Saturday, July 4, 2009

မိုင္သီ



မိုင္သီ


ကိုယ္ စင္ကာပူကို မေရာက္ခင္ ႏွစ္လေလာက္ အလုိမွာ ကိုယ့္အတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခု ႀကိဳၿပီး ေရာက္ႏွင့္တယ္။ အဲဒါ မိုင္သီ ပါ။

ေဖေဖ့ဆရာက ကိုယ္ေနဖို႔ ႀကိဳငွားေပးထားတဲ့ အိမ္မွာပဲ မိုင္သီ နဲ႔ စေတြ႕တယ္။
ခ်င္းေသြး ပါတဲ့ စစ္ကိုင္းက အညာသူေပါ့။ သူက ACCA တက္ေနတယ္။

ကိုယ္က လူကဲခတ္ေကာင္းတယ္ ေျပာရမလား။
စေတြ႕ၿပီး စကားေျပာၾကည့္တာနဲ႔ sense လုပ္လို႔ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္နဲ႔ ဓါတ္တည့္ မတည့္ ဆိုတာကို...

မိုင္သီနဲ႔ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ သိလာခဲ့ၿပီး သူေတြလို ကိုယ္တုိ႔ ရင္းႏွီး တြဲဖက္မိသြားတယ္။
သူက သိပ္႐ိုးသားတယ္။ ေအးေဆးေနတတ္တယ္။
(အဲဒါ မေကာင္းဘူး။ ႐ိုးသားၿပီဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စြာေပးႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တာ။
သူ႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ fighter လဲ ျဖစ္ဖူးတယ္။)

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ စြာလို႔၊ သူ ဘယ္ေလာက္ ေအးေဆးလည္းပဲ သူက ကိုယ့္ထက္ ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳတင္ေရာက္ေနခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မ႐ွိတဲ့ အရပ္ကို တေယာက္ထီးတည္း ထြက္လာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ မိုင္သီက အားကိုးအားထားရာလည္းျဖစ္၊ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲ ျပဳရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

MRT ကို ဘယ္လို စီးရတယ္ ဆုိတာ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူ၊

MRT ကဒ္ျပားကို ဘယ္လို Top Up လုပ္ရတယ္ဆိုတာ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူ၊

S'porean ေတြရဲ႕ English ကို ဘယ္လို နားေထာင္လုိ႔မွ မရေသးတဲ့ ကိုယ့္ကို NTUC မွာ ေစ်း၀ယ္ၿပီးလို႔ cashier မွာ ႐ွင္းၿပီဆိုရင္ သူတို႔ေမးတဲ့ member လား ဆုိတာကို no လို႔ ေျဖရတယ္ လို႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူ၊

ကိုယ့္ ပထမဦးဆံုး အင္တာဗ်ဴးကို (ကိုယ္ မေခၚရဘဲ သူကိုယ္တုိင္ စ ကမ္းလွမ္းၿပီး) အေဖာ္လိုက္ေပးခဲ့တဲ့သူ၊

ATM ကေန ေငြဘယ္လို လႊဲရတယ္၊ ေငြဘယ္လို ထည့္ရတယ္၊ ေငြဘယ္လို ထုတ္ရတယ္ ဆိုတာ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူ၊ ေငြဘယ္လို ထည့္ရလဲ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ ေမ့သြားၿပီ။ (iBanking က်ေတာ့ ကိုယ္က ျပန္သင္ေပးရတယ္)

အလုပ္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရေတာ့ ကိုယ္နဲ႔တူတူ ငိုေပးခဲ့တဲ့သူ၊

ကိုယ္စိတ္ဓါတ္က်တုိင္း "ရမွာ၊ အလုပ္က ရကို ရမွာ" လို႔ အားေပးခဲ့တဲ့သူ၊
(အဲဒီ စကားေလးဟာ ခုေန ျပန္စဉ္းစားေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္သလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ တကယ့္ အားေဆးပဲ။)

သူ စိတ္ေနက် ၁၀၈လံုး စိတ္ပုတီးကို အတင္းလာေပးၿပီး ကိုယ့္ကို ပုတီးမစိတ္ စိတ္ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးတဲ့သူ၊ (ကိုယ္သယ္လာတဲ့ ပုတီးက ၉ လံုး ပုတီး)၊

ေဖေဖဆံုးလုိ႔ ကိုယ္ျပန္ေတာ့... ေလယာဉ္ကြင္းကို ေရာက္မွ ကိုယ္ သူ႔ဆီ msg ပို႔ျဖစ္တယ္။
သူ အလုပ္လုပ္ေနရာကေန rest room ထဲသြားၿပီး ကိုယ့္ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္း ငိုေနခဲ့တယ္။

ေလာေလာဆယ္ ျပန္စဉ္းစားလို႔ မရတာေတြ ႐ွိေနေသးတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ သူ႐ွိေနလို႔သာ စင္ကာပူမွာ ကိုယ့္ပထမဆံုး ေန႔ရက္ေတြကို အလြယ္တကူ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာ။
သူသာ ႐ွိမေနဘူးဆုိရင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ စင္ကာပူ experience ဟာ အမ်ားႀကီး အခက္အခဲ ႐ွိမွာ ေသခ်ာတယ္။

တရက္ေပါ့...
သူက ေက်ာင္းကေနလား၊ part time အလုပ္ ကေနလားမသိဘူး ျပန္အလာ "သူျပန္လာၿပီ စိတ္ညစ္တယ္ အိမ္ကိုလြမ္းတယ္" လို႔ msg လွမ္းပို႔တယ္။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္လာႀကိဳမယ္ လို႔ ျပန္ပို႔ၿပီး တစ္႐ႉးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယူၿပီး ဆင္းသြားတယ္။

ေတြ႕ၿပီး စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာႏိုင္ဘူး လမ္းမွာ သူက မ်က္ရည္ေတြ က်လာတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လဲ သူ႔လက္ထဲကို တစ္႐ႉးစေတြ ထည့္ေပးရတယ္။ (ႀကိဳတင္ သိျမင္ စီမံႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းေပါ့ေလ)

ေနတဲ့ block နဲ႔ ႏွစ္ block ၊ သံုး block ေလာက္ျခားတဲ့ ပန္းၿခံေလးထဲမွာ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ တူတူထိုင္ၿပီး ငိုၾကတယ္။
ထပ္ေျပာပါရေစ။
သူသာ ႐ွိမေနဘူးဆုိရင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး စင္ကာပူ ေန႔ရက္ေတြဟာ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး အမ်ားႀကီး ခက္ခဲခဲ့မွာ ေသခ်ာတယ္။

ကိုယ္ stay ျပည့္ခါနီးထိ အလုပ္မရဘဲ သူလည္း မၾကာခင္ အိမ္ေျပာင္းဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။
တရက္ ကိုယ္ အလုပ္ေလွ်ာက္ေနရာကေန သူ႔ကို msg လွမ္းပို႔ၾကည့္ေတာ့ သူ Bishan မွာလို႔ ျပန္တယ္။ သူေျပာင္းမယ့္ အိမ္ကို သြားၾကည့္တာ။ ကိုယ္က "မင္း အိမ္သြားၾကည့္တာလား" ေမးေတာ့ "ဟုတ္တယ္" တဲ့။ "ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ေတာ့မွာေပါ့" လို႔ ဆုိေတာ့...သူ ဘာျပန္ခဲ့လဲ သိလား...

"together" တဲ့။

ကိုယ့္မွာ စိတ္ညစ္ေနတဲ့ ၾကားက မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ၿပီး၊ "I love you" လို႔ ျပန္လုိက္တယ္။

အဲဒါ ကိုယ္ stay မျပည့္ခင္ သံုးပတ္ေလာက္ အလိုေပါ့... လကုန္ရင္ သူ အိမ္ေျပာင္းမယ္... လကုန္ရင္ (အလုပ္မရရင္) ကိုယ္ အိမ္ျပန္ရမယ္...

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ Bishan အိမ္ကို တူတူေျပာင္းမယ္ ဆုိတာက တျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။
သႀကၤန္တရက္မွာ TP ကေန Bishan ကို ေနာက္တေခါက္ အိမ္တူတူ သြားၾကည့္ၾကေသးတယ္။ stay ျပည့္ဖို႔ ႏွစ္ပတ္အလိုမွာ... အလုပ္က ဘယ္မွာေနမွန္း မသိေသး... အဲဒီ အိမ္ခံ အစ္မကေတာင္ "သိပ္ခ်စ္ၾကတာပဲေနာ္" လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။

ၾကားထဲမွာ အင္တာဗ်ဴး ၃ ခုေလာက္ လာေသးတယ္။ အဲလိုလာတုိင္း သူက ေပ်ာ္႐ႊင္ၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားေပးခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ႏွစ္ပတ္အလိုေလာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီ။
သူနဲ႔တူတူ စီးတီးေဟာလ္ကို သြားၿပီး Air Ticket ကို book လုပ္လုိက္ၿပီ။
ေတာ္ၿပီ မိုင္သီ ကိုယ္ အိမ္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္...
ငိုလဲ မငိုခ်င္ေတာ့ ... ရီလဲ မရီခ်င္ေတာ့ ...
ကိုယ့္မွာ ကၽြန္ဇာတာ မပါဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ဒီလိုနဲ႔ ျပန္ရမွာ ဗုဒၶဟူးေန႔...
ေသာၾကာေန႔ေလာက္မွာ သူေျပာတယ္။

"ဘယ္သူေျပာလို႔ ရမွာလဲ မင္း ျပန္ရမယ္လို႔။"
"ဟင့္အင္း ကိုယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ပဲ ျပန္မွာပါ"
"
ကပ္ၿပီးမွ မရဘူး ေျပာႏိုင္လား"
"ေတာ္ပါေတာ့ ကိုယ္ ျပန္လာမွာပါ"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ႏွစ္ရက္ေတာင္ ၾကားထဲမွာ ႐ွိေနတာ"
"Spass တင္တာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာဦးမွာေလ ဆရာရဲ႕"
"မင္းကြာ ေျပာလို႔ မရပါဘူး"

ကိုယ္ ရီေနလိုက္တယ္။

စေန ၊ တနဂၤေႏြမွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမက တရားရိပ္သာမွာ ၂ ရက္ဆက္လား မသိဘူး အလႉလုပ္ေတာ့ သူ သြားကူရတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္း အေမက သူ႔သမီးနဲ႔ မိုင္သီနဲ႔ကို ကူေပးလို႔ မုန္႔ဖိုးေပးမွာဆိုေတာ့ ဒါလဲ အလုပ္ပဲေပါ့။ ညေတာင္ သူဟိုမွာပဲ အိပ္ရတယ္။

တနဂၤေႏြ ညက်ေတာ့ သူ အိမ္မွာ ျပန္အိပ္တယ္။
ကိုယ္က အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနလို႔။
ဘယ္ကိုလဲ သိလား... Khatib က ေရကန္ကို...
ဘုရား ႐ွိခိုးၿပီး အိပ္ေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္ေတြ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပဲ။ ဒီကေန မျပန္ရေလာက္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ တခ်က္ျဖစ္လုိက္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိ။ (မျပန္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္)

တနလၤာ မနက္...
စင္ကာပူ စေရာက္ကတည္းက Upside Down ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ ဘ၀ကို ေနာက္တႀကိမ္ Upside Down ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ တရက္ေပါ့။ (အဲဒီေတာ့မွ အတည့္ ျပန္ျဖစ္သြားတာ)
ဖုန္း call တခု ၀င္လာတယ္။ မတိုင္ခင္ ၁ ပတ္၊ ၁၀ ရက္ေလာက္ဆီက ကိုယ့္ကို ဗ်ဴးခဲ့တဲ့ အလုပ္ကပါ။
2nd Interview အတြက္လုိ႔ ေခၚတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ PP နဲ႔ Cert. ေတြ အားလံုး ယူလာပါတဲ့။
မိုင္သီသိေတာ့ သိပ္ကို အားရသြားပံုနဲ႔ "သြား၊ သြား ျမန္ျမန္သြား" ဆုိၿပီးေျပာတယ္။
ကိုယ္မသြားဘဲေနမွာ စိုးပံုမ်ိဳးနဲ႔။

႐ံုးကို ၁၀ နာရီေလာက္ေရာက္၊
ဘာမွ မဗ်ဴးဘဲ Online ကေန Spass တန္းတင္
တထိုင္တည္းမွာပဲ Approved ျဖစ္၊
Raffle Hospital မွာ Medical Check Up သြားလုပ္...

ဘ၀ဆိုတာ အဲဒီလိုလားဟင္ !!!
ကိုယ္ ေပ်ာ္လည္း မေပ်ာ္႐ႊင္ပါ။
ရီလည္း မရီခ်င္ပါ။
အတက္အက် အေျပာင္းအလဲေတြ ဆိုတာ ေဘးက ရပ္ၾကည့္မွသာ စိတ္လႈပ္႐ွားစရာ ေကာင္းတာ...
ႀကံဳေနရတဲ့သူအဖို႔ရာမွာ ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

မိုင္သီ့ကိုေတာ့ အရင္ဆံုး အေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။
ကိုယ့္မွာ ေက်းဇူး႐ွင္ေတြက ခပ္မ်ားမ်ားဆုိေတာ့ Raffle မွာ Check Up လုပ္တဲ့ထိ msg ေတြ ပို႔လုိ႔ မၿပီးေသး... ဆရာ၀န္ ေခၚတာ ပထမ မၾကားလို႔ (မၾကားဆို ကိုယ့္နာမည္ကို ဘယ္လို အသံထြက္ၿပီး ေခၚေနမွန္းမွ မသိတာ) ေနာက္မွ အေျပးအလႊားသြား
လက္ထဲက ဖုန္းက တတီတီနဲ႔
Pressure လဲ
ခ်ိန္ေရာ "မင္းမွာ hyper tension ႐ွိတယ္" ဆုိေတာ့ "
ဟမ္ ငါ့မွာ ဘယ္လိုလုပ္ အဲဒါ႐ွိမွာလဲ ေသြးေပါင္ေတာင္ ျပည့္ရဲ႕လား မသိဘူး" လို႔ ဆရာ၀န္ကို ျပန္ျငင္းမိေသး... (ခ်က္ခ်င္းပဲ ဇာတိကျပ)

"မင္း ငါေခၚေတာ့ ေျပးလာတာကိုး အဲဒါေၾကာင့္ေနမွာေပါ့" တဲ့...
အို Hyper Tension ေလာက္ကေတာ့ ေဆးမွတ္ခ်က္မွာ minor ဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္။
(ဘာျဖစ္လို႔ သိတာလဲ မေမးပါနဲ႔)

အဲဒီေန႔က မိုင္သီ အလုပ္မွာပဲ ညအိပ္ျပန္ပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ အဂၤါမနက္က်ေတာ့ ကိုယ္က MOM မွာ extension လုပ္ဖို႔အသြား
မုိင္သီက အလုပ္ကေန အျပန္ AMK Mrt မေရာက္ခင္ လမ္းခုလတ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး အက်ယ္ႀကီး ေအာ္မိၾကတယ္။

တကယ္ပဲ ကိုယ္တို႔ အစီအစဉ္ဆြဲထားသလို ေနာက္တရက္မွာ Bishan အိမ္ကို တူတူေျပာင္းလာႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေနရစ္ေတာ့ Ang Mo Kio...

*****
အလုပ္၀င္ၿပီးေတာ့လည္း မိုင္သီ ကိုယ့္ကို Bank Acct. တူတူလိုက္ဖြင့္ေပးတယ္။
ပထမဆံုး လမွာ Bank Acct. မွာ Alphabet တလံုးပိုသြားေတာ့
ရမယ့္လခက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မ၀င္လာ... ႐ံုးက cheque ေရးေပးတယ္ ... ၾကားမွာ ပိတ္ရက္ခံေနတာ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ပိုက္ဆံက မေရာက္...

ကိုယ့္မွာ ပိုက္ဆံ မ႐ွိတာ သိေတာ့ ေတာင္းစရာေတာင္ မလုိဘဲ ခ်က္ခ်င္း ပိုက္ဆံထုတ္ေပးတယ္။
ကိုယ္က မိုင္သီ့ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းဖို႔ ၀န္ေလးလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ခ်ိန္ေျပာေျပာ ရမွန္းသိလို႔ ေအးေဆးေနတာပါ။ အားလဲ မနာပါဘူး။ ႏွစ္ရက္ေနရင္ ကုိယ့္ဆီ ပိုက္ဆံ ၀င္လာမွာပဲ။

ကိုယ္ ျပန္ျမင္ေယာင္တုန္းပဲ။
ထမင္းစားၿပီး ကိုယ္ အခန္းထဲ ၀င္လာေတာ့ သူ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကေန ပိုက္ဆံ ၃၀ ထုတ္ေပးတာကို... ဒါေတာင္ သူလဲ ေက်ာင္းသားဆုိေတာ့ သူ႔မွာလဲ မ်ားမ်ား ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး...
(ကိုယ့္ကို မေတာင္းဘဲ ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္တစ္ေယာက္႐ွိေသးတယ္။ ေနာက္မွ သူ႔အေၾကာင္းေရးမယ္)

Bishan အိမ္ ျပန္အပ္ခါနီးေတာ့...သူေျပာတယ္။ "ကိုယ္ အလုပ္ရရင္ တူတူ ျပန္ေနၾကမယ္ေနာ္" တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္ ကိုယ္က အိပ္ရာေပၚမွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ "အင္း"
လို႔ပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္ ထင္တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူက သူ႔ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိတဲ့ Ang Mo Kio ကို ျပန္ေျပာင္းရၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ အလုပ္နဲ႔နီးရာ AJ ကို ေ႐ြ႕လာခဲ့တယ္။

*****
လာမယ့္ ဗုဒၶဟူးေန႔ သူ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္။
ဒီေန႔ပဲ ကိုယ္သူ႔အတြက္ ေလယာဉ္လက္မွတ္ booking လုပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ သူ ဒီေန႔ အလုပ္လုပ္ေနလို႔။
ျပန္လာျဖစ္မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ၾကာဦးမွာ...
ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ ဘယ္သူ သိမလဲ။

တကယ္ေတာ့ AMK အိမ္မွာ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အခန္းေဖာ္ေတြ အားလံုး စိတ္သေဘာထားေကာင္းၿပီး၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔တူတူ တခန္းတည္း ေနခဲ့တဲ့ programmer သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ nurse အစ္မ (အဲဒီ အစ္မက ေနာက္ပိုင္း Bishan ထိ အခန္းေဖာ္ ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္)။

ဒါေပမယ့္ တျခား အခန္းေဖာ္ေတြက သူတို႔ အလုပ္နဲ႔သူတို႔ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းပဲတက္တဲ့ မိုင္သီနဲ႔ အလုပ္႐ွာဆဲ ကိုယ္က တတြဲတြဲ အေဖာ္ျဖစ္ေနခဲ့တာ...

(Bishan အိမ္မွာ ႀကံဳခဲ့တဲ့ အခန္းေဖာ္ ညီမေလးေတြကေတာ့ ေျပာစရာ အထူးမ႐ွိ။ ခုထိ အျပင္မွာ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရင္ အလိုလုိ ျမဴးလာေရာ...ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္နဲ႔...)

မေန႔က Peninsula မွာ ညစာ တူတူ စားျဖစ္တယ္။
ကိုယ္တို႔ စေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ကို သတိရမိတယ္။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ ခဏတာ အခ်ိန္ေလးဆံုခဲ့ရေပမယ့္ ကိုယ့္ကံေကာင္းမႈေတြ အတြက္ အတူတူ ေပ်ာ္႐ႊင္ေပးခဲ့တဲ့သူ၊ ကိုယ့္ ကံဆိုးမႈေတြ အတြက္ အတူတူ ငိုေႂကြးေပးခဲ့တဲ့သူ...


ေတြ႕ဆံုႀကံဳကြဲပဲ ဘ၀မွာ...
ဒါေၾကာင့္လည္း ဉာဏ္ပညာႀကီးမားတဲ့ သူေတြက လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း ႐ွာၾကတာေနမွာ...
ကိုယ္လည္း႐ွာခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့...
လြမ္း...က်န္ရစ္ခဲ့မွာ အားနာလို႔...

*****


မေန႔ညေနက ႐ိုက္တဲ့ပံု... (ပဲခ်ည္းပဲ)



(ကိုယ့္ပံုကိုေတာ့ သည္းခံၾကပါ။ ႐ိုက္မယ္ မထင္ေသးလို႔ အိုက္တင္ မခံလုိက္ရဘူး။)


*****
သူမျပန္ခင္ ဒီ post ကို အၿပီးတင္ခ်င္လုိ႔ ဒီေန႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိတ္ထားတဲ့ dinner ကိုေတာင္ ဖ်က္လုိက္တယ္။

ဗုဒၶဟူးေန႔
သူျပန္မယ့္ အခ်ိန္ ႐ံုးကေန မွန္းၿပီး မ်က္ရည္လည္ေနေတာ့မယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ငိုမိမလား မသိဘူး။
ခုေတာင္ ကိုယ္ စာလံုးေတြ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

အရာရာတိုင္းအတြက္
မိုင္သီ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

*****
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ မပ်က္မကြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္။
ဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ ဆံုရေလာက္တဲ့ ကုသိုလ္ကံအေၾကာင္းေတြ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့လို႔။

19 comments:

ပုံရိပ္ said...

သူတပါး ႏုိင္ငံမွာ ေနရတဲ့ အခါဒီလုိ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကုိ ပုိပုိၿပီး သိလာတတ္ပါတယ္။

Yu Ya said...

ေတြ႔ဆံုၿခင္းဆိုတာ ခြဲခြာဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ ခြဲခြာၿခင္းဆိုတာ ၿပန္လည္ဆံုးစည္းဖို႔အတြက္ လမ္းစပါပဲ...

ေက်းဇူးတင္စြာၿဖင့္
yu ya

စူး said...

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ရဖိုံခက္တယ္.. ကံေကာင္းတာေပါ့..။

စိုင္းစိုင္းလား႐ွဳိး said...

သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ဟာ တန္ဖိုးက အင္မတန္ႀကီးျမင့္ပါတယ္ တိုင္းတာလို႔လည္ူ မရစေကာင္းပါဘူး။

ခင္မင္းေဇာ္ said...

အမ္မေလး...
ဖတ္ရင္း ကိုယ္က မ်က္ရည္က်ရတယ္ ရီတာ....
ခ်စ္စရာမိုင္သီေနာ္....

သက္ပိုင္သူ said...

ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အဲလို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္
သူက ကိုယ္ဘာလိုလည္း သူသိတယ္..
သူဘာလိုေနလည္း ကိုယ္သိတယ္..
ခက္တာ သူတိဳ႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့တယ္
ဒီပို႕စ္ေလး ဖတ္ၿပီး လြမ္းလိုက္တာ

သီဟသစ္ said...

ရီတာေရ
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းရတာ ကိုယ္တုိင္လည္းေကာင္းလုိ႔ေပါ့ေနာ္။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔အဲလုိ အားေပးေဖာ္ ဒီကုိလာဖုိ႔ အစအဆုံးလုပ္ေပးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းလည္း ခုဟုိျပန္ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔ကုိေတာင္ သတိရမိပါ့

ခင္မင္စြာျဖင့္
သီဟသစ္

Ree Noe Mann said...

မိုင္သီက ခ်စ္စရာေလးေနာ္ ရီတာ။

လာေနာက္သြားတယ္။

ရီနိုမာန္

Nanda said...

With delight for this heartwarming friendship and Mai The, let me share the following poem by Kelly.

Some Friends Are Forever

Sometimes in life,
you find a special friend:
someone who changes your life
by being a part of it.
Someone who makes you laugh
until you can't stop;
someone who makes you believe
that there really is
good in the world.
Someone who convinces you
that there is an unlocked door
just waiting for you to open it.
This is forever friendship...

When you're down,
and the world seems dark and empty,
your forever friends lifts you up in spirit
and make that dark and empty world
suddenly seem bright and full.
Your forever friend gets you through
the hard times, the sad times,
and the confused times.
If you turn and walk across,
your forever friend follows.
If you lose your way,
your forever friend holds your hand
and tells you that
everything is going to be okay.
And if you find such a friend,
you will feel happy and complete,
because you need not worry.
You have a forever friend for life,
and forever has no end.

~ Laurieann Kelly ~

ကိုလူေထြး said...

တဦးကေစတနာ တဦးကေမတၱာဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ရဲ႕...

တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုႏိုင္ၾကပါေစ...

းဝ)

Ko Boyz said...

သူငယ္ခ်င္းကံ ေကာင္းတယ္။

Steve Evergreen said...

စာေတြကမ်ားေတာ့မလည္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူကဘာလို႕ျပန္တာတဲ့လဲ။ စင္ကာပူက England ထက္ေတာင္ေပ်ာ္စရာေပါဦးမယ္ထင္ေနတာ

Rita said...

သူက ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ျပန္တာ။ စင္ကာပူမွာ စက္႐ုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ အလုပ္ မ႐ွာေတာ့ဘဲ ျပန္တာ။

Anonymous said...

သူငယ္ခ်င္းေကာင္းနဲ႔ဆံုရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ...။


sdl

Ko Boyz said...

ျမရဲ႕လ ကို ကိုရင္ေနာ္တို႔ဆီမွာ နားေထာင္ႏုိင္ၿပီဆိုတာ သတင္းလာေပးတာ
http://koyinnawkhinlaynge.blogspot.com/2009/07/blog-post.html

သက္ေဝ said...

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ျပန္တာ...
စင္ကာပူမွာ စက္႐ုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ အလုပ္ မ႐ွာေတာ့ဘဲ ျပန္တာ...
ျပတ္သားလိုက္တဲ့ မိုင္သီ...

သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစံုေစ့ေစ့ေရးတတ္တဲ့ ရီတာ...

ပုလုေကြး said...

မုိင္သီ အေၾကာင္းဖတ္ေနရင္း ဝမ္းနဲသလိုလိုရယ္...
ရီတာေရးတာ ေတာ္ေတာ္ ဖက္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်..က်ေတာ္ဆို ဒီလိုေရတက္မွာ မဟုတ္ဘူးရယ္...
သူက ျပန္မယ္ဆိုေတာ့လဲ ျပန္ေပါ့ကြယ္....စင္ကာပူ နဲ႔ ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ဘယ္အခ်ိန္ မဆို သြားလို႔ လာလို႔ ရေနတာပဲဟုတ္....

က်ေတာ့မွာလဲ မိုင္သီလို သယ္ရင္းေကာင္းရွိပါတယ္။ က်ေတာ္ႏွစ္ေယာက္က တစ္ခါတေလ အရမး္ခ်စ္ၾကပီး တစ္ခါတေလ မေခၚမေျပာၾကဖူးေလ။ က်ေတာ့ရဲ႕ စကာၤပူေရာက္စေန႔ရက္ေတြ ဟာ သူရဲ႕ ညႊန္ျပမႈ ေအာက္မွာ ရွိခဲတာေပါ့..သူ႔ကို တစ္ခါတေလ အရမ္းခင္ေပမဲ့ တစ္ခါတေလ ေသာက္ျမင္ကတ္တယ္...ဒီရက္ပိုင္းမွာ သူနဲ႔ က်ေတာ္ ရန္ျဖစ္ထားတယ္...။

ေနေဒးသစ္ said...

ေဖးမကူညီတတ္တဲ့ ..
စာနာနားလည္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးဆိုတာ
ရေတာင့္ရခဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို႕ ဆိုရမလား ..

အဲ့လို သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို အေလးအနက္ထားတတ္တာလည္း
စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာတရားကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ ေျပာရမလား ..

သူငယ္ခ်င္း မိုင္သီနဲ႕ အတူ
စစ္မွန္တည္တံ့တဲ့ တြဲလက္တစ္စံု ျမဲျမံခိုင္ခံ့ႏိုင္ပါေစ ..

ေနေဒးသစ္။

Nyan Lin said...

ဘာလိုလိုနဲ႔ မသိၿပန္သြားတာေတာင္ၾကာၿပီေနာ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ interview ကိုသူလိုက္ခဲ႔ေပးတာလည္း မေန႔ကလိုပဲ။ း)