Friday, July 23, 2010

ဆင့္ပြား အေတြးမ်ား

ဆင့္ပြား အေတြးမ်ား

ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေျပာတာေတြ ႐ိုက္တင္ရင္း၊ ေရာက္လာတဲ့ comment နည္းနည္းကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ စဉ္းစားမိတာေတြပါ။

ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း

ေဒါက္တာသန္းထြန္းအေၾကာင္းကို ဟိုမွာဖတ္မိ ဒီမွာဖတ္မိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို သိေနၿပီး သူ႕စာေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဖတ္မိခဲ့ဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ရီစရာပဲ။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္ကို စဖတ္ဖူးတာ ဒီတေခါက္ February အိမ္ျပန္ေတာ့မွ။ အဲဒါ ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္ပါ။

အဲဒီစာအုပ္ကို 2008 ေလာက္တည္းက စက္ထဲကို ebook ခ်ထားေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။

အိမ္မွာ စာအုပ္ေတြ႕လို႔ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔လည္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္မိတဲ့ အပိုင္းေတြ ႐ွိတယ္။ ဟာသေျမာက္တာေတြ ပါလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာက်လြန္းလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြ ဖတ္ရတာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ျပန္ဖတ္ေနရသလိုပဲ ေျပာရင္ မႏႈိင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ။ တခါတခါ သူ႕အေတြး ကိုယ့္အေတြး၊ သူ႕စံ ကိုယ့္စံ ေတြ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ တူေနတာ ေတြ႕ရင္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ လံုးဝမွ မတူတာ႐ွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါ သူ႕အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။

လိုရင္းကို ေျပာရရင္ အင္မတန္ကို သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။

***
ကိုေမာင္ေလးရဲ႕ မွတ္ခ်က္

ကိုေမာင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခုတေလာ စာေရးခ်င္စိတ္ကို ေပ်ာက္ေနလို႔ စာအုပ္ထဲက စာေတြ အလကားေနအလကား ႐ိုက္တင္ေနတာ။ ကိုေမာင္ေလး မွတ္ခ်က္ေရးသြားတာ ဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြေပၚလာတယ္။

သူက သူလိုလူ စာအုပ္အေပၚ ခံစားရတာနဲ႔ ငါေျပာခ်င္သမွ်... စာအုပ္အေပၚ ခံစားရတာကို ယွဉ္ေျပာသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စံေတြ ေပတံေတြ မတူၾကဘူးလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ တခုခုကို ႀကိဳက္တာခ်င္း တူရင္ေတာင္မွ ႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း အခ်က္အလက္က ကြာေနျပန္ေရာ။ မႀကိဳက္တာခ်င္း တူရင္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ မႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း အခ်က္အလက္က ကြာေနႏိုင္ျပန္တယ္။

ပဲျပဳတ္ နံျပား

ဥပမာ - ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းမွာပဲ ပဲျပဳတ္နံျပားနဲ႔ ပတ္သတ္တာ တင္ခဲ့ပါတယ္။
အမွန္ကို ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စ႐ိုက္သဘာဝက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံထဲမွာ အက်ံဳးဝင္တယ္။ ဒါ ေယဘုယ်ေျပာတာ။ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာလိုက္တာ။ အဲဒီလို ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္တဲ့ထဲမွာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ဆိုတာေတြ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈဆိုတာေတြ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားဆုိတာေတြ နည္းဗ်ဴဟာေတြ မဟာဗ်ဴဟာေတြကို ခ်န္ထားခဲ့မယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒါေတြက ေခါင္းစဉ္သပ္သပ္ ေျပာရမယ့္ ကိစၥ။

ေယာက္်ားမွန္ရင္ ေျပာရဲ ဆုိရဲ လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲ ခံရဲ မလိုအပ္ဘဲအားမနာတတ္ ပြင့္လင္း ျပတ္သား တိုက္႐ိုက္ ဒဲ့ဒိုးက် အဲလို ျဖစ္ေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႀကိဳက္တယ္။

ႀကံဳလို႔ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ႀကိဳက္ေနတဲ့လူအေၾကာင္း အေကာင္းေတြ ေျပာမိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ ဒါကေတာ့ နင္ႀကိဳက္တဲ့သူကိုး ေကာင္းတယ္ပဲ နင္ထင္မွာေပါ့ တဲ့။ ကိုယ္က ျပန္ေျပာရတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္ေနလို႔ ေကာင္းတယ္ထင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကို ေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ ႀကိဳက္တာ လို႔။ တကယ္လည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္က ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆမိမွသာ ႀကိဳက္တာ။

ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနလို႔ ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြ သူ႕မွာ ႐ွိေနလို႔ ႀကိဳက္တာ။ Hero ပို႔စ္မွာ ေရးထည့္သြားတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းကိုလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္တယ္။ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ အစကေတာ့ နံျပား မႀကိဳက္ဘူး ေျပာၿပီးေတာ့လို႔ မေတြးပါနဲ႔။ နံျပားကိစၥ ကိုယ္ သိပ္မစြဲ။ ေခါင္းထဲသိပ္မ႐ွိ လို႔ပဲ ေရးခဲ့တာ။ မႀကိဳက္ လို႔ မေရးခဲ့ဘူး။ ထားပါေတာ့ အဲဒီ စကားႏွစ္ခြန္းကို ကိုယ္ႀကိဳက္တာခ်င္း အတူတူမွာ ကြာတာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။

၁) ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာ ျပ႒ာန္းတာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ကိစၥကို ဖတ္ၿပီး သူ ဘယ္လုိလူဆုိတာကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း နားလည္ရတယ္။ ဒီစကားေျပာလို႔ ဒီစကားေၾကာင့္မို႔လို႔ သူ႕ကို ႀကိဳက္တယ္။

၂) သူ ဘယ္လိုလူဆိုတာကို နားလည္ၿပီးသားမို႔ သူေျပာတဲ့ ပဲျပဳတ္ နံျပားကို ကိုယ္ ႀကိဳက္မိတယ္။

ထပ္ေျပာရရင္ (၁) စကားကိုေျပာလို႔ သူ႕ကို ႏွစ္ၿခိဳက္မိတယ္။ ကိုယ္ႏွစ္ၿခိဳက္မိတဲ့သူက ေျပာလို႔မို႔ (၂) စကားကို ႀကိဳက္မိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီစကားႏွစ္ရပ္အေပၚ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေလးနက္ပံုခ်င္းက ကြာတယ္။ တစ္ခုက လူကို ျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ စကားျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကိုေတာ့ လူကသာ ျပ႒ာန္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ စကားပဲ။

ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တဲ့ မိန္းမလုပ္စာထုိင္စားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ဇနီးကို မနက္က် ငပိရည္နဲ႔ သခြားသီးေလး တို႔ခ်င္လိုက္တာ လို႔ ေျပာတာၾကားရင္ ေအာ္ သူ႕မွာ အလုပ္မ႐ွိ႐ွာလို႔ အလုိက္တသိနဲ႔ ငပိရည္ပဲ ပူဆာ႐ွာတယ္ေလ လို႔ ဘယ္သူက ၾကည္ညိဳမွာလဲ။ ဒီလူ႕ႏွယ္ လက္ေၾကာမတင္းဘူး၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တာေတာင္ ငပိရည္ ကိုယ့္ဘာသာ ထ မေဖ်ာ္ႏုိင္ဘူးပဲ ထင္မွာေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္စားတာမွာ ႏွိမ္ခ်တာ ႐ိုးသားတာ ေရာင့္ရဲတာ ႐ိုးရာကို ခ်စ္တာနဲ႔လည္း ဘာမွ မဆုိင္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ိုးသားမွန္း ေရာင့္ရဲမွန္း ပကာသန မ႐ွိမွန္း သိထားၿပီးသားမို႔လို႔သာ သူေျပာတဲ့စကား ပဲျပဳတ္နံျပားမွာ ဒီအရိပ္ထင္ေနတာကို ၾကားသိရသူက ခံစားလို႔ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္ နံျပားစကားက လူကို မျပ႒ာန္းဘူး။ လူကသာ ဒီစကားကို ျပ႒ာန္းသြားတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဒါ ကိုယ့္အေနအထားနဲ႔ ကိုယ့္႐ႈေထာင့္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာတာပါ။ တျခားလူေတြ ဘယ္သို႔ ဘယ္ပံု ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မတူလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တူရမယ္လို႔လည္း မဆိုလိုဘူး။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ အားလံုး အတူတူခ်ည္းပဲဆုိ ပ်င္းစရာႀကီး။

ဆိုလိုရင္းက လူကို ျပ႒ာန္းႏိုင္တယ္လုိ႔ ကိုယ္ယူဆတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ လူကသာ ျပ႒ာန္းတယ္လုိ႔ ကိုယ္ယူဆတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေပၚ ကိုယ့္တန္ဖိုးထားမႈက မတူႏိုင္ဘူး ဆုိတာပါ။

(စာႂကြင္း။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ ငပိရည္လြမ္းတာ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႔ လုိ႔ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မထင္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကလည္း ကိုးရီးယားကားေတြၾကည့္ရင္း ပဲေခါက္ဆြဲေတြ႕ရင္ သြားစားပစ္လုိက္ခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား)

***
သူလိုလူ နဲ႔ ငါေျပာခ်င္သမွ်...

တကယ္ေတာ့ သူလိုလူနဲ႔ ငါေျပာခ်င္သမွ်... ကို ေရးဖို႔ဟာ ပဲျပဳတ္နံျပားနဲ႔တင္ ႐ွည္သြားတယ္။

သူလုိလူ စာအုပ္ကို ဘာေၾကာင့္ မႀကိဳက္သလဲဆိုတာ ကိုေပါ ဘေလာ့က comment page မွာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ကို အေသအခ်ာ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ တကယ္က တေယာက္မကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေသအခ်ာ အက်ယ္တဝင့္ ျပန္ေျပာျပလိုက္မိတာက တစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔။ ကိုေမာင္ေလးက ဒီစာအုပ္မွာ စာေရးသူက ခင္ပြန္းသည္ကို ပိုပိုသာသာေရးထားတယ္လုိ႔ ခံစားရပံုေပၚတယ္။

အဲဒီစာအုပ္ကို ကိုယ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာေရးသူအေၾကာင္း စာေရးသူနဲ႔ အထဲကဇာတ္ေကာင္ ပတ္သတ္မႈအေၾကာင္း ေခါင္းထဲ သိပ္မေရာက္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ။ အဲဒီ သူလိုလူ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က ကိုယ္ႏွစ္ၿခိဳက္ ခံစားလို႔ရတဲ့ စ႐ိုက္မ်ိဳး လံုးဝ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ဇာတ္လမ္းတပုဒ္အေနနဲ႔ပဲ ဖတ္ၿပီး ခံစားလုိ႔ မရခဲ့တာ။


အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ကိုယ္က ေယာက္်ားမွန္ရင္ အဲဒီလိုမွ ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳး႐ွိေတာ့ သူလိုလူက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ခံစားလို႔မရတာ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္တုိင္က စာေရးေနမိေတာ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီဆိုရင္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကိုပဲ အရင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီအခါ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ သူ႕စ႐ိုက္ဟာ တခုခုေခ်ာ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဒီဇာတ္ေကာင္ကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ၿပီး ခံစားလုိ႔ မရခဲ့ဘူး။

ႀကံဳလုိ႔ ခုေရးရင္းနဲ႔ ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတာ ေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္သူ႕မွ ကိုယ့္အာေဘာ္ေတြ သြတ္သြင္းေပးခ်င္စိတ္မ႐ွိ လို႔ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုပဲ စဉ္းစားမိတာ။ ကိုယ့္ေမာင္ေတြထဲမွာ ဒီလုိ မိန္းကေလးေတြေ႐ွ႕မို႔ အိမ္သာ မဝင္တာလို၊ အလြန္အကၽြံ အားနာတတ္တာမ်ိဳးလုိ ပါလာရင္ ကိုယ္ေတာ့ အသည္းတယားယားနဲ႔ ျပဳျပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိႏိုင္တယ္ ဆုိတာပဲ။

ကိုေမာင္ေလး ထင္သလို ပိုပိုသာသာဆုိတာကေတာ့ ကိုယ့္အျမင္ေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ဘာလုိ႔ဆို ဒီစာေရးတဲ့အခ်ိန္က သူတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္ ဆက္စပ္ခဲ့ဖူးသူေတြလည္း အမ်ားအျပား ႐ွိေနဦးမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္တာကိုး။ ကိုယ့္ခင္ပြန္းမို႔၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားသူမို႔၊ စာေရးလည္းေကာင္းသူမို႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးအေနနဲ႔ တင္ၿပီးေရးမိတာမ်ိဳး တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ႐ွိရင္လည္း ႐ွိႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ႐ွိႏိုင္တဲ့ အဂတိပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုပိုသာသာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ယူဆမိပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကို သူ႕စာေတြထက္ လူကို ပိုစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ စာေရးသူကို ယံုတာေရာ၊ ေရးခဲ့တဲ့ ေခတ္အေနအထားေၾကာင့္ေရာ မဟုတ္ဘဲေတာ့ အပိုပါမယ္ မထင္ဘူး။

ေနာက္ ငါေျပာခ်င္သမွ်...
အဲဒီ စာအုပ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူ႕အယူအဆ၊ သူ႕အျမင္ေတြကို သေဘာက်လိုက္တာ ႏွစ္ၿခိဳက္လိုက္တာနဲ႔ပဲ အစအဆံုး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဇြန္က ငါ နာမ္စားေတြအေၾကာင္းကို ေရးသြားပါတယ္။ ငါ နာမ္စားေတြကို ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ မေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ စာတပုဒ္ ဖတ္တဲ့အခါ နာမ္စားက ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ အဓိက က်တဲ့ေနရာမွာ မ႐ွိပါဘူး။

ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ ဒီစာအုပ္ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းအရ ပထမအႀကိမ္ 2001 ေမလ ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးအသက္ ၇၈ ႏွစ္ေလာက္မွာ။ စာေရးၿပီးခ်ိန္ 1999 စက္တင္ဘာ ဆုိေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္စပ္ခဲ့သူေတြ ႐ွိေနႏိုင္တုန္းပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာေတြ အတိအလင္း ထည့္ေရးခဲ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီစာအုပ္မွာလည္း ပိုပိုသာသာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္မိတယ္။ ကိုယ့္အထင္အျမင္ မွန္တယ္လို႔ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။

***
စကားလံုးေတြ


ေနာက္တခုက စကားလံုးေတြ...
ဒီ post ကို ႐ိုက္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ေဒါက္တာသန္းထြန္း (၄) မွာ comment ေတြ ဝင္လာပါတယ္။ ခုေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ အက်ံဳးဝင္ေနျပန္တယ္။

သိပ္မၾကာခင္ကပဲ မမKOM စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ ဟိုတေလာက ဘေလာ့ဂါတေယာက္က သူ႕ဘေလာ့မွာ... "ကိစၥတစ္ခုမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ သူ႕ထက္သာသူ ႐ွိမယ္မထင္" ဆိုတဲ့ လူခ်စ္လူခင္မ်ားေစတဲ့ ဂါထာ႐ြတ္သြားတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေျပာတာပါ။ စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ သူေျပာတာလည္း မွန္မွာပါ၊ သူေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း သူေတာ္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ အဲလိုထုတ္ေျပာတာေတာ့ ခ်ဉ္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ ေလက်ယ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိလုိ႔ က်ယ္တာပဲေလ လို႔ ေျပာပါတယ္။

စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းေျပာတာ မလြန္ပါဘူး။ ေျပာတဲ့လူရဲ႕ အေၾကာင္းကို သူက မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ေျပာရတာလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းနဲ႔ ရာဇဝင္ကို သူ မသိဘူး။ ဒီေတာ့ သူက ေျပာတဲ့လူကို ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ေနတဲ့သူ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမႊန္းတင္ေနတဲ့သူ လို႔ အဲလိုပဲ ျမင္မွာပဲ။ ကိုယ္လည္း အေၾကာင္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္က ခုလိုေျပာတာ ၾကားလိုက္ရရင္ အဲလိုပဲ ထင္မွာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းသိေနၿပီးသားလူက ေျပာေတာ့ အဲဒီစကား ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ အဲဒါ သူ ေလက်ယ္ၿပီး ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး၊ သူလုပ္ခ်င္တာတစ္ခုကို သူ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကိဳးစားလာၿပီးမွ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရလုိက္ႏိုင္လို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနတာပါ လို႔။ ဒါက ကိုယ္ ခံစားမိသလို ေျပာတာပါ။

ေျပာခ်င္တာက ၾကားလိုက္ ဖတ္လိုက္ သိလုိက္တဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ေဆာင္ေနေသးတဲ့ တျခားေသာအဓိပၸါယ္ေတြ ႐ွိေနႏိုင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ စကားလံုးတခ်ိဳ႕မွာ တုိက္႐ိုက္အနက္တင္ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီ့ထက္ မကတာေတြ ႐ွိေနႏိုင္ေသးတယ္။

***
အေၾကာင္းအရာေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ယဉ္ေက်းတာတို႔ ႐ိုင္းစိုင္းတာတို႔ မၾကားဝ့ံ မနာသာတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ထားၾကတဲ့ စံေတြ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြမ်ား လုိရင္းက ဘာမွန္းမသိဘဲ သိပ္႐ွည္သြားၿပီ။

ေဒါက္တာသန္းထြန္းမွာ ကြန္မန္႔လာေရးၾကတဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္ကို အိမ္ကေန ဒီသယ္လာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကြင္းေတြခတ္ထားၿပီး ပို႔စ္မွာ ကိုယ့္ အထင္အျမင္ မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ေရးဖို႔လို႔ ရည္႐ြယ္တာ။ တကယ္တမ္း တင္ျဖစ္ေတာ့ မွတ္ခ်က္ ေရးမထည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ ဒီတိုင္းပဲ တင္လိုက္မိတယ္။

***

16 comments:

ZT said...

ေဒါက္တာ သန္းထြန္း ေျပာခဲ့သမွ် စကားထဲမွာ Controversial အျဖစ္ဆံုး စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ဘုရားရွင္က မဇၹိမ ေဒသကေန ဖယ္ခြာျပီး ဘယ္ကိုမွ မၾကြဖူးဘူးတဲ့။ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားသမိုင္း၊ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားသမိုင္း၊ ေရႊစက္ေတာ္ ဘုရားသမိုင္း ေတြနဲ႕ ေျပာင္းျပန္ၾကီး ဆန္႕က်င္ေနတယ္။

ေမာင္ ေလး said...

ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ခ်က္ကိုဖတ္ျပီး ေျပာခ်င္တာေတြ ေပၚလာ
တယ္ဆိုလို့ ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္...
မရီတာေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားမိ
တယ္..။သူ့ အေနနဲ့ သူ့ ေယာက်ၤား အေျကာင္း ပိုပိုသာသာ
ေရးခဲ့ ရင္ ဝိုင္းျပီး ေဝဖန္ျကမွာ ပဲလို့ပါ..။ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္
ခံစားခ်က္ကိုလည္း အဲဒီ အေတြးေလာက္နဲ့ ေဖ်ာက္လို့မရ
တာလဲ အမွန္ပဲခင္ဗ်။(ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ခံစားခ်က္ကို
ဦးစားေပးလြန္းတာလဲပါမယ္ထင္တယ္..)
ေနာက္တခုက လူတစ္ေယာက္
အရမ္းေတာ္၊အရမ္းေကာင္းေနျပီဆိုရင္၊ဒါမွမဟုတ္ လူ
အမ်ားက အဲဒီလို လက္ခံထားျကျပီဆိုရင္ အဲဒီ လူကို
ေဝဖန္ဖို့၊အဲဒီလူေကာင္းေျကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ
ကို ေဝဖန္ဖို့ နည္းနည္းလက္တြန့္ တက္ျကသလားလို့..။
အထူးသျဖင့္ အဲဒီလူဟာ ဒီေလာကျကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူး
ဆိုရင္ေပါ့..။(ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ယူဆခ်က္၊မွားခ်င္မွား၊
မွန္ခ်င္လည္း မွန္လိမ့္မယ္..)
ေနာက္...ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေျကာင္းကို ျကေတာ့
ဆရာျကီးဟာ သူ့ကိုယ္သူ တမင္ လူ့ဂြစာျကီး ပံုစံမ်ိုး
ျဖစ္ေအာင္ ပံုေဖာ္ယူတယ္ထင္လို့..။ဆိုလိုတာက
ဆရာျကီး အေနနဲ့ တခ်ို့ စကားေတြကို စိတ္ထဲမရွိ
ေပမယ့္ တမင္ဂြေျပာခဲ့ တယ္ထင္လို့ ။တခ်ို့လူေတြ
ရွိတယ္ေလဗ်ာ...၊တမင္ကို သူမ်ားနဲ့ မတူေအာင္ (ဘာ
ခံယူခ်က္မွမရွိပဲနဲ့ )ေျပာတာ၊လုပ္တာမ်ိုး..။အဲဒီလို့ထင္
လို့ပါ။ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ ေျပာတဲ့ စကားေတြကိုေတာ့
ဘယ္တုန္းကမွ အဲလိုမထင္ခဲ့ဘူး..။ေနာက္တခု ေျပာခ်င္
တာက အခုေျပာမိတာေတြက သူတို့ရဲ့စာေတြကို ဖတ္ျပီး
ခံစားမိတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ေျပာတာပဲျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်။
လူေတြကို ေဝဖန္တာမဟုတ္ပါ။(ေတာ္ျကာ မင္းက ဒီ
လူေတြကိုေဝဖန္ရေအာင္ ဘာလဲ၊ညာလဲ၊ဘယ္ေလာက္
ေတာင္ သိ၊တတ္ေန လို့လဲ..ဆိုျပီး ဝိုင္းျပီးသမ ျကရင္
ဒုကၡ)၊မရီတာ ျကိုက္ျခင္း၊မျကိုက္ျခင္း ကေတာ့ ဘာမွ
ေျပာစရာမရွိပါ။မရီတာ ေျပာတဲ့ ျကိုက္တာျခင္း၊မျကိုက္
တာျခင္း တူေနရင္ေတာင္ စံထားတဲ့ အခ်က္ေတြ မတူဘူး ဆိုတာ အဟုတ္ပဲ..။

:P said...

ေဒါက္တာသန္းထြန္းျပန္ရိုက္တင္တာထက္ ဒီစာကိုေသခ်ာပိုဖတ္သြားတယ္။(ဟိုဟာက စာအုပ္မွာလိုက္ျပီမို႔လုိ႔ :P)

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ၾသခ်သြားတယ္။ ခုပို႕စ္ကို မဖတ္ခင္ထိ သခင္သန္းထြန္းနဲ႕ ေရာေနတာ၊ ခု ရီတာက စာအုပ္ျပီးတဲ့ခုႏွစ္ေတြ ေရးမွ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ( ရွက္ရွက္ျဖင့္ ဝန္ခံျခင္း) ၊ ေရွ႔က ျပန္ရိုက္တင္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကိုလည္း အေပၚယံ ရွပ္ဖတ္တာေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။(စာအုပ္ကိုင္ဖတ္ရင္ သိျပီးသားဆို အရသာမရွိမွာစိုးလို႕၊ ဖတ္ကလည္း ဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ရွပ္ဖတ္တာ)
ကလ်ာက ဆရာႀကီးေဆာင္းပါးေတြအရင္က ဖတ္ျဖစ္တယ္။

Rita said...

@ေမာင္ေလး
ကိုေမာင္ေလး မွတ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ေရးမိတာ သူလိုလူနဲ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္း ကိစၥတင္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိစၥက ဆက္စပ္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ေရးမိတာပါ။

ေမာင္ ေလး said...

ဟုတ္ မရီတာ..ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားစပ္မိလို့ေျပာတာပါခင္ဗ်

Nanda said...

I notice you have become quite moderate in this post in presenting your view on your personal likes and dislikes.

To tell the truth, I found your presentation in your old post about Bogyoke's personal memo to his wife a bit disturbing, thinking that you just wanted to distinguish yourself from a widely accepted view without taking into account Bogyoke's position at that time and his honesty.
Maybe it was because of your presentation that you usually put personal rebukes in the posts which are sometimes nothing to do with the posts, but just an outlet for your grudges against your foes. Such things degrades your posts which otherwise would be nice ones with your breakthrough views.

By the way, I am not so sure whether Buddha hadn't traveled outside Mizzima territory. Sayar Win Pe's once said that his father, Shwe Pyi U Ba Tin (correct me if wrong), was once requested by guardian committee of a pagoda in Mandalay to write the history of Pagoda stating that it was built thanks to the revered King ALaung Si Thu Min. The request was turned down.

Dr. Than Htun was in deed a typical scholar, unrivaled among Burmese academia in his specialty. No doubt his life was devoted to his study. Please continue posting his remarkable quotes. He held bitter contempt for hypocrites. One good example was Dr Ma Tin Win, who was being rewarded with harsh critics of U Than Htun for untrue ( I should say nonfactual) historic writings :).

ဇြန္မိုးစက္ said...

ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ သိေနတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး... ရီတာ့လုိလူမ်ိဳးက ေဒါက္တာသန္းထြန္းကုိ ႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်လိမ့္မယ္ဆုိတာ။ း)

အရင္ပုိ႔စ္ ဖတ္လုိက္တုန္းက “ငါ” နာမ္စားကုိ သတိျပဳမိတယ္။ ေစာေစာက ဒုတိယပုိ႔စ္မွာ လုံး၀သတိမထားမိသေလာက္ျဖစ္သြားတယ္။

ကုိယ္လည္းပဲ သူလုိလူထဲက ေယာက်ာ္းဇာတ္ေကာင္စရုိက္ကုိ အားမရဘူး။

Rita said...

@Nanda

နဲနဲပ်င္းေနလို႔ ၿပီးေတာ့ ႐ံုးမွာေရာက္ေနလို႔ ေသခ်ာ မဖတ္ရေသးဘူး။ လွ်ပ္ ဖတ္လိုက္မိသမွ်ထဲက နဲနဲပဲ ျပန္ထားပါဦးမယ္။ လုိတာ႐ွိရင္ ေနာက္မွ။

ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္ကို တင္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ အပိုင္းေတြပဲ ျဖတ္တင္ခဲ့တာ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေအာက္မွာ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္ လုိ႔ ထည့္ေရးခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတုန္း ႐ိုက္တင္ေနမိတာပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ebook ႐ွိပါတယ္။ ကိုယ္တုိင္လည္း ebook ဖြင့္ၿပီး ႐ိုက္ခဲ့တာပါပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိစၥကေတာ့ အထူးေျပာစရာ မ႐ွိပါ။ ကိုယ့္အျမင္ကို အတိအလင္း ေရးျပၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အျငင္းပြားစရာလို႔ ျမင္ရင္ ျမင္တဲ့သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဘယ္လုိမွ အေတြးမတူႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္က ကိုယ္ျမင္တဲ့ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ့ အေနအထားကို ယွဉ္ျပတာပါပဲ။ ဒါကိုမွ မတူလုိ႔ မတူရေကာင္းလားလာရင္ လာတဲ့သူက ျငင္းခ်င္လို႔ေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ျငင္းၾကစို႔ မေခၚပါ။

ဒါေပမဲ့ မွန္တာကို ဝန္ခံရရင္ ကိုယ္ဒါမ်ိဳး ႐ိုက္တင္လိုက္တာနဲ႔ လာေတာ့မယ္လို႔ေတာ့ ႀကိဳတြက္မိတယ္။ ဘာလို႔ဆုိေတာ့ ျဖစ္ေနက်ေတြကိုး။ ေတာထဲဝင္တဲ့ မုဆိုးက သားေကာင္ရဲ႕အနံ႔ကို အာ႐ံုခံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္ (မေသခ်ာပါ)။ ဒီလိုပဲ စာေရးေနတဲ့လူလည္း ဘာေရးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္မႈေတြရမယ္ဆိုတာကို အာ႐ံုခံမိေနတာပါပဲ။ ကိုယ္က အခ်က္အလက္တစ္ခုကို ဒါပဲ ဆုိၿပီး တုံးတိတိ ထုတ္ျပလုိက္ရင္ေတာ့ အဲဒါ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ အျငင္းပြားခ်င္လုိ႔ လုပ္တာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာ ကိုယ့္အယူအဆအတြက္ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအခ်က္ အျပည့္အစံုကိုပါ ေရးတင္ခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ သူ႕အေတြးဒီလိုပါလား၊ သူဒီလိုယူဆပါလားလို႔ လက္မခံခ်င္ဘဲ ငါေတြးတာမွ အမွန္ ဒါႀကီးက မွားေနတယ္ ငါတုိ႔ကို ကန္႔လန္႔တိုက္ခ်င္လို႔ ယူဆၿပီး လာေထာက္ခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္ေတာ့ ျငင္းစရာ ရသြားမွာပဲ။ ကိုယ့္လာေျပာရင္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ဘက္က အခ်က္အလက္ကို ထုတ္ျပရမွာပဲ။ အဲဒီအခါက် ကိုယ္က ဇြတ္ျငင္းတယ္ျဖစ္ေရာ။ ျငင္းတယ္ဆုိတာ ကိုယ္သာလွ်င္ အမွန္လို႔ စြတ္တင္ေနမွ ျငင္းတယ္ေခၚတာ။ ကိုယ္က ဘယ္လုိ ယူဆတယ္လို႔ပဲ ေျပာေနသေ႐ြ႕ (တနည္း) သူမ်ား အယူအဆကို တုိက္ခိုက္မေနသေရြ႕ ျငင္းတယ္ မေခၚဘူး။ ေနရာတကာေတာ့ မတူႏိုင္ဘူး။ မတူတာေတြ႕ရင္ မတူတဲ့အတုိင္း ထားႏိုင္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာေတာ့ လာျငင္းတဲ့သူ မ႐ွိပါဘူး။ နံျပားႀကိဳက္တယ္လာေျပာတဲ့ မေ႐ႊစင္နဲ႔ မျမတ္ႏိုးကလည္း သူတို႔ႀကိဳက္တယ္လို႔ပဲ လာေျပာတာ။ ကိုယ္မွားတယ္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ကိုေပါ ဘေလာ့မွာေတာ့ ဒီကိစၥ စီးရီးယပ္စ္ ျဖစ္ေနသူ ပါတယ္။ ခု ကိုနႏၵကိုယ္တုိင္က ဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ိုးသားမႈကုိ ဘာညာ ဘာညာ... ေရးထားျပန္တယ္။ ကိုယ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႐ိုးသားတာကို အျမင္တမ်ိဳးနဲ႔ ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႐ိုးသားတာကို သိၿပီးျဖစ္လုိ႔သာ ဒီအရိပ္က ဒီစကားမွာ လာထင္တာ လို႔ ေျပာခဲ့တာ။ ဒီစကားတခြန္းနဲ႔ကေတာ့ သူ႐ိုးသားပါတယ္လို႔ ျပ႒ာန္းမေပးႏိုင္ဘူးဆိုခဲ့တာ။ ဒါ ကိုယ့္ အျမင္သက္သက္ပါပဲ။ ဒီတိုင္း တူရမယ္လည္း မဆုိလို။

ဒီလိုပဲ နံျပားႀကိဳက္တဲ့လူေတြကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳလုိ႔ ေရးထားတာလဲ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္ ထည့္ေရးထားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနႏွစ္ရပ္က စကားႏွစ္ခြန္းကို ယွဉ္ျပၿပီး ကိုယ့္အေတြးကို ေျပာထားတာကိုမွ ငါတို႔နဲ႔ မတူရေကာင္းလား ဆုိတာေတြက လာျငင္းလို႔ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ အယူအဆကိုပဲ ဆက္ၿပီး ဆုပ္ကိုင္ ရပ္တည္ရင္ ကိုယ္ကပဲ ျငင္းခ်င္တဲ့သူ၊ ကိုယ္ကပဲ အမ်ားကို ကန္႔လန္႔တိုက္တဲ့သူ ျဖစ္ေရာ... =)

အဲဒါ ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလား။

နံျပားနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာ ကိစၥ၊ ဂ်င္နရယ္ေအာင္ဆန္းဆုိတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ တျခားႏိုင္ငံက လူငယ္တေယာက္ကို အဲဒီစကားႏွစ္ခြန္းခ်ည္းသက္သက္ ယွဉ္ေျပာၿပီး (ဆိုလိုတာက ဘယ္လုိလူက ဒီစကားေတြေျပာတယ္ဆိုတာကို မေျပာဘဲ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုသက္သက္ကိုပဲ ေျပာၿပီး) ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ေဝဖန္ပါ လို႔ ေဝဖန္ခိုင္းၾကည့္ရင္ ဘယ္စကားက လူကို ျပ႒ာန္းႏိုင္သလဲ၊ ဘယ္စကားက လူကို မျပ႒ာန္းႏိုင္ဘူးလဲဆိုတာ ႐ွင္းသြားမွာပဲ ထင္တယ္။

Nanda said...

Correction: please read "critics" in the last sentence of previous comment as " criticism".

Also, I missed to clarify that your view in this post washed away all my uneasy feeling for the old post.
In deed, Bogyoke's two quotes of in questions are not comparable to each other because one quote is related to his political conscience representing a broad national interest, and one is his personal matter only.

My friendly suggestion finally: please exercise maximum restraint to minimize rebukes and sarcasm when putting your personal comments in the posts.

Rita said...

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒါပဲ။

တစ္ခုက ဘာ ျဖစ္လို႔၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘာ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကိုပဲ။ ကိုနႏၵ ေျပာတာ ဟုတ္ပါတယ္။ တခုက personal တခုက political. ကိုယ္ေျပာလိုရင္းကလည္း ဒါပါပဲ။

ဒါကို မ်ိဳးမတူလို႔ ယွဉ္လို႔ ရ မရ ဆိုတာကေတာ့ matter of opinion ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ယွဉ္မိပါတယ္။ ယွဉ္ၾကည့္လို႔လည္း ကိုယ့္အတြက္ မတူတာဟာ မတူဘူးလို႔ ထြက္လာတာပါ။ ခု ကိစၥကလည္း ဒါကိုယွဉ္လို႔ ဆိုၿပီး ျဖစ္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာနဲ႔ယွဉ္ရင္ ဘာက ပိုၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္ မျဖစ္ ဆုိတာပါ။

ဒါကိုမွ အဲလို ေျပာရေကာင္းလား။ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ ဟိုဟာကမွ ဒီဟာထက္ပိုလို႔ ဒီလိုလူကို ျမင့္တက္သြားေစတာကြ လို႔ လာတာကေတာ့ (ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္) ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့... အင္း... ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပါပဲ။ ဒါ မတူတာကို မတူတဲ့အတိုင္းမထားလိုက္ႏိုင္တဲ့ ထံုးစံႀကီးလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါ ကိုနႏၵကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဘေလာ့မွာလဲ ဒါမ်ိဳး လာမေရးၾကပါဘူး။ ကိုေပါဆီမွာ ေတြ႕ရလုိ႔ ဆက္စပ္ေရးမိတာ။

friendly suggestion အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထံုပါရမီဆုိတာလည္း ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲသားပဲ။ =)

ႀကိဳးစားပါမယ္လို႔လည္း အလြယ္ မေျပာလုိဘူး။ ႀကိဳးစားရမယ့္ ကိစၥေတြဆုိ ပ်င္းလြန္းလို႔ပါ။ ပံုျပင္တပုဒ္ပဲ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ၾကားဖူးၿပီးသား ျဖစ္ခ်င္လဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

စာမဖတ္တတ္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က မိန္းမျဖစ္သူနဲ႔ စကားမ်ားၿပီး အိမ္ကေန တျခားၿမိဳ႕ ထြက္လာတယ္။ ရက္နဲနဲၾကာေတာ့ မိန္းမက စာေရးၿပီး ျပန္ခဲ့ဖို႔ ေခၚပါတယ္။ ႐ွင္ျပန္လာခဲ့ပါ။ အိမ္မွာလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ဆုိၿပီး...

အဲဒါ သူက စာမဖတ္တတ္ေတာ့ သူမ်ားကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ႕ကို စာဖတ္ျပတဲ့လူကိုယ္တိုင္က မိန္းမနဲ႔ ျပႆနာတက္ထားတဲ့လူဆိုလား... ထားပါေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့လူ... ဆုိေတာ့ အဲဒီလူက စာကို ေဒါသသံနဲ႔ ဖတ္ျပလုိက္တယ္။ ရွင္ ျပန္လာခဲ့ပါ.... blah blah

ဒီေတာ့ ဟ ဒီမိန္းမ ေလသံက မာလွခ်ည္လားဆုိၿပီး မျပန္ဘဲ ဆက္ေနတယ္တဲ့။ ေနာက္ရက္နဲနဲၾကာျပန္ေတာ့ မိန္းမဆီက ျပန္ေခၚတဲ့စာ ထပ္လာျပန္ေရာ။ သူလည္း တျခားလူကို အကူအညီ ေတာင္းၿပီး ဖတ္ခိုင္းျပန္ေရာ... ဒီတခါေတာ့ စိတ္လက္ ခ်မ္းသာေနတဲ့လူကို သြားဖတ္ခိုင္းမိေတာ့... ဟိုလူက ေျပေျပလည္လည္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာနဲ႔ ႐ွင္ျပန္လာခဲ့ပါ... blah blah ကို ဖတ္ျပတယ္။

ဒီေတာ့မွ မိန္းမကို စိတ္ဆုိးၿပီး ဆင္းလာတဲ့လူက "ဒီမိန္းမ ခုမွပဲ ေလသံေပ်ာ့သြားတယ္" ဆိုၿပီး အထုပ္ျပင္ၿပီး ျပန္သြားပါေရာတဲ့။

Sonata Cantata said...

ပို႔စ္နဲ႔ေတာ့ မသက္ဆိုင္ပါ။ (ZT ရဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ စပ္ၿပီး) ေတာင္ေပါက္ဆရာေတာ္ကလည္း “ဗုဒၶသာသနိကပဌ၀ီ၀င္က်မ္း” မွာ နမၼဒါျမစ္တို႔ သစၥဗႏၶကေတာင္တို႔ဟာ မဇၩိမေဒသရဲ့ အေနာက္ေတာင္ဘက္ အိႏၵိယျပည္ထဲ မွာပဲရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မင္းဘူးနယ္တစ္ေလွ်ာက္ကို သူနာပရႏၲတိုင္းလို႔ အဂတိလိုက္ၿပီး ေရးသားေနၾကတာကို သတိျပဳသင့္တယ္လို႔လည္း ေဖာ္ျပထားဖူးပါတယ္။
-ဧရာ

Rita said...

@ Ko ZT, အစ္ကိုဧရာ

ကိုဇက္တီ ခဏ ခ်န္ထားခဲ့မိတာ။ အဲဒီအခ်က္ေတာ့ မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာတယ္ဆုိေတာ့ အေထာက္အထားကေတာ့ အခိုင္အမာ ပါမယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဘုရားသမိုင္းေတြေတာ့ ႀကံဳရင္ေတာင္ မဖတ္မိတာ မ်ားတယ္ =). ေဒါက္တာသန္းထြန္းစကား ငွားသံုးရရင္ က်ားႀကီး ဝက္ႀကီး ငွက္ႀကီး ႐ႉးပ်ံႀကီး ဆုိတာမ်ိဳးေတြလို႔ပဲ ယူဆမိပါတယ္။

အဂတိလိုက္ၿပီး ေရးတယ္ဆိုလို႔ ... ငါေျပာခ်င္သမွ်ထဲက အေၾကာင္းတစ္ခုကိုေတာင္ သတိရမိေသးတယ္။ ပုဂံနယ္နိမိတ္နဲ႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္း။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းနဲ႔ တျခားဆရာတစ္ေယာက္ တင္ျပတဲ့အခ်က္မွာ တျခားဆရာ ေျပာတဲ့အခ်က္က မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြေၾကာင့္ အႏိုင္ရသြားတယ္ ဆိုတာ...

ဗမာေတြမလည္း တဒုကၡ လို႔ေတြးမိတယ္။ အဲဒါ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒီလိုထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။ စိတ္ကူးေလးယဉ္လို႔သာ ေနခ်င္တာပဲ။ post ေတာင္ တင္ခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား အေၾကာင္းမွာ။

Rita said...

@ Nanda

ပထမေန႔က ဘာသာျပန္ လြဲသြားတာတခ်ိဳ႕ ႐ွိတယ္။
ျပန္မျပင္ေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ထားလိုက္ေတာ့မယ္။ သိပ္လည္း အေရးမႀကီးတဲ့ အပိုင္းမို႔လို႔ပါ။

ပိတ္ရက္မွာလည္း မအားလို႔၊ ခုမွ ေသခ်ာျပန္ဖတ္မိတယ္။

မာရ္နတ္ said...

Rita said...

@ Nanda

ပထမေန႔က ဘာသာျပန္ လြဲသြားတာတခ်ိဳ႕ ႐ွိတယ္။
ျပန္မျပင္ေတာ့ဘူး။ ဒီတိုင္းပဲ ထားလိုက္ေတာ့မယ္။ သိပ္လည္း အေရးမႀကီးတဲ့ အပိုင္းမို႔လို႔ပါ။

ပိတ္ရက္မွာလည္း မအားလို႔၊ ခုမွ ေသခ်ာျပန္ဖတ္မိတယ္။
July 26, 2010 9:56 AM



ဘာသာၿပန္ကို အဲလိုလုပ္လို႕ရလားဟင္။

Bino said...

က်ားႀကီး ဝက္ႀကီး ငွက္ႀကီး ႐ႉးပ်ံႀကီး
I had never believed above story or history.
If they are as pronoun of heroes in human being, should be believed.

BINO

Rita said...

မာရ္နတ္ ေရးတဲ့ comment ကို ႏွစ္ဝက္ေလာက္႐ွိမွ သတိထားမိတယ္။ feed ကေန ဒီ post ျပန္ေတြ႕လုိ႔ ျပန္ဖတ္မိတာ။

(ဘာသာၿပန္ကို အဲလိုလုပ္လို႕ရလားဟင္။) ဆုိတာ ခုမွ ျမင္လို႔။

ကိုယ္လြဲသြားတာ (I notice you have become quite moderate in this post in presenting your view on your personal likes and dislikes.) အဲဒါ။

သူက ကိုယ့္ စာေရးတဲ့ပံုစံကို ေျပာတာ။ ေသခ်ာမဖတ္ဘဲ ျပန္ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားေနေတာ့ အဲဒါ "ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း" ကေန ႀကိဳက္တာေတြ ထုတ္ၿပီး ျပင္ေရးထားတယ္လုိ႔ ဘာသာျပန္ၿပီး (ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္ကို တင္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ အပိုင္းေတြပဲ ျဖတ္တင္ခဲ့တာ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေအာက္မွာ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္ လုိ႔ ထည့္ေရးခဲ့တာ။) ျပန္ေရးခဲ့မိတာ။

လြဲတဲ့အခ်က္က အဲဒါပဲ။

အဲဒါ အဓိက အေၾကာင္းလည္း မဟုတ္လို႔ပါ။ ျပန္ဖတ္ေတာ့ သိလည္းသိသာေနလုိ႔ မျပင္တာ။