖင့္ သတင္းေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုဆိုဒ္မ်ားကို သိလည္းမသိပါ။ စိတ္လည္း မဝင္စားပါ။ ျမန္မာေတြ Sexy က်သည္ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕သားတေယာက္ ႐ြာထဲမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ၿမိဳ႕စတိုင္ ဖမ္းထား႐ံုေလာက္သာ ခံစားရသည္။ ျမန္မာလိင္ဗီဒီယို စသည့္မ်ားမွာလည္း မႈန္ဝါးဝါးႏွင့္ သူမ်ားအတြင္းေရးမ်ားကို အသည္းအသန္စပ္စု၍ ခိုး႐ိုက္ထားသည္မ်ားေလာက္သာျဖစ္သည္ဟု ခံစားရသည္။ မိမိသည္လည္း ေ႐ွာင္ႏိုင္သည္မဟုတ္ပါဘဲ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ မ႐ွိဘဲ သူမ်ားအထုပ္ လိုက္ေျဖခ်ေနၾကသည္မ်ားဟုသာ ခံစားရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳၾကသူမ်ား ကိုယ့္အလွည့္ မႀကံဳရေလေအာင္သာ ဆုေတာင္းၾကပါကုန္။

- သတင္းေပးၿပီး သတိထပ္ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕လူေတြက ကိုၿဖိဳးကိုယ္တိုင္ ျဖန္႔သည္ဟု ထင္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးေလဟု သတိပါထပ္ေပးသည္။ အဆိုပါ ကိစၥမွာလည္း ႐ွင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ျဖန္႔ခ်င္ပါက ထိုပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေသာ ပံုမ်ားအျပင္ မ်ားစြာ က်န္ေနေသးသည္။ အဆိုပါပံုမ်ားကို ရင္းႏွီးသူမ်ားပင္လွ်င္ မေတြ႕မျမင္ဖူးၾကေပ။ Fine Art Album ကို မွတ္မိၾကေပဦးမည္။ အဆိုပါ ေမာ္ဒယ္ မည္သူနည္းဟု ေမးသူ မနည္းပါ။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် အရိပ္အႁမြက္ေလာက္မွ် ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခဲ့ဖူးေပ။ ေမးခဲ့ၾကသူမ်ား သက္ေသခံၾကလိမ့္မည္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္၏ ကိုယ္က်င့္တရားျဖစ္သည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရလွ်င္ ဓာတ္ပံုဆရာ၏ က်င့္ဝတ္ျဖစ္သည္။

- အႀကံဥာဏ္မ်ား ေပးၾကသည္။

ဟိုလိုလုပ္ပါလား။ ဒီလိုလုပ္ပါလား စသည္ျဖင့္ အႀကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ ေပးၾကသည္။ အသံုးဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ အသံုးမဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုသူမ်ားအား လႈိက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သူတို႔၏ စိတ္၊ အခ်ိန္ စသည္တို႔အား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဝမွ်ေပးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လႈိက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

- အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးၾကသည္။

ခိုးတယ္လို႔ ဘာလို႔ ေျပာႏိုင္ရတာလဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္လို စ ခိုးသြားတာလဲ။ ယူသြားတာ ဘယ္သူလဲ။ စသည္ျဖင့္ အေတာ့္ကို အူတိအူေၾကာင္ႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးၾကသည္။ ဘယ္လိုရယူသြားသည္ဆိုသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေပးလိုက္ျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ယူသြားသူအားသာ သြားေမးၾကပါကုန္။

ဤေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖ့ဘုတ္ေပၚ ဓာတ္ပံုမ်ားတင္ရာတြင္ မည္သည့္ ကန္႔သတ္တားျမစ္ခ်က္မ်ားမွ သတ္မွတ္မထားသည္ကို အသိေပးခဲ့ခ်င္ပါသည္။

အခ်ဳိ႕သူမ်ားက Privacy မ်ား ထား႐ွိၿပီး တားျမစ္ၾကသည္မွာ သူတို႔၏ ခံစားခ်က္အရသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မဆိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ မသတ္မွတ္ထားရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ဖြားတေယာက္က ဒါမ်ဳိးေတြ ဖန္တီးထားသည္ကို မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ခံစားႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိဳက္သလိုခံစား၍ ႀကိဳက္သလို ေဝဖန္ႏိုင္ပါသည္။ မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း ေဝဖန္သမႈ ျပဳသူမ်ားမွာ သူ၏ လိပ္ျပာကို သူ သိပါလိမ့္မည္။

- ရက္ရက္ေရာေရာ မွတ္ခ်က္မ်ား ေပးၾကသည္။

ဟိုဆိုဒ္ေတြကို ေရာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မဝတ္စားထားရင္ မေရာက္ပါဘူး ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးကေတာ့ အေတာ့္ကို ဆန္းသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လွိမ့္ပိန္႔ေအာ္ေနၾကၿပီးကာမွ လူတေယာက္၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကအစ လိုက္ေျပာေနလွ်င္ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ လက္ထဲ အနာဂတ္တိုင္းျပည္ ေရာက္မသြားသည္က ပိုေကာင္းမည္ဟု အမုန္းခံ ေျပာပါရေစ။

ဖန္တီးသူတေယာက္က ဖန္တီးခ်င္ ဖန္တီးမည္ျဖစ္ၿပီး ခိုးယူသူတေယာက္ကလည္း ခိုးခ်င္ခိုးမည္ျဖစ္သည္။ အကုန္လံုး သူ႕ကိစၥ သူလုပ္ေနၾကသည္။ မဆိုင္ရာဆြဲထည့္ၿပီး မေယာင္ရာဆီလူးသည့္ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြကို ေဖာေဖာသီသီေပးတတ္သူမ်ားကေတာ့ သူမ်ားအလုပ္ကို အဆင္းဘီးတပ္သူမ်ားဟုသာ ခံစားရသည္။
သားေျပာ၊ မယားေျပာ ေျပာၾကသည္။ ႏွမသားခ်င္း မစာနာဘဲ မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည္။ မေအ ႏွမ မ႐ွိသူမ်ားဟုသာ ထင္မိပါသည္။ ေထြေထြထူးထူး မ႐ွိပါ။ အသိဉာဏ္နည္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသိဉာဏ္လြန္လြန္းသြား၍ေသာ္လည္းေကာင္း တခုခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ေျပာရပါလွ်င္ သူတို႔လည္း သူတို႔ပါးစပ္ႏွင့္သူတို႔ ငါဘာေကာင္ကြဟု ေဖာ္က်ဴးျပေနၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

- မဆိုင္သလို ေနၾကသည္။

သူတို႔ေတြ ေအးခ်မ္းၾကပါသည္။

***
ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။
ေထြေထြထူးထူး လုပ္ရန္ မ႐ွိပါ။ ဘယ္ေျခဖဝါးက ေျမႀကီးတြင္နင္းထားလ်က္၊ ညာေျခဖဝါးက ေလွကားတထစ္တက္လ်က္ အေနအထားတြင္ ေနာက္တထစ္ ထပ္တက္မည္ဆိုပါက အဆိုပါ ေျမႀကီးအား စြန္႔ထားခဲ့ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ အသိကို သတိေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုဝဏၰအား ေက်းဇူးစကားဆိုအပ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို ဝါသနာပါသည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ အားေပးပါ။ မႀကိဳက္လွ်င္ အားမေပး႐ံုပါပဲ။ ဆရာလိုလို ေၾကာသလို ေမာသလိုႏွင့္ ေျပာသည္မ်ားကိုလည္း ရိပ္မိပါသည္။ ေစတနာအရင္းခံ၍ ေထာက္ျပေဝဖန္သည္မ်ားကိုလည္း ရိပ္မိပါသည္။ လိုအပ္သည္ဟုခံစားရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ယူသံုးပါမည္။ သံုးခ်င္သံုးမည္ မသံုးခ်င္လည္း မသံုးဟူေသာ သေဘာျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါအခ်က္အတြက္ သေဘာထားႀကီးစြာထား၍ စိတ္မခုၾကပါကုန္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႕ကိုမွ ခြမစီးသလို၊ မည္သူကမွ် လာခြစီးသည္ကိုလည္း မႀကိဳက္ႏိုင္ပါ။

လက္တြဲပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မည္ဆိုပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာ ကူညီေပးႏိုင္ပါသည္။ လက္တြဲပူးေပါင္း ေခါင္းစဉ္တပ္ၿပီး လစ္ရင္တြယ္မည္ဟု ႀကံထားသူမ်ားလည္း သူ၏ သေဘာသာ႐ွိပါေစ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ အဆိုပါ ကိစၥမ်ားအေပၚတြင္ ခံစားမႈကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ၿပီးပါၿပီဟု စာတမ္းထိုးပါသည္။ မိတ္ေကာင္းေဆြမြန္မ်ား စိတ္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါကုန္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားၾက႐ံုသာ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုၿဖိဳး

***
fb မွာေတြ႕တဲ့ NOTE တစ္ခုပါ။
အသံုးျပဳခြင့္ေပးလို႔ မူရင္းေရးသူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သူ႕ကို မသိပါဘူး။ သူ႕ NOTE ကို မေတာ္တဆ သူမ်ားဆီက တဆင့္ ျမင္တာပါ။
ခုထိလည္း ဒီ NOTE မွာ ပါတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြဆိုတာကို မၾကည့္မိေသးပါဘူး၊ စိတ္မဝင္စားလို႔။
ခဏေနရင္ေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္မယ္။

႐ိုးရာယဉ္ေက်းမႈလို႔ ဆုိလုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဝတ္အစားပဲ ေျပးျမင္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္႐ံုပါပဲ။ ကိုယ့္လည္း မထိခိုက္၊ သူမ်ားလည္း မထိခိုက္တဲ့ ဝတ္ခ်င္လို႔ ဝတ္၊ ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ႐ိုက္တဲ့လူေတြကို ဝင္စြက္ဖက္စရာအေၾကာင္း မ႐ွိပါဘူး။

ယဉ္ေက်းမႈကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္မျပခ်င္ပါ။ (မဖြင့္တတ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းလို႔)
တစ္ခုပဲ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။

"ကိုယ့္စံနဲ႔ မကိုက္ညီတာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို မျဖစ္တာနဲ႔ သူမ်ားလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးပုတ္ခတ္တာ၊ ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာတာ၊ ထိခိုက္နစ္နာေစခ်င္တာဟာ ယဉ္ေက်းမႈဆုိတာပါလား"

***