ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ - ခင္ခင္ထူး

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ - ခင္ခင္ထူး

ဆရာမရဲ႕ အရင္ အညာဝတၳဳေတြကို ေသခ်ာ ဖတ္ထားဖူးၿပီး၊ ဒီစာအုပ္မွာ စာေရးဆရာ နာမည္သာ ထည့္မေရးထားဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဆရာမေရးထားတာလုိ႔ ထင္စရာမရွိေလာက္တဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးပါပဲ။ အညာဓေလ့ ရြာဓေလ့ေရးတုန္းကနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေရာ၊ အေရးအသားပါ ကြဲျပားတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။

'80 ပတ္ဝန္းက်င္ မႏၱေလးေဒသေကာလိပ္ကာလေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ (အဓိက ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပတ္သတ္မႈကိုေတာ့ သြယ္ဝိုက္ေကြ႕ပတ္ေရးထားတဲ့တိုင္ေအာင္) သြက္လက္ပြင့္လင္းၿပီး စြဲမက္စရာပါပဲ။ ျမင္းၿခံသူ ျမင္းၿခံသားတစ္စုကုိ အဓိက ထားၿပီး တျခား မန္းေလးနယ္တဝိုက္က ေက်ာင္းသား/သူ တကၠသုိလ္တက္ဖက္ေတြအေၾကာင္း ေရးထားတာ တကယ္က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ အညာသူ စာေရးဆရာမမ်ိဳးသာ တတ္ႏိုင္မယ့္ ကိစၥပါပဲ။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ သီရိေမရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကုိ ေရးသြားတာ အထူးသျဖင့္ သေဘာက်မိတယ္။

'90 ပတ္ဝန္းက်င္ သီရိေမ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ဇာတ္လမ္း တဆစ္ခ်ိဳးကေတာ့ အေတာ္ ေလးပင္တယ္။ ဇာတ္သိမ္းခါနီးမွာေတာ့ တခါျပန္ ဆြဲေဆာင္ျပန္တယ္။

ဒီဝတၳဳက ဆရာမတကယ္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ အညာတကၠသိုလ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း ဆုိတာအျပင္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကလည္း တကယ့္ဇာတ္လမ္းကုိ အေျခခံေရးတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကသာ ဖတ္ရမယ္ဆုိရင္ လက္ခံဖုိ႔ ခဲယဉ္းမယ့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပါပဲ။

'ေအာင္နဲ႔ ေမ' ကို ေအာင္ ဗမာျပည္က မထြက္ခင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျဖစ္သြားၿပီး၊ ေနာက္ ေအာင္ ဟုိကိုေရာက္မွ ဇာတ္လမ္းထဲကအတိုင္း ဆက္သြား၊ ေမလည္း ဗမာျပည္မွာ ဇာတ္လမ္းထဲကအတုိင္း ဆက္ျဖစ္ ပ်က္ ေျပာင္း လဲ၊ ေအာင့္ဘက္က အေျခအေနတခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့အခါက်မွ ဇာတ္လမ္းထဲကအတုိင္း က်န္တဲ့အပိုင္းေတြ ဒီတိုင္းဆက္သြား။ ဒါဆိုလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ေအာင္နဲ႔ ေမရဲ႕ ပတ္သတ္မႈကို တမင္ႀကီး ေကြ႕ထားသလုိ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" တုန္းက ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ေျပာင္းပစ္ခ်င္ခဲ့မိသလုိမ်ိဳး။

ဖတ္ေနတုန္းေရာ ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့ထိေရာ ေက်နပ္ေနမိတဲ့ စာတစ္အုပ္ပါပဲ။ အဲဒီေခတ္အခါက အညာတကၠသိုလ္တစ္ခုအေၾကာင္း တစိတ္တပိုင္းမွတ္တမ္းဆုိတာနဲ႔တင္ ဆရာမခင္ခင္ထူး ဒီဝတၳဳကို ေရးျဖစ္တာ ေက်နပ္စရာေကာင္းေနၿပီ။

***
စာအုပ္ၿပီးေတာ့ စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ facebook မွာ 'ပန္းၾကာ...' ႐ိုက္ကြင္းပံုေတြ သြားၾကည့္မိတယ္။ သီရိေမ ကို သက္မြန္ျမင့္ မွန္းသိေပမယ့္၊ ေအာင္ ေနရာမွာ ဘယ္သူဆုိတာကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ႏိုင္းႏိုင္း ဆုိေတာ့ နည္းနည္း စိတ္ညစ္မိတယ္။ ေအာင္ နဲ႔ ႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ မလုိက္ဘူး။ နန္းညီ က ေအာင္နဲ႔ ႏိုင္းႏိုင္း တူတာရွိတယ္။ ေအးေအးသက္သာ မ်က္ႏွာထား လို႔ ဆုိေပမယ့္ ကိုယ္က် မႀကိဳက္လို႔လားမသိ၊ အသက္မပါတဲ့ မ်က္ႏွာထားလို႔ပဲ ထင္မိတယ္။

ေအာင္ရဲ႕ ႏူးညံ့ရွင္သန္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးမ်ိဳး၊ ျမန္မာစာေပနဲ႔ အႏုပညာကို ခ်စ္ခင္လိုက္စားတဲ့ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ိဳး၊ သူ႕ဘဝမွန္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္လြန္းတယ္ မဆုိသာေပမယ့္ လွစ္ျပရခက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ဘဝထဲက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လက္ခံသိမ္းဆည္းခဲ့ရတဲ့ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳး ျမန္မာျပည္က ဘယ္ အမ်ိဳးသားသ႐ုပ္ေဆာင္ဆီမွာမ်ား ရွိႏိုင္မွာပါလိမ့္။

ေမ ေနရာမွာ သက္မြန္ျမင့္ ဆုိတာေတာ့ သိပ္ မွန္းမရဘူး။ သူ႕႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ေလးကိုေတာ့ စေပၚစကတည္းက ႀကိဳက္မိတယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္ပိုင္းေတာ့ မၾကည့္မိေတာ့ မသိဘူး။ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာအတိအက်က ေယဘုယ်အညာသူေတြနဲ႔ မတူဘူး ဆုိရင္ေတာင္ သူ႕မ်က္ႏွာရဲ႕ သြင္ျပင္ေရာင္ဝါကေတာ့ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရဲရင့္တတ္တဲ့ ျမင္းၿခံသူကေလးနဲ႔ ကြာျခားမယ္ မထင္မိဘူး။

႐ိုက္ကြင္းပံုေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသူဘဝ အဝတ္အစားေလးေတြၾကည့္ရတာေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လုိမွေတာ့ '80 ပတ္ဝန္းက်င္ မန္းေလးမွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ဆရာမခင္ခင္ထူးတုိ႔ရဲ႕ အညာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဝတ္စားဆင္ယဉ္မႈမ်ိဳး ထပ္တူ မျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာကားေတြအေနနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလး ဂ႐ုစိုက္ဝတ္စားထားမွန္း သိသာတယ္။ အညာပံုစံ ခ်ည္ထည္ထမီကေလးေတြနဲ႔။

စင္ေရာ္ေမာင္ေမာင္ကိုေတာ့ အညာနဲ႔ ရွမ္းျပည္ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ႈခင္းလွလွ ႐ိုက္ခ်က္ေကာင္းေကာင္း ၾကည့္ရမယ္ဆုိတာကလြဲလို႔ မလြမ္းေလာက္ဘူး ထင္မိတယ္။ ေတာ္ၾကာ မဆီမဆိုင္ ေပၚလစီေတြပါ ေကာက္ထည့္ခ်င္ ထည့္ေနဦးမလားေတာင္ စိတ္ပူမိတယ္။

***
from facebook -

Me : ညက အၿပီး ဖတ္လုိက္တယ္။ အႏွစ္ 20 ဆိုတာေတာ့ ဆရာမရယ္ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ေလာက္ကသာ ဖတ္ရရင္ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

P: ဘာစာအုပ္

Me: ခင္ခင္ထူး ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ ေပါက္။ 80 ဝန္းက်င္ မန္းေလးတကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္း။ သူေရးေနက် အညာဝတၳဳေတြနဲ႔ အေတာ္ကြဲျပားတယ္။

NN: ပန္းၾကာဝတ္မႈံ

Me: စကားမစပ္ "လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား" (THE CLASS) ဖတ္ရတာ အေတာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္။ ဘာမွေျပာစရာမရွိ။ တစ္ခုပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ကို ယွဉ္တြဲၿပီး မခံစားရဘူး။ သူတုိ႔အေၾကာင္းဖတ္ရတာ တကၠသိုလ္ ကပ္ၿပီး ပါမလာဘူး။

ေနာက္ပိုင္း ေငြရတုပြဲမွာလည္း တကၠသုိလ္ကို သူတုိ႔နဲ႔ အတူတူ လိုက္မလြမ္းဘူး။ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ငယ္ငယ္တုန္းကအတိတ္ ဆုိတာေလးေတြေတာ့ လိုက္လြမ္းလုိ႔ရတယ္။ ေခါင္းစဉ္နဲ႔ ဇာတ္ကို ခ်ိတ္ဆက္လုိ႔ကို မရတာ။

ကိုယ္နဲ႔မရင္းႏွီးတဲ့ တကၠသိုလ္အသိုင္းအဝိုင္းမို႔လုိ႔ ေျပာရင္ ရေပမယ့္... စာေရးဆရာကလည္း တကၠသိုလ္ဘဝကိုထက္ ဇာတ္ေကာင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘဝကို အထူးျပဳေရးလုိ႔လား မသိဘူး။ စိတ္ထင္တာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ တေခါက္ေလာက္ ျပန္ဖတ္ဦးမယ္။ ၂ ဗားရွင္းလံုးကို။

ပန္းၾကာဝတ္မႈန္ ကေတာ့ အားလံုးပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာ အေဆာင္ေရာ လူေတြေရာ ဘဝေတြေရာ။

ဆရာမခင္ခင္ထူးက သူ႕ဝတၳဳကို 'လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ...' လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပါတယ္ ဆုိလို႔...

P: မနွစ္က ဖတ္ျပီးး..ေမ့ေန.

AC: မအိမ္ကံ ေကာ ဘတ္ျပီးပလား ထူးျခားတာပဲ ပန္းၾကာ ေတာ့ပိုုၾကိဳက္တယ္ ဇာတ္ကေတာ့ ေအးတယ္ ေအာင့္ ကိုုလဲ အားမရဘူး မင္းသမီးကိုုေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့

NN: မအိမ္ကံ ဖတ္လက္စ.. မိုက္တယ္..မသိတာေတြ မ်ားႀကီး သိရ.. ေတာ့ဓေလ့ ျမန္မာဓေလ့ blah blah blah ေပါ့ဗ်ာ

AC: တခါတခါ ေတာ မွာ ကေလးေတြ ကိုု ေက်ာင္းဆရာ သြားလုုပ္ခ်င္တယ္

Me: မအိမ္ကံကို မဂၢဇင္းမွာပါတုန္းက နဲနဲေတာ့ ဖတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္ခ်င္တာနဲ႔ အခန္းဆက္ မဖတ္ေတာ့တာ။ ပန္းၾကာက အဲဒီအရင္ဟာေတြနဲ႔ အေတာ္ကိုကြဲတယ္။ ဇာတ္ကေတာ့ ေအးသလားမေမးနဲ႔ ေရခဲတုံး။ အဲလုိဇာတ္မ်ိဳး တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ ဖတ္ခ်င္ေနတုန္းမွာမုိ႔ အရသာခံလုိ႔ရတာ။

အညာသူေတြကို အညာသူနဲ႔တူေအာင္ ေရးႏိုင္တယ္။ စိတ္မွန္းနဲ႔ထင္ၾကတဲ့ ေခါက္႐ိုးက်ိဳး အညာသူဇာတ္႐ုပ္မဟုတ္ဘူး။ ေအာင့္ကို ဟင္းရည္တိုက္ခိုင္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးက အဲဒါ (အဲဒီဝတၳဳထဲက သီရိေမ လို စိတ္ႏွလံုးမ်ိဳးနဲ႔) တကယ့္ အညာသူမွ လုပ္ႏိုင္မယ့္ ေရးႏိုင္မယ့္ အကြက္ပဲ။ BRAVO!

P: ပန္းၾကာ ဇာတ္လမ္း နဲနဲ စေပးၾကည့္ပါ

Me: မန္းေလးတကၠသုိလ္မွာ ေတြ႕ၾကတဲ့ ျမင္းၿခံသူေလးနဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားရဲ႕ ေျမး ေယာက္်ားေလး ဇာတ္လမ္းေလ ေပါက္။

AC: တကၠသိုုလ္ေနာက္ခံ ဝတၳဳေတြမွာေတာ့ ဂ်ီေဟာသူ ကိုုလဲၾကိဳက္တာပဲ ေနာက္ ဇဝန ရဲ႕ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသား သူ႔ေတာ့ သိပ္ခံစားလိုု႔ မရ ေခတ္ကြာလိုု႔လား မသိ

AP: ေအာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ သီးသန္႔သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပဲ လူတိုင္းက တစြတ္စြတ္ ေခၚေနရင္ အင္မတန္ မုန္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ နာမည္ .. ( ထံုးစံ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး ... )

ZMS: ဖတ္မယ္ဖတ္မယ္နဲ႔ မဖတ္ရေသးတဲ့ စာတစ္အုပ္ပဲ။ ေရကန္သာ ၾကာတုိင္းေအးကုိေတာ့ မွာျဖစ္ၿပီး အဲဒါ က်န္သြားတယ္။ တကၠသုိလ္ေနာက္ခံမုိ႔ စိတ္၀င္စားတာလည္း ပါတယ္။ ကိုယ့္အျမင္ေတာ့ ... “လြမ္းေမာရေသာ....” ေခါင္းစဥ္ထက္စာရင္ မူရင္း “The Class" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပုိခ်ိတ္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ တကၠသုိလ္အေၾကာင္းထက္ The Class ေအာက္က ေက်ာင္းသားတစ္စုရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကုိ ေရးဖြဲ႕ထားတယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။ (I like this comment!)

***
Me: ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ညေတြ ဖတ္တုန္းက ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ထည့္သြားတာ ၫႊတ္ႏူးစရာလုိ႔ မထင္မိဘူး (ဂ်ဴးကို အဲဒီကစလုိ႔ ခံစားမႈနဲ႔ ႀကိဳက္မရေတာ့တာ)။ ခု "ပန္းၾကာဝတ္မႈံ" မွာ ကဗ်ာေတြ ညႇပ္ထည့္သြားေတာ့ ၫႊတ္ႏူးစရာပဲ။ တမူကြဲတဲ့ စာအုပ္။ ခင္ခင္ထူး ေနာက္တစ္ေယာက္လိုလုိပဲ။

AP: ဟုတ္ပ ၾကည္ေအးေတြလည္း အကုန္... ။ တစ္ခုရွိတာက ပါလ္ကလီးတို႔ ဖရီဒါခါလို တို႔ထက္စာရင္ ၾကည္ေအးတို႔ ေဇာ္ဂ်ီတို႔က ကိုယ္နဲ႔ ပိုရင္းတာပါမယ္ .. ၊ ေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာမွာေတာင္ တစ္ပုဒ္က်န္ခဲ့တယ္ ဒုၾကိမ္မို႔ ျပန္ထည့္ရင္ေတာ့ မသိ .. ။

Me: အဲဒါလည္းတစ္ေၾကာင္း။ ၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြေပၚ ခံစားလို႔ ရတာ မရတာလည္း တစ္ေၾကာင္း (ထင္တယ္)။ အမ်ားအားျဖင့္ ကဗ်ာလည္း လွ်မ္းဖတ္ပစ္မိတတ္တယ္။

NN: ေနသန္ကို ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ သေဘာက်ၿပီး.. ေအာင့္ကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္

KoBoyz: ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ ဂ်ဴးအျမင္ေတြ တူေနလုိ႔ အ့ဲဝတၳဳ (ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ညေတြ) ကို သေဘာက်တာ။

Me: ဝတၳဳကို ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာ အျမင္တူတာ မတူတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး ကိုဘ။ ဘယ္စာအုပ္မဆို ကိုယ့္အတြက္ အဓိကက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္နဲ႔ အဲဒါကို သ႐ုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ အေရးအသား။

KoBoyz: ဟုတ္ဖူး။ ပန္းခ်ီအျမင္ကိုေျပာတာ။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျခင္းစီကို ခံစားမိတာျခင္း ထပ္တူနီးပါး က်တယ္ေျပာတာ။

Me: အင္းေလ အဲဒါကို ေျပာတာပဲ။ ပန္းခ်ီမွ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွ၊ တျခားအယူအဆမွမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာ။ ဘယ္သူပဲ ေရးေရး စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ၿပီး အဲဒီစာအုပ္ထဲ ပါတဲ့ အယူအဆ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အျမင္တူ မတူနဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ကို စြဲလမ္းတာ မစြဲလမ္းတာနဲ႔ မဆုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ။

ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ခံစားလုိ႔မရဘူးဆုိရင္ အယူအဆ အခ်က္အလက္ေတြ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သိလည္း မစြဲေတာ့ဘူး။ အဲဒါကို ေျပာတာ။ ဂ်ဴး ေနာက္ပိုင္းစာအုပ္ေတြ အခ်က္အလက္ေတြ ေကာင္းသားပဲ။ ဝတၳဳလုပ္မေရးဘဲ ေဆာင္းပါးသာဆုိ သိပ္ႀကိဳက္မွာ။

ND: မွတ္မိသေလာက္ အသက္ၾကီးမွ ဂ်ဴး၀တ္ထုေတြကုိ တစ္အုပ္မွာ မဖတ္ဖူးဘူး။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဖတ္မိမယ္ထင္တယ္။ :D ဆရာမေဟာတာေတာ႔ နားေထာင္ဖူးပါရဲ႔။ ဆရာမခင္ခင္ထူးကုိ မအိမ္ကံ ထဲမွာ စကားေျပာေတြဆုိရင္ တဲ႔ ဆုိတဲ႔ေနရာမွာ သဲ႔။ ရွိတယ္ ဆုိရင္ ရွိသယ္။ တ အစား သ ကုိသုံးေတာ႔ ပထမေတာ႔ သတ္ပုံမွားတယ္ထင္ေနတာ။ :D

AC: ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မ ရဲ႕ ည နဲ႔ဂ်ဴး ကိုု စသိတာ အရင္က ဂ်ဴး နာမည္ၾကားေနသားပဲ ေကာက္ဘတ္ဖိုု႔ ကိုု စိတ္မပါခဲ့ဘူး ခ်စ္သူေရးတဲ့ညက်မွ ပထမဆံုုး ကိုုယ့္ကိုု ဆြဲေဆာင္တာ စာအုုပ္အျပင္အဆင္ စာရြက္ အသား ေနာက္ ပန္းခ်ီကားေတြကိုုယ္နဲ႔ပိုုနီးကပ္လိုု႔လားေတာ့မသိ ပိုုၾကိဳက္မိတယ္ ေနာက္ အေနာက္တိုုင္းဆန္လိုု႔ၾကိဳက္တာလဲပါမယ္ ဥပမာ အေရွ႕ ျမိဳ႕ ရိုုး ကိုု ၾကိဳက္သလိုုမ်ိဳၚ အဲ့းီ နွစ္ အုုပ္ကေတာ့ ဘာသာျပန္မဟုုတ္တဲ့ ကိုုယ့္ ေအာ္တိုုင္းမ္းေဖးဘရိတ္စ္ေတြပဲ

ညြတ္နူးစရာ ဆိုုတာ ရိုုမန္တစ္ တာ ကိုုေျပာတာလား။ ဆြတ္ပံ်႕ ၾကည္နူးတာနဲ႔ တူလား။

Me: အဲလုိဆန္ဆန္ေပါ့။ အဓိကကေတာ့ အဲဒါ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ခံစားလုိ႔ရလို႔ျဖစ္တာ။ ကဗ်ာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီေၾကာင့္ အခ်က္အလက္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ေျပာတာပါ။

***