ဒီ post မွာ ကိုယ္ဟာ ဘာကို target ထားၿပီး ေရးခ်င္မွန္း မသိပါဘူး။
ေတာ္ေတာ္ကို ေထြျပားတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
စထားတာ ၁ လေတာင္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔မွ အၿပီး ေရးျဖစ္ပါတယ္။
*****
ကိုယ္ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးကာစက guide သိပ္လုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆုိေတာ့ လူႀကီးဆန္ခ်င္လို႔ပါ။
guide လုပ္ရင္ လူႀကီးဆန္သြားမယ္လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တာလဲ မသိဘူး။
(ကိုယ့္ guide ေတြရဲ႕ influence ေတြေၾကာင့္လဲ ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က ေတာ္သေလာက္ လူႀကီးဆန္ၾကတာကိုး။) ဒါေပမဲ့လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာနဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အာ႐ံုေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္က ကိုယ္တေယာက္တည္း အတြက္ေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္မရခင္မွာ... ေဖေဖတို႔မိတ္ေဆြ အန္တီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ခဏစာသင္ေပးျဖစ္တယ္။
တေယာက္က ၆ တန္း၊ တေယာက္က ၄ တန္း၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေတာ့ ၁၀ တန္း။
(တကယ္ေတာ့ အဲဒီခ်ိန္မွာေတာ့ စာသင္ခ်င္စိတ္ လံုး၀ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းမေကာင္းတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေတာ့...)
လူႀကီးဆန္ဖို႔ ထားလို႔... သူငယ္ျပန္မသြားတာ ကံေကာင္း...
ကေလးေတြ အေဖရာ အေမေရာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မ်ားမ်ားလူေတြ။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အ႐ွည္ႀကီးမွာ လူႀကီးေတြ အလုပ္သြားရင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တာ။ (တကယ္က အိမ္အကူ ထားပါတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ လူမရ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ သူတို႔ေဖေဖလည္း ပ်ဉ္းမနား(ၾကပ္ေျပး) ေျပာင္းကာစအခ်ိန္ ထင္ပါရဲ႕)
ကိုယ္ကလဲ အေဒၚနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတာဆုိေတာ့ သူအလုပ္သြားရင္ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း။ အလုပ္ကလည္း မရေသး၊ သင္တန္းေတြလည္း ခဏေလ်ာ့ၿပီး အနားေကာင္းေကာင္းယူေနတဲ့ အခ်ိန္။
တျခား အခ်ိန္းအခ်က္ေတြလဲ ဘာမွ မ႐ွိဘူးဆိုရင္.. စာသင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္မျပန္ဘဲ သူတို႔နဲ႔ ေဆာ့တယ္။ TV game ေဆာ့၊ video ၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊေသြးလုိမ်ိဳး စာေစာင္ တစ္ခုထုတ္တာ ဘာလဲ..(နာမည္ေမ့သြားလို႔) အဲဒီထဲမွာ ကစားနည္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ ကစားစရာေလးေတြကပါ packing ထဲထည့္ေပးေသးတာ။ အဲဒါေတြေရာေဆာ့..ကိုယ္ကေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့ေလ။
ဟယ္ရီေပၚတာၾကည့္ရင္ ဘာသာျပန္ျပရေသးတာ။
"အိပ္က္စပက္တို ပက္ထ႐ိုနမ္"တို႔၊ "လူးမို႔စ္" တုိ႔ ဘာတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္႐ြတ္လို႔ (ေပါပေနာ္၊ ငါ့ႏွယ္)။
*****
ကေလးေတြက TTC ကပါ။
စာေတာ္တဲ့ ကေလးေတြစာရင္းမွာ မပါပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အၾကမ္းဖ်ဉ္း ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ လံုး၀ မညံ့ပါဘူး။
အေဖအေမရဲ႕ gene ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔ မဆို ပါတာပဲေလ။
ကိုယ္ေတြကေတာ့ နယ္မွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးျပင္း စာသင္ခဲ့တဲ့သူျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ရန္ကုန္က နာမည္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းထြက္ေတြဆုိ အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ စိတ္အခံက ႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီစိတ္ဟာ လံုး၀ကို ေပ်ာက္သြားပါေရာ။
ဒါဟာ individual နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥလို႔ သိနားလည္သြားလို႔ပါ။
ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ တသက္လံုးေနလာၿပီး တံုးတံုးျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳလာရလို႔ပါ။
(ဟုတ္ကဲ့...ကိုယ္လဲ တံုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က နယ္မွာေနခဲ့ရတာမို႔ ကိုယ္တံုးတာ အျပစ္မ႐ွိပါ။)
ထားပါေတာ့။
ကိုယ္ဟာ ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ လူတုိင္းကို အထင္မႀကီးပါဘူး။
ဒီလုိပဲ စာေတာ္တဲ့ စာရင္းမ၀င္ဘူး ဆုိတဲ့ လူတိုင္းကိုလဲ အထင္မေသးပါဘူး။
ခုလိုမ်ိဳး အလယ္တန္းဆင့္ ကေလးေတြနဲ႔ ႀကံဳရေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကို ပိုၿပီး အယံုအၾကည္ မ႐ွိခ်င္ပါဘူး။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ စာသင္ရမွာကို စိတ္သိပ္မ၀င္စားပါဘူး။
အငယ္ေလးက ပိုဆိုးပါတယ္။ သခ်ၤာေတာ္တယ္။ bright ျဖစ္တယ္။ စာက်က္ရမွာ တြန္႔လိမ္ေနေအာင္ ပ်င္းတယ္။ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းတယ္။
သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ TTC ကို ကိုယ္ လံုး၀ အထင္မႀကီးပါဘူး။
ကေလးရဲ႕ စာအုပ္နဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ထဲက လက္ေရးဟာ အေတာ္ကို အေျခအေန ဆိုး၀ါးပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးဆိုတာ လူႀကီးရဲ႕ အရိပ္ပဲ လို႔ ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ျပဳျပင္ပံုသြင္းမႈဟာ အင္မတန္ အေရးပါတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
အထက္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ဆရာေတြကို အကဲျဖတ္လို႔ ရ မရ က်ိန္းေသ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ မူလတန္း အလယ္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး၊ သူ႔ဆရာေတြကို အကဲျဖတ္ဖို႔ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာအတတ္သင္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းက ဆရာေတြသင္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ အေျခခံမပါမႈဟာ ေတာ္ေတာ္ ႐ုပ္ပ်က္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရန္ကုန္လို ေနရာမ်ိဳးက အလုပ္မ်ားမ်ား ပညာတတ္ မိဘေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုလည္း မျဖစ္မေနေတာ့ ထည့္တြက္ရမွာပါပဲ။
(ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔ေမေမကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ဒါကလဲ အေၾကာင္းသိေနလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္စားေနလို႔ရလဲ အျပင္မွာ မျဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမေတြကိုလည္း နားလည္မိပါတယ္။ တခုကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္ေတာ့ တခုကို လက္လႊတ္ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မ်က္ေျချပတ္မခံပါဘူး။ - ဤကား စကားခ်ပ္)
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္က စာသင္တယ္ ဆုိတာထက္ သူတို႔ကို စာက်က္ခိုင္းရတာပါပဲ။
စိတ္ထဲမွာ အဲဒါ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မ႐ွိဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဒီစာေတြ အလြတ္က်က္ စာေမးပြဲမွာ ျပန္ခ်ေရး။ ၿပီးေတာ့ ေမ့သြား။
စာသင္တာ ဒီ့ထက္ အဓိပၸါယ္ ႐ွိဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။
ိ
ကုိယ္ အဲဒါမ်ိဳး ခုႏွစ္တန္းေလာက္တည္းက ေတြးေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုတယ္ မထင္ပါနဲ႔။
တကယ္ပါ။ ကိုယ္ ပညာေရးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ပညာနဲ႔ လုပ္မစားခ်င္ဘူး။
ပညာ႐ွင္ေတြကို ေလးစားႏွစ္လိုမိလည္းပဲ အထင္ႀကီးလည္းပဲ သူတို႔ ဘ၀ကို အားမက်ဘူး။
ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ trend နဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္ ပါရမီနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ထားပါေတာ့။ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။
၄ တန္းကေလးကေတာ့ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ bright ျဖစ္တယ္ ဆုိေပမဲ့ ကေလးဆုိေတာ့ ေျပာစရာ ထူးထူးျခားျခား မ႐ွိပါဘူး။
၆ တန္းကေလးကေတာ့ စာက်က္ရင္းနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ့႐ွိပါတယ္။
သူက တကယ္ေတာ့ အငယ္ေကာင္ေလာက္ sharp မျဖစ္ပါဘူး။
ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့ အတိုင္း ေက်ာင္းမွာလဲ စာမေတာ္ပါဘူး။ ဒါက ကိုယ့္ အျမင္ပါ။
ဒါေပမဲ့ potential ဆုိတာကို ကိုယ့္ကို စဉ္းစားမိေစေလာက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ့တယ္။
သိပၸံမွာ ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈ အေၾကာင္း သူက်က္ရင္းနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ မ်ားလာတာလဲ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ပါလာေတာ့ "အစ္မ ဘာဆုိင္လို႔လဲ" လို႔ ေမးတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြက ႐ွင္းျပၿပီး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
(႐ွင္းျပတုန္းက သူနားမေထာင္လို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေမးခြန္းမ်ိဳးဟာ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္ ရင္းႏွီးေနလို႔ ထြက္လာတာ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ေျပာႏိုင္တယ္။ ႐ွင္းျပတုန္း နားေထာင္တာ မေထာင္တာကို ကိုယ္သိပ္ အေရးလုပ္ၿပီး မေျပာခ်င္ပါဘူး)
ကိုယ္ အဓိကေျပာခ်င္တာက (ကိုယ့္အေနနဲ႔ သိပ္မေတာ္လွပါဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့) ကေလးတစ္ေယာက္မွာလဲ သူတို႔သင္ရတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေမးစရာ ေမးခြန္းေတြ ႐ွိတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ သူ႔ကို ႐ွင္းျပပါတယ္။ ကား အိပ္ေဇာ ကထြက္တဲ့ မီးခိုးအေၾကာင္း၊ ေလာင္စာဆီက ဘာညာဘာညာေပါ့။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ကားတစ္ေယာက္တစင္း စီးႏိုင္ေပမယ့္၊ ကားစီးေရ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အတူတူမွ်စီးဖို႔ အစီအစဉ္မ်ိဳးေတြ ဒါေၾကာင့္ ထားရတယ္ တို႔ ဘာတို႔... blah blah ေတြ။
ေနာက္တစ္ခု...
သမိုင္း က်က္ေနရင္းနဲ႔
"အစ္မ အရင္ေခတ္က ဒတ္ခ်္ ဆုိတာ ခုေခတ္မွာ ဘာလူမ်ိဳးလဲ" တဲ့။
ဘုရားစူး။
ကိုယ့္တသက္ ဒတ္ခ်္လို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္သင္လာခဲ့တာ အဲဒါ ခုေခတ္မွာ ဘာလူမ်ိဳးလဲ ေမးဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးမိဘူး။
(ဒါဟာ ဖတ္မိတဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ ရီစရာႀကီး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သိလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ေတြးလည္း မၾကည့္မိဖူးဘူးဆိုတာ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရမွာပဲ။ ဒီလိုပါပဲ တခါတေလ ေခ်ာ္သြားတာေတြ၊ ေက်ာ္သြားတာေတြ လူတိုင္းမွာ ႐ွိတတ္ပါတယ္။ ႐ွက္စရာႀကီးလို႔ ေျပာလဲ စိတ္မဆုိးပါဘူး။)
ဒါေပမဲ့ ဘုရားမလို႔ ...
အဲဒီ ေမးခြန္း မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ စာေပဗိမာန္က ဘာသာျပန္စာမူအတြက္ ထုတ္တဲ့ Globalization စာအုပ္ကို နည္းနည္း ဖတ္ထားမိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကမၻာ့ ပထမဆံုး stock exchange စင္တာဆိုလား ဘာလား ကို ဒတ္ခ်္ေတြရဲ႕ Amsterdam မွာ ဖြင့္တယ္ ဆုိတာပါေတာ့... Amsterdam ဆိုတာ Netherlands ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားမို႔ ေအာ္ ဒတ္ခ်္ ဆုိတာ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံသားေတြကိုးလို႔ သိလိုက္မိတယ္။
အဲဒီကေလးရဲ႕ ေမးခြန္းသာ တပတ္ထက္ေစာရင္ သြားၿပီ။
"ေဟာ္လန္ေတြေပါ့" လုိ႔ ကိုယ္ေျဖေတာ့ သူသိသြားပါတယ္။
ေဘာလံုးပြဲ သရဲေတြမို႔ ေဟာ္လန္ဆုိတာ နယ္သာလန္ပါလို႔ ကိုယ္ ထပ္႐ွင္းစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။
မ်က္လံုးထဲမွာ Nistelrooy နဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ေတြေတာင္ ေျပးျမင္ေနေလာက္ပါၿပီ။ :)
သူတို႔ကို သင္ခဲ့ရတာ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ၄ လေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။
ေနာက္ Asia World မွာ အလုပ္၀င္ျဖစ္ေတာ့ ဆက္မသင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြမွာ ေမးစရာေတြ ႐ွိတယ္ လို႔ေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ေတြးမိလာပါတယ္။
ဘယ္လိုကေလးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမးစရာ ႐ွိတယ္။
ကိုယ္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရီစရာေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ သူတို႔ ေမးလဲပဲ ကိုယ္တို႔ ေျဖရမယ္။
*****
တကယ္ပဲ ကိုယ္ဟာ ဘာကို ေျပာခ်င္လုိ႔ ဒီ post ကို ေရးမိတာပါလိမ့္။
ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္း သတိရေနမိတယ္။
"ဗမာေတြဟာ မညံ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္လည္း မေတာ္ေသးဘူး" တဲ့။
Potential ေတြ ဘာျဖစ္ကုန္ၾကသလဲေနာ္။
Solution မ႐ွိတဲ့ ပုစၦာေတြလည္း မေရးခ်င္ပါဘူး။
*****
ကိုယ့္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ျပင္လုိ႔ ရမယ္ဆုိရင္ အလြတ္က်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြ ဖ်က္ပစ္မယ္။
*****
ေတာ္ေတာ္ကို ေထြျပားတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
စထားတာ ၁ လေတာင္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီေန႔မွ အၿပီး ေရးျဖစ္ပါတယ္။
*****
ကိုယ္ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးကာစက guide သိပ္လုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆုိေတာ့ လူႀကီးဆန္ခ်င္လို႔ပါ။
guide လုပ္ရင္ လူႀကီးဆန္သြားမယ္လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တာလဲ မသိဘူး။
(ကိုယ့္ guide ေတြရဲ႕ influence ေတြေၾကာင့္လဲ ပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔က ေတာ္သေလာက္ လူႀကီးဆန္ၾကတာကိုး။) ဒါေပမဲ့လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာနဲ႔ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အာ႐ံုေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ့္မွာ အခ်ိန္က ကိုယ္တေယာက္တည္း အတြက္ေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္မရခင္မွာ... ေဖေဖတို႔မိတ္ေဆြ အန္တီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ခဏစာသင္ေပးျဖစ္တယ္။
တေယာက္က ၆ တန္း၊ တေယာက္က ၄ တန္း၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေတာ့ ၁၀ တန္း။
(တကယ္ေတာ့ အဲဒီခ်ိန္မွာေတာ့ စာသင္ခ်င္စိတ္ လံုး၀ မ႐ွိေတာ့ဘူး။
အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းမေကာင္းတဲ့ လူေတြ ျဖစ္ေတာ့...)
လူႀကီးဆန္ဖို႔ ထားလို႔... သူငယ္ျပန္မသြားတာ ကံေကာင္း...
ကေလးေတြ အေဖရာ အေမေရာ အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မ်ားမ်ားလူေတြ။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အ႐ွည္ႀကီးမွာ လူႀကီးေတြ အလုပ္သြားရင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တာ။ (တကယ္က အိမ္အကူ ထားပါတယ္။ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ လူမရ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ သူတို႔ေဖေဖလည္း ပ်ဉ္းမနား(ၾကပ္ေျပး) ေျပာင္းကာစအခ်ိန္ ထင္ပါရဲ႕)
ကိုယ္ကလဲ အေဒၚနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနတာဆုိေတာ့ သူအလုပ္သြားရင္ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း။ အလုပ္ကလည္း မရေသး၊ သင္တန္းေတြလည္း ခဏေလ်ာ့ၿပီး အနားေကာင္းေကာင္းယူေနတဲ့ အခ်ိန္။
တျခား အခ်ိန္းအခ်က္ေတြလဲ ဘာမွ မ႐ွိဘူးဆိုရင္.. စာသင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္မျပန္ဘဲ သူတို႔နဲ႔ ေဆာ့တယ္။ TV game ေဆာ့၊ video ၾကည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊေသြးလုိမ်ိဳး စာေစာင္ တစ္ခုထုတ္တာ ဘာလဲ..(နာမည္ေမ့သြားလို႔) အဲဒီထဲမွာ ကစားနည္း မ်ိဳးစံုနဲ႔ ကစားစရာေလးေတြကပါ packing ထဲထည့္ေပးေသးတာ။ အဲဒါေတြေရာေဆာ့..ကိုယ္ကေတာ့ ဆရာႀကီးေပါ့ေလ။
ဟယ္ရီေပၚတာၾကည့္ရင္ ဘာသာျပန္ျပရေသးတာ။
"အိပ္က္စပက္တို ပက္ထ႐ိုနမ္"တို႔၊ "လူးမို႔စ္" တုိ႔ ဘာတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္႐ြတ္လို႔ (ေပါပေနာ္၊ ငါ့ႏွယ္)။
*****
ကေလးေတြက TTC ကပါ။
စာေတာ္တဲ့ ကေလးေတြစာရင္းမွာ မပါပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အၾကမ္းဖ်ဉ္း ၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ လံုး၀ မညံ့ပါဘူး။
အေဖအေမရဲ႕ gene ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔ မဆို ပါတာပဲေလ။
ကိုယ္ေတြကေတာ့ နယ္မွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးျပင္း စာသင္ခဲ့တဲ့သူျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ရန္ကုန္က နာမည္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းထြက္ေတြဆုိ အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ စိတ္အခံက ႐ွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီစိတ္ဟာ လံုး၀ကို ေပ်ာက္သြားပါေရာ။
ဒါဟာ individual နဲ႔သာ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥလို႔ သိနားလည္သြားလို႔ပါ။
ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ တသက္လံုးေနလာၿပီး တံုးတံုးျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳလာရလို႔ပါ။
(ဟုတ္ကဲ့...ကိုယ္လဲ တံုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က နယ္မွာေနခဲ့ရတာမို႔ ကိုယ္တံုးတာ အျပစ္မ႐ွိပါ။)
ထားပါေတာ့။
ကိုယ္ဟာ ေက်ာင္းမွာ စာေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ လူတုိင္းကို အထင္မႀကီးပါဘူး။
ဒီလုိပဲ စာေတာ္တဲ့ စာရင္းမ၀င္ဘူး ဆုိတဲ့ လူတိုင္းကိုလဲ အထင္မေသးပါဘူး။
ခုလိုမ်ိဳး အလယ္တန္းဆင့္ ကေလးေတြနဲ႔ ႀကံဳရေတာ့ ပညာေရးစနစ္ကို ပိုၿပီး အယံုအၾကည္ မ႐ွိခ်င္ပါဘူး။
ကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ စာသင္ရမွာကို စိတ္သိပ္မ၀င္စားပါဘူး။
အငယ္ေလးက ပိုဆိုးပါတယ္။ သခ်ၤာေတာ္တယ္။ bright ျဖစ္တယ္။ စာက်က္ရမွာ တြန္႔လိမ္ေနေအာင္ ပ်င္းတယ္။ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းတယ္။
သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ TTC ကို ကိုယ္ လံုး၀ အထင္မႀကီးပါဘူး။
ကေလးရဲ႕ စာအုပ္နဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ထဲက လက္ေရးဟာ အေတာ္ကို အေျခအေန ဆိုး၀ါးပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးဆိုတာ လူႀကီးရဲ႕ အရိပ္ပဲ လို႔ ယံုၾကည္တာေၾကာင့္ ျပဳျပင္ပံုသြင္းမႈဟာ အင္မတန္ အေရးပါတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
အထက္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ဆရာေတြကို အကဲျဖတ္လို႔ ရ မရ က်ိန္းေသ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ မူလတန္း အလယ္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး၊ သူ႔ဆရာေတြကို အကဲျဖတ္ဖို႔ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာအတတ္သင္ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းက ဆရာေတြသင္တဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕ အေျခခံမပါမႈဟာ ေတာ္ေတာ္ ႐ုပ္ပ်က္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရန္ကုန္လို ေနရာမ်ိဳးက အလုပ္မ်ားမ်ား ပညာတတ္ မိဘေတြရဲ႕ အေျခအေနကိုလည္း မျဖစ္မေနေတာ့ ထည့္တြက္ရမွာပါပဲ။
(ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔ေမေမကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ဒါကလဲ အေၾကာင္းသိေနလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္စားေနလို႔ရလဲ အျပင္မွာ မျဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမေတြကိုလည္း နားလည္မိပါတယ္။ တခုကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္ေတာ့ တခုကို လက္လႊတ္ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မ်က္ေျချပတ္မခံပါဘူး။ - ဤကား စကားခ်ပ္)
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္က စာသင္တယ္ ဆုိတာထက္ သူတို႔ကို စာက်က္ခိုင္းရတာပါပဲ။
စိတ္ထဲမွာ အဲဒါ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မ႐ွိဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဒီစာေတြ အလြတ္က်က္ စာေမးပြဲမွာ ျပန္ခ်ေရး။ ၿပီးေတာ့ ေမ့သြား။
စာသင္တာ ဒီ့ထက္ အဓိပၸါယ္ ႐ွိဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။
ိ
ကုိယ္ အဲဒါမ်ိဳး ခုႏွစ္တန္းေလာက္တည္းက ေတြးေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ပိုတယ္ မထင္ပါနဲ႔။
တကယ္ပါ။ ကိုယ္ ပညာေရးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ပညာနဲ႔ လုပ္မစားခ်င္ဘူး။
ပညာ႐ွင္ေတြကို ေလးစားႏွစ္လိုမိလည္းပဲ အထင္ႀကီးလည္းပဲ သူတို႔ ဘ၀ကို အားမက်ဘူး။
ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ trend နဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္ ပါရမီနဲ႔ ကိုယ္မို႔ ထားပါေတာ့။ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။
၄ တန္းကေလးကေတာ့ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ bright ျဖစ္တယ္ ဆုိေပမဲ့ ကေလးဆုိေတာ့ ေျပာစရာ ထူးထူးျခားျခား မ႐ွိပါဘူး။
၆ တန္းကေလးကေတာ့ စာက်က္ရင္းနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ့႐ွိပါတယ္။
သူက တကယ္ေတာ့ အငယ္ေကာင္ေလာက္ sharp မျဖစ္ပါဘူး။
ေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့ အတိုင္း ေက်ာင္းမွာလဲ စာမေတာ္ပါဘူး။ ဒါက ကိုယ့္ အျမင္ပါ။
ဒါေပမဲ့ potential ဆုိတာကို ကိုယ့္ကို စဉ္းစားမိေစေလာက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ့တယ္။
သိပၸံမွာ ပတ္၀န္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈ အေၾကာင္း သူက်က္ရင္းနဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ မ်ားလာတာလဲ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆုိတာ ပါလာေတာ့ "အစ္မ ဘာဆုိင္လို႔လဲ" လို႔ ေမးတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြက ႐ွင္းျပၿပီး ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
(႐ွင္းျပတုန္းက သူနားမေထာင္လို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေမးခြန္းမ်ိဳးဟာ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္ ရင္းႏွီးေနလို႔ ထြက္လာတာ ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ေျပာႏိုင္တယ္။ ႐ွင္းျပတုန္း နားေထာင္တာ မေထာင္တာကို ကိုယ္သိပ္ အေရးလုပ္ၿပီး မေျပာခ်င္ပါဘူး)
ကိုယ္ အဓိကေျပာခ်င္တာက (ကိုယ့္အေနနဲ႔ သိပ္မေတာ္လွပါဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့) ကေလးတစ္ေယာက္မွာလဲ သူတို႔သင္ရတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေမးစရာ ေမးခြန္းေတြ ႐ွိတယ္ ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ္ သူ႔ကို ႐ွင္းျပပါတယ္။ ကား အိပ္ေဇာ ကထြက္တဲ့ မီးခိုးအေၾကာင္း၊ ေလာင္စာဆီက ဘာညာဘာညာေပါ့။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ကားတစ္ေယာက္တစင္း စီးႏိုင္ေပမယ့္၊ ကားစီးေရ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အတူတူမွ်စီးဖို႔ အစီအစဉ္မ်ိဳးေတြ ဒါေၾကာင့္ ထားရတယ္ တို႔ ဘာတို႔... blah blah ေတြ။
ေနာက္တစ္ခု...
သမိုင္း က်က္ေနရင္းနဲ႔
"အစ္မ အရင္ေခတ္က ဒတ္ခ်္ ဆုိတာ ခုေခတ္မွာ ဘာလူမ်ိဳးလဲ" တဲ့။
ဘုရားစူး။
ကိုယ့္တသက္ ဒတ္ခ်္လို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္သင္လာခဲ့တာ အဲဒါ ခုေခတ္မွာ ဘာလူမ်ိဳးလဲ ေမးဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးမိဘူး။
(ဒါဟာ ဖတ္မိတဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ ရီစရာႀကီး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ သိလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ေတြးလည္း မၾကည့္မိဖူးဘူးဆိုတာ အမွန္တိုင္း ၀န္ခံရမွာပဲ။ ဒီလိုပါပဲ တခါတေလ ေခ်ာ္သြားတာေတြ၊ ေက်ာ္သြားတာေတြ လူတိုင္းမွာ ႐ွိတတ္ပါတယ္။ ႐ွက္စရာႀကီးလို႔ ေျပာလဲ စိတ္မဆုိးပါဘူး။)
ဒါေပမဲ့ ဘုရားမလို႔ ...
အဲဒီ ေမးခြန္း မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္မွာ စာေပဗိမာန္က ဘာသာျပန္စာမူအတြက္ ထုတ္တဲ့ Globalization စာအုပ္ကို နည္းနည္း ဖတ္ထားမိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ကမၻာ့ ပထမဆံုး stock exchange စင္တာဆိုလား ဘာလား ကို ဒတ္ခ်္ေတြရဲ႕ Amsterdam မွာ ဖြင့္တယ္ ဆုိတာပါေတာ့... Amsterdam ဆိုတာ Netherlands ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားမို႔ ေအာ္ ဒတ္ခ်္ ဆုိတာ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံသားေတြကိုးလို႔ သိလိုက္မိတယ္။
အဲဒီကေလးရဲ႕ ေမးခြန္းသာ တပတ္ထက္ေစာရင္ သြားၿပီ။
"ေဟာ္လန္ေတြေပါ့" လုိ႔ ကိုယ္ေျဖေတာ့ သူသိသြားပါတယ္။
ေဘာလံုးပြဲ သရဲေတြမို႔ ေဟာ္လန္ဆုိတာ နယ္သာလန္ပါလို႔ ကိုယ္ ထပ္႐ွင္းစရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။
မ်က္လံုးထဲမွာ Nistelrooy နဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ေတြေတာင္ ေျပးျမင္ေနေလာက္ပါၿပီ။ :)
သူတို႔ကို သင္ခဲ့ရတာ သိပ္မၾကာပါဘူး။ ၄ လေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။
ေနာက္ Asia World မွာ အလုပ္၀င္ျဖစ္ေတာ့ ဆက္မသင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြမွာ ေမးစရာေတြ ႐ွိတယ္ လို႔ေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ေတြးမိလာပါတယ္။
ဘယ္လိုကေလးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေမးစရာ ႐ွိတယ္။
ကိုယ္တို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရီစရာေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးေတြ သူတို႔ ေမးလဲပဲ ကိုယ္တို႔ ေျဖရမယ္။
*****
တကယ္ပဲ ကိုယ္ဟာ ဘာကို ေျပာခ်င္လုိ႔ ဒီ post ကို ေရးမိတာပါလိမ့္။
ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ ေျပာခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္း သတိရေနမိတယ္။
"ဗမာေတြဟာ မညံ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္လည္း မေတာ္ေသးဘူး" တဲ့။
Potential ေတြ ဘာျဖစ္ကုန္ၾကသလဲေနာ္။
Solution မ႐ွိတဲ့ ပုစၦာေတြလည္း မေရးခ်င္ပါဘူး။
*****
ကိုယ့္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ျပင္လုိ႔ ရမယ္ဆုိရင္ အလြတ္က်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြ ဖ်က္ပစ္မယ္။
*****
11 comments:
ရီတာကလူၾကီးဆန္ျပီးသားပါ။ လူမျမင္ရခင္တုန္းက အေရးအသား အေျပာအဆိုၾကည့္ျပီး အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေတာင္ထင္ခဲ့မိေသးတယ္။ ဓာက္ပံုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ငယ္ေသးပါလားဆိုတာသိခဲ့ရတယ္
ေအာက္မွာေရးတာေတြဆက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းတဲ့အေတြ႕အၾကံုပါပဲ။ ကေလးေတြ အေၾကာင္းေတာ့သိပ္မသိပါ။ ကိုယ္အငယ္တုန္းက သိခဲ့တာကေတာ့ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ ၁ ,၂ ,၃ ရ ရမယ္။ ၾကီးရင္ဆရာဝန္လုပ္ရမယ္ အဲဒါပဲစြဲေနခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အျမင္ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းခဲ့မွန္းအခုမွပိုပိုသိလာတယ္။ ကေလးဘဝရဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႉဆိုတာ သိပ္မမွတ္မိသလိုပဲ။ အခုမွအဲလို ေပ်ာ္ရႊင္မႉေတြရွာရေအာင္ကလဲ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းမဲ့ပံုပဲ။
ဟုတ္တယ္...စာေတြ က်က္... စာေမးပြဲမွာ ခ်ေရး...ေနာက္ေတာ့ ေမ့ပစ္... ၊ မေကာင္းဘူး...။ ခုလုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္နဲ႕ သင္ခဲ့ရတဲ့စာ ဆက္စပ္မႈေတာ့ ရွိပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ % သိပ္နညး္တာပဲ..။
ရီတာေရ
...ထိုင္စားေနလို႔ရလဲ အျပင္မွာ မျဖစ္မေန အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမ...
မျဖစ္လို႔ အားငယ္လိုက္တာ...
ႏိုင္ငံဂ်ားမွာေမြးတဲ့ သားေတြကေတာ့ နယ္ကသူ႔အေဖေလာက္မေတာ္ရင္ေတာင္ ရန္ကုန္သူအမထက္ေတာ့ေတာ္ၾကမွာပါ...
ဒီပို႔စ္ေလးရဲ႕ေနာက္မွာ ေစတနာေတြ အမ်ားႀကီး ပါေနတာခံစားမိေပမဲ့ မွီသေလာက္ ဖမ္းယူမန္႔လိုက္တယ္ေနာ္..
ေ႐ႊေသြးလုိမ်ိဳး စာေစာင္ဆိုတာ မုိးေသာက္ပန္းကိုေျပာတာလား ။
ဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း 2003/4 ေလာက္ကမွ ထြက္တဲ့ စာေစာင္။ နာမည္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေ႐ႊေသြးလို size နဲ႔။ :)
အမစာထဲမွာ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာကို ေတြ႔ေနရသားပဲ အမရဲ့ ဘယ့္ႏွယ့္ဘာကိုဦးတည္ေရးမွန္းမသိ ျဖစ္ရမွာတုန္း...
ငယ္ငယ္က ဆရာမက အဘြားအရြယ္ေလာက္ရွိမယ္ .. ငသတ္က ဒီလိုေရးရတယ္ .. ၀လံုးက ဒီဘက္ကဆြဲရတာဆိုပီး ေအာ္လည္းေအာ္ မွားေရးရင္ လက္ကိုေပတံေလးနဲ႔ရိုက္ ..ခုလက္ေရးမဆိုးတာ အဘြားတင္ေၾကာင့္လို႔ ေက်းဇူးတင္ရေသးေတာ့....
အဲဒါေၾကာင့္ အမေျပာတာေပါ့..
လူတိုင္းမွ သူတို႔စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းကိုယ္စီ ရိွတယ္ေလ.. အထင္ေသးလို႔မရဘူးးး
ကိုယ္လုပ္ႏီုင္တာ သူမလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ သူလုပ္ႏိုင္တယ္ေလ..
အမလဲ ၈တန္းတေယာက္ကို သင္ဖူးတယ္ တီတီစီကပဲ
စာေတာ္တယ္ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္
17 Aug 09, 01:11
NT: just a reminder, not parking, should be "packing"
NT: Sorry for 2 msg, wrong "Enter". not blar blar, it's blah blah. Take care
ဟုတ္ကဲ့
ဆရာဉာဏ္ထြန္း ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ျပင္လိုက္ပါၿပီ။
လာဖတ္တာ ေက်းဇူးအလြန္တင္မိပါတယ္။
“...ငါတည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် (ၿပန္ၿပီးၿဖိဳခ်)
ငါတည္ေထာင္ခဲ့ရသမွ် (ငါစြန္႔လႊတ္လိုက္ရ)
ငါသင္ၾကားခဲ့ရသမွ် (ငါေမ့ဖို႔ၾကိဳးစား)
ငါမရွိ၊ ငါမသိ၊ ငါ၏ ငါ့အမွားမ်ားူု....
ငါသိပ္မသိေသာ (ငါ့ရဲ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္က..)
ငါနားမလည္ေသာ (ငါ့ရဲ႕ ဒႆက...)
ငါအကၽြမ္းမ၀င္ေသာ ငါ့မွာ...
(ငါ့ကို ငါက ရႈံ႕ ခ်၊ ငါ့ကို ငါပဲအားက်)
ငါေပ်က္ေနဆဲ (ငါ့ရဲ႕ အနီးဆံုးက...)
ငါလိုက္ရွာဆဲ (ငါ့ရဲ႕ အေ၀းဆံုးက...)
ငါနဲ႔ ငါၾကား ဗ်ာမ်ားေနဆဲငါ....”
အစ္မရီတာေရ..ကိုငွက္ၾကီးရဲ႕ လက္ရာေတြဗ်..
yu ya
ဘာေျပာခ်င္မွန္းမသိဘူး ဘာဘူးနဲ႕ အဲဒါ ကိုလူေထြးၾကီးကို ေစာင္းေျပာတာ...
ဘာတဲ့
ရန္ကုန္မွာေနျပီး တံုးတာ အျပစ္တဲ့...
(မလံုမလဲ လာခ်ဲသြားသည္)
းဝ)
Post a Comment