စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ ကၽြန္မ

စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ ကၽြန္မ (ဆို - Sweety, ေရး - ကိုေအာင္)

ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို ရွင္က ၾကားမွ ၾကားရဲ႕လား
ကၽြန္မ ခ်စ္ေနတာေတြကိုေလ ရွင္က မသိသလုိပါ
ဒီ မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ ရွင္ ျပဳစားထားေတာ့
အို ရွက္ေသြးေလးမ်ား ျဖာ

ညအိပ္ရာဝင္ရင္ ရွင္ မာယာေတြနဲ႔ အိပ္မက္ထဲကိုလာ
ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုေလ ရွင္က ေပးႏိုင္မလား
ဒီ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားနဲ႔ ရွင္ ဖန္ဆင္းထားတဲ့
အို အိပ္မက္ထဲက ကၽြန္မ

♫♪ ခ်စ္လား ♫♪ ♫♪ ဒီလို ေမးခြန္းေလးေတြ ေျဖစမ္းပါ ♫♪
♫♪ ခ်စ္လား ♫♪ ♫♪ ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ပန္းေတြ ပြင့္ဆဲပါ ♫♪

ဒီ စိတ္ကူးမ်ားနဲ႔ အတူ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့
အို ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဘဝ

***
Sweety (ျပန္ဆံုမယ့္ညေန အတြဲေခြထဲက အဆုိေတာ္) ရဲ႕ တကိုယ္ေတာ္အေခြက သီခ်င္း။
series title ကလည္း အဲဒီသီခ်င္းပဲ။ ေျပာသာေျပာေနတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေခြလံုး ေသခ်ာမသိဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သီခ်င္းေတြကို အာ႐ံုမေရာက္ေတာ့ ေသခ်ာနားမေထာင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုကၾကား ဒီကၾကားနဲ႔ သိေန ၾကားဖူးေန႐ံုေလာက္ပဲ။

အဲဒီ သီခ်င္းေလးေတာ့ သူ႕တကိုယ္ေတာ္အေခြ ထြက္စ city FM မွာ ခဏခဏ လႊင့္တာ ၾကားဖူးေနတယ္၊ ေနာက္ mrtv မွာလား mwd မွာလားလည္း လႊင့္တာ ႀကံဳဖူးတယ္။ လိုခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ tv မွာေတာ့ ေတးေရးကို ထူးအိမ္သင္ လို႔ ေရးထားသလားလို႔ပဲ။ ခုေတာ့ ကိုေအာင္လုိ႔ ေရးထားတယ္။ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ ည ကို ေရးတဲ့ ကိုေအာင္။ အဲဒါ ထူးအိမ္သင္ ညီမ်ားလား မသိ။

အမ်ိဳးသားေတးေရးဆရာမ်ား မိန္းမေနာက္ပိုးသီခ်င္းေရးရင္ အေတာ္ပီျပင္တာပဲ။ အငဲ လည္း တူတူပဲ။

(( ေအးျမတ္သူလည္း ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း အေတာ္ကို လွလာတယ္။
သူ႕မွာ လွတာအျပင္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုစရာ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ဓါတ္ခံရွိတယ္။ ခိုင္သင္းၾကည္ တို႔လို။ အဲဒါ လွတိုင္း မုိက္တိုင္းလည္း မရွိဘူး။ နႏၵာလိႈင္ဆို ေတာ္ေတာ္လွတယ္ ဆုိႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီဓါတ္ခံမ်ိဳးမရွိဘူး ထင္တာပဲ။ မႀကိဳက္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သီခ်င္းေၾကာင္းက ဘယ္ေရာက္သြားတယ္မသိ။ (ဤကား စကားခ်ပ္) ))

***

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ - ခင္ခင္ထူး

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ - ခင္ခင္ထူး

ဆရာမရဲ႕ အရင္ အညာဝတၳဳေတြကို ေသခ်ာ ဖတ္ထားဖူးၿပီး၊ ဒီစာအုပ္မွာ စာေရးဆရာ နာမည္သာ ထည့္မေရးထားဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဆရာမေရးထားတာလုိ႔ ထင္စရာမရွိေလာက္တဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးပါပဲ။ အညာဓေလ့ ရြာဓေလ့ေရးတုန္းကနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေရာ၊ အေရးအသားပါ ကြဲျပားတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။

'80 ပတ္ဝန္းက်င္ မႏၱေလးေဒသေကာလိပ္ကာလေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ (အဓိက ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္သတ္မႈကိုေတာ့ သြယ္ဝိုက္ေကြ႕ပတ္ေရးထားတဲ့တိုင္ေအာင္) သြက္လက္ပြင့္လင္းၿပီး စြဲမက္စရာပါပဲ။ ျမင္းၿခံသူ ျမင္းၿခံသားတစ္စုကုိ အဓိက ထားၿပီး တျခား မန္းေလးနယ္တဝိုက္က ေက်ာင္းသား/သူ တကၠသုိလ္တက္ဖက္ေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာ တကယ္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ အညာသူ စာေရးဆရာမမ်ိဳးသာ တတ္ႏိုင္မယ့္ ကိစၥပါပဲ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ သီရိေမရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကုိ ေရးသြားတာ အထူးသျဖင့္ သေဘာက်မိတယ္။

'90 ပတ္ဝန္းက်င္ သီရိေမ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ဇာတ္လမ္း တဆစ္ခ်ိဳးကေတာ့ အေတာ္ ေလးပင္တယ္။ ဇာတ္သိမ္းခါနီးမွာေတာ့ တခါျပန္ ဆြဲေဆာင္ျပန္တယ္။

ဒီဝတၳဳက ဆရာမတကယ္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ အညာတကၠသိုလ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း ဆုိတာအျပင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကလည္း တကယ့္ဇာတ္လမ္းကုိ အေျခခံေရးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကသာ ဖတ္ရမယ္ဆုိရင္ လက္ခံဖုိ႔ ခဲယဉ္းမယ့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါပဲ။

'ေအာင္နဲ႔ ေမ' ကို ေအာင္ ဗမာျပည္က မထြက္ခင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေနာက္ ေအာင္ ဟုိကိုေရာက္မွ ဇာတ္လမ္းထဲကအတိုင္း ဆက္သြား၊ ေမလည္း ဗမာျပည္မွာ ဇာတ္လမ္းထဲကအတုိင္း ဆက္ျဖစ္ ပ်က္ ေျပာင္း လဲ၊ ေအာင့္ဘက္က အေျခအေနတခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အခါက်မွ ဇာတ္လမ္းထဲကအတုိင္း က်န္တဲ့အပိုင္းေတြ ဒီတိုင္းဆက္သြား။ ဒါဆိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ေအာင္နဲ႔ ေမရဲ႕ ပတ္သတ္မႈကို တမင္ႀကီး ေကြ႕ထားသလုိ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" တုန္းက ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ေျပာင္းပစ္ခ်င္ခဲ့မိသလုိမ်ိဳး။

ဖတ္ေနတုန္းေရာ ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့ထိေရာ ေက်နပ္ေနမိတဲ့ စာတစ္အုပ္ပါပဲ။ အဲဒီေခတ္အခါက အညာတကၠသိုလ္တစ္ခုအေၾကာင္း တစိတ္တပိုင္းမွတ္တမ္းဆုိတာနဲ႔တင္ ဆရာမခင္ခင္ထူး ဒီဝတၳဳကို ေရးျဖစ္တာ ေက်နပ္စရာေကာင္းေနၿပီ။

***
စာအုပ္ၿပီးေတာ့ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ facebook မွာ 'ပန္းၾကာ...' ႐ိုက္ကြင္းပံုေတြ သြားၾကည့္မိတယ္။ သီရိေမ ကို သက္မြန္ျမင့္ မွန္းသိေပမယ့္၊ ေအာင္ ေနရာမွာ ဘယ္သူဆုိတာကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္းႏိုင္း ဆုိေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္မိတယ္။ ေအာင္ နဲ႔ ႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ မလုိက္ဘူး။ နန္းညီ က ေအာင္နဲ႔ ႏိုင္းႏိုင္း တူတာရွိတယ္။ ေအးေအးသက္သာ မ်က္ႏွာထား လို႔ ဆုိေပမယ့္ ကိုယ္က် မႀကိဳက္လို႔လားမသိ၊ အသက္မပါတဲ့ မ်က္ႏွာထားလို႔ပဲ ထင္မိတယ္။

ေအာင္ရဲ႕ ႏူးညံ့ရွင္သန္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးမ်ိဳး၊ ျမန္မာစာေပနဲ႔ အႏုပညာကို ခ်စ္ခင္လိုက္စားတဲ့ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ိဳး၊ သူ႕ဘဝမွန္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္လြန္းတယ္ မဆုိသာေပမယ့္ လွစ္ျပရခက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ဘဝထဲက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လက္ခံသိမ္းဆည္းခဲ့ရတဲ့ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳး ျမန္မာျပည္က ဘယ္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆီမွာမ်ား ရွိႏိုင္မွာပါလိမ့္။

ေမ ေနရာမွာ သက္မြန္ျမင့္ ဆုိတာေတာ့ သိပ္ မွန္းမရဘူး။ သူ႕႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ေလးကိုေတာ့ စေပၚစကတည္းက ႀကိဳက္မိတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ပိုင္းေတာ့ မၾကည့္မိေတာ့ မသိဘူး။ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာအတိအက်က ေယဘုယ်အညာသူေတြနဲ႔ မတူဘူး ဆုိရင္ေတာင္ သူ႕မ်က္ႏွာရဲ႕ သြင္ျပင္ေရာင္ဝါကေတာ့ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရဲရင့္တတ္တဲ့ ျမင္းၿခံသူကေလးနဲ႔ ကြာျခားမယ္ မထင္မိဘူး။

႐ိုက္ကြင္းပံုေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသူဘဝ အဝတ္အစားေလးေတြၾကည့္ရတာေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လုိမွေတာ့ '80 ပတ္ဝန္းက်င္ မန္းေလးမွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ဆရာမခင္ခင္ထူးတုိ႔ရဲ႕ အညာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဝတ္စားဆင္ယဉ္မႈမ်ိဳး ထပ္တူ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာကားေတြအေနနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး ဂ႐ုစိုက္ဝတ္စားထားမွန္း သိသာတယ္။ အညာပံုစံ ခ်ည္ထည္ထမီကေလးေတြနဲ႔။

စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ကိုေတာ့ အညာနဲ႔ ရွမ္းျပည္ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ႈခင္းလွလွ ႐ိုက္ခ်က္ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ရမယ္ဆုိတာကလြဲလို႔ မလြမ္းေလာက္ဘူး ထင္မိတယ္။ ေတာ္ၾကာ မဆီမဆိုင္ ေပၚလစီေတြပါ ေကာက္ထည့္ခ်င္ ထည့္ေနဦးမလားေတာင္ စိတ္ပူမိတယ္။

***
from facebook -

Me : ညက အၿပီး ဖတ္လုိက္တယ္။ အႏွစ္ 20 ဆိုတာေတာ့ ဆရာမရယ္ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေလာက္ကသာ ဖတ္ရရင္ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

P: ဘာစာအုပ္

Me: ခင္ခင္ထူး ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ ေပါက္။ 80 ဝန္းက်င္ မန္းေလးတကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္း။ သူေရးေနက် အညာဝတၳဳေတြနဲ႔ အေတာ္ကြဲျပားတယ္။

NN: ပန္းၾကာဝတ္မႈံ

Me: စကားမစပ္ "လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား" (THE CLASS) ဖတ္ရတာ အေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္။ ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ တစ္ခုပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ကို ယွဉ္တြဲၿပီး မခံစားရဘူး။ သူတုိ႔အေၾကာင္းဖတ္ရတာ တကၠသိုလ္ ကပ္ၿပီး ပါမလာဘူး။

ေနာက္ပိုင္း ေငြရတုပြဲမွာလည္း တကၠသုိလ္ကို သူတုိ႔နဲ႔ အတူတူ လိုက္မလြမ္းဘူး။ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ငယ္ငယ္တုန္းကအတိတ္ ဆုိတာေလးေတြေတာ့ လိုက္လြမ္းလုိ႔ရတယ္။ ေခါင္းစဉ္နဲ႔ ဇာတ္ကို ခ်ိတ္ဆက္လုိ႔ကို မရတာ။

ကိုယ္နဲ႔မရင္းႏွီးတဲ့ တကၠသိုလ္အသိုင္းအဝိုင္းမို႔လုိ႔ ေျပာရင္ ရေပမယ့္... စာေရးဆရာကလည္း တကၠသိုလ္ဘဝကိုထက္ ဇာတ္ေကာင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘဝကို အထူးျပဳေရးလုိ႔လား မသိဘူး။ စိတ္ထင္တာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ တေခါက္ေလာက္ ျပန္ဖတ္ဦးမယ္။ ၂ ဗားရွင္းလံုးကို။

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ ကေတာ့ အားလံုးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာ အေဆာင္ေရာ လူေတြေရာ ဘဝေတြေရာ။

ဆရာမခင္ခင္ထူးက သူ႕ဝတၳဳကို 'လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ...' လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပါတယ္ ဆုိလို႔...

P: မနွစ္က ဖတ္ျပီးး..ေမ့ေန.

AC: မအိမ္ကံ ေကာ ဘတ္ျပီးပလား ထူးျခားတာပဲ ပန္းၾကာ ေတာ့ပိုုၾကိဳက္တယ္ ဇာတ္ကေတာ့ ေအးတယ္ ေအာင့္ ကိုုလဲ အားမရဘူး မင္းသမီးကိုုေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့

NN: မအိမ္ကံ ဖတ္လက္စ.. မိုက္တယ္..မသိတာေတြ မ်ားႀကီး သိရ.. ေတာ့ဓေလ့ ျမန္မာဓေလ့ blah blah blah ေပါ့ဗ်ာ

AC: တခါတခါ ေတာ မွာ ကေလးေတြ ကိုု ေက်ာင္းဆရာ သြားလုုပ္ခ်င္တယ္

Me: မအိမ္ကံကို မဂၢဇင္းမွာပါတုန္းက နဲနဲေတာ့ ဖတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္ခ်င္တာနဲ႔ အခန္းဆက္ မဖတ္ေတာ့တာ။ ပန္းၾကာက အဲဒီအရင္ဟာေတြနဲ႔ အေတာ္ကိုကြဲတယ္။ ဇာတ္ကေတာ့ ေအးသလားမေမးနဲ႔ ေရခဲတုံး။ အဲလုိဇာတ္မ်ိဳး တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ ဖတ္ခ်င္ေနတုန္းမွာမုိ႔ အရသာခံလုိ႔ရတာ။

အညာသူေတြကို အညာသူနဲ႔တူေအာင္ ေရးႏိုင္တယ္။ စိတ္မွန္းနဲ႔ထင္ၾကတဲ့ ေခါက္႐ိုးက်ိဳး အညာသူဇာတ္႐ုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေအာင့္ကို ဟင္းရည္တိုက္ခိုင္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးက အဲဒါ (အဲဒီဝတၳဳထဲက သီရိေမ လို စိတ္ႏွလံုးမ်ိဳးနဲ႔) တကယ့္ အညာသူမွ လုပ္ႏိုင္မယ့္ ေရးႏိုင္မယ့္ အကြက္ပဲ။ BRAVO!

P: ပန္းၾကာ ဇာတ္လမ္း နဲနဲ စေပးၾကည့္ပါ

Me: မန္းေလးတကၠသုိလ္မွာ ေတြ႕ၾကတဲ့ ျမင္းၿခံသူေလးနဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားရဲ႕ ေျမး ေယာက္်ားေလး ဇာတ္လမ္းေလ ေပါက္။

AC: တကၠသိုုလ္ေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြမွာေတာ့ ဂ်ီေဟာသူ ကိုုလဲၾကိဳက္တာပဲ ေနာက္ ဇဝန ရဲ႕ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသား သူ႔ေတာ့ သိပ္ခံစားလိုု႔ မရ ေခတ္ကြာလိုု႔လား မသိ

AP: ေအာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ သီးသန္႔သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပဲ လူတိုင္းက တစြတ္စြတ္ ေခၚေနရင္ အင္မတန္ မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ နာမည္ .. ( ထံုးစံ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး ... )

ZMS: ဖတ္မယ္ဖတ္မယ္နဲ႔ မဖတ္ရေသးတဲ့ စာတစ္အုပ္ပဲ။ ေရကန္သာ ၾကာတုိင္းေအးကုိေတာ့ မွာျဖစ္ၿပီး အဲဒါ က်န္သြားတယ္။ တကၠသုိလ္ေနာက္ခံမုိ႔ စိတ္၀င္စားတာလည္း ပါတယ္။ ကိုယ့္အျမင္ေတာ့ ... “လြမ္းေမာရေသာ....” ေခါင္းစဥ္ထက္စာရင္ မူရင္း “The Class" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပုိခ်ိတ္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ တကၠသုိလ္အေၾကာင္းထက္ The Class ေအာက္က ေက်ာင္းသားတစ္စုရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကုိ ေရးဖြဲ႕ထားတယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။ (I like this comment!)

***
Me: ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ညေတြ ဖတ္တုန္းက ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ထည့္သြားတာ ၫႊတ္ႏူးစရာလုိ႔ မထင္မိဘူး (ဂ်ဴးကို အဲဒီကစလုိ႔ ခံစားမႈနဲ႔ ႀကိဳက္မရေတာ့တာ)။ ခု "ပန္းၾကာဝတ္မႈံ" မွာ ကဗ်ာေတြ ညႇပ္ထည့္သြားေတာ့ ၫႊတ္ႏူးစရာပဲ။ တမူကြဲတဲ့ စာအုပ္။ ခင္ခင္ထူး ေနာက္တစ္ေယာက္လိုလုိပဲ။

AP: ဟုတ္ပ ၾကည္ေအးေတြလည္း အကုန္... ။ တစ္ခုရွိတာက ပါလ္ကလီးတို႔ ဖရီဒါခါလို တို႔ထက္စာရင္ ၾကည္ေအးတို႔ ေဇာ္ဂ်ီတို႔က ကိုယ္နဲ႔ ပိုရင္းတာပါမယ္ .. ၊ ေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာမွာေတာင္ တစ္ပုဒ္က်န္ခဲ့တယ္ ဒုၾကိမ္မို႔ ျပန္ထည့္ရင္ေတာ့ မသိ .. ။

Me: အဲဒါလည္းတစ္ေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြေပၚ ခံစားလို႔ ရတာ မရတာလည္း တစ္ေၾကာင္း (ထင္တယ္)။ အမ်ားအားျဖင့္ ကဗ်ာလည္း လွ်မ္းဖတ္ပစ္မိတတ္တယ္။

NN: ေနသန္ကို ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ သေဘာက်ၿပီး.. ေအာင့္ကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္

KoBoyz: ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ဂ်ဴးအျမင္ေတြ တူေနလုိ႔ အ့ဲဝတၳဳ (ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ညေတြ) ကို သေဘာက်တာ။

Me: ဝတၳဳကို ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ အျမင္တူတာ မတူတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး ကိုဘ။ ဘယ္စာအုပ္မဆို ကိုယ့္အတြက္ အဓိကက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္နဲ႔ အဲဒါကို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ အေရးအသား။

KoBoyz: ဟုတ္ဖူး။ ပန္းခ်ီအျမင္ကိုေျပာတာ။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျခင္းစီကို ခံစားမိတာျခင္း ထပ္တူနီးပါး က်တယ္ေျပာတာ။

Me: အင္းေလ အဲဒါကို ေျပာတာပဲ။ ပန္းခ်ီမွ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွ၊ တျခားအယူအဆမွမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာ။ ဘယ္သူပဲ ေရးေရး စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီး အဲဒီစာအုပ္ထဲ ပါတဲ့ အယူအဆ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အျမင္တူ မတူနဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ကို စြဲလမ္းတာ မစြဲလမ္းတာနဲ႔ မဆုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ။

ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ခံစားလုိ႔မရဘူးဆုိရင္ အယူအဆ အခ်က္အလက္ေတြ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သိလည္း မစြဲေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ေျပာတာ။ ဂ်ဴး ေနာက္ပိုင္းစာအုပ္ေတြ အခ်က္အလက္ေတြ ေကာင္းသားပဲ။ ဝတၳဳလုပ္မေရးဘဲ ေဆာင္းပါးသာဆုိ သိပ္ႀကိဳက္မွာ။

ND: မွတ္မိသေလာက္ အသက္ၾကီးမွ ဂ်ဴး၀တ္ထုေတြကုိ တစ္အုပ္မွာ မဖတ္ဖူးဘူး။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဖတ္မိမယ္ထင္တယ္။ :D ဆရာမေဟာတာေတာ႔ နားေထာင္ဖူးပါရဲ႔။ ဆရာမခင္ခင္ထူးကုိ မအိမ္ကံ ထဲမွာ စကားေျပာေတြဆုိရင္ တဲ႔ ဆုိတဲ႔ေနရာမွာ သဲ႔။ ရွိတယ္ ဆုိရင္ ရွိသယ္။ တ အစား သ ကုိသုံးေတာ႔ ပထမေတာ႔ သတ္ပုံမွားတယ္ထင္ေနတာ။ :D

AC: ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မ ရဲ႕ ည နဲ႔ဂ်ဴး ကိုု စသိတာ အရင္က ဂ်ဴး နာမည္ၾကားေနသားပဲ ေကာက္ဘတ္ဖိုု႔ ကိုု စိတ္မပါခဲ့ဘူး ခ်စ္သူေရးတဲ့ညက်မွ ပထမဆံုုး ကိုုယ့္ကိုု ဆြဲေဆာင္တာ စာအုုပ္အျပင္အဆင္ စာရြက္ အသား ေနာက္ ပန္းခ်ီကားေတြကိုုယ္နဲ႔ပိုုနီးကပ္လိုု႔လားေတာ့မသိ ပိုုၾကိဳက္မိတယ္ ေနာက္ အေနာက္တိုုင္းဆန္လိုု႔ၾကိဳက္တာလဲပါမယ္ ဥပမာ အေရွ႕ ျမိဳ႕ ရိုုး ကိုု ၾကိဳက္သလိုုမ်ိဳၚ အဲ့းီ နွစ္ အုုပ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္မဟုုတ္တဲ့ ကိုုယ့္ ေအာ္တိုုင္းမ္းေဖးဘရိတ္စ္ေတြပဲ

ညြတ္နူးစရာ ဆိုုတာ ရိုုမန္တစ္ တာ ကိုုေျပာတာလား။ ဆြတ္ပံ်႕ ၾကည္နူးတာနဲ႔ တူလား။

Me: အဲလုိဆန္ဆန္ေပါ့။ အဓိကကေတာ့ အဲဒါ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ခံစားလုိ႔ရလို႔ျဖစ္တာ။ ကဗ်ာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီေၾကာင့္ အခ်က္အလက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ေျပာတာပါ။

***

လကၤာရည္ေက်ာ္ စာအုပ္မ်ား

၁) ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ
၂) ေဒါက္တာေ႐ႊေသြးနဲ႔ မပန္းမႈံ
၃) ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး
၄) ေနဝင္အိပ္တန္းတက္

ေလးခု ဖတ္ၿပီးၿပီ။ နံပါတ္ (၃) ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး ကို သေဘာအက်ဆံုးပါပဲ။
ဝတၳဳတိုစာအုပ္ေတြမွာ "သမားလည္ျပန္" တခုပဲ ဖတ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒါကို သိပ္ သေဘာက်ပါတယ္။

ဝတၳဳရွည္ေတြအေၾကာင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာဖို႔လိုလိမ့္မယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ပ်င္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အတုိဆံုးနဲ႔ လိုရင္းေျပာရရင္ အေၾကာင္းအရာေတြက အားလံုး ေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ စာေရးဆရာအလိုက် ဖန္တီးခံရတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဥပမာ - မပန္းမႈံ (ေဒါက္တာေရႊေသြးနဲ႔ မပန္းမႈံ)။ ေမၾကာျဖဴ (ေနဝင္အိပ္တန္းတက္)။ (တခ်ိဳ႕ဇာတ္ေကာင္မ်ားလည္း ထုိ႔အတူ)

ဝတၳဳရွည္ေတြအေၾကာင္း ေျပာရရင္ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္တယ္ကို ယတိျပတ္ေျပာမရဘဲ ဘယ္နားမွာေတာ့ ဘယ္လုိ၊ (ဘယ္ဇာတ္ေကာင္က၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာက၊ ဘယ္ဇာတ္ကြက္က စသျဖင့္) ခြဲျခားေျပာမွသာ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ ေယဘုယ်သာ ေျပာေၾကးဆုိရင္ေတာ့ ဆရာဝန္ဇာတ္လမ္းဝတၳဳရွည္ေတြဟာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝတၳဳတုိေတြက ပိုၿပီး လုိရင္းေရာက္ ရင္ထဲေရာက္တယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ အရွည္က တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ "သ႐ုပ္ေဖာ္မႈ" မ်ား (ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္သက္သက္ကို မဟုတ္ပါ) ကို ခံစားလို႔မရပါ။

ေနဝင္အိပ္တန္းတက္ ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းသက္သက္အေနနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈအနည္းဆံုးပါပဲ။ အဲဒီထဲက အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ သိပ္သေဘာက်တာေတြ ရွိပါတယ္။ (ဥပမာ - ေဆးကုမၸဏီနဲ႔ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ၊ လူနာေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အေျခအေန၊ မီဒီယာမ်ားနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အေနအထား၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ရဲ႕ က်န္းမာေရးေလာက ကြာျခားမႈ)။

ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဗမာျပည္ရဲ႕ ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ စသျဖင့္ေတြအေပၚမွာ လူေတြဘက္က မတန္တဆေတာင္းဆုိမႈေတြကို မႀကိဳက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ (အဲဒီအသိုင္းအဝိုင္းေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္၊ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈမ်ားလည္း ရွိတာကို သိသည့္တိုင္) အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြ သူ ေရးျပတဲ့အခါ ႀကိဳက္မိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ မီဒီယာနဲ႔ ေဆးေလာက ကိစၥေတြမွာဆုိလည္း (အဲဒီ ေဆးေလာကအသိုင္းအဝိုင္းေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္၊ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈမ်ားလည္း ရွိတာကို သိသည့္တိုင္) သူ အဲလုိ ေရးျပတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ (တဘက္က ဝတၱရားပ်က္တာ တက႑၊ တဘက္က စည္းမထားဘဲ ဝင္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္တာက တက႑ လုိ႔သာ ျမင္သည္။)

တျခား (၃) အုပ္ နံပါတ္ ၁/ ၂/ ၄ လည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ ခံစားရသည္။

ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ ကေတာ့ စာအုပ္ထြက္ကာစ၊ ဒီလာခါနီးေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့ရေတာ့ ေမ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံတယ္လို႔ စာေရးဆရာကိုယ္တုိင္ကလည္း အမွာ မွာ ေျပာထားပါတယ္။ တျခားလူမ်ားဆီကပါ ၾကားဖူးပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူလူငယ္ေတြက စိတ္ကူးယဉ္ဇာတ္လမ္းဆန္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း စာေရးသူရဲ႕ တျခားစာအုပ္ အမွာစာမွာ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒါဟာ တကယ္ အျပင္မွာရွိတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို အေျခခံၿပီး ေရးထားတာပါ လုိ႔ သူ ျပန္ရွင္းထားပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ခံစားမႈနဲ႔ ယွဉ္ၿပီး ေျပာရရင္ အဲဒါ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာထက္ စာေရးတင္ျပပံုေၾကာင့္ စာဖတ္သူရဲ႕ ခံစားမႈမွာ အဲလို ထင္ရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒါ တကယ့္ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို အေျခခံၿပီးေရးထားတာမွန္း သိေနတာေတာင္ ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတ္ေကာင္က သပ္သပ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။

ဒါ့ျပင္ လူငယ္ေတြအဖို႔ေတာ့ (အေရးအသား ဘာညာကို ဖယ္ထားလည္းဘဲ) အဲဒီဇာတ္လမ္းမ်ိဳးက စိတ္ကူးယဉ္သူရဲေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္ ဆုိတာ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ စာေရးသူတို႔ေခတ္နဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္က ႏွစ္အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မွ မကြာလည္း gap ကေတာ့ တအားကြာေနၿပီ။

သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚလာတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတုိင္းကေတာ့ သူရဲေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အတုိင္းအဆ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆုိတာလည္း နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ္က သူရဲေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ မႈိင္းမိလုိ႔ စိတ္ကူးယဉ္ၿပီး လုိက္လုပ္၊ ေနာက္မွ မႏိုင္ရင္ကာေတြျဖစ္လည္း အလကားပဲ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ (ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ) ဘယ္သူ႕ကိုမွ သူရဲေကာင္းလုပ္ဖို႔၊ အနစ္နာခံဖို႔ မေတာင္းဆုိဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္သိတတ္ရင္ ရၿပီ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ စည္းရွိဖို႔ပဲ။ ႏြားလည္း ေက်းဇူးရွင္စာရင္းသြင္းၿပီး ခုတံုးလုပ္တဲ့ေခတ္ကိုေတာ့ ခ်န္ခဲ့ဖုိ႔ေကာင္းၿပီ။ (ဤကား စကားခ်ပ္)

ေဒါက္တာေရႊေသြးနဲ႔ မပန္းမႈံ ထဲက မပန္းမႈံ ကိုလည္း သူ႕စ႐ိုက္နဲ႔ သူ႕အျဖစ္အပ်က္က မဆီေလ်ာ္သလို ခံစားရတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး အျပင္မွာ ရွိႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔က်ေတာ့ တခုခုလိုေနသလိုပါပဲ။ ဆရာက သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သိပ္အျပစ္ကင္းေစလြန္း အားႀကီးတယ္။

ဒါ့ျပင္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ဆုိ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေလာက္က ဖတ္ရရင္ အဲဒါေတြတင္မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုပါ လက္သင့္မခံႏိုင္ ျဖစ္ေနမိမွာ။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ဖတ္ရေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိႏိုင္တာပဲ လို႔ လက္ခံလို႔ ရေနျပန္တယ္။ ေလာကထဲက လုပ္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ ျဖစ္တုိင္း မလုပ္ႏိုင္တာေတြပါပဲ။ ေမာင္တင္ဦး ဒ႑ာရီ ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေလာက္ကသာ ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး ကို ဖတ္ရရင္လည္း ခုလို သေဘာက်မိမယ္ မဟုတ္ျပန္ဘူး။

ေနဝင္အိပ္တန္းတက္ ထဲက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းခန္းကိုေတာ့ မႀကိဳက္လွပါ။ အဲဒီထဲက အေပၚမွာေျပာထားတဲ့ ႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုသာ ဖယ္ပစ္လိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္းခ်ည္းသက္သက္ကေတာ့ မထိတဲ့အျပင္ smtz ေရးတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကမွ ေရးေတးေတး ရွိေသးတယ္။ =D

ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ဝတၳဳရွည္ေတြထက္ အတိုေတြက ပို ထိေရာက္ ခံစားရတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေခတ္အခါမွာ ဆရာလကၤာရည္ေက်ာ္ ေပၚလာတာ မဂၤလာတစ္ပါးလုိ႔ ခံစားမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။

ေယဘုယ်သာ ေျပာေၾကးဆုိရင္ေတာ့ လကၤာရည္ေက်ာ္ စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစကားလံုးေလာက္နဲ႔ေတာ့ မျပည့္စံုႏိုင္ဘူး။

***

ျမ

ျမ

အခါတပါး၌
သူမ၏ လက္ဝယ္
ထက္ 'ျမ' ေသာ ျမားတစ္စင္းတည္၏
သို႔ေသာ္ 'ေလး' မရွိ...

ထိုအခါ
ငါ၏ လက္ဝယ္
ခ်ိဳ 'ျမ' ေသာ ေစာင္းတစ္အိုးတည္၏
သို႔ေသာ္ 'ႀကိဳး' မရွိ...

(ထူးအိမ္သင္)

ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ (ထူးအိမ္သင္ version)

ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ (ထူးအိမ္သင္ version)

(နီကိုရဲ - ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ မ်ဉ္​းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္း - ထူးအိမ္သင္ အမွတ္တရ 'အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရက္စြဲမ်ား' စာအုပ္မွ)

ထုိႏွစ္ပိုင္းအတြင္း သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရံဖန္ရံခါဆုိသလုိ ခပ္စိပ္စိပ္ေတြ႕ျဖစ္ၾက၏။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကိုေခၚကာ သူ႕အိမ္သ​ြား တစ္ေနကုန္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ထူ​းအိမ္သင္ ဟု ျဖစ္လာေသာ သူ႕ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကို ေျပာျပေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတာကို ေတြ႕ရ၏။

ငယ္စဉ္က စာဖတ္ဝါသနာပါေသာ၊ ကဗ်ာေရးဝါသနာပါေသာ၊ ဂီတကိုဝါသနာပါေသာ သူ႕ကို လက္မခံဘဲ ဆုံးမထိန္းကြပ​္မႈမ်ားေသာ သူ႕ဖခင္အေပၚတြင္ သူ သိပ္ေက်နပ္ပံုမရ။ ထုိေၾကာင့္ပင္ လြပ္လပ္မႈႏွင့္ ဝါသနာေနာက္ကိုလိုက္ရန္ သူ အိမ္ကထြက္ခြာခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္။

“ဆရာမၾကည္ေအး ေျပာတဲ့စကား သိပ္မွန္တယ္ဗ်ာ၊ ကေလးဆုိတာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္က ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ့္ တာဝန္​ပဲရိွတယ္ ဆုိတာ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့
မိကြန္ေထာကို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘူး၊ သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ပဲ၊ အႏၲရာယ္ရိွႏိုင္တဲ႔ကိစၥ ဆိုရင္ေတာ့ နားလည္ေအာင္ ရွင္း​ျပတယ္၊ သူ လက္ခံေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အလုပ္က ဒီေလာက္ပဲဗ်”

သူသည္ သူ႕သမီးႏွင့္ပတ္သက္၍ ႀကီးမားေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို မထား​၊ လွပေသာ လြပ္လပ္သန္႔ရွင္းေသာ အနာဂတ္ကိုသာထားသူ ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ မိုးရြာႀကီးထဲ ထီးမပါ ဘာ​မပါဘဲ သူ႕အိမ္ကို ေရာက္သြားသည္။ သူ အိပ္ေနလွ်င္လည္း မိုးခုိၿပီး ျပန္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထား၏။ သို႔ေသာ္ သူ အိပ္မေနပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ပုံကိုၾကည့္ကာ ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ ဟုဆုိကာ ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အက်ႌကိုခၽြတ္ကာ သူ႕အက်ႌႏွင့္လုံခ်ည္ကို လဲရသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းေနသျဖင့္ သူေသာက္ေန​ေသာ ဘလက္ေကာ္ဖီကို ေကာက္ကာ ေသာက္လိုက္သည္။ ခပ္ေႏြးေႏြး ဘလက္ေကာ္ဖီသည္ လည္ေခ်ာင္းထဲကို စူးရွစြာ စီးဝင္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူက ၿပံဳးျပသည္။

“ဘလက္ေလဘယ္ေရာထားတာ။ ခ်လိုက္၊ ေႏြးသြားတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ား ဘလက္ေကာ္ဖီနဲ႔ အရက္နဲ႔ မေသာက္ဖူးဘူးလား”

“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရနဲ႔ပဲ တီးတာ”

“မိသြယ္ ေဖ်ာ္ေပးလိုက္ပါဟာ။ ကိုရဲဝင္း အခ်မ္းေျပသြားေအာင္”

မသြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခြက္စပ္ကာ ေဖ်ာ္​ေပးသည္။ အဲဒီေန႔က သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားအဆန္းတစ္ခု ေျပာသည္။

“ကိုရဲဝင္း၊ ခင္ဗ်ားမွာ ဂ်ဴဂ်စ္ဆုတတ္တဲ့ ဆရာအသိေတြ ဘာေတြ မရိွဘူးလား”

“ဟာဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံနဲ႔ အဲဒါေတြနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲဗ်ာ”

“မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ၊ ႐ုပ္ရွင္အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ေလဗ်ာ”

“မရိွဘူးဗ်၊ ကိုငွက္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ၊ ဒီအရြယ္ႀကီးက်မွ လက္႐ံုးအားကိုးစရာေတြ ရိွေသးလုိ႔လား”

“ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မဟုတ္ဘူး ကိုရဲဝင္းရ၊ မိကြန္ေထာအတြက္”

“မိကြန္ေထာအတြက္”

ကၽြန္ေတာ္သည္ အနားမွာကစားေနေသာ မိကြန္ေထာကုိၾကည့္ကာ တအံ့တၾသေမးမိသည္။

“ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒီပညာက အနားကို ကပ္လုိ႔မရေအာင္ ကာကြယ္တဲ့ပညာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီး ႀကီးလာရင္ သူက သေဘာတူလုိ႔ကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ သူ႕စိတ္ထဲက သေဘာမတူတဲ့၊ သူ မႏွစ္သက္တဲ့လူက ေယာက်္ားဗလအားကိုးနဲ႔ သူ႕ကို အႏိုင္က်င့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္မိတယ္၊ သူ႕ကိုယ္သူ ကာကြယ္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္​ ကိုယ္ခံပညာတစ္ခုခု သူ႕ကိုသင္ေပးထားခ်င္တယ္၊ သူ တတ္ထားေစခ်င္တယ္”

ကၽြန္ေတာ္ အားရပါးရ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္​ကို ရယ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္သည့္အတြက္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သိပ္ေက်နပ္ပံုမရ၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိကြန္ေထာမွာ ငါးႏွစ္အရြယ္သာ ရိွေသးသည္။ အ႐ုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ကစားေကာင္းတုန္း။

“ခင္ဗ်ားက ဘာကိုရယ္တာလဲ”

“ကိုငွက္ရာ မိကြန္ေထာက ကေလးရိွပါေသးတယ္၊ မဟုတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ”

“ဒီအရြယ္ကစၿပီး အေျခခံသင္ထားမွဗ်”

“ကိုငွက္က ကိုယ့္သမီး ကိုယ္ၾကည့္ၿပီး အေတြးေတြ ဘယ္အထိေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေစာပါေသးတယ္ဗ်ာ”

ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူက ေလးေလးနက္နက္ စဉ္းစားေနသည္။

“မဟုတ္ဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးက မိဘေတြအေပၚမွာပဲ အားကိုးေနတာ မလုိခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း သူ႕ကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ေနရာတိုင္း ေစာင့္ေရွာက္ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ကာကြယ္ႏိုင္ရမယ္ဗ်ာ။ ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းလည္း သူ​႕မွာ အျပည့္အစုံ ရိွထားရမယ္”

သူက ေလးေလးနက္နက္ကို ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ေတာ့ဘဲ စဉ္းစားမိ၏။

သူ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သမီးျဖစ္သူကို စုိးရိမ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူစိုးရိမ္ပံုက သမီးပညာတတ္ မျဖစ္မွာ (အတန္းထဲမွာ ပထမတို႔ ဘာတို႔ မရမွာမ်ိဳးကို ဆုိလုိသည္)၊ သူမ်ားဝတ္သလုိ မဝတ္ရ မစားရမွာ၊ ေလာကအလယ္မွာ တင့္တင့္တယ္တယ္ မေနရမွာ စသည္ျဖင့္ သာမန္မိဘေတြ စိတ္ပူသလုိမ်ိဳး ပူျခင္းမဟုတ္၊ သမီးျဖစ္သူ၏ စိတ္လြတ္လပ္ခြင့္ကို​ အေစာ္ကားခံရမွာကို ပူျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ထူးဆန္းသည္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။

“ကိုငွက္ရယ္ မိန္းကေလးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သင္မေပးရဘဲ သူတုိ႔ကိုယ္သူတို႔ ကာကြယ္တဲ့နည္းေတြကို အလုိေလ်ာက္ တတ္ထားတာရိွပါတယ္၊ သိပ္စိတ္ပူမေနပါနဲ႔”

ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သိမ့္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ ေက်နပ္ပံုမရ။

“မဟုတ္ေသးဘူးဗ်၊ ဒီေခတ္က ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ ခင္ဗ်ားမွာ မရိွရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ စံုစမ္းဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရင္တုန္းက သင္ဖူးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သင္တာက သိုင္းေျပာင္းျပန္ဗ်၊ အခုေတာ့ အားလုံး အဆက္အသြယ္ျပတ္ကုန​္ၿပီ၊ စံုစမ္းရင္ေတာ့ ရႏိုင္ပါတယ္”

ညေန ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ မိုးက စဲသြားသည္။ မသြယ္ စပ္ေပးေသာ ဘလက္ေလဘယ္ႏွင့္ ဘလက္ေကာ္ဖီလည္း သုံးခြက္ ကုန္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရန္ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူက ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္​ကို မီးခုိးတေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဖြာရင္း တစ္ခုခုကုိ စဉ္းစားေနပုံေပၚသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အက်ႌ သူ႕ပုဆိုးကို ဝတ္ကာ ျပန္လာရင္း လမ္းမွာ စဉ္းစားမိသည္။ သူဟာ ေတာ္ေတာ္ တစ္ဘက္စြန္းေရာက္တာပဲ... ဟု ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ငါကေရာ ဘာထူးလုိ႔လဲ ဆုိေသာ အေတြးေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ခင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

***
(နီကိုရဲ - ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ မ်ဉ္​းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္း - ထူးအိမ္သင္ အမွတ္တရ 'အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရက္စြဲမ်ား' စာအုပ္မွ)

(facebook, Htoo Eain Thin fan club မွ member 'Bob Dota' ကူးတင္ထားေသာ ပို႔စ္မွ တပိုင္းတစကို copy & paste ျပန္လုပ္ထားသည္။)

***
Bob Dota အား ေက်းဇူးအထူး။ ကိုယ့္ဘာသာဆုိ ျပန္တင္ခ်င္ေတာင္ စာအုပ္က အနားမွာ မရွိဘူး။

***

ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

ႏႈတ္ဆက္ျခင္း (ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၊ ေတးေရး - ေ႐ႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္)

မၾကာခင္ေလးမွာပဲ အေဝးကို သြားေတာ့မယ္
ဒီအခ်ိန္ မင္းကိုကြယ္ ငါ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္
မေျပလည္ခဲ့တာလည္း အို မင္းရင္ထဲ ရွိရင္
ေက်ပါ
ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္

မလုိခ်င္ ျငင္းပယ္ခဲ့ ဒီေမတၱာတရားတုိ႔ရယ္
အို ရင္ထဲျပန္ၿပီး သိမ္းဆည္းသြားပါမယ္
ငါ ရင္မွာ ေၾကကြဲ
အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ရင္လည္း
ေက်ပါ
ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္

အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေလးမွာ ဝမ္းနည္း
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့တယ္
ဒီခ်ိန္မွာ မင္းရဲ႕ အၿပံဳးေလး
ခဏေလာက္ ရခ်င္တယ္
မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိလည္း
ခဏေလာက္ ေမ့ပစ္ခဲ့
ဟိုအရင္အတိုင္းပဲ
ဘာမွ မေျပာင္းလဲ
မင္းရဲ႕ အနားက အၿမဲတမ္း မိတ္ေဆြကြယ္

ငါတုိ႔ ေဝးေလတဲ့ ဘဝတာ လမ္းမရယ္
တခါတေလေတာ့ ျပန္ၿပီး
သတိရလုိက္ပါကြယ္
ေပ်ာ္စရာေတြ ႀကံဳခဲ့
အတိတ္က အေၾကာင္းေတြနဲ႔

ေက်ပါ
ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့ကြယ္

Yangon (29th June ~ 22nd July 2011) (Part - 3)

အေဝးက ႐ြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း

စီးတီးမတ္

ဘယ္ထဲက ဘာဆုိင္မွန္းမသိ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ





လံုးဝ မတို႔ထိခဲ့ရ။ ဒီတိုင္းၾကည့္ၿပီး ျပန္လာရသည္။ !_!

ရန္ကုန္ေလဆိပ္

ရန္ကုန္ေလဆိပ္

***
အမွန္ေတာ့ ဒီႏွစ္ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးကို ေရးဖို႔စိတ္ကူးမရွိ။ ဟို႐ိုက္ဒီ႐ိုက္မ်ား ထုတ္ရွင္း႐ံုသာ။

***

Yangon (29th June ~ 22nd July 2011) (Part - 2)

တရားရိပ္သာနဲ႔ အနီးတဝိုက္က ေနရာေတြ။
စေရာက္တဲ့ေန႔နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေန႔က ႐ိုက္ယူလာခဲ့မိတယ္။

အဲဒီမွာ ဝင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ဝမ္းသာမိတယ္။
အဲဒီကေန ထြက္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ပိုၿပီး ဝမ္းသာမိခဲ့တယ္။
(ေနာက္ဘက္မွာ ျဖတ္မပစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ႀကိဳးေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္)

ထြက္ထြက္ခ်င္းရက္မွာပဲ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ၿပီး ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ သတိရမိေသးတယ္။

ခု ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဗလိေဗာဓ နည္းပါးခဲ့တဲ့ အဲဒီအခုိက္အတန္႔က ရွင္းလင္းမႈကို ျပန္ေတြ႕ရတယ္။
ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ ယဉ္ပါးလာတဲ့ ေန႔စဉ္ဘဝက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ခြာခ်ထားျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္။ လက္ရွိဘဝကို ဘာမွမရွိသေလာက္နဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ပိုင္း။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မၾကာခဏ ျပန္ရခ်င္သားပဲ။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ကို တစ္ခါ။

***

Yangon (29th June ~ 22nd July 2011)

ခ်န္ဂီ

အဲဒီတေယာက္ အၾကာႀကီးပဲ ကြန္ပ်ဴတာ သံုးတယ္။ အသြားမွာေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ရ ျမင္ရတာ ခ်န္ဂီလည္း လွေန စိတ္တိုင္းက်ေနတာပဲ။

ဒီႏွစ္လည္း ဆစ္ခ္အဲပဲ စီးသြားျဖစ္တယ္။ ဒီလို လူျပန္မမ်ားတဲ့ လပိုင္းမွာေတာင္ ေဈးမခ်၊ အဲဒါအျပင္ကို မႏွစ္က ကီလို ၃၀ ရတာ ဒီႏွစ္ ၂၀ ပဲ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ ဆစ္ခ္အဲပဲ စီးလုိက္ပါတယ္။ ဟန္းကယ္ရီသယ္တာေတာင္ (ဟန္းကယ္ရီကလည္း ၁၀ ကီလုိခြဲ) ကီလုိ ၂၀ က ဘယ္လုိမွ မပိုေအာင္ လုပ္လို႔မရေတာ့ (၃ ကီလုိေလာက္ ပိုလားမသိ) နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ေတာ့ ရမွာပါဆုိ ကိုယ့္ဘာသာ အားေပး၊ လုိက္ပို႔တဲ့ အိမ္ကညီမေလးမ်ားကလည္း အားေပးၿပီး သယ္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္ ေလဆိပ္မွာ လူႀကံဳေစာင့္ေနတဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ ကီလို ၂၀ က ၃ ကီလိုေလာက္ ပိုေနပါတယ္ေျပာေတာ့ အဲဒီလူႀကံဳက ၂၅ ကီလို ရပါတယ္၊ ရရင္ သယ္သြားေပးပါေျပာေတာ့၊ ကီလိုခ်ိန္တဲ့အခါ ရလည္း ရေတာ့ သယ္သြားေပးလုိက္ပါတယ္။ ကိုယ္လည္း မ, ရတာမွ မဟုတ္တာ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းတယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဆန္းခ်င္မွ ဆန္းမွာပါ။ ကိုယ္သာ မႀကံဳဖူးလုိ႔)။ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ညီမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း "ရန္ကုန္ျပန္ၾကမွာလားခင္ဗ်ာ" လုိ႔ လာေမးပါတယ္။ "ဟုတ္တယ္" ေျပာေတာ့ "အထဲဆိုင္တဆိုင္ကေန ေဆးလိပ္ေလးဝယ္ၿပီး သယ္သြားေပးလုိ႔ရမလား ခင္ဗ်ာ" တဲ့။ "မရပါဘူးရွင္" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဆိုေတာ့ "ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ခင္ဗ်ာ" တဲ့။ "ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အလုပ္႐ႈပ္လို႔" လုိ႔ ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။

သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။ "ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္၊ တကယ္က အဲဒီေဆးလိပ္သယ္တာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး" တဲ့။ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိတာ သူ ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ မသိ။

ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ရင္ အဲလို ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ေျပာလုိက္ရတာကို စိတ္ထဲ တမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲလို ကိစၥမ်ိဳး လုိက္လုပ္ေပးရေလာက္ေအာင္ထိ ကိုယ္ သေဘာမေကာင္းႏိုင္ဘူးဆိုတာလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သိတယ္။ မျဖစ္လို႔ လုပ္ေပးရရင္ေတာင္ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ျဖစ္မိမွာပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ေဆးလိပ္မဟုတ္ဘဲ ေဆး၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း တကယ္ အေရးပါၿပီး ကူညီရရာေရာက္တဲ့၊ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ပစၥည္းတမ်ိဳးမ်ိဳးဆုိ အဲလို ျဖစ္မိ၊ ျပန္ေျပာမိမွာမဟုတ္ဘူး။

အမွန္ေျပာရရင္ သြားခါနီး၊ လာခါနီး ကိုယ္မသိတဲ့ဆုိင္ ရွာရ၊ ေဖြရ၊ ကိုယ္သံုးေနက်မဟုတ္တဲ့ (ဘာမွလည္း အေရးမႀကီးတဲ့) ပစၥည္း ရွာရ ဝယ္ရ (သူေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံေလး ကိုင္ၿပီးေတာ့ ေပါ့ေလ)... အဲေလာက္ထိ ကရိကထ မခံခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ကိစၥကိုယ္ေတာင္ ဇယား႐ႈပ္မယ္ထင္ရင္ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္ပစ္မိတာမ်ားတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ တကယ္လိုအပ္ အေရးႀကီးလို႔ လုပ္ေပးရတာမ်ိဳးဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ ကရိကထမ်ားလည္း လုပ္ေပးမိမွာ အေသအခ်ာပဲ။ ခုေတာ့... "အထဲကေန ေဆးလိပ္ေလးဝယ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို သယ္သြားေပးပါ" ဆုိပဲ။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ျပတ္ေတာင္းေတာင္းေျပာၿပီး (ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတာ့ ေျပာပါတယ္) ျငင္းလုိက္ရတာကို စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခါ အဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳလည္း အဲဒီတုိင္းပဲ ဆက္လုပ္မိမွာပဲ။

အလြယ္ေျပာရင္ေတာ့ အကူအညီေတာင္းတယ္။ ကိုယ္က အကူအညီေတာင္းတာကို ျငင္းလုိက္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဝယ္ၿပီးသား ယူသြားေပးရတယ္ဆုိရင္ေတာ့လည္း တမ်ိဳး။

ဒုကၡ၊ ဒုကၡ။

အကူအညီဆုိတာကို အနက္ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရင္ ေကာင္းမလားပဲ။

စြဲလမ္း (၈ မိုင္ ဆုိင္ခြဲ)။ မႏွစ္ကထိ သမိုင္း တစ္ဆုိင္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သမိုင္းလမ္းဆံုမွာ စဖြင့္ေတာ့ နသတ္နဲ႔ လန္းတဲ့ဆိုင္။ ေနာက္မွ ျပန္ျပင္လိုက္တယ္။

Happy (ကမၻာေအး ဂမုန္းပြင့္မွာလို႔ ထင္တယ္)

Happy

Happy

Happy

Happy

Happy

ဘာမွန္း မမွတ္မိေတာ့။

အဲဒီထဲ ပတ္ေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီမွာ ဗံုးေပါက္တယ္လုိ႔ အျပင္မွာ ေကာလဟလ ထြက္ေနေသးတယ္။ ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္။

တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္ in Cbox

န: ညက သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္၍ ေခၚမည္ ခိုင္ ဖတ္လို႔ ၿပီးတယ္.. ေကာင္းသားဟ

Me: ခိုင္ ကို မဖတ္ဖူးေသး။ ဒီတေခါက္ ျပန္ေတာ့ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ တကသ ဘန ကို သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့

န: တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ကို.. ေႏြကႏာၱဦးရယ္.. သူ႔ကၽြန္မခံၿပီရယ္ပဲ ဖတ္ဖူးတယ္ မႀကိဳက္လို႔။ ခုေတာ့ သူမ်ား တိုက္တြန္းလို႔ ဖတ္ျဖစ္တာ။

Me: နည ေကာင္းတယ္ေျပာေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္သား

javascript:pop('onlinname: မဆလဘဲ

Me: သူ႕အေရးအဖြဲ႕ေတြ ကိုယ္နဲ႔ ကီးမကိုက္

န: ကာရိုက္တာေတြ ေဖာ္သြားတာ ႀကိဳက္တယ္

n: ဒါဆို ၿငိမ္းေက်ာ္ေလး ဖတ္ၾကည့္ၾကပါလားကြယ္.. ဟိဟိ

န: ဟုတ္တယ္.. ကာရန္ေတြေရာ အႏြဲ႔ေတြေရာ ေရးေတာ့ စိတ္မရွည္ဘူး တခါတေလ

Me: နယ္က အိမ္မွာ ငက၊ နဂသ၊ မစဝ (ပတက) စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိတယ္။

V: တကသဘန ကေတာ့ မ်ားၾကီးဖတ္ဖူးတယ္ ထားေတြ ဆင္စြယ္နန္းေတြပဲ မ်ားတာ .. အီေျမမွသည္ ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။

Me: ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာမွမရွိ အဲဒါေတြ လွန္ဖတ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း မရွိလုိ႔ဖတ္တာ။ မစြဲဘူး။

C: ေတာင္ၾကီးကဇတ္လမ္းဘာပါလိမ့္ တကသဘန။ တအားႏုတာပဲ ေ၇းထားတာက။

န: ဟုတ္ပ

Me: မစဝ (ပတက) ကို ကဗ်ာ ႀကိဳက္သေလာက္ လံုးခ်င္း မႀကိဳက္။

n: ေအး ဟုတ္တယ္ ရတ... မစဝ က ကဗ်ာေတာ့ ေကာင္းးး တခ်ဳိ ့ကဗ်ာမ်ား အလြတ္ေတာင္ ရေနေသးး က်က္စာမလို

V: အီေျမမွသည္ တပုဒ္ပဲ ေသခ်ာ စိတ္ထဲက်န္တယ္

n: ဇာတ္ညြန္းေရးတတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ၿငိမ္းေက်ာ္ ဖတ္သင့္တယ္

m: Mnemm , Emmt , tnclpsykmk are his masterpiece for me, tnclpsykmk is the best among them. Your post and your value , just thinking one's value and one's likes from books. I have almost all of pn books.

Me: ခိုင္ကေတာ့ အေျပာမ်ားတယ္။ မဖတ္ျဖစ္ေသးတာ။

m: I like him since he values what human beings should value. And the courage of the poor. He also was poor and bright. He tried to become an educated person and showed the way for the next gen. Almost half of the people on mc are under his novel influence :) at that time. Men becomes lecturers.

Me: အႏုပညာရပ္တခုခုကေန တစံုတရာကို ေမွ်ာ္လင့္ ရွာေဖြတဲ့သူနဲ႔၊ အႏုပညာရပ္တခုခုကေန ခံစားမႈကလြဲလို႔ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့သူေတြဟာ အျမင္ ကြာမွာပဲ။ အဲဒါ ဘယ္သူအမွန္ ဘယ္သူအမွားမဟုတ္ဘူး။ ကြာတာက ကြာတာပဲ။ m က ပထမအမ်ိဳးထဲမွာ ပါပံုရတယ္။

m: There is no formula but preference.

Me: အႏုပညာသမားက ခံစားသူအက်ိဳးအျမတ္အတြက္လုိ႔ ရည္ရြယ္ေရးတာ ေကာင္းတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ထားျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ အႏုပညာသန္႔သန္႔လုိ႔ မခံစားမိေတာ့ဘူး။ အဲဒါ ကြာတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ ကိုယ့္ ဘာလမ္းမွ မျပဘဲ၊ ဘာလမ္းမွ ျပဖို႔စိတ္ကူးမရွိဘဲ၊ အရွိအတုိင္း ခံစားမႈအတိုင္း အျပင္ကအတုိင္း ခ်ျပတတ္တဲ့စာေရးသူေတြကို ပိုသေဘာက်တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ တကသဘနတို႔ မစဝတို႔ မႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ အေရးအဖြဲ႕နဲ႔ ခံစားမႈပိုင္း ကိုယ္နဲ႔ မတုိက္ဆုိင္တာကိုေျပာတာ။ သူတုိ႔ ဖန္တီးမႈပိုင္းကို ေျပာတာ။ အဲဒီမွာ သူတို႔ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေစတနာဆုိတာေတြ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆုိတာေတြကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြက ထိခ်င္းထိ ဦးေႏွာက္ကိုပဲ ထိတယ္။ ခံစားမႈကို မထိဘူး။ ဂ်ဴး ေနာက္ပိုင္းစာေတြလိုေပါ့။

ဂ်ဴး ေနာက္ပိုင္းစာအုပ္ေတြ ကိုယ္ လံုးဝမႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ အဲလုိေျပာရင္ အဲဒါ ဂ်ဴး ဖန္တီးမႈေတြကို တန္ဖိုးမထားဘူး ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးဆုိတာကို စကားလံုးရွိလုိ႔ သံုးလိုက္ရေပမယ့္ အဲဒါနဲ႔တင္ တထစ္ခ်ေျပာလုိ႔မရဘူး။ တကယ္ေတာ့ စကားလံုးေတြက မလံုေလာက္ဘူး။ တယ္လီပသီလိုေနတယ္။ စကားလံုးဟာ တခြန္းဆို တခြန္းပဲယူလို႔ မရဘူး။ (ကိုယ္လုိရာကို ဆြဲယူလုိ႔ မရဘူး)

ကိုယ့္အႀကိဳက္ေျပာရရင္ ဂ်ဴးကို ဝတၳဳမေရးဘဲ ေဆာင္းပါးေတြခ်ည္း ေနာက္ပိုင္းေရးေစခ်င္ေတာ့တယ္။ သူေျပာခ်င္ ေပးခ်င္တာေတြက ေဆာင္းပါးနဲ႔ပိုလုိက္ၿပီး ေဆာင္းပါးသာျဖစ္ရင္ ပိုတန္ဖိုးရွိမွာလို႔ခ်ည္း ေတြးမိတယ္။ ကိုယ့္အႀကိဳက္ေပါ့။ ေဈးကြက္ေတာ့ မသိဘူး။

ဥပမာ - ဝင္းဝင္းလတ္ အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ မွာဆုိရင္ သူ႕ စံျပ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ တကယ့္ စံေတြပဲ။ (တကသဘနတို႔ လိုင္းမ်ိဳးပဲ)။ ဒါေပမဲ့ကြာတာက တင္ျပပံု၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံု၊ အင္မတိ အင္မတန္ ကိုယ္ေတြအတြက္ ကြာတယ္။ အဲဒီလို အရည္အေသြးမ်ိဳးထက္မကေအာင္ တကသဘန ေရးခ်င္ ေရးႏိုင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ဇာတ္ေကာင္သရုပ္ေဖာ္မႈမ်ိဳး သူ မတတ္ႏိုင္ဘူး။

တကသဘန တို႔ မစဝတုိ႔က သူတို႔ စံေတြကို လူနဲ႔တူေအာင္ (ဖတ္တဲ့လူနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္) မျပႏိုင္ဘူး။ ဖတ္တဲ့လူက သပ္သပ္၊ ဇာတ္ေကာင္က သပ္သပ္ႀကီးပဲ။

န: ခိုင္ကေလာ့ လူပီသပါတယ္ (နည အဲလို ၫႊန္းလုိ႔ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တာ။ ခိုင္ စာအုပ္ကို အဲလုိလာေျပာ လာၫႊန္းၾကတာ 3/4 ေယာက္ရွိၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အကုန္လံုးက တကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္ ဖန္ မဟုတ္ဘူး)

Me: အႏုပညာဟာ အႏုပညာေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ လူသားေကာင္းက်ိဳး ရည္ရြယ္ၿပီး မျဖစ္မေနပါကို ပါရမယ္ဆုိတာ နားကို မလည္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ AP နဲ႔ အျမင္ခ်င္းတူတယ္။ ေနာက္ ဗမာစာဖတ္သူေတြရဲ႕ ေလာဘ၊ ေတာင္းဆုိမႈ သိပ္မ်ားတယ္။ အႏုပညာသမားဟာ ပရိသတ္ကို လမ္းျပရမယ္ ဘာရမယ္ ညာရမယ္ သိပ္လုပ္တာပဲ။

ေနာက္တစ္ခုက အက်င့္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာပဲ ေကာင္းတယ္မွန္တယ္ လုပ္ခ်င္တတ္တဲ့အက်င့္။ ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္ရတာဆုိတာေလးကို ဂုဏ္လုပ္လုိက္ခ်င္ေသးတာ။ သူတပါးက တန္ဖိုးမသိေလျခင္းလုပ္လုိက္ခ်င္ေသးတာ။ ဗမာဝတ္စံု​ဝတ္တာ ကုိယ့္ဘာသာေအးေအး မဝတ္ဘဲ မဝတ္တဲ့လူေတြကို လုိက္ရိလုိက္ဦးမွ ဆုိတာမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။

ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရမွတ္ရတိုင္း ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္တာကုိ နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ မႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ မေကာင္းဘူး၊ အသံုးမက်ဘူး၊ တန္ဖိုးမရွိ/မသိဘူး ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း နားလည္ဖို႔လုိတယ္။

အေတာ္ပဲ။ ကူးထားရမယ္။ ပို႔စ္တင္စရာမရွိရင္ ဒါေကာက္တင္လို႔ ရတယ္။

***
တကယ္ေတာ့ m ေျပာတာလည္း အတြင္းစိတ္ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ္ထင္သလို ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္ (ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္မယ္)။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္လုိရာ ဆြဲယူလုိက္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အဓိကက သူ႕စကားလံုးေတြနဲ႔ သူ႕ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာထားေတြက စကတည္းက စိတ္ထဲမွာရွိၿပီးသာ။ ဥပမာ - သူလုိလူ (ဦးခ်စ္ေမာင္) ကို မႀကိဳက္ဘူးေျပာေတာ့ တုန္႔ျပန္ၾကပံုေတြကတည္းက။ အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ရည္ရြယ္တာပဲ။

***
ျဖည့္စြက္

TR: ရီတာဆို အဲလိုရန္ျဖစ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္။ အားေနရင္ ရန္ျဖစ္မယ္ မဟုတ္တာေတြ အကုန္ေျပာမယ္ ဆရာႀကီးလိုလို လုပ္မယ္ သိပ္ေကာင္းတယ္ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားေရာ။

***
ထပ္မံျဖည့္စြက္

ဒီပို႔စ္ကေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္တာ ကိုယ့္ဘာသာ ႐ိုး႐ိုး မႀကိဳက္ဘဲ၊ ႀကိဳက္တတ္တဲ့လူကမွသာ ဒီလို အရည္အေသြးေကာင္းေတြကို ျမင္တတ္လို႔၊ မႀကိဳက္တတ္တဲ့လူေတြက အဲေလာက္ အသံုးမက်လို႔ ဆုိတဲ့ အမူအက်င့္ အေျပာအဆုိမ်ိဳး၊ ခုတံုးလုပ္တာမ်ိဳးလို႔ ျမင္လို႔ တင္လိုက္တာ။

အဲလို ေျပာတတ္တဲ့လူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စာေရးဆရာေရးျပတဲ့ အရည္အေသြးေတြ တကယ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာရွိတာမွန္ရင္ သူႀကိဳက္ရတဲ့အေၾကာင္းကို အဲလိုအေျပာအဆုိမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာေနမွာကို မဟုတ္ဘူး။

အဲလုိ လူမ်ိဳးက ခုတံုးလုပ္႐ံု အႀကိဳက္ခံရတဲ့ စာေရးဆရာမွာလည္း အႀကိဳက္ခံရလို႔ ဘာမွ ဂုဏ္ယူစရာမရွိဘူး။

***