"ေသာကဆိုတာ အလကားပါ" ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေသာအခါ ေက်ာင္းဆရာက ပုခံုးတြန္႔သည္။
"'ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားမွာ ေသာကဟူ၍ ျမဴမွ်မ႐ွိဘူးေပါ့"
"ဘဝမွာ ေသာကရယ္လုိ႔ ျဖစ္စရာ ႏွစ္ခ်က္ပဲ ႐ွိတယ္"
"အလိုေလး ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္"
"က်န္းမာေရး ေကာင္းေနမလား ဆိုးသြားမလား ဒါပဲ"
"ၾသ ဒါက ဆရာဝန္မို႔ ဆရာဝန္စကားေျပာတာပဲ"
"မဟုတ္ဘူး အမွန္တရားကို ေျပာေနတာ။ ဘဝမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး၊ အသိပညာေရး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ဖို႔ရာ က်န္းမာေရးသည္သာ အေျခခံမူလ၊ ခင္ဗ်ား ျငင္းမလား"
"မျငင္းပါဘူး"
"ဘယ္ျငင္းလို႔ ရမလဲ၊ ဘုရားေဟာတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေနတယ္ဆုိ
"က်န္းမာေရး ဆိုးဝါးေနၿပီတဲ့ဗ်ာ"
"က်န္းမာေရး ဆိုးဝါးေနရင္လည္း ေသာကျဖစ္စရာက ႏွစ္ခ်က္ပဲ ႐ွိတာပဲ"
"လုပ္ျပန္ၿပီ"
"ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းလာမလား၊ ေသသြားမလား၊ ဒါပဲ။ ေရာဂါေပ်ာက္သြားရင္ ေသာကျဖစ္စရာ နတၳိ"
"ေသသြားရင္ေကာဗ်ာ"
"အင္း ေသသြားရင္လည္း ေသာကျဖစ္စရာက ႏွစ္ခ်က္ပဲ ႐ွိတာပဲ"
"ဟာ မၿပီးေသးပါလား"
"နိဗၺာန္ေရာက္မလား၊ ငရဲက်မလား၊ ဒါပဲ၊ နိဗၺာန္ေရာက္သြားရင္ ေသာကျဖစ္စရာ နတၳိေပါ့"
"ခင္ဗ်ားက ေသခ်ာေပါက္ ငရဲေရာက္မွာ"
"မပူနဲ႔၊ ငရဲေရာက္ရင္လည္း မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္း ေပါင္းေဟာင္းသင္းေဟာင္းေတြနဲ႔ မနားတမ္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနရတာနဲ႔ကို ေသာကျဖစ္စရာ အခ်ိန္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကဲ... ဘယ္မလဲ ေသာက"
ေက်ာင္းဆရာက တသိမ့္သိမ့္ရယ္ေလသည္။
"မဆိုးပါဘူး၊ အဲဒါ ဘယ္သူေျပာတာလဲ၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္က ေကာက္ရခဲ့သလဲ"
"ဟားဟား ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သြားၿပီ မဟုတ္လား၊ ဘယ္သူေျပာမွန္း မသိဘူးဗ်၊ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ ခ်ိတ္ထားတာေတြ႕တာနဲ႔ သေဘာက်လို႔ မွတ္ထားတာ၊ မဆိုးဘူးေနာ္၊ တစ္ေန႔တစ္ႀကိမ္ ဖတ္သြားရင္ ဘဝမွာ ဗီတာမင္မလုိဘူး"
"အရက္ေတာ့ လိုတယ္ေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္သံမ်ားက ႏွင္းေငြ႕မ်ားျဖင့္ ပ်စ္ခဲေနသည့္ ေတာင္ေပၚေလထုတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ေအးခဲသြားၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အပူ႐ွိန္သည္ တိတ္တဆိတ္ က်ဆင္းလ်က္႐ွိ၏။ ဟိုး... အေဝးဆီတြင္ ေတာင္စြယ္ေတာင္ထြတ္တို႔သည္ ႏွင္းျမဴၾကား၌ မႈန္ပ်ပ်။ ေတာလမ္းကေလး ေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရယ္ေမာ ေျပာဆုိေနၾကသံႏွင့္ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚသို႔ ႏွင္းစက္က်သံ တေဖာက္ေဖာက္တို႔သည္သာ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ျဖစ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္က လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေလထဲတြင္ ေဝ့ဝဲလ်က္ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလကို တဝ႐ႉလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ဝဲယာသို႔ လွည့္ပတ္၍ ၾကည့္သည္။
"ၾကည့္စမ္းဗ်ာ၊ သဘာဝတရားႀကီး လွပေနပံု"
ေက်ာင္းဆရာက မၾကည့္ပါ။ ေလွာင္ၿပံဳးကေလး တစ္ခ်က္သာ သူ႕မ်က္ႏွာ၌ ေပၚလာသည္။
"အင္း အေပၚစီး ခပ္ေဝးေဝးက ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ေပမေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အနီးကပ္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ သဘာဝဟာ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတယ္ေနာ"
"ထားပါေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ အခုလို သဘာဝ ေတာလမ္းကေလးေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရတာကေတာ့ တယ္ေကာင္းသဗ်ာ၊ ဒါဟာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ အမွန္တရားပဲ"
"လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရတာကို ႀကိဳက္ေကာင္း ႀကိဳက္ႏိုင္ေပမယ့္ အယူအဆတစ္ခုဘက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ဖို႔က်ေတာ့ အေတာ္ဝန္ေလးသတဲ့။ ေဂ်ာ့ဆန္တာယာနာ က ေျပာဖူးသဗ်"
"ဒီမွာ လြတ္လပ္စြာ ယူဆခြင့္ကို လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ရင္ ဘာမွ ဝန္ေလးစရာမ႐ွိဘူး"
"လူဟာ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္လို႔လား"
"တကယ္ မလြတ္လပ္ဘူးလို႔ ခင္ဗ်ား ဘယ္႐ႈေထာင့္က ေျပာမလဲ"
"နကၡတ္ေဗဒင္ ႐ႈေထာင့္က ေျပာမယ္ေလ။ လူ႕ဘဝ ျဖစ္စဉ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္ေတာ့ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ အားလံုး စီစဉ္ၿပီး ခ်မွတ္ၿပီး၊ ျပ႒ာန္းၿပီးသားတဲ့ ကဲ"
"ေတာ္ပါဗ်ာ ဖီလိုဆိုဖီမွာ အယူသည္းမႈ မပါဘူး။"
"အလိုဗ်ာ လူတိုင္းဟာ တစ္မ်ိဳးစီ အယူသည္းေနၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟိုး ေတာ္ၿပီ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ သေဘာမတူတာေတြ မ်ားလြန္းေနၿပီ၊ အရက္နဲ႔ မိန္းမအေၾကာင္းက လြဲလို႔"
ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္လိုက္ၾကျပန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ပတ္စာ ရယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္တာဝန္က်သည့္ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးမွ သံုးမုိင္းခန္႔ ကြာေဝးေသာ ေက်ာင္းဆရာ၏ ႐ြာသို႔ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ ကၽြန္ေတာ္သြားသည္။ သြားသည့္ ကိစၥမွာ ထို႐ြာက လူေတြ၏ က်န္းမာေရးအတြက္ဟူေသာ ေခါင္းစဉ္ေအာက္မွာ ႐ွိေသာ္လည္း၊ ထိုကိစၥႏွင့္ တန္းတူ အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားလည္း ႐ွိေနေသးသည္။ ၎မွာ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ အတူ ေခါင္ရည္ေသာက္ရန္၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာမ်ား ေျပာဆုိျငင္းခုန္ၾကရန္ႏွင့္ ျပည့္သိပ္က်ပ္ခဲေနသည္မ်ား ရင္ထဲက လြင့္စင္သြားေအာင္ ပက္ပက္စက္စက္ ရယ္ေမာပစ္ရန္ အစ႐ွိသည္တို႔ ျဖစ္သည္။
ညေနေရာက္လွ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းဆရာက ကၽြန္ေတာ့္႐ြာမွ မိုင္ဝက္ခန္႔အကြာ ေတာလမ္းကေလးအဆံုးထိ လုိက္ပို႔ၿမဲျဖစ္သည္။ ေခါင္ရည္တယစ္ယစ္ စကားတေဖာင္ေဖာင္ျဖင့္ အျပန္လမ္းသည္ ေဝးကြာသည္ မထင္ရ။ ေတာင္ေပၚေလသည္ ေအးလာသည္ မထင္ရ။ ေတာလမ္းကေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ယိမ္းယိုင္ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းမ်ား၊ ေၾကာင္စီေလးလံေသာ စကားမ်ားကို တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္ႀကီး ႀကံဳေတြ႕ေနရေလေတာ့သည္။
ေ႐ွ႕တြင္ ေတာလမ္းကေလး၏ အဆံုးကို ျမင္ေနရၿပီ ျဖစ္၏။ ထိုေနရာတြင္ လမ္းက ေတာင္ကုန္းကေလးတစ္ခုကို လွမ္းေက်ာ္ျဖတ္၍ တက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းခြဲၾကရမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းဆရာ၏ အရယ္မ်က္ႏွာသည္ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ တည္ၿငိမ္သြား၏။
"အင္း အယူသည္းတယ္ဆုိလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ ခင္ဗ်ား ဟိုဘက္႐ြာက ထန္ေမာင္ကိုသိလား"
"ထန္ေမာင္... ေၾသာ္... ဟို... စိတ္သိပ္မႏွံ႔တဲ့ ထန္ေမာင္လား။ သိသားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္လူနာပဲ၊ ဟိုတေလာက ငွက္ဖ်ားထလို႔ ကုေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
ေက်ာင္းဆရာက နဖူးေၾကာမ်ား႐ႈံ႕၍ ေခတၱမွ် စဉ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၏။
"ဒီလိုဗ် ဒီနယ္တစ္ဝိုက္မွာ ထန္ေမာင္တုိ႔ အမ်ိဳးအႏြယ္က သီးသန္႔မ်ိဳးႏြယ္၊ အဲ... ႐ွားပါးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးႏြယ္တဲ့၊ အဲဒီမ်ိဳးႏြယ္က လူေတြဟာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့အခ်ိန္ လကြယ္ညမွာ က်ားဘဝကို ကူးေျပာင္းသြားၾကတယ္လို႔ ဒီနယ္ကလူေတြ အစြဲ႐ွိတယ္။ ထန္ေမာင္က ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္၊ အဲဒါ မ်ိဳးဆက္ျပတ္ေအာင္ဆိုၿပီး ထန္ေမာင္ကို ဘယ္မိန္းကေလးကမွ လက္မထပ္ၾကဘူး။ က်ားမ်ိဳးဆက္ ျဖတ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ"
"ေနစမ္းပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားဖူးထားတဲ့ သမန္းက်ားဆုိတာမ်ိဳးလား"
"ဟုတ္မယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ အဲဒါ ၿပီးခဲ့တဲ့ လကြယ္ညက ထန္ေမာင္ ႐ြာက ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဒီႏွစ္ကလည္း သူ႕အသက္ ၃၅ ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ႏွစ္တဲ့"
"စိတ္မွ မႏွံ႔ဘဲဗ်ာ သူသြားခ်င္ရာ ေလွ်ာက္သြားမွာေပါ့"
"ဒါက က်ဳပ္တို႔ အေတြးကိုး၊ ထန္ေမာင္ေပ်ာက္သြားၿပီး ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ားတစ္ေကာင္ေပၚလာတယ္။ ႐ြာသံုး႐ြာက ႏြားငါးေကာင္ ေျခာက္ေကာင္ အဆြဲခံရသတဲ့"
"ေတာေျပာင္းလာတဲ့ က်ားနဲ႔ တူပါတယ္ဗ်ာ"
"မေျပာတတ္ဘူး၊ အရင္က ဒီနယ္မွာ က်ားမ႐ွိတာ ၾကာၿပီတဲ့၊ အခုမွ က်ားကလည္းေပၚလာ၊ ထန္ေမာင္ကလည္း ေပ်ာက္သြားဆုိေတာ့ အယူသည္းခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာေပါ့"
"အင္း ၂၁ ရာစု ေရာက္ေတာ့မယ္။ ကမၻာႀကီးမွာ အယူသည္းတာေတြ ႐ွိေနတုန္းပဲ"
"လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေလဗ်ာ"
"အိုး... ဒါက အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲက အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ပါ။ အဓိက က ပညာေရးပဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ပညာေရးဝန္ထမ္းေတြမွာ တာဝန္ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ည့ံလို႔"
"အလိုေလး ေနရင္းထိုင္ရင္းေတာ့ တရားခံမျဖစ္ပါရေစနဲ႔ဗ်ာ၊ မဆိုင္လုိက္တာ"
"ဆိုင္တယ္"
"မဆိုင္ပါဘူး"
ၿပံဳးစိစိ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ ျငင္းၾကခုန္ၾကရင္း ေတာလမ္းကေလး အဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္လိုက္ၾကသည္။
"ကိုင္း ဒီတပတ္ေတာ့ ေတာ္ၾကဦးစို႔ရဲ႕၊ က်ားကိစၥက သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးေတြနဲ႔ မုဆိုးေတြရဲ႕ တာဝန္၊ ဒီနယ္ကလူေတြ က်ဳပ္ရဲ႕ ေဆး႐ံုကို လာရေကာင္းမွန္းသိဖို႔က ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕တာဝန္၊ ဒါပဲ မဟုတ္လား၊ ကဲ... ေနာက္တပတ္က်မွ ဆံုၾကဦးမယ္ေလ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့"
"ပိုၿပီး ေပ်ာ္ရေအာင္ ရမ္တစ္လံုးေလာက္ ရႏိုင္ရင္ ဆြဲခဲ့ပါလား၊ အေျပာင္းအလဲေလးေပါ့"
"အိုေက ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ ဂြတ္လပ္"
ေက်ာင္းဆရာက ဆလံတစ္ခ်က္ ႐ိုက္လိုက္၏။
***
ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ခြဲခဲ့ၿပီး ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္းကို စတက္လိုက္ခ်ိန္သည္ ညေန ေလးနာရီခြဲတိတိအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနကို မျမင္ရေသာ္လည္း အလင္းေရာင္က ေကာင္းစြာ႐ွိေန၏။ ေဆး႐ံုသို႔ ငါးနာရီ သံုးဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ ေရာက္မည္ဟု မွန္းမိသည္။ သည္လမ္း သည္ခရီးအတြက္ တစ္နာရီ ငါးမိနစ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပံုမွန္စံခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖက္သို႔ ျပန္ဆင္းရဦးမည္။ ႏွစ္ဖာလံုခန္႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ေတာအုပ္ကေလးတစ္ခုကို စ၍ ျဖတ္ရမည္။ ေတာအုပ္ကို လြန္၍ ေနာက္ထပ္ ငါးဖာလံု ေက်ာ္ေက်ာ္ သြားမိလွ်င္ လမ္းသည္ ၿမိဳ႕သို႔သြားရာ ကားလမ္းမႏွင့္ ေတြ႕ဆံုသြားေတာ့သည္။ ထိုေနရာမွ ၾကည့္လွ်င္ ၿမိဳ႕ကေလးကို ေကာင္းစြာ လွမ္းျမင္ေနရၿပီျဖစ္၏။ ေဆး႐ံုကို ေရာက္၍ နာရီကို ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္လာခ်ိန္သည္ တစ္နာရီႏွင့္ ငါးမိနစ္ အတိျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
ေတာင္ကုန္းထိပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ နားလိုက္သည္။ ျမဴႏွင္းၾကားက ေတာင္ေပၚ႐ႈခင္းသည္ လွပပါေပ၏။ ကင္မရာတစ္လံုးေလာက္ အလြယ္႐ွိလွ်င္ ဖလင္ သံုးေလးလိပ္ေတာ့ အသာေလး ကုန္သြားႏိုင္သည္။ သဘာဝအလွ၌ ေခတၱခဏ နစ္ေမ်ာခံစားၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေအာက္သို႔ စတင္ ဆင္းသက္ခဲ့သည္။
မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္း မသိဘဲႏွင့္ ေတာင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သည္။ လြင္ျပင္ကို ျဖတ္သန္း၍ ခရီးသြားရတိုင္း အေဝးမွ ေတာင္စဉ္ေတာင္တန္းတို႔ကို လွမ္း၍ ျမင္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခုန္သည္။ လြမ္းသလုိလုိ အားတက္သလိုလုိႏွင့္ မ်ိဳးမည္မသိ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကို အၿမဲ ခံစားရသည္။ ထို႔ျပင္ သူတို႔၏ အနိမ့္အျမင့္ အမို႔အေမာက္ အေျပအေလွ်ာတို႔ကို လက္ျဖင့္လွမ္း၍ ညင္သာဖြဖြ သံုးသပ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကလည္း အၿမဲ ေပၚေပါက္သည္။ ငယ္စဉ္က ကားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ မီးရထားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ခရီးသြားရစဉ္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကို ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းလို႔ ျမင္ရတုိင္း "ဟိုေတာင္တန္းႀကီးေတြဆီ သြားခ်င္လုိက္တာ ေမေမရာ"
ဟု ပူဆာသလို ကၽြန္ေတာ္ေျပာတတ္သည္။ ေမေမက အသာအယာၿပံဳးလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္မ်ားကို ဖြဖြကေလး ပြတ္သပ္ကာ "သားေလး ႀကီးလာေတာ့ သြားရမွာေပါ့ကြယ္" ဟု ႏွစ္သိမ့္သလို ေျပာတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။
ေမေမ့စကား မွန္ပါသည္။ ယခုအခါ ႏိုင္ငံ အစြန္အဖ်ား ေဝးသီေခါင္ျမင့္လွသည့္ ေတာင္တန္းႀကီး၏ တစ္ေနရာ ၿမိဳ႕နယ္ကေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္႐ွိေနပါၿပီ။
ထိုၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရန္ အမိန္႔က်လာေသာအခါ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာဝန္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဝမ္းနည္းၾကေလသည္။ သူတို႔လည္း အသီးသီး ေျပာင္းေ႐ႊ႕ၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ မေဝးကြာၾက။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဝမ္းနည္းတုန္လႈပ္ မျဖစ္မိပါ။ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္း ေနာက္ဆံငင္စရာ သံေယာဇဉ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မ႐ွိတုန္း ေဒသသစ္တစ္ခုသို႔ သြားရမည္မွာ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳတိုးတာေပါ့ ဟူ၍သာ ေအာက္ေမ့မိပါသည္။
ဤသည္မွာ ပထမအခ်က္ျဖစ္၍ ဒုတိယအခ်က္မွာ ၿမိဳ႕ျပကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၿငီးေငြ႕ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္႐ြံ၍ မႏၱေလးကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကုန္ကာ၊ ဇာတိၿမိဳ႕ကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္လွပါသတည္း။ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ လူသံ၊ ယာဉ္သံ တညံညံျဖင့္ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္လာတတ္သည့္ ၿမိဳ႕ျပ။ ေ႐ႊဒဂၤါးႏွစ္ျပားကို မ်က္မွန္လုပ္လ်က္၊ ေငြစကၠဴတစ္ခ်ပ္ လွ်ာမွာကပ္ကာ စြာက်ယ္ စြာက်ယ္ လုပ္တတ္သည့္ ၿမိဳ႕ျပ။ အေျခအေန အေငြ႕အသက္ကို လုိက္၍ ရက္စက္လြန္းသည့္ ၿမိဳ႕ျပ။ ေဖာ္ေ႐ြလြန္းသည့္ ၿမိဳ႕ျပ။ နံနက္ခင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ျဖင့္ အားေမြး၍ ညေနခင္းမွာ သူရာရည္ျဖင့္ အပန္းေျဖေသာၿမိဳ႕ျပ။ ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ပါ။
ေနာက္ဆံုး တတိယအခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သတ္သည္။ ၿမိဳ႕ျပဆင္ေျခဖံုးအရပ္၌ တည္႐ွိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆးခန္းကေလးမွာ စီးပြားေရးအရ တတိယတန္းမွာတစ္ေနရာ အဆင့္က မတက္ႏိုင္ခဲ့။ (ဆယ္တန္း တဘုန္းဘုန္းက်၍) ၾကက္သြန္ပြဲ႐ံုပိုင္႐ွင္ ျဖစ္လာသူ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က မွန္လံုကားေျပာင္းစီးရန္ စိတ္ကူးေနခ်ိန္တြင္ မၾကာခဏ အေႂကြးက်လြန္းသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ယိုင္နဲ႔လာေသာ ေဆးခန္းကေလးအား ပိတ္ပစ္ရန္ သင့္မသင့္ ကၽြန္ေတာ္ စဉ္းစား ခ်ိန္ဆေနရ၏။ ထို႔ျပင္ လူနာမလာလွ်င္ စိတ္တင္းက်ပ္ရ၊ လူနာလာလွ်င္လည္း စိတ္ပင္ပန္းရသည့္ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းဆိုေသာအရာ၏ ဖိစီးမႈေအာက္ကလည္း ေခတၱခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရမည့္ ၿမိဳ႕ကေလးအား ေျမပံုကားခ်ပ္ေပၚတြင္ လက္ေထာက္၍ ႐ွာေဖြရင္း၊ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕အျဖစ္ သိရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသေပ်ာ္႐ႊင္သြားပါသည္။ အခ်ိန္ျဖဳန္း၍ မေနေတာ့ဘဲ စီစဉ္ဖြယ္႐ွိသည္တို႔ကို အျမန္စီစဉ္၍ ေတာင္တန္းမ်ားဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့သည္။ တစ္စစီ ၿပိဳကြဲလုနီး ျဖစ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ေပၚေလကို ႐ႉ႐ိႈက္ရင္း ျပန္လည္တည္ေဆာက္ယူရန္၊ သဘာဝ အလွျဖင့္ ၿပီးျပည့္စံုသည့္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ဝယ္ ခိုနားရင္း မိမိ၏ စိတ္ဝိဉာဉ္ကို သန္႔ၿပီး ေတာက္ေျပာင္သြားေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္ အစ႐ွိသည့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားသည္ အိပ္ရာလိပ္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ား၊ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အတူ လိုက္ပါခဲ့ၾကေလသည္။
သို႔ရာတြင္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးသာလွ်င္ ျဖစ္ခဲ့၏။
ၿမိဳ႕ႏွင့္အတူ ေသးေကြးလွေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆး႐ံုကေလးမွာ ေဆး႐ံုတက္လူနာ မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိ။ ျပင္ပလူနာ ဌာနတြင္လည္း တစ္ရက္ တစ္ရက္ ႐ွိလွမွ လူနာ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္။ သည္နယ္က လူေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းလွခ်ည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသေသာအခါ သူ႕ေနရာသို႔ ေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ့္အား အလုပ္တာဝန္မ်ား လႊဲအပ္ေနသည့္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရေတာ့မည့္ ဆရာဝန္က ၿပံဳးေလသည္။
သည္နယ္တဝိုက္တြင္ ေဆး႐ံုထက္ ႐ိုးရာနတ္ဆရာကို ပိုမိုအားကိုးၾကေၾကာင္း၊ နတ္ဆရာ ကု၍ မရေတာ့မွ သို႔မဟုတ္ နတ္ဆရာက ေဆး႐ံုသို႔ သြားရန္ ၫႊန္ၾကားမွ လာေရာက္ျပသေလ့႐ွိေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆး႐ံုလူနာမ်ားတြင္ အထူးတလည္ ေဆးကုရန္မလိုေသာ အပရိက ေရာဂါႏွင့္၊ ဘယ္လိုမွ ကုသ၍ မရႏိုင္ေအာင္ ကၽြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ေရာဂါဟူ၍ အုပ္စုႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ႀကံဳေတြ႕ရလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင္း ဤေဆး႐ံု၌ ေဆးပညာကို နင္လား ငါလား စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္႐ြက္ရန္ အခြင့္အေရး ရ႐ွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း အစ႐ွိသည္တို႔ကို ရယ္႐ႊန္းပက္႐ႊန္း ဟာသေႏွာ၍ ေျပာျပေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့မွာ ရယ္ရမလား၊ ငိုရမလား မသိေတာ့ဘဲ ပါးစပ္ဟ၍သာ ေနရေတာ့သည္။
"မပူပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ေနာက္ေတာ့ ေနတတ္သြားမွာပါ၊ ဒီေရာက္လာတဲ့ ဆရာဝန္တိုင္းလိုလို အသနားခံစာ တြင္တြင္တင္ၿပီး၊ အရက္ တြင္တြင္ ေသာက္ၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အေတာ္ေလး လက္တက္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ေသာက္တတ္သလား"
"ဟိုတုန္းကေတာ့ အေတာ္ေလး ေသာက္ျဖစ္တယ္"
"အခု ျပတ္ေနၿပီေပါ့"
"အင္း... ေလွ်ာ့ေနပါၿပီ"
တဟားဟား ရယ္လိုက္သည့္ ဆရာဝန္၏ စကားမ်ား မွန္ကန္ေၾကာင္း သံုးေလးလ အၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ သိ႐ွိလာရသည္။
ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမ႐ွိ။ ဗြီဒီယိုမ႐ွိ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မ႐ွိ။ စာအုပ္ဆိုင္မ႐ွိ။ အဆိုးဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေဖာ္မ႐ွိျခင္း ျဖစ္သည္။ နိစၥဓူဝ တာဝန္စကားမ်ား၊ အေပၚယံ အလႅာပ သလႅာပမ်ား၊ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ဘဝ ညည္းျခင္းမ်ား၊ အေပါစား ဟာသမ်ား၊ ဆန္ေဈး၊ ဆီေဈး၊ ဆားေဈး အစ႐ွိသည္တုိ႔ကို ေျပာဆုိ ၾကားနာေနရဖန္ မ်ားလာသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ဝိဉာဉ္သည္ ထံုက်င္နာ စြဲကပ္စ ျပဳလာ၏။ ဆုိဗီယက္အေျပာင္းအလဲ၊ ေဘာ့စနီးယားမွ ေသြးစက္မ်ား၊ ဓါတ္ႀကီးေလးပါးႏွင့္ သိပၸံသီအိုရီမ်ား၊ ဂေရဟမ္ဂရင္း၏ ေမာဆီညာကြိဇုတ္၊ ဂ်ဴး၏ ေနာက္ဆံုးထုတ္ဝတၳဳ၊ ဒပ္စတင္ ေဟာ့ဖ္မင္း ပါဝင္ေသာ ဗြီဒီယုိဇာတ္ကားအေၾကာင္း အစ႐ွိသည္တို႔ႏွင့္ ေဝးလံ စိမ္းကားလြန္းလွသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ နယ္ေျမ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေပါသြပ္၍ လာ၏။ ၾကာရင္ ငါေတာ့ တံုးသြားေတာ့မွာပဲ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္လည္း ထိတ္လန္႔စျပဳလာ၏။
ပါလာသမွ် စာအုပ္မ်ားမွာ ပ်င္းပ်င္း႐ွိတုိင္း ေကာက္လွန္ေနသျဖင့္ အလြတ္ရခမန္း ျဖစ္ေနၿပီ။ သတင္းစာကိုပင္ ဆယ္ရက္တစ္ခါ စုၿပံဳဖတ္ေနရေသာ အရပ္၌ စာအုပ္သစ္တစ္အုပ္ ရ႐ွိဖတ္႐ႈရန္မွာ အိပ္မက္ပင္ မမက္ႏိုင္။ ေရဒီယိုႏွင့္ အရက္သာမ႐ွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ အေျခအေနမွာ ေတြးဝံ့စရာပင္မ႐ွိ။
ဤကဲ့သို႔ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႕ျခင္း၏ ေလာင္ၿမိဳက္မႈျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးစ ျပဳလာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္မႈတစ္ခု ျပဳခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု လုပ္ရေတာ့မည္။ ေတာင္ေပၚေဒသ႐ွိ သိုင္း႐ြိဳက္ေရာဂါအေၾကာင္း စာတမ္းတစ္ခု ေရးမလား။ ေဆး႐ံုကို သူတို႔လာေအာင္ ပညာေပး စည္း႐ံုးမလား။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္သည္။
နာဂေတာင္တန္းမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးထားသည္။ သူ႕ဦးေခါင္းကို အာမခံထား၍ လည္ပင္းႀကီး ေရာဂါသည္မ်ားအား ခြဲစိတ္ကုသ ေပးခဲ့ေလသတဲ့။ တစ္စံုတစ္ရာ မွားယြင္း ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားသည္ႏွင့္ မနက္မွာ မ်က္ႏွာသစ္စရာ မ႐ွိဘဲ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။ သူ႕အေၾကာင္း ေဆးေလာကတြင္ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ေလာက္ စြန္႔စားစရာမလုိ။ ပါးနပ္ လိမၼာစြာ လႈပ္ရွားဖို႔သာ လုိသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္နည္းသာလွ်င္ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ၿပီး ပိန္ႀကံဳေသာ ကၽြန္ေတာ့အတၱကို ထြားႀကိဳင္းသန္မာလာေစႏိုင္မည္။
ဘယ္လုိ ႀကိဳးစားလို႔မွ မေအာင္ျမင္လွ်င္လည္း ညစဉ္ ဦးခ်ၿပီး အရက္ေသာက္ေန႐ံုသာ။ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့့္ အ႐ႉံးမ႐ွိႏိုင္။
***
အပိုင္း (၂) သို႔
***
1 comment:
ဒါဖတ္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ( ၅ ) ႏွစ္ေလာက္က ကရင္ျပည္နယ္ထဲ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႕ေတြ ျပန္သတိရမိတယ္။ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္း ေဖာ္ျပထားတဲ့ " ရယ္သံမ်ားက ႏွင္းေငြ႕မ်ားျဖင့္ ပ်စ္ခဲေနသည့္ ေတာင္ေပၚေလထုတြင္ ေပ်ာ္ဝင္ေအးခဲ - ပတ္ဝန္းက်င္ အပူ႐ွိန္သည္ တိတ္တဆိတ္ က်ဆင္း - ေတာင္စြယ္ေတာင္ထြတ္တို႔သည္ ႏွင္းျမဴၾကား၌ မႈန္ပ်ပ် - ေတာလမ္းကေလး ေပၚတြင္ သစ္႐ြက္မ်ားေပၚသို႔ ႏွင္းစက္က်သံ တေဖာက္ေဖာက္ " - သူေျပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ တစ္လံုးမွ မလြဲဘူး - ဒါေတြဖတ္ၿပီး အဲ့ေနရာကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္သြားသလိုေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။ ေအးခ်မ္းတယ္ - ၿငိမ္သက္တယ္ - ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈ ကင္းတယ္ - အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတိုင္းမွာ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလထုနဲ႕ မ်က္ေစ့မလႊဲခ်င္စရာ လွပလြန္းတဲ့ သဘာဝ အလွတရားေတြ ရွိတယ္ ... တကယ္ေတာ့ ေက်းလက္ဆိုတာ ၿမိဳ႕ျပကို ၿငီးေငြ႕ေနသူေတြအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အပန္းေျဖစရာ ေနရာတစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ ....
ZT.
Post a Comment