မမ ႏွင့္ ဆက္စပ္ရာ

ေရးရင္းနဲ႔ မမအေၾကာင္းတင္မကဘဲ ဆက္စပ္ရာေတြ ေတြးမိလာတာ ခ်ေရးထားလိုက္တယ္။ မမအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္မွ ျပန္ဆက္ေတာ့မယ္။

***
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်၊ တြန္းအား၊ ၿပီးေျမာက္မႈ

မမက ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ႐ွိတယ္လို႔ ယူဆပံုရတယ္။ ေနာက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အေျခအေနေတြလည္း ႐ွိတဲ့အခါ မမေတာင္မွ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ေသးတာပဲ ဆုိတဲ့ စကားကို သူေျပာတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္တန္စြမ္းဆိုတာ တခုခုကို ရေအာင္ယူဖို႔ တြန္းအား မဟုတ္ဘူး။ တခုခုကိုရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ ကာယကံ႐ွင္မွာ အဲဒီအရာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ တန္ဖိုးထားစိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္စိတ္ ႐ွိဖို႔လိုတယ္။

တန္ဖိုးထားစိတ္ ဆိုတာကို ထပ္႐ွင္းလို႔ မတတ္ေတာ့ဘူး။ ယံုၾကည္စိတ္ ဆိုတာေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ ဘယ္လုိ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မယ္ မသိ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစံုတရာကို ႀကိဳးစားၿပီး ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့ရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနေပ်ာ္ႏိုင္မွာပဲလို႔ ေသခ်ာယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ပဲ။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔ပတ္သတ္သည္ျဖစ္ေစ အဲဒီစိတ္ႏွစ္ခု႐ွိမွ ရေအာင္ႀကိဳးစားလုိတဲ့ ဆႏၵေပၚမယ္။ ဆႏၵ႐ွိၿပီဆိုရင္ နည္းလမ္းကို သူမ်ားက လာေပးဖုိ႔ မလိုဘူး။ ဆႏၵ႐ွိတဲ့သူအဖို႔ သူလိုခ်င္တာရဖို႔ နည္းလမ္းကို သူ႕ဘာသာ မရ, ရေအာင္႐ွာတယ္။ အေျခအေနကိုလည္း သူ႕ဘာသာ မရ, ရေအာင္ဖန္တီးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္မွာ အေကာင္းဆံုးသက္ေသျပစရာ႐ွိတယ္။ အဲဒါ မမ ကိုယ္တိုင္ပဲ။

10 တန္း result ထြက္လာေတာ့ အေၾကာင္းသိ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြအတြက္ မထူးဆန္းပါဘူး။ ကိုယ့္တြက္လည္း မထူးဆန္းဘူး။ (အဲဒါအတြက္ ခံစားတာ ၂ ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္) မမကေတာ့ သူ႐ွိရက္နဲ႔ အမွတ္မေကာင္းရေလလို႔ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မမ႐ွိလို႔သာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေအာင္တာလို႔ သိေနပါတယ္။ (မလုပ္ခ်င္လုိ႔ကို မလုပ္ဘူးလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားတဲ့ ဘာသာေတြ ႐ွိေနတာ သိၾကားမင္း ဆင္းလာသင္လည္းပဲ ဒီထက္ေတာ့ ပိုစရာမ႐ွိဘူးထင္တယ္)

ကုိယ့္ကို အနီးကပ္စာသင္ေပးခဲ့ရတဲ့သူေတြ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ၾကမယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္း ျပန္နားလည္လာတယ္။ နားလည္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘဝကို 10 တန္းကေန ေနာက္တခါျပန္စလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ျပန္လုပ္မိမွာပဲ။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္မထားႏိုင္တဲ့အရာအတြက္ အထင္ႀကီးစိတ္ မ႐ွိသလို၊ အထင္ေသးစိတ္လည္း မ႐ွိ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အထင္အျမင္ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ထည့္မစဉ္းစားရင္၊ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီး အေျခအေနေပးရင္ ဘြဲ႕တစ္ခုေတာ့ ယူရမွာပဲလို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မ႐ွိခဲ့ရင္၊ ပညာကို ဂုဏ္ပကာသနတရပ္အေနနဲ႔ မမက္ေမာတတ္ရင္ (ပညာေရးကို အသံုးခ်ၿပီး မရပ္တည္ခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္) ဘြဲ႕ဆိုတာ ယူစရာကိုမဟုတ္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးနားက တကၠသိုလ္ ၂ ခုကို ႀကိဳက္တာေ႐ြးတက္လို႔ရရက္နဲ႔ ဘာေက်ာင္းမွ ဆက္မတက္ေတာ့တဲ့တစ္ေယာက္ကို မွားလုိက္ေလလို႔ ခုခ်ိန္ထိ မထင္ဘူး။ (တခုေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ ဘြဲ႕မယူဘဲ အလကားထိုင္ေနတာမဟုတ္လို႔ေပါ့။ သူ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနလို႔ေပါ့။ ဆုိလုိတာက ေက်ာင္းပရဝုဏ္က မဟုတ္ဘဲ ျပင္ပကမၻာကေန သူ မ်ားစြာ သင္ယူႏိုင္ခဲ့လို႔ေပါ့)

ဒီလိုေျပာတာ ပညာဟာ အလကားလို႔ ဆုိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။

***
အေဆာင္

ေက်ာင္းမွာ မမတို႔က ေနာက္ဆံုး အေဆာင္ေနရတဲ့ batch ေပါ့။ 96 မပိတ္ခင္မွာ အေဆာင္ထမင္းဆိုတာ ႀကံဳလုိက္ရၿပီး၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေဆာင္မွာ ေနပဲ ေနရတယ္။ ထမင္းမေကၽြးေတာ့ဘူး။

မမေျပာတဲ့ အေဆာင္က အစဉ္အလာတခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိတယ္။ ပါလာထဲမွာ တီဗြီဆင္းၾကည့္ၾကၿပီဆို အတန္းႀကီးေတြအတြက္ အငယ္ေတြက အလိုက္တသိနဲ႔ ေနရာေကာင္းခ်န္ထားေပးၾကတာမ်ိဳး၊ အတန္းႀကီးေတြ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မွာ အငယ္ေတြက ေဝယ်ာဝစၥသြားလုပ္ေပးတတ္ၾကသလို၊ အငယ္ေတြ ေျဖခ်ိန္မွာလည္း အတန္းႀကီးသမားေတြက စာကူက်က္ေပး၊ မွတ္စုထုတ္ေပး၊ စေပါ့လုိက္ေပးတာမ်ိဳး။ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႕ၾကရင္ေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကားမွာ ပတ္သတ္မႈ႐ွိတဲ့ သိသိမွတ္မွတ္ ပံုစံေတြနဲ႔။

ေနာက္ေတာ့ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္တယ္။ လူေတြက အုပ္စုႀကီးတစ္ခုဆိုတဲ့ သေဘာကေန အုပ္စုေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ့္ အစုကလြဲရင္ က်န္တာေတြ စိတ္ထဲ မထည့္ၾကေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ယွဉ္ၾကည့္စရာမ႐ွိေတာ့ မသိသာဘူးေပါ့။ မမတို႔ batch က ေ႐ွ႕မီ ေနာက္မီျဖစ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ အေျပာင္းအလဲက သိသာခဲ့တယ္။

ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိတဲ့လူေတြက ေသခ်ာသိလိမ့္မယ္။

***
႐ူးလို႔မရပါ

မမ အိမ္လာအိပ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ သူ စာလုပ္ေနတာ ၾကည့္၊ သူ႕စာအုပ္ေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ေျပာတတ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းသာ တက္ရရင္ ႐ူးရင္႐ူး၊ မ႐ူးရင္ က် ဒီ ၂ လမ္းပဲ႐ွိတယ္လို႔။ (ဘာျဖစ္လုိ႔မွန္းမသိ အဲေလာက္သာ စာလုပ္ရရင္ ႐ူးမွာပဲခ်ည္း ထင္ေနတာ)

သူတို႔ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စာေၾကာင့္ စိတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္တယ္ (ေပါက္ထြက္သြားတယ္) ဆုိတာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လို႔မရဘူး။ သူ႕အဆင့္နဲ႔သူ လုိအပ္ခ်က္ေတြ႐ွိတယ္။ စာကို ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ သည္းႀကီးမည္းႀကီး လုပ္ရမယ္။ အဲလို လုပ္ၿပီး သူလုပ္သေလာက္ ရလဒ္က ျပန္မရရင္ အဲဒီအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံ ခံစားၿပီးမွ စိတ္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းစတာ လုိ႔ ထင္တယ္။ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲ က်ရင္ေပါ့ေလ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေျဖေနတုန္းတန္းလန္းမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္) သိရသေလာက္ေတာ့ အဲဒီအဆင့္အတိုင္း သြားတာပဲ။

ကိုယ့္ဘာသာလည္း နားလည္သြားတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းတက္သည္ျဖစ္ေစ စာေၾကာင့္ေတာ့ ႐ူးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဖ်ာလိပ္ၿပီးသာ ျပန္လာရမွာ။

***