"... တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အကဲခတ္ရင္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကသည့္ မ်က္လံုးေတြကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မခြာႏိုင္ဘဲ ႐ွိၾကေလသည္။ သည္တဒဂၤသည္ပင္ မအိမ္ကံ၏ ဘဝတြင္ အရိပ္မ်ားစြာ ထုိးခဲ့ပါ၏။ ဘဝ ဘဝက ျပဳခဲ့ဖူးၾကေသာ ေမတၱာပါရမီသည္ ထိုခဏအတြင္း၌ပင္ ဝင္းကနဲ ျပက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စီးကဲ့သုိ႔ ႐ွိေလၿပီ။... ဘဝတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပုန္းသူကို ခုတခဏ ေတြ႕လုိက္ရသကဲ့သို႔ မ်က္လႊာမခ်စတမ္း ႐ွိခဲ့ၾက၏။"
(ခင္ခင္ထူး ရဲ႕ မအိမ္ကံ)
Bishan မွာေနတုန္း blog ေတာင္ စမေရးခင္မွာ ေ႐ႊအျမဳေတ ဖတ္ျဖစ္တုန္းကေပါ့။
အစကတည္းက မီေပမယ့္ အခန္းဆက္ကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ စ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္လၿပီး တစ္လ ဝယ္မိရင္းနဲ႔ လနည္းနည္းေက်ာ္ၿပီးမွ အျမည္းဖတ္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၃ ပိုင္းေလာက္ထိ ဖတ္ၿပီး စာအုပ္လည္း ဆက္မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
အထက္က စာပိုဒ္က မအိမ္ကံ နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း စေတြ႕တဲ့ အခန္းကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေပါ့။ 2001 ေလာက္က စလို႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ယွဉ္ၿပီး၊ စာေရာ ကဗ်ာေရာ မေရးျဖစ္ေတာ့တာဆုိေတာ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ အဆက္ျပတ္ေနၿပီ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကုိယ့္ဘာသာ ဒါမ်ိဳးေတြ ျပန္ေရးဖို႔ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနမိတယ္။
အဲဒီအခန္းေလးကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲကို ထိထိခိုက္ခုိက္ေရာက္သြားၿပီး စာျပန္ေရးခ်င္စိတ္နဲ႔ ရင္ေတာင္ခုန္လာသလို။
"ဘဝတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပုန္းသူကို ခုတခဏ ေတြ႕လုိက္ရသလို" ဆိုတာကို မၾကာခဏ သတိရမိတယ္။
ေနာက္ အခန္းဆက္ေရးျဖစ္ေတာ့ အဲဒီစာသားေလး ဖတ္ရတုန္းက emotion ကို ျပန္သတိရၿပီး အခန္းတခန္း ထည့္ေရးမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕တဲ့ အခန္းမွာ။
***
တခါတခါ ဘာမွဟုတ္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက မိမိရရ ထိခိုက္လာတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေမ့မသြားဘဲ ျပန္ျပန္သတိရၿပီး၊ စိတ္ထဲစြဲေနေတာ့တယ္။
"ဘာၿဖစ္မွန္းတစ္ကယ္ကုိယ္မသိခဲ႕ပါဘူး. ႀကာလာေတာ႕စိတ္ထိခုိက္လာတယ္။ ဘာၿဖစ္တာလဲ။ ဘာသေဘာလဲ .တစ္ကယ္နားမလည္နုိင္ပါဘူး. မွတ္မွတ္ရရ..ေက်ာငး္စာသင္ခန္း theater ထဲက စားပြဲခံုတစ္ခုမွ ေမွာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ၿငိမ္သက္ဝမး္နည္းဘူးခဲ႕တယ္။ နားမလည္နုိင္လြနး္လုိ႕။"
အဲဒီ အကြက္ကေလးကိုလည္း ဖတ္ၿပီးကတည္းက ခဏခဏ သတိရမိေအာင္ စြဲေနတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘာမွ မတတ္သာဘဲ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတဲ့ အားမလိုအားမရ ခံစားမႈကို အဲဒီ တကြက္တည္းကေန ေဖာက္ထြင္းၿပီး ျမင္ေယာင္လုိက္မိလုိ႔။
***
ေနာက္ ခုေလာေလာဆယ္ Boku No Imoto ဆုိတဲ့ ဂ်ပန္ကားတစ္ကားၾကည့္မိေတာ့ (ကား သိပ္မေကာင္း) ျပကြက္ကေလးတခ်ိဳ႕က လာထိတယ္။
အစ္ကိုျဖစ္သူ surgeon ကို ညီမကေလးက "ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့..." "ဟုိးတုန္းကေပါ့..." "အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ေလ..." ဆုိၿပီး အေၾကာင္းအရာတခုခုကုိ ျပန္ျပန္ေျပာတဲ့ အခန္းတခ်ိဳ႕ပါတယ္။
အေဝးမွာေရာက္ေနတုန္း (ကိုယ္တိုင္လည္း အေဝးမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ သိကၽြမ္းပတ္သတ္ခဲ့သူေတြလည္း သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာဌာနေတြနဲ႔ အေဝးမွာ) ဆုိေတာ့ ဟိုးတုန္းကလုိ႔ အစခ်ီၿပီး လြမ္းလို႔ေကာင္း၊ ေျပာလုိ႔ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ ၾကည့္မိေတာ့ အဲဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ စာျပန္ေရးခ်င္လုိက္တာလို႔ ျဖစ္မိတယ္။
***
တခါတခါ စြဲမိတာေတြက ဘယ္ကဆုိတာ မွတ္မိၿပီး သိေနရင္ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။
တခါတခါက် စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတာေတြကို ကိုယ့္ဟာလို အထင္ေရာက္ၿပီး ထည့္သံုးမိတာ ႐ွိေသးတယ္။
ခုပဲ ဝိုင္ဝိုင္းသီခ်င္း နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ၾကားမိတယ္။
***
အဲလိုပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပိုင္းေဟာင္းေတြထဲမွာ ဝင္းဝင္းလတ္ "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" ထဲက စကားတလံုး ပါသြားဖူးေသးတယ္။
"လတ္တေလာရထားေသာ ဘဝေပး အသိျဖင့္ ကိုယ့္ နားထဲတြင္ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံမ်ား ျမည္လာခဲ့၏။" ဆုိတာ...
အကုန္လံုး မတူေပမယ့္ အဲဒီသေဘာမ်ိဳးပါပဲ။
***
emotion ေတြ ထိခိုက္ ကူးစက္ၿပီး စာေရးျဖစ္ရတာမွာ အရသာတမ်ိဳး႐ွိတယ္။
***
photo from here
7 comments:
နားမရွင္းတစ္၀က္ မလည္ တစ္၀က္နဲ႕ ဖတ္သြားတယ္ဗ်ာ..
ဆိုလိုတာ နားလည္တယ္ .. း)
“ေမာင္, ကုိကုိ ႏွင့္ မရီတာ (၁၅) ကုိ အဲဒီ့ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဆက္ေရးျဖစ္ခဲ့သလား ရီတာ?
ဟုတ္တာေပါ့ ဇြန္ =)
ဟုတ္တယ္....တခ်ို့စကားလံုးေတြ၊တခ်ို့အေျကာင္းအရာ
ေတြကို အတိအက်မဟုတ္ေတာင္ ရင္ထဲမွာ စြဲသြားမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေမ့တတ္ေတာ့ တခါတေလ စာေရးသူ၊ဝတၳု
အမည္ေတြ မွတ္မိေတာ့ဘူး...၊တခ်ို့ဆို ဇာတ္လမ္းကို
ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေတာ့ဘူး။အဲ ဒါေပမယ့္
စာေရးသူေျပာသြားတဲ့ အေျကာင္းအရာရဲ့ သေဘာ၊စကား
လံုးေတြရဲ့ အဓိပၸာယ္ကိုေတာ့ မေမ့ေတာ့ဘူးဗ်...။
အေျကာင္းတိုက္ဆိုင္လာတိုင္း သတိတရရွိမိတယ္...။
မရီတာကေတာ့ စကားလံုးအတိအက်ကို မွတ္မိတာပဲေနာ္။
ဒါနဲ့ ဒုတိယေျမာက္ စကားစုေတြကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ
မျကီး အမည္ကို ဘာလို့ မထည့္တာလဲဗ်....:D။
သူက အဲလို ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးအထာေလးေတြကို ႀကိဳက္တတ္လို႔ =)
လင့္ခ္ခ်ိတ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီစာပိုဒ္မွာ။
ဒုတိယေျမာက္ စကားစုေတြကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာ
မျကီး = KOM
Post a Comment