အသံုးမက်တဲ့ စိတ္ကူး

သႀကၤန္အၿပီးမွာ ရလိုက္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ယာဉ္ပ်ံတစ္စီးေလာက္ ေဆာက္ခ်င္တယ္။ (ေက်ာ္သူေမာင္းတဲ့ ကားပံုစံမ်ိဳး)

လူအားလံုး ေခါင္း႐ွင္းဖို႔ ႏွစ္ဘက္စလံုးကို ေမာင္းသြင္းၿပီး ပိတ္ခ်င္တယ္။

အားလံုးကို ခါခ်ဖို႔ ပါပၿဂိဳဟ္တစ္လံုးလည္း ႐ွာခ်င္တယ္။

ၿပီးသြားရင္ (ေခြးခ်င္းကိုက္တာ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မဝင္စားခဲ့ေပမယ့္) ဆတ္ဆတ္ခါ မခ်ိေနမယ့္ဟာေတြကို နကၡတ္တာရာၾကည့္ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ အိမ္အျပန္ ညေတြမွာ ဇိမ္ခံ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း ဟားခ်င္တယ္။

***

opt

ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ႐ုပ္႐ွင္ဒါ႐ုိက္တာႀကီး "အာကီရာ ကူ႐ုိဆာဝါ" (Akira Kurosawa) သည္ ႐ုပ္႐ွင္ကားေပါင္းမ်ားစြာကို ႐ုိက္ကူးခဲ့ရာ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ေသာ ကားမ်ားကို ဂႏၳဝင္ကားေတြျဖစ္သည္ဟု ႐ုပ္႐ွင္ပညာ႐ွင္မ်ားက လက္ခံရသည္။

အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုတြင္ "ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႐ုပ္႐ွင္ကားေတြ အားလံုးဟာ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူ႕ေလာကကို ဘယ္လုိမ်ား စကားဆိုခ်င္ပါသလဲ" ဟု ေမးရာ သူက ျပန္ေျဖလိုက္သည္မွာ "လူေတြဟာ ဒီထက္ပိုၿပီး သာေတာင့္သာယာ ခ်မ္းသာစြာ ေနႏိုင္ပါလ်က္ ကိုယ့္ဘာသာ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာေနတာပါပဲ" တဲ့။

(ေအာင္သင္း - တကယ့္ႏိုင္ငံေရး - 17.8.2003)

ကန္႔ကူလက္လွည့္ - Oct 2004 ဒုတိယအႀကိမ္ (Future Publishing House)

***

= is equal to =

၁) တေထရာတည္း
၂) တပံုစံတည္း
၃) ခၽြတ္စြပ္
၄) ပံုတူ
၅) ထပ္တူထပ္မွ်
၆) ကိုယ္ပြား
၇) တေသြမတိမ္း
၈) သူမသာ ကိုယ္မသာ
၉) အတူတူ နဲ႔ အႏူႏူ
၁၀) ဘာဘူႀကီး နဲ႔ အရာႀကီး
၁၁) ႐ွင္ႀကီးဝမ္း နဲ႔ ႐ွင္ငယ္ဝမ္း
၁၂) က်ား နဲ႔ ႐ွင္ႀကီး

ေဝါဟာရက အဲေလာက္ပဲ ထြက္လာလို႔။ ထပ္ထြက္လာရင္ ထပ္တင္ဦးမယ္။

Update (11:43 AM)
၁၃) ဒီပုတ္ထဲက ပဲ

Update (27th Apr 2010, 1:50 PM)
၁၄) ထူးမျခားနား (by Kyaw Nyo Thwe)
၁၅) ပုလင္းတူ ဘူးဆုိ႔ (by Moe Sett Pwint)
၁၆) တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြား (by Moe Sett Pwint)
(ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေတာ့ ျပင္လုိက္ခ်င္တယ္။ "ႏွစ္ေလွခြဲစီး" လုိ႔။

ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား - Myanmar Books Catalogue

ဒီ post ကို ျပန္တင္မယ္ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ အသိဉာဏ္မ႐ွိ ျဖစ္ခဲ့တာကို ႐ွက္မိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲဒီလုိ လက္ေတြ႕မက်တဲ့ အေတြးအေခၚ ဝင္သြားရသလဲ မစဉ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဝတၳဳဇာတ္လမ္း နဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကြာျခားမႈကို ကြဲကြဲျပားျပား မသိခဲ့တာ။ သိေအာင္လည္း မစဉ္းစားခဲ့၊ စိတ္မဝင္စားခဲ့တာ။

ေဒါက္တာ မတင္ဝင္းတို႔ ေရးတဲ့ "အို ရာဇကုမာရ္ မင္းသားေလးဟာ ဘယ္လို သိမ္ေမြ႕ ႐ိုက်ိဳးလို႔ ..." ဆုိတာမ်ိဳး၊ "က်န္စစ္သားဟာ ဘယ္လုိ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အ႐ွင္သခင္ကို သစၥာေစာင့္သိတာ" ဆိုတာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ "ရာမ နဲ႔ လကၡဏ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္မွာ လကၡဏဟာ ဘယ္လုိ" ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဒါေတြနဲ႔ အလားတူ အခ်က္အလက္ မွန္ကန္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းသက္သက္သာ ျဖစ္တဲ့ ခု "ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား" လို ဟာေတြဖတ္ၿပီး ဖတ္ေကာင္း႐ံုနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာလည္း ပါတယ္။

တကယ္လည္း အဲလို အေရးအသားေတြဟာ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလိုသာ ေရးတာျဖစ္လုိ႔၊ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔ အေရးအသားေကာင္း ဖတ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သမိုင္းအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ ခုိင္မာေျချမစ္မႈ မ႐ွိဘူး။ သမိုင္းတန္ဖိုးနဲ႔ ယွဉ္တြက္လို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္တယ္။

***
အဲဒီ စာအုပ္ကိုလည္း ေက်ာင္းၿပီးကာနီး ေမွာ္ဘီေက်ာင္း EC Major ရဲ႕ library ကပဲ ငွားဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က English ဘာသာနဲ႔ ေရးၿပီး ဆရာေသာ္တာေဆြက ဘာသာျပန္ခဲ့တာပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ေနတာေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အေနာ္ရထာနဲ႔ က်န္စစ္သားလို႔ ထင္တယ္။

ထားပါေတာ့။ ဘုရင္နဲ႔ တစံုတေယာက္ ရဲ႕ dialogue ေလး (လူေတြရဲ႕ အစြဲေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေရးထားတာလို႔ ခံစားရပါတယ္) ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ရွည္ေမ်ာတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ ကေလးေတြ အမ်ားအျပားရွိသတဲ့။ အဲဒီ ေဒသက လူေတြက ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါ သံဃာမ်ား အဲဒီ ျမစ္ကမ္းေရာက္တဲ့ အခိုက္ သပိတ္ေတာ္မ်ား ေရေဆးေၾကာရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ ဆြမ္းဆန္ေတြက ၾကာလာေတာ့ ေက်ာက္ျဖစ္သြားတာလို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္ ဆိုတာပါ။
ဒီေတာ့ ဘုရင္က ေျပာပါတယ္။ "ေမာင္မင္းရယ္ ငါ ကိုယ္ေတာ္လဲ ဘုရင္ ဆိုတဲ့ စည္းစိမ္ထက္ ေဟာဒီ ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဆြမ္းဆန္ေတာ္ေတြလို႔ ယံုၾကည္စြဲမွတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားေနရတဲ့ လူသာ ျဖစ္ခ်င္စမ္းပါဘိ" တဲ့။ (စာသားမ်ား အတိအက် မဟုတ္ပါ)
ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စဉ္းစားမိတာ တစ္ခုေျပာရရင္ သုေတသန သမားမ်ား၊ အမွန္စင္စစ္ကိုသာ လိုလားသူမ်ားနဲ႔ ထသတ္ ရခ်င္ သတ္ရႏိုင္ပါတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း က်န္စစ္သား ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ဘာညာ ဘာညာ ျငင္းၿပီး အဲဒီ က်န္စစ္မင္း မေကာင္းတာကို မေကာင္းပါဘူးလို႔ အမွန္တရားႀကီး ဘြားကနဲ သိလိုက္ရၿပီ ထားပါေတာ့။ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ျပင္လိုက္ရၿပီ ထားပါေတာ့။ ဒီေန႔ေခတ္ကို ဘာမ်ား ေကာင္းက်ိဳးေတြ ရရွိေစႏိုင္မလဲ လို႔ စဉ္းစားမိပါတယ္။ (ကိုယ့္ ဉာဏ္ႏွင့္ မမီေလာက္၍လည္း ေသခ်ာ မစဉ္းစားႏိုင္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ အက်ိဳးရွိႏိုင္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း ဆက္လက္ေဖာ္ထုတ္ သုေတသနျပဳသင့္ပါသည္)
အမွန္ကို သိလို႕ အက်ိဳးမမ်ားႏိုင္သည့္ အတူတူ (မွန္ မမွန္ မေသခ်ာသည့္ အတူတူ) သမိုင္းဟာ ဒီလိုေလးလို႕သာ ယံုၾကည္သြားတာေကာင္းမယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဟင္ ဒီမင္းက ဒီလိုႀကီးတဲ့ လို႔ ေျပာင္းၿပီး ယံုရမွာ ခက္လွပါသည္။ (တဦးတည္း အေတြးမွ်သာ) ကိုယ္တုိင္ကိုက လက္ေတြ႕မက် စိတ္ကူးသာ ယဉ္ခ်င္သူမို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း စကတည္းက သိခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းသား။ မျပင္ႏိုင္သည့္ အတူတူ ျပင္လည္း ထူးၿပီး အက်ိဳးမမ်ားႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ဒီတိုင္းသာ ထားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

(ဒီ post ကို 24th Jan 2009 မွာ Myanmar Books Catalogue ရဲ႕ ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့တယ္။)
***
တကယ္ေတာ့ သမိုင္းဆုိတာ နားေထာင္ေကာင္း႐ံု ေရးရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ သမိုင္းေၾကာင္းကို အခ်က္အလက္ မွန္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ လတ္တေလာ အက်ိဳး႐ွိ၊ မ႐ွိကို တိမ္တိမ္ေလး စဉ္းစားလုိက္လို႔လည္း မရဘူး။
မွားတာကို မွားတဲ့အတိုင္း၊ မေကာင္းတာကို မေကာင္းတဲ့အတိုင္း လက္ခံႏိုင္စြမ္းဟာ လုိကို လိုတယ္။ က်န္စစ္သား ေကာင္းတယ္လို႔ တေလွ်ာက္လံုး သင္လာခဲ့ရတာဟာ မွားတယ္ ဆုိရင္ မွားတယ္လုိ႔ အမွန္တိုင္း သိခ်င္တယ္။ က်န္စစ္သား မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္။ ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္။
သမိုင္းဟာ အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္တယ္။
***

အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ - Myanmar Books Catalogue

Download လုပ္ရန္ - အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ

Ning site ကို အလကားသံုးလို႔ မရေတာ့ဘူးလို႔ မေန႔က သတင္းၾကားတယ္။ ညီလင္းဆက္ လုပ္ထားတဲ့ site ေတြ Ning မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ွိတယ္။ ကိုယ္ အႏွေမ်ာဆံုးကေတာ့ Myanmar Books Catalogue site ပဲ။

မႏွစ္ဆီကေတာ့ အဲဒီမွာ ကိုယ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကို review ျပန္ေရးခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ blog ေပၚ ျပန္တင္မယ္ ဆိုၿပီး မတင္ျဖစ္ဘူး။ ဟိုတေလာက blog ေပၚမွာ တင္ခဲ့တဲ့ ေမာင္သစ္ဆင္း ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးကို အဲဒီ site မွာ သြားတင္မယ္ ဆုိတာလဲ မတင္ျဖစ္ေသးဘူး။

အဲဒီမွာ ေရးဖူးတဲ့ review တခ်ိဳ႕ကို ခုေတာ့ မျဖစ္မေန ကိုယ့္ blog ေပၚ ျပန္ေ႐ႊ႕ရေတာ့မယ္။
အရင္ဆံုးေရးမိတယ္ထင္တာေလးကို ျပန္ေ႐ႊ႕လုိက္ပါတယ္။ စာလံုးေပါင္း၊ အထားအသိုနဲ႔ တခ်ိဳ႕ဟာေလးေတြကလြဲလို႔ ဘာမွ ျပန္မျပင္လိုက္ပါဘူး။

ဆရာမ "ဝင္းဝင္းလတ္" ရဲ႕ "အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ"
26th Jan 2009 တုန္းက Myanmar Books Catalogue ရဲ႕ ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့တယ္။

ခုတေလာ ဘာမွ သိပ္ စိတ္မပါဘူး။
အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းရေသးတယ္ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ ေရးခဲ့ဖူးတာေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေ႐ႊ႕သြားပါမယ္။

***
ဒီဝတၳဳ ကို မေဟသီ မွာကတည္းက ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ရတာ။
၉ တန္းႏွစ္တဝက္နဲ႕ ေက်ာင္းေျပာင္းရေတာ့ ေက်ာင္းအသစ္မွာ စာေတြက ဟိုတမ်ိဳး ဒီတမ်ိဳး မလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့ခ်ိန္မွာေတာင္ အဲဒီ ဝင္းဝင္းလတ္ ရဲ႕ အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ နဲ႔ ဟန္သစ္ က နီကိုရဲ ရဲ႕ (အရင္က မသီတာ) မၾကည္ျပာ ကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေစာင့္ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ မလုရဘူး။ ေဖေဖနဲ႔ လုခဲ့ရတာ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ ၂ အုပ္လံုး ကိုယ္ပိုင္ ဝယ္ခဲ့တယ္။ (ခုေတာ့လဲ ထားခဲ့ရပါၿပီေလ။ မေသခင္ကတည္းက)

အဲဒီ ဝတၳဳမွာလည္း စြဲက်န္ခဲ့တာေလး တစ္ခု ႏွစ္ခု ေရးပါဦးမယ္။

Dr. ခင္ဦးႏြယ္ ရဲ႕ ex-husband Dr. ေအာင္သူရ နဲ႔ Dr. သက္ေဇာ္ႏိုင္ ၾကားက အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာတဲ့ စကား... "ေယာက္်ားခ်င္း ရင္းႏွီးနားလည္မႈ" ဆိုတာ...

ေနာက္တခုက theater ထဲမွာ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြၾကားထဲမွာ Dr. ခင္ဦးႏြယ္က သူ႕ရဲ႕ ex-husband, Dr. ေအာင္သူရ အေၾကာင္း ျပန္ ျပန္ေျပာတတ္ေလ့ရွိတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး Dr. ခင္ဦးႏြယ္က Dr. ေအာင္သူရ ကို ရွင္းခ်က္ထုတ္တဲ့ အခန္း။

တခုလပ္ မိန္းမတေယာက္အတြက္ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္သူ တစိမ္းေယာက္်ားေတြၾကားမွာ "သူကေတာ့ သူ႕အရင္ ခင္ပြန္းကို ခုထိ စြဲလမ္းေနတုန္းပဲ " ဆိုတဲ့ အထင္အျမင္ကို အကာအကြယ္ တံတိုင္းတစ္ခုအျဖစ္ ထားခဲ့တယ္ ဆိုတာ။

အဲဒီ အေတြးကေလးကို ေတာ္ေတာ္ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ စြဲလမ္းမိပါတယ္။ ဆရာမက တကယ္ေတာ့ တခုလပ္လဲ မဟုတ္ပါဘဲ ဒီအေတြးမ်ိဳးေလး ဘယ္လိုမ်ားရခဲ့သလဲ လို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသခဲ့ရပါတယ္။ တခုလပ္ ပညာတတ္ အရြယ္ရွိ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို ေတာ္႐ံုမျမင္ႏိုင္တဲ့ မေတြးႏိုင္တဲ့ ရႈေထာင့္တမ်ိဳးကေန ေတြးျပလိုက္တာ။ (ကိုယ့္ကို စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့ သြားေစတာပဲ)

ၿပီးေတာ့ တကယ္လဲ မစြဲလမ္း မႏွစ္လိုေတာ့ပါဘဲ ဒီအထင္အျမင္ေလးတစ္ခုအတြက္နဲ႔ စြန္႔ခြာခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းေဟာင္းအေၾကာင္းကို လူၾကားသူၾကားမွာ ႏွစ္လိုေနေသးသေယာင္ ေျပာဆိုျပဖို႔ဆိုတာ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတဲ့ ထက္ျမက္ထူးခၽြန္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခက္ခဲလိုက္မလဲ။ သူ႕'မာန' ဆိုတာေတြကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ခ်ပစ္ ေမ့ပစ္ထားခဲ့ရပါမလဲ။

(ဝတၳဳထဲက စကားအတိုင္း လိုက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့... ကိုသူရတို႔ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဝတ္ မင္းေယာက္်ားေတြရဲ႕ အရွိန္အဝါ ဘုန္းတန္ခိုးကလည္း တယ္ႀကီးသကိုး)

ဒီေတာ့ သံုးေတာင္ဝတ္ မိန္းမေတြမွာ အခန္႔မသင့္ရင္ အကာအကြယ္တို႔၊ လံုၿခံဳမႈတို႔၊ လူေလးစားမႈတို႔ ဆိုတာေတြကို မာန နဲ႔ လဲရပါေလေရာ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္မိပါတယ္။

အဲဒီထဲက Dr. ယဉ္မ်ိဳးရဲ႕ စ႐ိုက္ကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္မိၿပီး ဇာတ္ေကာင္ေတြ အားလံုးကို အျပင္မွာ တကယ္ရွိေနသလို လေပါင္းမ်ားစြာကို စြဲလမ္းေနခဲ့တယ္။

အဲဒီ ဝတၳဳရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကိုေတာ့ ေျပာင္းပစ္ခ်င္ခဲ့မိပါတယ္။

ဆရာမ car accident နဲ႕ ဆံုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွေမ်ာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဆရာမရဲ႕ ဝတၳဳရွည္ေတြ စုထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ပါ ဝယ္သိမ္းခဲ့ေသးတယ္။

***
အဲဒါေရးတုန္းက ဝတၳဳ႐ွည္စာအုပ္ရဲ႕ နာမည္ကို ေမ့ေနလို႔ ထည့္မေရးခဲ့ရတာ။
ခုမွ သတိရတယ္။ နာမည္က "နန္းထဲမွာပင္ အိုေလ့ မေပ်ာ္႐ႊင္" တဲ့။

***

riotously!

(ခိုး႐ိုက္လာမိတယ္)

မေန႔ညက စြယ္ေတာ္ရိပ္အၿငိမ့္ သြားတယ္။
သြားဖူးတယ္ရွိေအာင္သာ သြားၾကည့္တာပါ။ အစက သိပ္စိတ္မပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ သြားၾကည့္ရတာ အေတာ္ကို တန္ပါတယ္။

၄ ေယာက္သြားျဖစ္တာေပမယ့္ ေနရာက ႏွစ္ေယာက္တတြဲပဲ ထိုင္လို႔ရတယ္။
အသြားကတည္းက ႏွစ္ေယာက္စီ ခြဲသြားလိုက္ရတယ္ အေျခအေနအရ...
မိုးကလည္း ဖ်က္သကိုးကြယ္။ MRT မွာ အၾကာႀကီး ထိုင္ေစာင့္ေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာလို႔ ေစာၿပီး သြားႏွင့္ရတယ္။

break time မွာ ေကၽြးတဲ့ ဆီထမင္းက ၂ လုပ္စာပဲ ႐ွိတယ္။ မဝဘူး။
ဒါေတာင္ ကိုယ္ေတြမွာ ၄ ေယာက္ လက္မွတ္က ၅ ေစာင္မို႔ တဗူး အပိုရေသးတာ။

MAI air ticket အတြက္ form ျဖည့္ခိုင္းတာမွာ ေမးခြန္းေမးထားတာ ဘာမွ မသိပါဘူး။
(တို႔က အၿမဲတမ္း Silk Air ပဲ စီးတယ္။ MAI ဘယ္ေတာ့မွ မစီးဘူး)

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ MAI website ကို ေမးထားတာကို မွန္လား မွားလား မသိဘူး။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စာ႐ြက္ေဝတဲ့ တစ္ေယာက္က ခံေရးဖို႔ MAI က ထုတ္တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေပးတယ္။ အဲဒီထဲက ၾကည့္လိုက္တာေပါ့။

MAI က ေလယာဉ္ကို ေမးတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ မသိပါဘူး။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အတူလာတဲ့ ညီမေလးေတြက MAI စီးဖူးတာဆုိေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္း ေရးလိုက္တယ္။

အေျဖမွန္တဲ့သူ (၁၁) ဦးပဲ ႐ွိတဲ့ထဲ ကိုယ္မပါဘူး။
အဲဒါကို MAI အေပၚ feedback ေပးပါ ဆုိတာမွာ Nice Airline လို႔ ေရးလိုက္တယ္။
အဲဒါ မွားသြားတာထင္တယ္။

အားလံုးလိုလို ႀကိဳက္ပါတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ျပဇာတ္ နဲ႔ အၿငိမ့္ပါ။
ဦးစိန္ကတံုး နဲ႔ မယ္ေအာင္ဗလ ႏွစ္ပါးသြားမွာ မယ္ေအာင္ဗလ လုပ္ၿပီး ကတဲ့၊ ပြဲစား မိန္းမလည္သိန္းႂကြယ္ ေနရာမွာ ကတဲ့၊ အၿငိမ့္မွာပါ လူ႐ႊင္ေတာ္လုပ္တဲ့ ကိုၾသဘာ ကိုေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြလည္း အေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။

4: 45 PM ~ 9: 00 PM လို႔ လက္မွတ္မွာ ပါေပမဲ့ ၁၁ နာရီေက်ာ္တဲ့ထိ မၿပီးေသးဘူး။
အတူပါလာတဲ့ ညီမေလးေတြက woodlands ထိ ျပန္ရမွာဆိုေတာ့ သိပ္ေနာက္က်ေနမွာ စိုးတာနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ျပန္ခါနီး အေပါက္မွားထြက္မိေသးတယ္။ ဇာတ္စင္ေနာက္ကို ေရာက္ေတာ့မလို႔။ ကံေကာင္းလို႔။

လမ္းမွာ ငွားလာတဲ့ taxi နဲ႔ တျခားကားနဲ႔ ကားခ်င္း ခ်ိတ္မိတယ္။ အဲဒါ MRT ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ taxi driver က အသက္ႀကီးႀကီး ဆုိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ insurance ႐ွိမွာပါ လို႔ပဲ ေတြးလိုက္ပါတယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္လဲ စိုက္ေလ်ာ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ကိုယ္တုိ႔ကို taxi ခေတာင္ မယူလိုက္ဘူး။ ခ်ိတ္မိတဲ့ ကားနဲ႔ ႐ွင္းရဦးမွာဆုိေတာ့ MRT က ဟိုေ႐ွ႕မွာေနာ္ လို႔ လွမ္းျပၿပီး က်န္ေနခဲ့တယ္။

အၿပီးထိ မၾကည့္လိုက္ရလို႔ dvd လည္း မဝယ္ခဲ့ရဘူး။ ရရင္ေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္မွာ ဝယ္ရမလဲ မသိ။ အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ကလည္း၊ အနားနီးမွ အေရးေပၚလုိ႔ က်န္ေနခဲ့ရတာဆုိေတာ့ သူလည္း ကိုယ္ျပန္ေျပာတာနဲ႔ အေတာ္ ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။

တကယ္ပါပဲ။ အဲဒီညကေတာ့ တ႐ံုလံုး တအံုးအံုးနဲ႔။ MC လုပ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကစ ရီေနရတယ္။
အစီအစဉ္အားလံုး ေကာင္းပါတယ္ ဆိုေပမဲ့ အၿပီးထိ မၾကည့္လိုက္ရေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား အခ်ိန္ကို ငဲ့ခ်င္တဲ့ ပရိသတ္ေတြအတြက္ပါ ထည့္စဉ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ Rap အကနဲ႔ Stereo ကို ေလ်ာ့လုိက္ရင္ အေတာ္ပါပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။

အဲဒီညက recording လုပ္လာတာေလး နားေထာင္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ ပါ။
၁၅ မိနစ္စာလံုး နားေထာင္စရာ မလုိပါဘူး။ ၁ မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလး နားေထာင္ရင္ ရပါၿပီ။
သူတို႔ premium ေၾကး ေပးဖို႔ေတာ့ လိုမလားမသိဘူး။
(တကယ္က တုိက္ဆိုင္တာပါ။ တမင္ယူသံုးတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တ႐ံုလံုး တကယ့္ကို riotously အားေပးၾကတာပါပဲ။
:)

ရီလိုက္ရတာေတြ အတြက္ေတာ့ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒီရက္ပိုင္း စိတ္ေနာက္စရာေတြပဲ ေတြ႕ေနရတာ။

***
PS - ပိေတာက္လက္ေဆာင္ ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏိုင္ဝင္း အေတာ္ အသံေကာင္းပါလားဟဲ့လို႔ ခုမွပဲ သတိျပဳမိသြားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက အလုပ္တူတူ လုပ္လာဖူးတဲ့ ႏိုင္ဝင္း ကို riotously အားေပးလိုက္ပါတယ္။

***
ေမ့ေတာ့မလို႔။ အစ အဆံုး မ်က္မွန္တပ္ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေ႐ွ႕ဆံုးကေရရင္ ၅ တန္းေျမာက္မွာ ထိုင္တာ။ break time ၿပီးေတာ့ ေမ့ၿပီး မတပ္မိတာ ဝါးတားတားနဲ႔။

ေနာက္ႏွစ္လည္း ၾကည့္ဦးမယ္။

***

2nd time!

ပထမဆံုး တစ္ႀကိမ္ က ထူးအိမ္သင္ ဆံုးၿပီး ထူးအိမ္သင္ အမွတ္တရ စာအုပ္ ဖတ္ရတုန္းက...
အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဝင္ေရးၾကတဲ့လူေတြ။

နီကိုရဲ၊ ႂကြက္နီ ေခၚတဲ့ သိမ္းတင္သား၊ ေစာေဝ၊ သီဟန္သြင္၊ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ မ်ိဴးေဆြသန္း၊ ဝဏၰခြာနီး တို႔ထိ...

တကယ္ေတာ့ ကြယ္လြန္သူ အေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ဖတ္ခဲ့တာပါ။

ဒါေပမဲ့ ဝင္ေရးၾကတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိလုိက္ရတယ္။

***
ဒီတႀကိမ္ကေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ ပဲ။

***

ပိုက္ကြန္ယက္ခ်ိန္

ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူ႕ေၾကာင့္ ေန႔၊ ရက္၊ အခ်ိန္၊ နာရီ တို႔က ကိုယ့္အတြက္ ခ်ိဳျမ လႈိက္လွဲလာၾကသည္။

သူ ဆိုေသာ အသိျဖင့္ ေလာကထဲ တိုးဝင္ ရွင္သန္ရသည္က ဘယ္တုန္းကႏွင့္မွ မတူသလုိ...

သူ ႏွစ္သက္သည္ ဆိုသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကပင္လွ်င္ ရင္ခြင္ထဲ အသည္းႏွလံုးကို မိမိရရ လႈပ္ခါႏိုင္စြမ္းသည္။ သူ ဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကပင္လွ်င္ အာ႐ံုေတြကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ႏိုင္စြမ္းသည္။

သူ႕ အမွတ္တမဲ့ ေလခၽြန္သံ သဲ့သဲ့ေလး ၾကားလွ်င္ပင္ ဖမ္းဆုပ္ သိမ္းဆည္းခ်င္မိၿပီ။

ေဘးဘီကိုမွ သတိမထားမိေလဟန္ ေျမာက္ႂကြ ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ သူ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတာ ျမင္ရခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္ ႏွလံုးသားရဲ႕ ဟိုးအတြင္းပိုင္းမွာ သံစဉ္ တမ်ိဳးစီ ရွိတဲ့ ဆည္းလည္းေလးေတြက ႏူးညံ့စြာ တခ်က္ခ်င္း တခ်က္ခ်င္း... လြင့္ ပါး က ခုန္ လာၾကသည္။

အဲဒီ အသံေလးေတြက တိုးတိတ္ေသာ္ျငား ေဝစည္ ပ်ံ႕လြင့္ လို႔ေနတတ္သည္။

သူ လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေလတိုက္လုိ႔ ဆံပင္ကေလးေတြ နဖူးေပၚက လြင့္ေနတာကို ျမင္ရတဲ့အခါ ကိုယ္သာ သပ္တင္ေပးခ်င္စိတ္နဲ႔ တိုက္တဲ့ေလကို ရန္လိုမိတတ္သည္။

ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပုခံုးေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပစ္တင္လြယ္ပစ္ၿပီး ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စကားလွမ္းေျပာရင္း သူ ခပ္ဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္လွ်င္ "အခ်စ္ ဆုိတာ သူ႕ဆီမွာပဲ ရွိတာပါ" ဟု ေတြးေတာ မိတတ္သည္။

သူ အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ပဲ တစ္ေန႔လံုးစာ အသက္႐ွဴလို႔မဝ ျဖစ္တတ္သည္။

မလွပတဲ့ လက္ေရးေစာင္းကေလးေတြပါတဲ့ သူ႕ စာအုပ္ကေလးကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သတ္ ထိကိုင္ ၾကည့္ခ်င္မိသည္။

သူ႕အက်ၤ ီလက္ဖ်ားေလးကို ေခါက္တင္ေပးခ်င္မိသည္။

သူ တပိုင္းတစ ညည္းဆိုတတ္တဲ့ သီခ်င္းမွန္သမွ် ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရွာ နားေထာင္မိတတ္သည္။

သူ႕ အိပ္မက္ေတြကိုကအစ ႐ုပ္႐ွင္တစ္ကားလို ခံစားၾကည့္ခ်င္လွသည္။

သူ႕ wallet ေလးထဲမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာလဟလ ၾကားရတဲ့ ကိုယ့္ ဓါတ္ပံု ခပ္ဝါးဝါးေလးကို သူ ဘယ္တုန္းက ႐ိုက္ယူခဲ့သလဲ ေမးၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။

ကိုယ့္ ေနာက္နားကေန စကားတခြန္း မဆိုဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ ေလွ်ာက္လိုက္လာတတ္တ့ဲအခါ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘယ္လို အရိပ္အေရာင္ေလးေတြ ရွိေနမလဲ ေနာက္ျပန္ မလွည့္ဘဲ ၾကည့္ျမင္ခ်င္လွသည္။

ကိုယ္ မရွိခိုက္ မျမင္လိုက္ရဘဲ သူ ၿပံဳးလိုက္မယ့္ အၿပံဳးေတြ၊ ရယ္ေမာ စကား ဆိုသံေတြ၊ သူ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြ အကုန္လံုးကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးၿပီ။

သူ႕ အၿပံဳးထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး

သူ႕ ရယ္ေမာသံထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး

သူ႕ စကားသံထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး

သူ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး

"အခ်စ္" ဆိုတာကိုက ရင္ထဲကေန ႏွစ္သိမ့္စြာနဲ႔ စီးဆင္းလာတဲ့ "အၿပံဳးတစ္ပြင့္" ျဖစ္လိမ့္မည္။

***
(ေမာင့္ကို ဘာျဖစ္လုိ႔ ခ်စ္ခဲ့တာလဲ လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေမးလာမည္ ဆိုလွ်င္ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿပံဳး၍သာ ေနမိမည္။)

***
(ငယ္ငယ္တုန္းက ေရးထားတဲ့ စာ။ မႏွစ္က April မွာ တင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျပန္တင္ခ်င္လာလို႔...)

***

Birthday Wish, from Bottom of My Heart!

ေမြးေန႔မွသည္...

ေကာင္းေသာ လိုအင္ဆႏၵမွန္သမွ် ျပည့္ဝႏိုင္ခြင့္ရွိေသာသူ
ထို႔ထက္ပို၍ ...
အလိုဆႏၵ နည္းပါး ေရာင့္ရဲႏိုင္ေသာသူ

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ဝန္းရံျခင္းခံရေသာသူ
ထို႔ထက္ပို၍ ...
သူတပါးကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထားႏိုင္ေသာသူ

ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းမွာ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ခြင့္ရေသာသူ
ထို႔ထက္ပို၍ ...
႐ွင္သန္ေနထိုင္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား ေဆာင္ၾကဉ္းႏိုင္ေသာသူ

အေႏွာက္အယွက္ ရန္ဟူသမွ် ဖယ္ရွားေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာသူ
ထို႔ထက္ပို၍ ...
ေမတၱာျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေသာသူ

ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ ကင္းေဝးႏိုင္ေသာသူ
ထို႔ထက္ပို၍ ...
ဆင္းရဲမႈအေပါင္းကို ႀကံ့ႀကံ့ခံ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာသူ

သူတကာထက္ ေကာင္းမြန္သာလြန္ေသာ ဘဝမ်ားျဖင့္ သံသရာကို ကူးျဖတ္ႏိုင္ေသာသူ
ထို႔ထက္ပို၍ ...
အေကာင္းမြန္ဆံုး အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး အျမင့္ျမတ္ဆံုး ခရီးဆံုးပန္းတိုင္ကို ဘဝတိုတိုျဖင့္ ေရာက္႐ွိႏိုင္ေသာသူ ျဖစ္ပါေစ။


ထို႔ထက္ပို၍ ... ကိုယ့္ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ အတူတူ
ထို႔ထက္ပို၍ ... ဘဝဆက္တိုင္း ဆက္တုိင္း

Myat

ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၁၂) - အဆံုး

24th Feb 2010

တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။
ဒီတေခါက္ျပန္တာမွာ ခရီးထြက္မသြားခင္တည္းက တစ္ေယာက္တည္းပဲ ၄/၅ ခါ မက ဟိုဟိုဒီဒီ သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနီးမွာ႐ွိေနတာဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အေဝးေရာက္ေနတာဆုိတဲ့ အသိ မတူဘူး။

***
ဝက္သားတုတ္ထိုး :D


တစ္ခါတည္းပါ...

ျမန္မာျပည္ေရာက္ရဲ႕သားနဲ႔မွ တခါေလးေတာင္ မစားရရင္ ကိုယ္ေတာ့ ေသမွာပဲ။

ညေနဘက္မွာ အလံုက အမ်ိဳးေတြဆီ သြားတယ္။
ကိုယ့္ဦးေလး ဝမ္းကြဲမိသားစုက ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ လာေန။
ေဆးလာျပတဲ့ ကိုယ့္အဘိုးေလး၊ အဘြားေလးကို သြားေတြ႕တာ...

ငယ္ငယ္တုန္းကလို႔ အစခ်ီၿပီး ေျပာေတာ့ စိတ္က အတိတ္ကို ျပန္ေျပးတယ္။

အဘြားေတြ ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ဝင္လုိ႔ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ေတြ နားေထာင္ခ်င္ေသးေပမဲ့လည္း ေနပါေစေတာ့... သူငယ္တန္းကစၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေနရဦးမယ္။
ဘာကိုမွ ဆုတ္ကိုင္မထားခ်င္ပါဘူး။ လက္ေညာင္းလို႔ ဆိုတာလိုျဖစ္ေနၿပီ။

***
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈး


၁ဝ တန္းေလာက္အထိေတာ့ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေဈးလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါလား...


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးက ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္ေရာက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေဈး မဟုတ္ဘူး။


စင္ကာပူ႐ံုးက လူေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔ သြားတာပါ။ Jade key chain ဝယ္ေတာ့ လုပ္ေပးတာကို ေစာင့္ဝယ္ျဖစ္တယ္။ ခဏထိုင္ေနရင္း ဆုိင္နီးနားခ်င္းေတြ စကားေျပာၾကတာ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။

"သမီး ဒီႏွစ္ ဘယ္အခန္းရလဲ"
"A ခန္း မရဘူး"
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္။ သူ႕ထက္ လပတ္ေတြမွာ အမွတ္နည္းတဲ့ ကေလးေတြက A ရၾကလို႔... ဒါနဲ႔ သမီးကို ေျပာရတယ္။ သမီးေရ မာမီ သမီးတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္ တခ်က္ပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ကိုယ့္ထက္ အငယ္တန္းကေလ။ ကိုယ္က သူ႕စီနီယာ။ ဒါေပမဲ့ မာမီ ဒါမ်ိဳးကို အရမ္း႐ွက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးလို႔။"

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ အဲလို အေရးကိစၥေတြနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ တံု႔ျပန္စီမံပံုကို စိတ္ဝင္စားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္မဟုတ္တာ အေရးမပါတာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ လြယ္တာကို မခက္ ခက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတယ္။ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္။

စိတ္ကုန္...





ဒီတခါေတာ့ ဘယ္သူ႕မွ hate လို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ hate တယ္။
တေယာက္တည္း သြားခဲ့ရေတာ့ ဘယ္နား ဘာ႐ွိမွန္းလဲ မသိဘူး။ သိလဲ မသြားခ်င္ဘူး။
ဗိုက္ျပည့္ၿပီးေရာပဲ စားရေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ Beauty Saloon ကို တခါ ထပ္သြားတယ္။ တာေမြဘက္မွာ။ အဲဒါလည္း ႐ံုးက အစ္မေတြ သြားေနက်ဆိုင္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြနဲ႔ အစားအေသာက္ကိစၥေတြဆို သူမ်ားေနာက္ပဲ လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ေနာက္ပဲ လိုက္လိုက္ သိပ္ျပႆနာ မ႐ွိလွဘူး။ ဘာမွ ဇီဇာမေၾကာင္တတ္လို႔။

ေအာင္ဆန္းကြင္းေဘးက ျဖတ္သြားတုန္း တခုခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္တယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အာ႐ံုက ပ်ံ႕လြင့္ေနသလဲဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘာကို သတိရလိုက္တာလဲဆိုတာ သတိမရေတာ့ဘူး။ ခုျပန္စဉ္းစားလဲ မသိေတာ့ဘူး။

***
ေ႐ႊတိဂံု


ဆံပင္ကိစၥၿပီးေတာ့ ညေန ဆရာဝန္ျပဖို႔႐ွိတယ္။
အဲဒီသြားဖို႔ကလည္း ေစာေနေသးေတာ့ ဘုရားကို ေရာက္တယ္။


ဆြမ္းဆန္စိမ္းအတြက္ ေငြလွဴခဲ့တယ္။
ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ကို လွဴတာ၊ ဘယ္လိုအလွဴမ်ိဳးကို ျပဳတာေတြက ဘယ္လိုပိုလို႔ အက်ိဳး႐ွိတယ္ဆိုတာေတြ ဘယ္လိုဖတ္ခဲ့ဖူးလဲပဲ ေ႐ႊသကၤန္းကပ္ရတာထက္ ဆြမ္းဆန္စိမ္းလို အလွဴမ်ိဳးကို လုပ္ဖို႔ ပိုၿပီး စိတ္အားထက္သန္တယ္။ လွဴၿပီးသြားရင္လည္း စိတ္ထဲမွာ ပိုအားရေနမိတယ္။

ဒီတေခါက္အျပန္ခရီးမွာ ကိုယ္ ေက်ာင္းတုန္းက ကိုင္တဲ့ 992S - scientific calculator ကို မႏၱေလး - ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ တကယ္ကို လိုေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္ထဲ သိပ္အားရေနမိတယ္။

တကယ္ေတာ့ အသိ(နားလည္မႈ)နဲ႔ လုပ္ရပ္ဟာ တထပ္တည္းက်ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္း သေဘာတရားေတြသိလည္း မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕မွာ သိသိသာသာ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခု (အဲဒီအက်ိဳးဟာ ကိုယ့္အတြက္ ျဖစ္စရာမလိုဘူး) ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ရသြားတာ၊ ရမွာ ေသခ်ာတာကိုပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါဆို ကိုယ္က ႐ုပ္ဝါဒီလား။











1999 မွာ ေလ့လာခဲ့တယ္။ ခုထိ နားလည္တယ္ မထင္ဘူး။


အဲဒီေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တာကို အလိုမက်တဲ့စိတ္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ (တကယ္ေတာ့ တစ္လလံုး ခရီးသြားရမယ့္ အေျခအေန။ ကိုယ္ကလည္း ဒီလပဲ ျပန္လာမယ္ ဆုိေတာ့ ေနာက္အက်ဆံုး ေ႐ႊ႕ေပးထားတာ။ သြားပါ လို႔လည္း ေျပာခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း...)

အရာရာကို ခြင့္လႊတ္ခ်င္လာတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၾကာၾကာေနရင္ ခြင့္မလႊတ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာေတြကို ခြင့္လႊတ္မိသြားမွာစိုးလို႔ ဘုရားေပၚက ျမန္ျမန္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။
အဝိဇၨာေတြ...

***
ေၾကးအိုး


ေ႐ႊဘံုသာလမ္း ေနာက္ေဘးလမ္းက ဘာလမ္းလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီက...

ေသခ်ာ႐ိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိဘူး။
အဲဒီတုန္းမွာ ဖုန္းလာတယ္။

***
ေဆးခန္း


တစ္ေယာက္တည္း.....
ေဒါက္တာ့ကို နက္ဖန္ျပန္ရေတာ့မွာ ေျပာေတာ့ ေဆးဆက္ေသာက္ပါ ေျပာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဆးေတြအေၾကာင္း႐ွင္းျပေနေသးတယ္။

ေျပာတယ္မို႔လား စကားကို သူလိုလားမွ ေျပာမယ့္ပံုစံလို႔...
soothing effect တို႔၊ burning effect တို႔၊ ဘယ္ေဆးကေတာ့ ဘယ္လိုတို႔...
chemical term ေတြ၊ medical term ေတြ ကိုယ္ဘာသိမွာလဲ။ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႔ လိုက္လုပ္လာတာ။ ေဒါက္တာကလဲ ဆရာဈာန္ဝင္သြားလား မသိဘူး။ စာ႐ွင္းသလို ႐ွင္းေနတယ္။ ကိုယ္လဲ စာသင္ရသလိုပဲ ဘာမွန္းမသိတာေတြကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔... (ေက်ာင္းတုန္းကအတိုင္းပဲ။ အက်င့္က)

ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ေဆးတစ္လစာ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာတယ္။

***


ေဆးခန္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ အိမ္လာေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔သာ လာမေစာင့္ရင္ လံုးဝ ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေဘးဆိုင္ ထိုင္ျပန္တယ္။ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ မီးမွိန္မိွန္နဲ႔... စကားေတြ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေျပာျဖစ္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းကလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက စိတ္ႏွလံုးကို ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲလူေတြ ဘာကြာလဲေမးရင္ေတာ့ သိခ်င္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးၾကည့္လိုက္လုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္။

ဒါ ဝိုင္းက်ဴ႐ွင္နဲ႔ တြဲမိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ...
တျခားတအုပ္စုကိုေတာ့ လံုးဝမွ မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့တာ။ တကယ္ပဲ ကိုယ္ဟာ ႏွမ္းျဖဴးတတ္သူပါ။

အဲဒီထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ရင္ထဲကစကား ေျပာခဲ့တယ္။
"ငါ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာရတာ ေပ်ာ္လွတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းနည္းတယ္"

***
ဘိန္းမုန္႔

ဒီက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွ်ာ႐ွည္ခြာ႐ွည္နဲ႔ စားခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ လွမ္းမွာလို႔... ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ တကူးတကနဲ႔ ဘိန္းမုန္႔ေတြမွာၿပီး ပလပ္စတစ္ထမင္းဗူးနဲ႔ အျပည့္ ၃ ဗူး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကီလိုမပုိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ဓါတ္ပံုေတာ့ မ႐ိုက္လိုက္ရဘူး။

***
26th Feb 2010

ေလယာဉ္ေပၚမတက္ခင္ ကိုယ့္ကို တိုက္႐ိုက္ အလုပ္ခန္႔ခဲ့တဲ့၊ ကိုယ္နဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ႐ံုးက ကိုယ့္ဒါ႐ိုက္တာဆီကို ဖုန္းေခၚတယ္။ မေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ စကားေျပာလိုက္ရပါတယ္။

***
ၿပီးေတာ့... ဖံုးနံပါတ္တစ္ခုကို ထပ္ေခၚတယ္။ မရဘူး။
ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေခၚတယ္။ မရဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကဒ္ ေျပာင္းထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒါ မွားသြားတယ္ လို႔ ဒီျပန္ေရာက္ၿပီးမွ သိတယ္။ ကိုယ္ေခၚလုိ႔ မရေပမဲ့ သူေခၚေနႏိုင္ေသးတာ မေတြးမိလိုက္ဘူး။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တာေလးကို အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မေတြးႏိုင္တာ အေတာ္ အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။


ေနရစ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္...

***
မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ

1) ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ (ဘယ္သူ႕အိမ္မွ မေရာက္ျဖစ္ဘူး)
လာေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမက်န္းမာေရး မေကာင္းတာ သိရက္နဲ႔ကို မေရာက္ခဲ့ႏိုင္ဘူး။
2) အီးစီ ဌာနမႉးဆီ
3) စိမ္းလန္းစိုေျပက zephyr
4) MES (သက္တမ္းသြားတို႔ဖို႔ ႐ွိတာကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး)
5) Baldwin Library
6) ပခုကၠဴ

***
Nothingness





ဒီေရေမႊး ျမင္တုိင္း ကိုဘ ကို စိတ္နာလြန္းလို႔။


ညဘက္ႀကီး ျပန္ေရာက္တယ္။ ေစာေစာထဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဝင္စားလို႔ မနက္ေလယာဉ္မစီးဘူး။

ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းက
"အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လား"
ဘယ္သူေတြနဲ႔လဲ။ ဘာကိစၥလဲ။ ဘာအတြက္လဲ။
ျပန္မေမးပါဘူး။ ျပန္လည္း မေျဖဘူး။

Polar မွာ ထိုင္စားၿပီးမွ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။

***
Poor Fish

"ျပင္ဦးလြင္မွာ ျမနႏၵာႏွင့္ သားႏွင့္ အနားယူၿပီး နႏၵာအလုိက် တစ္ဘဝေနလိုက္သည္မွာ ေပ်ာ္စရာ မွန္ေပမယ့္ ခြင့္ရသည့္ လကုန္၍ ေဆး႐ံု႐ွိရာ၊ အလုပ္ခြင္႐ွိရာ ျပန္ရမည္ဆိုေတာ့ ကိုကိုသည္ လက္မ်ား တုန္ရီေအာင္ ဝမ္းသာသည္။ အားလပ္ပ်င္းရိေနေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ျခင္းျဖင့္ ယားလွၿပီ။

သူ႕ဘဝမွာ ႏွာေခါင္းယဉ္၍ ေမႊးသည္ဟုပင္ ထင္ေသာ ေဆး႐ံုက ပိုးမႊားကင္းစင္ေသာ အနံ႔တို႔ကို ေမႊးေယာင္လာသည္။ ဘာမွ စဉ္းစားေတြးေတာေနခ်ိန္ မရေအာင္ တဒဂၤမွ ေနာက္တဒဂၤသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ကူးေျပာင္း၍ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ခြဲစိတ္ခန္းသို႔ သူျပန္ခ်င္ၿပီ။"

(ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ - ၾကည္ေအး)

Feb 27 နဲ႔ 28 အလုပ္ျပန္ဝင္ဖို႔ ေစာင့္ေနခ်ိန္ အထက္က စာသားေတြ ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ သနားလိုက္တာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနႏိုင္႐ံု၊ ပိုက္ဆံ႐ွာႏိုင္႐ံုနဲ႔ပဲ ကိုယ္လိုမလုပ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြကို သနားဖို႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မလံုေလာက္ေသးဘူး။

ႏိုင္ငံျခား မထြက္ခင္ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း သႀကၤန္ပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ၂ ပတ္ေက်ာ္ ၃ပတ္ေလာက္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လုပ္ငန္းခြင္႐ွိတဲ့ေနရာ၊ သင္တန္းေတြနဲ႔ ေလ့လာစရာေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို တကယ္ကို စိတ္ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ျပန္ခ်င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

***
1st Mar 2010


အလုပ္ထဲ ျပန္ေရာက္တယ္။
လူေတြ အသံေတြ ကိန္းဂဏန္းနဲ႔ အတိုင္းအတာေတြ schedule ေတြ...
ကန္တင္းနဲ႔ စားေသာက္စရာ...
ေန႔ရက္ေတြနဲ႔
ျပန္လည္ရမယ့္ သံသရာ...

ေန႔လည္စာ စားၿပီးေတာ့ ေမေမ့ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္း ကိုယ္ ဝမ္းနည္းလာတယ္။

***
1st March မွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီ။ ညက် ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။
"ဒီမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း" လို႔။






လူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေပမယ့္ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။

***
တြက္ေရးခက္တဲ့ ပုစၦာ
ခုခ်ိန္ထိလည္း အေျဖမထြက္ဘူး။

***
(ဒီတပိုင္း ေရးရတာ စိတ္မပါဘူး။)

***

၃ ရက္တာ...

ပထမေန႔

အေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။
စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။
တကယ္ေတာ့ နည္းနာေတြက တခါမွသာ မလုပ္ဖူးတာ စာအုပ္ေတြထဲကေန နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အလြတ္ေတာင္ ရေနၿပီ ဆုိရမယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တကယ္လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ကစလုိ႔ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိဘူး။ ဒီတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ထုိင္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတြက လြင့္ေနတယ္။

"လူက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနေပမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြ လြင့္ေနတယ္" ဆုိတဲ့ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုေတာင္ သတိရမိတယ္။

ဝင္လာတာေတြဟာ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေတာင္မွ ဝင္လာတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက 0 1, 1 0 ေတြလည္း ပါေသးတယ္။ အေတာ္ စြဲခဲ့တာကိုး။

၁ဝ နာရီမွာ ဆရာေတာ္ တရားေဟာၿပီး၊ အသစ္ေတြကို သပ္သပ္ ထိုင္နည္းေျပာျပတယ္။ ကိုယ္သိၿပီးသားဆိုလည္း ဆရာေတာ္ေျပာမွ လိုက္လုပ္တတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။

စႀကႍေလွ်ာက္ေနတုန္း "ခုေနာက္ပိုင္း game ေတြ မကစားျဖစ္တာ ေတာ္ေသးတယ္" လို႔ ေတြးမိတယ္။ ၁ဝ တန္းေအာင္ၿပီး game ေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ေဆာ့ေနတဲ့ကာလမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ေတာ့ နားေနတဲ့ခဏမွာ မ်က္ေစ့ထဲ game အကြက္လိုက္၊ အေကာင္လုိက္ေတြ ျမင္လာတာကိုး။

ေနာက္ပိုင္းမွာ game နဲ႔ မပတ္သတ္မိေအာင္ ေနခဲ့တာ fb က game ေတြေတာင္ သြားမစဘူး။ invitation ေတြ ရာခ်ီ ေရာက္လဲ အကုန္ ignore လုပ္ခဲ့တယ္။ ခုဆို မသိတဲ့လူေတြကိုေတာင္ friend list ကေန အကုန္ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီ။ fb က check ခ်င္တဲ့လူကို check ဖို႔ထား႐ံုမွ်သာပါပဲ။ :)

ပတ္သတ္ဆက္စပ္ခဲ့တာေတြ မ်ားတာဟာ မေကာင္းဘူး။ ကိစၥဝိစၥေတြ မ်ားတာဟာ မေကာင္းဘူး။ ကိစၥမ်ားေတာ့ အေတြးမ်ားတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဒုကၡေပးတာပဲ။ ေလာေလာဆယ္ မပတ္သတ္တဲ့ game ကိုေတာင္ အရင္က ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတာ ျပန္ေတြးမိၿပီး ေခါင္းထဲ ေပၚျဖစ္ေအာင္ ေပၚလာေသးတယ္။

အဲဒီေန႔က ပထမဆံုးေန႔ ျဖစ္တာေရာ၊ ထမီဝတ္ထားရတဲ့ tension ေၾကာင့္ေရာ အေတာ္ကို ခံစားရတယ္။ လူတကိုယ္လံုးက မီးထေတာက္ေတာ့မယ့္ အတုိင္းပဲ။ ထိုင္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္မွ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။ ေလွ်ာက္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္မွ မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ထုိင္လုိက္၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ကို ဂဏာမၿငိမ္ပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။

ထိုင္တဲ့အခါ လက္ကို ေခြၿပီး တင္ထား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဒူးေပၚ ဆန္႔ထားတယ္။ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေအာင္ လက္ထဲက ေအာင့္လာတယ္။ ေဝဒနာကို ႐ႈဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မလြယ္တဲ့ အလုပ္ပဲ။ ဒါေတာင္ အက်င့္မ႐ွိတဲ့ ကိုယ္အမူအရာကို အၾကာႀကီး လုပ္ေနရလို႔ ျဖစ္တဲ့ ေဝဒနာ။ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့၊ အားအင္ကုန္ခန္းၿပီးမွ ရတဲ့ ေဝဒနာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္မွသာ ဒီအလုပ္ စလုပ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဘယ္ေနရာကေဝဒနာကို စူးစုိက္ၿပီး ႐ႈရမယ္မွန္း မသိေအာင္ကို တကိုယ္လံုးက ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ နာေနတယ္။ ကိုယ္ အရမ္းျပန္ခ်င္တယ္။ လွဲအိပ္လိုက္ခ်င္တယ္။

ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ အေတာ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္သြားတယ္။
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ခုနက ေဝဒနာေတြ အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားတယ္။

မမသီတာ၊ အကိုဧရာတို႔နဲ႔ေတြ႕တယ္။ ခဏေလး ႏႈတ္ဆက္႐ံုေလးပါပဲ။

ညဘက္ ဆာေပမယ့္ ေနႏိုင္ပါတယ္။ ေမ့ၿပီး သီခ်င္းဖြင့္မိတယ္။ အဲဒါကိုလည္း သတိမထားမိဘူး။

***
ဒုတိယေန႔

ထမီ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဝတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဝတ္ထားတဲ့ ေနရာက ပူၿပီး၊ ဆုတ္ဆြဲထားသလို ခံစားရတယ္။ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီေတြ ႐ွိေတာ့ အဲဒါေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။

I don't know why our ancestors adopted the others' culture, ထမီ!

ထုိင္ရတာ မေန႔ကထက္ ပို အဆင္ေျပလာတယ္။ မနက္ပိုင္း တရားမေဟာခင္ထိ ေကာင္းေကာင္းထိုင္ႏိုင္တယ္။

ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းတခြက္က ဒန္႔သလြန္သီးပါတဲ့ သီးစံုဟင္း။ ႐ုတ္တရက္ cbox နဲ႔ kkmg ကို တြဲသတိရၿပီး ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာလို႔မွန္းမသိ ရယ္ခ်င္သြားတာ။ ရယ္ခ်င္ေနတာကို စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထားၿပီး ဆက္စားျဖစ္သြားပါတယ္။

ၾကက္သားဟင္း လံုးဝ မတို႔ပါဘူး။ တျခားဟင္းရံေတြပဲ စားေနမိတယ္။ ေရာင့္ရဲေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္စားခ်င္တာ ေ႐ြးစားတာပါ။ ၾကက္သား၊ ဝက္သားက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ စားေနရလို႔။ တဏွာ၊ တဏွာ... ရသတဏွာက အဲဒီထိေအာင္ စြဲေနေသးတယ္။ အလွဴ႐ွင္ေတြက ဟင္းေတြ အတင္းလာထည့္ေပးၾကတယ္။

စားေနတုန္းမွတ္ရတာ ပိုခက္တယ္။ ျမန္ျမန္ ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ စားေနက်ဆုိေတာ့ အဲလို ခဏခဏ စားမိတယ္။ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး အမွတ္နဲ႔ စားရတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။

စားၿပီး တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ ျပန္ထုိင္ႏိုင္တယ္။ ပထမေန႔ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ ဖမ္းရခက္တုန္းပဲ။ ရန္ကုန္က တေနရာကို ခဏခဏ ေရာက္သြားတယ္။ အသံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားမိတယ္။

အျပန္က် SSC မွာ shopping ၾကေသးတယ္။ ဘာမွေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး။ အာ႐ံုအသစ္ေတြကို ထပ္မ႐ွာသင့္တာ။

အဲဒီေန႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ မေန႔က သီခ်င္းနားေထာင္လုိက္ေသးတယ္ ဆုိတာကို...

***
တတိယေန႔

အိပ္ေရးနည္းနည္း ပ်က္ခဲ့တယ္။
မနက္တပိုင္းလံုး အဆင္ေျပေပမယ့္ ေန႔လည္ ထုိင္ေတာ့ အိပ္ငိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္လံုးကို တ​ဝက္ဖြင့္ထားမိတယ္။ မွတ္စိတ္ေတြ သိပ္တုိးတက္လာတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ ႐ွိေနတယ္။ ကိုယ့္သာသာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ဟာပါလား လို႔ သိလာတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ ျပန္လွည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အာ႐ံုက လွစ္ခနဲ လြင့္တတ္တယ္။
ေျခလွမ္း ၁ဝ လွမ္းစာ သတိမျပတ္႐ွိေနဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။
တစ္ေနရာမွာ စူးစိုက္ေနႏိုင္ရင္ က်န္တာေတြက အလိုလို မွိန္သြားတယ္။

အဲဒီေန႔က ေစာၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ ႐ံုးျပန္တက္ဖို႔လည္း ႐ွိေနေတာ့...
ေနာက္ႀကံဳရင္ သြားၾကဖို႔ေတာ့ တိုင္ပင္မိတယ္။

အတူတူထုိင္တဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္က "ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ထဲမွာ ဝင္သက္မဆံုးခင္ ထြက္သက္မဆံုးခင္မွာပဲ ေသသြားႏိုင္တယ္လို႔ ပါေပမဲ့ စႀကႍေလွ်ာက္ေတာ့ ငါ့ေနရာလို႔ စြဲေနတယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္ တခါတခါ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးမဝင္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ေတာင္ မစြန္႔ႏိုင္တာေတြ ႐ွိေနတယ္။

***
သတိကို အၿမဲ မျပတ္ကပ္လို႔ စိတ္ကို ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ အလုပ္ဟာ လုပ္ဖူးခဲ့သမွ်မွာ အခက္ခဲ အပင္ပန္းဆံုးပဲ။ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။

***

I came for ...

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
ဟိုး ... ခပ္ေဝးေဝး
သိပ္မလင္းတဲ့ ၾကယ္ကေလးဆီက

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီ တစ္ခုမွာ
နီးစပ္ထိေတြ႕သမွ်ကို
ၾကည္လင္ေအးျမေစဖို႔

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
အေမွာင္ေတြသာ ခင္းက်င္းတဲ့ ညယံထဲ
အလင္းေတြ သက္ဆင္းလာသလုိမ်ိဳးနဲ႔

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
ဘာကိုယူလုိ႔ ဘာကိုျပန္ေပးရမွန္း မသိတဲ့ ေလာကထဲ
ဘာမွလဲ နားမလည္ဘဲနဲ႔

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
ပူပူက်ဲက်ဲ အရိပ္နည္းပါးတဲ့ ကြင္းျပင္ထဲမွာ
သူရိန္ေနမင္းရဲ႕ ႐ႈသဘင္ ခံယူရင္း

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
လရိပ္ပင္လယ္ထဲက
နဂါးေငြ႕တန္း လႈိင္းလံုးေတြၾကား
ၾကယ္စင္ငါးကေလးမ်ားနဲ႔ ေဆာ့ကစားဖို႔

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
ဂုဏ္ယူစရာ နည္းနည္းပါးပါးထဲမွာ
မတန္တဆ ဝင့္ႂကြား ျပသဖို႔

ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
ဒီကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကို လက္ဖဝါးထဲထည့္
ေသခ်ာေစ့ေစ့ ၾကည့္ခ်င္ခဲ့လို႔။

***
ကိုယ္ လာခဲ့တယ္
လွ်ပ္ျပက္သလို
သူ တစ္ခ်က္ အၿပံဳးမွာ
တခဲနက္ အ႐ံႈးေပးခ်င္လို႔။

(6th April 2009)
မႏွစ္က ေရးၿပီး တင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ။

***
Update: (6th Apr 2010, 10:45 PM)


အိမ္က အစ္မနဲ႔ ညီမေလးမ်ား လုပ္ေပးလို႔။ ကိုယ့္ဘာသာဆုိ လုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကို ေကၽြးဖို႔ေတာင္ order မွာမယ္ဆုိ ခုထိ မမွာရေသးဘူး။ weekends မွ မွာရမယ္။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***

In Blue!

Jan '07

က်ိန္စာ (၂) - ေမာင္သစ္ဆင္း

ေဖေဖသည္ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ေမေမ့ကို မႈန္ရီစြာ ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။

ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေ႐ြ႕လ်ားလ်က္႐ွိသည္။

စကၠန္႔မ်ားကမူ အေရးတႀကီး ေျပးလႊားေနဆဲ။

ေဖေဖသည္ ဧည့္ခန္းတြင္း ကုလားထုိင္ေပၚ၌ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။

အနီးအနား အိမ္တစ္အိမ္ဆီမွ ျမန္မာပိုင္း အစီအစဉ္ ၿပီးဆံုးသြားသည့္ တီးလံုးသံကို ၾကားရသည္။

အျပင္ဘက္၌ ေလထန္ေနဆဲ။

ေဖေဖသည္ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာ့လုိက္၏။ မ်က္လံုးမ်ား နီရဲေနသည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားသည္ နံရံေပၚ႐ွိ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴခ်ပ္ေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားသည္။ စာ႐ြက္ထိပ္ပိုင္း႐ွိ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီး၏ တံဆိပ္အမွတ္အသားကို ေဖေဖ့ေနရာမွပင္ ထင္႐ွားစြာ ျမင္ႏုိင္သည္။

ေဖေဖ ေနရာမွ ျဖဳတ္ခနဲ ထကာ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ေရွ႕ တည့္တည့္သို႔ သြားေရာက္၍ ရပ္သည္။ စာ႐ြက္ကို စူးစုိက္၍ ၾကည့္သည္။ စာ႐ြက္တြင္ ပါ႐ွိေသာ စာသားမ်ားကုိ တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္႐ႈေနသည့္ႏွယ္ ေဖေဖ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႐ြ႐ြ လႈပ္ေနသည္။ မၾကာခင္ အသံ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာ၏။

"ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ္႐ွိစ။ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ။ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ"

ေဖေဖသည္ စာ႐ြက္ေပၚက စာေၾကာင္းမ်ားအတုိင္း မွန္သားျပင္ေပၚမွ အသာအယာ ပြတ္သတ္ေနေလသည္။ ေဖေဖ့အသံသည္ တျဖည္းျဖည္း တိုးညင္းသြားျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ တ႐ြ႐ြ လႈပ္ဆဲ။

အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ အသံမျမည္ဘဲ ပြင့္ဟ၍ လာသည္။ သားလတ္သည္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္လာကာ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္သည္။ သူ႕ကို ေက်ာေပးလ်က္ နံရံေပၚမွ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴခ်ပ္ကို စူးစုိက္ေငးေမာေနေလေသာ ဖခင္ျဖစ္သူအား ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အသာ ကိုယ္႐ွိန္သတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တံခါးဝမွေန၍ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ဖခင္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သားလတ္မ်က္ႏွာ ၿပံဳးလာသည္။ ေဖေဖသည္ မွန္သားျပင္ကို ပြတ္သတ္ေနရာမွ ေနာက္သို႔ တလွမ္းခ်င္း ဆုတ္လိုက္၏။ မ်က္ႏွာအမူအရာက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းယမ္းလိုက္၏။

တံခါးဝမွ သားလတ္သည္ ဖခင္နည္းတူ ေခါင္းယမ္း၏။

ေဖေဖ ခါးေထာက္လုိက္သည္။
သားလတ္ကလည္း ခါးေထာက္၏။

ေဖေဖသည္ စာ႐ြက္ကို ၿငိဳးသူရန္ဘက္သဖြယ္ ၾကည့္ေနေလသည္။
သားလတ္သည္ ဖခင္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖသည္ ေနရာမွ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ထိုအခါ တံခါးဝ၌ ခါးေထာက္၍ ၿပံဳးေနေသာ သားလတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မိသြား၏။ သားလတ္က ခါးေပၚမွ လက္ကို အျမန္ခ်၍ "ေဖေဖ" ဟု ေခၚလုိက္သည္။ ေဖေဖသည္ မ်က္ႏွာထားကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္လိုက္၏။

"သားလတ္ စာမက်က္ဘဲ ဗြီဒီယို သြားၾကည့္ေနတယ္ဆို"

"ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ အရမ္းအရမ္းေကာင္းတဲ့ ကားပဲ ေဖေဖရာ။ ေအာ္ပေရး႐ွင္း ေဒးဘရိတ္ တဲ့။ လူငယ္ကေလး ငါးေယာက္နဲ႔ နာဇီေတြနဲ႔ ခ်ၾကတာ"

"နာဇီေတြ ေသသြားေရာလား"

"ဟင့္အင္း လူငယ္ေလးေယာက္လံုး ေသသြားတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္က သစၥာေဖာက္လို႔။ သူက မိန္းမေရာ ကေလးေရာရသြားေတာ့ သစၥာေဖာက္တာေပါ့။"

ေဖေဖသည္ သားလတ္ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္၏။

"ေနာက္ဆံုးအခန္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။ သစၥာေဖာက္တဲ့ေကာင္က လိုက္ျပလို႔ သူတို႔ ပုန္းေနတဲ့ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းႀကီးကို နာဇီေတြ ဝိုင္းမိသြားတယ္။ သူတို႔ကလည္း ျပန္ခ်တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ေျမေအာက္ အခန္းက်ဉ္းေလးထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကတာ။ နာဇီေတြက အဲဒီအခန္းေလးကို အျပင္ကေန ေရေတြ သြင္းထည့္လိုက္တာ ေဖေဖရာ။ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ လည္ပင္းအထိ ေရေတြ တက္လာတယ္။

အဲဒီမွာ နာဇီေတြက ခိုင္းလို႔ သစၥာေဖာက္ကလည္း သူ႕အေဖာ္ေတြကို လက္နက္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေျပာရတယ္။ ဘယ္ခ်မလဲ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေခါင္း တစ္ေယာက္ ေသနတ္ေတ့ၿပီး ဝမ္း တူး သရီး ဆုိ ေမာင္းကို ျဖဳတ္ခ်ၾကတာ။ ေသနတ္သံလည္း ၾကားေရာ သစၥာေဖာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ..."

"သားလတ္..."

ေဖေဖ့အသံသည္ မာေက်ာစြာ ထြက္ေပၚလာ၏။

"ေနာက္ကို ဒီလုိ ဇာတ္ကားမ်ိဳးေတြ မၾကည့္ရဘူး။ သြားစာက်က္ေခ်။ ႐ွစ္တန္းဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ မသိဘူးလား"

သားလတ္သည္ အတြင္းခန္းသို႔ ခုန္ေပါက္၍ ေျပးဝင္သြား၏။

"မင္းအစ္ကိုေရာ ဘယ္သြားလဲ"

"လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကဗ်ာစာမူခ ရလို႔တဲ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ေနတယ္။ သားလည္း ဝင္ေသာက္ခဲ့ေသးတယ္"

"ဘာ... သူက ကဗ်ာေရးတယ္"

"ဒီလမွ စပါတာတဲ့။ ဘာမဂၢဇင္းဆုိလား"

ေဖေဖသည္ အတန္ၾကာ ေငးငိုင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴ႐ွိရာသို႔ သြားျပန္သည္။ စာ႐ြက္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာလိုက္၏။

"ၾကားၾကရဲ႕လား။ က်ဳပ္သားက ႐ုပ္႐ွင္ထဲက သစၥာေဖာက္ကို မုန္းေနတယ္။ အခု သူ႕အေဖက ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အလုပ္ကို သစၥာေဖာက္ရမယ့္ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ"

ထို႔ေနာက္ ေဖေဖသည္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။

ေဖေဖထုိင္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ ပြင့္ဟ၍ လာျပန္ကာ သားႀကီး ဝင္လာေလသည္။

"ဟင္ ေဖေဖ မအိပ္ေသးဘူးလား။ ညီေလးေကာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား"

"ၾသ... ကဗ်ာဆရာႀကီး ႂကြပါဦးခင္ဗ်ား"

သားႀကီးသည္ ဖခင္အနီးသို႔ တိုးေ႐ႊ႕လာကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။

"သားလက္ထဲက စာအုပ္က သားကဗ်ာပါတဲ့ မဂၢဇင္းလား"

"ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ ညီေလး ေျပာထားၿပီထင္တယ္"

"ေဖေဖ့ကို ျပစမ္း"

သားႀကီးက အသင့္ညႇပ္ထားေသာ ေနရာကို ဖြင့္ကာ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေဖေဖက စာအုပ္ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေထာင္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးကာ အသံထြက္၍ ဖတ္လုိက္သည္။

"ဆီပူအိုးမွ ခုန္ခ်ၾကသူမ်ား"

ေဖေဖသည္ စာအုပ္ေပၚမွ ေက်ာ္၍ သားႀကီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သားႀကီးက ဖခင္ကို ၿပံဳးျပ၏။ ေဖေဖက ဆက္၍ ႐ြတ္ဖတ္သည္။

"နိဗၺာန္ျဖစ္ျဖစ္ ငရဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေရးလဲ
လာ... ခုန္ခ်ၾကမယ္ အေမွာင္ထဲ
မသိမႈရဲ႕ ေခ်ာက္ထဲမွာ
ငါတို႔ အသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕႐ွိမွာ အေသအခ်ာ"

ေဖေဖသည္ စာအုပ္ကို ျပန္ခ်လိုက္၏။

"ဒါ သားေရးတာေပါ့"

"ဆက္ဖတ္ေလ ေဖေဖ။ အခုဟာက ျပင္သစ္ကဗ်ာဆရာ ေဘာ္ဒလဲရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ယူသံုးထားတာ။ သားေရးတာကို ဆက္ဖတ္ပါ"

"ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီ။ ဒါ ဘာ မဂၢဇင္းလဲ"

"... တဲ့။ ဒီလ ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ ေဆာင္းပါး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ ေဖေဖ။ ဒါနဲ႔ ကမၻာစစ္ေနာက္တစ္ခုမ်ား ထပ္ျဖစ္ဦးမလား။ ေဖေဖ ဘယ္လုိထင္လဲ"

"စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ"

"ေသခ်ာရဲ႕လား ေဖေဖ"

"ေသခ်ာတယ္"

"ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ ျဖစ္ၾကမွာလဲ"

"ေဖေဖနဲ႔ သားေပါ့။ သားကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနရင္ ေဖေဖနဲ႔ စစ္ျဖစ္မွာပဲ"

သားႀကီးသည္ ဖခင္ကို နားမလည္စြာ ၾကည့္သည္။

"ေဖေဖ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ"

"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဆုိေတာ့ သားကို ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ"

သားႀကီးသည္ ဖခင္ကို အတန္ၾကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။

"ဒါျဖင့္ ေဖေဖက ဘာျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔လဲ"

"ဘာမွ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သားကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာသင္ စီးပြား႐ွာ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳ စီးပြား႐ွာ၊ မ်ိဳးဆက္ျဖန္႔ - စီးပြားပို႐ွာ - ႐ွာ - ႐ွာ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသာကေလး ေသသြား။ ဒီလုိ ဘဝမ်ိဳးက Side Effect နည္းတယ္။ အပိုအႏၱရယ္ နည္းတယ္ေပါ့ကြာ"

"မစိမ္းပင္ ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ။ 'အတၱမဲ့ မာနျဖင့္၊ ဘဝကို ထုဆစ္၊ ေခတ္ကို ထမ္းပိုး၊ ႐ိုးသား၏ ရဲရင့္စြာ' တဲ့။ သားက အတၱကို အနာဂတ္ပို႔ထားခ်င္တာ။"

"နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ သားရာ၊ ရင္ထဲမွာ နာလိုက္တာ"

"သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ"

"သားထင္လို႔ပါ။ မ႐ွိပါဘူး။ ေဖေဖလည္း ဟိုတုန္းက ဒီလုိပဲ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္"

"႐ွိကို ႐ွိရမယ္ ေဖေဖ။ ၿပီးေတာ့ သားဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္... "

"ေဖေဖလည္း လူငယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့"

သားႀကီးသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္၍ အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္သည္။

"ဒါျဖင့္ ေဖေဖ သားတို႔လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"

"ဘာကြ"

ေနရာမွ ေဖေဖ ဝုန္းကနဲ ခုန္ထသည္။ ကုလားထုိင္သည္ ေနာက္သို႔ လဲၿပိဳသြား၏။

"ျပန္ေမးစမ္း၊ ျပန္ေမးစမ္း"

"ေဖေဖ သားတို႔လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"

ေဖေဖသည္ သားႀကီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ အရိပ္မ်ိဳးစံုတို႔ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။

"ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ေမးခြန္းကို သားေမးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဟ့ ဒီမွာ သား"

ေဖေဖသည္ စားပြဲကို ေကြ႕ပတ္ကာ နံရံေပၚမွ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ေ႐ွ႕သို႔ သြား၍ ရပ္သည္။

"ေဖေဖ ဒီလို ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္"

မွန္သားျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္၍ ျပသည္။

"ျမင္ရဲ႕လား။ ေဖေဖ ေဟာဒီလုိ ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္ကြ"

ေဖေဖသည္ မွန္ခ်ပ္ကို ညာဘက္လက္သီးႏွင့္ တအားကုန္ ပစ္ထိုးလိုက္၏။

မွန္သားျပင္ ကြဲေၾကသံ၊ မွန္စမ်ား ၾကမ္းျပင္သို႔ လြင့္က်သံမ်ားသည္ နားေၾကာစိမ့္ဖြယ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေဖေဖ့လက္မွာ ေသြးေတြ ရဲခနဲ ျဖာသည္။

"ေဖေဖ... "

သားႀကီးသည္ ကုလားထုိင္ကို တြန္းဖယ္ပစ္ကာ ဖခင္ထံ တဟုန္ထိုး ေျပးသြား၏။ ေဖေဖသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနေသာ မွန္ကြဲစမ်ားၾကားမွ စာ႐ြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။

"ဒီမွာေလ ေဖေဖ ငယ္ခဲ့ဖူးတာ"

ဆူညံဆူညံ အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ ေမေမႏွင့္ သားလတ္တို႔သည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေျပးထြက္လာၾက၏။

"ဟဲ့ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ အို ေမာင့္လက္မွာ ေသြးေတြ ... ဘုရား ဘုရား"

ေဖေဖသည္ သားႀကီးကို ေအးခ်မ္းစြာ ၾကည့္လုိက္သည္။

"ဒါပါပဲ သား၊ တကယ္တမ္း အဆံုး႐ႈံး အစြန္႔လႊတ္ မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘာကိုမွ မစြန္႔စားပါေလနဲ႔"

ထို႔ေနာက္ ေဖေဖသည္ အိမ္တြင္းခန္းဆီသို႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။

ေမာင္သစ္ဆင္း (ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ - ၁၂)

***
အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ မဂၢဇင္းနာမည္ပဲ ပါၿပီး အခ်ိန္ကာလကို ထည့္မထားဘူး။
ဒီ ဝတၳဳက '93/ 94 ေလာက္မွာ ပါခဲ့တယ္။

***

က်ိန္စာ (၁) - ေမာင္သစ္ဆင္း

အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာ၏။ အျပင္ဘက္တြင္ ေလထန္လ်က္ ႐ွိသည္။

အိမ္တြင္းခန္းသို႔ ေဖေဖ ဝင္လာပံုမွာ ေလက တံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္ေပးလုိက္ၿပီး ေဖေဖ့ကိုပါ တခါတည္း တြန္းသြင္းလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။

ေဖေဖသည္ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲသို႔ တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ ၾကည့္လိုက္၏။ ေဖေဖ့မ်က္လံုးမ်ားက အနည္းငယ္ ေမွးစင္းေနကာ မ်က္ႏွာမွာ နီေရာင္လြင္ေနသည္။ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္ခ်င္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္းသို႔ ေဖေဖ ဝင္လာသည္။

ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမေမ႐ွိသည္။ သိုးေမြးထိုးတံ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေမေမသည္ ေဖေဖ့ကို တစ္ခ်က္မွ်သာ ေမာ့၍ ၾကည့္သည္။ သိုးေမြးထိုးေနသည့္ ေမေမ့ လက္အစံုက ေဖေဖ ဝင္လာသည္ႏွင့္ မသိမသာ ေႏွးေကြးေလးလံသြားဟန္႐ွိသည္။

ေဖေဖက လက္ဆြဲေသတၱာျပားကို ဗီ႐ိုတစ္ခုအတြင္းသို႔ ပစ္သြင္းလိုက္ၿပီး ဗီ႐ိုတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ပိတ္လိုက္သည္။ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ကာ အေပၚအက်ႌကို ခၽြတ္သည္။ ေမေမ့ကို မသိမသာ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္သည္။

ေမေမသည္ သိုးေမြးကိုသာ ငံု႔၍ သည္းသည္းမည္းမည္း ထိုးလ်က္႐ွိ၏။ အက်ႌကို ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္ၿပီးေသာအခါ ေမေမ႐ွိရာသို႔ ေဖေဖ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေမေမ့ေဘး႐ွိ ကုလားထုိင္ေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ေမေမ့ႏွာေခါင္း မသိမသာ ႐ႈံ႕သြားသည္။

"ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕လာျပန္ၿပီလဲ"

"ဟင့္အင္း ဘယ္သူေတြနဲ႔မွ မေတြ႕ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ အဖြဲ႕ရဲ႕ အႀကိဳေအာင္ပြဲတဲ့ကြာ။ ေဒါက္တာၫြန္႔လြင္က ဒကာခံတာ။ ကိုယ္တို႔ လုပ္ငန္းအေျခအေနေကာင္းတယ္။ ေဆးယဉ္ေနတဲ့ ငွက္ဖ်ားပိုးရဲ႕ လိုက္ဖ္ဆာကယ္ထဲက အဆင့္တစ္ဆင့္မွာ ကိုယ္ခံအား..."

သိုးေမြးခ်ည္လံုးကို စားပြဲေပၚသုိ႔ ပစ္တင္လုိက္သျဖင့္ ေဖေဖ စကားရပ္သြား၏။

"ထမင္းစားဦးမွာလား"

"ဟင့္အင္း မစားေတာ့ဘူး"

ေမေမက ခ်ည္လံုးကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ဆက္ထိုးေနသည္။ ေဖေဖသည္ နိမ့္ျမင့္လႈပ္႐ွားေနေသာ ေမေမ့လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ခ်ည္မွ်င္စမ်ား၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဝင္းလက္သြားတတ္ေသာ သိုးေမြးထိုးတံတို႔ကို အဓိပၸါယ္မ႐ွိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသး၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္သပ္သည္။ အေပၚသို႔ေမာ့၍ မီးေခ်ာင္းကို ၾကည့္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲ႐ွိ စာအုပ္ဗီ႐ိုမ်ားကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမေမ့ကို ျပန္ၾကည့္သည္။

"ကေလးေတြေရာ"

"အငယ္မက ဖ်ားေနတယ္။ အလတ္ေကာင္က ဗြီဒီယိုတဲ့၊ သားႀကီးက... "

ေဖေဖ ဆတ္ခနဲ ခါးကို ဆန္႔လိုက္သည္။

"ဟင္ သမီးဖ်ားေနတယ္။ အေတာ္ေလး ဖ်ားလား။ ဘာေဆးတိုက္ထားလဲ"

"ဒီအိမ္မွာ ဘာေဆးေတြမ်ား ႐ွိလို႔လဲ။ ႐ွိလည္း က်ဳပ္က ဆရာဝန္မွ မဟုတ္တာ။ ပါရာစီတေမာ တျပားေတာ့ တုိက္ထားတယ္"

ေဖေဖသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ဗီ႐ိုဆီသြားသည္။ ဗီ႐ိုကို ဖြင့္၍ အတန္ၾကာ ႐ွာေဖြေန၏။

"႐ွင္ ဘာ႐ွာေနတာလဲ"

"နားၾကပ္"

"ဟုိတေလာကေတာ့ ေအာက္ဆံုးအံဆြဲထဲမွာ ျမင္မိတာပဲ"

ေအာက္ဆံုးအံဆြဲကို ေဖေဖဖြင့္သည္။ နားၾကပ္ကို ေတြ႕၏။

"သမီး အိပ္ေနသလား"

"အင္း"

နားၾကပ္ကို ပုဆိုးႏွင့္ ပြတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေဖေဖဝင္သြားသည္။ ေမေမက ထုိင္ရာမွ မထ။ အထိုးမွားသြားဟန္တူသည့္ ခ်ည္စကို ျပန္လည္ ေျဖခ်ေနသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖ ျပန္ထြက္လာ၏။ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လုိက္ၿပီး ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။

"ေခၽြးထြက္တယ္။ သိပ္လည္း မပူေတာ့ဘူး။ ခၽြဲသံလည္း မၾကားဘူး။ အပရိကဖ်ားေလာက္ပဲ ေနမွာပါ။ သမီး တေရးႏိုးရင္ တျပားထပ္တုိက္မယ္။ မနက္မွာ ဖ်ားေသးရင္ ခင္ေမာင္သန္းဆီ ျပတာေပါ့။"

ေမေမ့မ်က္ႏွာ၌ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခု ေပၚလာကာ ဟင္းကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ေလသည္။

"ဖေအဆရာဝန္ တစ္ေယာက္လံုး ျဖစ္ေနၿပီး ကၽြန္မ ကေလးေတြလည္း ကံဆုိး႐ွာပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္သန္းနဲ႔ပဲ"

ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေပၚက အနီေရာင္သည္ လြင္ရမွ ႐ုတ္ခ်ည္း ရင့္သြား၏။ ေမေမ့ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။

"ေဟ့ ငါက ေဆးကုတဲ့ ဆရာဝန္ မဟုတ္ဘူး"

"႐ွင္က ဒါကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနတယ္ေပါ့"

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

"တုိ႔ေဆးေလာကမွာ အဆုိတစ္ခု႐ွိတယ္။ ေဆးကုသေသာ ဆရာဝန္သည္ ေကာင္း၏။ ပညာေပးေသာ ဆရာဝန္သည္ ပိုေကာင္း၏။ သုေတသနလုပ္ေသာ ဆရာဝန္ကား အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ တဲ့။ မင္းနားလည္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ တဆိတ္႐ွိ ဒါကိုပဲ ခလုတ္တိုက္ေန။"

"ေၾသာ္ ဟုတ္လား သည္းခံပါ႐ွင္။ ဆရာဝန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိမွန္း အစက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ မသိခဲ့လို႔ပါ။ ႐ွင္နဲ႔ မရခင္ကတည္းကသာ သိခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘဝ..."

"ခင္... ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ဒါေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္လွၿပီ။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေတာ္ၾကစို႔။"

ေဖေဖသည္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အသာခါကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းလ်က္႐ွိသည္။

"မေတာ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီည ႐ွင့္ကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္"

ေမေမ့မ်က္လံုးမ်ား အတြင္း၌ သိုးေမြးထိုးတံ၏ ေတာက္ေျပာင္မႈမ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ေဖေဖက ေခါင္းယမ္းဆဲ။

"ဒီမယ္ ႐ွင့္ကို ေျပာစရာ ႏွစ္ခ်က္ ႐ွိတယ္"

"ေအး ေျပာ ေျပာ တကယ္လုိ႔ နံပါတ္ ၃ အခ်က္ပါ ႐ွိေသးရင္လည္း ဆက္ေျပာ"

"ေျပာရမွာပဲ၊ ကဲ နံပါတ္တစ္အခ်က္... ႐ွင္ ေငြ ေျခာက္သိန္း ႐ွာႏိုင္သလား"

"ဘာ... ေျခာက္သိန္း"

ေဖေဖသည္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္ ပင့္လ်က္ ေမေမ့ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္၏။

"ေျခာက္သိန္း ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"

"ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တုိက္ခန္းဝယ္ဖို႔ေပါ့"

"ဘာတိုက္ခန္းလဲ၊ အခု အိမ္ခန္းက..."

"ေန႔လည္က အိမ္႐ွင္ အဖြားႀကီး လာသြားတယ္။ အခုေနရာေတြကို ကန္ထ႐ိုက္နဲ႔ တိုက္ေဆာက္ေတာ့မယ္။ ေျမညီထပ္လိုခ်င္ရင္ တစ္ခန္းေျခာက္သိန္း၊ ယူႏိုင္ရင္ ယူ၊ မယူႏိုင္ရင္ ယူမယ့္သူေတြ တန္းစီေနတယ္။ အဲ... အေပၚဆံုးထပ္ ဆုိရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေဈးေလ်ာ့မယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲ သိလား"

ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။

"မသိခ်င္ဘူး"

ေမေမသည္ ခ်ည္လံုးကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။

"မသိခ်င္လို႔ ရမလား၊ ဒါ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ ေျပာရမယ့္ စကားလား။ ႐ွင္ေတာ္ေတာ္ တာဝန္မဲ့"

ေမေမသည္ အသံတုန္လာ၏။ ေဖေဖက လက္ဝါးကာျပန္သည္။

"ကဲ ကဲ သိခ်င္တယ္ ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ"

"ႏွစ္သိန္း"

ေဖေဖသည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို မသိမသာ ကိုက္လိုက္သည္။

ညာဘက္လက္ကို ဆုတ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္ လုပ္ေန၏။

"ဘယ္လုိလဲ၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ႐ွင္ ႐ွာႏိုင္မလား။ မ႐ွာႏိုင္ရင္ အိမ္႐ွင္က ထြက္ခ ႏွစ္ေသာင္းေပးမယ္တဲ့။ ေဂ်ာင္းေပေတာ့ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ကိုယ့္အဆင့္အတန္း အက်ခံၿပီး ဘယ္ေလာက္ရမွ ထြက္ေပးႏိုင္မယ္ ဘာညာေတြ လုပ္မေနခ်င္ဘူး။ ကဲ ဘယ္လုိ စိတ္ကူးရသလဲ။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ မိဘဆီကေတာ့ လံုးဝ မစဉ္းစားပါနဲ႔ေတာ့။ ေမေမတို႔မွာ ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းလွမ္းၿပီး ဖို႔ေနရတာ မ်ားလွၿပီ။ သမီး ေမြးၿပီးကတည္းက လစဉ္ လွမ္းလွမ္း ေထာက္ေနရတာ။ ဒီၾကားထဲ အေၾကာင္းကိစၥေပၚလာတိုင္း သြားၿပီး အပူကပ္ရေသးတယ္။

ေမေမဆိုရင္ ေ႐ွ႕တမ်ိဳး တိတ္တိတ္တမ်ိဳး သူ႕သမီးကို ေပးေနရတာ။ မႏွစ္က မံု႐ြာ ခဏ ျပန္တုန္းကဆုိ ေမေမက ညည္းတို႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းသာဆုိ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပြဲ႐ံုကလည္း လုပ္ငန္းႀကီးလာေတာ့ အရင္းမ်ားေနတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေမေမတို႔ကို ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ညီအစ္မေတြရဲ႕ မ်က္ေစာင္းဒဏ္လည္း မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႐ွင္မ႐ွက္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ႐ွက္တယ္။ အဲဒါ ႐ွင္ စဉ္းစားပါ"

ေမေမေျပာေနသည့္ တခ်ိန္လံုးတြင္ ေဖေဖသည္ ကုလားထိုင္ကို ေက်ာမွီလိုက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းေနာက္တြင္ ယွက္ကာ ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ နံရံကို စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ နံရံေပၚတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္း၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ ႐ွိသည္။ ထိုစာ႐ြက္မွာ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီးမွ ေပးပို႔ေသာစာ ျဖစ္သည္။ ေဆးပညာဂ်ာနယ္တြင္ ပါ႐ွိေသာ ေဖေဖ့ သုေတသနေတြ႕႐ွိခ်က္စာတန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပးပို႔သည့္ ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးေၾကာင္း သဝဏ္လႊာ ျဖစ္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးစိုက္လ်က္႐ွိေသာ ေဖေဖကေတာ့ ဘာကိုမွ ျမင္ဟန္မတူ။

ေမေမသည္ ေဖေဖ့ကို ထြင္းေဖာက္၍ ၾကည့္လိုက္၏။

"ဘယ္လိုလဲ ေဒါက္တာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား"

ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ၾကည့္လည္းမၾကည့္၊ ေျဖလည္း မေျဖ၊ မႈန္ေတေသာမ်က္ႏွာသည္ စားပြဲခင္းေပၚ၌သာ စြဲၿမဲေနျပန္၏။ မ်က္လံုးေထာင့္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ ႂကြက္သားေလးမ်ားက အနည္းငယ္ ခုန္လႈပ္ေနၾကသည္။ ေမေမ ၿပံဳးလိုက္၏။ ေအာင္ႏိုင္သူ အၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေမေမ ၿပံဳးသည္။

"႐ွင့္ မုိက္က႐ိုစကုပ္ေအာက္က ငွက္ဖ်ားပိုးကေလးေတြဆီက ေငြ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ခဏ ေခ်းလို႔ေကာ မရႏိုင္ဘူးလား"

ထိုင္ေနရာမွ ေဖေဖ ဝုန္းကနဲ ထရပ္သည္။ ေမေမ့ကို ၾကည့္ေသာ အၾကည့္၌ မီးနီေတြ ဝင္းလက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား သိသိသာသာ တုန္လႈပ္ေန၏။

"မင္း မင္း တရားလြန္လာၿပီေနာ္။ အခုေလာက္ထိ ေစာ္ကားလာဖို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မင္းလည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပဲ။ သုေတသနသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို နားလည္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ႐ွာတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္း မ႐ွိဘူး ဆုိတာ ငါဝန္ခံတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ စိတ္မဝင္စားလို႔။ ပိုက္ဆံထက္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရလို႔။ ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းအတြက္ ငါ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ငါ့အားနည္းခ်က္လို႔ ဆုိခ်င္ဆုိ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေစာ္ကားခ်င္ရတာလဲ။"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီ အားနည္းခ်က္ႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔မိသားစုဘဝ ဒုကၡေရာက္ရလို႔ေပါ့"

"ကိုယ့္ထက္ အေျခအေနဆုိးတဲ့သူေတြ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ပံုႀကီးပါကြာ"

"အိုး လူဆိုတာဟာ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္႐ွင့္။ ဒီမယ္ ကၽြန္မတို႔ဒုကၡဟာ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္အပ္တဲ့ ဒုကၡမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တမင္သက္သက္ကို ဒုကၡခံေနရတဲ့ ဘဝ။ သိရဲ႕လား။"

ေဖေဖ အသက္႐ွဴျမန္ေနသည္။ နဖူးျပင္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းဖ်ား၌ ေခၽြးမ်ားစို႔လ်က္။ ခဏၾကာေသာ္ ကုလားထုိင္ေပၚသို႔ ဝုန္းကနဲ ျပန္ထုိင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အံတစ္ခ်က္ ႀကိတ္လိုက္သည္။

"ဒီေလာက္လည္း ပူစရာ မ႐ွိပါဘူး။ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေနရာရႏိုင္သားပဲ"

"႐ွင္ပဲ အစက မယူခ်င္ဘူးဆို၊ စိတ္မဝင္စားဘူးဆုိ"

"အခု ယူမယ္ေလ။ ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္မယ္"

"ဘယ္ကေငြနဲ႔ အိမ္ေဆာက္မွာလဲ"

ေဖေဖ ေခတၱမွ် ေတြေဝေန၏။ ၿပီးမွ အသက္တစ္ခ်က္႐ႈိက္ကာ...

"ဝန္ထမ္းေခ်းေငြ ႐ွိသားပဲ ေခ်းလိုက္႐ံုေပါ့"

ေမေမ ေခါင္းယမ္းသည္။

"႐ွင့္ အစီအစဉ္ကို ကၽြန္မ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကၽြန္မ အစီအစဉ္ကို ေျပာမယ္။ ကၽြန္မ အစီအစဉ္က ေနရာေျပာင္းဖို႔တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝပါ ေျပာင္းရမွာ"

"ဘာလဲ အဲဒါ"

"ကၽြန္မတို႔ မိသားစု မံု႐ြာကို ေျပာင္းမယ္"

"ဘာ..."

"မေန႔က ေမေမ့ဆီက စာလာတယ္။ သမီးတို႔ အဆင္မေျပရင္ မံု႐ြာကို လာခဲ့ၾကပါတဲ့။ မံု႐ြာမွာ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ အိမ္တစ္လံုး႐ွိတယ္။ ၿခံဝင္းလည္း က်ယ္တယ္။ ပြဲ႐ံုလုပ္ရင္ ရတယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔ တြဲၿပီး ပြဲ႐ံုဖြင့္မယ္"

"ဒါျဖင့္ ငါက..."

"မံု႐ြာ ေဆး႐ံုကို ေျပာင္းရေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့။ မလြယ္ရင္လည္း ထြက္ပစ္လိုက္ေပါ့။ မံု႐ြာမွာ ဘာလုပ္စားစား ရတယ္"

"ေဟ့ ငါက ဆရာဝန္ကြ"

ေမေမက တစ္ခ်က္ ရယ္၏။

"ဘာျဖစ္သလဲ၊ ႐ွင္ ဆရာဝန္ဆုိရင္ ေဆးခန္းကေလး ဟန္မပ်က္ ဖြင့္ေပါ့။ တစ္ဖက္ကေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ရမွာပဲ။ ႐ွင္ကလည္း မိုက္က႐ိုစကုပ္ ၾကည့္ေနရတာနဲ႔ အျပင္ကို မၾကည့္အားေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

(စကားခ်ပ္။ ဒီေနရာမွာ ဆင္ဆာ ျဖတ္ထားတယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာတုန္းက ... အာလူးေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ဆရာဝန္၊ အုတ္သဲေက်ာက္လုပ္တဲ့ ဆရာဝန္... ၿပီးေတာ့ ဘာဆုိလား ထည့္ေရးထားတာ ၃/ ၄ မ်ိဳးပါေသးတယ္)

"ဒီမယ္ မိမိခင္၊ ငွက္ဖ်ားသုေတသနကို ေဇာက္ခ်ၿပီး လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ငါ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ မင္းအသိ"

"သိတယ္ေလ။ ဒီမယ္ ေမာင္၊ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ပါရမီ ျဖည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ႐ွိေသးတယ္ ေမာင္။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မပုိင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဘာမဆို သူတို႔ဘဝကို ေ႐ွ႕တန္းတင္ၿပီး စဉ္းစားၾကရမွာပဲ။ ကဲ... အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ကၽြန္မ တင္ျပၿပီးၿပီ။ ေမာင့္အေနနဲ႔ တစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ လူသားအားလံုး ေကာင္းက်ိဳးထက္ ေလာေလာဆယ္ မိသားစုေကာင္းက်ိဳးဆုိတဲ့ လမ္းကို ေမာင္ ေ႐ြးခ်ယ္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ငရဲႀကီးခံၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္"

ေမေမသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အခန္းဝ အေရာက္တြင္ ေဖေဖ့ဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္၏။

"ဘာျဖစ္လုိ႔ ငရဲႀကီးခံရဲသလဲ သိရဲ႕လား ေမာင္။ ကၽြန္မက မိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ေပါ့"

***
အပိုင္း (၂ ) သို႔

April

Photo from Here

My month starts!

ကိုယ့္ရဲ႕လ။

ခ်ိဳေမႊးသင္းပ်ံ႕တဲ့ ေႏြေလျပည္ေလးေတြ တိုက္ခတ္တတ္တဲ့လ။
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး လင္းပၾကယ္စင္ေနတတ္တဲ့လ။
ၾကယ္ကေလးေတြ စံုတဲ့လ။
ႏွစ္ကူးပြဲေတာ္ ရွိတဲ့လ။
အရင္ကေတာ့ အညာကို ျပန္ေနက် လ။
ဆံုဆည္းျခင္းရဲ႕လ။
စိတ္အလြတ္လပ္ဆံုး လ။
ငယ္ဘဝကို သတိအရေစဆံုးေသာ လ။

ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။ ဒီလကို ကိုယ္ပိုင္တယ္လို႔ ထင္ေနတတ္တယ္။
ေမြးလျဖစ္တာလဲ တစ္ေၾကာင္း။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရာသီမို႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ရလုိ႔ ပိုင္တယ္ ထင္တာလဲ တစ္ေၾကာင္း။

ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ ဒီလေမြးတဲ့သူေတြ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ရွိေနတာ။
ခင္ေအာင္ေထြး၊ ႏိုင္လင္း၊ ကိုသူရိန္၊ ညီလင္း၊ ခ်ိဳမာ၊ ရန္ႏိုင္၊ မိုးျမင့္၊ မဥမၼာ။

ၿပီးေတာ့ Apple က CEO "John Sculley"... သူကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေမြးေန႔တူလို႔ ထည့္ေရးလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔တင္မက တျခားအရာတခ်ိဳ႕ပါ တူတယ္လို႔ ထင္မိတဲ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္း။

အိမ္မွာပဲ ေနခ်င္တဲ့ လ။

April...
ကိုယ့္ရဲ႕လ...

(ရည္ၫႊန္း။ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးေသာ April မ်ားသို႔)

***
မႏွစ္က တင္ၿပီးသား post
နည္းနည္းျပန္ျပင္ၿပီး တင္လုိက္တာ။

***