Friday, May 7, 2010

မီ - Myanmar Books Catalogue

အဲဒီ စာအုပ္ကေတာ့ ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးကာစ အလုပ္မဝင္ခင္မွာ ဖတ္ခဲ့ရတာ။ ၾကည္ေအးစာေတြကိုေတာ့ စြဲလမ္းႏွစ္သက္မိပါတယ္။(အျပင္ကလူ ကလြဲရင္။ အဲဒီ အျပင္ကလူ ကို ခံစားလို႔ မရဘူး)
(Camus ရဲ႕ The Outsider လို စာမ်ိဳးလည္း မႀကိဳက္ခဲ့ဘူးကိုး)
မီ ကေတာ့ တအုပ္လံုး စာလံုးေတြ အားလံုးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ျပန္ ျပန္ ဖတ္ခ်င္ေသာ္လည္း အဲဒီလို ဖတ္ရမွာကို ေၾကာက္ ေၾကာက္ေနမိတဲ့ ဝတၳဳလဲ ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ (ေၾကာက္ ေၾကာက္ေနမိတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္ ျပန္ဖတ္မိတာပါပဲ)
ပထမဆံုး တစ္ေခါက္ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ လူက ေမာၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ မီ က ပူးဝင္ၿပီးေတာ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္က နည္းနည္း depress ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္...မိုးတြင္းႀကီး မိုးေတြ ေစြၿပီး ရြာေနတဲ့ အခ်ိန္။ (မိုးရာသီက ကိုယ့္စိတ္အာ႐ံုအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပဲ)။ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေနဘူး လို႔ ခံစားေနမိတဲ့ အခ်ိန္...

ခု review သေဘာေရးတာေတာင္ အဲဒီ စာအုပ္ဖတ္မိတဲ့ feeling နည္းနည္း ျပန္ရေနေသးတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာေတာ့ စြဲက်န္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ေျပာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ့ တအုပ္လံုးကို စြဲေနခဲ့မိလို႔ပါ။

ေနာက္တခုက စာေရးသူနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ပါ။ ၾကည္ေအးဟာ သိပ္ကို pioneer ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ ၁၉၄ဝ ေက်ာ္ ၁၉၅ဝ ပတ္ဝန္းက်င္ တဝိုက္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေရးတဲ့စာ ဆိုၿပီးေတာ့လဲ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီ
မီ ဖတ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ၾကည္ေအး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ၿပီးတိုင္းလဲ အဲလိုပဲ အၿမဲ အ့ံၾသရတတ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး
မီ ဆံုးကာနီး အေရးအသားနဲ႕ အမည္တစ္ခုကို မီ ေရရြတ္သြားပံုေရးထားတာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြ ဆြဲခါလႈပ္ယမ္းပစ္တာ ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ ဒီနာမည္က မီ့ခ်စ္သူ ခင္ပြန္း (ဦးေသာ္ေဆြ) ေတာင္ မသိတဲ့ နာမည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒါေတြ ဘာမွလဲ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူးေလ။

"ေနာင္ဘဝမွာ
မီ ျပန္မျဖစ္ရေအာင္သာ ေမာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႕" ဆိုၿပီး ဇာတ္သိမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ့ ေခြက်သြားတာပဲ။ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာထိ အဲဒီ feeling က စြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေသးတာ။
(Update : မစြဲခ်င္ဘဲ စြဲက်န္ေနရစ္ခဲ့ရတဲ့ feeling မ်ိဳးဆုိရင္ ပိုၿပီး မွန္လိမ့္မယ္။)

မီ
ကို ဖတ္ရင္း သတိရမိတဲ့ ဝတၳဳကေတာ့ ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕ ေမ ပါပဲ။
ၾကည္ေအးဟာ
မီ ကို ႏိုင္ငံျခား ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္က အနည္းငယ္ မွီးခဲ့တယ္ လို႔ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ အမွာ မွာ ဖတ္ရပါတယ္။

***

25th January 2009 တုန္းက ဒီစာအုပ္အေၾကာင္းကို Myanmar Books Catalogue ရဲ႕ ဒီေနရာမွာ ေရးခဲ့တယ္။ (အဲဒီတုန္းက စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေရးတာမွာ အရမ္းကာေရာ အေပၚယံ႐ွပ္ၿပီး ေရးခဲ့မိသလိုပဲ။)

"ေနာင္ဘဝမွာ
မီ ျပန္မျဖစ္ရေအာင္သာ ေမာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႕" လို႔ ဝတၳဳမွာ ဆုိေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ျပန္ဖတ္တိုင္း ဖတ္တိုင္းမွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မီ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။

ဦးေသာ္ေဆြနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး မီ က ဒီအခ်ိန္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆံုးအခ်ိန္၊ အထြတ္အထိပ္အခ်ိန္မို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေသသြားရင္ေတာ့ ဘဝကို အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းလိုက္ရသလို ေနမွာပဲလို႔ ေျပာတဲ့ ဒႆနကို ႀကိဳက္မိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေသြးေၾကာင္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘဝမွာေနေပ်ာ္တယ္ ထင္မိတဲ့ အခိုက္မွာ ေသ ခ်င္ ရဲ ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို သတိေတာင္မွ မရတတ္ဘူး။

လကို ေၾကာက္တယ္ လို႔ မီ ေျပာတဲ့စကား...
ၾကယ္ေတြကလည္း သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္ျပေနသလိုပဲ လို႔ မီ ေျပာတဲ့စကား...
အဲဒီစကားလံုးေတြက စာနည္းနည္းကေလးနဲ႔ အထီးတည္းျဖစ္လာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္႐ွိေစတယ္ လို႔ ခံစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထီးတည္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ မွတ္ယူေနမိတဲ့ အခ်ိန္မွာျဖစ္ေတာ့ ပိုလို႔ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

***
သူ႕ ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းကို မ်ိဳးစံုေျပာၿပီး အသိရခက္တဲ့၊ ေလာကအလယ္မွာ အထီးတည္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမဆိုးေလး။

မီ
လူသတ္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္
သက္ေသခံပစၥည္းကို ဦးေသာ္ေဆြ ေရထဲ လႊင့္ပစ္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေဆာက္တည္ရာခက္ၿပီး ငိုတဲ့ အခန္း။

ဦးေသာ္ေဆြနဲ႔ အဆက္ျပတ္ၿပီး၊ တခါ မီ တက္ေနတဲ့ ေဆး႐ံုမွာ လာေတြ႕လို႔ ျပန္ဆံုတဲ့အခိုက္ ခ်စ္သူေျပာတဲ့ မယံုသကၤာစကားတစ္ခြန္းမွာ စိတ္ထိခိုက္တဲ့ အခန္း။ (အလံုးစံုကိုေတာ့ ကိုယ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

ကိုယ္ေတာ့ မီ ဆိုတာကို အဲဒီ ႏွစ္ခန္းမွာပဲ ေသခ်ာ ေတြ႕ခဲ့တယ္ (လို႔ ထင္တယ္)။

***
ၿပီးေတာ့ အေရးအသားပိုင္းမွာ ထူးျခားတယ္ ျမင္မိတာ တစ္ပုဒ္လံုး ဦးေသာ္ေဆြ ေနရာက ေရးလာေပမယ့္ စာဖတ္သူအာ႐ံုထဲမွာ မီ ကိုသာ တခ်ိန္လံုး ခံစားမိေစတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လမ္း နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္အေၾကာင္းမွာ ဘာကိုမွ အထူးတလည္ တ႐ွည္တလ်ား ေရးထားတာ မ႐ွိဘဲ တို႔ထိ႐ံုနဲ႔ ႏွလံုးသားကို ဆုတ္ညႇစ္သြားႏိုင္တယ္ လို႔ ခံစားရတယ္။

***
ၾကည္ေအး ရဲ႕ လက္ရာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သူ႕ဝတၳဳတိုစာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝင္လာတဲ့ အေတြးတစ္ခု ႐ွိတယ္။ ဝတၳဳတိုေတြကို ႏွစ္အလိုက္ စီၿပီး ထားေတာ့ ကိုယ္ကလည္း စာဖတ္ရင္ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းက စလို႔ ဖတ္ခ်င္တယ္။ ဝတၳဳတိုလိုမ်ိဳးကို အဲဒီလို စဉ္ေပးထားရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမ႐ွိၿပီပဲ။

ဖတ္တဲ့အခါမွာ စာအုပ္ေ႐ွ႕မွာပါတဲ့ ၾကည္ေအးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိအက်ဉ္းက ႏွစ္ကာလေတြနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ဖတ္မိတယ္။ (အဲဒါ လိုတာထက္ ပိုၿပီး စပ္စုတယ္လို႔ ေခၚတယ္)။ အဲဒီမွာ တစ္ခု သြားေတြ႕တာ ဆရာမႀကီးဟာ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ခပ္ငယ္ငယ္ဘဝမွာ ေရးတဲ့ ပံုစံနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မွာ ေရးတဲ့ ပံုစံ ကြာ႐ံုသာမက၊ အဲဒီဝတၳဳေတြကေန စာဖတ္သူကို ေပးတဲ့ ခံစားမႈကပါ အေတာ္ ကြာျခားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။


(Update (Sat May 8 2009 11:57 PM) : ပထမပိုင္းေတြမွာ ေလာကထဲက မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြေနရာကေန စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ အမ်ားဆံုးေရးခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ေလာကအျပင္ကို ခဏထြက္ရပ္ၿပီး ၾကည့္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ေနရာကေန အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ ေရးခဲ့တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္)

ဝတၳဳ႐ွည္ေတြမွာပါ အဲဒီလို သက္ေရာက္မႈမ်ိဳး ႐ွိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။
ဥပမာ - အေစာပိုင္းလက္ရာ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ နဲ႔ မီေနာက္ပိုင္းလက္ရာ - ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ


ပထမ ၂ ပုဒ္ကို မလူးသာ မလြန္႔သာ ခံစားၿပီး ဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္၊ ေမာင္ ကိုကို နဲ႔ ျမနႏၵာ က်ေတာ့ လြင့္ေမ်ာေ႐ြ႕လ်ားၿပီး ခံစားခဲ့ရသလိုပဲ။

သူ႕ဘဝရဲ႕ အခ်စ္က ဆရာမႀကီးရဲ႕ စိတ္အာ႐ံုေတြကို အေတာ္ပဲ ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ခဲ့သလား ဆိုတာ ဆက္ၿပီး စဉ္းစားမိေစပါတယ္။ (အဲဒါလည္း လိုတာထက္ ပိုၿပီး စပ္စုတယ္လို႔ ေခၚတယ္)

ကိုယ္ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတဲ့ စာေရးသူေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို တနံတလ်ား သိခ်င္တတ္ပါတယ္။
ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႕စတမ္း စၿမံဳ႕ျပန္လို႔ ေနခ်င္တယ္။ သူတို႔ေရးတဲ့ စာေတြကို ဖတ္တိုင္း သူတို႔ စိတ္ကြန္႔ျမဴးရာ ရင္းျမစ္ကို သိခ်င္တတ္တယ္။


***
မစြဲခ်င္ဘဲ စြဲက်န္ေနရစ္ခဲ့ရတဲ့ feeling မ်ိဳးနဲ႔ စာအုပ္မို႔ ဒီတေခါက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ အဲဒီ မီ ကို ယူခ်င္ရဲ႕သားနဲ႔ ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တယ္။

***

10 comments:

ဇြန္မိုးစက္ said...

ကုိယ္လည္း မီ ဖတ္ၿပီး ဇာတ္သိမ္းပုိင္းမွာ ႏြမ္းလ်သြားတယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမလား။ ဟုတ္တယ္ ... ဦးေသာ္ေဆြေနရာက ေရးေပမယ့္ တစ္ေလွ်ာက္လုံး မီ ေနရာကေန ခံစားခဲ့ရတာ။ အဲလုိ ခံစားရတာကုိ သေဘာက်မိတာတစ္ပုိင္း၊ မီ့အတြက္ ခံစားရတာတစ္ပုိင္း ခံစားခ်က္ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနေပမယ့္ ၾကည္ေအး၀တၳဳေတြထဲမွာ မီ ကုိႀကိဳက္တယ္။

Vista said...

ၾကည္ေအး ကို အရမ္းသေဘာက်တယ္ ..တစ္ခ်ိဳ ့စာေၾကာင္းေတြ အလြတ္ေတာင္ရရဲ့။

Bino said...

I like all of ၾကည္ေအး၀တၳဳ.

Thanks for your review related မီ.

BINO

ကိုလူေထြး said...

အခုလိုတင္ျပေပးတာကို သေဘာက်ပါတယ္...

ဒါေပမယ့္ စာတပုဒ္မွာ ေျပာခ်င္တဲ့ ပြိဳင့္ေတြကို ဆြဲမထုတ္ခင္ အဲဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို သေဘာေလာက္ ေရးျပရင္ မဖတ္ဖူးေသးသူေတြအတြက္ အက်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...

းဝ)

Rita said...

ေက်းဇူးပါ ကိုလူေထြး။

ဇာတ္လမ္းအက်ဉ္းေရးရင္ေကာင္းမလားေတာ့ ေတြးျဖစ္ေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြကို ဟိုဘက္ site မွာ ေရးတုန္းက မဖတ္ဖူးေသးတဲ့သူေတြ အတြက္ထက္ ဖတ္ဖူးၿပီးသားသူေတြနဲ႔ discuss လုပ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပဲ ေရးခ်င္ခဲ့တယ္။ (discuss လုပ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတာ့ ဝင္မသြားဘူး။ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလိုက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပဲ ဝင္သြားတယ္)

ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း မဖတ္ရေသးတဲ့စာအုပ္ကိုဆို ဇာတ္လမ္းအက်ဉ္းဖတ္ၿပီးမွဆိုရင္ တကယ္ဖတ္တဲ့အခါက် ေလ်ာ့သြားတယ္လို႔ ထင္မိတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အက်ဉ္းခ်ဳပ္ေရးတာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဖတ္ၿပီး ျပည့္စံုသြားတယ္လို႔ ခံစားရတာနဲ႔ တကယ့္ မူရင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ဖို႔က် သိပ္စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ (ဥပမာတခုေျပာရရင္ ေအာင္ၿဖိဳး ဘေလာ့ဂ္မွာ မၾကာခင္ကမွ ဖတ္ခဲ့မိတဲ့ ခင္ခင္ထူး ရဲ႕ မဂၤလာလွည္း)

ဒါ့ျပင္ အဲလုိ အက်ဉ္းျပန္ေရးဖို႔က ကၽြမ္းက်င္ဖို႔လည္း လိုတယ္ ထင္မိတယ္။ (သူမ်ား အက်ဉ္းခ်ဳပ္ေရးတာေတြ ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး ထင္ရေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေရးၾကည့္ရင္ မလြယ္ဘူး)။ ဆုိေတာ့... ကိုယ္ေရးလိုက္မွ ပ်က္သြားမွာထက္စာရင္ ဘာမွ မေရးတာ ပိုေကာင္းမလားလို႔။

အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ ယွဉ္ၿပီး ေရးျဖစ္တာပါပဲ။ မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ကိုဆို ဇာတ္လမ္းအကုန္ ႀကိဳမသိခ်င္တတ္လို႔ပါ။ ႀကိဳသိၿပီးလို႔ ျပည့္စံုသြားရင္လည္း မဖတ္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။

Rita said...

ထပ္ေျပာခ်င္လာလို႔။ :)

ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေရးတာရဲ႕ ေနာက္မွာ ႐ွိတဲ့ဆႏၵက ကိုယ္ဒါကို ဘယ္နားမွာ ဘယ္လိုၾကည့္ျမင္ခံစားတယ္ဆိုတာ ေျပာခ်င္တာ အျပင္၊ သူမ်ားေတြ ဘယ္နားမွာ ဘယ္လိုၾကည့္ျမင္ခံစားတယ္ဆိုတာ သိခ်င္မိတယ္။

ကိုယ္ၾကည့္ျမင္ၿပီးသား အရာတစ္ခုကို ေနာက္ထပ္ သူမ်ား မ်က္ေစ့နဲ႔ ဝင္ၾကည့္ခ်င္တာ၊ သူမ်ား စိတ္နဲ႔ ဝင္ၾကည့္ခ်င္မိတာလို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ ရက္ ၂ ရက္ကပဲ fb မွာ ေအာင္ၿဖိဳးနဲ႔ ခင္ႏွင္းယု စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းေျပာမိေတာ့ သူျမင္တာေတြ ေျပာျပလို႔ သိလုိက္ရတာ သိပ္အရသာ႐ွိတာပဲ။

TZM said...

(မီ လူသတ္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္ကို ဦးေသာ္ေဆြ ေရထဲ လႊင့္ပစ္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေဆာက္တည္ရာခက္ၿပီး ငိုတဲ့ အခန္း။)
မရီတာ အဲဒီအခန္းက ရင္ထုိးေလးကုိ ဦးေသာ္ေဆြက အင္းလ်ားေရကန္လယ္ထဲ လႊင့္ပစ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
အေသအခ်ာေတာ့မမွတ္မိဘူး။ အဲလုိထင္တာပဲ။

ခင္တဲ့
mon

Rita said...

ဟုတ္လား မြန္။
ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ကိုယ္ေမ့ေနၿပီ။
သက္ေသပစၥည္းတစ္ခုကို ေဖ်ာက္ေပးလိုက္တာပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ေသနတ္ ထင္ေနလို႔။

ကိုလူေထြး said...

ဖတ္ဖူးျပီးတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္းသာ ေဆြးေႏြးလိုလို႕ေရးတာဆိုရင္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြကို မဖတ္ဖူးတဲ့သူက အလိုလို စည္းအျပင္ဘက္ကို ေရာက္သြားေတာ့မွာေပါ့...

စာတပုဒ္လံုးကို ဖတ္ျပီး ျမင္တတ္ခံစားတတ္တဲ့ အဆင့္ကိုေတာင္ ေရာက္ေနျပီ ဆိုမွေတာ့ ရီတာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးလို႕လည္း မူရင္း အဓိပၸာယ္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး...

ေနာက္ျပီး အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဟာ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကိုသာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ထားမွာမို႕ မူရင္းဝတၳဳတပုဒ္ကိုဖတ္ရသလို ျပည့္စံုသြားမယ္လို႕ မေမွ်ာ္လင့္မိဘူးေလ...

တကယ္လို႕ စာဖတ္သူက စာေပရဲ႕ ရသကို မခံစားလိုဘဲ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးကိုပဲ သိခ်င္လို႕ ဖတ္တာဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့...

တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြဆိုရင္ ႏွစ္ေခါက္သံုးေခါက္ ဖတ္ျပီးသားေပမယ့္ အဆင္သင့္တိုင္း ထပ္ထပ္ျပီး ျပန္ဖတ္ခ်င္ေနတာမ်ိဳး... ျပန္ဖတ္တိုင္းလည္း ပထမဦးဆံုးဖတ္ရသလို ျပန္ျပန္ျပီး ခံစားရသလိုမ်ိဳး...
(ေၾကာက္ ေၾကာက္ေနမိတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္ ျပန္ဖတ္မိတာပါပဲ)

ရီတာ့ရဲ႕ review ကိုဖတ္ျပီး မူရင္းစာအုပ္ကို ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ တဖြားဖြားေပၚေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္တယ္ ဆိုရမွာေပါ့...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုတိုေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေၾကာင္း သံုးေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလးေတာ့ ပါေစခ်င္တယ္ဆိုတာ ဆႏၵျပဳတာပါ...

းဝ)

Rita said...

ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦးမယ္။
အႀကံေပးတာ ေက်းဇူးပါ ကိုလူေထြး။
:)