ခုတ္ရာ နဲ႔ ႐ွရာ

ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုပါ။ အေသးစိတ္အခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေမ့ကုန္ၿပီ။
အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုက အားလပ္ရက္ ခရီးထြက္ အပန္းေျဖၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာလို႔ ဆိုပါတယ္။

ႏွစ္တိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွာ လူစည္ကားၿပီး လူငယ္ လူ႐ြယ္ေတြ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားႏႈန္းကလည္း ျမင့္တယ္။ ေဒသခံ ရဲစခန္းမွာ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ေခါင္းက်ိန္းေနရတယ္ ဆိုတယ္။ အမႈျဖစ္လို႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ရတဲ့ လူငယ္လူ႐ြယ္ဆုိတာလည္း အခ်ဳပ္နဲ႔ အျပည့္။ ဒီေတာ့ အမႈျဖစ္ႏႈန္းက်ေအာင္ ဆုိၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့နည္းေတြကို ေျပာင္းၾကည့္တယ္။ ျပင္းထန္ၾကည့္တယ္။ အဲဒါလည္း မရဘူးဆုိတယ္။ (လူငယ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ လိုတာထက္ ပို ျပင္းထန္လို႔ေတာ့လည္း ရမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဲအရာ႐ွိတစ္ေယာက္က ေျဖ႐ွင္းနည္း ေတြ႕သြားတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို စဉ္းစားရင္းနဲ႔ အပန္းေျဖလာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အမႈျဖစ္လို႔ အခ်ဳပ္ထဲ ဝင္ရတဲ့ ကိစၥဟာ ဂုဏ္ယူစရာလုိလုပ္ေနၾကတယ္ လို႔ သူက နားလည္သြားလို႔တဲ့။ အဲဒီေနရာကို အပန္းေျဖသြားလို႔မွ အခ်ဳပ္ထဲ မဝင္ခဲ့ရရင္ ေခတ္မမီဘူးဆုိတာမ်ိဳး လူငယ္ေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူက အခ်ဳပ္ထဲမွာ အျပစ္ေပးပံု ေပးနည္းကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြကို အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ ဆက္ဆံသလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံၿပီး အ႐ွက္ရေစမယ့္ မာန္ခ်ပစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းေတြသံုးတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဲဒီေဒသမွာ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ရေလာက္တဲ့ အမႈ မျဖစ္သေလာက္ နည္းသြားတယ္။

***
အသိ အင္ဂ်င္နီယာအန္တီ တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာ။
သူက '84 ဆင္း(ep က ပါ)။ သူတို႔ဆရာက ဗုဒၶဘာသာအသင္းပြဲတခုမွာ ေျပာဖူးတယ္တဲ့။
"ျခင္ လာကိုက္ရင္ မ႐ိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဒီျခင္ကို ကိုယ္က ႐ိုက္လိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ျခင္ေတြက လာကိုက္ဦးမွာပဲ"

အဲဒီ အန္တီက အဲဒီေနာက္ပိုင္း ျခင္ မ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။

ကိုယ့္လာေျပာရင္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လာကိုက္တဲ့ ျခင္ကို ႐ိုက္မိတာ ကိုက္ရေကာင္းလားရယ္လို႔ ေဒါသနဲ႔ ႐ိုက္မိတာ။ ေနာက္ထပ္ ျခင္ေတြက လာမကိုက္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ႐ိုက္တာ မဟုတ္လို႔။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားေျပာတဲ့ ဆရာရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတြကို အကုသိုလ္မလုပ္ဖို႔ တားတာ ဆရာလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါပဲ)

ေတြးမိတာက လုပ္ရပ္တစ္ခုကို တားႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ လုပ္တဲ့လူရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ အရင္းအျမစ္ကို အရင္ မိ ဖို႔လိုတယ္။

(အသက္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ ျခင္လာကိုက္ရင္လည္း မ႐ိုက္မိေတာ့ဘူး။
ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ သတိထားၿပီး ၾကည့္မိလို႔။)

***
ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆို သူငယ္ခ်င္းတစု မခ်က္တတ္ မျပဳတ္တတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာလုိ႔ ထင္တယ္။
အဲဒီအခါ ကိုယ့္ထက္အႀကီးေတြက ဒီမခ်က္တတ္တဲ့ကိစၥ ေဝဖန္ရင္ (သူတို႔ကေတာ့ မိန္းကေလးေတြတန္မဲ့ မခ်က္တတ္တာ ကိုယ္ေတြ ႐ွက္ပါေစေတာ့လို႔ ရည္႐ြယ္တာ) စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္သလိုပဲလို႔ အနီးစပ္ဆံုးေျပာရမယ္ထင္တယ္ (သိပ္မဆီေလ်ာ္မွန္း သိေပမဲ့ ဒီထက္ ဆီေလ်ာ္တာ မသိေတာ့လို႔)။ မခ်က္တတ္ဘူး မျပဳတ္တတ္ဘူး စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုတာကို ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကုိး။ "မတတ္ဘူး မတတ္ဘူး" ဆုိတာကိုပဲ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ေျပာခ်င္ၾကတာ။ ဆိုေတာ့... သူတို႔အေျပာေတြက အဲဒါေတြ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေအာင္ "ဆြ" ေပးတာနဲ႔ ပိုတူတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ အတန္းႀကီး အစ္မတေယာက္ဆို လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္စားဖုိ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံႏႊာတာ အခြံတခုလံုး ပါသြားေအာင္ ေျပာင္ေအာင္ မခြာရဘူး။ အေပၚယံ အေမွးပါးေလး က်န္ေနရမယ္လို႔ လက္ခ်ာေပးဖူးတယ္ ဆုိပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အဲဒီစကားက တမင္လုပ္ေျပာရတဲ့ ေပၚပ်ဴလာစကား ျဖစ္သြား႐ံုကလြဲၿပီး တျခား ဘာသက္ေရာက္မႈမွေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။

***
ဒီလုိပဲ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္လည္း သေဘာထားက အဲလိုဆန္ဆန္ေတြ ႐ွိၾကတယ္။

(သိပ္မၾကာေသးခင္က အင္တာနက္မွာပဲ ဖတ္မိတယ္ထင္တယ္။ ျမန္မာဆုိဒ္တခုမွာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာလည္း လူငယ္ေတြ သမိုင္းကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားမသိၾကေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့အေၾကာင္း...
အေမရိကန္လူငယ္တခ်ိဳ႕ကို ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းေမးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ျဖစ္ခဲ့မွန္းေတာင္ မသိဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကဆို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူးလို႔ေတာင္ လာေမးတဲ့လူကို ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္ ဆုိတယ္)

အေမရိကန္ပညာေရးစနစ္ေတာ့ ဘယ္လိုဆုိတာ မသိဘူး။

ကိုယ္ေတြတုန္းကလည္း ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ ညံ့တာ ဂုဏ္လုပ္စရာလိုလို ထင္ခဲ့တာပဲ။
ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္အရ သမိုင္း ပထဝီဆိုတာ ခုၾကည့္ ခုရတာပဲ။ ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္တိုက္စြမ္းရည္႐ွိရင္ အမွတ္ေကာင္းလို႔ ရတဲ့ ဘာသာေတြပဲ။ ဘာခက္လဲ။ ဘာဦးေႏွာက္သံုးရလို႔လဲ။ အဲဒီလိုအေတြးမ်ိဳးဆိုတာ ငယ္တုန္းကေတာ့ မသိဘူး။ ခု ဒီအ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လာတယ္။

ေနာက္ ဂ်ဴး "မိန္းမတစ္ေယာက္..." ထဲမွာ ယုေမာ္နဲ႔ ႏွင္း ေမာ္လၿမိဳင္က ဟိုတယ္တခုမွာ တည္းေနတုန္း ယုေမာ္က သူ႕စာတမ္းအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ "ႏွင္း ငယ္ငယ္က ပထဝီေတာ္သလား" လို႔ ေမးတယ္။ ႏွင္းက ေခါင္းယမ္းၿပီး "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" တဲ့။ (ဒီအေၾကာင္းထည့္ေရးရတာ "အို... ဘုရားေရ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လုိက္တာ") <<< ေယာက္ျပားႏွာသံျဖင့္ ဖတ္ရန္။

အဲဒီစာအုပ္ဖတ္ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္။ ၈ တန္းထက္ မပိုဘူး။ နားလည္း မလည္ဘူး။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပ်င္းလည္းပ်င္းတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထက္ ေစာထြက္တဲ့ "နံရံ၏ အျခားတဘက္" ဖတ္တုန္းက နားလည္ေပမယ့္ "မိန္းမတစ္ေယာက္..." က်ေတာ့ သေဘာတရားေရးရာေတြက ပိုျမင့္တယ္ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏွစ္အုပ္လံုး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္စာရင္းထဲမွာ မပါဘူး။ ထားပါေတာ့။

ေျပာခ်င္တာက "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" လို႔ သူမ်ားအေျပာကို ဖတ္လုိက္ရတာကုိပဲ အရသာ႐ွိလိုက္တာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေတာင္မွ တကယ္တမ္း ကိုယ္က ဘယ္ဘာသာရပ္ရယ္လို႔မွ အထူးတလည္ အထင္ႀကီးတာ အထင္ေသးတာ မ႐ွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ ႐ွိပံုရတယ္။

ေနာက္ ေက်ာင္းအၿပီးမွာ ၆ တန္းနဲ႔ ၄ တန္းကေလးကို လပိုင္းေလး စာသင္ျဖစ္တာရယ္၊ တျခားကေလးေတြကို စပ္စုမိသေလာက္ရယ္နဲ႔ ႀကံဳသေလာက္ကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြကို အေလးမထားစိတ္ ႐ွိတယ္။ အဲဒါလည္း ကိုယ္ေတြတုန္းကလိုပဲ၊ သူ႕တို႔ဘာသာ သိသိႀကီးနဲ႔ ႐ွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မသိလိုက္ဘဲ ႐ွိေနတာ။ အတန္းငယ္ေတြမွာ မသိသာဘူး။ အလယ္တန္းေလာက္က စလို႔ သိသာတာ။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီလူေတြ သိပၸံလိုင္းသပ္သပ္ (ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာလို) ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ၿပီးေရာ။ (အားလံုးေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိမွာပါ)

ကေလးတို႔/ လူငယ္တို႔ မေျပာနဲ႔ ကိုယ္ေတြမွာေတာင္ အဲလိုစိတ္ ႐ွိႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က ဘယ္ပညာရပ္ကို အဓိကထား သင္ထားပါေစ၊ တျခား ကိုယ္နဲ႔ မတူတဲ့ ပညာရပ္ကို အေလးမထားစိတ္႐ွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔ သိတဲ့ အသိက တျခား၊ "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာက တပိုင္းေပါ့။

အဲဒီအခါ ညံ့ရပါ့မလားလို႔ သြားအျပစ္တင္ရင္ ပိုဆိုးသြားမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔က ညံ့တာကိုပဲ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္ေနတာေလ။ ေနာက္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားကလည္း အေၾကာင္းတခ်က္ေပါ့။ ဘယ္ဟာက solution ပါလိ႔ု ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဟာက solution မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာကိုပဲ ေျပာတာပါ။ တစံုတရာကို တန္ဖိုးထားေစခ်င္ရင္ေတာ့ တန္ဖိုးသိေအာင္ လုပ္မွပဲ၊ အျပစ္ဆိုတဲ့နည္းနဲ႔ မရဘူး။

(သိပၸံလိုင္းကလူ (အထူးသျဖင့္ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ) ကို ဝိဇၨာပိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မသိရေကာင္းလားေတာ့ သြားမေျပာမိေစနဲ႔။ "ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံကို အကုန္ေျပာင္ေအာင္ မႏႊာရဘူးေနာ္" ဆုိတာထက္ ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္)

*** 
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ပ်င္းလို႔။

***