ေျဖၾကည့္သူမ်ား

'96 December တုန္းကေပါ့။

လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲ ရန္ကုန္-အင္းစိန္ လမ္းမႀကီး တစ္ေနရာမွာ စာသင္ေနတုန္း ႀကိဳ႕ကုန္းဘက္က လူတန္းႀကီး ျဖတ္တက္လာၾကတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း စာသင္ရာက ထြက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ေ႐ွ႕ကေန ျဖတ္သြားတဲ့ လူတန္းႀကီးထဲက တစ္ေယာက္က ဝရံတာမွာ ထြက္ရပ္ၿပီး ငံု႔ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုယ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ႐ွိရာကို ေအာ္ေျပာသြားတယ္။

"မင္းတုိ႔အတြက္ လုပ္ေနတာ၊ မင္းတုိ႔အတြက္ လုပ္ေနတာ" တဲ့။

ဗုေဒၶါ !

ကိုယ္ ဆက္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ႀကိဳ႕ကုန္းက လူတန္းႀကီးဆုိေပမယ့္ ႀကိဳ႕ကုန္းက ေက်ာင္းသား ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲပါလာေပမယ့္ ေက်ာင္းသားမဟုတ္တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္လိမ့္မယ္။

လူအုပ္စုနဲ႔မို႔ တက္ႂကြေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီလို ေအာ္လိုက္တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
ဒါေတြက ေနာက္မွ စဉ္းစားမိတာပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလို ေျပာတာကို ကိုယ္ မႀကိဳက္ဘူး။ လံုးဝ မႀကိဳက္ဘူး။
(ဒါေပမဲ့ အတူတူ ထြက္ၾကည့္ၾကတဲ့ထဲမွာ အဲဒီစကားကို တရရ ျပန္ေျပာလို႔ သေဘာက်ၾကတဲ့သူေတြ ႐ွိတယ္)

ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီတခြန္းနဲ႔တင္ 'ဟင္' ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။
'ဟင္' ၿပီးရင္လည္း လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဲဒါ သူ႕ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တို႔ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး အဲဒီလို ေျပာရတာလဲ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ေ႐ွ႕မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္က လက္ခံရတာပဲ။
တခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြက "မင္းတို႔ေခတ္ကေတာ့ကြာ..." မစဉ္းမစား ေျပာတတ္ၾကတာေတြ ႐ွိတယ္။
"မင္းတို႔ ေခတ္ကေတာ့ကြာ... "

ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ မင္းတို႔ေခတ္က မေကာင္းလိုက္တာ လို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ညံ့လိုက္တာလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ဟုတ္ကဲ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီမင္းတို႔ေခတ္ကို ေပးခဲ့တာ မင္းတို႔ေခတ္ရဲ႕ ေ႐ွ႕ေခတ္က လူႀကီးေတြပဲ။ မင္းတို႔ေခတ္ မေကာင္းရင္ ေ႐ွ႕က လူႀကီးေတြ ညံ့လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ (ဘယ္သူမဆို လာျငင္းလို႔ ရပါတယ္။)

မင္းတို႔ေခတ္ရဲ႕ ေနာက္တေခတ္ ညံ့ေနမွသာလွ်င္ မင္းတို႔ ညံ့လို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါလဲ ေ႐ွာင္လြဲလို႔ မရဘူး။

အတိုျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ ေအာ္ေျပာသြားတဲ့သူရဲ႕ စကား အမွားလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သူ႕ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီစကားကို ေျပာသြားရတာလဲ။

***
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီ အေရးကိစၥေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။
first impression ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ 'ဟင္' ဆုိတာနဲ႔ သြားေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ဒီလမ္းေၾကာင္းေပၚက ေတြ႕လာရတာေတြကလည္း စိတ္ကုန္စရာေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕တယ္။ ဟိုတခါ July ေရးဖူးတဲ့ post တခုကို ဖတ္ရင္း၊ ငါ့က် ဒီလိုလူမ်ိဳးနဲ႔ ဘာလို႔ မေတြ႕ရသလဲ လို႔ ေတြးမိတယ္။

(သိပ္မေကာင္းတဲ့ လူေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕ရတာ ကံမေကာင္းလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ အေရးကိစၥေတြဟာ စိတ္ကုန္စရာေတြလို႔ ျမင္ကုန္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ အေရးကိစၥ ကြက္ကြက္ကေလးကိုပဲ စိတ္ဝင္စားတတ္တဲ့ အတၱေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။)

ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ အေရးကိစၥနဲ႔ပဲ ေနလာခဲ့တာ တခ်ိဳ႕နာမည္ႀကီးေတြရဲ႕ နာမည္ဆုိ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ လူ႔ေလာကထဲ ဝင္ေတာ့မွ ၾကားဖူးတာေတြ ႐ွိတယ္။ S'pore ေရာက္မွ ၾကားဖူးတာေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အဲဒီဘက္မွာ စိတ္ဝင္စားမႈ အားနည္းခဲ့သလဲ ဆုိရင္...

အမွန္တိုင္း ဝန္ခံရရင္ ေျပာင္းလဲမွာကိုေတာင္ သိပ္ စိတ္မဝင္စားဘူး။
အတိအက်ေျပာရရင္ တကယ္ ေျပာင္းသြားမွာလို႔ လက္မခံခ်င္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
မယံုၾကည္ႏိုင္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူသာ ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းမွာ မူကေတာ့ ေျပာင္းမယ္ မထင္ဘူးလို႔ ေတြးေနမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ အဲဒါ ကိုယ္ႀကံဳခဲ့ရတာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ပါပဲ။

တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ သိပ္ေျပာလြန္းရင္ အရာ မေရာက္ေတာ့ဘူး။
အေရးပါတဲ့ ကိစၥကို လုပ္ေနတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ယူဆရင္ အဲဒီ အခ်က္ကို သတိထားသင့္တယ္ ထင္တယ္။

ခင္ႏွင္းယု လား၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး လား ေရးတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲမွာ (ခင္ႏွင္းယု လုိ႔ ထင္ပါတယ္) "ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ဘုရားအေလာင္းေလာက္ နီးနီး အေနအထိုင္ မွန္ပါမွ" ဆိုတာကို သိပ္ဝါလြန္း၊ အာလြန္းတဲ့ လူေတြနဲ႔ ႀကံဳတိုင္း သတိရမိတယ္။

***
ေနာက္ၾကည့္မွန္ ကို စၾကားဖူးေတာ့ အစ္မ မေက ရဲ႕ ဘေလာ့မွာပါ။
အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဖတ္ၾကည့္ခ်င္မိေလာက္ေအာင္ စိတ္မဝင္စားပါဘူး။
post ကိုလည္း အၾကမ္းပဲ ဖတ္မိပါတယ္။ စာအုပ္ကို ဦးေႏွာက္ထဲကေနေတာ့ ေစာေၾကာခ်င္မိတယ္။
ရင္ထဲကေနေတာ့ ခံစားလို႔ ရမယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။
ေနာက္ မမသက္ေဝ ေရးျပန္တယ္။

ဒီတပတ္ထဲမွာေတာ့ ႐ြာသား email နဲ႔ ပို႔ေပးလို႔ pdf file ေရာက္လာပါတယ္။
ေရာက္လာမွေတာ့ ကိုယ္ နည္းနည္းေတာ့ ျမည္းစမ္းခ်င္မိတယ္။
မဖတ္ခင္မွာ ဝါဒျဖန္႔တာေလးေတာ့ ပါမွာပဲလို႔ တြက္ခဲ့မိတာ ဝန္ခံရမယ္။

အစပိုင္း ၁၅ မ်က္ႏွာေလာက္ကို ႐ံုးမွာပဲ run thro' ဖတ္မိပါတယ္။
စာက ႏြဲ႕လည္း ႏြဲ႕မေန၊ ၾကမ္းလည္း ၾကမ္းမေနဘဲ ဆက္ဖတ္ခ်င္မိသြားပါတယ္။
တကယ္ကို စာေရးတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခင္းအက်င္း နဲ႔ အေရးအသားပါပဲ။
အားလံုး ေကာင္းပါတယ္။

ဇာတ္သိမ္းကိုလည္း အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ မသိမ္းထားဘဲ အေရးပါတဲ့ အရန္ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးနဲ႔ သိမ္းေပးလိုက္တာကို သေဘာက်မိတယ္။ တကယ္ အဆံုးမသတ္ေသးတဲ့ ဇာတ္လမ္းအတြက္ တကယ္ ျပည့္စံုတဲ့ ဇာတ္သိမ္းပါပဲ။

မဖတ္ခင္က အႏုပညာကို သိပ္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူေရးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေနရာကိုလည္း သေဘာက်မိပါတယ္။
အခု သူရဲ႕ အေတြးေတြ၊ ခံစားမႈေတြ မဟုတ္ဘဲ၊ အရင္ သူရဲ႕ အေတြးနဲ႔ ခံစားမႈေတြလို႔ ျမင္မိပါတယ္။

ဘာဝါဒမွ ျဖန္႔မထားတာ၊ သူတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့၊ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အေရးကိစၥေတြကို အက်ယ္မခ်ဲ႕ဘဲ ခပ္ပါးပါးနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ ပံုေဖာ္သြားတာ၊ တကယ္ပဲ အသာအယာ၊ ဒါေပမဲ့ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တို႔ထိလိုက္တဲ့ စုတ္ခ်က္ပဲ လို႔ ခံစားရပါတယ္။

မေျပာဘဲထားတဲ့ တခ်ိဳ႕ စကားေတြကို စိတ္ထဲကေန ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ၿပီးျပည့္စံုသြားတတ္တယ္။
(တခ်ိဳ႕ စကားေတြက် ေျပာလိုက္ေတာ့မွ အႏွစ္သာရမဲ့သြားတာေတြ ႐ွိတယ္။)
အႏွစ္သာရမဲ့သြားေအာင္ ေျပာထားတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳး အဲဒီ စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ မပါခဲ့ဘူး။

ေနာက္ၾကည့္မွန္ ကေတာ့ အႏုပညာ တစ္ရပ္လို႔ ခံစားရပါတယ္။

တကယ္ပဲ ဘာကိုမွ ျပန္ေစာင္းမၾကည့္ေတာ့ဘဲ စြန္႔လႊတ္ႏိုင္တယ္ ဆုိတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေနရာမွာ ဝင္ခံစားလို႔ေတာ့ မရေသးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ အတၱကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ၾကည့္မွ ရမွာမို႔လုိ႔ပါ။

ကိုယ္ကေတာ့ ေက်ာ္လြန္ၿပီး မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘူး။
ကိုယ္လိုလူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

အဲဒီ အခါမွာ ကယ္တင္႐ွင္ႀကီး ပံုစံနဲ႔ လာရပ္ျပမလား၊
ကိုယ္လုပ္စရာ ႐ွိတာကို ကိုယ့္ဘာသာ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တဲ့ ပံုစံနဲ႔ လာရပ္ျပမလား။
ကိုယ့္အတၱကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေသးတဲ့ လူေတြကို ဘယ္လုိ ပံုစံနဲ႔ တင္ျပမလဲ ဆုိတာ အေလးထား စဉ္းစားစရာပဲ လုိ႔ အဲဒီစာအုပ္က ေတြးမိေစပါတယ္။

***
ဒုကၡဆိုတာ ဘာလဲလို႔ သိခ်င္လို႔ အထုတ္ေျဖၿပီး ဖြင့္ၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြ ႐ွိမယ္။
သိကို မသိခ်င္လုိ႔ မၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြ ႐ွိမယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ဘယ္သူမွ မမွားဘူး။

စာေရးသူကေတာ့ သူ ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အထုတ္ဟာ သူ႕ဘာသာ ဖြင့္ခ်င္လုိ႔ ဖြင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး၊ မဖြင့္ဘဲေနတဲ့ တျခားလူေတြေၾကာင့္ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ ဖြင့္ခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ေသခ်ာနားလည္တဲ့ သူ လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ႕ အေရးအသားနဲ႔ တင္ျပပံုကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္။
Update: သူ႕သေဘာထားကိုလည္း (နည္းဗ်ဴဟာပဲ ျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနပါေစ) ေလးစားမိပါတယ္။
ပို႔ေပးတဲ့ ႐ြာသား ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***
ကိုယ္ေရးတဲ့ post ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္တာ အေရးအသားကေတာ့ ခ်ဉ္စုတ္စုတ္ပဲ။
လြန္တာ႐ွိလည္း ဝႏၱာမမိေတာ့ပါဘူး။ လြန္တာ႐ွိရင္ လြန္တာ႐ွိလို႔ပဲ လို႔ မွတ္လုိက္ၾကပါ။

***