Wednesday, May 12, 2010

စာေရးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း

2008 ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး ေလာက္မွာ သူ႕ကို စ သတိထားခဲ့မိသည္ ထင္ပါသည္။

အဲဒီတုန္းက blog ေတြ စဖတ္ခ်ိန္။ သိပ္အမ်ားႀကီးလည္း မဖတ္မိေသး။ ဖတ္မိသမွ်ကိုလည္း မွန္မွန္ မေရာက္ျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ဖတ္ခဲ့မိသမွ် ေနရာေတြမွာ သူ႕နာမည္နဲ႔ comment တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ မွတ္မိလြယ္တဲ့ နာမည္မ်ိဳးနဲ႔။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း မသိ pen name ကို ၾကည့္ၿပီး သူ႕ blog ကို ႏိုင္ငံေရး blog လို႔ (မဆီမဆိုင္) ထင္သြားေသး၏။ နာမည္ရင္းမဟုတ္မွန္း သိသာေစတဲ့ pen name နဲ႔ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းနာမည္ကို ထည့္ထားျခင္းက ထင္သြားေစခဲ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကိုယ္တုိင္က အာ႐ံုအမွားေတြ ရတတ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

ေနာက္ေတာ့ သူ႕စာေတြ ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။
သိုင္းဝိုင္းဖြင့္ဆိုေလ့႐ွိေသာ စာမ်ား။ ႀကိဳက္တာလည္း႐ွိ၊ မႀကိဳက္တာလည္း႐ွိ။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ေတြလို ေျပာ႐ိုးေျပာစဉ္ပံုစံနဲ႔ ေရးေလ့မ႐ွိ။ ဘယ္ေတာ့မဆို မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္ေစာင္ကို ပို႔ေတာ့မည့္ဟန္ျဖင့္ ေရးသည္ ထင္မိသည္။ သူေရးေသာ အေၾကာင္းအရာ၊ စကားလံုးတို႔ထက္ သူရပ္တည္သည့္ ႐ႈေထာင့္ကို ကိုယ္ ပိုႏွစ္သက္ပါသည္။

သူ႕အဇၩတၱကို သူ႕စာေတြထဲမွာ ႐ိုး႐ွင္းစြာပင္ ျမင္ႏိုင္သည္။ သူေရးေသာစာေတြ ဘယ္လိုပင္ သြယ္ဝိုက္လည္း သူ႕မွာ မာယာ ပရိယာယ္႐ွိသည့္ အေငြ႕အသက္ကို မခံစားရ။ သူ႕ ေကြ႕ဝိုက္ျခင္းသည္ သူၫႊန္းဆုိရာ အရာတစ္ခုကို တုိက္႐ိုက္ထိမွန္သြားမည္ စိုးေသာ ညႇာတာခ်င္သည့္ အတြင္းစိတ္ေၾကာင့္ဟု ကိုယ္ကေတာ့ ယံုမွတ္၏။ မစားဘဲေ႐ွာင္ေသာ အစားအေသာက္တစ္ခုခု၏ အနံ႔အသက္ကို ရလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရိပ္မိသကဲ့သို႔၊ ကိုယ့္မွာ မ႐ွိေသာ အရည္အေသြးတစ္ခု သူ႕ဆီမွာ ႐ွိတာကို စာဖတ္ရင္းက အကဲဖမ္းမိခဲ့ပါသည္။

မႏွစ္ဆီက သူေရးေသာ ပို႔စ္တစ္ခုကို ကိုယ္ ျပန္လွန္ေခ်ပ ေရးခဲ့ဖူးသည္။
ရန္ေတြ႕ဟန္ပါသည္ဟု ေျပာႏိုင္ေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ စကားႏိုင္လုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ (သူေရးေသာ ပို႔စ္ကို အစာမေၾကသည့္၊ သူနဲ႔ေရာ ကိုယ္နဲ႔ပါ သိသည့္ စီနီယာ အစ္မတစ္ေယာက္က ကိုယ္ျပန္ေရးေသာ ပုိ႔စ္က အားေပ်ာ့သည္ ဆုိသည္။ ကိုယ္က အဲဒါ တကယ္ ရန္ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ ျပန္ေျပာရသည္) ဒါကို သူလည္း နားလည္သည္ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္သည္။

အဲဒီ ပို႔စ္ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ကိုယ္ gtalk မွာ တခါတရံ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အဲဒီအခါတိုင္း ကိုယ္ သူ႕ကို ရည္႐ြယ္ေရးေသာ ပို႔စ္ႏွင့္ပတ္သတ္လုိ႔ စိတ္ဆိုးဟန္ မ႐ွိပါ။ ကိုယ္ကမွ စကားစပ္လုိ႔ ေျပာျဖစ္ေသး၏။ အဲဒီပို႔စ္ေရးတုန္းက ပရိယာယ္ မသံုးဘူး (ဟန္ေဆာင္ေစခ်င္သည့္သေဘာ မဟုတ္ပါ။ ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္းျပတာထက္၊ ခပ္ပါးပါးတင္ျပတတ္ဖို႔ ဆရာလုပ္ျခင္းမွ်သာ)၊ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို မကာကြယ္တတ္ဘူး စသျဖင့္... ကိုယ္ေျပာေတာ့ သူက ျပန္ေျပာသည္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ မကာကြယ္တတ္ဘူး။ ေရးတဲ့စာဆုိ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ တဲ့။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ သူေရးတဲ့ အဲဒီ ပို႔စ္ အတြက္ မေက်မနပ္ျဖစ္လွတယ္ မ႐ွိပါ။ အက်င့္ပါေနေသာ စိတ္ျဖင့္ ျပန္ကလိျခင္းမွ်သာ။ မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္ သူ႕ကိုေဝဖန္ၾကေသာ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုကို ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာဘဲ comment page ပိတ္ပစ္ၿပီး ႏႈတ္ဆိတ္သြားျခင္းအတြက္သာ ျဖစ္မည္။ လုပ္ရပ္တစ္ခုကို လူႏွစ္ေယာက္ အတူတူလုပ္သည့္တိုင္ေအာင္ သက္ေရာက္မႈ ကြဲျပားမည္ ထင္သည္။ ဥပမာ ကိုယ္လိုလူမ်ိဳးက ထိုသို႔ လုပ္ပါက ငါတေကာ ေကာတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူ လုပ္ေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနခ်င္လို႔ လို႔ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က မွတ္ယူမိသည္။

သူ႕စာေတြမွာ ေဒါသသံကို မေတြ႕ဖူးပါ။ သူ စိတ္ပ်က္တာေတြ႕လွ်င္ ခပ္ညည္းညည္း ေျပာမည္။ သူ႕ကိုယ္သူ အမွတ္မ႐ွိသူဟု ခပ္ပါးပါး ေျပာမည္။ သူက ရန္လိုမည့္အစား ဥေပကၡာျပဳမည့္သူသာ ျဖစ္၏။ သူ ေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္းကို သူ႕စာေတြက တဆင့္ ကိုယ္ သိပါသည္။

စာဖတ္လွ်င္ စာေရးသူကို သိသည္ ဟု ကိုယ္ေျပာေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အမွန္အတိုင္း မသိႏိုင္ဘူး ဟု ျငင္းဖူး၏။ စာေရးတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔ ျဖစ္ေနတာထက္ သူတုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပံုစံ၊ လိုခ်င္တဲ့ပံုစံကိုသာ စံျပဳေရးသည္ဟု သူ ေျပာခဲ့သည္။ မင္းသိခၤ ေရးတာေတြ ဖတ္ၿပီး သူ႕ကို လူထူးဆန္းႀကီး၊ လူစြန္႔စားႀကီးလို႔ ထင္သလား ဟု သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္ကို ေမးခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး ဟုသာ ကိုယ္ ျပန္ေျဖခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာ ႐ွင္းမျပခဲ့မိ။ အဲဒီအခ်ိန္က စကားလံုး႐ွာမေနခ်င္တာရယ္။ အျပင္က သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ေျပာေျပာ ေျပာလို႔ရတာရယ္နဲ႔ ဒီတုိင္း ပစ္ထားလိုက္သည္။ "လူတစ္ေယာက္ကို သူေရးတဲ့စာေတြ ဖတ္ၿပီး သိလုိ႔ရတယ္" ဆုိတာ ကိုယ့္ဆိုလိုရင္းက ေရးထားတဲ့အတိုင္း အမွန္ထင္ ယံုမွတ္ၿပီး သိႏိုင္တယ္ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါ။

ဒါေပမဲ့ သူ႕ကိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္သိပါသည္။ သူ ေျဖာင့္မွန္ၿပီး ဟန္မေဆာင္တတ္တာ၊ ေအးေဆးေသာ စိတ္သေဘာထားေကာင္း႐ွိတာ၊ ကူညီတတ္တာ (ကူညီလိုက္လို႔ သူစိတ္ညစ္ညဴးရ အၾကည္ဓါတ္ပ်က္ရသည့္ အေနအထားမ်ိဳးႀကံဳရင္ေတာင္ ရန္လိုစကား မေျပာတာ) ေတြ ကိုယ္ သိေနပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း အဆိုအရ ဒါေတြက စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဟန္လုပ္ေရးလို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ အေကာင္းအမြန္ေတြခ်ည္း ေရးလို႔ စာေရးသူဟာ သူေရးထားတဲ့ စာေတြအတိုင္းပဲဟု ယံုၾကည္မည့္သူ ကိုယ္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႕ကိုေတာ့ ယံုပါသည္။

အားလံုးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္တုန္းက အကုန္လံုး တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ထႂကြ ပူညံ ယိုင္နဲ႔ေနၾကသေလာက္ သူ႕ဆီက ဘာတစ္ခြန္းမွ မၾကားရ။ ကိုယ္က ေျဖ႐ွင္းမွ ရမည့္ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုပမာ အတင္း စကားစပ္ၿပီး သူ႕ကို ေျပာမိသည္။ သူက ဘာမွျဖစ္ျပမေနနဲ႔ ေျပာသည္။ တင္ေပးရင္ စင္ေပၚတက္ေျပးေနလိမ့္မယ္ တဲ့။ ဒီတုိင္းသာ ထားလိုက္ ဟု ေျပာသည္။ ကိုယ္က စိန္ေခၚသည္ ထင္လွ်င္ တိမ္ေပၚလိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္ႏွင့္ ေသြးႂကြတတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ (ဘာမွမဟုတ္ဘဲ) ထင္တစ္လံုး ႐ွိတတ္ေတာ့ တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္ သက္ေသျပခ်င္ေနသည္။ ကိုယ့္ကို သူ ေသခ်ာ သတိေပးပါသည္။ အရမ္းကာေရာ စြတ္မလုပ္ပါနဲ႔။ တစ္ဖက္က အၿငိဳးအေတးႀကီးသူ ျဖစ္လိမ့္မည္တဲ့။

အဲဒီကိစၥေတြအားလံုး ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူ မွန္ပါသည္။ ဘာမွမဟုတ္တာေတြ အဟုတ္လုပ္မိၾကသည္။ သူက ေအးေဆးေပမယ့္ ယိုင္နဲ႔တတ္သူ မဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေပမယ့္ မဆိုင္သလို ေနမည့္သူ မဟုတ္။ ၿပီးေတာ့ သူ ခန္႔မွန္းတာ မွန္ပါသည္။ အၿငိဳးတႀကီး ျဖစ္တာ ခံရလိမ့္မည္ တဲ့။ :) ကိုယ္ကေတာ့ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၿပီးသြားရင္ ဘာကိုမွ မမႈပါ။ ဒါေပမဲ့ သူသိရင္ ဘာမ်ားေျပာဦးမလဲေတာ့ သိခ်င္မိသည္။ ေစတနာေကာင္းဆုိတာဟာ အသိဉာဏ္က တိုက္႐ိုက္ လာသလား၊ စိတ္ႏွလံုးက တဆင့္ခံ လာသလား ကိုယ္မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းကိုေရာ၊ မထိခိုက္ေစလိုသည့္ စိတ္သေဘာကိုပါ ကိုယ္ ခံစားလို႔ ရပါသည္။

ကိုယ္ လူကဲခတ္လွ်င္ေတာ့ လြဲခဲပါသည္။ အဲဒါ ေတာ္ျခင္း၊ မေတာ္ျခင္းႏွင့္ ဘာမွ မဆိုင္ပါ။ လူတေယာက္ခ်င္းစီမွာ ပါလာတတ္တဲ့ မတူညီတဲ့ အားသာခ်က္တစ္ခုစီပဲ ျဖစ္မည္။ ထိုအခ်က္အားျဖင့္ သူ႕ကို အကဲျဖတ္မိပါသည္။ စိတ္သေဘာထား မွန္ကန္သည္။ ေျဖာင့္မွန္သည္။ ပရိယာယ္မ႐ွိ စသျဖင့္...

ဒီလိုနဲ႔ တစ္လတိတိ သူ႕ကို မေတြ႕မိေတာ့။ သူ႕ contact acct. တစ္ခုကို ေၾကညာၿပီး ဖ်က္လိုက္သည္။ အစကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ခဏတျဖဳတ္ ေနမွာပဲ ထင္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္က သူ႕အေၾကာင္းလာေမးေတာ့မွ ကိုယ္ နည္းနည္း သံသယႏွင့္ စဉ္းစားမိလာသည္။ ဘာမ်ား ျဖစ္ပါလိမ့္။ သူနဲ႔နီးစပ္သည္ ထင္မိတဲ့လူေတြကို လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း မသိ။ ဖုန္းနံပါတ္ကိုပါ ေခၚမရေတာ့ဘူး ေျပာလာေတာ့ တစ္ခုခု အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သလား၊ ျဖစ္ေနသလား ေတြးလာမိပါသည္။

သူ႕ဘာသာ ေအးေအးေနခ်င္လို႔ အားလံုးကို သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားတယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ သူနဲ႔ စကားမေျပာရမွာကိုလည္း ကိုယ္ မပူပါ။ ကိုယ့္စာေတြ သူ လာမဖတ္ေတာ့မွာကိုလည္း ကိုယ္ မပူပါ။ သူနဲ႔ကိုယ့္ၾကားမွာ စစ္မွန္ေသာ္ျငား ႐ႈပ္ေထြးမေနေသာ ႀကိဳးမ်ားသာ႐ွိသည္။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေျဖခ်လိုက္ႏိုင္ေသာ စာေရးေဖာ္ဟူသည့္ ပတ္သတ္မႈႀကိဳး။

သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ေသာ သူ႕အတြက္ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ရာကို တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရမွာေတာ့ စိုးမိသည္။ ကိုယ့္ဘက္က တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္တာ ႐ွိရက္သားနဲ႔ မသိလုိက္ရလို႔ လုပ္မေပးလိုက္ႏိုင္မွာ စိုးမိသည္။ သူ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ႀကံဳေနရသလား ဆုိတာ ဒီ ၃/၄ ရက္မွာ ကိုယ္ ေတြးေနမိသည္။

ဆုေတာင္းတာကို ကိုယ္မယံုပါ။ သို႔ေသာ္ ႐ုတ္တရက္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားတဲ့ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းအတြက္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ရင္း သူ႕ကို အဆင္ေျပ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵေတာ့ ျပင္းျပင္းျပျပ ျဖစ္ေနမိပါသည္။

***

25 comments:

Vista said...

ဘာမွ မျဖစ္ဘူး အေကာင္းႀကီး အလတ္ႀကီး ပူမေနနဲ ့

Nay Nay Naing said...

ဖတ္ၿပီး ဘယ္သူ ့ကိုရည္ညြန္းေရးမွန္း မသိဘူး။
အဲလိုပဲ.. တျခားသူေတြ ဘေလာ့ေတြမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ရည္ညႊန္းေရးၾကတယ္ဆို ဘယ္သူ ့ကိုေျပာေနမွန္း ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာ္ရေလ့ မရွိတာ ကိုယ္ ဘေလာ့ေတြကို အေတာ္ဖတ္ျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အဲလိုဖတ္လိုက္တာဟာ အေပၚယံေလာက္ပဲဖတ္မိလို ့လားလို ့ေတာင္ ထင္မိပါရဲ့။

Sein Lyan Tun said...

က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို စာေတြ ဆက္ေရးေစခ်င္တယ္။

သူ ေအးေဆးသြားရင္ ၿပန္လာလိမ့္မယ္လို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

က်ေနာ္ထင္တဲ့သူနဲ႔ မမွားဘူးဆိုရင္ေပါ့။

မရီတာ သူငယ္ခ်င္း စာေရးေဖာ္ေတြကို ခုလို သတိတရ ရွိတာ ပီတိၿဖစ္ရပါတယ္။

ဇြန္မိုးစက္ said...

ကုိယ္သိတယ္ သူ႔ကုိ ... း)

အိမ္ေရာက္မွ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္မယ္။

sonata-cantata said...

ေနာက္ေတြ႔ရင္ ေျပာလိုက္ပါ
သတိရ ပါတယ္လို႔

သက္ေဝ said...

ညီမ ရီတာ..

စာေရးေဖၚဆိုတဲ့ ၾကိဳးထူထူတေခ်ာင္းေၾကာင့္ ကိုယ္လဲ သူ႕အတြက္ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလး ေရးခ်င္ေနတာပါ...
အခု ညီမက ကိုယ္ေရးခ်င္ေနတဲ့ စာလံုးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရးခ်ေပးသြားတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနပါတယ္...။

ညီမေရးထားတာကို သူ ဖတ္မိခဲ့ရင္၊ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ စာေရးေဖၚေတြရဲ႕ ေကာ္မန္႕ေတြကို ဖတ္မိခဲ့ရင္ အရင္ကလို စာေတြ ျပန္မေရးျဖစ္ေတာင္မွ သူ႕ကို အခုလို နားလည္ၾကတဲ့ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ စာေရးေဖၚေတြ ရွိေနပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ သူ ေက်နပ္သြားမွာ ေသခ်ာပါတယ္...။

ဒီပိုစ့္ေလးအတြက္ ညီမရီတာကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီး တင္ပါတယ္...။

:P said...

ေတာက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုေျပာတာဆိုရင္ အစ္မဆင္ကလည္း သတိရေနပါတယ္...

ဇြန္မိုးစက္ said...

သူဘာျဖစ္လုိ႔ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့တာ သိခ်င္မိတယ္။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကမ်ား သူ႔ကုိ စာဆက္မေရးျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးခဲ့သလဲ ဆုိတာပါ။

ထူးေတာ့ထူးဆန္းသား။ ကုိယ္ဘေလာ့မလုပ္ခင္ကတည္းက သူ႔စာေတြကုိ ရင္းႏွီးတယ္။
ကုိယ္တုိ႔ေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆုံဖူးတယ္။ တရားစခန္းအတူ၀င္ဖူးတယ္။ ရုပ္ရွင္တစ္ကားကုိ တစ္ဖြဲ႔တည္းအေနနဲ႔ အတူၾကည့္ဖူးတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆုံဖူးတယ္။ အဲသည့္အထိ သူ႔ကုိ ကုိယ္သတိမထားမိဘူး။ ဘေလာ့ဂါဘယ္သူဆုိတာ ကုိယ္မသိခဲ့ဘူး။

လူနဲ႔နာမည္နဲ႔ တြဲသိၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ တစ္ခါမွကုိ မဆုံျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူ႔ကုိ စာေတြ ဆက္ေရးေစခ်င္မိတယ္။ အၿမဲတမ္းမဟုတ္ရင္ေတာင္ စိတ္ကူးေပၚတဲ့အခါေလးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။

ဒီပုိ႔စ္ေလးေရာ၊ ေကာ္မန္႔ေတြပါ သူဖတ္မိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။

ဂ်ဴနို said...

ရီတာေရ မအယ္လည္း ခဏခဏ သတိရတယ္။
ျမန္မာျပည္မ်ား အၿပီး ျပန္သြားလား
စိတ္ဆင္းရဲေနတာလားေပါ့။


မအယ္

kay said...

ႏွုုတ္ေတာ့ ဆက္သြား သား..။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိတာ တခုုပဲ။

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ဟင္...မသိဘူးေတာ့...အဲ သိေတာ့ နဲနဲ သိသလိုပဲ၊ ဟို အုံ႔ပုန္းခ်စ္ စာေတြေရးတဲ့ တေယာက္လား...?

ဖိုးသၾကၤန္ said...

ဟိုကေလးအေဖပါနဲ႕ဆို ႏွစ္ေယာက္
sidebarေတာင္ ၾကည္႕ခ်င္စိတ္မရွိေတာ႕ဘူး

ThuHninSee said...

ရီတာေျပာတဲ႔တစ္ေယာက္နဲ႔ တုိက္ဆိုင္ရင္ေပါ႔။
ငါးေၾကာ္တုိင္း သတိရတယ္။ သူေရးထားတဲ႔ကဗ်ာေလးကို သြားေနာက္မိလုိ႔ေလ။

JulyDream said...

ဖိုးသႀကၤန္...
side bar ေလး ၾကည္႕ခ်င္စိတ္ ရွိေအာင္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဟင္... မသိလို႕ ေမးတာပါ။

လူေတာ မတုိးေတာ့တဲ့ ရြာက အႏူႀကီးကို ေျပာလိုက္ပါ။

ဓါတ္ပံုဆရာ သင့္ကို အလိုရိွသည္...
မွ... ဇူလိုင္

မွတ္ခ်က္ ။ ကေလးအေဖ မဟုတ္ပါ။ ငွဲငွဲ...

ျမတ္ႏိုး said...

I remember himmmmmmmmmmm.

Hay... coming back .
If u don't want to come back.
contact with mail.

we r siblings of engineer group.

come back.

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

ဟုတ္ပ
စာမေရးေတာ့တာလုံုး၀စိတ္မေကာင္းဘူး
ဒါေပမယ့္
သူစိတ္ပါလာမွေရးပါေစေတာ့ေလလို႔
သေဘာထားျပီး
အတင္းအက်ပ္မေတာင္းဆိုေတာ့ဘူး
contactေတြျဖတ္ေတာက္ျပီး
ေအးေဆးေနခ်င္သေရြ႕ေနပါေစဦးေလဆိုျပီး
ပထမပိုင္းေတာ့ပူပန္စိတ္သံေယာဇဥ္နဲ႕
ဆက္သြယ္ေသးတယ္
ေနာက္ေတာ့ေအးလူစြာေနခ်င္သူကုို
့မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္တာနဲ႔
ဆက္သြယ္မွဳကိုရပ္တန္႔ထားခဲ့တယ္။
စာေရးသူအခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့လဲခက္သားလားေနာ္
သံေယာဇဥ္ကအကုိရယ္ အမရယ္ ေမာင္ရယ္ ညီမရယ္လို႔ခံစားခင္မင္ရေတာ့လည္း.........
အင္းးးး
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစ
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔႔ပဲ
၂ေယာက္စလံုးအတြက္ဆႏၵျပဳမိပါတယ္
ကေလးအေဖအတြက္ေရာေပါ့

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

သိပ္ေတာ့မပူနဲ႕သူငယ္ခ်င္းေရ
နီးစပ္ရာအသိုင္းအ၀ိုင္းကေျပာၾကားခ်က္အရေတာ့
ေနေကာင္းက်န္းမာအလတ္ၾကီးတဲ့
:)

တီခ်မ္း said...

ကိုယ္ကေတာ့
ေဒၚရီတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကိုမသိပါ
ထင္တာတေယာက္ေတာ့ရွိသည္ ထင္တယ္ဆိုတာကလဲ ထင္တာပါပဲေလ ေနာ္ သိတာမွမဟုတ္တာ အဲ့ေတာ့ အဲ့လူနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာမရွိပါ
ေဒၚရီတာ ကိုပဲေျပာေတာ့မယ္

ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ျပီးေတာ့ ေဒၚရီတာ ကို စာတကယ္ ေရးရင္ေကာင္းမယ္လို႔ေတြးမိတယ္
ေဒၚရီတာ က စာဘတ္နာတယ္
အေတြးရွိတယ္ အေရးရွိတယ္
အဂတိ ေတာ့ ေလ်ာ့ရမယ္
(ခ်စ္လို႔ေျပာတယ္မွတ္ပါ)
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ေဝဖန္အံုးမယ္
ေနာက္မွ

SHWE ZIN U said...

2008 ကုန္ခါနီးေလာက္ ကဆိုေတာ႔ ဒို႕ေတာ႕ မသိဘူး ဒါေပမဲ႔ စာေရးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ကို သတိတရရွိတဲ႔ ညီမ ကိုေတာ႔ ေလးစားပါတယ္

ေရႊစင္

Bino said...

Some are never ever come back again.
They have gone the way their choice.
Leave them.
But some are not.
I would like to recommend you to see the movie "HACHIKO, A DOG'S STORY" if you have a time.
A dog named HACHIKO! not Ritako.
This very special friend would accompany his master to the train station every day and return each afternoon to greet him.
Sadly his Master departs one day, pass away and never returns to the same.......

BINO

khin oo may said...

rita ေရးထားတာသိတ္ေကာငး္တယ္.. ရီတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႕ေတာင္ေအာက္ေမ႕တယ္။

khin oo may said...

rita ေၿပာတဲ႕အတုိငး္ပါဘဲ။

ZT said...

မေတြ႕တာ အေတာ္ၾကာျပီ။ ဒါေပမယ့္ ညေနက ေတြ႕ခဲ့လို႕ သတိတရ ကြန္မန္႕လာေရးတာပါ။ ျပံဳးလို႕ရႊင္လို႕ အေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာေနပံု ရပါတယ္။ စိတ္မပူပါနဲ႕။ :D

ေမေလး said...

မမရီတာ
အမေၿပာသလုိဘဲ သူ႔ကုိစာေတြ ဆက္ေရးေစခ်င္ပါတယ္.... ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႔ ဘေလာ႔ေလာကကို တကန္႔စီထားခ်င္တဲ႔ သူ႔ကုိ ေမေလး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ မေမးခ႔ဲဖူးသလုိ အခုစာမေရးခ်င္တဲ႔ကိစၥကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပီး မေမးဘူး.. သူကုိအကို႔ရင္းတစ္ေယာက္လိုဘဲခင္မင္မိပါတယ္.. သူ႔က်မ္းမာစြာနဲ႔စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနဆဲပါအမ...

ဇြန္မိုးစက္ said...

သည္ပုိ႔စ္မွာ သူ႔ comment ေတြ႔လုိက္ရေသးတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဲဒါ recent အျဖစ္ဆုံးလုိ႔ထင္တယ္။
http://www.mogokthar.com/2009/07/blog-post_09.html