အေခြ (၃) ေခြေတာ့ ၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ။
God Father, Taxi Driver နဲ႔ Dr. Zhivago
ဘယ္ေတာ့မဆို စာဖတ္ရတာသာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ထင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ စာေတာင္ ဖတ္မရတာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ႐ွိပါၿပီ။
စာဖတ္ၿပီး ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရင္ အေတာ္ အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္။
ႀကိဳက္တဲ့ ဝတၳဳဆို ပိုဆိုးေရာ...
ဂ်ဴး ရဲ႕ ဝတၳဳေတြ ဒါ႐ိုက္တာ ေအာင္ျမင့္ျမတ္ ျပန္႐ိုက္ေတာ့ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ ဘယ္လို ခံစားရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ကာယကံ႐ွင္ စာေရးဆရာေတာ့ မသိပါ။ ၾကည့္ရတဲ့လူကေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးသာ ျပန္ေတာင္းခ်င္ေတာ့တယ္။
ၾကည့္မိတဲ့ အခ်ိန္ နဲ႔ ပိုက္ဆံ အတြက္ မဟုတ္ဘူး။ ဝတၳဳအတြက္...
ႏိုင္ငံျခားကားေတြ ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ စာဖတ္ထားရတာ ပို အဆင္ေျပတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီမွာလည္း အထက္က အတိုင္းပါပဲ။ စာဖတ္သလို ခံစားမႈ အျပည့္အဝ မရဘဲ တခုခု လိုေနသလို ထင္မိတယ္။ ကိုယ့္ အေနအထားကို ေျပာတာပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ႀကိဳက္တဲ့ လူေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ့္အတြက္က်ေတာ့ စာဖတ္တဲ့ အခါမွာ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ခံစားမႈဟာ အကန္႔အသတ္မ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ ပံုေဖာ္လို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ခံစားလို႔ ရတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္က်ေတာ့ အကန္႔အသတ္ အတြင္းမွာ ျဖစ္သြားၿပီ။ သူတို႔ ျပသေလာက္ပဲ။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က စာဖတ္တုန္းက တ႐ွည္တလ်ား ခံစားထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက သူတို႔ တင္ျပတဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာ ပိတ္မိသြားသလုိပဲ ခံစားရတယ္။
ဒါေပမဲ့ စာ မဖတ္ထားဘဲ ၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဘာျဖစ္ျပန္လဲ ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ဒါလဲ ကိုယ့္အတြက္ ေျပာတာပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရမွာ ပ်င္းတာရယ္၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ယဉ္ေက်းမႈေၾကာင့္ရယ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ႐ုပ္႐ွင္ ၾကည့္ဖို႔ ပ်င္းေတာ့ စိတ္မဝင္စား၊ မဝင္စားေတာ့ နားမလည္၊ နားမလည္ေတာ့ ပ်င္း နဲ႔ မုန္႔လံုး စကၠဴကပ္ ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
စာဖတ္ထားၿပီး ကြန္႔ျမဴးေနတဲ့ အေတြးကို ႐ုပ္႐ွင္က ေဘာင္ခတ္ပစ္တယ္ လို႔ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ...
ႏိုင္ငံတကာက ကားေတြ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဇာတ္ေက်ာ႐ိုးေတာ့ အၾကမ္းဖ်ဉ္း သိေနမွ ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပတယ္။ စာဖတ္ၿပီး ၾကည့္ရင္ ခံစားမႈက တဝက္ေလ်ာ့တယ္ ဆုိေပမဲ့ မဖတ္ဘဲၾကည့္ေတာ့ တစ္ခုလံုးေလ်ာ့တယ္။
... ဆုိေတာ့ တဝက္ေတာ့ ေပးေနရမွာပဲ။
ႀကံဳလို႔ေျပာရရင္... သူ႕ကၽြန္မခံၿပီ ၾကည့္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေလး ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အဲဒီကား လူမ်ားၿပီး ပြဲမစည္တဲ့ ကား။ ထားပါေတာ့ေလ။
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က အဆိုးျမင္တတ္တာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ မူရင္းဝတၳဳကိုလဲ မႀကိဳက္လွပါဘူး။
အဲဒီထဲက ပါေတာ္မူခန္း မွာ ျမေတာင္ေက်ာင္းကို ရထားလံုး ျဖတ္အသြား ေက်ာင္းေပၚက ေက်ာင္းသားေလးေတြ လွမ္းၾကည့္ၾကတာကို ႐ိုက္ျပထားတယ္။
အဲဒီထဲက ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အထူးသျဖင့္ ႐ိုက္ျပတယ္။
စာဖတ္မထားရင္ အဲဒါ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး ဆရာ။ ဒါေတာင္ ျမန္မာကားေနာ္။
အထူး ႐ိုက္ျပထားတာ ဆုိေတာ့ ဒါ တစ္စံုတစ္ေယာက္ပဲ ဆုိတာေတာ့ ရိပ္မိႏိုင္တယ္။
ဝတၳဳ ဖတ္မထားဘဲ အတူၾကည့္တဲ့ တစ္ေယာက္က ေမးတယ္ "အဲဒီ ကေလးေလးက ဘာလဲ" တဲ့။
အဲဒါ "သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း" အေလာင္းအလ်ာေလးကို ျပတာ။
ႀကံဳလို႔ ဆက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
(ႀကံဳလို႔ ေျပာခ်င္တာေတြ အေတာ္ မ်ားလာတာဟာ အသက္ႀကီးလာတဲ့ လကၡဏာလားေတာ့ မသိဘူး။
မသိဘူး လို႔ပဲ ထားလုိက္ပါေတာ့။)
ေအာင္ေဝး က ေျပာဖူးတယ္။ ကဗ်ာကို ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္မယ္ တဲ့။
အဲဒီမွာ ထူးအိမ္သင္ ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို အေတာ္ သေဘာတူမိတယ္။
"ကဗ်ာကို ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္လို႔ မရဘူး မေျပာပါဘူး။ ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဥပမာ တစ္ခုေျပာရရင္ ကဗ်ာဟာ ညေနခင္းတစ္ခုအေၾကာင္း ဖြဲ႕ထားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ကဗ်ာဖတ္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒီ ညေနခင္းကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္သလို၊ ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားႀကိဳက္သလို ခံစားလို႔ ရတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ညေနခင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေက်းလက္တစ္ေနရာက ညေနခင္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီ ညေနခင္းဟာ ခံစားသူပိုင္တဲ့ ညေနခင္းပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဒါကို ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ျပလိုက္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ညေနခင္းလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ့ ညေနခင္းလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ျပတဲ့ ညေနခင္းႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။
သူတို႔ ကန္႔သတ္လုိက္တဲ့ ညေနခင္းပဲ။"
(စကားလံုး အတိအက် မဟုတ္ပါ။)
Intro နဲ႔တင္ ႐ွည္သြားၿပီ။ ခုလည္း ဝတၳဳဖတ္ၿပီး ၾကည့္တဲ့ God Father နဲ႔ ႐ုပ္႐ွင္သာ တန္းၾကည့္ျဖစ္တဲ့ Dr. Zhivago ကို ေရးခ်င္မိတာ။
ေနာက္တပိုင္းမွ ေရးေတာ့မယ္။
***
picture from here
16 comments:
ရုပ္ရွင္ေတာ့ အင္ဂလိပ္ကားပဲ အၾကည့္မ်ားတာ
ေနာက္ အင္ဂလိပ္ကားဆိုရင္ မင္းသား မင္းသမီး မသိတဲ့လူဆို ပိုသေဘာက်တယ္
လက္ရွိေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တာကေတာ့
500 days of summer.
မင္းသားေကာ မင္းသမီးေကာ မသိေတာ့ ဒီမင္းသားက ဒါသရုပ္ေဆာင္တာလို႕ မျမင္ေတာ့ဘူး။
သူ႕ကၽြန္မခံမွီကို ၃ ၄ ႀကိမ္ ၾကည့္ဖူးတယ္ ခက္တာက စ ဆံုး မဟုတ္တာပါ။ အဲ ကေလး ေလးရိုက္ျပတဲ့ အခန္းလည္း ၾကည့္ဖူးတယ္ မားသား ေျပာလို႕ ဘယ္သူဆိုတာေတာ့ သိလိုက္တယ္ အဲအခ်ိန္တုန္းက
မားသားေျပာတာက သခင္ ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္းလို႕ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဘယ္ဒါရိုက္တာ သားေလး ဆိုၿပီး ေျပာတာပါ =D
ရုပ္ရွင္ဆိုလို႕ ဝင္ေျပာတာ မ်ားသြားၿပီ။
ပို႔စ္န႔ဲ ပတ္သက္တာ မန္႔မလုိ႔ပါပဲ။ ပီအမ္ေျပာတ့ဲ ဘယ္ဒါ႐ိုက္တာရဲ႕ သားေလးဆုိတာ ဖတ္မိလိုက္တာ သီးေနေအာင္ကို ရယ္ေနရတယ္...။
သတိရသြားၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႔ကားေတြက ဝတၳဳဖတ္ထားမွ နားလည္တာ ရွိတယ္။ Angels & Demons ဆို ဒီအတုိင္းဆုိ သိပ္နားလည္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္ထားခါမွ ေတာ္ကာက်မွာ...။
သူ႕ကၽြန္မခံ ထုတ္လုပ္သူကလဲ သူ႐ိုက္တ့ဲ ကားသည္ သာမာန္ အႏြတၱညာတ (စာလံုးေပါင္း မွားႏိုင္သည္) မဟုတ္ေတာ့ စာေက်တ့ဲ ပိတ္သတ္ေတြမွ နားလည္ႏိုင္တ့ဲ ကားမ်ိဳး သတ္မွတ္လုိက္တာ ေနမွာ...။ သမိုင္းန႔ဲခ်ီတာဆိုေတာ့ စာမဖတ္ရင္လဲ နားမလည္ႏိုင္တ့ဲ အမ်ိဳးကို....။
(ဟိုေကာင္ေလးက ကမၻာေက်ာ္ေငြလိႈင္သားေလး မဟုတ္လား.. ဒါ႐ိုက္တာ သားေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါ့။ ေမ့ကုန္ၿပီ။)
Thank you, ကိုဘ နဲ႔ pm
ကိုယ္ေရာပဲ ၿဖိဳးေမာ္ comment ဖတ္ၿပီး ရီလုိက္ရတာ ဆုိတာ... သေဘာက်လြန္းလို႔။
ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္ ပံုေဖာ္လို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ခံစားလို႔ ရတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္က်ေတာ့ အကန္႔အသတ္ အတြင္းမွာ ျဖစ္သြားၿပီ။ သူတို႔ ျပသေလာက္ပဲ။ အဲဒီအခါ ကိုယ္က စာဖတ္တုန္းက တ႐ွည္တလ်ား ခံစားထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက သူတို႔ တင္ျပတဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာ ပိတ္မိသြားသလုိပဲ ခံစားရတယ္။
It is exactly same as my objection.
When I watched a movie, I never seen from one side. I mean I observed it overall different point of view.
Normally,I do not watch Myanmar movies coz of XXXXXXXXXXXXX
Anyhow...
Reading is better than watch.
BINO
ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ လူတိုင္းပဲထင္တယ္။ အစ္မလည္း သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ အပါအ၀င္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားတခ်ိဳ႔ကို စာအုပ္ဖတ္ၿပီးမွ ၾကည့္ဖူးတယ္။ စာအုပ္သာ မဖတ္ထားရင္ သူတို႔ျပတဲ့အခန္းေတြရဲ့ အႏွစ္သာရကို သိပ္သိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္က်ေတာ့ စာေရးသူေတြရဲ့ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးသေလာက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးတင္စားၿပီး စာဖတ္သူစိတ္ကူးထဲ ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ ပံုေပၚလို႔ ရေပမယ့္ ရုပ္ရွင္မွာက စိတ္ကူးေတြကို ခ်န္လွပ္ၿပီး Action ေတြ ပိုထည့္ရေတာ့ ရသမွာကြာသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
မွန္တယ္ The Far Pavilions ကို စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ ပ်က္ကေရာ ..
Dr. Zhivago ကေတာ့သိပ္မဆိုးပါဘူး
ဒါေတာင္ ေဖေဖ့ကိုေမးေသးတယ္ ..
ေဖ ဟိုအခန္းမပါဘူးေနာ္ ဒီအပိုင္းမပါဘူးေနာ္နဲ ့
ေဖေဖက အကုန္ပါရင္ဒီရူပ္ရွင္ ၁ရက္ေတာင္ဘယ္ျပီးမလဲအငယ္ေလးရယ္တဲ့ ဟိဟိ
ဟုတ္တယ္...ျမစ္တို႕မာယာ မွာလား... ၀တၱဳထဲတုန္းက..အထြတ္အထိပ္ အခန္းကို.. ရဲေအာင္ မ်က္ႏွာ..မ်က္လံုးအၾကည့္ နဲ႕..ဒါရိုက္တာခမ်ာ..ၾကိဳးစားပမ္းစား...ရိုက္ျပ ထားတာ။ ေနာက္က..လကေလး ေတာင္ ပါေသး။ ခက္တာက..၀တၱဳတုန္းက.. ရန္ခုန္သံ ေတြ အကုန္ ျပဳတ္က် ကုန္တာပဲ။ း))
တခါတေလ လည္း..ရုပ္ရွင္က..ပိုျပီး..အသက္၀င္..ၾကည့္ေကာင္းတာလဲ ရွိတတ္မွာပါ။ ေသခ်ာတာေတာ့..၀တၱဳတပုဒ္ကို ရုပ္ရႈင္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္လုပ္ျပီ ဆုိကတည္းက.. added value အနုပညာ တန္ဖုိးေတြ..အမ်ားၾကီး.. ျဖစ္လာ ေတာ့.. အားထုတ္မူကိုေတာ့.. တန္ဖိုးထား ျပီး ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
အလြန္အင္မတန္ ႏွေမ်ာမိတာ ရွိပါေသး.. “ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာ မိန္းမမ်ား”ေလ..
ဟယ္ရီေပၚတာက်ျပန္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေတာ့လည္း တမ်ိဳးေကာင္း. စာဖတ္ေတာ့လည္း ပိုၿပီးေကာင္းေနတာပဲဗ်..
ျမန္မာကားေတြရဲ့ ေနာက္ခံဂီတက စိတ္ညစ္ဖို႔အေကာင္းဆံုးပဲ... ျမန္မာမင္းသမီးေတြငိုတာနဲ႔ ျမန္မာမင္းသားေတြ ေဒါသေပါက္ကြဲတာ ရီဖို႔အေကာင္းဆံုး ...
အျဖဴအမဲေခတ္ၿပီး ေရာင္စံုေတြထဲမွာ အရိပ္တစ္ကားပဲ ၾကည့္မိတယ္
ဟိုဆင္ဆာ၊ ဒီဆင္ဆာေတြက ေက်ာ္လြန္လာရေတာ့ သူတို႔လည္း ေကာင္းႏိုင္သေလာက္ ဘယ္ေကာင္းပါေတာ့မလဲေလ
ရုပ္ရွင္ေတြ ဘာေတြၾကည္႔လို႔ ေကာင္းေလစြ ေကာင္းေလစြ ပုလုေတာင္ ရုပ္ရွင္မၾကည္တာ ၾကာေပါ့ မေနက new moon ၾကည္႔ေနရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသဗ်...
ဂ်ဴးဝတၳဳေတြ ကို ရုပ္ရွင္ရိုက္လုိ႔ ပ်က္စီးသြားတာေတြကို ႏွေမ်ာာသဗ်..
ဒါနဲ႔စကားမစပ္ က်မ၏ သစ္ပင္ကို ဘယ္သူေတြ နဲ႔ ရုိက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲဗ် ဘယ္မင္းသား ဘယ္ဒါရုိက္တာ..
စာေရးဆရာရဲ႕ အႏုပညာကို ေလးစားရင္ ျမန္မာျပည္က ဘယ္သူေကာင့္သား သူေကာင့္သမီးနဲ႔မွ မ႐ိုက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
=)
အစ္မေတာ့ ျမန္မာကားေတြမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာၿပီေလ။ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ရတာ မတန္ဘူးလားလို ့။ ေျပာသာေျပာရတယ္၊ရုပ္ရွင္ရယ္လို ့လည္းမယ္မယ္ရရမၾကည့္နိုင္တာၾကာလွပါၿပီ။ ရီတာေျပာတာလည္းဟုတ္ပါ့။ ရုပ္ရွင္ေတြက စာေရးသူဆိုလိုတာကို ေပၚေအာင္ရိုက္နိုင္တာရွားတယ္(အခုေခတ္ျမန္မာကားေတြမွာ)။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ထူးအိမ္သင္ေၿပာတဲ့ စကားေလးကို သေဘာက်တယ္။
အခုေနာက္ပိုင္း ၀တၳုတပုဒ္ၿပီးေအာင္ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေတာ့ ၂ နာရီပဲၾကာတဲ့ ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ျဖစ္လာၾကတာလည္း ပါတယ္။ ဟိုအရင္က ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဆိုင္က ငွားဖတ္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ေတာင္ ျပန္အံ့ၾသေနမိတာ.. အခုဆို ရုပ္ရွင္တကားၿပီးေအာင္ ၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ၀တၳဳတပုဒ္ၿပီးေအာင္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့တာေတာင္ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။
၀တၳဳေတြကုိ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမီဘူးလုိ႔ ထင္တာပဲ Girl with a pearl earring သြားၾကည့္တုန္းက ႐ုပ္႐ွင္ ၿပီးသြားမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး... အားလပ္ခ်ိန္ ေပးတယ္ထင္လုိ႔ ေရခဲမုန္႔ ၀ယ္စားဖုိ႔ ထြက္မယ္လုပ္တာ အားလုံး ထေတာ့မွ ၿပီးၿပီဆုိတာ သိလုိက္တယ္
Post a Comment