ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူ႕ေၾကာင့္ ေန႕၊ ရက္၊ အခ်ိန္၊ နာရီ တို႕က ကိုယ့္အတြက္ ခ်ိဳျမ လႈိက္လဲ လာၾကသည္။
သူ ဆိုေသာ အသိျဖင့္ ေလာကထဲ တိုး၀င္ ရွင္သန္ရသည္က ဘယ္တုန္းကႏွင့္မွ မတူသလုိ...
သူ ႏွစ္သက္သည္ ဆိုသည့္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကပင္လွ်င္ ရင္ခြင္ထဲ အသည္းႏွလံုးကို မိမိရရ လႈပ္ခါႏိုင္စြမ္းသည္။ သူ ဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကပင္လွ်င္ အာ႐ံုေတြကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ႏိုင္စြမ္းသည္။
သူ႕ အမွတ္တမဲ့ ေလခၽြန္သံ သဲ့သဲ့ေလး ၾကားလွ်င္ေတာင္ ဖမ္းဆုပ္ သိမ္းဆည္း ခ်င္မိၿပီ။
ေဘးဘီကိုမွ သတိမထားမိေလဟန္ ေျမာက္ႂကြ ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ သူ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတာ ျမင္ရခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္ ႏွလံုးသားရဲ႕ ဟိုးအတြင္းပိုင္းမွာ သံစဉ္ တမ်ိဳးစီ ရွိတဲ့ ဆည္းလည္းေလးေတြက ႏူးညံ့စြာ တခ်က္ခ်င္း တခ်က္ခ်င္း...လြင့္ ပါး က ခုန္ လာၾကသည္။
အဲဒီ အသံေလးေတြက တိုးတိတ္ေသာ္ျငား ေ၀စည္ ပ်ံ႕လြင့္ လို႕ေနတတ္သည္။
သူ လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ေလတိုက္လုိ႕ ဆံပင္ကေလးေတြ နဖူးေပၚက လြင့္ေနတာကို ျမင္ရတဲ့အခါ ကိုယ္သာ သပ္တင္ေပးခ်င္စိတ္နဲ႕ တိုက္တဲ့ေလကို ရန္လိုမိတတ္သည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပုခံုးေပၚ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပစ္တင္လြယ္ပစ္ၿပီး ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို စကားလွမ္းေျပာရင္း သူ ခပ္ဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္လွ်င္ "အခ်စ္ ဆုိတာ သူ႕ဆီမွာပဲ ရွိတာပါ" ဟု ေတြးေတာ မိတတ္သည္။
သူ အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ပဲ တစ္ေန႕လံုးစာ အသက္႐ွဴလို႔ မ၀ ျဖစ္တတ္သည္။
မလွပတဲ့ လက္ေရးေစာင္းကေလးေတြပါတဲ့ သူ႕ စာအုပ္ကေလးကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သတ္ ထိကိုင္ ၾကည့္ခ်င္မိသည္။
သူ႕အက်ၤ ီလက္ဖ်ားေလးကို ေခါက္တင္ေပးခ်င္မိသည္။
သူ တပိုင္းတစ ညည္းဆိုတတ္တဲ့ သီခ်င္းမွန္သမွ် ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရွာ နားေထာင္မိတတ္သည္။
သူ႕ အိပ္မက္ေတြကိုကအစ ႐ုပ္႐ွင္တစ္ကားလို ခံစားၾကည့္ခ်င္လွသည္။
သူ႕ wallet ေလးထဲမွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာလဟလ ၾကားရတဲ့ ကိုယ့္ ဓါတ္ပံု ခပ္၀ါး၀ါးေလးကို သူ ဘယ္တုန္းက ႐ိုက္ယူခဲ့သလဲ ေမးၾကည့္ခ်င္လွၿပီ။
ကိုယ့္ ေနာက္နားကေန စကားတခြန္း မဆိုဘဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ေလွ်ာက္လိုက္လာတတ္တ့ဲအခါ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘယ္လို အရိပ္အေရာင္ေလးေတြ ရွိေနမလဲ ေနာက္ျပန္ မလွည့္ဘဲ ၾကည့္ျမင္ခ်င္လွသည္။
ကိုယ္ မရွိခိုက္ မျမင္လိုက္ရဘဲ သူ ၿပံဳးလိုက္မယ့္ အၿပံဳးေတြ၊ ရယ္ေမာ စကား ဆိုသံေတြ၊ သူ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြ အကုန္လံုးကို ႏွေမ်ာတသ မဆံုးၿပီ။
သူ႕ အၿပံဳးထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး၊
သူ႕ ရယ္ေမာသံထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး၊
သူ႕ စကားသံထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး၊
သူ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ ကိုယ့္ အၿပံဳး၊
"အခ်စ္" ဆိုတာကိုက ရင္ထဲကေန ႏွစ္သိမ့္စြာနဲ႕ စီးဆင္းလာတဲ့ "အၿပံဳးတစ္ပြင့္" ျဖစ္လိမ့္မည္။
***
(ေမာင့္ကို ဘာျဖစ္လုိ႕ ခ်စ္ခဲ့တာလဲ လို႕ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေမးလာမည္ ဆိုလွ်င္ ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿပံဳး၍သာ ေနမိမည္။)
_______________________________________________________
(ႏုစဥ္ အခါက စာေတြပါေလ။)
10 comments:
တိ၀ူး တိ၀ူး ေမးမွာပဲ...ေမာင့္ကို ဘာျဖစ္လုိ႕ ခ်စ္ခဲ့တာလဲ ဟင္
ႏုစဥ္က ေရးတာေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းေနတာ၊ ရင္႔ၿပီဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲ။
ေမာင္ေရာ သိပါေလစ..
ေအာ္ရင့္သြားရွာျပီကိုး.......................
မွ်စ္လားဟင္
???
အေရးအသားေကာင္းေလး လာဖတ္ပါတယ္
ဖတ္ရတာရင္ေမာလိုက္တာေနာ္။ တကယ္ပါဘဲ
ဖတ္ရတာရင္ေမာလိုက္တာေနာ္။ တကယ္ပါဘဲ
ဟင္ ႏွစ္ခါႏွိပ္မိပီ
Strike<<< :)
မမခ်ိဳ<<< ႏုစဥ္ကဟာမို႕ ဖတ္လို႕ အဆင္ေျပတာ မမရယ္။ ခုလိုခ်ိန္မွာ ေရးရင္ ဘယ္သူမွ blog လာဖတ္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ (အရင္တုန္းက စာေတြ အကုန္ အလြတ္ရတယ္ေတာ့ ေျပာတာပဲ :D)
Addy<<< မွ်စ္အေၾကာင္းေျပာရင္ အျမစ္ အေၾကာင္းပါ ပါမွာေနာ္။ ၿပီးမွ ဒီ မာတုဂါမကို... ဆိုတာ မလာနဲ႕။
ရွင္ရဲထြတ္<<< ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က စာေတြမို႕ အဆင္ေျပေနတာပါ။
Steve<<< ဟုတ္တယ္။ Steve အဲလို ေျပာေတာ့ ကိုယ္ ေထာက္ခံ ေနမိတယ္။ ဘာလို႕ဆိုေတာ့ အဲဒီ စာကို ေရးတုန္းက ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရးခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခု ျပန္ဖတ္ေတာ့ ေမာစရာႀကီး လို႕ ျမင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ဒါမ်ိဳးေရးဖို႕ မေျပာနဲ႕... ေရးၿပီးသား ျပန္ကူးထည့္တာေတာင္ ပင္ပန္းတယ္လို႕ ခံစားရတာ ထူးဆန္းတယ္။ ငယ္ငယ္က စာေတြ အမွတ္တရ ျပန္တင္ခ်င္လို႕သာ...
တကယ္ေတာ့ အသက္ေတြက စကားေျပာလာတာ ေနမွာပါေလ။ :)
ပို႕စ္ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးရဲ႕ ဆပ္စပ္ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းေလး သေဘာက်သြားပါတယ္ ... ပထမဆံုးေပးျဖစ္တဲ့ ေကာမန္႕ပါ .. ပို႕စ္အစကေန အဆံုး အခ်စ္ကို ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ခံစားသြားရလို႕ အတိုင္းမသိ ၾကည္ႏူးမိပါတယ္ အစ္မေရ ...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေနေဒးသစ္။
ဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးမိတယ္ ဆိုလုိ႕ ၀မ္းသာမိပါတယ္။
(ဒါျဖင့္ Steve လို မအိုေသးဘူးေပါ့။ အသက္ ၂၀ ေအာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ :D )
ပိုက္ကြန္ယက္ခ်ိန္ လို႕ေပးမိတာက ဂ်ဴးရဲ႕ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရမိလို႕ အဲဒါနဲ႕ ဆက္စပ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေပးမိတာပါ။
Post a Comment