comment တစ္ခု ေရးမိရာက ပို႔စ္ ျဖစ္ေအာင္ ေရးဦးမွပဲလို႔ စိတ္ကူးရခဲ့ပါတယ္။
***
ေမာင္သစ္ဆင္း ၀တၳဳတုိေတြ ဖတ္ျဖစ္တာ အလယ္တန္းေလာက္ကပါ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ့ ၀တၳဳတိုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ မေဟသီ...
ဆရာ့၀တၳဳေတြက တင္ျပပံု၊ အေၾကာင္းအရာ၊ စကားလံုး အားလံုး ညီၫြတ္ေကာင္းမြန္တဲ့ ၀တၳဳေတြပါ။ ၀တၳဳတို လို႔ စဉ္းစားမိရင္ (အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြထဲက) ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ဦးဆံုး ေပၚလာတဲ့ စာေရးဆရာ ၃ ေယာက္႐ွိပါတယ္။ အဲဒါ...
ရင္ေမာင္ (ဦးတိုင္းအုပ္)
ေဖျမင့္ နဲ႔
ေမာင္သစ္ဆင္း တို႔ပါပဲ။
သူတို႔ေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ထိေစခ်င္တဲ့ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ပစ္ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းနဲ႔ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္တာကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ကို သတိျပဳမိေစပါတယ္။
(သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ္စာဖတ္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီး စာေရးသူေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသား စာေရးသူေတြဆီက လိုခ်င္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပံုစံက မတူပါဘူး။
အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြရဲ႕စာကို ဖတ္ျဖစ္တဲ့အခါ သူတို႔ဆီက ဖြဲ႕ႏြဲ႕လြန္းၿပီး ေရးထားတာမ်ိဳးကို မလိုခ်င္မိ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕စာေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြ စြဲလမ္းခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)
***ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးခဲ့တာ "က်ိန္စာ" ဆုိတဲ့ ၀တၳဳပါ။
ငွက္ဖ်ားေရာဂါ သုေတသန ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို သူ႔ လူမႈဘ၀၊ မိသားစု ဘ၀နဲ႔ ေရာယွက္ၿပီး တင္ျပထားပါတယ္။
ေဆးမကုဘဲ သုေတသနကို ေဇာက္ခ် လုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ ...
ငွားေနတဲ့အိမ္က ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ ျပင္ေဆာက္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္႐ွင္က ဖယ္ခိုင္းထားတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ ဆရာ၀န္ အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဇနီးသည္...
သုေတသနမွာ အဆင့္တခု ေအာင္ျမင္ခဲ့လုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံၿပီး ရီေ၀ေ၀ ျပန္လာတဲ့ ဆရာ၀န္...
အဲဒီ အခင္းအက်င္းနဲ႔ ၀တၳဳကို စဖြင့္ထားပါတယ္။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ၀တၳဳဖတ္ရင္း ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေစတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ေတြ...
"ဘယ္လိုလဲ ေဒါက္တာ.. ႐ွင့္ မိုက္က႐ိုစကုပ္ေအာက္က ငွက္ဖ်ားပိုးေလးေတြဆီက ေငြ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ခဏ ေခ်းလို႔မရဘူးလား"
"မံု႐ြာျပန္ၾကမယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔တြဲၿပီး ပြဲ႐ံုဖြင့္မယ္"
"ေဟ့ ငါ ဆရာ၀န္ကြ"
"ဆရာ၀န္ ဘာျဖစ္သလဲ။ ႐ွင္ ဆရာ၀န္ဆုိရင္ တဖက္က ေဆးခန္း ဟန္မပ်က္ဖြင့္ေပါ့" လုိ႔ ဇနီးသည္က ေျပာေတာ့...
"ငါ ေဆးကုတဲ့ ဆရာ၀န္ မဟုတ္ဘူးကြ။ သုေတသန လုပ္တဲ့ ဆရာ၀န္။
ဒီမွာ ငါတို႔ ေဆးေလာကမွာ အဆိုတစ္ခု႐ွိတယ္။
ေဆးကုေသာ ဆရာ၀န္သည္ ေကာင္း၏
ပညာေပးေသာ ဆရာ၀န္က ပို၍ ေကာင္း၏
သုေတသနလုပ္ေသာ ဆရာ၀န္က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏ တဲ့"
"ေအာ္ ဟုတ္လား.. အဲဒီလို ဆရာ၀န္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့လို႔ပါ႐ွင္။ အစကသာ သိခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘ၀ ခုလို..."
ထိတဲ့စာသားေတြ။
ျပန္ေရးျပရတာေတာင္ ဖ်က္လုိ ဖ်က္ဆီး လုပ္မိရာ က်မွာ တကယ္ပဲ စိုးရိမ္မိပါတယ္။
တစ္ခုက်န္သြားေသးတယ္။
ဆရာ၀န္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သမီးငယ္ ဖ်ားေနတယ္လို႔ ဇနီးက ေျပာေတာ့ နားၾကပ္လိုက္႐ွာတဲ့ အခန္း။
"ဟိုတေလာကေတာ့ ေအာက္ဆံုး အံဆြဲထဲမွာ ေတြ႕မိတယ္ ထင္တာပဲ"
ခ်က္ေကာ့ဗ္ေျပာတာေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။
သူသာ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္မိရင္ ေဆးမကုတဲ့ ဆရာ၀န္အေၾကာင္းေရးရင္ နားၾကပ္လုိက္႐ွာတဲ့ အခန္းမ်ိဳး ပါရမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမွာပဲ။
"ဒီမွာေမာင္ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုဟာက သားသမီးေတြ ႐ွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာကိုပဲ လုပ္လုပ္ သူတို႔အတြက္ ဦးစားေပး စဉ္းစားရလိမ့္မယ္။ ခု ေမာင္ လူသားေကာင္းက်ိဳး ဆုိတာကို ပစ္ၿပီး မိသားစု ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ငရဲႀကီးခံၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ငရဲႀကီးခံခ်င္ရသလဲ သိလား ေမာင္
ကၽြန္မက မိခင္တေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့"
***
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ သုေတသန ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုအတြက္ WHO က ပို႔လိုက္တဲ့ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေ႐ွ႕မွာ သူတီးတိုး ေရ႐ြတ္တဲ့ စကား...
"တကယ္တမ္း အဆံုး႐ႈံး အစြန္႔လႊတ္ မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘာကိုမွ မစြန္႔စားပါေလနဲ႔"
ေနာက္တခန္းက ဗြီဒီယိုၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ သားငယ္နဲ႔ စကားေျပာခန္း...
"ေကာင္ေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ နာဇီေတြ ခ်တဲ့ကား ေဖေဖရ"
"နာဇီေတြ ေသသြားေရာလား"
"ဟင့္အင္း ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ေသသြားတယ္။ သူတို႔ထဲ တစ္ေယာက္က သစၥာေဖာက္လုိက္လို႔ေလ။ သူက သစၥာေဖာက္တာေပါ့။ သူ႔မွာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးရသြားတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ပိတ္မိေနတဲ့ အခန္းထဲကို လည္ပင္းထိေအာင္ ေရျဖည့္ၿပီး အျပင္က သစၥာေဖာက္က လက္နက္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ နားထင္ကို တစ္ေယာက္ ေသနတ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး တစ္ ႏွစ္ သံုး ဆို... အဲဒီ ေသနတ္သံကို ၾကားတဲ့ အခ်ိန္ သစၥာေဖာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ..."
ေနာက္တခန္းက ကဗ်ာစာမူခထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာတဲ့ သားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေတြ...
"ေဖေဖက သားကို ကဗ်ာဆရာကို မျဖစ္ေစခ်င္တာ"
"ဒါျဖင့္ ေဖေဖက သားကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ"
"ေဖေဖက သားကို သာမန္လူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ စီးပြား႐ွာ.. အိမ္ေထာင္ျပဳ.. စီးပြားပိုပို႐ွာ.. အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသာကေလး ေသသြား။ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးက side effect နည္းတယ္။"
"မစိမ္းပင္ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖရဲ႕
အတၱမဲ့ မာနျဖင့္
ဘ၀ကို ထုဆစ္
ေခတ္ကို ထမ္းပိုး
႐ိုးသား၏ ရဲရင့္စြာ
တဲ့။ သားက အတၱကို အနာဂတ္ ပို႔ထားခ်င္တာ။"
"သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ"
"သားထင္လို႔ပါ။ ေဖေဖလဲ ဒီလို ထင္ခဲ့တာပဲ"
"ဒါျဖင့္ ေဖေဖ သားတို႔လုိ ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"
"ဘာေျပာတယ္။ ျပန္ေျပာလုိက္စမ္း။"
"ေဖေဖ သားတို႔လုိ ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္ WHO က ပို႔ထားတဲ့ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးခြဲပစ္လိုက္တယ္။
ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။
ၾကည္ေအး ေနာက္ဆံုးေရးတဲ့ "အိမ္ျဖဴလင္းသစ္" ထဲမွာ ကိုညိဳထြန္းေျပာတဲ့ "အိမ္ေထာင္ျပဳ သားသမီးေတြ ပြားစီးၿပီးမွေတာ့ Gauguin လို တဟီတီ သြားၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္လို႔ မရဘူး" ဆိုတာ ဖတ္ရေတာ့လည္း ခုေျပာတဲ့ "က်ိန္စာ" ၀တၳဳကို သတိရေနမိေသးတယ္။
***
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရင္းအတိုင္း ႐ိုက္တင္ေပးၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့ သူေတြ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အိမ္မွာေတာ့ ေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ၀တၳဳတို စာအုပ္႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မယူလာမိဘူး။
မွတ္မိသမွ် တင္ေပးေတာ့ မူရင္းလို အရသာ ႐ွိမယ္ မထင္ဘူး။
ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္မိရင္ စာေရးဆရာကို ဆရာ၀န္ လုိ႔ ထင္သြားႏိုင္ေလာက္ေပမယ့္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း က ဆရာ၀န္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလး တိုင္းရင္းေဆး သင္တန္းဆင္း တစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္က မဂၢဇင္းေတြလဲ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဆရာလဲ စာသိပ္မေရးေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။ သင့္ဘ၀မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ၿပီး ေဆာင္းပါးေတြေတာ့ ေရးေနခဲ့တယ္။ "ထူးေဖသစ္" ဆုိတာ ဆရာ့ ကေလာင္ခြဲလို႔ မွတ္ထားမိသလိုလို.. သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။
(မမခ်ိဳ သိရင္ ျပင္ေပးပါ။)
ကိုယ္ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္ကာစ 2009 အစေလာက္က ေမာင္သစ္ဆင္း နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုေတြ႕ေတာ့ ဘာမွ မၾကည့္ဘဲ ၀မ္းသာအားရ cbox မွာ သြားေမးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲလား။ အျပင္မွာလားေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘေလာ့တစ္ခုလုပ္ၿပီး စာေတြေရးရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဆရာ့ရဲ႕ "တရား"၊ "ေလးသည္ေတာ္"၊"လူႏွစ္ေယာက္၊ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား" တို႔လည္း ကိုယ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြပါပဲ။
အဲဒီ သံုးပုဒ္လဲ ဟန္သစ္မွာပဲ။
မေဟသီမွာ ဟိန္းလတ္က အင္တာဗ်ဴးေတာ့.. "ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေရးၾကည့္မိတာပါပဲ။ ေရးၿပီးေတာ့ ကိုယ္လို ဖတ္ခ်င္တဲ့သူ ႐ွိရင္ ဖတ္ရေအာင္ မဂၢဇင္းကို ပို႔တာပါ။ အဲ.. အယ္ဒီတာက ေ႐ြးခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။" လို႔ ေျဖခဲ့တာေတာင္ သတိရေနမိေသးတယ္။
၀တၳဳတိုေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္လဲ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၀တၳဳတုိ ေရးလို႔ရမယ့္ လက္ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
လြမ္းလိုက္တာ အဲဒီလို ၀တၳဳတုိေတြ။
***
***
ေမာင္သစ္ဆင္း ၀တၳဳတုိေတြ ဖတ္ျဖစ္တာ အလယ္တန္းေလာက္ကပါ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းမွာ ဆရာ့ ၀တၳဳတိုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ မေဟသီ...
ဆရာ့၀တၳဳေတြက တင္ျပပံု၊ အေၾကာင္းအရာ၊ စကားလံုး အားလံုး ညီၫြတ္ေကာင္းမြန္တဲ့ ၀တၳဳေတြပါ။ ၀တၳဳတို လို႔ စဉ္းစားမိရင္ (အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြထဲက) ကိုယ့္ေခါင္းထဲ ဦးဆံုး ေပၚလာတဲ့ စာေရးဆရာ ၃ ေယာက္႐ွိပါတယ္။ အဲဒါ...
ရင္ေမာင္ (ဦးတိုင္းအုပ္)
ေဖျမင့္ နဲ႔
ေမာင္သစ္ဆင္း တို႔ပါပဲ။
သူတို႔ေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ထိေစခ်င္တဲ့ ပစ္မွတ္ကို ထိေအာင္ပစ္ႏိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းနဲ႔ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္တာကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ကို သတိျပဳမိေစပါတယ္။
(သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ္စာဖတ္တဲ့အခါ အမ်ိဳးသမီး စာေရးသူေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသား စာေရးသူေတြဆီက လိုခ်င္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပံုစံက မတူပါဘူး။
အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြရဲ႕စာကို ဖတ္ျဖစ္တဲ့အခါ သူတို႔ဆီက ဖြဲ႕ႏြဲ႕လြန္းၿပီး ေရးထားတာမ်ိဳးကို မလိုခ်င္မိ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕စာေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ ဆရာေမာင္စိန္၀င္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြ စြဲလမ္းခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြကို မစြဲလမ္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။)
***ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ၀တၳဳတိုေတြထဲမွာ ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးခဲ့တာ "က်ိန္စာ" ဆုိတဲ့ ၀တၳဳပါ။
ငွက္ဖ်ားေရာဂါ သုေတသန ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို သူ႔ လူမႈဘ၀၊ မိသားစု ဘ၀နဲ႔ ေရာယွက္ၿပီး တင္ျပထားပါတယ္။
ေဆးမကုဘဲ သုေတသနကို ေဇာက္ခ် လုပ္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္ ...
ငွားေနတဲ့အိမ္က ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ ျပင္ေဆာက္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္႐ွင္က ဖယ္ခိုင္းထားတဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖို႔ ဆရာ၀န္ အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ေနတဲ့ ဇနီးသည္...
သုေတသနမွာ အဆင့္တခု ေအာင္ျမင္ခဲ့လုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံၿပီး ရီေ၀ေ၀ ျပန္လာတဲ့ ဆရာ၀န္...
အဲဒီ အခင္းအက်င္းနဲ႔ ၀တၳဳကို စဖြင့္ထားပါတယ္။
ကိုယ္ငယ္ငယ္က ၀တၳဳဖတ္ရင္း ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေစတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ေတြ...
"ဘယ္လိုလဲ ေဒါက္တာ.. ႐ွင့္ မိုက္က႐ိုစကုပ္ေအာက္က ငွက္ဖ်ားပိုးေလးေတြဆီက ေငြ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ခဏ ေခ်းလို႔မရဘူးလား"
"မံု႐ြာျပန္ၾကမယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔တြဲၿပီး ပြဲ႐ံုဖြင့္မယ္"
"ေဟ့ ငါ ဆရာ၀န္ကြ"
"ဆရာ၀န္ ဘာျဖစ္သလဲ။ ႐ွင္ ဆရာ၀န္ဆုိရင္ တဖက္က ေဆးခန္း ဟန္မပ်က္ဖြင့္ေပါ့" လုိ႔ ဇနီးသည္က ေျပာေတာ့...
"ငါ ေဆးကုတဲ့ ဆရာ၀န္ မဟုတ္ဘူးကြ။ သုေတသန လုပ္တဲ့ ဆရာ၀န္။
ဒီမွာ ငါတို႔ ေဆးေလာကမွာ အဆိုတစ္ခု႐ွိတယ္။
ေဆးကုေသာ ဆရာ၀န္သည္ ေကာင္း၏
ပညာေပးေသာ ဆရာ၀န္က ပို၍ ေကာင္း၏
သုေတသနလုပ္ေသာ ဆရာ၀န္က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္၏ တဲ့"
"ေအာ္ ဟုတ္လား.. အဲဒီလို ဆရာ၀န္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိမွန္း ကၽြန္မ မသိခဲ့လို႔ပါ႐ွင္။ အစကသာ သိခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘ၀ ခုလို..."
ထိတဲ့စာသားေတြ။
ျပန္ေရးျပရတာေတာင္ ဖ်က္လုိ ဖ်က္ဆီး လုပ္မိရာ က်မွာ တကယ္ပဲ စိုးရိမ္မိပါတယ္။
တစ္ခုက်န္သြားေသးတယ္။
ဆရာ၀န္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သမီးငယ္ ဖ်ားေနတယ္လို႔ ဇနီးက ေျပာေတာ့ နားၾကပ္လိုက္႐ွာတဲ့ အခန္း။
"ဟိုတေလာကေတာ့ ေအာက္ဆံုး အံဆြဲထဲမွာ ေတြ႕မိတယ္ ထင္တာပဲ"
ခ်က္ေကာ့ဗ္ေျပာတာေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။
သူသာ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္မိရင္ ေဆးမကုတဲ့ ဆရာ၀န္အေၾကာင္းေရးရင္ နားၾကပ္လုိက္႐ွာတဲ့ အခန္းမ်ိဳး ပါရမယ္ လို႔ ေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမွာပဲ။
"ဒီမွာေမာင္ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ပါရမီျဖည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုဟာက သားသမီးေတြ ႐ွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာကိုပဲ လုပ္လုပ္ သူတို႔အတြက္ ဦးစားေပး စဉ္းစားရလိမ့္မယ္။ ခု ေမာင္ လူသားေကာင္းက်ိဳး ဆုိတာကို ပစ္ၿပီး မိသားစု ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ပဲ ေ႐ြးခ်ယ္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ငရဲႀကီးခံၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ ငရဲႀကီးခံခ်င္ရသလဲ သိလား ေမာင္
ကၽြန္မက မိခင္တေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့"
***
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ သုေတသန ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုအတြက္ WHO က ပို႔လိုက္တဲ့ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေ႐ွ႕မွာ သူတီးတိုး ေရ႐ြတ္တဲ့ စကား...
"တကယ္တမ္း အဆံုး႐ႈံး အစြန္႔လႊတ္ မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘာကိုမွ မစြန္႔စားပါေလနဲ႔"
ေနာက္တခန္းက ဗြီဒီယိုၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ သားငယ္နဲ႔ စကားေျပာခန္း...
"ေကာင္ေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ နာဇီေတြ ခ်တဲ့ကား ေဖေဖရ"
"နာဇီေတြ ေသသြားေရာလား"
"ဟင့္အင္း ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ေသသြားတယ္။ သူတို႔ထဲ တစ္ေယာက္က သစၥာေဖာက္လုိက္လို႔ေလ။ သူက သစၥာေဖာက္တာေပါ့။ သူ႔မွာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးရသြားတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးခန္းမွာ ေကာင္ေလး ၂ ေယာက္ ပိတ္မိေနတဲ့ အခန္းထဲကို လည္ပင္းထိေအာင္ ေရျဖည့္ၿပီး အျပင္က သစၥာေဖာက္က လက္နက္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ နားထင္ကို တစ္ေယာက္ ေသနတ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး တစ္ ႏွစ္ သံုး ဆို... အဲဒီ ေသနတ္သံကို ၾကားတဲ့ အခ်ိန္ သစၥာေဖာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ..."
ေနာက္တခန္းက ကဗ်ာစာမူခထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာတဲ့ သားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာေတြ...
"ေဖေဖက သားကို ကဗ်ာဆရာကို မျဖစ္ေစခ်င္တာ"
"ဒါျဖင့္ ေဖေဖက သားကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ"
"ေဖေဖက သားကို သာမန္လူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ စီးပြား႐ွာ.. အိမ္ေထာင္ျပဳ.. စီးပြားပိုပို႐ွာ.. အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသာကေလး ေသသြား။ ဒီလို ဘ၀မ်ိဳးက side effect နည္းတယ္။"
"မစိမ္းပင္ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖရဲ႕
အတၱမဲ့ မာနျဖင့္
ဘ၀ကို ထုဆစ္
ေခတ္ကို ထမ္းပိုး
႐ိုးသား၏ ရဲရင့္စြာ
တဲ့။ သားက အတၱကို အနာဂတ္ ပို႔ထားခ်င္တာ။"
"သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ"
"သားထင္လို႔ပါ။ ေဖေဖလဲ ဒီလို ထင္ခဲ့တာပဲ"
"ဒါျဖင့္ ေဖေဖ သားတို႔လုိ ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"
"ဘာေျပာတယ္။ ျပန္ေျပာလုိက္စမ္း။"
"ေဖေဖ သားတို႔လုိ ငယ္ခဲ့ဖူးသလား"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္ WHO က ပို႔ထားတဲ့ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးခြဲပစ္လိုက္တယ္။
ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူးထင္ပါတယ္။
ၾကည္ေအး ေနာက္ဆံုးေရးတဲ့ "အိမ္ျဖဴလင္းသစ္" ထဲမွာ ကိုညိဳထြန္းေျပာတဲ့ "အိမ္ေထာင္ျပဳ သားသမီးေတြ ပြားစီးၿပီးမွေတာ့ Gauguin လို တဟီတီ သြားၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္လို႔ မရဘူး" ဆိုတာ ဖတ္ရေတာ့လည္း ခုေျပာတဲ့ "က်ိန္စာ" ၀တၳဳကို သတိရေနမိေသးတယ္။
***
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အရင္းအတိုင္း ႐ိုက္တင္ေပးၿပီး မဖတ္ရေသးတဲ့ သူေတြ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
အိမ္မွာေတာ့ ေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ၀တၳဳတို စာအုပ္႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မယူလာမိဘူး။
မွတ္မိသမွ် တင္ေပးေတာ့ မူရင္းလို အရသာ ႐ွိမယ္ မထင္ဘူး။
ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္မိရင္ စာေရးဆရာကို ဆရာ၀န္ လုိ႔ ထင္သြားႏိုင္ေလာက္ေပမယ့္ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္း က ဆရာ၀န္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလး တိုင္းရင္းေဆး သင္တန္းဆင္း တစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္က မဂၢဇင္းေတြလဲ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဆရာလဲ စာသိပ္မေရးေတာ့ဘူး ထင္တာပါပဲ။ သင့္ဘ၀မွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ၿပီး ေဆာင္းပါးေတြေတာ့ ေရးေနခဲ့တယ္။ "ထူးေဖသစ္" ဆုိတာ ဆရာ့ ကေလာင္ခြဲလို႔ မွတ္ထားမိသလိုလို.. သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။
(မမခ်ိဳ သိရင္ ျပင္ေပးပါ။)
ကိုယ္ ဘေလာ့ေတြ လိုက္ဖတ္ကာစ 2009 အစေလာက္က ေမာင္သစ္ဆင္း နာမည္နဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုေတြ႕ေတာ့ ဘာမွ မၾကည့္ဘဲ ၀မ္းသာအားရ cbox မွာ သြားေမးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ ျမန္မာျပည္ထဲမွာပဲလား။ အျပင္မွာလားေတာင္ မသိပါဘူး။ ဘေလာ့တစ္ခုလုပ္ၿပီး စာေတြေရးရင္ ေကာင္းမွာလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဆရာ့ရဲ႕ "တရား"၊ "ေလးသည္ေတာ္"၊"လူႏွစ္ေယာက္၊ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား" တို႔လည္း ကိုယ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေတြပါပဲ။
အဲဒီ သံုးပုဒ္လဲ ဟန္သစ္မွာပဲ။
မေဟသီမွာ ဟိန္းလတ္က အင္တာဗ်ဴးေတာ့.. "ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေရးၾကည့္မိတာပါပဲ။ ေရးၿပီးေတာ့ ကိုယ္လို ဖတ္ခ်င္တဲ့သူ ႐ွိရင္ ဖတ္ရေအာင္ မဂၢဇင္းကို ပို႔တာပါ။ အဲ.. အယ္ဒီတာက ေ႐ြးခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။" လို႔ ေျဖခဲ့တာေတာင္ သတိရေနမိေသးတယ္။
၀တၳဳတိုေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္လဲ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၀တၳဳတုိ ေရးလို႔ရမယ့္ လက္ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
လြမ္းလိုက္တာ အဲဒီလို ၀တၳဳတုိေတြ။
***
11 comments:
ေဖေဖသားတုိ႕လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား ဆိုတဲ့ စာသား ကို အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ လူႀကီးမိဘေတြနဲ႕ အေျခအတင္ ေျပာရရင္ အဲလို ေျပာၾကည့္ခ်င္ခဲ့ဘူးတယ္၊ အမလဲ ၀တၴဳတိုေတြကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿငိမ္းေက်ာ္ ေရးတဲ့ ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕မ်ိဳးကိုေတာ့ ငယ္တုန္းက အတုခိုးေရးဖူးတယ္။ တကယ္က် အဲေလာက္ဖြဲ႕ႏြဲ႕ၿပီး အေသးစိတ္ကုိေတာ့ ေရးရတာ စိတ္မရွည္ခ်င္ျပန္ဘူး။
ေနာက္ေတာ့လဲ ဖတ္တဲ့လူတေယာက္ဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေတာ့တယ္။
အမခင္မင္းေဇာ္
ရီတာ့ကိုအထင္ၾကီးမိတာ ဒီလို စာေတြဖတ္ခဲ့တာရယ္ ဒီလို ျပန္ျပီးေရးႏိုင္တာေတြလဲ ပါတယ္။
hi reading your post, love it.
မိန္းမ မယူဘူး။
လုပ္ခ်င္တာပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။
ငယ္တုန္းေျပာတယ္ မထင္ပါနဲ႕ (:
ရီတာေရ..ဒီတခါေတာ့..ေသခ်ာ ဆင္းျပီး ႏွုတ္ဆက္သြားတယ္။ ရီတာက..စာေတြ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခဲ့တာပဲ။ အခန္းဆက္လည္း ထပ္ဆက္ပါအံုး။ း)
ခင္မင္စြာျဖင့္-
ရီတာေရ.. မေဟသီဆိုလို ဟိုတုန္းက မေဟသီ မဂၢဇင္းေတြ ျပန္ဖတ္ခ်င္လာ သလိုလိုပဲ ခုလို မိုးအုံအုံမွာ စာအုပ္ေလးနဲ႔ နွပ္ေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာငး္မလဲ ခုေတာ့ က်ဳပ္မွာ ဆုိဒ္ထဲမွာဗ်...
ေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ စာေတြ ဖတ္ခဲ့ဘူးမယ္ထင္ပါတယ္ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူးဗ်
အမ ေဖးဖရိတ္ စာေရးဆရာေတြထဲက တေယာက္ေပါ႔။ ထူးေဖသစ္က ဆရာရဲ႔ သင္႔ဘ၀ ကာဗာစတိုရီေတြကို ေရးတဲ႔ ကေလာင္ခြဲ နံမည္ တခုပါ။ ညီမ ထင္တာ မွန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆရာ႔သားေလးရဲ႔ နံမည္လဲ ျဖစ္တယ္။
ဆရာဦးတင္ေမာင္သန္း၊ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းတို႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြက ဘ၀မွာ ပညာလဲ တိုး၊ ျပန္ေတြးရင္ ေက်လဲ ေက်နပ္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။ က်ိန္စာကို အမတို႔အားလုံး ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ခုေခတ္ ပညာတတ္အမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳေနသလို ထင္မိတယ္။
Thanks for information of ေမာင္သစ္ဆင္း က်ိန္စာ articles.
If a time permitted, I'll read it.
BINO
သုေတသနသမားေတြ အခု မဆင္းရဲေတာ့ပါဘူး။ အင္တာ ပရက္နာေတြ ျဖစ္လုိ႕။
Thanks for comprehensive review, Do you have "A story of two molars" by Saya Mg Thit Sin that mentioned the interview of Myanmar primate _hunters in "Your Life" magazine.
Or, Please indicate available site on web.
@ Thu
ခုေျပာတဲ့ article မ႐ွိပါဘူး႐ွင္။
Post a Comment