Linkage (2)

ဒါန နဲ႔ နတ္ျပည္

ၿပီးခဲ့တဲ့ Linkage Post's Comment မွ အလႉခံမ်ား အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းသြားပါၿပီ။
အဲဒီ အလႉက အလုပ္မရခင္က လႉရမယ့္ ကိစၥပါ။
ခု အလုပ္ရၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ။
:)))

*****
ဒီေန႔က တျခား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ေရးဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ post နဲ႔ ဆက္ေတြးမိတာ တခ်ိဳ႕႐ွိျပန္ေရာ...

အလယ္တန္း ၆ တန္း၊ ၇ တန္းမွာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ျဖဴးမွာ။
၆ တန္းနဲ႔ ၇ တန္းေဆာင္က ေက်ာင္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္စြန္းနားမွာ။ ၾကည္ျပာေဆာင္ လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္မွာ႐ွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးတပါးဟာ ေက်ာင္းထဲက ျဖတ္ၿပီး ဆြမ္းခံႂကြတတ္ပါတယ္။
ကိုယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရင္ ပါလာတဲ့ မုန္႔ဖိုးတခ်ိဳ႕ကို လႉခဲ့ၾကဖူးတယ္။ တပတ္မွာ အနည္းဆံုး တရက္ေတာ့ ကိုယ္တို႔နဲ႔ ႀကံဳတတ္တယ္။

ကိုယ့္ဘ၀မွာ အႀကီးအက်ယ္ အလႉႀကီး မေပးဖူးေပမယ့္ မုန္႔ဖိုးထက္မကတဲ့ အလႉမ်ိဳးေတြေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ႐ွိလာခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ျပန္ေတြးလိုက္တုိင္းမွာ အဲဒီ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အဲဒီ ဘုန္းႀကီးကို သူငယ္ခ်င္းတစု ႀကံဳတိုင္း လႉခဲ့တဲ့ မုန္႔ဖိုး အလႉကို ပီတိနဲ႔ သတိအရမိဆံုးပဲ။ ေနာက္ပိုင္းလႉတဲ့ အလႉေတြကို ယွဉ္ႏိုင္တဲ့ အလႉလို႔လဲ ထင္မိတယ္။ "စိတ္သာ႐ွင္ေစာ ဘုရားေဟာ" လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။

ဘာပဲေျပာေျပာ ခုခ်ိန္ထက္ေတာ့ ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့၊ ေလာဘ ေမာဟနည္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ...။
ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးကိုယ္တိုင္က ၾကည္ညိဳႏွစ္လိုဖြယ္ အိေႁႏၵမ်ိဳး႐ွိေနတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး၊ သကၤန္းခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေပမယ့္ ေသေသသပ္သပ္႐ံုလို႔။ ကိုယ္တို႔ေတြက ၀တၳဳလႉၿပီး လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီလို႔ ရပ္ေနရင္၊ ဘုန္းႀကီးက ဆုေတြေပးပါတယ္။ တခါတခါ ဆုေပး ဆုယူအၿပီးမွာ လမ္းခြဲဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္ "ဒုကၡေတြ ဒုကၡေတြ" လို႔ ခပ္တိုးတိုး ဆိုတဲ့ သံေ၀ဂသံကို ၾကားရတတ္တယ္။

သတၱေလာကႀကီးမွာ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတာဟာ "ဒုကၡေတြ" လုိ႔ ဆုိခ်င္ဟန္ ႐ွိပါရဲ႕။

လိုအပ္လို႔ လႉရတဲ့ အလႉမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ႐ွိေနမွာပါပဲေလ။
ဘယ္ေလာက္တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံကို ေရာက္ျဖစ္လည္းပဲ လုိအပ္တဲ့ ေနရာေတြဆိုတာ ေတြ႕ေနရဦးမွာပါပဲ။
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ က ဘယ္သြားသြား ကိုယ္နဲ႔ အတူ ပါေနမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ နတ္ျပည္မွာေတာ့ အေတာ္ ခဲယဉ္းသတဲ့ ဆရာ။
ဗုဒၶဘာသာမွာက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စနစ္တက်၊ ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ ႐ွိတယ္ ဆုိၾကတယ္။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဆုိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္...
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဆုိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္...
ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဆိုတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္...

သူ႔ဆက္စပ္မႈနဲ႔သူ... သူ႔ဒီဂရီနဲ႔သူ စီစဉ္ၿပီးသားျဖစ္တယ္ လို႔ ဆုိတယ္။
ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ဆိုတာမွာလည္း ဒီလိုပဲတဲ့။
အနိမ့္ အျမင့္ ဒီဂရီ အလိုက္ စဉ္ထားတာ ဆုိေတာ့...
လုပ္ရ အလြယ္ကူဆံုး၊ အနိမ့္ဆံုးကေန စဉ္ထားတာေပါ့။

ေဆာက္တည္က်င့္ႀကံဖို႔ရာမွာ ဒါနထက္ သီလကခက္၊ သီလထက္ ဘာ၀နာခက္တယ္ မဟုတ္လား။
သဒၶါ၊ သီလ၊ ပညာ နဲ႔ တူမယ္ ထင္ပါတယ္။ သဒၶါနဲ႔ ဒါနက ဆက္စပ္တာကိုး။ အနိမ့္ဆံုး ဆုိေပမယ့္ အေျခခံအက်ဆံုး အေရးအပါဆံုး တစ္ထစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေလွကားထစ္မ်ားလို ေအာက္ဆံုးထစ္ ေက်ာ္တက္ရရင္ ကသိကေအာက္ အဆင္မေျပေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ ေတြးမိတယ္။

သဒၶါ႐ွိမွ ဒါနျပဳဖို႔ျဖစ္၊ အဲဒီကမွ ကၽြဲကူးေရပါ သီလေဆာက္တည္ဖို႔ျဖစ္၊ ေနာက္တဆင့္က်မွ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ...

နတ္ျပည္မွာေတာ့ ပထမတဆင့္က ျပဳတ္ေနၿပီ။ ေတာ္႐ံုဆို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ ဒီလမ္းစဉ္ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္ေတာ့မယ္။ (ကိုယ္လို လူမ်ိဳးဆိုရင္ ေျပာပါတယ္။) နတ္ျပည္ဆုိတဲ့ ေနရာဟာ ေတာ္ေတာ္ အေနအထိုင္တတ္မွ ျဖစ္မွာ။ ေမ့ေလ်ာ့ေပ်ာ္ပါးၿပီး နတ္စည္းစိမ္ခံစား ေနာက္ဘ၀ဆုိ ျပန္ျပဳတ္က်လာဖို႔က ပိုမ်ားတယ္။ (ေက်ာင္းတုန္းက roll ေတြ လုိေပါ့။ graph မ်ား ဆြဲလုိက္ရရင္ေတာ့ ေစာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ပဲ။)

ဒါေၾကာင့္လည္း "ျဗဟၼာ့ျပည္ တ၀င္း၀င္း၊ ၀က္စားက်င္း တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕" ဆုိတာ ျဖစ္လာတာေနမွာ။
သံသရာမ်ား တယ္ ေၾကာက္စရာေကာင္း။

*****
စကားခ်ပ္။ ။
အရိယာ မျဖစ္ေသးသူေတြ အတြက္ေတာ့ သံသရာဆိုတာမွာ ဘာ အာမခံခ်က္မွ ႐ွိတာမဟုတ္ေတာ့...
ေနာင္ဘ၀ ျမန္မာျပည္မွာပဲ လူျပန္ျဖစ္ရင္ ဟိုလူေတြနဲ႔ အမ်ိဳးမေတာ္ဘဲ မေနပါဘူး မေျပာႏိုင္ဘူး။
တို႔ေတာ့ ေၾကာက္ပ။

မွ်စ္ေၾကာ္က လူနဲ႔ သိပ္မသင့္ဘူး တဲ့။
ေလစာ ဆိုပဲ။ ဟုတ္လားေတာ့ မသိဘူး။
:)