က်ိန္စာ (၁) - ေမာင္သစ္ဆင္း

အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာ၏။ အျပင္ဘက္တြင္ ေလထန္လ်က္ ႐ွိသည္။

အိမ္တြင္းခန္းသို႔ ေဖေဖ ဝင္လာပံုမွာ ေလက တံခါးကို ေဆာင့္ဖြင့္ေပးလုိက္ၿပီး ေဖေဖ့ကိုပါ တခါတည္း တြန္းသြင္းလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။

ေဖေဖသည္ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲသို႔ တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ ၾကည့္လိုက္၏။ ေဖေဖ့မ်က္လံုးမ်ားက အနည္းငယ္ ေမွးစင္းေနကာ မ်က္ႏွာမွာ နီေရာင္လြင္ေနသည္။ အနည္းငယ္ ယိမ္းယိုင္ခ်င္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္းသို႔ ေဖေဖ ဝင္လာသည္။

ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမေမ႐ွိသည္။ သိုးေမြးထိုးတံ တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနေသာ ေမေမသည္ ေဖေဖ့ကို တစ္ခ်က္မွ်သာ ေမာ့၍ ၾကည့္သည္။ သိုးေမြးထိုးေနသည့္ ေမေမ့ လက္အစံုက ေဖေဖ ဝင္လာသည္ႏွင့္ မသိမသာ ေႏွးေကြးေလးလံသြားဟန္႐ွိသည္။

ေဖေဖက လက္ဆြဲေသတၱာျပားကို ဗီ႐ိုတစ္ခုအတြင္းသို႔ ပစ္သြင္းလိုက္ၿပီး ဗီ႐ိုတံခါးကို အသံျမည္ေအာင္ ပိတ္လိုက္သည္။ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ကာ အေပၚအက်ႌကို ခၽြတ္သည္။ ေမေမ့ကို မသိမသာ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္သည္။

ေမေမသည္ သိုးေမြးကိုသာ ငံု႔၍ သည္းသည္းမည္းမည္း ထိုးလ်က္႐ွိ၏။ အက်ႌကို ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္ၿပီးေသာအခါ ေမေမ႐ွိရာသို႔ ေဖေဖ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေမေမ့ေဘး႐ွိ ကုလားထုိင္ေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ေမေမ့ႏွာေခါင္း မသိမသာ ႐ႈံ႕သြားသည္။

"ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕လာျပန္ၿပီလဲ"

"ဟင့္အင္း ဘယ္သူေတြနဲ႔မွ မေတြ႕ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔ အဖြဲ႕ရဲ႕ အႀကိဳေအာင္ပြဲတဲ့ကြာ။ ေဒါက္တာၫြန္႔လြင္က ဒကာခံတာ။ ကိုယ္တို႔ လုပ္ငန္းအေျခအေနေကာင္းတယ္။ ေဆးယဉ္ေနတဲ့ ငွက္ဖ်ားပိုးရဲ႕ လိုက္ဖ္ဆာကယ္ထဲက အဆင့္တစ္ဆင့္မွာ ကိုယ္ခံအား..."

သိုးေမြးခ်ည္လံုးကို စားပြဲေပၚသုိ႔ ပစ္တင္လုိက္သျဖင့္ ေဖေဖ စကားရပ္သြား၏။

"ထမင္းစားဦးမွာလား"

"ဟင့္အင္း မစားေတာ့ဘူး"

ေမေမက ခ်ည္လံုးကို ျပန္ေကာက္ၿပီး ဆက္ထိုးေနသည္။ ေဖေဖသည္ နိမ့္ျမင့္လႈပ္႐ွားေနေသာ ေမေမ့လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ခ်ည္မွ်င္စမ်ား၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဝင္းလက္သြားတတ္ေသာ သိုးေမြးထိုးတံတို႔ကို အဓိပၸါယ္မ႐ွိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနေသး၏။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္သပ္သည္။ အေပၚသို႔ေမာ့၍ မီးေခ်ာင္းကို ၾကည့္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲ႐ွိ စာအုပ္ဗီ႐ိုမ်ားကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမေမ့ကို ျပန္ၾကည့္သည္။

"ကေလးေတြေရာ"

"အငယ္မက ဖ်ားေနတယ္။ အလတ္ေကာင္က ဗြီဒီယိုတဲ့၊ သားႀကီးက... "

ေဖေဖ ဆတ္ခနဲ ခါးကို ဆန္႔လိုက္သည္။

"ဟင္ သမီးဖ်ားေနတယ္။ အေတာ္ေလး ဖ်ားလား။ ဘာေဆးတိုက္ထားလဲ"

"ဒီအိမ္မွာ ဘာေဆးေတြမ်ား ႐ွိလို႔လဲ။ ႐ွိလည္း က်ဳပ္က ဆရာဝန္မွ မဟုတ္တာ။ ပါရာစီတေမာ တျပားေတာ့ တုိက္ထားတယ္"

ေဖေဖသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ ဗီ႐ိုဆီသြားသည္။ ဗီ႐ိုကို ဖြင့္၍ အတန္ၾကာ ႐ွာေဖြေန၏။

"႐ွင္ ဘာ႐ွာေနတာလဲ"

"နားၾကပ္"

"ဟုိတေလာကေတာ့ ေအာက္ဆံုးအံဆြဲထဲမွာ ျမင္မိတာပဲ"

ေအာက္ဆံုးအံဆြဲကို ေဖေဖဖြင့္သည္။ နားၾကပ္ကို ေတြ႕၏။

"သမီး အိပ္ေနသလား"

"အင္း"

နားၾကပ္ကို ပုဆိုးႏွင့္ ပြတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေဖေဖဝင္သြားသည္။ ေမေမက ထုိင္ရာမွ မထ။ အထိုးမွားသြားဟန္တူသည့္ ခ်ည္စကို ျပန္လည္ ေျဖခ်ေနသည္။

ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖ ျပန္ထြက္လာ၏။ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လုိက္ၿပီး ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။

"ေခၽြးထြက္တယ္။ သိပ္လည္း မပူေတာ့ဘူး။ ခၽြဲသံလည္း မၾကားဘူး။ အပရိကဖ်ားေလာက္ပဲ ေနမွာပါ။ သမီး တေရးႏိုးရင္ တျပားထပ္တုိက္မယ္။ မနက္မွာ ဖ်ားေသးရင္ ခင္ေမာင္သန္းဆီ ျပတာေပါ့။"

ေမေမ့မ်က္ႏွာ၌ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခု ေပၚလာကာ ဟင္းကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ေလသည္။

"ဖေအဆရာဝန္ တစ္ေယာက္လံုး ျဖစ္ေနၿပီး ကၽြန္မ ကေလးေတြလည္း ကံဆုိး႐ွာပါတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္သန္းနဲ႔ပဲ"

ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေပၚက အနီေရာင္သည္ လြင္ရမွ ႐ုတ္ခ်ည္း ရင့္သြား၏။ ေမေမ့ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္သည္။

"ေဟ့ ငါက ေဆးကုတဲ့ ဆရာဝန္ မဟုတ္ဘူး"

"႐ွင္က ဒါကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနတယ္ေပါ့"

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမသည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။

"တုိ႔ေဆးေလာကမွာ အဆုိတစ္ခု႐ွိတယ္။ ေဆးကုသေသာ ဆရာဝန္သည္ ေကာင္း၏။ ပညာေပးေသာ ဆရာဝန္သည္ ပိုေကာင္း၏။ သုေတသနလုပ္ေသာ ဆရာဝန္ကား အေကာင္းဆံုးျဖစ္၏ တဲ့။ မင္းနားလည္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ တဆိတ္႐ွိ ဒါကိုပဲ ခလုတ္တိုက္ေန။"

"ေၾသာ္ ဟုတ္လား သည္းခံပါ႐ွင္။ ဆရာဝန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႐ွိမွန္း အစက ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးမ မသိခဲ့လို႔ပါ။ ႐ွင္နဲ႔ မရခင္ကတည္းကသာ သိခဲ့ရင္ ကၽြန္မဘဝ..."

"ခင္... ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ဒါေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္လွၿပီ။ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေတာ္ၾကစို႔။"

ေဖေဖသည္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အသာခါကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းလ်က္႐ွိသည္။

"မေတာ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒီည ႐ွင့္ကို ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္"

ေမေမ့မ်က္လံုးမ်ား အတြင္း၌ သိုးေမြးထိုးတံ၏ ေတာက္ေျပာင္မႈမ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ေဖေဖက ေခါင္းယမ္းဆဲ။

"ဒီမယ္ ႐ွင့္ကို ေျပာစရာ ႏွစ္ခ်က္ ႐ွိတယ္"

"ေအး ေျပာ ေျပာ တကယ္လုိ႔ နံပါတ္ ၃ အခ်က္ပါ ႐ွိေသးရင္လည္း ဆက္ေျပာ"

"ေျပာရမွာပဲ၊ ကဲ နံပါတ္တစ္အခ်က္... ႐ွင္ ေငြ ေျခာက္သိန္း ႐ွာႏိုင္သလား"

"ဘာ... ေျခာက္သိန္း"

ေဖေဖသည္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္ ပင့္လ်က္ ေမေမ့ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္၏။

"ေျခာက္သိန္း ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"

"ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တုိက္ခန္းဝယ္ဖို႔ေပါ့"

"ဘာတိုက္ခန္းလဲ၊ အခု အိမ္ခန္းက..."

"ေန႔လည္က အိမ္႐ွင္ အဖြားႀကီး လာသြားတယ္။ အခုေနရာေတြကို ကန္ထ႐ိုက္နဲ႔ တိုက္ေဆာက္ေတာ့မယ္။ ေျမညီထပ္လိုခ်င္ရင္ တစ္ခန္းေျခာက္သိန္း၊ ယူႏိုင္ရင္ ယူ၊ မယူႏိုင္ရင္ ယူမယ့္သူေတြ တန္းစီေနတယ္။ အဲ... အေပၚဆံုးထပ္ ဆုိရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေဈးေလ်ာ့မယ္။ ဘယ္ေလာက္လဲ သိလား"

ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနရာမွ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။

"မသိခ်င္ဘူး"

ေမေမသည္ ခ်ည္လံုးကို စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။

"မသိခ်င္လို႔ ရမလား၊ ဒါ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတစ္ေယာက္ ေျပာရမယ့္ စကားလား။ ႐ွင္ေတာ္ေတာ္ တာဝန္မဲ့"

ေမေမသည္ အသံတုန္လာ၏။ ေဖေဖက လက္ဝါးကာျပန္သည္။

"ကဲ ကဲ သိခ်င္တယ္ ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ"

"ႏွစ္သိန္း"

ေဖေဖသည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို မသိမသာ ကိုက္လိုက္သည္။

ညာဘက္လက္ကို ဆုတ္ခ်ည္ျဖန္႔ခ်ည္ လုပ္ေန၏။

"ဘယ္လုိလဲ၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ႐ွင္ ႐ွာႏိုင္မလား။ မ႐ွာႏိုင္ရင္ အိမ္႐ွင္က ထြက္ခ ႏွစ္ေသာင္းေပးမယ္တဲ့။ ေဂ်ာင္းေပေတာ့ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ကိုယ့္အဆင့္အတန္း အက်ခံၿပီး ဘယ္ေလာက္ရမွ ထြက္ေပးႏိုင္မယ္ ဘာညာေတြ လုပ္မေနခ်င္ဘူး။ ကဲ ဘယ္လုိ စိတ္ကူးရသလဲ။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ မိဘဆီကေတာ့ လံုးဝ မစဉ္းစားပါနဲ႔ေတာ့။ ေမေမတို႔မွာ ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းလွမ္းၿပီး ဖို႔ေနရတာ မ်ားလွၿပီ။ သမီး ေမြးၿပီးကတည္းက လစဉ္ လွမ္းလွမ္း ေထာက္ေနရတာ။ ဒီၾကားထဲ အေၾကာင္းကိစၥေပၚလာတိုင္း သြားၿပီး အပူကပ္ရေသးတယ္။

ေမေမဆိုရင္ ေ႐ွ႕တမ်ိဳး တိတ္တိတ္တမ်ိဳး သူ႕သမီးကို ေပးေနရတာ။ မႏွစ္က မံု႐ြာ ခဏ ျပန္တုန္းကဆုိ ေမေမက ညည္းတို႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းသာဆုိ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ပြဲ႐ံုကလည္း လုပ္ငန္းႀကီးလာေတာ့ အရင္းမ်ားေနတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေမေမတို႔ကို ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ညီအစ္မေတြရဲ႕ မ်က္ေစာင္းဒဏ္လည္း မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ႐ွင္မ႐ွက္ေပမယ့္ ကၽြန္မ ႐ွက္တယ္။ အဲဒါ ႐ွင္ စဉ္းစားပါ"

ေမေမေျပာေနသည့္ တခ်ိန္လံုးတြင္ ေဖေဖသည္ ကုလားထိုင္ကို ေက်ာမွီလိုက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဦးေခါင္းေနာက္တြင္ ယွက္ကာ ေ႐ွ႕တည့္တည့္မွ နံရံကို စူးစူးစုိက္စုိက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ နံရံေပၚတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္း၍ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ ႐ွိသည္။ ထိုစာ႐ြက္မွာ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီးမွ ေပးပို႔ေသာစာ ျဖစ္သည္။ ေဆးပညာဂ်ာနယ္တြင္ ပါ႐ွိေသာ ေဖေဖ့ သုေတသနေတြ႕႐ွိခ်က္စာတန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေပးပို႔သည့္ ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးက်ဴးေၾကာင္း သဝဏ္လႊာ ျဖစ္ေလသည္။ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးစိုက္လ်က္႐ွိေသာ ေဖေဖကေတာ့ ဘာကိုမွ ျမင္ဟန္မတူ။

ေမေမသည္ ေဖေဖ့ကို ထြင္းေဖာက္၍ ၾကည့္လိုက္၏။

"ဘယ္လိုလဲ ေဒါက္တာ။ ျဖစ္ႏိုင္ရဲ႕လား"

ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ၾကည့္လည္းမၾကည့္၊ ေျဖလည္း မေျဖ၊ မႈန္ေတေသာမ်က္ႏွာသည္ စားပြဲခင္းေပၚ၌သာ စြဲၿမဲေနျပန္၏။ မ်က္လံုးေထာင့္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ ႂကြက္သားေလးမ်ားက အနည္းငယ္ ခုန္လႈပ္ေနၾကသည္။ ေမေမ ၿပံဳးလိုက္၏။ ေအာင္ႏိုင္သူ အၿပံဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေမေမ ၿပံဳးသည္။

"႐ွင့္ မုိက္က႐ိုစကုပ္ေအာက္က ငွက္ဖ်ားပိုးကေလးေတြဆီက ေငြ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ခဏ ေခ်းလို႔ေကာ မရႏိုင္ဘူးလား"

ထိုင္ေနရာမွ ေဖေဖ ဝုန္းကနဲ ထရပ္သည္။ ေမေမ့ကို ၾကည့္ေသာ အၾကည့္၌ မီးနီေတြ ဝင္းလက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မ်ား သိသိသာသာ တုန္လႈပ္ေန၏။

"မင္း မင္း တရားလြန္လာၿပီေနာ္။ အခုေလာက္ထိ ေစာ္ကားလာဖို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မင္းလည္း ပညာတတ္တစ္ေယာက္ပဲ။ သုေတသနသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝကို နားလည္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ႐ွာတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္း မ႐ွိဘူး ဆုိတာ ငါဝန္ခံတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ စိတ္မဝင္စားလို႔။ ပိုက္ဆံထက္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ေနရလို႔။ ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းအတြက္ ငါ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ငါ့အားနည္းခ်က္လို႔ ဆုိခ်င္ဆုိ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေစာ္ကားခ်င္ရတာလဲ။"

"ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီ အားနည္းခ်က္ႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔မိသားစုဘဝ ဒုကၡေရာက္ရလို႔ေပါ့"

"ကိုယ့္ထက္ အေျခအေနဆုိးတဲ့သူေတြ ကမၻာေပၚမွာ တစ္ပံုႀကီးပါကြာ"

"အိုး လူဆိုတာဟာ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္႐ွင့္။ ဒီမယ္ ကၽြန္မတို႔ဒုကၡဟာ ျဖစ္သင့္ ျဖစ္အပ္တဲ့ ဒုကၡမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ တမင္သက္သက္ကို ဒုကၡခံေနရတဲ့ ဘဝ။ သိရဲ႕လား။"

ေဖေဖ အသက္႐ွဴျမန္ေနသည္။ နဖူးျပင္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းဖ်ား၌ ေခၽြးမ်ားစို႔လ်က္။ ခဏၾကာေသာ္ ကုလားထုိင္ေပၚသို႔ ဝုန္းကနဲ ျပန္ထုိင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အံတစ္ခ်က္ ႀကိတ္လိုက္သည္။

"ဒီေလာက္လည္း ပူစရာ မ႐ွိပါဘူး။ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ေနရာရႏိုင္သားပဲ"

"႐ွင္ပဲ အစက မယူခ်င္ဘူးဆို၊ စိတ္မဝင္စားဘူးဆုိ"

"အခု ယူမယ္ေလ။ ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္မယ္"

"ဘယ္ကေငြနဲ႔ အိမ္ေဆာက္မွာလဲ"

ေဖေဖ ေခတၱမွ် ေတြေဝေန၏။ ၿပီးမွ အသက္တစ္ခ်က္႐ႈိက္ကာ...

"ဝန္ထမ္းေခ်းေငြ ႐ွိသားပဲ ေခ်းလိုက္႐ံုေပါ့"

ေမေမ ေခါင္းယမ္းသည္။

"႐ွင့္ အစီအစဉ္ကို ကၽြန္မ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကၽြန္မ အစီအစဉ္ကို ေျပာမယ္။ ကၽြန္မ အစီအစဉ္က ေနရာေျပာင္းဖို႔တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဘဝပါ ေျပာင္းရမွာ"

"ဘာလဲ အဲဒါ"

"ကၽြန္မတို႔ မိသားစု မံု႐ြာကို ေျပာင္းမယ္"

"ဘာ..."

"မေန႔က ေမေမ့ဆီက စာလာတယ္။ သမီးတို႔ အဆင္မေျပရင္ မံု႐ြာကို လာခဲ့ၾကပါတဲ့။ မံု႐ြာမွာ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ အိမ္တစ္လံုး႐ွိတယ္။ ၿခံဝင္းလည္း က်ယ္တယ္။ ပြဲ႐ံုလုပ္ရင္ ရတယ္။ ေမေမတို႔နဲ႔ တြဲၿပီး ပြဲ႐ံုဖြင့္မယ္"

"ဒါျဖင့္ ငါက..."

"မံု႐ြာ ေဆး႐ံုကို ေျပာင္းရေအာင္ ႀကိဳးစားေပါ့။ မလြယ္ရင္လည္း ထြက္ပစ္လိုက္ေပါ့။ မံု႐ြာမွာ ဘာလုပ္စားစား ရတယ္"

"ေဟ့ ငါက ဆရာဝန္ကြ"

ေမေမက တစ္ခ်က္ ရယ္၏။

"ဘာျဖစ္သလဲ၊ ႐ွင္ ဆရာဝန္ဆုိရင္ ေဆးခန္းကေလး ဟန္မပ်က္ ဖြင့္ေပါ့။ တစ္ဖက္ကေတာ့ စီးပြားေရး လုပ္ရမွာပဲ။ ႐ွင္ကလည္း မိုက္က႐ိုစကုပ္ ၾကည့္ေနရတာနဲ႔ အျပင္ကို မၾကည့္အားေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

(စကားခ်ပ္။ ဒီေနရာမွာ ဆင္ဆာ ျဖတ္ထားတယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာတုန္းက ... အာလူးေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ဆရာဝန္၊ အုတ္သဲေက်ာက္လုပ္တဲ့ ဆရာဝန္... ၿပီးေတာ့ ဘာဆုိလား ထည့္ေရးထားတာ ၃/ ၄ မ်ိဳးပါေသးတယ္)

"ဒီမယ္ မိမိခင္၊ ငွက္ဖ်ားသုေတသနကို ေဇာက္ခ်ၿပီး လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ငါ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ မင္းအသိ"

"သိတယ္ေလ။ ဒီမယ္ ေမာင္၊ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ပါရမီ ျဖည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ႐ွိေသးတယ္ ေမာင္။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ မပုိင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ဘာမဆို သူတို႔ဘဝကို ေ႐ွ႕တန္းတင္ၿပီး စဉ္းစားၾကရမွာပဲ။ ကဲ... အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ကၽြန္မ တင္ျပၿပီးၿပီ။ ေမာင့္အေနနဲ႔ တစ္ခုခု ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့တယ္။ လူသားအားလံုး ေကာင္းက်ိဳးထက္ ေလာေလာဆယ္ မိသားစုေကာင္းက်ိဳးဆုိတဲ့ လမ္းကို ေမာင္ ေ႐ြးခ်ယ္ပါေစလို႔ ကၽြန္မ ငရဲႀကီးခံၿပီး ဆုေတာင္းပါတယ္"

ေမေမသည္ ထုိင္ရာမွ ထကာ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အခန္းဝ အေရာက္တြင္ ေဖေဖ့ဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္၏။

"ဘာျဖစ္လုိ႔ ငရဲႀကီးခံရဲသလဲ သိရဲ႕လား ေမာင္။ ကၽြန္မက မိခင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ေပါ့"

***
အပိုင္း (၂ ) သို႔