Thursday, April 22, 2010

ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား - Myanmar Books Catalogue

ဒီ post ကို ျပန္တင္မယ္ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ အသိဉာဏ္မ႐ွိ ျဖစ္ခဲ့တာကို ႐ွက္မိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲဒီလုိ လက္ေတြ႕မက်တဲ့ အေတြးအေခၚ ဝင္သြားရသလဲ မစဉ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဝတၳဳဇာတ္လမ္း နဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကြာျခားမႈကို ကြဲကြဲျပားျပား မသိခဲ့တာ။ သိေအာင္လည္း မစဉ္းစားခဲ့၊ စိတ္မဝင္စားခဲ့တာ။

ေဒါက္တာ မတင္ဝင္းတို႔ ေရးတဲ့ "အို ရာဇကုမာရ္ မင္းသားေလးဟာ ဘယ္လို သိမ္ေမြ႕ ႐ိုက်ိဳးလို႔ ..." ဆုိတာမ်ိဳး၊ "က်န္စစ္သားဟာ ဘယ္လုိ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အ႐ွင္သခင္ကို သစၥာေစာင့္သိတာ" ဆိုတာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ "ရာမ နဲ႔ လကၡဏ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္မွာ လကၡဏဟာ ဘယ္လုိ" ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဒါေတြနဲ႔ အလားတူ အခ်က္အလက္ မွန္ကန္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းသက္သက္သာ ျဖစ္တဲ့ ခု "ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား" လို ဟာေတြဖတ္ၿပီး ဖတ္ေကာင္း႐ံုနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာလည္း ပါတယ္။

တကယ္လည္း အဲလို အေရးအသားေတြဟာ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလိုသာ ေရးတာျဖစ္လုိ႔၊ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔ အေရးအသားေကာင္း ဖတ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သမိုင္းအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ ခုိင္မာေျချမစ္မႈ မ႐ွိဘူး။ သမိုင္းတန္ဖိုးနဲ႔ ယွဉ္တြက္လို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္တယ္။


***
အဲဒီ စာအုပ္ကိုလည္း ေက်ာင္းၿပီးကာနီး ေမွာ္ဘီေက်ာင္း EC Major ရဲ႕ library ကပဲ ငွားဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က English ဘာသာနဲ႔ ေရးၿပီး ဆရာေသာ္တာေဆြက ဘာသာျပန္ခဲ့တာပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ေနတာေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အေနာ္ရထာနဲ႔ က်န္စစ္သားလို႔ ထင္တယ္။

ထားပါေတာ့။ ဘုရင္နဲ႔ တစံုတေယာက္ ရဲ႕ dialogue ေလး (လူေတြရဲ႕ အစြဲေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေရးထားတာလို႔ ခံစားရပါတယ္) ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ရွည္ေမ်ာတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ ကေလးေတြ အမ်ားအျပားရွိသတဲ့။ အဲဒီ ေဒသက လူေတြက ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါ သံဃာမ်ား အဲဒီ ျမစ္ကမ္းေရာက္တဲ့ အခိုက္ သပိတ္ေတာ္မ်ား ေရေဆးေၾကာရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ ဆြမ္းဆန္ေတြက ၾကာလာေတာ့ ေက်ာက္ျဖစ္သြားတာလို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္ ဆိုတာပါ။
ဒီေတာ့ ဘုရင္က ေျပာပါတယ္။ "ေမာင္မင္းရယ္ ငါ ကိုယ္ေတာ္လဲ ဘုရင္ ဆိုတဲ့ စည္းစိမ္ထက္ ေဟာဒီ ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဆြမ္းဆန္ေတာ္ေတြလို႔ ယံုၾကည္စြဲမွတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားေနရတဲ့ လူသာ ျဖစ္ခ်င္စမ္းပါဘိ" တဲ့။ (စာသားမ်ား အတိအက် မဟုတ္ပါ)
ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စဉ္းစားမိတာ တစ္ခုေျပာရရင္ သုေတသန သမားမ်ား၊ အမွန္စင္စစ္ကိုသာ လိုလားသူမ်ားနဲ႔ ထသတ္ ရခ်င္ သတ္ရႏိုင္ပါတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း က်န္စစ္သား ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ဘာညာ ဘာညာ ျငင္းၿပီး အဲဒီ က်န္စစ္မင္း မေကာင္းတာကို မေကာင္းပါဘူးလို႔ အမွန္တရားႀကီး ဘြားကနဲ သိလိုက္ရၿပီ ထားပါေတာ့။ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ျပင္လိုက္ရၿပီ ထားပါေတာ့။ ဒီေန႔ေခတ္ကို ဘာမ်ား ေကာင္းက်ိဳးေတြ ရရွိေစႏိုင္မလဲ လို႔ စဉ္းစားမိပါတယ္။ (ကိုယ့္ ဉာဏ္ႏွင့္ မမီေလာက္၍လည္း ေသခ်ာ မစဉ္းစားႏိုင္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ အက်ိဳးရွိႏိုင္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း ဆက္လက္ေဖာ္ထုတ္ သုေတသနျပဳသင့္ပါသည္)
အမွန္ကို သိလို႕ အက်ိဳးမမ်ားႏိုင္သည့္ အတူတူ (မွန္ မမွန္ မေသခ်ာသည့္ အတူတူ) သမိုင္းဟာ ဒီလိုေလးလို႕သာ ယံုၾကည္သြားတာေကာင္းမယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဟင္ ဒီမင္းက ဒီလိုႀကီးတဲ့ လို႔ ေျပာင္းၿပီး ယံုရမွာ ခက္လွပါသည္။ (တဦးတည္း အေတြးမွ်သာ) ကိုယ္တုိင္ကိုက လက္ေတြ႕မက် စိတ္ကူးသာ ယဉ္ခ်င္သူမို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း စကတည္းက သိခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းသား။ မျပင္ႏိုင္သည့္ အတူတူ ျပင္လည္း ထူးၿပီး အက်ိဳးမမ်ားႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ဒီတိုင္းသာ ထားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

(ဒီ post ကို 24th Jan 2009 မွာ Myanmar Books Catalogue ရဲ႕ ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့တယ္။)
***
တကယ္ေတာ့ သမိုင္းဆုိတာ နားေထာင္ေကာင္း႐ံု ေရးရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ သမိုင္းေၾကာင္းကို အခ်က္အလက္ မွန္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ လတ္တေလာ အက်ိဳး႐ွိ၊ မ႐ွိကို တိမ္တိမ္ေလး စဉ္းစားလုိက္လို႔လည္း မရဘူး။
မွားတာကို မွားတဲ့အတိုင္း၊ မေကာင္းတာကို မေကာင္းတဲ့အတိုင္း လက္ခံႏိုင္စြမ္းဟာ လုိကို လိုတယ္။ က်န္စစ္သား ေကာင္းတယ္လို႔ တေလွ်ာက္လံုး သင္လာခဲ့ရတာဟာ မွားတယ္ ဆုိရင္ မွားတယ္လုိ႔ အမွန္တိုင္း သိခ်င္တယ္။ က်န္စစ္သား မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္။ ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္။
သမိုင္းဟာ အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္တယ္။
***

16 comments:

SHWE ZIN U said...

သမိုင္းဟာ အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္တယ္။

ဆိုမွ

သမိုင္း ခဏခဏ ျပင္တဲ႔ ေရႊစင္ဦး နဲ႔ ေတြ႕ေနတယ္...

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္

lamintayar said...

စာေတြလာဖတ္သြားတယ္အစ္မ ႏွစ္သစ္မွစၿပီး ထာဝရေပ်ာ္ရြင္ပါေစ...

Anonymous said...

အေတြးတခ်ိဳ႕ လာကူးသြားပါတယ္။

LB said...

ၾကားဖူးတာေတာ့ သမိုင္းဆိုတာ ႏိုင္တဲ့သူက ေရးတာတဲ့ အမရဲ့ ...
က်န္စစ္သားလား ေကာင္းမေကာင္းစိတ္ေတာ့မ၀င္စား
သူ ဘုရင္ျဖစ္ရင္ သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္လုပ္ေပးရမွာ သူ႔တာ၀န္ .. အဲ့မွာေျပာၾကဆိုၾကရင္း ေမးလာတဲ့ေမးခြန္းက တိုင္းျပည္တည္ေထာင္တုန္းက တြဲလာတဲ့ သံုးေယာက္က ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာတုန္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြ ဇာတ္လမ္းထဲ ပါမလာေတာ့ဘူးတဲ့ (little brook)

Rita said...

အင္း ဒါေၾကာင့္လဲ ပုဂံရာဇဝင္ တုတ္ထမ္းျငင္းရတယ္ ေျပာၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ မသိႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဝတၳဳလို လုပ္ေရးတာကေတာ့ ေ႐ွာ့ခ္ မ႐ွိပါဘူး။ သမိုင္းေၾကာင္းကိုေတာ့ စိတ္ကူးနဲ႔ လုပ္ေရးလို႔ မေတာ္ဘူး မဟုတ္လား။ ေဒါက္တာမတင္ဝင္း ေရးတဲ့ က်န္စစ္သားအေၾကာင္းတခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကိုယ္လည္း ခုမွ သမိုင္းတန္ဖိုးနဲ႔ ခ်ိန္ၾကည့္မိတယ္။ သူ ဝတၳဳပဲ ေရးဖို႔ေကာင္းတာလို႔။

ဇြန္မိုးစက္ said...

ဇြန္မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ သမုိင္းရာဇ၀င္ေတြ ဖတ္အားနည္းတယ္။ ငယ္ငယ္က သမုိင္းမွာ သင္ရသေလာက္နဲ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ရုပ္ျပ၀တၳဳေတြမွာ ပါတာေလာက္ပဲ ဖတ္ဖူးတယ္။ မြန္သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္ရယ္၊ ေဒါက္တာႏုိင္ပန္းလွေရးတဲ့ ေနာက္တစ္အုပ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ ရာဇဓိရာဇ္လား၊ အႏွစ္ေလးဆယ္စစ္ပြဲလား မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ကုိယ္ငယ္ငယ္တည္းက သေဘာက်ခဲ့တဲ့ မင္းသားကေတာ့ ရာဇကုမာရ္။ (အရင္းကအဖ်ားျဖစ္သြားလုိ႔ သနားၿပီး သေဘာက်သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့ း))

ရီတာေျပာသလုိ သမုိင္းကုိ မွန္ရင္မွန္တဲ့အတုိင္း၊ မွားရင္မွားတဲ့အတုိင္း သိခြင့္ရခ်င္တယ္၊ သိလည္းသိသင့္တယ္။ ဘယ္သူမွ perfect မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆုိးက အၿမဲဒြန္တြဲေနမွာပါပဲ။ အမွန္အတုိင္း သိခြင့္ရဖုိ႔ သမုိင္းေရးသူ၊ တင္ျပသူေတြအေပၚ အမ်ားႀကီးမူတည္သြားတယ္။

စူး said...

အမကေတာ့ သမိုင္းေတြအားလံုးအမွန္အတိုင္းျဖစ္တာကိုပိုလိုလားတယ္..
သုေတသီေတြ၇ွာေဖြတာ အမွန္အကန္ကို၇ွာေဖြႏိုင္ခဲ့ရင္ ေနာက္ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးၾကာတဲ့အခါေတြအတြက္အမွႏ္တ၇ားဟာမရိွမျဖစ္လိုအပ္တယ္။

ခုလက္ရိွအေနနဲ႔လက္ခံႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းေပမဲ့ ေနာင္မသိတဲသူေတြ..ထားပါေတာ့ ဥပမာအမတို႕ေတြက အမွန္ကိုမသိပဲ အမွတ္မွားခဲ့သလို ေနာင္လူေတြကိုပါ အဲလိုမွတ္ေစခ်င္လို႔လား..ေသခ်ာေတြးပါ။ ကိုယ့္တေယာက္ထဲအတြက္ေတာ့ မွန္ေပမဲ့ ေနာင္လာမဲ့ႏွ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒါဟာလိုအပ္တယ္လို႔ အမေတာ့ယူဆတယ္. အမက သမိုင္းကိုစိတ္၀င္စားတယ္။

Bino said...

Mostly, I've read Dr.Than tun's articals related Myanmar history.

BINO

ကုိေပါ said...

ေဒါက္တာမတင္ဝင္းဆုိလုိ႔ နည္းနည္းေလာက္ ဝင္ေျပာလုိက္ဦးမယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းသားအရြယ္တုန္းက ေဒါက္တာမတင္ဝင္းရဲ႕ သမုိင္းေဆာင္းပါးေတြ မဂၢဇင္းတေစာင္ထဲမွာ လစဥ္ပါတယ္။ ဘာတဲ့... ေခါင္းစဥ္က “ရာဇဝင္ထဲက မိန္းမသား” ထင္ရဲ႕။

အဲဒီေဆာင္းပါးေတြေရးေနရင္း တစ္လမွာ ပုဂံေခတ္က မိဖုယား ေစာလုံ အေၾကာင္းေရာက္လာတယ္။ ေစာလုံဆုိတာ နရသီဟပေတ့မင္းရဲ႕ မိဖုယားငယ္တပါးေပါ႔။ မိဖုယားေခါင္ႀကီးက ဖြားေစာေလ။

ရာဇဝင္ထဲမွာ နရသီဟပေတ့မင္းက ေစာလုံကုိ ခ်စ္တဲ့အေလ်ာက္ က်ီစယ္ခ်င္လုိ႔ ေမာင္းမတေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး ေစာလုံကုိ ေခါင္းကစလုိ႔ တကုိယ္လုံး ရႊဲရႊဲစုိေအာင္ ေရေလာင္းခုိင္းတယ္။ ဒါကုိ ေစာလုံက သူ႕ကုိ အရွက္ခြဲတယ္မွတ္ၿပီး စိတ္အနာႀကီးနာလုိ႔ နရသီဟပေတ့ရဲ႕ စားေတာ္ပြဲမွာ အဆိပ္ခတ္ၿပီး လုပ္ႀကံဖုိ႔ ႀကဳိးစားတယ္။ နရသီဟပေတ့မင္းဟာ တ႐ုတ္ကုိ မႏုိင္လုိ႔ တ႐ုတ္ေျပးမင္းလုိ႔သာ အမည္တြင္တယ္။ ဘုန္းကေတာ့ ႀကီးဆုိပဲ။ သူ႕မွာ ဖ်ားျခင္းႏွာျခင္း၊ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိး မျဖစ္ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္။ သူ ပြဲေတာ္တည္ကာနီးမွာ နန္းေတာ္ေအာက္က ေခြးေခ်တာကုိ ၾကားရတဲ့အခါ သံသယရွိလုိ႔ ပြဲေတာ္အုပ္ကုိ မစားဘဲ ေခြးေကၽြးတဲ့အခါ အဆိပ္ခတ္ထားတာဆုိေတာ့ ေခြးမာလကီးယားသြားတယ္။ အဲသည္မွာ စအဖ လက္ကုိ အမႈအပ္လုိက္ေတာ့ ေစာလုံလက္ခ်က္ဆုိတာေပၚလာတယ္။ ေစာလုံကလည္း စိတ္ႀကီးသူဆုိေတာ့ “ဟုတ္တယ္၊ ယူ႕လုိ ပန္းကပ္သည္ေျမးေကာင္းစားလာၿပီး မင္းျဖစ္လာတဲ့အေကာင္က အုိင့္ကုိ အသားလြတ္ေစာ္ကားတာကုိ မခံႏုိင္လုိ႔ လုပ္တယ္။ ဘာျဖစ္လဲ”လုိ႔ဆုိေတာ့ ေစာလုံကုိ နရသီဟပေတ့က သတ္ခုိင္းေတာ့တာေပါ႔။ ဘာတဲ့ သံေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ထည့္ၿပီး မီးက်ီးနဲ႔ ၿမႇဳိက္သတ္တာဆုိလား။ ရက္စက္ပါ႔။

ေစာလုံကလည္း ေခသူမဟုတ္။ အဓိ႒ာန္နဲ႔ ပုတီးစိတ္ေတာ့ သုံးႀကိမ္တိတိ သတ္ေပမယ့္ ေစာလုံကုိ မီးမကူးဘူးဆုိပဲ။ ေနာက္ဆုံး ေစာလုံစိတ္ေလွ်ာ့လုိက္မွ သတ္လုိ႔ရတယ္ဆုိပဲ။

ဒါေတြက ဦးဖုိးက်ားေရးတဲ့ ေခတ္မီျမန္မာရာဇဝင္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ဆုိတာေလးမွာ ငယ္ငယ္က ဖတ္ဘူးခဲ့တာပါ။ တျခား ရာဇဝင္ေတြထဲမွာလည္း အလားတူ ပါမွာေပါ႔။

ရာဇဝင္ဆုိတာ မွန္တာမွားတာ အပထားလုိ႔ ေျပာခ်င္တာက “ေစာလုံ” ဆုိတာ ျမန္မာရာဇဝင္ထဲမွာ မထင္မရွားမဟုတ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးတဲ့နာမည္။ က်ေနာ္လုိ႔ ဇနပုဒ္က ေမြးခဲ့တဲ့လူေတာင္ ၾကားဖူးတယ္။

အဲဒါကုိ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းႀကီးက ေဆာင္းပါးမွာ အမည္မသိတဲ့ မထင္မရွား မိဖုယားငယ္တပါးဆုိၿပီး ရမ္းတုပ္လုိက္တယ္။ အဲသည္လုိ ရမ္းတုပ္တာကုိ ေနာက္တလမဂၢဇင္းထဲမွာ (ေမာင္ေသြးခၽြန္ထင္ရဲ႕) စာေရးဆရာတေယာက္က ရာဇဝင္အေထာက္အထားအကုိးအကားေတြနဲ႔ အဲဒီမိဘုရားရဲ႕ နာမည္ဟာ ေစာလုံျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမည္မသိ မထင္မရွားမဟုတ္ရေၾကာင္း၊ ဒါကုိ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းလုိ အထင္ကရ သမုိင္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနသူတေယာက္အေနနဲ႔ မသိရေကာင္းလားဆုိၿပီး လွမ္းကလိလုိက္တယ္။

အဲဒီမွာ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းက သူမွားသြားပါတယ္လုိ႔ ႐ုိး႐ုိးဝန္ခံလုိက္ရင္ ကိစၥၿပီးမယ့္ဟာကုိ ေနာက္တလမွာ ကက္ကက္လန္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ ျပန္ရန္ေတြ႕တဲ့ ေဆာင္းပါး မဂၢဇင္းထဲမွာပါလာတယ္။ အဲဒီကစၿပီး ေဒါက္တာမတင္ဝင္းအေပၚမွာ ထားတဲ့ ရွိစုမဲ့စု ေလးစားစိတ္ကေလး ေရစုန္ေမ်ာသြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းနဲ႔ျမန္မာ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္ဆုိတာေတြ ၾကားရေတာ့ ေအာ့ႏွလုံးနာတဲ့ အဆင့္အထိေတာင္ ေရာက္သြားပါေလေရာ။

အဲ..... ရာဇဝင္ထဲက ေဒါက္တာမတင္ဝင္းအေၾကာင္း စပ္မိလုိ႔ ကြန္မင့္ေပးသြားျခင္းပါ။

Rita said...

ဟုတ္တယ္ ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ ကိစၥမွာ ေရးတာေတြ နည္းနည္းပဲ ဖတ္မိပါတယ္။ မႀကံဳႀကိဳက္လုိ႔။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ခံစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာမတင္ဝင္း ရဲ႕ ရပ္တည္မႈကို စာဖတ္ရင္း သံသယ႐ွိေနတာ အဲဒီမွာ ေသခ်ာသြားတာ။

sonata-cantata said...

ေက်ာင္းသားဘ၀က ေကာင္းကင္မွာ လင္းလင္းလက္လက္ျဖစ္ေနတာကို လူေတြ၀ိုင္း လက္အုပ္ခ်ီေနၾကတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ဒါေတြက ေကာင္းကင္မွာေတြ႔ရတတ္တဲ့ Phenomenon တစ္မ်ိဳးဆိုတာကို ရွင္းျပသင့္တယ္လို႔ ႐ူပေဗဒဌာနကဆရာကို ေျပာေတာ့… ဆရာက “အခုေခတ္မွာ ကုသိုလ္နဲ႔ အကုသိုလ္ … ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔က ခက္တယ္ကြ။ ဒီေတာ့ကြာ သူတို႔ဟာ သူတို႔ သဒၶါစိတ္ေလးနဲ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနၾကတာ ေနပါေစကြာ” လို႔ေျပာတယ္။ ဒီအယူအဆကို သိပ္ဘ၀င္မက်ေပမယ့္ ဆရာ့ က႐ုဏာနဲ႔ ေစတနာကိုေတာ့ ေလးစားမိခဲ့တယ္။ (ကိုယ္တိုင္လည္း တခါတရံမွာ ဆရာ့ထံုးကို လိုက္ျဖစ္တာေတြရွိတယ္)။ လူတခ်ိဳ႕အတြက္ အမွန္ကို အမွန္, အမွားကို အမွားလို႔ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ သိပ္ခက္ေသးတာကိုး။ (ဒီအထဲကိုယ္တိုင္လည္း ပါမွာပါ)။

အသိဉာဏ္နည္းေသးတယ့္ ကေလးသူငယ္ေတြဖတ္မယ့္ သမိုင္းကို ဖံုးသင့္တာေလးေတြ ဖံုး, ေျမႇာက္သင့္တာေလး ေျမႇာက္ၿပီး ၀တၳဳဆန္ဆန္ေရးတာ လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္၊ (အထက္တန္းေက်ာင္းသား အ႐ြယ္ကစလို႔) လူႀကီးေတြဖတ္မယ့္ သမိုင္းကိုေတာ့ အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း အဂတိကင္းကင္း ႀကိဳးစားၿပီး ေရးသင့္, လက္ခံသင့္ပါတယ္။

ဧရာ

Rita said...

ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာ သမိုင္းသင္႐ိုးကိုေတာင္ အလယ္တန္းကေလးေတြအတြက္ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ အသစ္ ျပ႒ာန္းထားတယ္။ ကၽြန္မ ဖတ္ၿပီး လႊင့္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတဲ့ သင္႐ိုး။ အဲဒါ ဖတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒါမ်ိဳး ျပ႒ာန္းဖို႔ အိုင္ဒီယာရၾကတာ အေတာ္ပဲ အံ့့ၾသမိတယ္။

LB said...

အဟဲ အမဖတ္ဖူးသြားၿပီကိုး အဲ့သင္ရိုးစာအုပ္ကို အဟိ
ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာဆက္ဆံေရးအတြက္ သီးသန္႔ရွယ္ထုတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေနာ္ (little brook)
ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ေတာ္တာပါ :)

ဇြန္မိုးစက္ said...

ဟုတ္လား.. အလယ္တန္းစာအုပ္မွာ အသစ္ျပဠာန္းထားတာ ဇြန္မသိဘူး။ ထုိင္းျမန္မာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လား။

သူမ်ားေတြေျပာတာေတြ႔လုိ႔ စကားစပ္လုိ႔ ကုိယ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းေျပာခ်င္သြားလုိ႔။ (သမုိင္းနဲ႔ေတာ့ မပတ္သတ္ဘူးေနာ္) အရင္က သူ႔စာအုပ္ေတြဖတ္တယ္။ ႀကိဳက္တယ္။ “လူငယ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာျခင္း” စာအုပ္ဆုိ ႀကိဳက္လုိ႔ အပုိင္၀ယ္ထားေသးတယ္။

တစ္ခါ ကုိယ္ဆရာမဂ်ဴးဆီ စာမူသြားေတာင္းတုန္းက ဆရာမလည္း မေရာက္ေသးေတာ့ ဆရာမအေဖဘဘက ကုိယ္တုိ႔ကုိ စကားေျပာၿပီး ဧည့္ခံခဲ့တာ။ ေျပာရင္းနဲ႔ စကားစပ္ၿပီး သူ႔အေၾကာင္းနဲနဲပါသြားတယ္။ သူတုိ႔ကတစ္နယ္တည္း၊ နာမည္ကလည္းတူ၊ စာေရးတာလည္း တူေနခ်ိန္မွာ ဂ်ဴးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး သူ႔ဘက္က ေျပာလုိက္တာ ဘဘဆုိ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားလုိ႔ ရင္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ တကယ္ဆုိ ဘဘဆုိလုိတာက တစ္နယ္သားခ်င္း ႐ုိင္းပင္းသင့္တယ္။ အသက္အရြယ္ကလည္း ကြာတယ္ေလ။ အဲလုိမျဖစ္ဘဲ သူ႔ဘက္က အဆိပ္အေတာက္ေရးတဲ့ ဆရာမနဲ႔ နာမည္ခ်င္းတူတာ သူ႔ဘက္က နာပါသတဲ့။ (စကားရင္းက ဒီ့ထက္ပုိဆုိးပါတယ္) အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ကုိယ္လည္း အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း သူ႔အေပၚမွာေရာ၊ သူေရးတဲ့စာအေပၚမွာပါ အရင္လုိစိတ္မ်ိဳး မထားႏုိင္ေတာ့ဘူး။

သူမ်ားအေၾကာင္း (အထူးသျဖင့္ မေကာင္းေၾကာင္း) ေျပာရမွာ ၀န္ေလးေပမယ့္ ခုေတာ့ ေျပာလုိက္မိၿပီ။ း(

Rita said...

ကိုယ္လည္း ဇြန္႔လိုပဲ။ အရင္က သူ႕စာေတြ အေလးအနက္ ဖတ္ခဲ့တာပါ။ ကိုယ္တခ်က္ ထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ေနရာက သူ႕သမီးေလးကားခ်င္းခ်ိတ္မိတဲ့ ကိစၥကိုေရးထားတဲ့ ေဆာင္္းပါးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရတုန္းက။ အဲဒါက လူမ်ိဳးျခားကားနဲ႔ ခ်ိတ္မိတာ။ လူမ်ိဳးျခားဆုိေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က လူမ်ိဳးျခား။ သူကေတာ့ ႏွစ္ကူးေမာင္မယ္ေတြလို႔ ေရးထားတယ္။

ဇာတ္ေၾကာင္းကေတာ့ တကယ္တမ္း လူမ်ိဳးျခားဘက္က အမွားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ သူသံုးပစ္လိုက္တဲ့ အသံုးက တခ်ိန္လံုး အေကာင္းထင္လာတဲ့ စိတ္ကို ထင့္သြားေစတာပဲ။ ကိုယ္ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ လူငယ္ဆိုတာ role model ကို လိုခ်င္ၾကတာမို႔လား။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ကိုယ္က role model လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး အထင္ႀကီးေနတဲ့ လူတေယာက္က စံေတြနဲ႔ ေသြဖည္ၿပီး တခုခု လုပ္လိုက္တဲ့ အခါ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ ခုမိတာ။

ဒါမ်ိဳး ကိုယ္သာ ေျပာခ်င္ေျပာမယ္ေလ။ ကိုယ္ေလးစားတဲ့သူကိုေတာ့ ေျပာမထြက္ေစခ်င္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ သူ႕ရပ္တည္ခ်က္ေတြက ႐ွင္းသထက္ ႐ွင္းသြားတာပါပဲ။ သတင္းစာထဲက ေဆာင္းပါးေတြကေတာ့ အ႐ွင္းဆံုးေပါ့။ (ဒါေတာင္ မဆိုစေလာက္ေလး ဖတ္ဖူးတာပါ)

ဂ်ဴးနဲ႔ ကိစၥကေတာ့ ခုမွ ၾကားဖူးတာပါ။

mabaydar said...

အင္း... ေဒါက္တာမတင္၀င္းဆိုတာကိုေတာ့ ၾကားဖူးတယ္... ဒါေပမဲ့ စာဖတ္တာ ၀ါသနာမပါေတာ့ သူ႔စာအုပ္ေတြေတာ့ မဖတ္ဖူးဘူး...

သမိုင္းနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ သမိုင္းဆိုတာ မွန္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို ေထာက္ခံပါတယ္... စာဖတ္ပ်င္းပင္မဲ့ မေဗဒါရဲ႕ေဖေဖက စာအလြန္ဖတ္ျပီး သမိုင္းေတြကို ပံုေျပာသလို ျပန္ျပန္ေျပာျပေတာ့ သမိုင္းေတာ့ နည္းနည္းသိပါတယ္...

အရင္ေခတ္က အာဏာရွင္ဘုရင္ေတြ ေရးခဲ့တဲ့ သမိုင္းေတြထက္ သက္ေသေထာက္ထားနဲ႔ ေသခ်ာရွာေဖြတဲ့ သမိုင္းအစစ္ေတြကို ပိုစိတ္၀င္စားလက္ခံတယ္...

ခက္တာက သမိုင္းဆိုတာ အာဏာရွိတဲ့လူေတြက သူတို႔ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ပိုေရးျပီး အျဖစ္မွန္ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာက မွန္းရခက္တယ္...

ဥပမာ... ဒီေခတ္သမိုင္းကို ေနာက္လူေတြ ျပန္သင္ရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့သူပါဆိုတာကို သိခ်င္မွေတာင္ သိေတာ့မယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စာေမးပဲြနီးလို႔ spot ထြက္လာရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အထင္ကရျဖစ္မဲ့ ဟာမွန္သမွ်က အေရးမၾကီးတဲ့ ထဲပါပါသြားတယ္... ငယ္ငယ္က ၂တန္းလား ၃တန္းလားမွာ သင္ရတဲ့ ေအာင္ဆန္းဇာနည္ကဗ်ာ.... ေနာက္လူမေျပာနဲ႔ မေဗဒါ အဲဒိအရြယ္တုန္းကေတာင္ လံုး၀ မသင္တဲ့ အထဲမွာပါေနျပီ... ဒီေတာ့ သမိုင္းဆိုတာ မွန္ဖို႔ ဘေလာ့ဂါေတြပဲ အားကိုးရေတာ့မလိုလို... :)