၁) ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ
၂) ေဒါက္တာေ႐ႊေသြးနဲ႔ မပန္းမႈံ
၃) ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး
၄) ေနဝင္အိပ္တန္းတက္
ေလးခု ဖတ္ၿပီးၿပီ။ နံပါတ္ (၃) ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး ကို သေဘာအက်ဆံုးပါပဲ။
ဝတၳဳတိုစာအုပ္ေတြမွာ "သမားလည္ျပန္" တခုပဲ ဖတ္ျဖစ္ၿပီး အဲဒါကို သိပ္ သေဘာက်ပါတယ္။
ဝတၳဳရွည္ေတြအေၾကာင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာဖို႔လိုလိမ့္မယ္။
သို႔ေသာ္လည္း ပ်င္းသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အတုိဆံုးနဲ႔ လိုရင္းေျပာရရင္ အေၾကာင္းအရာေတြက အားလံုး ေကာင္းပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ စာေရးဆရာအလိုက် ဖန္တီးခံရတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ဥပမာ - မပန္းမႈံ (ေဒါက္တာေရႊေသြးနဲ႔ မပန္းမႈံ)။ ေမၾကာျဖဴ (ေနဝင္အိပ္တန္းတက္)။ (တခ်ိဳ႕ဇာတ္ေကာင္မ်ားလည္း ထုိ႔အတူ)
ဝတၳဳရွည္ေတြအေၾကာင္း ေျပာရရင္ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္တယ္ကို ယတိျပတ္ေျပာမရဘဲ ဘယ္နားမွာေတာ့ ဘယ္လုိ၊ (ဘယ္ဇာတ္ေကာင္က၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာက၊ ဘယ္ဇာတ္ကြက္က စသျဖင့္) ခြဲျခားေျပာမွသာ ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။ ေယဘုယ်သာ ေျပာေၾကးဆုိရင္ေတာ့ ဆရာဝန္ဇာတ္လမ္းဝတၳဳရွည္ေတြဟာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝတၳဳတုိေတြက ပိုၿပီး လုိရင္းေရာက္ ရင္ထဲေရာက္တယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ အရွည္က တခ်ိဳ႕ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ "သ႐ုပ္ေဖာ္မႈ" မ်ား (ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္သက္သက္ကို မဟုတ္ပါ) ကို ခံစားလို႔မရပါ။
ေနဝင္အိပ္တန္းတက္ ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းသက္သက္အေနနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈအနည္းဆံုးပါပဲ။ အဲဒီထဲက အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ သိပ္သေဘာက်တာေတြ ရွိပါတယ္။ (ဥပမာ - ေဆးကုမၸဏီနဲ႔ ဆရာဝန္ႀကီးေတြ၊ လူနာေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အေျခအေန၊ မီဒီယာမ်ားနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အေနအထား၊ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ရဲ႕ က်န္းမာေရးေလာက ကြာျခားမႈ)။
ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဗမာျပည္ရဲ႕ ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ စသျဖင့္ေတြအေပၚမွာ လူေတြဘက္က မတန္တဆေတာင္းဆုိမႈေတြကို မႀကိဳက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ (အဲဒီအသိုင္းအဝိုင္းေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္၊ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈမ်ားလည္း ရွိတာကို သိသည့္တိုင္) အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြ သူ ေရးျပတဲ့အခါ ႀကိဳက္မိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ မီဒီယာနဲ႔ ေဆးေလာက ကိစၥေတြမွာဆုိလည္း (အဲဒီ ေဆးေလာကအသိုင္းအဝိုင္းေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္၊ တာဝန္ပ်က္ကြက္မႈမ်ားလည္း ရွိတာကို သိသည့္တိုင္) သူ အဲလုိ ေရးျပတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ (တဘက္က ဝတၱရားပ်က္တာ တက႑၊ တဘက္က စည္းမထားဘဲ ဝင္ေရာက္ ေမႊေႏွာက္တာက တက႑ လုိ႔သာ ျမင္သည္။)
တျခား (၃) အုပ္ နံပါတ္ ၁/ ၂/ ၄ လည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ ခံစားရသည္။
ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံခတ္သံ ကေတာ့ စာအုပ္ထြက္ကာစ၊ ဒီလာခါနီးေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့ရေတာ့ ေမ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကို အေျခခံတယ္လို႔ စာေရးဆရာကိုယ္တုိင္ကလည္း အမွာ မွာ ေျပာထားပါတယ္။ တျခားလူမ်ားဆီကပါ ၾကားဖူးပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ တခ်ိဳ႕စာဖတ္သူလူငယ္ေတြက စိတ္ကူးယဉ္ဇာတ္လမ္းဆန္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း စာေရးသူရဲ႕ တျခားစာအုပ္ အမွာစာမွာ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒါဟာ တကယ္ အျပင္မွာရွိတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို အေျခခံၿပီး ေရးထားတာပါ လုိ႔ သူ ျပန္ရွင္းထားပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ခံစားမႈနဲ႔ ယွဉ္ၿပီး ေျပာရရင္ အဲဒါ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာထက္ စာေရးတင္ျပပံုေၾကာင့္ စာဖတ္သူရဲ႕ ခံစားမႈမွာ အဲလို ထင္ရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒါ တကယ့္ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို အေျခခံၿပီးေရးထားတာမွန္း သိေနတာေတာင္ ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇာတ္ေကာင္က သပ္သပ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါ့ျပင္ လူငယ္ေတြအဖို႔ေတာ့ (အေရးအသား ဘာညာကို ဖယ္ထားလည္းဘဲ) အဲဒီဇာတ္လမ္းမ်ိဳးက စိတ္ကူးယဉ္သူရဲေကာင္းဆန္တယ္လို႔ ခံစားရတယ္ ဆုိတာ ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ စာေရးသူတို႔ေခတ္နဲ႔ ဒီေန႔ေခတ္က ႏွစ္အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မွ မကြာလည္း gap ကေတာ့ တအားကြာေနၿပီ။
သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚလာတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတုိင္းကေတာ့ သူရဲေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္အတုိင္းအဆ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆုိတာလည္း နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ္က သူရဲေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ မႈိင္းမိလုိ႔ စိတ္ကူးယဉ္ၿပီး လုိက္လုပ္၊ ေနာက္မွ မႏိုင္ရင္ကာေတြျဖစ္လည္း အလကားပဲ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ (ဆရာဝန္၊ စာေရးဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ) ဘယ္သူ႕ကိုမွ သူရဲေကာင္းလုပ္ဖို႔၊ အနစ္နာခံဖို႔ မေတာင္းဆုိဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ေက်ပြန္သိတတ္ရင္ ရၿပီ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ စည္းရွိဖို႔ပဲ။ ႏြားလည္း ေက်းဇူးရွင္စာရင္းသြင္းၿပီး ခုတံုးလုပ္တဲ့ေခတ္ကိုေတာ့ ခ်န္ခဲ့ဖုိ႔ေကာင္းၿပီ။ (ဤကား စကားခ်ပ္)
ေဒါက္တာေရႊေသြးနဲ႔ မပန္းမႈံ ထဲက မပန္းမႈံ ကိုလည္း သူ႕စ႐ိုက္နဲ႔ သူ႕အျဖစ္အပ်က္က မဆီေလ်ာ္သလို ခံစားရတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး အျပင္မွာ ရွိႏိုင္သည့္တိုင္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔က်ေတာ့ တခုခုလိုေနသလိုပါပဲ။ ဆရာက သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သိပ္အျပစ္ကင္းေစလြန္း အားႀကီးတယ္။
ဒါ့ျပင္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ဆုိ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေလာက္က ဖတ္ရရင္ အဲဒါေတြတင္မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုပါ လက္သင့္မခံႏိုင္ ျဖစ္ေနမိမွာ။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ ဖတ္ရေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ရွိႏိုင္တာပဲ လို႔ လက္ခံလို႔ ရေနျပန္တယ္။ ေလာကထဲက လုပ္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ ျဖစ္တုိင္း မလုပ္ႏိုင္တာေတြပါပဲ။ ေမာင္တင္ဦး ဒ႑ာရီ ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေလာက္ကသာ ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး ကို ဖတ္ရရင္လည္း ခုလို သေဘာက်မိမယ္ မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ေနဝင္အိပ္တန္းတက္ ထဲက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းခန္းကိုေတာ့ မႀကိဳက္လွပါ။ အဲဒီထဲက အေပၚမွာေျပာထားတဲ့ ႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုသာ ဖယ္ပစ္လိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္းခ်ည္းသက္သက္ကေတာ့ မထိတဲ့အျပင္ smtz ေရးတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကမွ ေရးေတးေတး ရွိေသးတယ္။ =D
ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ဝတၳဳရွည္ေတြထက္ အတိုေတြက ပို ထိေရာက္ ခံစားရတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေခတ္အခါမွာ ဆရာလကၤာရည္ေက်ာ္ ေပၚလာတာ မဂၤလာတစ္ပါးလုိ႔ ခံစားမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။
ေယဘုယ်သာ ေျပာေၾကးဆုိရင္ေတာ့ လကၤာရည္ေက်ာ္ စာအုပ္ေတြကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီစကားလံုးေလာက္နဲ႔ေတာ့ မျပည့္စံုႏိုင္ဘူး။
***
Friday, August 12, 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
သူ႔စာ အတုိအရွည္ တစ္ပုဒ္မွကုိ မဖတ္ဖူးေသးတာ ရီတာေရ။ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ဆရာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပလုိ႔ ဆရာ့အေၾကာင္း ၾကားဖူးလုိက္တာ။
က်မကေတာ့ သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြ အျပစ္ကင္းတာကို ႀကိဳက္တယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း က်မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို သဘာဝက်က်ဆိုးသြမ္းေနတာထက္ လူေတြေလးစားအတုယူရတဲ႔ ဇာတ္ေကာင္းမ်ိဳးပဲ အလိုရွိတယ္။ ဒါဟာ စာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလာဘလို႔ ေျပာလည္း ရသလို ေစတနာလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ႀကိဳးၾကာ ေတာင္ပံခက္သံကို က်မ အရမ္းႀကီး မႏွစ္သက္ဘူး။ မေကာင္းလို႔မဟုတ္ပါ။ ခ်င္းေတာင္လတ္ျငိမ္းကို က်မ ဒီထက္ ပိုၿပီး ေမ်ွာ္လင့္ထားလို႔ပါ။ ဒီလိုဇာတ္ရုပ္ကိုေတာင္ သူရဲေကာင္း စရိုက္ဆန္တယ္ထင္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတာ့ က်မေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ႔ လတ္ၿငိမ္းက ပိုေဝးသြားလိမ့္မယ္။
လူတိုင္းမွာ သူ႕စံနဲ႔သူ သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႔သူပါပဲ။
ခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္အျပစ္ကင္းတာေတြ ဖတ္ရရင္ သေဘာမက်တတ္ေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲလည္း သိပ္မေရာက္ဘူး။
စာေရးသူက ဖန္တီး လုပ္ယူထားပံုေပါက္ေနရင္လည္း ဇာတ္ေကာင္ကို ခံစားလို႔မရေတာ့ဘူး။
လက္ေတြ႕နဲ႔ ေဝးကြာတာေတြေရးေနလည္း စိတ္ကူးယဉ္ခ်င္သူေတြအတြက္ ယဉ္လုိ႔သာ ေကာင္းတာ။ အဲဒါနဲ႔ လူကို၊ ေလာကႀကီးကို ေျပာင္းပစ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ အႏုပညာေျမာက္တယ္လို႔ေတာင္ ဆုိႏိုင္ခ်င္မွ ဆိုႏိုင္မယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူ ဘယ္လိုသေဘာထားထား ႀကိဳက္တဲ့လူက ႀကိဳက္တာ ရွာဖတ္ၿပီး၊ မႀကိဳက္တဲ့လူက ေက်ာ္သြားမွာပဲ။ သိပ္လည္း အေရးႀကီးလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ it's just IMOO.
အင္းးး သူအႀကိဳက္နဲ႔ သူပါပဲ။ က်မက ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ေျပာသလို ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကို ပံုတူကူးခ်တတ္လို႔ ထိန္းေနရတယ္။ က်မတို႔လို လူေတြက်ေတာ့ ဆရာတို႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြက role model ပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ကို ကူးတာကေတာ့ လူငယ္တိုင္းျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အနဲအမ်ားပဲကြာမွာေပါ့ေလ။ ဆရာရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြဆို က်မ အားက် ေလးစားရတဲ့ စရိုက္ေတြမ်ားတယ္။သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားပံုေတြ အေတြးအေခၚေတြ ethic ေတြက လက္ခံဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္ ေလးစားစရာလည္း ေကာင္းတယ္။ စာေပqualityကို အကဲျဖတ္တဲ့ အပိုင္းက ႀကည့္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္ပံု မေျပာလိုေပမယ့္ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ အထူးသျဖင့္ လူငယ္စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကေတာ့ ဆရာ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ အျပစ္ကင္းတာကို ေထာက္ခံခ်င္တယ္
ဆရာ အဂၤလိပ္လိုေတြကို အဂၤလိပ္လို ထည့္ေပးေစခ်င္ တယ္
ကြ်န္ေတာ္က ဆရာ၀န္မဟုတ္ေတာ့ ဲ့ဆရာေျပာခ်င္တဲ့အဂၤလိပ္စာေတြကို သိပ္နားမလည္လို႔ပါ
ဆရာ ေျပာခ်င္တဲ့ အဂၤလိပ္စာေတြကို အဂၤလိပ္လိုပါ ထည့္ေပးေစခ်င္ပါတယ္
Post a Comment