လူ နဲ႔ ဒိုင္ယာရီ

မေန႔က ဝါးတီး gathering တစ္ခု ပ်က္သြားၿပီး၊ shopping ပဲသြားလိုက္တာ။
ဒီေန႔က ေနာက္တစ္ခု။ ေန႔လည္ အိပ္ရာထေတာ့ လံုးဝမွ မလႈပ္ခ်င္ဘူး။
မေန႔က မ်ားသြားလို႔ (လမ္းေလွ်ာက္တာ)။

ဒီေန႔အဖြဲ႕နဲ႔က အရင္တေခါက္ကလည္း ကိုယ္က ပ်က္ထားဖူးတာဆုိေတာ့ ဒီတေခါက္ေတာ့ အားတင္းၿပီး ထရတယ္။ သူတို႔နဲ႔က တေက်ာင္းတည္း ထြက္ေပမယ့့္၊ အရင္တည္းက တြဲဖူးတဲ့လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမဂ်ာလည္း မတူၾကေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ံုနဲ႔ တခ်ိဳ႕ဆို ခုမွ သတိထားမိတာ။ ေမဂ်ာလည္းတူ၊ ကိုယ္နဲ႔လည္း သိတဲ့လူက တစ္ေယာက္ပဲ ပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္ကလည္း သိၿပီးသားလူေတြ ဆုိရင္သာ ဟီးဟား လုပ္တတ္တာ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔က ေနမေကာင္းခ်င္တာနဲ႔ ေရာၿပီး လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ။ အလုပ္တစ္ခုကို တူတူစုေပါင္းလုပ္ၾကမွာ၊ လုပ္ေနၾကတာဆုိေတာ့ မၾကာခင္ပဲ ဟီးဟီးဟားဟား ျဖစ္သြားပါတယ္ (အားမ႐ွိတာကလြဲလို႔)။

ရီစရာ တစ္ခုက အထဲမွာ ဘေလာ့ဂါ ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ အဖြဲ႕ကို နာမည္ေပးဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက မစဉ္းစားလာဘူး။ ကိုယ္လည္း မစဉ္းစားဘူး။ သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ နာမည္ကိုမွ နည္းနည္းပါးပါး ဝင္ႏွမ္းျဖဴးလိုက္တယ္။ ဟိုဟာက ဟိုလို၊ ဒီဟာက ဒီလိုနဲ႔။ ဒါေတာင္ မနည္း အားတင္းၿပီး ေျပာရတယ္။

ဒီေရာက္ၿပီးမွ ေသခ်ာသိလိုက္တာ တစ္ခုက supporter ေနရာမွာပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္ ဆုိတာပဲ။ တစ္ခုခုကို ေခါင္းေပၚတင္မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဟန္ခ်က္ကို ထိန္းထားရမွာစိုးလို႔ ေဒါက္ဖိနပ္ေတာင္ မစီးျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေလာဘနည္းသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အပ်င္းႀကီးသြားတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာလဲေတာ့ မသိဘူး။

***
လူ နဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ဆုိတာ စည္သူလြင္ ရဲ႕ သီခ်င္း series နာမည္။
ဘာရယ္မဟုတ္၊ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဲလိုေလး post တင္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာလို႔။

ေအာက္က ဒိုင္ယာရီေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒိုင္ယာရီလည္း တခါမွ မေရးဖူးပါဘူး။ မွတ္စုေတြပါပဲ။ အဲဒီစာေၾကာင္းေတြ မႏွစ္ဆီက ဒီ blog မွာပဲ တင္ဖူးတယ္။

လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာကို တင္ဦးမွပဲလို႔ ေတြးမိတာ scanner မဝယ္ခင္တည္းကပါပဲ။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးၿပီး တင္မလို႔ကို၊ ကဗ်ာအသစ္ေရးဖို႔ ဆိုတာလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ မလြယ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဘေလာ့မွာ တင္ဖူးၿပီးသား စာပဲ ေဘးနားမွာ အလြယ္႐ွိလို႔။ မလြယ္တာေတြလည္း အိပ္ အိတ္ေတြဖြင့္ၿပီး မ႐ွာခ်င္ေတာ့ဘူး။

နက္ဖန္ ခြင့္ယူၿပီး ႏွပ္ ေနရရင္ ေကာင္းမလား ေတြးမိတယ္။

***

သလႅာဝတီရဲ႕ ၿမိဳ႕၊ သလႅာဝတီနဲ႔ ၿမိဳ႕

သလႅာဝတီရဲ႕ ၿမိဳ႕၊ သလႅာဝတီနဲ႔ ၿမိဳ႕

ျမစ္လို႔ စဉ္းစားမိတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ အရင္းႏွီးဆံုး ေပၚလာတာက သလႅာဝတီ။ အဲဒီျမစ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ကမ္းကေတာ့ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕ေပါ့။ အေဝးေျပးကားလမ္းမမွာ မတည္႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေလးေထာင့္က်တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး။

တၿမိဳ႕လံုးရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ စီးဆင္းပို႔ေဆာင္မႈ အမ်ားစုကလည္း ျမစ္ေပၚမွာ တည္မွီျပန္တယ္။ ဟိုးအရင္ကေတာ့ အညာက လူေတြရဲ႕ ထံုးစံ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္႐ွိလည္းပဲ ကိုယ္ပိုင္ကားကို ဇိမ္ခံစီးေလ့ မ႐ွိၾက၊ ကုန္းတြင္းပိုင္းက်တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ကားလမ္းနဲ႔ လိုင္းကားေတြကလည္း မေကာင္းလွေတာ့ ခရီးသြားရင္လည္း ျမစ္ကိုပဲ အားထားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ျမစ္ကမ္းနားတေလွ်ာက္က ကုန္စည္အဝင္အထြက္ရယ္၊ ခရီးသြားေတြရယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ႕ တျခား အစိတ္အပိုင္းေတြထက္ စည္ကားတယ္။

ျမစ္ကမ္းနဲ႔ နီးတဲ့ ရပ္ကြက္က ၿမိဳ႕မရပ္လို႔ အမည္တြင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕မွာ မီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္ေတာ့ ေျပာင္းၾက ေ႐ႊ႕ၾကရင္းနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ ၿမိဳ႕လည္က်တဲ့ အပိုင္းက လူေနပိုမ်ားလာျပန္တယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာတစ္ခုက ၿမိဳ႕ရဲ႕ စီးပြားေရးေတြက ျမစ္ေပၚမွာ တည္မွီေနတာေၾကာင့္၊ တနည္းအားျဖင့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္ျပင္ေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ နလန္ျပန္ထူႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ ေျပာင္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ကတၱရာလမ္း အျပည့္ခင္းၿပီး၊ လမ္းမခင္းရေသးဘဲ ေျမလမ္းပဲ အမ်ားစု ႐ွိေနေသးတဲ့ ျမစ္ကမ္းနံေဘးက ၿမိဳ႕မရပ္ထဲ သြားရတဲ့အခါ ကိုယ္က ဒီဘက္က လမ္းေတြက မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္း ေမေမက အရင္ကဆို ဒီအပိုင္းကမွ အစည္ကားဆံုးအပိုင္း၊ ၿမိဳ႕မပိုင္း၊ မီးေလာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူေတြ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ကုန္ၾကလို႔သာ စိတၱသုခတို႔၊ ရန္ကင္းတို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာတာ။ အရင္ကဆို အဲဒီေနရာေတြ ဘာမွေတာင္ မ႐ွိဘူး လို႔ ျပန္ေျပာတတ္တယ္။ သူက ၿမိဳ႕မရပ္သူကိုး။

အညာကလူေတြဟာ ဘာမဟုတ္တာလဲပဲ အစြဲကို ႀကီးတယ္။ ပထမေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မ႐ွိဘဲ ႐ိုး႐ိုးေျပာတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ေမေမ့ကို စခ်င္လို႔ ၿမိဳ႕မရပ္က မေကာင္းတာေတြ တမင္ ႐ွာေျပာေလ့႐ွိတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာပါ။ ကိုယ့္ကိုလည္း ၿမိဳ႕မရပ္မွာပဲ ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာ။ :) အဲဒီဘက္ကို ေရာက္တုိင္း အိမ္ေဟာင္းရဲ႕ ဘယ္ေနရာေလးမွာ သမီးကို ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တာဆိုတာကို ေမေမက ျပတတ္တယ္။

အစြဲႀကီးတတ္တဲ့ အညာကလူေတြ မီးေလာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေနရာေဟာင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ စြန္႔ခြာၾကတာလဲ၊ အိမ္ေနရာေဟာင္းမွာ အိမ္သစ္ျပန္မေဆာက္ဘဲ ေနရာသစ္တည္ၾကတာလဲ ဆုိတာ ခု ဒီစာေရးရင္းမွ ကိုယ္ စဉ္းစားေနမိတယ္။ အေျဖေတာ့ မရပါဘူး။ မီးေလာင္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ေျမေနရာက ကိုယ္ပိုင္ေျမေနရာအျဖစ္ က်န္ေနရစ္တာပဲ။

ၿမိဳ႕မွာ ေရတြင္းကေတာ့ အိမ္တိုင္းလုိလို ႐ွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထံုးဓါတ္ပါတဲ့ ေရေစးမို႔ ေဆးေၾကာ႐ံု၊ ခ်ိဳးေရ ေသာက္ေရ လုပ္႐ံုေလာက္ပဲ သံုးၿပီး၊ ေလွ်ာ္လုိ႔ ဖြပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္တာမ်ိဳးလုပ္ဖို႔ ျမစ္ေရကို သီးသန္႔ ဝယ္သံုးရတယ္။ အိမ္မွာ ကူလုပ္တဲ့ အစ္မေတြ ေရစည္မွာဖို႔လို႔ တကူးတက အျပင္သြားၾကရတယ္။ တခါတေလလည္း ေဈးကအျပန္ အိမ္ကို ေရစည္လာေပးပါလုိ႔ အႀကံဳဝင္ေျပာရတယ္။ ျမစ္ေရစည္တြန္းၿပီး သြားလာ စီးပြား႐ွာေနၾကသူေတြကလည္း ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမင္ကြင္းတစ္ခုေပါ့။

ကိုယ္တို႔ လူမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမစ္နဲ႔ မနီးတဲ့ ၿမိဳ႕လည္ပိုင္းကို ေရာက္ေနၿပီ ဆိုေပမယ့္၊ ျမစ္ကို ရင္းႏွီးေနတုန္းပဲ။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတခ်ိဳ႕ ခရီးသြားရင္လိုက္ပို႔ရတဲ့ ေနရာ၊ ရပ္ေဝးကေန ျပန္ေရာက္လာမယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ႀကိဳဆိုရတဲ့ ေနရာ၊ ၿမိဳ႕မရပ္မွာပဲ ဆက္ေန ေနၾကေသးတဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြဆီ သြားလည္တိုင္း တကူးတက ျဖစ္ေနပေစ ဝင္ၾကည့္ရတဲ့ ေနရာ ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ျမစ္ကို ျဖတ္လို႔ မၾကာမၾကာ ခရီးသြားရဖူးတာေပါ့။ ျမစ္ကိုျဖတ္လို႔ သြားရတဲ့ ခရီးတစ္ခုမွာ ဒီျမစ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ဧရာဝတီထဲ အဝင္ ျမစ္ႏွစ္ခုကို ျခားထားတဲ့ ေရစည္းေၾကာင္း (ေရစီးေၾကာင္း မဟုတ္) တစ္ခုကို ထူးထူးျခားျခား ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။

ကေလးဘဝမွာ ျမစ္ကို အခ်စ္ခင္ဆံုး၊ အစြဲလမ္းဆံုးနဲ႔ အမွတ္တရ အ႐ွိဆံုး အခ်ိန္ကေတာ့ ဝါဆို ဝါေခါင္ ေရႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ကိုယ္အတူေနတဲ့ ေဖေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားအိမ္က အျမင့္ပိုင္းက်လို႔ ေရမဝင္ေပမယ့္၊ ေမေမ့ဘက္က အဘိုးအဘြားေတြအိမ္က ေရဝင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အုတ္ခုံျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေျခတံ႐ွည္ ပ်ဉ္ေထာင္အိမ္။ (ေရဝင္တဲ့အပိုင္းဆိုေတာ့ ေျခတံ မ႐ွည္လို႔ မရဘူး)

ေရႀကီးခ်ိန္က်လို႔ ဘယ္အပိုင္းမွာ ေရေတြ ေရာက္ေနၿပီတဲ့ လို႔ ၾကားလုိက္ရရင္ပဲ အူထဲအသည္းထဲကေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေပ်ာ္လာရတဲ့ အေပ်ာ္ကို ခုေတာ့ ဘယ္လုိအရာေတြကို ပိုင္ဆုိင္ရလို႔မွ ျပန္ရႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ၿခံဝင္းတံခါး အစပ္ကို ေရေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေရ ဆုိတဲ့အရာကို ဘယ္တုန္းကမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ကမၻာဦးလူလုိ အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ၾကည့္ဖု႔ိ ေျပးေတာ့တာပဲ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အိမ္ဝိုင္းထဲကို ေရဝင္လာရင္ေတာ့ လူႀကီးေတြနဲ႔ ကေလးေတြဟာ တဆူဆူ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေရထဲ မဆင္းေစခ်င္တဲ့ လူႀကီးေတြရယ္၊ ေရထဲကိုမွ ဆင္းေဆာ့ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေတြရယ္... ကိုယ္လည္း အပါအဝင္ပါပဲ။ လူႀကီးေတြအတြက္ကေတာ့ ေနရာတကာကို ျဖတ္လာတဲ့ မသန္႔႐ွင္းတဲ့ ျမစ္ေရ၊ သူတို႔ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္႐ွိတဲ့ ျမစ္ေရ။ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ကစားစရာေနရာအသစ္၊ စြန္႔စားခန္းအသစ္၊ ျမင္ကြင္းအသစ္၊ လက္ပစ္ကူးရမယ့္ ကမၻာသစ္ႀကီးေပါ့။

ေက်ာင္းကလည္း ဖြင့္ကာစ အခ်ိန္။ အညာမွာေတာ့ ဇြန္၊ ဇူလိုင္က ပူတုန္းမို႔ အဲဒီခ်ိန္ေတြဆို မနက္ပိုင္းေလးပဲ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ကေလးေတြဟာ အခ်ိန္႐ွိသေ႐ြ႕ ျမစ္ေရနားမွာခ်ည္းပဲ။ သံပီပါကို ေဒါင္လုိက္ျခမ္းထားတဲ့ထဲကိုဝင္ၿပီး ေလွလုပ္စီးေနသူေတြ ႐ွိမယ္။ တကယ့္သစ္သားေလွကို စီးေနသူေတြ ႐ွိမယ္။ ေရထဲကို တကိုယ္လံုးဆင္းၿပီး တဗြမ္းဗြမ္း ကူးေနသူေတြ ႐ွိမယ္။ ကိုယ့္လို လူႀကီးေတြက ထိန္းထားလုိ႔ ေျခေထာက္ကေလးပဲ ေရစြတ္႐ံု ဆင္းရတဲ့သူေတြ ႐ွိမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ဟာ ေရကိုျမင္ေန ၾကည့္ေနရ႐ံုနဲ႔ ကေလးေတြကို ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးေစတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ပြဲေတာ္ခ်ိန္တစ္ခုပါပဲ။

ညေနတိုင္ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕အဝင္လမ္းမွာ ျမစ္ေရလာၾကည့္တဲ့ လူေတြနဲ႔ စည္ကားတယ္။ ထန္းေတာေတြ ႐ွိတဲ့ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆုိင္း ေျမကြက္ အက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ျမစ္ေရေတြက ထန္းပင္ေတြကို ျဖတ္ၿပီး တလြင့္လြင့္စီးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းက ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ တည္တဲ့ၿမိဳ႕၊ အိမ္ဝိုင္းထဲထိ ေရဝင္တတ္တဲ့ၿမိဳ႕က ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ တကူးတက လာၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ ထိုက္တန္လို႔ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေမေမ့ဘက္က အဘိုးအဘြားအိမ္ကို ျပင္ေဆာက္လုိက္ၾကတယ္။ ၿခံဝန္းေ႐ွ႕ပိုင္းကို ျမင့္သြားေအာင္ ေျမဖို႔လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႀကီးခ်ိန္က် ေရက အိမ္ေနာက္ဘက္ကိုပဲ ဝင္ရေတာ့တယ္။ အရင္လုိ အိမ္ေ႐ွ႕ကို ပတ္ၿပီး စီးလာတာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ကိုယ္လည္း မိဘေတြေျပာင္းတဲ့ ေအာက္အရပ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေႏြရာသီဆိုရင္ အညာကို အလည္ ခဏျပန္ေရာက္ၿပီး၊ ေရႀကီးခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီမို႔ ျပန္ရတယ္။

အရင္လုိ ေရႀကီးခ်ိန္ကို လူကိုယ္တိုင္ မႀကံဳရေတာ့ေပမယ့္ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ သတင္းလွမ္းေမးရင္း အိမ္ေနာက္မွာ ေရေတြေရာက္ေနၿပီတဲ့ လို႔ ၾကားရင္၊ အေတြးနဲ႔ ျမင္ေယာင္ရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ရင္း လြမ္းဆြတ္လာခဲ့ရတာ ကေလးဘဝမကုန္ခင္ တေလွ်ာက္လံုးပါပဲ။

ခုေတာ့ ျမစ္ေရကို အိမ္အေရာက္ ေရပိုက္လိုင္းနဲ႔ သြယ္လိုက္ၾကၿပီ။ ျမစ္ေရလိုခ်င္ရင္ ေရစည္ေရာင္းသူကို ေခၚစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေ႐ွ႕ စဉ့္အိုးႀကီးေတြထဲက ေရကို သံုးမယ့္ေနရာထိေရာက္ေအာင္ သယ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ျမစ္ေရပိုက္ေခါင္းေလးကို ဖြင့္ခ်လိုက္႐ံုပဲ။ ဒါကို အရင္တည္းက ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ တြင္းထဲကေရလုိပဲ ျမစ္ေရကိုလည္း ေရပိုက္ေခါင္းေလး လွည့္႐ံုနဲ႔ ရခ်င္ခဲ့တာ။

လုပ္ငန္း႐ွင္ေတြကလည္း ကိုယ့္ထုတ္ကုန္၊ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းကို သယ္ယူပို႔ေဆာင္ဖို႔ ဆယ္ဘီးကားေတြ၊ ႐ွစ္ဘီးကားေတြကို ကိုယ္ပိုင္ထားၿပီး အဓိက သံုးလာၾကတယ္။ ကားလမ္းေတြက ျမစ္ေၾကာင္းထက္ အမ်ားႀကီး ပိုျမန္တယ္ေလ။ ၿမိဳ႕မွာလည္း လူစီးကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျမင္ေနရၿပီ။ ေနာက္ အညာသူေတြ ကိုယ္တိုင္က ဆိုင္ကယ္ကို ဖိနပ္လို သေဘာထားစီးေနၾကတယ္။ ဒီတေခါက္ျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးထိ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားလို႔ အားလံုး ဝိုင္းေအာ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။

***
အလယ္တန္းေလာက္က ဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္းရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရင္း ေတြးဖူးတယ္။ ကဗ်ာက လွ်ပ္စစ္မီးေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပအလယ္မွာ လေရာင္ကို တမ္းတမိတာ၊ ေလေအးစက္တပ္ထားတဲ့ အခန္းေတြအလယ္မွာ ေႏြရာသီရဲ႕ ေလျပည္ေလးနဲ႔ ယပ္ေတာင္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို တမ္းတမိတာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။

ကိုယ္ေတြးမိတယ္။ ဆရာ့ႏွယ္ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ လေရာင္ကို တမ္းတရင္ တအိမ္လံုးကို မီးမွိတ္လိုက္ေပါ့။ အဲယားကြန္းေတြ ပိတ္ၿပီး ယပ္ေတာင္ေလး ခပ္ေနေပါ့။ ဒါမွ မေက်နပ္ေသးရင္ သဘာဝနဲ႔ ပိုနီးတဲ့ နယ္ကို ခဏ ခရီးထြက္လိုက္။ ဘယ့္ႏွယ္ ကိုယ္တိုင္ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဆင္းၿပီး၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရက္နဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ အဲယားကြန္းကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြ ျဖစ္လာဖို႔ လူေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ တီထြင္ခဲ့ရသလဲ။

***
ဒီတေခါက္ ျပန္ေတာ့ ေမေမက ေျပာတယ္။ ျမစ္ကို ေရကာတာေတြ ျပင္ေဆာက္လိုက္ေတာ့ ေရမတက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အိမ္ေနာက္ဘက္ကို ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ေရဝင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ သနပ္ခါးပင္ေတြ စိုက္ေတာ့မယ္ ဆိုတယ္။

အိမ္ထဲကို ေရမဝင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ျမစ္ေရႀကီးခ်ိန္ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီစကားအဆံုးမွာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တခုခုကို ဆံုး႐ႈံးသြားသလိုပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... ကိုယ့္အိမ္ထဲ ေရမေရာက္ခင္ကတည္းက ဘယ္ေနရာထိ ျမစ္ေရေတြ တက္လာၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားနဲ႔တင္ အူလိုက္သည္းလႈိက္ ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘဝက ဝါဆို ဝါေခါင္အခ်ိန္ေတြကေတာ့ အေသအခ်ာကို ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။

***

ခ်စ္တာ ပဓာန

ခ်စ္တာ ပဓာန (ေတးေရး - ၿမိဳ႕မၿငိမ္း)

တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ
ေ႐ႊပံုေပၚမွာ စံရ
ခ်စ္တာ ခ်စ္တာ ပဓာနလို႔ ဆိုခ်င္တယ္ ေမာင္ရယ္

ခုလည္း ခ်စ္ၾကမယ္ ေနာင္လည္း ခ်စ္ၾကပါစုိ႔ ေမာင္ရယ္

ဘယ္သူ ဖ်က္ေပမယ့္ မပ်က္တယ္ သက္လယ္ စိတ္မွာ မက္မပ်ယ္

ေနာင္ ႐ိုးလွေသာ္လည္း ေမာင္ တိုးလို႔ ၾကင္မယ္

တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ျမင္ရင္ မတင္းတိမ္ေသးတယ္ ထမင္းၿမိန္ေဆးသဖြယ္
တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ျမင္ရင္ ခ်စ္သမွ်သေဘာ လွစ္ဟမေျပာ သိႏိုင္တယ္

ညခ်မ္း ခ်ိန္ခါဝယ္ တူႏႊဲ ႏွစ္ျဖာေမာင္မယ္
က်ီစယ္လို႔လား ဖိုးေ႐ႊလက မိုးတိမ္ဝမွ သေရာ္သည့္ႏွယ္
ထက္မႉး ေငြယုန္ရယ္ ႐ွက္ဘူး ေလကုန္မယ္
႐ွစ္ကမၻာ့ ေလွာင္ႏိုင္တယ္
ခ်စ္သမွ် အေၾကာင္းၿပိဳင္မယ္

ဘယ္ သူ ရယ္ ဖြယ္ ေျပာလည္း ဂ႐ုမထားေပါင္
ေမာင္နဲ႔ ခ်စ္တာ ပဓာနပင္ ထင္မိတယ္

အခ်စ္ကို ယံုစား ပံုၾကတယ္
ျမင္းမိုရ္ေ႐ႊေတာင္လံုး တံုးမွတ္ထင္တယ္
မိုးစြန္ထက္ဖ်ား သိၾကားထံ
ၾကယ္ပ်ံကို လိုေသး ေမာင္ ယူေပးမယ္

ခ်စ္တာ သူက ပဓာနပဲ တဲ့
ရာ သက္ တုိင္ ႐ြယ္ မခြာရက္ ႏိုင္တယ္
အိုဘယ့္ မမုန္းႏိုင္ မမုန္းႏိုင္
ကပ္လံုး ဆံုး တိုင္ တိုင္

အုန္းလႈိင္ေက်ာ သဉၨာလယ္
ခ်စ္ ပင္ လယ္ ေက်ာ တူ တကယ္ေမ်ာမူ
ဆယ္ ေသာ သူ ေမာ လိမ့္ မယ္

***
ေအာင္လင္း ရဲ႕ ဝတၳဳကို ျပန္႐ိုက္ထားတဲ့ အ႐ိုင္းစံပယ္ ကားထဲမွာ စၿပီး သတိထားမိတယ္။
အဲဒီ ဝတၳဳလည္း မဖတ္ဖူး၊ အဲဒီကားကို ၾကည့္ဖူးေပမယ့္လည္း ေမ့သြားၿပီ။
၅ တန္း၊ ၆ တန္းေလာက္က ဆိုေတာ့...

တစ္ခုပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ေက်ာ္သူေျပာတဲ့ စကား...
" 'မ' ေတာ့ မြဲၿပီ" ဆိုတာ...

ဒါေပမဲ့ ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းက႑မွာေတာ့ ဒီသီခ်င္းကို ခဏခဏ နားေထာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေနာက္ခံဆုိေပးတာ ႏွင္းႏွင္းထူး။
ဒီသီခ်င္းလည္း ခ်စ္သမွ်ကို ပါပဲ။

download လုပ္ရန္။
ေတးဆို - ေဟမာေနဝင္း

***

မရယ္ေၾကး မလြမ္းေၾကး

စ သိလို႔မွ မၾကာခင္ "ကုိယ္ အသက္လည္း သိပ္႐ွည္မယ္ မထင္ဘူး" လို႔ အဆက္အစပ္မ႐ွိ သူ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ဒါ့ထက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူ႕စကားအဆံုးမွာ ကိုယ့္အတြက္ လက္လႊတ္ဖို႔ ခဲယဉ္းေသာ တစံုတရာကို ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မလို ဝမ္းနည္းခံခက္သြားျခင္းပင္။

"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုေျပာရတာလဲ"

"ေအာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိေနလို႔ေပါ့"

ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိေနရျပန္တာလဲ လို႔ ကိုယ္ ဆက္မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး ထင္သည္။

"မင္း ေသသြားရင္ ကိုယ္ေတာ့ သိပ္ဝမ္းနည္းမွာ"

သူ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္ပါ။

"မေသပါနဲ႔။ အသက္႐ွည္႐ွည္ေနစမ္းပါ"

"ဘာလဲ ျမန္ျမန္ေသသြားရင္ ဒုကၡေတြက ျမန္ျမန္ လြတ္သြားမွာ စုိးလို႔လား၊ သိပ္မနာက်င္လုိက္ရမွာ စိုးလို႔လား"

"ကုိယ္ အဲဒီလုိေျပာတာ မဟုတ္မွန္း မင္းသိပါတယ္"

သူ တိတ္ဆိတ္ေနျပန္သည္။

"အသက္အ႐ွည္ႀကီး အၾကာႀကီးလည္း မေနခ်င္ပါဘူး။ ဘဝမွာ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြ လုပ္ၿပီးသြားရင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ေသသြားလိုက္ခ်င္တယ္"

"ဟင့္အင္း... မင္း ေသသြားရင္ ကိုယ္ေတာ့ ငိုမွာပဲ"

"မငိုနဲ႔။ ငိုတတ္တဲ့ မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္။ မိန္းမေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ကို မုန္းတယ္"

***
တခုခုဆို ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာေတြကို သတိရေနက် ကိုယ့္မွာ "Dr Jose Rizal" အတၳဳပၸတၱိထဲက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပးျမင္ေတာ့သည္။

Rizal ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ အခ်ိန္မတန္ခင္ ခပ္ငယ္ငယ္မွာပဲ ေသရလိမ့္မယ္ လုိ႔ သိသည္တဲ့။
ငယ္စဉ္ကတည္းက ႐ုပ္ထုေတြလုပ္တမ္း ကစားရင္း အစ္မေတြကို ေျပာတတ္သည္တဲ့။

"ေနာင္တစ္ေန႔က်ရင္ လူေတြဟာ ငါ့႐ုပ္ထုကို ခုလိုပဲ ထုထားၾကလိမ့္မယ္"

တကယ္ပဲ Rizal အသက္ ၃၅ ႏွစ္မွာ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံက သူ႕ကို ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရသည္။

ဟင့္အင္း...

တက္ႂကြေသာ၊ လြတ္လပ္ေသာ၊ ထက္ျမက္ရဲရင့္ေသာ၊ ထူးခၽြန္ေျဖာင့္မတ္ေသာ...
ဒါ့အျပင္ ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိေရာက္စြာ အက်ိဳးျပဳႏိုင္ေသာ၊ ငယ္႐ြယ္က်န္းမာေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ လူ႕ေလာက,ကေန ေစာေစာစီးစီး ထြက္ခြာသြားရတယ္ ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္စရာ အျဖစ္ပါလဲ။

***
စသိၾကတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာပဲ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ဘာလုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ေျပာျဖစ္ခဲ့တာလဲ ခု ျပန္ေတြးေတာ့လည္း အေျဖမ႐ွိပါ။

ကိုယ္ကေရာ ဘာျဖစ္လုိ႔ သူနဲ႔ ပတ္သတ္သည့္ ဝမ္းနည္းထိခိုက္စိတ္ကို အမွန္တိုင္း ဖြင့္အံခဲ့ရတာလဲ မသိပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္သည္ သူတစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ရင္းႏွီး ကၽြမ္းဝင္လြယ္ေသာ၊ ရင္ထဲ႐ွိသမွ် ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလြယ္ေသာသူလည္း မဟုတ္ပါ။

ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေျပာထြက္ခဲ့တာလဲ။
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ထပ္ကာ စဉ္းစားေသာအခါ အေျဖတစ္ခုက တိက်စြာ၊ မွန္ကန္စြာ...
ထို႔ျပင္ ဆန္းၾကယ္လင္းခ်င္းစြာ ထြက္လာခဲ့၏။

"သူဟာ ကိုယ့္အတြက္ စေတြ႕ကတည္းက သူတစိမ္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္လုိ႔ေပါ့"

အေတြးအဆံုးမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ပြင့္လင္းစြာ ကိုယ္ ၿပံဳးမိသည္။

ဒါျဖင့္ သူကေရာ...

***
အခ်ိန္ကာလေတြ လြန္ေျမာက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ ဒီအေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စကား မစပ္မိေတာ့ျပန္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထင္က်န္ေနဆဲ၊ တခါတခါ ေပၚထြက္လာၿပီး နာက်င္ေစဆဲ ျဖစ္သည္။

သူ က်န္းမာေရးမေကာင္းသည့္ အခိုက္အတန္႔ဆုိလွ်င္ ဘာမဟုတ္သည့္ ဖ်ားနာေခါင္းကိုက္သတင္း ျဖစ္ပေစဦးေတာ့ သူ မျမင္ႏိုင္သည့္ေနရာကေန ကိုယ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေလာက္ေအာင္ပင္ စိုးရိမ္ပူပန္႐ွိခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကေတာ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ခဲ့ဖူးသမွ်အတြက္ ေနာင္တ အရမိဆံုး အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္သည္။ ဂ်ဳး ေရးသည့္ နံရံ၏ အျခားတဖက္ ဝတၳဳမွာ ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးဟာ အပရိက ဖ်ားနာရာကေန ေသဆံုးခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား စသိကာစ အခ်ိန္တုန္းက ခုမွေတြ႕သည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အဲဒီလို စကားမ်ိဳး ေျပာခဲ့ရတာလဲ ဟု သူ႕ကိုလည္း ျပန္မေမးၾကည့္မိပါ။ အေၾကာင္းက သူ မႀကိဳက္မွာ စုိးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ပိုက္ဆံကို တျခားေနရာမွာ သံုးပစ္လုိက္လို႔ ေဆးခန္းသြားျပဖို႔ကို မသြားလိုက္ဘူး ဟု သတင္းၾကားေတာ့ ကိုယ္ ဝမ္းပမ္းတနည္း မ်က္ရည္က်ခ်င္ေၾကာင္းလည္း သူ႕ကို ျပန္မေျပာျပခဲ့ပါ။ ဘာလို႔ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ဘဲ က်ခ်င္႐ံုနဲ႔ ၿပီးသြားေစခဲ့သလဲဆိုတာေတာ့ ကိုယ္ ျပန္႐ွင္းျပဖို႔ မလိုဘူးထင္သည္။

မ်က္ရည္က်လြယ္တဲ့ မိန္းမေတြကို သူ မႀကိဳက္ဘူး ဆုိသည္ေလ။

အိမ္ကို ေျပာျပပါလား ဟုလည္း သြားမေျပာရဲ။
အဲလို ေျပာတာကိုလည္း သူ မႀကိဳက္မွာသိေနလို႔ ျဖစ္၏။

သူ မႀကိဳက္ဘူးဆိုသည့္ အခ်က္ေတြကလည္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။

* ဝမ္းနည္းလြယ္၊ မ်က္ရည္လြယ္တာ မႀကိဳက္၊
* စကားမ်ားတာ မႀကိဳက္၊
* သူ႕အေၾကာင္းေတြ သူ မေျပာဘဲ ေမးတာ မႀကိဳက္၊
* သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာတာ မႀကိဳက္၊
* စပ္စပ္စုစု လုပ္တာ မႀကိဳက္၊
* ဖုန္းဆက္သည့္အခါ "ခု ဘယ္မွာေရာက္ေနလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ" ေမးတာကို မႀကိဳက္၊
* သူေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္းနားမလည္ဘဲ တစ္ခုခ်င္း ျပန္ေမးေနတာကို မႀကိဳက္၊

(အထက္က အခ်က္ေတြကို ေ႐ွာင္ေပမယ့္ သူမႀကိဳက္မွန္း သိသိႏွင့္ ကိုယ္လုပ္တတ္သည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ႐ွိသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ထည့္မေရးေတာ့ပါ။ သူ မႀကိဳက္မွာ စိုးလို႔ ျဖစ္သည္)

***
ခရီးေဝးတစ္ခု သူသြားေတာ့လည္း ရာသီဥတု အေျခအေနေၾကာင့္ သူ႕အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မိသည္။ ခရီးၾကမ္းတစ္ခု သူသြားေတာ့လည္း ပင္ပန္းမွာ၊ ေရခ်ိဳးမွား အစားမွားမွာ ပူပန္မိသည္။ အလြန္ေအးသည့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုသို႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရေကာင္းမလား သူ ေျပာေတာ့ "မင္းမွ အေအးနဲ႔ မတည့္တာ" လို႔ ကိုယ္ ေျပာမိသည္။ "မင္း သိပ္ ဆရာႀကီးလုပ္တယ္" ဟု သူက ျပန္ေျပာခဲ့၏။

သန္းေခါင္ သန္းလႊဲ လင္းအားႀကီးမွ အိပ္ျဖစ္တယ္လို႔ သိရရင္လည္း ေစာေစာမအိပ္ရင္ အိပ္ေရးမဝဘူး၊ အိပ္ေရးမဝရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရာဂါရတတ္တယ္လို႔ စိတ္ပူရျပန္သည္။

အလကားေနရင္း ပူပူပင္ပင္ ႐ွိတတ္တာကိုလည္း သူ ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ျပန္တာ သိလို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြလည္း ျပန္မေျပာပါ။

gym သြားတယ္၊ ေရကူးတယ္ ဆုိတာ ၾကားရင္ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ေနတယ္ ဟု ကိုယ္ ဝမ္းသာ ေက်နပ္ကာ "ခုေတာ့ အသက္႐ွည္႐ွည္ ေနခ်င္ၿပီေပါ့ေလ" ဟု သြားေမးဖူးသည္။

"မဟုတ္ပါဘူး၊ အိပ္ရာက ထရင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႏိုးေအာင္လို႔ပါ" ဟု သံျပတ္ျဖင့္ ေျပာတတ္ေသး၏။

ကိုယ့္မွာေတာ့ ေက်နပ္ေနသည့္ၾကားက ကိရိယာေတြနဲ႔ ကစားရင္း အေၾကာအဆစ္မ်ား လြဲသြားမလား၊ ေရကူးရင္း ႂကြက္တက္မလား နဲ႔ ေတြးပူရျပန္သည္။

***
ကာလ႐ွည္ၾကာစြာ သူ ေနႏိုင္သေ႐ြ႕ ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ အဓိပၸါယ္႐ွိေစမွာ ေသခ်ာေသာ သူလို လူတစ္ေယာက္ကို ေဘးမသီ ရန္မခ၊ ခ်မ္းေျမ့ ၾကည္သာစြာ အသက္႐ွည္ေစလိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မွန္ေသာသစၥာပဲ ျဖစ္သည္။

"ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း" ဆိုတာေတြ၊ "အ႐ွက္ကို အသက္နဲ႔ လဲတယ္" ဆုိတာေတြ အဲဒီေလာက္ ဆိုးဝါးသည့္ "ကိုယ့္အသက္ႏွင့္ ယွဉ္၍..." ဆုိေသာ အေျခအေနေတြကို ကိုယ္ မႀကံဳဖူးခဲ့တာမို႔ ႀကံဳခဲ့ရင္ ဘာကို ေ႐ြးခ်ယ္မိမယ္ဆိုတာလဲ ကိုယ့္ဘာသာ မေဝခြဲႏိုင္ပါ။

ဒါေၾကာင့္ "အသက္တမွ်" ဆုိေသာ ျမန္မာစကား ဘယ္ေလာက္ လွပေလးနက္တယ္ ဆုိတာ ကိုယ္ မသိႏိုင္။

သည့္အတြက္ အသက္ခ်င္း လဲထပ္ဖို႔ လို႔ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥေတြ၊ မႀကံဳလာရေသးတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔လည္း အလြန္အကၽြံ မေျပာလို။ သူက ကိုယ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာဖို႔ အၿမဲတေစ အသင့္႐ွိသူ ျဖစ္သည္။ သူ မယံုသကၤာ ရယ္ေမာလိုက္မွာကို ေၾကာက္လို႔ ဆုိတာထက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အေလးအနက္ ပူပန္မႈေတြ ေပါ့ဆသြားမွာ စိုးလို႔ ျဖစ္ပါသည္။

***
တေန႔ညက အခ်ိန္မတိုင္မီ ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ထူးခၽြန္ေသာ အႏုပညာ႐ွင္တစ္ဦး၏ ကြယ္လြန္ၿပီးမွ ျပဳလုပ္ေသာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အမွတ္တရ အစီအစဉ္တစ္ခု ၾကည့္မိသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သတိတရ ေတြးမိလ်က္ ထိခိုက္စြာ ခံစားရေၾကာင္း ေျပာဖို႔လိုမည္ မထင္ပါ။

အဲဒီ အစီအစဉ္ကို အၿပီးထိ မၾကည့္ႏိုင္။ ငယ္႐ြယ္ေသးေသာ က်န္ရစ္သူ ဇနီးသည္၏ ပရိေဒဝ က ခဏခ်င္းမွာပင္ ကိုယ့္ကို ပင္ပန္းစြာ ကူးစက္ေစခဲ့သည္။ ဘာေရာဂါမွ ႀကီးႀကီးမားမား မ႐ွိဘဲ၊ ငယ္႐ြယ္က်န္းမာဆဲ၊ အလုပ္လုပ္ကိုင္ လႈပ္႐ွားေနဆဲ ခင္ပြန္းသည္ မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕မွာ ႐ုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားတာကို မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္၊ လက္ခံလို႔ မရေအာင္ကို ခံခက္ နာက်င္႐ွာမွာပဲ။

ကိုယ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေ႐ွာင္လႊဲခဲ့ပါသည္။

***
အနည္းငယ္မွ်သာ႐ွိသည့္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာမိသူမ်ားအား တိုက္ဆိုင္မႈေတြႏွင့္တြဲလ်က္ သတိရတတ္သူ တစ္ေယာက္ကို ေသျခင္းတရားႏွင့္မွ ယွဉ္တြဲကာ သတိရေစတတ္ခဲ့တာအတြက္ သူ႕ကို ခုတေလာ ကိုယ္ အျပစ္တင္ခ်င္ေနသည္။

ဒါကို သူ သိရင္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔႐ံု ၿပံဳး၍ အမႈမထားေလဟန္ ကိုယ့္ကို မခံခ်ိ မခံသာ ျဖစ္ေစေလဦးမည္။

"ဟင္ ကိုယ္ အရင္ သြားရမယ္ မင့္ ဘယ္သူေျပာလဲ။ မင္းကသာ ကိုယ့္အရင္ သြားႏွင့္ခ်င္ သြားႏွင့္ရမွာ" ဟု ရန္စေလဦးမည္။

"ေသလိုက္ပါလား" ဟု ကိုယ္က ျပန္ေျပာလွ်င္...

"မေသႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ္ မိန္းမယူရဦးမယ္။ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ယူရဦးမယ္" ဟု မခ်ိဳမခ်ဉ္ ၿပံဳးရင္း ေျပာလိမ့္ဦးမည္။

အဲဒီအခါ ကိုယ္က သူ႕ကို လွမ္းမျမင္ႏိုင္သည့္ အရပ္မွာ ေရာက္ေနလွ်င္ပင္ မ်က္လံုးေထာင့္ကပ္ၾကည့္ရင္း မေက်မခ်မ္း ႏႈတ္ခမ္းစူလ်က္ ဝမ္းနည္းစိတ္ေတြကို ေမ့ပစ္ရဦးမည္။

သူက မ်က္ရည္က်တာ မႀကိဳက္ဘူး ဆုိသည္ေလ။

***

pic from here

i-Air

ဒီတစ္ပါတ္ Voice ဂ်ာနယ္ Vol.6/No.31 Page 17 မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ႔ ကာတြန္း။

facebook မွာ အစ္ကို တစ္ေယာက္ တင္ထားတာ ေတြ႕လို႔ fb မွာလဲ ျပန္ share ၿပီး၊ blog ေပၚထိ ျပန္တင္လိုက္တာ။

အဲဒီ မူရင္း page မွာ အျပန္အလွန္ေရးထားၾကတဲ့ comment ေတြလဲ သိပ္ေကာင္းတယ္။ လင့္ခ္ေတာ့ ခ်ိတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္လို႔ရ မရေတာ့မသိဘူး။ setting ကို အကုန္ ၾကည့္လို႔ရေအာင္ လုပ္ထားတာလား ေမးေတာ့ သူလည္း မသိဘူး ေျပာတယ္။ ၾကည့္လို႔ မရရင္ေတာ့ comment ေတြပါ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ျပန္တင္ေပးပါမယ္။

***
Post title အတြက္ကေတာ့ မမ KOM cbox က (ေညာင္ရမ္း)ဂြတို သို႔ credit ပါ။
iPhone ထက္ ျမင့္တာ iAir တဲ့။ အေကာင္အထည္မ႐ွိဘဲ ေလထဲမွာပဲ သံုးရတယ္။
Iron Man သံုးတဲ့ system ေတြလိုပဲ ဆုိတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။

comment ေတြ သိပ္ေကာင္းလို႔ မူရင္း page ကို သြားဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

***

လူ နားမလည္ေအာင္ ေရးတဲ့ စာ

၁) နီကိုရဲ ရဲ႕ masterpiece "ခ်စ္ျခင္း၏ နဂၢတစ္မ်ား" ကို သတိရေနမိတယ္။

အဲဒီထဲက ရဲဝင္း နဲ႔ ၾကည္ျပာ ရဲ႕ စကားေျပာခန္း။

ၾကည္ျပာက ရဲဝင္းကို ေမးတယ္။

"နင္ ငါ့ကို ခ်စ္ရဲ႕လား" တဲ့။

... ဆုိေတာ့ ရဲဝင္း ခမ်ာ ခ်စ္သူရဲ႕ အေမးမွာ အေတာ္ေႂကြသြားတယ္။
သူက တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ရသူ ျဖစ္တာကိုး။
ၾကည္ျပာ့အေနနဲ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ္စီ အတြဲရသြားၿပီး ရဲဝင္းက သူ႕ကို ခ်စ္ေရးဆုိလို႔သာ လက္ခံလုိက္ရတာမ်ိဳး ...

ရဲဝင္းက အားတက္သေရာေျဖတယ္။

"ခ်စ္တာေပါ့ဟ။ ငါ နင့္ကို သိပ္ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္သိလား ၾကည္ျပာ။ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ခ်စ္တာဟ"

"ဘာေျပာတယ္"

"ဟုတ္တယ္ဟ။ နင့္ကို ခ်စ္လို႔ နင့္အသံေလးၾကားခ်င္တာ၊ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ခ်င္တာေတြက ငါကိုယ္ငါ ခ်စ္ေနတာပဲ။ နင့္အသံကို မၾကားရရင္၊ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို မေတြ႕ရရင္ ခံစားေနရတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ သနားမိတဲ့အတြက္ နင့္ကို ငါ့နားမွာ အၿမဲ႐ွိေနေစခ်င္တာ။ တကယ္ေတာ့ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ နင့္ကို ခ်စ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာထက္ ငါ့ကိုယ္ငါ ပိုခ်စ္ေနတာပဲ"

အဲဒီမွာ သမီးရည္းစား ျပႆနာထတက္ၾကလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းရွင္းေပးရတယ္။

ၾကည္ျပာ က သူငယ္ခ်င္းေတြကို တိုင္တယ္။

"ငါက သူ႕ကိုေမးတယ္ေလ။ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္သလား လို႔ ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ"

"ေအး ဘာျပန္ေျပာလဲ"

"ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ႕ကိုယ္သူ ခ်စ္ေနတာတဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ နင္တုိ႔ စဉ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာ္ကားသလဲလို႔။ အဲဒါ ငါ့ကို ေစာ္ကားလိုက္တာပဲ"

အဲဒီမွာ ရဲဝင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ စကား ကိုယ္ အေတာ္ သေဘာက်တယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ရဲဝင္း မင္းကလည္း ဒုကၡပါပဲကြာ။ ခ်စ္လား ေမးရင္ ခ်စ္တယ္ လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ေပါ့။ ဘာမွ စိတ္တုိ႔၊ ေစတသိတ္တုိ႔၊ ႐ုပ္တို႔၊ နာမ္တို႔ လုပ္မေနနဲ႔။ ေနာက္တခါ ခ်စ္လား ေမးရင္ ခ်စ္တယ္လို႔ပဲေျပာ"

***
တိုက္႐ုိက္ တဲ့တုိးအက်ဆံုး၊ အ႐ိုး႐ွင္းဆံုး သေဘာတရားနဲ႔ အ႐ိုးသားဆံုးေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို အဓိပၸါယ္တလြဲ ေကာက္လိုက္မိၿပီဆိုရင္ ေျပာတဲ့လူကို ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လို႔ ထင္စရာပဲ။

ဒုကၡ ဒုကၡ။

(မွတ္ခ်က္။ စာအုပ္မ႐ွိလို႔ အဆင္ေျပသလို ျပန္ေရးထားပါတယ္)

***
၂) ျမသန္းတင့္ ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး စာအုပ္က အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။

"အားလံုးက ရင္ခြင္ထဲမွာ အျမတ္တႏိုး ထည့္မထားဘူး။
အားလံုးကလည္း ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္မပစ္ဘူး။
ဒီေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ပစ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးကို ဒီစာအုပ္ေကာင္းလွပါတယ္ တိုက္တြန္း႐ံုနဲ႔ ဒီလူ စိတ္ေျပာင္းသြားမွာလား။ ဒီစာအုပ္မ်ိဳးကိုမွ အျမတ္တႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့လူမ်ိဳးကိုေကာ ဒါေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာစရာလိုေသးသလား။ ခင္ဗ်ား မေျပာေပမယ့္ သူကေတာ့ ေစာင့္ၿပီး ႀကိဳဆိုေနမွာပဲ။

အခု ခင္ဗ်ားက သူ႕ဝတၳဳေတြကို ဘာသာျပန္တယ္။
ခု ခင္ဗ်ား ဘာသာျပန္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အလင္းေရာင္ရွာေနတဲ့လူေတြက ရင္ခြင္မွာထည့္ၿပီး အပ္ထားၾကလိမ့္မယ္။ အလင္းေရာင္ကို လိုက္ပိတ္ေနတဲ့သူေတြက ခင္ဗ်ား အခု ဘာသာျပန္ထားတဲ့စာအုပ္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းပစ္ၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားထဲကေနၿပီးေတာ့ ဘာဝင္ေရးေပးရဦးမလဲ။ တစ္ခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္သလား။ ယံုၾကည္ရင္ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ ဆက္လုပ္။ ဒီစာအုပ္ၿပီးရင္ ေနာက္စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပန္ဦး။"

(ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုေစာဦး)

ဒါကိုေတာ့ မေ႐ႊမိ ရဲ႕ ဘေလာ့ က မ, လာတာပါ။
ေဂၚကီရဲ႕ ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ကို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ေတာ့ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ကိုေစာဦးရဲ႕ အမွာစာ လို႔ ဆုိပါတယ္။

ဘာလို႔ ႀကိဳက္မိသလဲ ဆုိေတာ့ One Minute Interview post မွာ ကိုအင္ဒီရဲ႕ အေမးကို ျပန္ေျဖခဲ့တဲ့ အေျဖထဲမွာ ထည့္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုနဲ႔ တူေနလုိ႔ပါ။

ကိုအင္ဒီက ေမးတယ္။ "ရီတာက ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ ဆိုတာလား မဆိုတာလားကို အေသအခ်ာ မရေသးဘူး" ဆိုတာမွာ...

"ကၽြန္မအေနနဲ႔ တင္သင့္၊ မတင္သင့္ ဆုိတဲ့ဘက္က ဘယ္ေတာ့မွ ေဆြးေႏြးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါက ခံယူတဲ့သူနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥမို႔လို႔ပါ" လို႔

ကိုေစာဦး ေျပာသြားတဲ့ သေဘာကို အဲဒါေၾကာင့္ ႀကိဳက္မိတယ္။
ိ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကိုယ့္ အာေဘာ္ေတြ အတင္း သြင္းေပးဖို႔ စိတ္မဝင္စားဘူး။
ကိုယ့္ကို လာသြင္းေပးလည္း မႀကိဳက္ဘူး။
အယူအဆတစ္ခုကို ခ်ျပလိုက္၊ ႀကိဳက္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ႀကိဳက္ပါမယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အယူအဆတစ္ခုကို ဒီတုိင္းပဲ ခ်ျပမယ္။
သေဘာတူျခင္း၊ မတူျခင္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ လက္ခံမယ္။

သို႔ေသာ္ စာ တလြဲ ဖတ္တတ္တာေတြကိုေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ စိတ္ကုန္တယ္။
႐ွင္းျပရတာလည္း မႀကိဳက္လို႔ guide လုပ္ဖို႔ေတာင္ မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ဘူး။

***
၃) မေန႔က zoo သြားေတာ့ elephant show ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ေျဖေဖ်ာ္ရာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ သိပ္သနားတယ္။

ညီလင္းဆက္ ရဲ႕ ဆုေတာင္း ကဗ်ာ ကို ဆက္ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္မိတယ္။

"ကိုယ္သာ ဆင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္...
သြားတုိင္းျဖစ္တဲ့ လမ္းေတြနဲ႔
ေတာထဲက အ႐ိုင္းအစိုင္းဘဝမွာပဲ ေနခ်င္တယ္" လို႔

ကိုယ့္သေဘာအတိုင္းသာဆို ဘယ္ တိရိစၦာန္ကိုမွ လူကို ေျဖေဖ်ာ္မႈေပးရတဲ့ ေနရာမွာ မထားဘူး။
သူတို႔ဘာသာ ေတာထဲက အ႐ိုင္းအစိုင္းဘဝမွာပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစမယ္။

အင္း ဒါကလည္း နီကိုရဲ ေျပာသလိုဆို သူတုိ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေပးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သနားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဲဒီလိုေတြ ခံစားေနရတာကို သနားလို႔ သူတို႔ကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးခ်င္မိတာပါပဲ။

ကဲ ၾကည့္ ေဝ့လည္ေခ်ာင္ပတ္နဲ႔။
တိရိစၦာန္ကေလးေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးခ်င္လိုက္တာ တို႔၊ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ၾကပါ တို႔ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ လူတကာ နားလည္ေအာင္၊ လူတကာ လက္ခံခ်င္ေအာင္ မေျပာရတာလဲ။

ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ကိုသနားမိၿပီး ခံစားေနရတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သနားလို႔ သူတို႔ကို ေတာထဲမွာပဲ ေဘးမဲ့ေပးခ်င္တာလို႔ လူအမ်ား သေဘာမတူႏိုင္တဲ့ ႐ႈေထာင့္က ေျပာရတာလဲ။

အထက္ကလို ေျပာရင္ ကိုယ့္ကို သနားက႐ုဏာစိတ္ ႀကီးလိုက္တာလို႔ လူတကာ ခ်ီးက်ဴးမွာစိုးလို႔လား...

ေအာက္ကလို စကားလံုးေတြ သံုးၿပီး ေျပာေတာ့ ေဟာ... ဒီတစ္ေယာက္ဟာ အေတာ္ကို အတၱႀကီးမားပါလား၊ သူ႕အတြက္ပဲ သူသိတယ္။ အေကာင္ပေလာင္ေတြ ေဘးမဲ့ေပးခ်င္တာေတာင္ သူ႕ဘာသာ သနားမိတဲ့စိတ္ကို ျပန္သနားလို႔တဲ့ ဆုိၿပီး ေတြးမိသြားေစခ်င္လို႔လား...

အဲဒီကေနစလို႔ အျငင္းအခုန္ ထျဖစ္ရင္...

"တခ်ိဳ႕သူေတြက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲ ေတာ့ မသိဗ်ာ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုုန္ အကုုသိုုလ္ အပြားခံျပီး အလိုုမတူ သူမ်ားတဲ့ စာေတြ တမင္ဆြေရး ျပီး တေယာက္ခ်င္း ကိုု ေသခ်ာ လက္အေညာင္းခံ လိုုက္ျပန္ေျပာ ေနတာ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့ အတိုုင္းပဲ ေနာ္ ဟ..ဟ ဒါေတာင္ သူ႕ဘေလာ့ မွာ မဟုုတ္ေသးဘူး အဲဒါလည္း သူ႕ အစာ အာဟာရ ပဲ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ" ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဘာစတိုင္မွန္းမသိ တေခ်ာင္းငင္ေတြ ႏွစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ၿပီး လာေျပာတာကို ၾကားခ်င္မိလို႔လား...

လား လား လား...

***

အားေပးႏွစ္သိမ့္တဲ့ အင္ဥ

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြ (6th June) Bangkok က reader တစ္ေယာက္ ပို႔လိုက္တဲ့ ပံုေလးေတြ။ အဲဒီ ညီမေလးရဲ႕ comment ေတြ ရဖူးေပမယ့္ သူ႕ comment က တခါတေလမွပဲ လာတာပါ။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို S'pore ကလို႔ပဲ ထင္ေနခဲ့မိေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး blog ကို ေျခရာခံမိသေလာက္ BKK က စာလာဖတ္သူ နည္းတယ္လို႔ ထင္မိေတာ့ BKK ကဆိုရင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိတဲ့ Addy တစ္ေယာက္ပဲ ပင္တုိင္ဖတ္သူ ႐ွိတယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။

သူက ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္ က မေ႐ႊဇင္ နဲ႔ အျပန္အလွန္ ေရးထားၾကတဲ့ comment ေတြကို ဖတ္ၿပီး ကိုယ္စားခ်င္တဲ့ အင္ဥဟင္း ဓါတ္ပံု ပို႔လိုက္တာ တဲ့။

ခ်က္နည္းလဲ ပါတယ္။

" ပို႔စ္မွာ အင္ဥမပါဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား မန္႔ ထားပါလိမ့္လုိ ့ေတြးေနမိေသးတယ္။ ေနာက္မွ မေ႐ႊဇင္ဦး ဘေလာ့ကုိ သြားၾကည့္လုိက္ေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
...
ဒီမွာ ကြ်န္မေတြ႕ခဲ့တ့ဲအင္ဥက ေရကုိ ေျပာင္ေအာင္ ေဆးၿပီးသားေတြ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရတခါေလာက္ အာပတ္လြတ္ ထပ္ေဆး၊ ပါးပါးလီွးထား။ ၾကက္သြန္ျဖဴ နီေထာင္း၊ ဆႏြင္းထည့္ ဆီသတ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးထည့္၊ အေရာင္တင္မႈန္႔ထည့္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလိပ္ၿပီဆုိ လီွးထားတဲ့ အင္ဥထည့္။ အေပါ့အငန္ လုိသလုိျမည္း၊ ေရထည့္ၿပီး ခန္းေအာင္တည္။ လုိေသးရင္ ေရထပ္ထည့္ပါ။

ဒီက အင္ဥမွာ ေျပာစရာတခုရွိတာက ျမန္မာျပည္က အင္ဥလုိ မႏုပါဘူး။ သားေရဖတ္နဲ ့ နည္းနည္းဆင္တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အလြမ္းေျပ ရွားရွားပါးပါး လူတကာ မနာလုိျဖစ္ရတ့ဲဟင္းေတာ့ စားလုိက္ရတာေပါ့ေလ။"

(သူ႕စာ တပိုင္းတစ)

***
" ဓါတ္ပံုျပၿပီး ထပ္ႏွိပ္စက္သလို ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလို ႏွိပ္စက္တာကို ခံခ်င္ေနတာပါ။
မစားရ ဝခမန္း ၾကည့္လိုက္ပါမယ္ ညီမေလး :D

ပဲခူးတိုင္းမွာ ေနခဲ့တုန္းကဆုိ မိုးတြင္းေရာက္တာနဲ႔ အိမ္မွာ ခဏခဏ ခ်က္ၿပီ။ အဲဒီခါတိုင္း တလံုးခ်င္းကို ပြတ္ၿပီး ၂ ခါေလာက္ေဆးရတာ သိပ္ပ်င္းတာပဲ။ အင္ဥအမဲက သိပ္ေဆးစရာမလိုဘူး။ ေခ်ာအိအိေလးနဲ႔ သဲလဲ သိပ္မကပ္ဘူး။ အျဖဴက သဲေတြကပ္ေနတတ္လို႔ ေသခ်ာ ေဆးရတယ္။

အဲဒီအေၾကာင္းကို ျပန္စဉ္းစားရတာ ေရစိမ္ထားတဲ့ အင္ဥမဲမဲေလး ျဖဴျဖဴေလးေတြဆီက ထြက္တဲ့ အနံ႔နဲ႔ သူတို႔မွာ ကပ္ေနတဲ့ သဲနံ႔ကို ႏွာေခါင္းထဲမွာ ျပန္ရေနတယ္။ ျဖဴးမွာ ေနခဲ့တုန္းကေပါ့..."

(ကိုယ့္ျပန္စာ တပိုင္းတစ)

***
" ကြ်န္မလည္း အင္ဥလွီးေနတုန္း ခဏခဏ ေကာက္နမ္းၾကည့္မိတယ္။

အိမ္ကုိ လြမ္းဘီဆုိ အနံ႔ေလးက အစ၊ ရာသီဥတုအေျခအေနေလးက အစ လြမ္းစရာေလးေတြခ်ည္းပဲေနာ္။ မုိးရြာၿပီးစ ေျမသင္းနံ႔၊ ျမက္နံ႔ဆုိ ဘယ္လုိခ်စ္မွန္းကုိမသိတာ။""

(သူ ထပ္ျပန္တဲ့ စာ)

***
ကိုယ့္မွာလဲ ေရာဂါတစ္ခုက ဘာတဲ့ဆိုရင္ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြ ေျပးေျပး သတိရတာပါပဲ။
ခုလည္း အဲဒီ တနဂၤေႏြေန႔က ဆရာမ ဝင္းဝင္းလတ္ ရဲ႕ "အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" မွာပါတဲ့ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ဆိုတာေလးကို သတိရမိတယ္။

အဲဒီ ဝတၳဳထဲက စကားလံုးေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြ တခုခ်င္းကို စြဲလမ္းေနခဲ့ေတာ့ အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္တာနဲ႔ ျပန္ေပၚလာတာ သိပ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။

ေဒါက္တာ ခင္ဦးႏြယ္ ေဆး႐ံုက တိုင္စာကိစၥ ရင္ဆုိင္ရခါနီး၊ သားႏွစ္ေယာက္ကို ခင္ပြန္းေဟာင္းက ခဏ ေခၚသြားခ်ိန္၊ လုပ္ငန္းခြင္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြအသံ မၾကားရ၊ တဘက္က ရင္ဆိုင္ရဦးမယ့္ ျပႆနာ... အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ လာပို႔ထားၾကတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ ဘုရားပန္းကို ၫႊန္းဆိုလိုက္တဲ့ စကားလံုးေလး... အားေပးႏွစ္သိမ့္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ အားေပးႏွစ္သိမ့္တဲ့ ဘုရားပန္း တဲ့။

ebook မွာေတာ့ စာမ်က္ႏွာ 217 နဲ႔ 218 မွာ...

***
ဘဝမွာ ဘာေတြပဲေတြ႕ေတြ႕ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ေနေပ်ာ္ရပါတယ္။
:)))

***



ဒီပံုနဲ႔ post နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မဆုိင္ေပမယ့္ "ေက်းဇူး post" ေတြ ေရးျဖစ္တုန္းက side bar မွာ တင္ထားခဲ့လုိ႔ ကိုေပါ နဲ႔ ကိုဝတုတ္က ဒီ post မွာ comment ဝင္ေရးခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီ post မွာပဲ အဆက္အစပ္မိေအာင္ ျပန္သိမ္းထားလုိက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ အင္ဥပံုေတြ ပို႔ေပးသူနဲ႔ ဒီ ကာတြန္းပံုေလး ပို႔ေပးသူ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာပါ။

***

ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား - ေဒါက္တာ တင္ေမာင္သန္း/ တဆင့္ခ်င္းတဆင့္ တရစ္ၿပီးတရစ္ - ညီလင္းဆက္

ညက ညီလင္းဆက္ post အေဟာင္းတစ္ခု ျပန္႐ွာရင္းနဲ႔ တေနရာမွာ ဒီပံုကို ေတြ႕တယ္။
ပံုနဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာကို ဖတ္မိေတာ့ သင့္ဘဝ မဂၢဇင္းထဲက ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္း ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ား ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။

အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကလည္း ခုျပထားတဲ့ပံုနဲ႔ ဆင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ မဂၢဇင္းထဲက သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုက ခုပံုလိုမ်ိဳး တဖက္တည္း ဦးတည္သြားေနတာ မဟုတ္ဘဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ လာေနၾကတဲ့ ငါးတန္းႀကီး တစ္တန္းမွာ အႀကီးအေသး တလွည့္စီ စီထားတဲ့ ငါးေတြ တေကာင္ကို တေကာင္ ၿမိဳေနၾကတဲ့ပံု။

ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္း ရဲ႕ ဝတၳဳထဲက စာသားကို သတိရမိတယ္။
"ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြဟာ ေရစီးေၾကာင္းထဲက ငါးေတြလိုပဲ" တဲ့။

အဲဒီ ဝတၳဳတိုက ျဖဴးၿမိဳ႕က 'မိတ္ေဆြမ်ား' စာၾကည့္သင္း (မူလအမည္ - အၿမဲစိမ္းေကာင္းကင္ - Evergreen Sky) ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ဝတၳဳတိုဆု ရခဲ့တယ္။ (အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဆုေပးပြဲမွာေပါ့)

***
အဲဒီအခ်ိန္က တခ်ိဳ႕ အမွတ္တရေတြကို ေမ့ကုန္ၿပီ။
ခု သတိရသြားတာကို ခ်ေရးၿပီး မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။
သူ႕ post ဖတ္ၿပီး ေရးျဖစ္သြားတာမို႔ ညီလင္းဆက္ကို (တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားအရ) ေက်ပြန္စြာ ေက်းဇူးတင္႐ွိေၾကာင္းပါ။
:)))

***

One Minute Interview

Me: ေပါက္စီ ေခၚ ေနာ္မန္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ မေန႔ညက လြမ္းေအာင္ ရယ္တတ္သူကို ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေ႐ႊအိုးဆုိဒ္မွာ။ ပထမပိုင္းၿပီးမွ ဒုတိယပိုင္းဆက္ၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး လင့္ခ္ကိုႏွိပ္ေတာ့ ဘာမွ ထြက္မလာပါ။ စ ေပးသူ ေပါက္စီ ဒီတာဝန္ကို ယူပါ။ ဒုတိယပိုင္း ႐ွာေပးပါ။

အားခြာ: မရီတာကို အင္တာဗ်ဴးခ်င္လိုက္တာ။ သြားနင္နားလိုက္ေတာ့လို႕ ေျပာမွာလားဟင္

Me: မေျပာပါဘူး သူမ်ား ေျပာၿပီးသားႀကီး။ အဲဒီ စကားလံုးက ေပ်ာ့လို႔။ သိပ္မေျပာင္ေျမာက္ဘူး။

အားခြာ: အသစ္ေျပာမွာလား။ ဆံပင္ဆြဲမွာလား။ ပါးရိုက္ဦးမွာလားဟင္။ အစမ္းေလး တလံုးေလာက္ပါ။ အီစိမ့္သြားေအာင္ ဖရိတ္ဖတ္စ္ေပါ့။

Me: ကာယကံေျမာက္ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ (ဘာလို႔ဆို cbox ကေန လုပ္လုိ႔မွ မရတာ)။ ေမးစရာ႐ွိရင္ ျမန္ျမန္ေနာ္။ ေတာ္ၾကာမွ အတုေပၚလာရင္ အားလံုး ႐ႈပ္ကုန္မယ္။ ခုေတာင္မွ လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ ဒု-ပိုင္းလိုခ်င္လို႔ လာတာ။

အားခြာ: အခုလိုေလ ၀ိုင္းျပီးေရးၾကေတာ့ ခံစားမွုေလး (ရင္ထဲကအမွန္ေလးေပါ့)

Me: ဒါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါ ဘေလာ့ေလာကမွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဆုိေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္႐ံုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သေဘာထားကို မႏွစ္ဆီကတည္းက ေရးခဲ့ၿပီးသား။ စာေၾကရင္ သိလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ ဆိုတာ။

အားခြာ: ဟုတ္

mon: အားခြာဆက္ဗ်ဴးပါ

အားခြာ: ျပီးေတာ့ေလ အဲ့ဒါေအာင္ျမင္မႈလို႕ေကာ သတ္မွတ္ရမလား (အမွတ္တရ၊ နမ္းမွာလား ေမာင္တုိ႕တုန္းကလည္း ၀ိုင္းျပီးေ၀ဖန္ၾကတာနဲ႕ တအားဆုိေတာ့ေလ)

Me: ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာလဲ ဆုိတာထက္ ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကိုယ္ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္တယ္။

အားခြာ: ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္ေတြစားတုန္းက နဲ႕ အခုေကာ ဘယ္လို ကြာျခားပါလဲဟင္

Me: ဟားဟားဟား ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ကို ေမ့ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ ျပန္စဉ္းစားရတယ္။

အားခြာ: စာမေၾကဘူး

Me: တိန္

အားခြာ: သူ႕အလုပ္ ကိုယ္အလုပ္လုပ္ၾကရံုပဲဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ သူ႕အလုပ္သူလုပ္တာ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုသလို ဘေလာ္ဂါေတြ စာေတြေရးေနတာလည္း ေစတနာမပါဘူးလို႕ ဆိုလိုႏိုင္သလား။

Me: ဗမာေတြ ဗမာစာရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို သေဘာမေပါက္ၾကတာ မ်ားတယ္လို႔ ဘေလာ့ေရးသက္ တေလ်ာက္လံုးမွာ ထင္မိတယ္။ တခ်ိဳ႕စာေတြကိုက် ေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမဖတ္လို႔ မေပါက္တာ၊ တခ်ိဳ႕စာေတြကိုက် ေပါက္ႏိုင္စြမ္းကို မ႐ွိတာ။ တခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့ ေပါက္ေတာ့ေပါက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ဆုိင္ မဆုိင္ဆုိင္ ဝင္ေျပာတာ။ ဥပမာ- ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာသာတရား မထြန္းကားဘူးလို႔ ကိုယ့္ အယူအဆကို ေျပာတုန္းက။ သူေျပာတာေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း သူေကာင္းေၾကာင္း ျပခ်င္႐ံုသက္သက္နဲ႔ မဆုိင္တာေတြ လာေျပာသြားတယ္လို႔ပဲ ခံစားရတယ္။

Me: အားခြာ: ဆရာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ သူ႕အလုပ္သူလုပ္တာ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုသလို ဘေလာ္ဂါေတြ စာေတြေရးေနတာလည္း ေစတနာမပါဘူးလို႕ ဆိုလိုႏိုင္သလား)) အဲဒီမွာ ေျပာစရာတခု႐ွိတယ္။

အားခြာ: ဟုတ္ ေျပာပါ။

Me: ဘေလာ့ဂါေတြ စာေရးတာ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္လုိ႔ေရးတာ။ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အနစ္နာခံၿပီး ဖတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ အခ်ိန္ကုန္ခံေရးတာ မဟုတ္ဘူး။

အားခြာ: ဆတ္ေဆာ့ျပီးေရးတယ္လုိ႕ေရာ ေျပာႏိုင္ပါသလား။ သံခေမာက္ေပးၾကပါ။

mon: ေရာ့အင့္ အားခြာ
အားခြာ: ေက်းေက်းမြန္
mon: ေရာ့အင့္ရီတာ သံတုတ္

Me: ေက်းဇူးတင္စရာလို မလုိ ဆိုတာကို ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္က ငါ အနစ္နာခံ အခ်ိန္ကုန္ခံေရးလို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ မ႐ိုးသားဘူး။ (အားခြာ: ဆတ္ေဆာ့ျပီးေရးတယ္လုိ႕ေရာ ေျပာႏိုင္ပါသလား)) RITA: ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာလဲ ဆုိတာထက္ ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကိုယ္ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္တယ္။)

အားခြာ: ဒါဆို ဘယ္သူသတ္မွတ္တာကို ဂရုစိုက္တာပါလဲ

Me: ကိုယ့္အေနနဲ႔ ေျပာမယ္။

အားခြာ: ဟုတ္ ေျပာပါ ကိုယ္။

Me: ဂ်ဴး စာေရးတယ္။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတဲ့ အခါမွာ (တခါတခါ) သိပ္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ကိုေပါ ဘေလာ့မွာ ကိုယ္မသိတာ မေတြးမိတာေတြ တင္တဲ့အခါ ဖတ္ရရင္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါ ကိုယ့္ဘက္ကေလ။

ေနာက္ ညလဆ ေရးသြားတဲ့ ကိစၥမွာ ေက်းဇူးတင္စရာမဟုတ္ဘူး။ တင္စရာမလုိဘူးလို႔ပဲ ယူလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ ခုပဲ ကိုယ္ေျပာလုိက္တဲ့ သေဘာတရားပဲ။ (RITA: ဗမာေတြ ဗမာစာရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို သေဘာမေပါက္ၾကတာ မ်ားတယ္လို႔ ဘေလာ့ေရးသက္ တေလ်ာက္လံုးမွာ ထင္မိတယ္။)

ညလဆေရးတာကို သေဘာေပါက္တဲ့ လူေတြ ပါတယ္။ ကြန္မန္႔မွာ ကိုယ္ နာမည္ေတြ ေမ့ေနလို႔။ မွတ္မိတာ တေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ေက်ာ္ႏွင္းဆီ။ သူ ညလဆ ဘာေျပာလဲဆိုတာကို ေသခ်ာ သေဘာေပါက္တယ္။

အားခြာ: ဗမာေတြ ဗမာစာမတတ္တာကိုေတာ့ သိပ္ပံ(ပတ္ဆင့္ရိုက္မရလို႕ပါ) ေမာင္၀ေရးဖူးတဲ့ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို ျပန္ေ၀မွ်သင့္တယ္ထင္တယ္။ ကာလကတၱားကေန ျမန္မာစာေမးခြန္းထုတ္ေတာ့ ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူက ကူထုတ္ေပးရသတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ေမးခြန္းလြယ္သလို ဘာေျဖေျဖ ျမန္မာစာ ေအာင္ၾကတယ္ဆိုတယ္။ အခုလည္း အဲ့လိုျဖစ္ေနတာျဖစ္မွာပါ။

Me: ေက်းဇူးတရားတို႔ ငါတို႔ အနစ္နာခံ လုပ္ရတယ္တို႔ ဆုိတဲ့ လူေတြ DASSK ေျပာတဲ့ သေဘာတရားေလးပဲ ေက်ေအာင္ ျပန္ဖတ္ေနၾကေစခ်င္တယ္။ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္မွာ နစ္နာတဲ့သူ မ႐ွိဘူး။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က ေက်းဇူးတင္ထုိက္ မထုိက္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး တင္သင့္ရင္ တင္သြားလိမ့္မယ္။ မာသာထရီဆာေရာ ႏိုက္တင္ေဂးေရာ သူတို႔ အနစ္နာခံ လုပ္ေနရပါတယ္လို႔ ေျပာမသြား၊ ေတြးမသြား၊ ေႂကြးေၾကာ္မသြားဘူးလို႔ သူတို႔ကို ကိုယ္ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ယံုၾကည္တယ္။

အားခြာ: အေစာက ေမးခြန္းေလး ျပန္ေကာက္ရရင္ ဂ်ဴးရဲ့ ဘယ္စာေတြကို ေက်းဇူးတင္ျဖစ္သလဲဟင္။ ေဆာရီး ကိုယ္ေျပာစရာ က်န္ေသးရင္ ဆက္ေျပာပါေနာ္ ဒီအင္တာဗ်ဴးရာက သိပ္စိတ္ေလာတာ။

Me: ဘယ္စာေတြဆုိတာထက္ general ပဲ ေျပာပါမယ္။ လမ္း႐ိုးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနရာကေန ခ်ိဳးေကြ႕ ေျပာင္းလဲရမယ့္ အဆစ္အပိုင္းေတြ ကိုယ့္ကို ျမင္ေစခဲ့ႏိုင္တဲ့ သူ႕ စာေတြ ဖတ္ရတဲ့ အခါ။

အားခြာ: အညႊန္းေလး လုပ္ပါ ပိတ္သတ္ေတြလည္း သိရေအာင္ေပါ့။ ကိုယ္ေသခ်ာ ေတြးျပီးစာရိုက္ေနတယ္ေပါ့ေနာ္ (subtitle ထုိးရေသးတယ္)

Me: လရဲ႕ ေအာက္ဘက္က စလို႔ ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းစာေတြ။ ခံစားမႈနဲ႔ မႀကိဳက္ေတာ့ဘဲ သူ႕စိတ္ေစတနာကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ ျမင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။

အားခြာ: လူငယ္ေတြအေၾကာင္းေၾကာင့္လား ပညာေပးသလိုျဖစ္သြားေစလို႕လား မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကို လွစ္ဟသြားလို႕လား။

Me: ဒါေပမဲ့ ေျပာရရင္ ေ႐ွ႕ပိုင္း ဝတၳဳေတြမွာလဲ ခံစားမႈ ဦးစားေပးတယ္ ထင္ရေပမဲ့ ျမင္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ ဥပမာ- သူ႕ ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႏွံ႔စပ္သိျမင္တာ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြအတြက္ သူ ဦးတည္ ေျပာေနတယ္လို႔ပဲ ျမင္မိတယ္။

ထူးဆန္းတာ တခု ေျပာရဦးမယ္။ ဂ်ဴး ေရးခဲ့တဲ့ "ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္" ဆိုတာ...

အားခြာ: ဟုတ္ ေျပာပါ။

shrink: that dudes are mentally, being lonely overseas. that is.
shrink: mentally ill

Me: အဲဒါ ေဆာင္းပါးလို႔ ကိုယ္က ထင္ေနတာ။ ဝတၳဳလို႔လဲ ေျပာၾကတယ္။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါကို လက္မထပ္ရေသးတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူနဲ႔ လက္မထပ္ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္တဲ့ ခံစားမႈလို႔ ဘာသာျပန္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတာပဲ။ (ဒီ blog မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး)

အားခြာ: ကိုယ္က ေရာ ဘယ္လိုထင္သလဲ

mon: ေနာက္တစ္ခုေျပာရမယ္ ဘေလာ့ဖတ္သူအေနနဲ႕ေပါ့ေနာ္ ရီတာ ဂ်ဴးအင္တာဗ်ဴးေတြ တင္ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္...ေရးသူရဲ႕ေစတနာကုိျမင္ရတယ္...

အားခြာ: အားခြာကေတာ့ သူတို႕ လက္မထပ္ျဖစ္ၾကဘူးလို႕ထင္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးရာကလည္း နာမည္ပါခ်င္တာနဲ႕ အျမင္ေတြ စြတ္ေျပာေနမိျပီ သည္းခံပါပိတ္သတ္ၾကီး။

Me: အဲဒီမွာ ဂ်ဴး က အဓိက ေျပာခ်င္ခဲ့တာ လက္ထပ္ျခင္းမဟုတ္ဘူး လို႔ပဲ ကိုယ္ ျမင္တယ္။ ကိုယ္ ျမင္တာ မွားေနလားလို႔ တျခားလူေတြ ျမင္တာကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေတြးမိျပန္တယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေန ကမၻာႀကီး အေၾကာင္း၊ လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း အမ်ားႀကီးကို ျပဆိုခ်င္တာလို႔ ထင္မိတာပဲ။

အားခြာ: သူတုိ႕ လက္မထပ္ျဖစ္တာ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လား။ ဥပမာ တခုခုကို အတြက္ သူတုိ႕လက္ထပ္ျခင္းကို ေနာက္ဆုတ္ေစခဲ့တာမိ်ဳး။

Me: အဲဒီထဲက လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ျဖစ္တာ မျဖစ္တာကို ဂ်ဴးက ဆက္ေတြးေစခ်င္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္မထင္ဘူး။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဓိက အခ်က္က လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထပ္ျခင္းလို႔ ကိုယ္ မျမင္ဘူး။ အဲဒါကို ဗဟိုျပဳၿပီး ခ်ျပသြားတဲ့ တျခားအခ်က္အလက္ေတြကမွ ဒီ ေဆာင္းပါး/ဝတၳဳရဲ႕ ဆုိလိုရင္းလို႔ ျမင္တယ္။

အားခြာ: စာဖတ္သူေတြက ကိုယ္လိုရာဆဲြေတြးတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား ခံစားမွု ကို ဦးတည္သူက ခံစားမွုကို ေတြးျပီး က်န္တဲ့ေတြးတတ္သူေတြ တျခားအရာကိုေတြးသြားေစခ်င္တာေရာ... အမ်ားစုက ေခါင္းေျခာက္မယ့္အေတြးမ်ိဳးကိုမေတြးၾကပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြးတတ္သူေတြဆိုတာကို စာေရးသူေတြ သတိထားျပီး ဂရုစိုက္ၾကရင္ေရာ... စာေရးသူ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို စာဖတ္သူလည္း ရွိႏိုင္တာမို႕ပါ။

Me: ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီလို ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကို လက္မထပ္ရေသးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ ခံစားမႈလို႔ အကဲျဖတ္ၾကတယ္ဆုိေတာ့ ညလဆေရးလုိက္တဲ့ စာကိုလည္း ဘယ္ဆရာဝန္၊ ဘယ္ေက်ာင္းဆရာမွ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုဘူးလို႔ေျပာတာလို႔ ဘာသာျပန္ၾကတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ စ ဖတ္လိုက္ကတည္းက ဒါမ်ိဳးေတြ လာေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ထင္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးကို ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံပါတယ္ ဆိုတဲ့စာသား ထည့္ေရးခဲ့တာ။

အားခြာ: အမ်ားစုက ေခါင္းေျခာက္မယ့္အေတြးမ်ိဳးကိုမေတြးၾကပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြးတတ္သူေတြဆိုတာကို စာေရးသူေတြ သတိထားျပီး ဂရုစိုက္ၾကရင္ေရာ... စာေရးသူ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို စာဖတ္သူလည္း ရွိႏိုင္တာမို႕ပါ။

Me: ဒီ့ထက္ ဂ႐ုစိုက္လို႔လည္း ဘာမွ မထူးဘူး။ ေတြးခ်င္တဲ့လူက ေတြးခ်င္သလို ေတြးမွာပဲ။ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းေတြ။ ဘုရားေတာင္ မခၽြတ္ႏိုင္တာေတြ႐ွိတယ္။ ဘေလာ့ဂါက ဘာမို႔လို႔လဲ။

အားခြာ: ကိုယ္ကေရာ ဘယ္လို စာဖတ္သူမ်ိဳးကို ပစ္မွတ္ထားျပီးေရးေလ့ ရွိပါသလဲ။

mon: အားခြာ...နင္နားလုိက္ေတာ့...နင္နားလုိက္ေတာ့

Vista: တကယ္က နားခိုင္းတာ ေစတနာနဲ ့ပါေနာ္ ဟိဟိ

Me: စာေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပစ္မွတ္က ဘယ္သူမွမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ။ ဒါ ကိုယ့္အတြက္ေျပာတာ။

အားခြာ: ဒါဆို ကိုယ္ျပန္ဖတ္ဖို႕အတြက္ဆုိပါေတာ့ (မႏိုင္းႏုိင္းစေနဆုိ သူဖတ္ဖုိ႕ဆိုျပီး သပ္သပ္ခြဲထားတတ္လုိ႕ပါ)

Me: ေနာက္ဆံုး ေမာင္သစ္ဆင္း စာလို၊ ဂ်ဴး ဝင္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴးလို ႐ိုက္တင္တာေတာင္မွ ကိုယ့္လို ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြကို မွ်ခ်င္တာဆိုတာ ပါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ တင္ခ်င္လုိ႔ကို တင္တာပဲ။

mon: ဒါဆုိ ေက်းဇူးတင္စရာ မလုိဘူးေပါ့ေနာ္။

အားခြာ: ဟမ္ မြန္ စာမေၾကဘူး။ ေအာက္မွာ ေသေလာက္ေအာင္ ေျပာလာတာ သူ အခု ျပန္စျပီ။

mon: ဟုတ္ပါတယ္ ကုိယ္စာမေၾကပါဘူးး ကုိယ္စိတ္မဝင္စားရင္ အေပၚယံရွပ္ျပီးဖတ္ပါတယ္ ဝင္စားရင္ေတာ့အေခါက္ေခါက္ဖတ္ပါတယ္။

Me: လုပ္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ေနတာမွာ အနစ္နာခံတယ္ အခ်ိန္ကုန္ခံေပးတယ္ ေက်းဇူးတရား ဆုိတာေတြ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ မ႐ွိဘူး။ ေက်းဇူး တင္ခ်င္တဲ့လူက တင္လိမ့္မယ္။ မတင္ခ်င္တဲ့လူက မတင္ဘဲေနလိမ့္မယ္။ ဆဲခ်င္တဲ့လူက ဆဲလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္႐ံုပဲ။

ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ ႐ွိတယ္။
* ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး အေၾကာင္း ျမသန္းတင့္ ေရးတာေတြ ကို ျပန္႐ိုက္တင္ေပးတဲ့ မေ႐ႊမိ ကို ကိုယ္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။
* ဂ်ဴး facebook page လုပ္ၿပီး ဂ်ဴးစာေတြ ျပန္႐ိုက္တင္ေပးတဲ့ admin ေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္။
* အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ ကို ေရးၿပီး လူ႕ေလာက က ေကာင္းျမတ္မႈေတြကို အေတြးထဲ ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးတဲ့ ဆရာမ ဝင္းဝင္းလတ္ကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။
* ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေဆးခန္းသြားတဲ့အေခါက္ ေဆးကုရင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာၿပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ေမးလိုက္တဲ့ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေဆြျမင့္ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ငါတို႔ မင္းတို႔ အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ အနစ္နာခံေပးၿပီး လုပ္ေပးေနတာလို႔ လာေျပာရင္ေတာ့ အၾကည္ညိဳပ်က္မွာပဲ။

(ဒါေပမဲ့ ဆုိခဲ့တဲ့ အဲဒီလူေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ဒါမ်ိဳး ေျပာၾကမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာ ကိုယ့္ အသိစိတ္ထဲက ေသခ်ာေပါက္ ယံုၾကည္တယ္)

mon: ကုိယ္လဲ ရီတာ့ စာတခ်ဳိ႕အတြက္ သိတ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးအတြက္လဲ အားခြာေလးကုိ နဲနဲေက်းဇူးတင္တယ္။ ရီတာတုိ႕အားခြာတုိ႕နဲ႕ခင္ရတာေၾကာင့္လဲ မမကြမ္ ကုိ သိတ္ေက်းဇူတင္တယ္။

အားခြာ: ကိုယ့္ရဲ့ သေဘာထားအမွန္ကို အခုလို သိရတာ ေက်းေက်းေနာ္။ ဒြတ္ေခါ စာမ်က္ႏွာမ်ားလာဘီ ေဖာင္မဆန္႕ေတာ့ဘူး။

Me: ပရိသတ္က ထမင္းေကၽြးထားလို႔ ပရိသတ္ေက်းဇူးေတြ ျပန္ဆပ္ေနတာလို႔ ေျပာတာမ်ိဳးကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္တယ္။ လုပ္စရာ႐ွိတာ လုပ္တယ္ဆို ၿပီးတာပဲ။ ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားနဲ႔ လုပ္ေပးရတာ ပိုေကာင္းတယ္မ်ား သူထင္ေနလား မသိဘူး လို႔ ဆက္ေတြးရင္း စိတ္ကုန္မိတယ္။

အားခြာ: ဘယ္သူ႕ကိုလဲဟင္

mon: မင္းသားမင္းသမီးတုိင္းေတာ့အဲလုိေျပာတာပဲမဟုတ္လား

Me: ဟုတ္တယ္ ဗမာေတြက အ႐ိုးစြဲစိတ္နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူမ်ား ဒါေျပာဆို ကိုယ္လဲ ဒါပဲေျပာတာပဲ။ အမ်ားကလည္း အဲလိုမွ မေျပာရင္ အ႐ိုင္းအစိုင္းလို႔ပဲ မွတ္တာပဲ။ ေဒြးလိုလူမ်ိဳးေတာင္ ဒါမ်ိဳးေျပာသလား မသိ။

Vista: RITA: ဟုတ္တယ္ ဗမာေတြက အ႐ိုးစြဲစိတ္နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္ (ကိုယ္မပါဘူး ဟန္နီ

အားခြာ: ဗမာေတြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္ပါသလဲ (ဒါေဆြးေႏြးခန္းျဖစ္သြားျပီ)။ ေရွးရိုးစြဲတာကို ေျပာတာလား။ သူမ်ားေယာင္လို႕လိုက္ေယာင္တာမ်ိဳးလား။

Me: ေအးေလ ေယာအတြင္းဝန္ နဲ႔ ငတာဆိုလဲ သိပ္သေဘာက်ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ေဒါက္တာ သန္းထြန္းေရးတာ ခုတေခါက္ ျပန္ေတာ့ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တထပ္တည္းပဲ။

အားခြာ: ေဒြးက ပုထုဇဥ္ပဲေလ။

mon: ေဒြးလဲ ေျပာတာပဲေလ။

အားခြာ: ဆုိလိုရင္းက...

Me: တကယ္ေတာ့ ေဒြးမွာ ကိုယ္ပုိင္ အေတြးအေခၚ႐ွိတယ္။ စာသိပ္ဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေတာင္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေျပာေပးရတယ္။

mon: အားခြာလဲ ပုထုဇဥ္ပဲမလား အားခြာမင္းသားျဖစ္ရင္လဲအဲလုိေျပာရင္ေျပာမွာ။

Me: ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ ျဖစ္ရင္လဲ ေျပာခ်င္ေျပာေနရမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းသမီး မလုပ္တာ။

kkmg: ျမန္မာအမ်ားစုလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါလိမ္႔မယ္.. ေရွးရိုးစြဲ.. ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြမ်ားတယ္.. သူတို႔စိတ္ထဲမွာ တခုခုေကာင္းျပီဆိုရင္.. ထာဝရ ေကာင္းျပီလို႔ ထင္ေနၾကတယ္..

mon: စကားမစပ္ yishun north point မွာ addidas ေတြ ခ်ေနတယ္။

အားခြာ: ဟမ္ မြန္

Me: ဂါဝန္ပဲ လိုခ်င္တာ

အားခြာ: မိန္းမ ပီသပါေပတယ္။

Me: အေပၚတပိုင္း ေအာက္တပိုင္း ႐ွာ မဝတ္ခ်င္လို႔။ ဂါဝန္ဆို တထည္တည္း စြပ္ခ်လိုက္ ၿပီးေရာ။

အားခြာ: အင္တာဗ်ဴး ျပီးျပီေပါ့ေနာ္။

Me: အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ ေနာ္မန္ လာရင္ ေျပာလိုက္ပါ။ လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ ဒုတိယပိုင္း ျမန္ျမန္႐ွာေပးလို႔။

mon: ေျဖျပီးသြားျပီလား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွန္လုိ႕ေျပာအုံးေလ။

Me: သူ႕ဘာသာ ပထမပိုင္း လာေပးလို႔ ဒုတိယပိုင္း ျပန္႐ွာေပးဖို႔ တာဝန္႐ွိတယ္။ သူ႕အလုပ္ သူလုပ္တာ ဘာမွ ေက်းဇူး မတင္ႏိုင္ဘူး။ ဒါပဲ။ (:mt: ပံု)

mon: အမ္ အဲဒါေျပာတာဟုတ္ဘူးေလ။ ဗ်ဴးတာေျဖပီးရင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွန္လုိ႕ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။

Me: သူ႕ဘာသာ ဗ်ဴးခ်င္လို႔ ဗ်ဴးတာ တင္ပါဘူး။ ကိုယ္က ဗ်ဴးပါလို႔ ေျပာလုိ႔လား။

kkmg: ကိုယ္ရည္ေသြးျခင္းသည္၄င္း၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေဖာ္ျခင္းသည္၄င္း.. အင္ဆိုမားနီးယား... သို႔မဟုတ္ ဘိုင္ပိုလာ ဒစ္ေအာ္ဒါ ၏ ကာရိုက္တာရစါစတစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊

Me: အင္း kkmg ေတာ့ ဒါကို သူသိတယ္ ဆုိၿပီး ကိုယ္ရည္ေသြးေနျပန္ၿပီ။ ကုေပးလိုက္ၾကဦး။

အားခြာ: အခုလို ေလးေလးနက္နက္ ေမးသမွ်ကို မခြ်င္းမခ်န္ အားၾကိဳးမာန္တက္ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ တိတိက်က် ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အလုပ္ခ်ိန္ကိုပဓါနမထားပဲ ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ မမကြန္ ဆီပံုပိတ္သတ္ကိုယ္စား လက္ေညာင္းခံရိုက္ျပီးေမးခဲ့တဲ့ အားခြာမွ ေက်းေက်းပါလို႕ ရင္ထဲအသည္းထဲက အတည္ေျပာလိုက္ပါတယ္ ဒန္

mon: ၾကည္႕စမ္းသိတ္ေတာ္ၾကတာပဲ ေရႊအျမဳေတက ဦးဝင္းျငိမ္းအားခြာနဲ႕ ဂ်ဴးရီတာ တုိ႕အင္တာဗ်ဴးေလးက ဖတ္လုိ႕သိတ္ေကာင္းတာပဲ။ အားခြာ သိပ္ေတာ္တယ္ ... 7days မွာသြားလုပ္ပါလားငွင္။

အားခြာ: ျမန္မာတိုင္းစ္မွာ ဘာလို႕ မလုပ္ခုိင္းတာလဲဟင္ ၁၅၀ေလာက္ေတာ့ ရမွာ

mon: ေတာ္လုိ႕ပါဆုိေနမွပဲ 7days နာမည္တက္ေအာင္ေလ။

shrink: those cbox dudes are mentally ill, being lonely overseas. that is.

kkmg: Then U better F uck out from this C-box Dude>>> to shrink
Wht the Bloody Hell... those Bipolar Disorder imitator

***
ပါဝင္ေဆြးေႏြးသူမ်ား (7 Days အားခြာ၊ မြန္၊ ဗစ္စတာ၊ kkmg၊ shrink) အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***

ေသာက္သုံးေရအခက္အခဲ ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚေနေၾကာင္း

6.6.2010 ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာပုိင္းတြင္ တြံေတးၿမိဳ႕နယ္အပုိင္ ကရင္စုေက်းရြာမွ တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးမွ ေသာက္သုံးေရ ျပန္လည္လုိအပ္ေနေၾကာင္း၊ လက္ရွိ မုိးရြာသြန္းမႈ အားနည္း၍ ေသာက္သုံးေရ အခက္အခဲ ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚေနေၾကာင္း လာေရာက္လႉဒါန္းေပးႏုိင္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကုိ အကူအညီ လွမ္းေတာင္းခံခဲ့ပါတယ္။

"ေရအလႉအတြက္ ရာသီဥတု အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲ" မွာပဲ ခုလုိ ျပႆနာ ျပန္လည္ျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ RAVEN BDC အဖဲြ႕အေနနဲ႔ မနက္ျဖန္ 7.6.2010 ရက္ေန႔မွ စ၍ တြံေတးၿမိဳ႕နယ္အပုိင္ အတြင္းရွိ ရြာမ်ားသုိ႔ ေသာက္သုံးေရ ျပတ္လပ္ေနေသာ ေနရာေဒသမ်ားတြင္ ေရ စတင္လႉဒါန္းမည္ ျဖစ္ပါသည္။ တျခားေရလႉဒါန္းခဲ့ၾကေသာ အဖဲြ႕အစည္းမ်ားလည္း မိမိတုိ႔ အရင္ လႉဒါန္းခဲ့ေသာ ေနရာေဒသမ်ားသုိ႔ ေရလုိအပ္ေနလား၊ မလုိအပ္ေသးဘူးလား ဆုိတာကုိ ျပန္လည္ စုံစမ္းေစခ်င္ပါတယ္။

ျမစ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ နီးစပ္တဲ့ ေဒသ၊ ရြာေတြေတာင္ ေရ ျပန္လုိအပ္ေနၿပီဆုိရင္ ကုန္းေပၚရွိ ေနရာေဒသမ်ားလည္း ျပန္လည္ လုိအပ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ အားလုံး ျပန္လည္ စုေပါင္း လွဴဒါန္းႏုိင္ေအာင္ မွ်ေဝလုိက္ရျခင္းပါ။ အခုလုိအခ်ိန္မွာ ေရမလႉတာ နည္းနည္း ကြာဟသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အားလုံး ေသြးျပန္ေအးေနႏုိင္ပါတယ္။ အတတ္ႏုိင္ဆုံး အျမန္ဆုံး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ၾကရန္ တုိက္တြန္းအပ္ပါတယ္။

ေရသမၺာန္ ကမ္းကုိကပ္တာနဲ႔ ခုလုိပဲ ေရပုန္း အႀကီးႀကီးေတြကုိ သူတုိ႔ အရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ သယ္လာတာကုိၾကည့္ရင္ ေသာက္ေရ အလြန္ လုိအပ္ေနတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။

အခုလုိ ေရသမၺာန္ေပၚကုိ ေရတင္ေဆာင္ၿပီး 7.6.2010 ရက္ေန႔တြင္ စတင္လႉဒါန္းမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အရင္ ေသာက္သုံးေရ ျပတ္လပ္ေနစဉ္ကာလ ေရလႉဒါန္းေနစဉ္။
အခုလည္း ေသာက္သုံးေရ ျပတ္လပ္ေနေသာေနရာ ျပန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ကိုရဲဟိန္း facebook စာမ်က္ႏွာမွ Note အား တိုက္႐ိုက္ ကူးယူ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။

*** ေသာက္ေရ လႉဒါန္းလိုသူမ်ား ဆက္သြယ္ရန္ ***

စကၤာပူ - ကိုဇူလိုင္ email: julydream0707@gmail.com

ရန္ကုန္ - ကိုရဲဟိန္း mobile: 09 50 43302

***
(email from one of my friends from Myanmar)

Just came back from Pyay!

The whole day 15 hrs driving :(

I've seen there were just few villages suffered for water. Most of the places still okie.

You cant help them all, (in the long run) it's not match with donation programme.

It shows that we need to care much on global warming.

Donation is not good for people every time when they get troubles, it can make them to rely on others. (Just my thoughts)

So tired, i need to take rest.

Some expert say that rain can come only after July.

(16th May '09 2:00 PM)

***
(မွတ္ခ်က္။ ကုသိုလ္စိတ္တြင္ အကုသိုလ္ အနား မကြပ္ေစရန္၊ ႏိုင္ငံေရးဟု အမည္ခံၿပီး ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ ေရးသားေနေသာ site မ်ားမွ တဆင့္ ျပန္လည္ ေဖာ္ျပၿပီး credit ေပးျခင္း လုပ္ရန္မလုိ။

ထို႔ျပင္ ဤအခ်က္ကို ေထာက္၍ ေယာက္်ား အမည္ခံ မိန္းမလို မိန္းမရ ဘေလာ့မ်ားမွ အားအားယားယား ေဝဖန္မွတ္ခ်က္ျပဳရန္မလို။ ကုသိုလ္ေရးမို႔ ႏိုင္ငံေရးဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္ျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အတူတူ support လုပ္ႏိုင္ရန္ လိုသည္ဟု ယူဆပါက မိန္းမလို မိန္းမရ ေရးမေနဘဲ ေဝဖန္ေလကန္ခ်င္သူ ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္၏ blog address အား credit ေပးရန္ ၎ site မ်ားအား ခြင့္ျပဳထားလိုက္ႏိုင္သည္။)

***

ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္... - ဂ်ဴး

"ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္... "

ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္မည္။ ထိုအိမ္ကေလးသည္ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္တစ္ခုႏွင့္ နီးေသာေနရာ ျဖစ္လွ်င္ေကာင္းမည္။ ဒါမွ ထိုအိမ္ကေလးကို ျမကန္သာဟု နာမည္ေပးလို႔ ရမည္။

(ေရျပင္ကိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္က အင္းလ်ားကန္ဆို ေကာင္းမယ္။ ဒါေပမဲ့ လာလည္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ အိမ္က ကေလးေတြ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သြားေဆာ့ၿပီး တခုခုျဖစ္မွာ ပူေနရဦးမယ္။ ေနပေစေတာ့။ အိမ္ေ႐ွ႕မွာတင္ ေရကူးကန္ အဝိုင္းေလး ပါရင္ေတာ္ၿပီ။

အိမ္ကုိေတာ့ ျမကန္သာ လို႔ နာမည္ မေပးခ်င္ပါ။ ၁၀ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ကုိယ္ေနမယ့္ အိမ္ ကုိယ့္ဘာသာေဆာက္ၿပီး နာမည္ေပးၾကဖို႔ စိတ္ကူးယဉ္ဖူးတယ္။ အိမ္ကေလးကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ နာမည္က "ေဒါင္းဖလ္ဝါ"။ ၿပီးေတာ့ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ ေမြးခ်င္ခဲ့တယ္။ ေခြးကေလးရဲ႕ နာမည္က ဟီလီယို (helio)။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္မခ်စ္တတ္ေသးဘူး)

အိမ္ကေလးသည္ သစ္သားအိမ္ကေလးပဲ ျဖစ္ဖ႔ိုမ်ားသည္။

(ကိုယ္ကေတာ့ အညာမွာေမြး၊ ေအာက္အရပ္မွာႀကီးၿပီး၊ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနခဲ့ဖူးေတာ့ အိမ္အမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္အိမ္ကိုမွ ကိုယ္ၾကာၾကာေနရမယ့္ အိမ္လို႔ မမွတ္ခဲ့ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဘာမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။

ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ စီၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ပံုစံမ်ိဳးကို သေဘာက်တယ္။
သစ္သားအိမ္...
အင္း ေနခ်င္ပါတယ္။ ၿခံဝန္းက်ယ္က်ယ္ထဲမွာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ထည့္ေဆာက္ထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္။
သား ေ႐ႊအိုး ထမ္းလာတာ ျမင္ရေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့)

စိမ္းလန္းေသာ အိမ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ မွန္ေတြၾကားမွာ သစ္ပင္ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးထားမည္။

သစ္ပင္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆို မ်ားမ်ား႐ွိေစခ်င္တယ္။ အိမ္ေ႐ွ႕နဲ႔ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ ေပ ၃၀ စီေလာက္ ေျမပို႐ွိခ်င္တယ္။ (ေျမေဈးကို ခဏ ေမ့ထားသည္။ မေမ့လည္း ကိစၥမ႐ွိပါ။ ကိုယ္မွ မဝယ္ႏိုင္တာ) ၿပီးေတာ့ ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ ၿခံဝန္းထက္ ေျမႀကီးေတြပဲ ႐ွိတဲ့ ၿခံဝန္းကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဒါမွ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားႀကီး စိုက္လို႔ရမယ္။ သစ္ရိပ္နဲ႔ ေအးေနတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဖိနပ္မပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။

ပန္းပင္ေတြထက္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ အပင္ႀကီးေတြ ပိုစိုက္မယ္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ကရိကထ မမ်ားတဲ့ ႐ွားေစာင္းပင္ကေလးေတြ အ႐ြယ္စံု ပံုစံစံု စိုက္ထားမယ္။ ယုန္နား႐ြက္ကေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ ႐ွားေစာင္းပင္ပုကေလးေတြ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။)

အတိတ္ကို ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း လက္ထပ္ျခင္းကို တားဆီးထားသည့္ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲ ဘာမွမရွိခဲ့။

(တခါတခါက် အဲဒီ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲ ဆိုတာက တြန္းအားေပးတာေတာင္မွ ျဖစ္သြားတတ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ လုပ္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ ျဖစ္တိုင္း မလုပ္ႏိုင္တာေတြက တခ်ိဳ႕အေရးကိစၥေတြကို သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းပစ္လိုက္တတ္တယ္။

သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္။ မိန္းမေတြဟာ မယူခ်င္ရင္လည္း ေလွ်ာက္စဉ္းစားေနၿပီး၊ သူတို႔ ယူခ်င္ရင္လည္း ဘာမွကို ထည့္မစဉ္းစားေတာ့ပါဘူး တဲ့။ ဒါကေတာ့ မိန္းမမွ ေယာက္်ားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အကုန္ တူတူပါပဲ)

ေကာင္းကင္ တေနရာရာမွာ ရွိေနသည့္ ၾကယ္တစ္စင္းကို မထိခိုက္ေစဘဲ ကမာၻေျမေပၚက ပန္းတစ္ပြင့္ကို ခူးလို႔မရပါ တဲ့။ သူႏွင့္ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ တစ္ခုခုကို၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမ်ား ကၽြန္မ ထိခိုက္မိသြားသလား။

(အဲဒီအေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မေတြးခ်င္ပါ။ အေျဖက ဟုတ္တယ္ လို႔ ထြက္ခဲ့ရင္လည္း မခ်စ္ဘဲ ေနခဲ့မွာမွ မဟုတ္တာေလ။ တခါတခါက် ဘဝမွာ အကြက္ခ်ထားၿပီးသား အရာေတြအတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို အေၾကာင္းျပတာသက္သက္လို႔ ယူဆၾကမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး)

ဆင္းရဲျခင္းေတြ ဖိႏွိပ္ျခင္းေတြျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုထဲသို႔ ကိုယ္ရင္ေသြးေလးကို ေခၚယူေမြးဖြားလိုက္ရမွာ ေတာ္ေတာ္ အကုသိုလ္မ်ားသည့္ အလုပ္တဲ့။

(ဒီ post ကို ကိုယ့္ရဲ႕ fb မွာ ယူၿပီး share ေတာ့ ကိုယ္ high light လုပ္ခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္ပါပဲ။ ဘဝမွာ ဘာမွ ေတြးမေနဘဲ သမား႐ိုးက်ပဲ သဘာဝက်က် ျဖတ္သန္းသြားခ်င္တဲ့သူေတြ အဖို႔ေတာ့ ဒါဟာ ေၾကာင္ကြက္တစ္ကြက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လက္ဖမိုး လက္ဖဝါးကိစၥပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ေတာင္မွ ဒီကိစၥက လက္ဖမုိးျဖစ္လိုက္၊ လက္ဖဝါးျဖစ္လိုက္နဲ႔)

အိုကြယ္ တို႔မ်ား ဘယ္ေန႔ပဲ ခ်စ္မိခ်စ္မိ၊ အဲဒီေန႔ဟာ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေန႔ေတြထဲမွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ဘယ္ေန႔မွာမ်ား ဆိုးယုတ္မႈတစ္ခုခု မျဖစ္ပြားခဲ့ဘဲ ေနမွာတဲ့လဲ။ သည္ေလာက္ႏွစ္ေတြ ေထာင္ခ်ီေနသည့္ ကမၻာႀကီး၊ ဆိုးယုတ္မႈေတြလည္း ေပါမ်ားလွသည့္ ကမၻာႀကီးတြင္ ေန႔ တစ္ေန႔တိုင္းဟာ တစ္ေနရာရာမွာ ေၾကကြဲမႈ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ပြားေနခဲ့ဖူးမွာပဲ မဟုတ္လား။

(ဂ်ဴး ရဲ႕ အဲဒီလို အေတြးအျမင္ အေရးအသားမ်ိဳးေတြကို သိပ္ကို သေဘာက်မိတယ္။

သမိုင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ထက္ ခုႏွစ္ေတြ ရက္စြဲေတြက ပိုအေရးႀကီးေနၾကတာ မုန္းစရာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ အက်ည္းတန္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကို သမိုင္းဝင္ေအာင္ ကိုယ္ ခုခ်ိန္ထိ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီ)

အဲဒီေန႔က ကၽြန္မႏွင့္သူသည္ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုမွာ ရွိခဲ့သည္။ ေလေအးစက္ဖြင့္သည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္မဟုတ္။ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြျဖင့္ ျပည့္လႊမ္းေနသည့္ ဆိုင္လည္းမဟုတ္။ ၿခံဝန္းတစ္ခုထဲက သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ေတြ ခ်ထားသည့္ ေအးခ်မ္းသည့္ ဆိုင္ကေလးျဖစ္သည္။

(MICT Park ကေတာ့ အရမ္းကို ပူတယ္။ ေႏြရာသီ တေန႔လည္ အဲဒီထဲသြားၿပီး ဖ်ားေတာင္ယူတယ္။)

သူထိုေန႔က ဖတ္ေနေသာစာအုပ္က ခါလိဂ်ီဘရန္ ၏ "ပုေရာဟိတ္" ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္က ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထုတ္ ''လိပ္ျပာတို႔၏ တခ်ိန္တုန္းက'' ဝတၳဳစာအုပ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ ဘာကိုမွ ျပန္မေျပာင္းခ်င္ပါ။

(ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္က Cronin စာအုပ္ေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ႀကိဳးစားပမ္းစား လိုက္ဖတ္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သူ႕စာအုပ္ကေတာ့ ပဲစင္းငံု အေၾကာင္း ျဖစ္မွာပဲ)

အဲဒီေန႔က သူဝတ္ထားသည္က စက္ဆိုင္မွာ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ခ်ည္ထည္စစ္စစ္ အက်ႌျဖစ္ေနခဲ့သည္။

(ကိုဝတုတ္တို႔ရဲ႕ Zizawa's Refuge မွာ မတရားမႈနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကို ဖတ္ၿပီး မၾကာခင္ ဂ်ဴးရဲ႕ ဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ ပိုၿပီး အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္မိတယ္)

ကၽြန္မက ခ်င္းျပည္နယ္ ဖလမ္းၿမိဳ႕မွ လက္ေဆာင္ရေသာ ခ်င္း႐ိုးရာ ဆြဲႀကိဳးေသးေသးေလးတစ္ခုကို ဆြဲထားသည္။ ထိုဆြဲႀကိဳးေလးသည္ ကၽြန္မကူညီလိုက္လို႔ ဆယ္တန္းေအာင္သည္အထိ ပညာသင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ အလုပ္ရသြားသည့္ ကေလးမကေလးတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဆြဲႀကိဳးကို ကၽြန္မကိုေပးဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ သီကံုးထားခဲ့သည္။

(ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္ရေတာ့ "သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ" ကို နက္နက္နဲနဲ သတိရမိတယ္။ ဘေလာ့ေတာင္မေရးေသးဘူးလား၊ ေရးကာစကလား မသိ ေတာေက်ာင္းဆရာ ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ comment ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိရမိတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ အဲဒီ ဝတၳဳက အမွတ္တရ လို၊ ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား လို ကိုယ့္ကို တစြဲတလမ္း မႏွစ္ၿခိဳက္ေစခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ဴး ဆိုတာကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္မိေစခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါပဲ။

အဲဒီ ဝတၳဳမွာ အႏုပညာေတြ၊ ခံစားမႈေတြ ဆိုတာထက္ စိတ္ေစတနာ ဆုိတာကိုပဲ ပိုၿပီး ျမင္ခဲ့မိလို႔ review ေတြဖတ္ၿပီး (ဝတၳဳေတာင္ မဖတ္ရေသးဘဲ) ဂ်ဴးဘက္က ဝင္ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳကို ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ မဖတ္ရေသးဘဲ ဝင္ေရးခဲ့တာအတြက္ လံုးဝမွ ေနာင္တရစရာ မ႐ွိတာ ေသခ်ာသြားျပန္တယ္)

ေနာက္ၿပီး အဲဒီေန႔က သူသည္ ကၽြန္မအား ကတိတစ္ခု လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ အဲဒီကတိကေတာ့ သူ တစ္သက္လံုး ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ထြက္ခြာမသြားပါတဲ့။ စာသင္သြားဖို႔၊ အစည္းအေဝးသြားဖို႔ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ခရီးေတြ ထြက္ေနရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံကို စြန႔္ခြာၿပီး ထြက္ခြာရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားပါမည္ တဲ့။

:)))
(ႏိုင္ငံျခားကို မျဖစ္မေန ထြက္ရတယ္ဆိုတာ ေတာ္လို႔လား ညံ့လို႔လား ကိုယ္ ခုထိ မေသခ်ာေသးပါ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဒုတိယတစ္ခု ျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္)

ကမၻာႀကီးကို ပိုၿပီး ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေရွ႕သို႔ တြန္းပို႔ေပးေနေသာ အင္အားေတြထဲမွာ အေကာင္းျမင္ျခင္းဆိုသည့္ အင္အားလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။

(ကိုယ္ကေတာ့ အ႐ွိအတိုင္း ျမင္ရတာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ အေကာင္းျမင္ႏိုင္႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ထူး မထင္ပါ။ ေကာင္းတာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မယ္။ ဒါဆုိ ရၿပီ။ ေကာင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြ လုပ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကိုယ္တုိင္ မေကာင္းတာကို အေကာင္းျမင္ေပးဖို႔ထိေတာ့ ကိုယ္ စိတ္မဝင္စား)

ကၽြန္မ မလွမ္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ေျခလွမ္းေတြ၏ ထိခိုက္မႈအက်ိဳးဆက္ကိုလည္း သူသိခြင့္ရခဲ့သည္။
...
ကၽြန္မသာ စာျပန္ေရးၿပီး သူ႕အတြက္ လမ္းၫႊန္သူတစ္ေယာက္ အနည္းဆံုးေပါ့ေလ အေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ သူ ယခုလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ျမင္စြာ ေသေၾကာင္းႀကံမိပါ့မလား။

("တစ္စံုတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္ ပေယာဂနဲ႔ ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ထင္မိတဲ့အခါ..." အဲဒီ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ဂ်ဴး ေရးတာ တစ္ခါမက ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တိမ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ႀကိဳး မွာလည္း ထင္ထင္႐ွား႐ွား တစ္ခါ...

စာေရးသူေတြဟာ သူတို႔ဘဝမွာ နက္နက္နဲနဲ ေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရတာေတြကို သူတို႔စာမွာ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပန္ထင္ဟပ္ၾကတယ္ ထင္တယ္။ Cronin လည္း ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းၿပိဳတဲ့ကိစၥကို တစ္ခါမက ေရးတာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခံစားဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ အန္ထုတ္ျခင္းအားျဖင့္ အဲဒီ ခံစားမႈေတြဆီကေန ေက်ာ္လြန္ဖုိ႔ သူတို႔ ႀကိဳးစားၾကတာမ်ားလား မသိ)

ဒီလို ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ကၽြန္မထံ ဖုန္းဆက္ေနက်ျဖစ္သည္။ ေနေကာင္းလား ဟု သူ ေမးသည္။ ဘာေတြတိုးတက္ေနလဲ ဟု သူ ေမးသည္။ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနလဲ ဟု သူ ေမးသည္။ ကိုယ့္ကို သတိရရဲ႕လား ဟု သူေမးသည္။ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ေမာင္ ဒီအတိုင္းႀကီးပဲ ေနသြားေတာ့မွာလား ဟု ေမးလိုက္မည္။

အို... မင္းေတာင္ အပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႔ ေနႏိုင္ေသးတာ။ ကိုယ္က ဘာလ႔ို မေနႏိုင္ရမလဲ။ ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္တယ္ေလ။ အဲဒီအခါက် ကၽြန္မ ေျပာေနက်အတိုင္း ျပန္ေျပာဦးမွာ။

ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္...

(ဂ်ဴး)

***
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္က ဒီ ေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း fb မွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ share မိတယ္။
မူရင္းေဆာင္းပါးကို စာျပန္႐ိုက္ၿပီး ဂ်ဴး ပရိသတ္အတြက္ ျပန္တင္ေပးတဲ့ Juu ရဲ႕ FaceBook စာမ်က္ႏွာ က admin အဖြဲ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***

အသံမ်ား

from here

ရင္ခုန္တစ္ခ်က္
ပင့္သက္တစ္႐ိႈက္
ေလေဝွ႔ခိုက္နဲ႔
မိုးစက္က်စဉ္
ေျခလွမ္းျပင္တိုင္း
လႈိင္းေတြရစ္ပတ္
ေျပးမထြက္ႏိုင္

***
တိတ္တိတ္ေမွ်ာ္လင့္
နားဆင္ခြင့္ကို
ေျပာသူမရွိ လူမသိလည္း
တဖန္ ျပန္ၾကား
ႏွလံုးသားမွ
ထပ္ဆင့္ ႐ိုက္ခတ္
ပဲ့တင္ထပ္သည္...

(1998)