လြင့္ပါးေပ်ာက္႐ွ

http://www.blogger.com/www.current.com

ဟိုတုန္းကလို...

*
သူ႔ေက်ာျပင္ အစြန္းနားမွာ ပါးအပ္လို႔ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနခ်င္မိ...

ကန္ေရျပင္နဲ႔ ၀င္ေတာ့မယ့္ ေနမင္းကို အတူေငးရင္း သူ ရန္စလာေတာ့မွာကို ဟန္ေဆာင္ ရန္ျဖစ္ပစ္လိုက္ဖို႕ စကားလံုးေတြ ႀကိဳေရြးေနခ်င္မိ...

သူ႔ အျပဳအမူ တခ်ိဳ႕ကို နားမလည္ႏိုင္ရင္းကပဲ နားလည္ဟန္ေဆာင္ ခ်စ္စႏိုး ၿပံဳးရယ္ခ်င္မိ...

သူ႔ အက်င့္စ႐ိုက္ တခ်ိဳ႕ကို စိတ္ပူ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္ရင္းကပဲ (ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ပါဘဲ) ျပဳျပင္ သိမ္းသြင္းခ်င္မိ...

ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ စကားသံကို မ်က္လႊာခ် နားေထာင္ရင္း ျပန္လည္ ၀မ္းနည္းခ်င္မိ...

ကိုယ့္ကို ကန္႔လန္႔တိုက္ ေျပာတိုင္းမွာ သူေ႐ွ႕ဆက္လို႕မရေအာင္ကို ခြင့္လႊတ္ လိုက္ေလ်ာခ်င္မိ...

႐ံုးက ျပန္လာလာခ်င္း အေဆာတလ်င္ online ေပၚတက္မိတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ သူေျပာတတ္တဲ့ "ေရ အရင္ သြားေသာက္လိုက္ပါဦး" ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို ထိခိုက္ ၾကည္ႏူးစြာ နားေထာင္ခ်င္မိ...

စိတ္ေကာင္း၀င္ခ်ိန္တခ်ိဳ႕မွာ အားေပးတတ္တဲ့ စကားသံ ခပ္တိုးတိုးကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ခ်င္မိ...

အခ်ိန္တိုင္းလို ဆူပူေအာ္ဟစ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ေယာင္ယမ္း ေျခလွမ္းမွားခ်င္မိ...

ၿပံဳးရယ္ေခ်ာ့ေမာ့ စကားမဆိုခင္မွာပဲ ေျပေလ်ာ့ ခြင့္လႊတ္ခ်င္မိ...

အၿမဲ သူၿပံဳးေနက် ေလွာင္ၿပံဳးတစ္ခုေ႐ွ႕မွာပဲ ႐ွက္အမ္းစြာ ၿပံဳးရယ္ရင္း အ႐ံႈးေပးခ်င္မိ...

သူ အျမတ္တႏိုး စိုက္ပ်ိဳးတဲ့ သစ္ပင္ကေလးေတြကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ေပးခ်င္မိ...

သူ စိတ္ဓါတ္က်တိုင္း တမ္းတ စကားဆိုရာ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္မိ...

*
ဟိုး အရင္ကလို...

*
အို...အခုေတာ့... ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေလ
သူ႕ေမေမနားကို အသာသြားၿပီး
"သူ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပစမ္းပါ ေမေမရယ္" လို႔ ပံုျပင္႐ွည္ တစ္ပုဒ္လို မဆံုးတမ္း နားေထာင္ လြမ္းေမာခ်င္မိ...

*
(ဟိုးအေ၀းမွာ... မင္း ႐ွိသလား ခ်စ္သူရယ္... တလက္လက္လင္းတဲ့ ၾကယ္ကေလးဆီမွာေလ...)