Wednesday, August 29, 2012
Friday, May 18, 2012
မင္းအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိမွာပါ
မေန႔က ေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ သစ္ရြက္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းေႂကြက်
ကိုယ့္ေအးစက္စက္လက္ေတြက အထိအေတြ႕ေႏြးေႏြးကို လုိအပ္ေနခ်ိန္ မင္းအေၾကာင္းကို ေတြးေနခဲ့မိတယ္
ခြဲခြာသြားေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ရွာၾကည့္မိဆဲ
ကုိယ့္လက္ကို မင္း ဆုပ္ကိုင္ထားေပမယ့္ ကိုယ့္ကို တကယ္လိုအပ္တာ ဟုတ္ပါရဲ႕လားကြယ္
မင္းကို သြားခြင့္ျပဳရမယ့္ အခ်ိန္က်ၿပီလား
မင္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေတြးေနမိမွာပါ
သမုဒၵရာကို ျဖတ္သန္းလို႔ တဘက္ကမ္းဆီ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရာက္တဲ့အခါ
ကိုယ့္အတြက္ နည္းနည္းေလာက္မ်ား ၿပံဳးေယာင္ျပဳႏိုင္မလား
မင္းအေၾကာင္းေတြ ကိုယ္ ေတြးေနမွာမို႔လို႔ပါ
ကိုယ္ေတာ့ မင္းအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိမွာပါ
ကိုယ့္ေအးစက္စက္လက္ေတြက အထိအေတြ႕ေႏြးေႏြးကို လုိအပ္ေနခ်ိန္ မင္းအေၾကာင္းကို ေတြးေနခဲ့မိတယ္
ခြဲခြာသြားေတာ့မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ရွာၾကည့္မိဆဲ
ကုိယ့္လက္ကို မင္း ဆုပ္ကိုင္ထားေပမယ့္ ကိုယ့္ကို တကယ္လိုအပ္တာ ဟုတ္ပါရဲ႕လားကြယ္
မင္းကို သြားခြင့္ျပဳရမယ့္ အခ်ိန္က်ၿပီလား
မင္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေတြးေနမိမွာပါ
သမုဒၵရာကို ျဖတ္သန္းလို႔ တဘက္ကမ္းဆီ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ေရာက္တဲ့အခါ
ကိုယ့္အတြက္ နည္းနည္းေလာက္မ်ား ၿပံဳးေယာင္ျပဳႏိုင္မလား
မင္းအေၾကာင္းေတြ ကိုယ္ ေတြးေနမွာမို႔လို႔ပါ
ကိုယ္ေတာ့ မင္းအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိမွာပါ
lyric from here
Sunday, April 29, 2012
120429
ေတြ႕လိုက္ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း ၾကင္လို႔ ခ်စ္တာပါပဲဆုိတာ မေျပာရက္ႏိုင္သလိုရွိလွတာကို သူတပါးႏွင့္တကြ 'သူ' ပါ နားလည္မည္မထင္။ အရင့္အရင္ မျမင္ဖူးခင္ မၾကားဖူးခင္က ခ်စ္ရတယ္ထင္သည္။ သည္လိုပင္ ကိုယ္ေသဆံုးၿပီးသည့္ေနာက္အထိလည္း ကိုယ့္ရဲ႕အခ်စ္က ထူးဆန္းေသာနည္းတနည္းႏွင့္ က်န္ရစ္ဦးမည္ထင္သည္။
တခါတရံေတာ့လည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိသည့္ ကမၻာေျမေပၚမွာေန၍ မိုးတိမ္ေဗြႏွင့္လည္း လွမ္းမီေသာ အင္အားႀကီးတစ္ခုသည္ ကိုယ္၌ လာ၍ျဖစ္ေပၚၿပီး 'သူ' ဟူသည့္ ႐ုပ္တစ္စံုကို ဖန္ဆင္းသည္လို႔ပင္ ဆန္းျပားစြာထင္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ 'သူ' သည္ ကိုယ္ပိုင္ေသာ၊ ကိုယ္ကျဖစ္ေသာ၊ သံသရာအစအဆံုးက ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ 'သူ' ပါ ဟု ေျပာျပရလွ်င္ အနည္းငယ္ စိတ္ေက်နပ္သည္။
(ၾကည္ေအး - တမ္းတတတ္သည္)
***
photo from here
Friday, April 20, 2012
စကားလံုးမ်ားႏွင့္ sense
ကၽြန္
သတ္ပံုက်မ္းမွာဆို 'ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ' လုိ႔ ပါတယ္။
သို႔ေသာ္
အဲဒီစကားလံုးေတြကေန ေက်းကၽြန္ဆုိတဲ့ sense ႀကီးကို ခံစားမိတဲ့သူတခ်ိဳ႕က
'က်ေတာ္ က်မ' စသျဖင့္ ေျပာင္းေရးၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ အဲလိုမရွိဘူး။ (ေရွ႕ကလူမ်ား
ဘာကိုရည္ရြယ္သည္ျဖစ္ေစ) သတ္ပံုဆိုတာ ဘာသာစကားတခုကို အတူအသံုးျပဳသူေတြၾကား
တေျပးညီ တူဖို႔သတ္မွတ္တဲ့ နည္းစနစ္တစ္ခုမွ်သာပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဆုိတဲ့
အသံုးသာ သံုးျဖစ္ခဲ့ရင္ 'ကၽြန္မ' လုိ႔ပဲ ႐ုိက္တယ္။ က်မ လို႔ မ႐ုိက္ဘူး။
ဒီေန႔ သတ္ပံုက်မ္းမွာ 'က်မ' လို႔ ေျပာင္းခဲ့မယ္ဆုိရင္ နက္ဖန္
သံုးစရာရွိတာနဲ႔ 'က်မ' လို႔ ေျပာင္း႐ိုက္၊ ေျပာင္းသံုးမယ္။
(မွတ္ခ်က္။ သတ္ပံုက်မ္းအတုိင္း အၿမဲလိုက္နာသည္ မဆိုလို)
(မွတ္ခ်က္။ သတ္ပံုက်မ္းအတုိင္း အၿမဲလိုက္နာသည္ မဆိုလို)
မိန္းမလို မိန္းမရ
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြေလာက္က ဘယ္မွာလဲ မသိ၊ (Addy Chen ဆီမွာလို႔ ထင္တယ္။)
ေနာက္ပိုင္းမွာ
မိန္းမေတြတင္မက ေယာက္်ားေတြကပါ 'အမ်ိဴးသမီး အခြင့္အေရး၊ အမ်ိဴးသမီး
အခြင့္အေရး' ေအာ္လာၾကတာ၊ သူတို႔ တာဝန္ေတြေအးရာေအးေၾကာင္းျဖစ္ဖို႔၊
ပုခံုးေျပာင္းဖို႔ ဆုိတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္အႀကံအစည္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆုိတဲ့
သေဘာမ်ိဳးေရးထားတာ။ သူ ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ မိန္းမဝါဒီ ထင္ပါတယ္၊ အေရးအသားၾကည့္ရတာ။
(အထူးမွတ္ခ်က္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီတသက္ ျဖစ္မည္မထင္။)
အဲဒီကေန ဆက္ေတြးလိုက္မိလို႔။
ဆုိပါစို႔။
ေယာက္်ားေတြကို
'ဒီလူကေတာ့ မိန္းမလို မိန္းမရနဲ႔၊ မိန္းမစိတ္' 'ထမီ ဝတ္ထားပါလား'
စသျဖင့္ေျပာတာ မိန္းမေတြကို ေစာ္ကားရာက်တယ္။ အဆင့္ႏွိမ့္ရာက်တယ္ ဆုိၾကတယ္။
ဒါလည္း
ေယာက္်ားေတြအေနနဲ႔ ဒီလိုေျပာတာ မခံခ်င္လို႔၊ မခံရေအာင္ တဘက္လွည့္နဲ႔
မိန္းမေတြကိုပဲ မႏွိမ္ေစခ်င္သလိုလုိ လုပ္ေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။
စကားလံုးဆုိတာ အသံုးၾကာလာရင္
မူရင္းအႏွစ္ေပ်ာက္ၿပီး၊ အေပၚယံၫႊန္းဆုိရင္းစြဲေလးပဲ ဂ႐ုျပဳမိၾကတာ
မ်ားတယ္မဟုတ္လား။ 'ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မ' ဆုိတာလိုေပါ့။ အဲဒီစကားလံုး
သံုးတိုင္း ဒါ ငါ့ကိုယ္ငါ ဆုိတာကလြဲလို႔ 'ကၽြန္' ဆုိတဲ့ အနက္ဟာ
ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေပၚမလာဘူး။ ေပၚလာတဲ့လူလည္း မသံုးဘဲ ေန႐ံုပဲမဟုတ္လား။
ဒီလိုပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္
အလုပ္မဟုတ္ဘဲ အူေၾကာင္ၾကားကြက္နင္းေနလို႔ 'မိန္းမလို မိန္းမရ' တို႔
'မိန္းမဉာဏ္' တုိ႔ 'မိန္းမက်င့္ မိန္းမႀကံ' တို႔ လို႔ ေျပာတာလည္း မိန္းမေတြ ဆုိတဲ့ sense ထိ ေပၚမလာဘူး။
ဒါ တုိက္႐ိုက္ေျပာခ်င္သူကိုသာ ထိထိမိမိ ႏွိပ္ကြပ္နည္း တမ်ိဳးပဲ။ (ဒါမ်ိဳး
သူတို႔ မခံခ်င္ မခံႏိုင္လို႔ မိန္းမေတြကိုပါ သြယ္ဝိုက္
ႏွိမ္ရာေရာက္တယ္ဆုိၿပီး တဖက္လွည့္နဲ႔ ထြက္တာ ပို ျဖစ္ႏိုင္တယ္။)
တခ်ိဳ႕ေသာ ေယာက္်ားေတြ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး ဘာညာ ေခါင္းတပ္ေရးတာ
ေစတနာနဲ႔ဆုိတာထက္၊ ထမီမၿပီး ရန္ေတြ႕ေနတာနဲ႔ ပိုတူတတ္လုိ႔၊ ဒါ
အမ်ိဳးသမီးေခါင္းစဉ္တပ္ၿပီး သူတို႔အထိနာတတ္တဲ့ စကားလံုးေတြ
ပေပ်ာက္ေအာင္မ်ား တဖက္လွည့္နဲ႔ ေျပာသလား ထင္မိတယ္။
ဒီေတာ့ မိန္းမေတြကို ထိခိုက္တယ္လို႔ စိတ္မွာထင္ရင္ မသံုးဘဲ ေန႐ံုပဲ။ ကိုယ့္စိတ္က
ဒီစကားလံုးသံုးတာ ရည္ရြယ္သူကလြဲလို႔ မိန္းမေတြကို သြယ္ဝိုက္
ထိခိုက္ေစလိုတယ္လို႔ မဟုတ္ရင္ ဆက္သံုး႐ံုပဲ။
အဲလို အူေၾကာင္ၾကားကြက္ေတြအတြက္ ဒီ့ထက္ ထိေရာက္မယ့္ စကားလံုးလည္း မွတပါး အျခားမရွိမဟုတ္လား။ ရွိလာခဲ့ရင္ အခ်ိန္မေရြးေျပာင္းသံုးမယ္။
မရွိမခ်င္းေတာ့ ဒါအေကာင္းဆံုးပဲ။
***
ဘာမွေတာ့ မဆုိင္ဘူး။
႐ံုးက ျပန္ေရာက္ၿပီး Addy Chen ပို႔စ္ ဖတ္၊ ေနာက္ ကြန္ဒိုလီဇာ႐ိုက္ဇ္အေၾကာင္းဖတ္ေတာ့ လူမည္းတို႔၊ ကၽြန္တုိ႔ အေၾကာင္းေတြေရာက္၊ စကားလက္အိုဟာရာတို႔ေခတ္က လူမည္း၊ ႐ိုက္ဇ္တို႔ေခတ္က လူမည္းနဲ႔ ကၽြန္ ဆုိတဲ့ စကားလံုးကေန ခ်ေရးမိတာ။
ျဖည့္စြက္
ဗမာျပည္မွာ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးအေၾကာင္းေတြ ေခတ္စားတုန္းကဆုိရင္
ျမန္မာဥပေဒမွာ ေယာက္်ားေတြ တရားဝင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ထက္ ပိုယူခြင့္ ရတာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ဆရာမႀကီး ခင္ႏွင္းယု တုိ႔ေတာင္ပါေသးလား မသိ၊ ရွင္းၾကတာကို ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ အဲဒါက ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားအမ်ိဳးသားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ ဗမာအမ်ိဳးသမီးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ လုပ္ရတာပါဆုိၿပီး ဥပမာ၊ ဥပေမယ် မ်ိဳးစံုနဲ႔ ရွင္းၾကတာ ၾကားဖူးတယ္။
ကိုယ္ေတာ့ ဥပေဒေၾကာင္း နားမလည္ပါဘူး။ လတ္တေလာ မလိုအပ္ေတာ့ စိတ္လည္းမဝင္စားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ ျပသြားတဲ့ ဥပမာေတြ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘဝင္မက်ဘူး။ အဓိကနဲ႔ သာမညနဲ႔ ေခ်ာ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
ေျပာခ်င္တာက မိန္းမေတြကို ကာကြယ္ဖို႔လို႔၊ မႏွိမ္မိဖို႔လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ 'မိန္းမလို မိန္းမရ ျဖစ္ေသာ' ေယာက္်ားေတြကို 'မိန္းမလို မိန္းမရ' ဆုိတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳး သံုးၿပီး မေျပာသင့္ဘူးဆုိတာလည္း အထက္က ဥပေဒလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား ေတြးမိေသးတယ္။
***
ျဖည့္စြက္
ဗမာျပည္မွာ အမ်ိဳးသမီးေရးရာ နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးအေၾကာင္းေတြ ေခတ္စားတုန္းကဆုိရင္
ျမန္မာဥပေဒမွာ ေယာက္်ားေတြ တရားဝင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ထက္ ပိုယူခြင့္ ရတာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ဆရာမႀကီး ခင္ႏွင္းယု တုိ႔ေတာင္ပါေသးလား မသိ၊ ရွင္းၾကတာကို ဖတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ အဲဒါက ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားအမ်ိဳးသားနဲ႔ လက္ထပ္တဲ့ ဗမာအမ်ိဳးသမီးေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ လုပ္ရတာပါဆုိၿပီး ဥပမာ၊ ဥပေမယ် မ်ိဳးစံုနဲ႔ ရွင္းၾကတာ ၾကားဖူးတယ္။
ကိုယ္ေတာ့ ဥပေဒေၾကာင္း နားမလည္ပါဘူး။ လတ္တေလာ မလိုအပ္ေတာ့ စိတ္လည္းမဝင္စားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာ ျပသြားတဲ့ ဥပမာေတြ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘဝင္မက်ဘူး။ အဓိကနဲ႔ သာမညနဲ႔ ေခ်ာ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။
ေျပာခ်င္တာက မိန္းမေတြကို ကာကြယ္ဖို႔လို႔၊ မႏွိမ္မိဖို႔လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ 'မိန္းမလို မိန္းမရ ျဖစ္ေသာ' ေယာက္်ားေတြကို 'မိန္းမလို မိန္းမရ' ဆုိတဲ့ စကားလံုးမ်ိဳး သံုးၿပီး မေျပာသင့္ဘူးဆုိတာလည္း အထက္က ဥပေဒလိုမ်ား ျဖစ္ေနမလား ေတြးမိေသးတယ္။
***
Friday, April 13, 2012
Yangon (9th Mar ~ 31st Mar 2012)
 |
| ကမၻာေအးဘုရားလမ္းေထာင့္၊ တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚက ငု |
 |
| စိမ္းလန္းစိုေျပ |
 |
| city mart ရန္ကင္းစင္တာ |
 |
| ျမန္မာျပည္ရဲ႕ M1 roaming |
 |
| facebook အသံုးျပဳနည္း |
 |
| policeman who was awarded 7days' national hero award (not so sure =D) |
Friday, April 6, 2012
Bangkok Trip (9th Dec ~ 12th Dec 2011)
 |
| Cathay Pacific (ငယ္ငယ္က အဲဒီေၾကာ္ညာစာမ်က္ႏွာေတြကို ခဏခဏ စာအုပ္အဖံုးလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္) |
 |
| Suvanabhumi Airport |
 |
| က်ိဳင္းတံုၿမီးရွည္ (cooked by Addy Chen) |
.JPG) |
| တည္းတဲ့အိမ္ (ဂ်ဴ နဲ႔ စႏိုးရဲ႕အိမ္) ၁၂ ထပ္မွ |
 |
| အညာမွာ ထားဝယ္မႈိင္းလို႔ ေခၚတဲ့ပန္းပင္ (ျမဘုရားဝင္း) |
.JPG)
 |
| My first ♥ |
 |
| &nf;pm;vkbuf |
***
2011 မွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး ၄ ရက္။
ဂ်ဴ၊ စႏိုးနဲ႔ အက္ဒီတို႔ကို သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခုဆုိ ဂ်ဴ ျပန္သြားၿပီ။ အက္ဒီလည္း ျပန္ေတာ့မယ္ ဆုိတယ္။
Wednesday, April 4, 2012
Books (2)
စာဖတ္သူတစ္ဦး၏ ဒိုင္ယာရီ
အဲဒီစာအုပ္ကို ေရာက္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာ ဝယ္ျဖစ္တယ္။
ခုထိ ၃/၄ ရြက္ပဲ ဖတ္ၿပီးေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ဟန္သစ္မွာ ဆရာေရးတဲ့ ဖတ္ၾကည့္က႑ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ခဲ့ရတာ အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မမီတဲ့ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ေက်ာ္ဖတ္ခဲ့တာေပါ့။
ေနာက္ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းက ႏိုင္ငံတကာဝတၳဳတိုမ်ား ဆိုၿပီး လံုးခ်င္းထြက္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတာ့ စိတ္မပါလို႔ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ေပါလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေစာဟိန္းရဲ႕ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ေလး ျပန္ထုတ္ဦးမွ။
ဝင္းၿငိမ္းႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား (၁)/ (၂)
အဲဒါေတြ႕ေတာ့ ဂ်ဴးပါတဲ့ အတြဲ (၂) ကို အရင္ ဝယ္ျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ အတြဲ (၂) မွာ ပါတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိဘူး (ဖတ္ဖူးဖုိ႔ ေဝးစြ၊ နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူးတာ)။ အတြဲ (၁) ကလူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အသိေတြခ်ည္းပဲ (ကိုယ့္ဘာသာ တဖက္သတ္သိျခင္း)။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္အုပ္ ေငြ 6000 ေက်ာ္မို႔ တြန္႔ၿပီး ဂ်ဴးပါတဲ့ အတြဲေလးပဲ အရင္ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲက မသိတဲ့လူေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးဖတ္တာကိုပဲ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေတာ့ ေနာက္ပိုင္း အတြဲ (၁) ကိုပါ ထပ္ဝယ္လိုက္တယ္။
လူေတြရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စာေရးဆရာကလည္းျဖစ္ျပန္၊ သူတို႔ျဖတ္သန္းလာသမွ် တင္ျပတတ္ၾကျပန္ေတာ့ ပိုလုိ႔ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာေပါ့။ တကယ္တမ္း အင္တာဗ်ဴယာရဲ႕ ေမးခြန္းေတြက ဒီေလာက္မဟုတ္ဘူး။ အေျဖေတြေၾကာင့္သာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕ အစမွာ ဗ်ဴးခဲ့စဉ္အခါက အျဖစ္အပ်က္ အမွတ္တရ အပိုင္းအစေလးေတြကို ဦးဝင္းၿငိမ္းျပန္ေရးထားတာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။
ႏွစ္အုပ္လံုး ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းနဲ႔ ၿပီးေအာင္မဖတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့။
ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) အင္တာဗ်ဴးမွာဆို ဆရာမက အဲဒီတုန္းက အေၾကာင္းအရာ စကားလံုး အေတာ္ေခၽြတာခ်င္ပံုရတယ္။ ေနာက္ ဆု ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ တြဲျမင္မိေနတဲ့ ဆရာမ ျမေႏွာင္းညိဳ အင္တာဗ်ဴးက်ေတာ့လည္း သူက သပ္သပ္၊ ဆုက သပ္သပ္ပါလားလို႔ သေဘာေပါက္ရတယ္။
ဘေလာ့မွာတင္ဖူးတဲ့ ဂ်ဴး အင္တာဗ်ဴးတပိုင္းတစကလြဲလို႔ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးေတြ မဖတ္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ခု တျခားစာေရးဆရာေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြပါဖတ္မိေတာ့ (ကိုယ့္ဘာသာ) အေတာ္ အံ့အားသင့္ရတာေတြ ပါတယ္။
စိတ္ဝင္စားတတ္ရင္ေတာ့ ၂ အုပ္ေပါင္းမွ ေငြ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ဟာ ေဈးမ်ားတယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး။
ေမာင္ထြန္းသူ ကေတာ့ ခ႐ိုနင္ဘာသာျပန္ေတြ အကုန္ ရခ်င္တာနဲ႔ လံုးဝကို မဖတ္ႏိုင္မွာမွန္း သိေပမယ့္ ဝယ္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒါလည္း ေနာက္ႏွစ္ေပါ့။
အဲဒီစာအုပ္ကို ေရာက္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာ ဝယ္ျဖစ္တယ္။
ခုထိ ၃/၄ ရြက္ပဲ ဖတ္ၿပီးေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ဟန္သစ္မွာ ဆရာေရးတဲ့ ဖတ္ၾကည့္က႑ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ခဲ့ရတာ အမွတ္ရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မမီတဲ့ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ေက်ာ္ဖတ္ခဲ့တာေပါ့။
ေနာက္ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းက ႏိုင္ငံတကာဝတၳဳတိုမ်ား ဆိုၿပီး လံုးခ်င္းထြက္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတာ့ စိတ္မပါလို႔ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေတြ သိပ္ေပါလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေစာဟိန္းရဲ႕ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ေလး ျပန္ထုတ္ဦးမွ။
ဝင္းၿငိမ္းႏွင့္ စာေရးဆရာမ်ား (၁)/ (၂)
အဲဒါေတြ႕ေတာ့ ဂ်ဴးပါတဲ့ အတြဲ (၂) ကို အရင္ ဝယ္ျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ အတြဲ (၂) မွာ ပါတဲ့ စာေရးဆရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိဘူး (ဖတ္ဖူးဖုိ႔ ေဝးစြ၊ နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူးတာ)။ အတြဲ (၁) ကလူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အသိေတြခ်ည္းပဲ (ကိုယ့္ဘာသာ တဖက္သတ္သိျခင္း)။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္အုပ္ ေငြ 6000 ေက်ာ္မို႔ တြန္႔ၿပီး ဂ်ဴးပါတဲ့ အတြဲေလးပဲ အရင္ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲက မသိတဲ့လူေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးဖတ္တာကိုပဲ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေတာ့ ေနာက္ပိုင္း အတြဲ (၁) ကိုပါ ထပ္ဝယ္လိုက္တယ္။
လူေတြရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စာေရးဆရာကလည္းျဖစ္ျပန္၊ သူတို႔ျဖတ္သန္းလာသမွ် တင္ျပတတ္ၾကျပန္ေတာ့ ပိုလုိ႔ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာေပါ့။ တကယ္တမ္း အင္တာဗ်ဴယာရဲ႕ ေမးခြန္းေတြက ဒီေလာက္မဟုတ္ဘူး။ အေျဖေတြေၾကာင့္သာ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕ အစမွာ ဗ်ဴးခဲ့စဉ္အခါက အျဖစ္အပ်က္ အမွတ္တရ အပိုင္းအစေလးေတြကို ဦးဝင္းၿငိမ္းျပန္ေရးထားတာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။
ႏွစ္အုပ္လံုး ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းနဲ႔ ၿပီးေအာင္မဖတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့။
ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) အင္တာဗ်ဴးမွာဆို ဆရာမက အဲဒီတုန္းက အေၾကာင္းအရာ စကားလံုး အေတာ္ေခၽြတာခ်င္ပံုရတယ္။ ေနာက္ ဆု ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ တြဲျမင္မိေနတဲ့ ဆရာမ ျမေႏွာင္းညိဳ အင္တာဗ်ဴးက်ေတာ့လည္း သူက သပ္သပ္၊ ဆုက သပ္သပ္ပါလားလို႔ သေဘာေပါက္ရတယ္။
ဘေလာ့မွာတင္ဖူးတဲ့ ဂ်ဴး အင္တာဗ်ဴးတပိုင္းတစကလြဲလို႔ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးေတြ မဖတ္ဖူးခဲ့ပါဘူး။ ခု တျခားစာေရးဆရာေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြပါဖတ္မိေတာ့ (ကိုယ့္ဘာသာ) အေတာ္ အံ့အားသင့္ရတာေတြ ပါတယ္။
စိတ္ဝင္စားတတ္ရင္ေတာ့ ၂ အုပ္ေပါင္းမွ ေငြ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ဟာ ေဈးမ်ားတယ္ မဆိုႏိုင္ဘူး။
ေမာင္ထြန္းသူ ကေတာ့ ခ႐ိုနင္ဘာသာျပန္ေတြ အကုန္ ရခ်င္တာနဲ႔ လံုးဝကို မဖတ္ႏိုင္မွာမွန္း သိေပမယ့္ ဝယ္ထားခဲ့တယ္။ အဲဒါလည္း ေနာက္ႏွစ္ေပါ့။
ၾကည္ေအး တမ္းတတတ္သည္ က ebook ရွိရက္နဲ႔ ႏွစ္မ်က္ႏွာက မတက္လုိ႔ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဖတ္ၿပီးသြားတယ္။ သိပ္မႀကိဳက္လွေသး (ၾကာမွ ႀကိဳက္ခ်င္ႀကိဳက္မည္)။
ျမေႏွာင္းညိဳ ကိုေတာ့ အသည္းပန္းမွာ ဆူးေတြနဲ႔ရယ္ နဲ႔ ငုပြင့္ဝါခိုင္ ကလြဲရင္ စြဲစြဲၿငိၿငိ ႀကိဳက္ရတာ ထပ္မေတြ႕ေတာ့။
လူထဲက လူနဲ႔တူတဲ့ လူေတြအေၾကာင္း ေရးေသာ္လည္း ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို unique ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ေရးမွ ဆုိတဲ့ သီအိုရီ မွန္မ်ားမွန္သလား မသိ။ ထာဝစဉ္ခ်စ္ျခင္း... ထဲက ဇာတ္ေကာင္ စႏၵီတို႔၊ သည္ဘက္ကမ္းက... ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေႂကြတို႔ မထူးျခားသလို ျဖစ္လြန္းလွတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ ဆုတို႔ ငုတို႔ပဲ ႀကိဳက္လို႔ရတယ္။
ခင္ႏွင္းယု စာေတြကို ခုေနာက္ပိုင္း ပို ပို သေဘာက်လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ဘဝအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားလာတာ။ သို႔ေသာ္လည္း ေမႊးကို ဝယ္မဖတ္ခ်င္။ ဘာလို႔ဆုိေတာ့ ေမဆြိနဲ႔ သူ႕သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုျပန္ျမင္ေနရင္ ဖတ္လည္း စိတ္ပ်က္႐ံုသာ။ ေရွးကားကိုေတာ့ မၾကည့္ဖူးပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ေမႊး ကို ဘယ္လို အႏုပညာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္လို႔ ေမဆြိ ျဖစ္ရတယ္ ေတြးမရဘူး။ (ဟိုေခတ္က အေမသ႐ုပ္ေဆာင္ရင္၊ ဒီေခတ္က် သမီးသ႐ုပ္ေဆာင္ရမယ္လား)
အဲဒီမွာရွိေနတုန္း အိမ္ကဝယ္ထားတဲ့ ေဖေဖ စာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ အေဖအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္။ အဲဒါေတြကို စိတ္ဝင္စားၿပီး ထီလာစစ္သူရဲ႕ ခင္ႏွင္းယု သူမ၏ဘဝ စာေပပတ္ဝန္းက်င္ ဝယ္ဖတ္ေတာ့ ထင္သေလာက္ မဟုတ္ျပန္။ သူေရးဖူးတဲ့ စာေတြအေၾကာင္းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေဝေဝဝါးဝါးပဲ။ တကယ္တမ္း ထည့္မယ္ဆုိ စိတ္ဝင္စားစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
နီကိုရဲ လည္း အရင္ဟာေတြ ေျခဖ်ားေတာင္ မမီဘူး။
မင္းလူ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ထဲမွာ ေရႊၾကည္နဲ႔ ေမာင္ဝ မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္သြားတာ အေတာ္ ဝမ္းသာစရာပဲ =D
ေအာင္ျမင္ေသာ ေန႔ ကေတာ့ ခင္ႏွင္းယု အတတ္ပညာ (ဦးေႏွာက္) နဲ႔ ေရးထားတာလုိ႔ ဆုိေပမယ့္ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဗမာကားကိုလည္း မၾကည့္ဖူးလုိ႔ ျဖစ္မယ္။
ပိုးဇာ ကေတာ့ 88 အေရွ႕ပိုင္းထြက္တဲ့ ေရႊေသြးအေဟာင္းေတြလုိက္ရွာတာ ရမလုိလုိနဲ႔ မရေတာ့လို႔ အဲဒီအစား ဝယ္ဖတ္ပစ္လိုက္တာ။ ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေတာ့ဖတ္ဖတ္ ႀကိဳက္ေနတာပဲ။
မစႏၵာနဲ႔ လကၤာရည္ေက်ာ္ ဝတၳဳတို/ ရွည္ေတြ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
***
ေက်ာင္းၿပီးကာစ ညီမႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဂ်ဴး ေစာင့္ေနမယ္လုိ႔ မေျပာလုိက္ဘူး ဝယ္ေပးခဲ့ရတယ္။ သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ လည္း ဝယ္ဖတ္လုိက္လို႔ ၫႊန္းခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြဖတ္တုန္းက ဖတ္တုန္းခဏ ႀကိဳက္ၿပီး ေနာက္ ေခါင္းထဲမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့စာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေျပာဆုိ ၫႊန္ျပ အႀကံေပးဖို႔ အခ်ိန္မရွိ၊ အခြင့္အေရးမရွိတဲ့အခိုက္၊ ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆုိတာေလး တာဝန္ရွိသူကိုယ္ေတြအစား စကားေတြအမ်ားႀကီး ဝင္ေျပာေပးမယ့္စာမ်ိဳး ေရးထားတာအတြက္ အခုမွပဲ ေက်းဇူးေတြ တင္မိတယ္။
ဖတ္တုန္းကေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ လက္ရွိေခတ္ကာလနဲ႔ ပတ္သတ္တာေတြအေၾကာင္း၊ ေနာက္ ခက္နဲ႔ ေဒါက္တာတို႔ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ စသျဖင့္ ေရာေရးထားတာေတြကို သိပ္လည္းမဆုိင္ဘူး အရသာပ်က္တယ္ ထင္မိေပမယ့္၊ စာဖတ္က်င့္မရွိလွသူေတြကို ၿပီးေအာင္ဖတ္ဖို႔လည္း ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရမယ္၊ ေျပာခ်င္သမွ်ကိုလည္း နားေထာင္ေစရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေရးနည္းမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ခုမွ သေဘာေပါက္ရတယ္။
ေနာက္ထပ္ သေဘာေပါက္သြားတာတစ္ခုက ဂ်ဴးဟာ ခုေနာက္ပိုင္း စာအုပ္ေတြကို မလိုအပ္တဲ့သူေတြအတြက္ ေရးေနတာမဟုတ္ဘူး လုိအပ္တဲ့သူေတြအတြက္ ေရးေနတာဆုိတာပဲ။ ကိုယ္ေတြစိတ္မွာ စြဲၿငိၿပီး က်န္ရစ္ေအာင္ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ လိုအပ္တဲ့လူေတြ ၿပီးေအာင္ဖတ္ႏိုင္ဖို႔၊ လုိအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သိျမင္နားလည္ေစဖို႔ ေရးတာပဲ။
စာေရးဆရာဟာ
သူ႕စိတ္ႀကိဳက္အႏုပညာကို ဖန္တီးဖို႔ကလြဲလို႔ ေခတ္ႀကီးရဲ႕
ဘာတာဝန္မွမယူဘူးဆုိလည္း သူ႕အႏုပညာကို ႏွစ္သက္ေနသေရြ႕ ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့
ေက်နပ္လက္ခံေနဦးမွာပဲ။ ဘာမွ ထပ္ ေတာင္းဆုိစရာမရွိဘူး။ သူ႕သေဘာနဲ႔သူ
တာဝန္ယူလာျပန္ေတာ့ (အစက ကိုယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ မကိုက္ေတာ့လုိ႔ ၿပီးၿပီးေရာ
သေဘာထားခဲ့ေပမယ့္) ကိုယ့္အတြက္ အသံုးဝင္လာတဲ့အခါ သူ တာဝန္ယူလိုက္တာကို
ေက်းဇူးတင္ရျပန္တယ္။ (ကိုယ္ ေျပာရဆုိရသက္သာလုိ႔)။
***
Sunday, April 1, 2012
Monday, February 27, 2012
ႏွစ္လုိေစသူ
'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃/၄ လေလာက္က မ်က္႐ႈ မွာ ဝင္းဦး အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ သြားဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမယာ ရဲ႕ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကို စဖတ္မိတယ္။
"နင္သိလား။ အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားလွတယ္။"
အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေပၚယံ သညာသိေတြကို ခံစားမိတာနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ခံစားရတာ မတူဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ထပ္တူ တျခားသူက ေရးျပထားတာကို ဖတ္ရတဲ့အခါ...
အဲဒီလိုအေနအထားမွာ စာဖတ္ေနရင္း ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားမႈက စာနဲ႔ေရးျပလို႔ ရမယ္မထင္ဘူး။
တခါတေလ အရွိန္တခုနဲ႔ လိမ့္ေနခိုက္မွာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြ။ တေနရာရာမွာ ခဏအနားရေတာ့မွ အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာတဲ့အခါ အတိတ္ဆုိတာ ျဖစ္သြားၿပီ။ အတိတ္ကိုက် ျပန္ရခ်င္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။
"ငါ့စိတ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈကုိ သူသိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ဘူး။"
"အေဝးေရာက္ယူတဲ့ စာရင္းထဲက သူ႕နာမည္ကုိ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ငါတုိ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာနဲ႔ အေသအခ်ာေတာင္ ဖီးလ္မတက္လုိက္ရပါဘူး။"
"ငါ အၿမဲလုိလုိ သတိတရရွိေနသူရဲ႕ အသံလုိ႔ မခံစားမိဘူး။"
သူ႕စာအဆံုးမွာ အထံုးကေလးတစ္ခုပါတယ္။ ႀကိဳးစကေလးနဲ႔။ အဲဒီ အစကေလးကို ဆြဲခ်လုိက္ရင္ရတယ္ ဆုိတာပဲ ျပထားၿပီး တကယ္ ဆြဲေျဖမျပခဲ့ဘူး။ ဖတ္တဲ့သူဟာ သူ႕ဇာတ္ေကာင္အတုိင္းပဲ အထံုးကေလးကို တသသနဲ႔ က်န္ရစ္ရေတာ့တယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။
ခံစားခ်က္ဆုိတာဟာလည္း ႏိႈင္းရသေဘာေဆာင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
လူ႕ဘဝမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေသာအာ႐ံုေတြကို အထူးျပဳၿပီး သြားေနခိုက္ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေက်ာ္ခ်လာခဲ့တဲ့ အာ႐ံုတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။
***
ရီစရာေကာင္းတယ္ထင္တာတခုက ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ တြတ္ပီကာတြန္းေတြကို မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္ ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါမွ ငါ ဒါေတြကို ခုထိ စိတ္ဝင္စားေနတုန္းပါလားလို႔ ျပန္သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒါေတြကို ႐ိုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုးသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေနခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။
အဲဒါ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာေက်ာ္ခ်ခဲ့မိတဲ့ အာ႐ံုေတြ ဆုိတဲ့ တခ်က္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တာေလးပါ။
"အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ..." ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေန ကိုယ့္ကို သတိရေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ဆြဲထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဆံုးမယ္ မဟုတ္ဘူး။
***
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
ဟိုရက္က လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္မိေတာ့ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျပန္သတိရလာတယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျမယာပဲ ေရးခဲ့တာလားလို႔ ျပန္စဉ္းစားမိၿပီး ရွာေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိတုန္းက တပုဒ္တေလသာ ထင္လုိ႔ အမွတ္မထားခဲ့မိဘူး။
ဒီတပုဒ္ကိုလည္း အစအဆံုး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဖတ္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ေတာ့ မႀကံဳဖူးခဲ့ေသးေတာ့ ပထမတစ္ပုဒ္ေလာက္ စိမ့္ဝင္မလာခဲ့ဘူး ထင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမႇဳပ္စရာရွိတာေလးေတြကို ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ၿပီး တုိ႔ထိ႐ံု ေရးသြားတဲ့ အေရးအသားကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လို ထူးတဲ့ ပါရမီပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြ ေတာ္မွန္း သိေပမယ့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္အာ႐ံုထဲ ေရွာေရွာ႐ႉ႐ႉဝင္လာဖို႔ခက္၊ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ ျမယာကို ဖတ္မိေတာ့ တုိက္႐ိုက္ဝင္လာသလုိ စိတ္ထဲလည္း စြဲၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ဝတၳဳကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မျဖစ္မေန သတိရျပရမယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက (9 တန္း 10 တန္းေလာက္က) ကိုယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အေတာ္ကို စိတ္ဝင္တစား အႀကိဳက္ညီခဲ့တဲ့ (ခုထိလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတဲ့) ေမာ္ဒန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မႀကိဳက္ႏိုင္တာေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ျပခဲ့ေတာ့ တအံ့တၾသ စိတ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳက္တာတခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ျပႏိုင္တုန္းပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ 'နပိုလီယံ'။
'သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုေရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကိုေရာ သူက ေသြဖည္ခဲ့တာကိုး။ ေဒစီေရးလုိ ဘူဇြာမိသားစုထဲက မိန္းကေလးကို မယူႏိုင္ဘဲ ဂ်ိဳးဇက္ဖင္းလို မဟာႏြယ္ မိန္းမလည္ကိုယူတယ္ ဆုိတည္းက သူဟာ တယ္ၿပီး မဟာႏြယ္မ်ား အလယ္မွာ တြင္က်ယ္လိုသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ျပတာပါပဲ။ မာရီယာလူဝီဇာကို ထပ္ယူျပန္ေတာ့ သူ႕ မဟာဆန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ မဟာဆီ မဟာေသြးမ်ားအလယ္မွာ တင့္တယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားဟာ ပိုၿပီး ေပၚလြင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။'
(နပိုလီယံ)
(မွတ္ခ်က္။ ကိုယ္က သမုိင္းကို မသိ၊ စိတ္လည္းမဝင္စားေတာ့ ဖတ္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြထက္ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းတို႔လို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္ ေရးတတ္တဲ့သူေတြ ေရးတာကို ဖတ္မွ ဆံုးေအာင္ ဖတ္လို႔ရတယ္။ သူ႕စာေတြထဲမွာ အဂတိေတြပါတယ္လုိ႔ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာကို စိတ္မဝင္စားတဲ့သူအတြက္က အဂတိေလးနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕သံုးသပ္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးပါမွ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ေတာ့သလုိပဲ။ သမိုင္းလိုကိစၥမွာ အဂတိပါရင္ ပညာရပ္ဆုိင္ရာတန္ဖိုးက်တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ႀကိဳက္တာေတြ လူ႕သဘာဝမွာ အမ်ားသားမဟုတ္လား။ ဓညင္းသီးနဲ႔ဆုိ ပို ထမင္းစားဝင္တဲ့လူမ်ိဳးေတြလိုေပါ့။
အထက္က နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္စာအုပ္ကေန ဖတ္မိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္မိတာ။ အဲဒီစာပိုဒ္ကိုေတာ့ ကူးထားလိုက္မိတယ္။)
***
'ႏွစ္လုိေစသူ'
လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္႐ႈက ဝတၳဳတိုဆိုတဲ့ label မွာ ျမယာ ဝတၳဳေတြ လိုက္ရွာမိတယ္။ ဒီတပုဒ္ ႏွစ္လုိေစသူ ကို ထပ္ေတြ႕တယ္။
သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတာ ဖတ္ၿပီးရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္းမို႔ အဲဒီဝတၳဳကို တဆက္တည္း ၃ ခါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕နာမည္နဲ႔ google ၾကည့္တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ အဲဒီ ၃ ပုဒ္ပဲ တျခား ဆုိဒ္တခုနဲ႔ ရတီ မဂၢဇင္းဆိုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။
သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးနားမွာ အထံုးကေလးနဲ႔ေပါ့။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... ' ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထံုးေနခဲ့တဲ့ အထံုးေလးေပါ့။
ဒီလုိ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ိဳးကို ေဘးအျမင္နဲ႔ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆတယ္။ ကာယကံရွင္အေနနဲ႔သာ ကိုယ့္အတုိင္းအဆကို အမွန္အတိုင္းသိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရွိဖို႔ (တနည္းအားျဖင့္) ကိုယ္နဲ႔ ဘာက ကိုက္ညီတယ္၊ ဘာကို ရေအာင္ယူရမယ္ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား သိႏိုင္စြမ္းဖို႔သာ အဓိကပဲ။
မိန္းကေလးေတြ ဘာႀကိဳက္သလဲလုိ႔ ေမးလာရင္ ေျဖစရာ အေျဖရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္း မဟုတ္လုိ႔။
ကိုယ္တသက္လံုး အတူေနသြားရမယ့္သူနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်က ကိုယ့္ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုးကို ခ်ဳပ္တည္း ၾကပ္တည္းေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုမွ အေလးထားတဲ့သူမ်ိဳးဟာ အဲဒီဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးလုိ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုလည္း ဘာမွ အံ့ၾသစရာမရွိဘူးပဲ။
ကိုယ့္ အျမင္မွာေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္အတိုင္းအဆနဲ႔ ဆီေလ်ာ္ရာကို သိတဲ့ ဉာဏ္ရည္တမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲလိုဉာဏ္ရွိဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။ (မိန္းမေတြဟာ သိပ္ စိတ္ကူးယဉ္တယ္ေလ)။ ေနာက္ အဲလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဉာဏ္ရွိတယ္လို႔ အမ်ားစုက မသတ္မွတ္ဘူး (အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာကလည္း ဉာဏ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေရးျပမထားဘူး သူ ဝွက္ထားတယ္)။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... '
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဝတၳဳရဲ႕ အသက္က အဲဒီ စာေၾကာင္းေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပဲ။
ဒီတခါေတာ့ အထံုးကေလးကို ျပ႐ံုမွ်မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္က သူ႕အထံုးကို သူ ျပန္ေျဖသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေျဖပံုေျဖနည္းေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ႕ေသာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕အာ႐ံုမွာ အထံုးတစ္ခု ျပန္ထံုးသြားေစမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ဘဝင္က်သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာနာမည္မွ မတပ္၊ ဘယ္သူမွန္း မသိလည္း အဲဒါ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူတစ္ေယာက္ ေရးထားတယ္ဆုိတာ သိသာႏိုင္တဲ့ ေရးဟန္မ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေရးသူေတြမွာ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈ၊ ဖန္တီးမႈ အာ႐ံုေတြ ရွိၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ တူစရာလည္း မလိုအပ္တဲ့ အာ႐ံုေတြေပါ့။ ကြဲျပားေနမွသာ အရသာခံႏိုင္မယ့္ အာ႐ံုေတြေပါ့။
၃ ပုဒ္လံုး ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳတုိေတြပါ။
***
သာဓုေခၚတာ အမွ်ေဝတာတုိ႔ဆုိတဲ့ ေမြးကတည္းက အ႐ိုးစြဲလာတဲ့ အေလ့အထေတြကို ခုမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လုိလိုလားလား လုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိတယ္။
ဖတ္လုိက္ရလို႔ ဘဝင္က်သြားတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ကိုယ့္မွာ သာဓုေခၚခ်င္လာတာ တကယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာသူ' စဖတ္ကတည္းက "ေကာင္းလုိက္တာ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ၃ ႀကိမ္ ၃ ခါေရးၿပီး facebook မွာ တင္မိတယ္။ သာဓုရဲ႕ အနက္ကလည္း "ေကာင္းေလစြ" လို႔ ႏွစ္ေထာင္းအားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ကိုယ္ ဖတ္သလို သူမ်ားကိုပါ ဇြတ္ ဖတ္ေစခ်င္လာတဲ့အခါ facebook မွာတင္ မက gtalk ကေနပါ တဘက္လူ အားလား မအားလား မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ လင့္ခ္ ေပးမိတယ္။ ဒါတင္အားမရလို႔ စာေရးၿပီးပါ တင္ရတယ္။ ေဝမွ်တယ္ဆုိတာလည္း အမွ်ေဝျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။
ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ စာေရးသူေတြ မနည္းဘူး ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သာဓုေခၚၿပီး အမွ်ေဝခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘဝင္က်သြားတဲ့ထိ ျဖစ္ရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြဆီက မပါဘဲ၊ ဒီေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ 'ေတဇာ' နဲ႔ 'ျမယာ'။
***
မ်က္႐ႈဆိုဒ္က ခုေလာေလာဆယ္ ဝင္မရျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြက တျခားဆုိဒ္ေတြက လင့္ခ္ေတြ။
'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
'ႏွစ္လုိေစသူ'
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃/၄ လေလာက္က မ်က္႐ႈ မွာ ဝင္းဦး အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ သြားဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမယာ ရဲ႕ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကို စဖတ္မိတယ္။
"နင္သိလား။ အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားလွတယ္။"
အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေပၚယံ သညာသိေတြကို ခံစားမိတာနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ခံစားရတာ မတူဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ထပ္တူ တျခားသူက ေရးျပထားတာကို ဖတ္ရတဲ့အခါ...
အဲဒီလိုအေနအထားမွာ စာဖတ္ေနရင္း ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားမႈက စာနဲ႔ေရးျပလို႔ ရမယ္မထင္ဘူး။
တခါတေလ အရွိန္တခုနဲ႔ လိမ့္ေနခိုက္မွာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြ။ တေနရာရာမွာ ခဏအနားရေတာ့မွ အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာတဲ့အခါ အတိတ္ဆုိတာ ျဖစ္သြားၿပီ။ အတိတ္ကိုက် ျပန္ရခ်င္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။
"ငါ့စိတ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈကုိ သူသိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ဘူး။"
"အေဝးေရာက္ယူတဲ့ စာရင္းထဲက သူ႕နာမည္ကုိ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ငါတုိ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာနဲ႔ အေသအခ်ာေတာင္ ဖီးလ္မတက္လုိက္ရပါဘူး။"
"ငါ အၿမဲလုိလုိ သတိတရရွိေနသူရဲ႕ အသံလုိ႔ မခံစားမိဘူး။"
သူ႕စာအဆံုးမွာ အထံုးကေလးတစ္ခုပါတယ္။ ႀကိဳးစကေလးနဲ႔။ အဲဒီ အစကေလးကို ဆြဲခ်လုိက္ရင္ရတယ္ ဆုိတာပဲ ျပထားၿပီး တကယ္ ဆြဲေျဖမျပခဲ့ဘူး။ ဖတ္တဲ့သူဟာ သူ႕ဇာတ္ေကာင္အတုိင္းပဲ အထံုးကေလးကို တသသနဲ႔ က်န္ရစ္ရေတာ့တယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။
ခံစားခ်က္ဆုိတာဟာလည္း ႏိႈင္းရသေဘာေဆာင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
လူ႕ဘဝမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေသာအာ႐ံုေတြကို အထူးျပဳၿပီး သြားေနခိုက္ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေက်ာ္ခ်လာခဲ့တဲ့ အာ႐ံုတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။
***
ရီစရာေကာင္းတယ္ထင္တာတခုက ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ တြတ္ပီကာတြန္းေတြကို မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္ ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါမွ ငါ ဒါေတြကို ခုထိ စိတ္ဝင္စားေနတုန္းပါလားလို႔ ျပန္သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒါေတြကို ႐ိုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုးသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေနခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။
အဲဒါ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာေက်ာ္ခ်ခဲ့မိတဲ့ အာ႐ံုေတြ ဆုိတဲ့ တခ်က္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တာေလးပါ။
"အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ..." ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေန ကိုယ့္ကို သတိရေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ဆြဲထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဆံုးမယ္ မဟုတ္ဘူး။
***
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
ဟိုရက္က လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္မိေတာ့ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျပန္သတိရလာတယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျမယာပဲ ေရးခဲ့တာလားလို႔ ျပန္စဉ္းစားမိၿပီး ရွာေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိတုန္းက တပုဒ္တေလသာ ထင္လုိ႔ အမွတ္မထားခဲ့မိဘူး။
ဒီတပုဒ္ကိုလည္း အစအဆံုး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဖတ္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ေတာ့ မႀကံဳဖူးခဲ့ေသးေတာ့ ပထမတစ္ပုဒ္ေလာက္ စိမ့္ဝင္မလာခဲ့ဘူး ထင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမႇဳပ္စရာရွိတာေလးေတြကို ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ၿပီး တုိ႔ထိ႐ံု ေရးသြားတဲ့ အေရးအသားကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လို ထူးတဲ့ ပါရမီပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြ ေတာ္မွန္း သိေပမယ့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္အာ႐ံုထဲ ေရွာေရွာ႐ႉ႐ႉဝင္လာဖို႔ခက္၊ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ ျမယာကို ဖတ္မိေတာ့ တုိက္႐ိုက္ဝင္လာသလုိ စိတ္ထဲလည္း စြဲၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ဝတၳဳကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မျဖစ္မေန သတိရျပရမယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက (9 တန္း 10 တန္းေလာက္က) ကိုယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အေတာ္ကို စိတ္ဝင္တစား အႀကိဳက္ညီခဲ့တဲ့ (ခုထိလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတဲ့) ေမာ္ဒန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မႀကိဳက္ႏိုင္တာေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ျပခဲ့ေတာ့ တအံ့တၾသ စိတ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳက္တာတခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ျပႏိုင္တုန္းပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ 'နပိုလီယံ'။
'သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုေရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကိုေရာ သူက ေသြဖည္ခဲ့တာကိုး။ ေဒစီေရးလုိ ဘူဇြာမိသားစုထဲက မိန္းကေလးကို မယူႏိုင္ဘဲ ဂ်ိဳးဇက္ဖင္းလို မဟာႏြယ္ မိန္းမလည္ကိုယူတယ္ ဆုိတည္းက သူဟာ တယ္ၿပီး မဟာႏြယ္မ်ား အလယ္မွာ တြင္က်ယ္လိုသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ျပတာပါပဲ။ မာရီယာလူဝီဇာကို ထပ္ယူျပန္ေတာ့ သူ႕ မဟာဆန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ မဟာဆီ မဟာေသြးမ်ားအလယ္မွာ တင့္တယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားဟာ ပိုၿပီး ေပၚလြင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။'
(နပိုလီယံ)
(မွတ္ခ်က္။ ကိုယ္က သမုိင္းကို မသိ၊ စိတ္လည္းမဝင္စားေတာ့ ဖတ္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြထက္ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းတို႔လို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္ ေရးတတ္တဲ့သူေတြ ေရးတာကို ဖတ္မွ ဆံုးေအာင္ ဖတ္လို႔ရတယ္။ သူ႕စာေတြထဲမွာ အဂတိေတြပါတယ္လုိ႔ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာကို စိတ္မဝင္စားတဲ့သူအတြက္က အဂတိေလးနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕သံုးသပ္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးပါမွ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ေတာ့သလုိပဲ။ သမိုင္းလိုကိစၥမွာ အဂတိပါရင္ ပညာရပ္ဆုိင္ရာတန္ဖိုးက်တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ႀကိဳက္တာေတြ လူ႕သဘာဝမွာ အမ်ားသားမဟုတ္လား။ ဓညင္းသီးနဲ႔ဆုိ ပို ထမင္းစားဝင္တဲ့လူမ်ိဳးေတြလိုေပါ့။
အထက္က နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္စာအုပ္ကေန ဖတ္မိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္မိတာ။ အဲဒီစာပိုဒ္ကိုေတာ့ ကူးထားလိုက္မိတယ္။)
***
'ႏွစ္လုိေစသူ'
လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္႐ႈက ဝတၳဳတိုဆိုတဲ့ label မွာ ျမယာ ဝတၳဳေတြ လိုက္ရွာမိတယ္။ ဒီတပုဒ္ ႏွစ္လုိေစသူ ကို ထပ္ေတြ႕တယ္။
သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတာ ဖတ္ၿပီးရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္းမို႔ အဲဒီဝတၳဳကို တဆက္တည္း ၃ ခါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕နာမည္နဲ႔ google ၾကည့္တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ အဲဒီ ၃ ပုဒ္ပဲ တျခား ဆုိဒ္တခုနဲ႔ ရတီ မဂၢဇင္းဆိုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။
သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးနားမွာ အထံုးကေလးနဲ႔ေပါ့။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... ' ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထံုးေနခဲ့တဲ့ အထံုးေလးေပါ့။
ဒီလုိ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ိဳးကို ေဘးအျမင္နဲ႔ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆတယ္။ ကာယကံရွင္အေနနဲ႔သာ ကိုယ့္အတုိင္းအဆကို အမွန္အတိုင္းသိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရွိဖို႔ (တနည္းအားျဖင့္) ကိုယ္နဲ႔ ဘာက ကိုက္ညီတယ္၊ ဘာကို ရေအာင္ယူရမယ္ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား သိႏိုင္စြမ္းဖို႔သာ အဓိကပဲ။
မိန္းကေလးေတြ ဘာႀကိဳက္သလဲလုိ႔ ေမးလာရင္ ေျဖစရာ အေျဖရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္း မဟုတ္လုိ႔။
ကိုယ္တသက္လံုး အတူေနသြားရမယ့္သူနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်က ကိုယ့္ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုးကို ခ်ဳပ္တည္း ၾကပ္တည္းေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုမွ အေလးထားတဲ့သူမ်ိဳးဟာ အဲဒီဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးလုိ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုလည္း ဘာမွ အံ့ၾသစရာမရွိဘူးပဲ။
ကိုယ့္ အျမင္မွာေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္အတိုင္းအဆနဲ႔ ဆီေလ်ာ္ရာကို သိတဲ့ ဉာဏ္ရည္တမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲလိုဉာဏ္ရွိဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။ (မိန္းမေတြဟာ သိပ္ စိတ္ကူးယဉ္တယ္ေလ)။ ေနာက္ အဲလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဉာဏ္ရွိတယ္လို႔ အမ်ားစုက မသတ္မွတ္ဘူး (အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာကလည္း ဉာဏ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေရးျပမထားဘူး သူ ဝွက္ထားတယ္)။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... '
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဝတၳဳရဲ႕ အသက္က အဲဒီ စာေၾကာင္းေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပဲ။
ဒီတခါေတာ့ အထံုးကေလးကို ျပ႐ံုမွ်မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္က သူ႕အထံုးကို သူ ျပန္ေျဖသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေျဖပံုေျဖနည္းေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ႕ေသာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕အာ႐ံုမွာ အထံုးတစ္ခု ျပန္ထံုးသြားေစမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ဘဝင္က်သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာနာမည္မွ မတပ္၊ ဘယ္သူမွန္း မသိလည္း အဲဒါ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူတစ္ေယာက္ ေရးထားတယ္ဆုိတာ သိသာႏိုင္တဲ့ ေရးဟန္မ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေရးသူေတြမွာ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈ၊ ဖန္တီးမႈ အာ႐ံုေတြ ရွိၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ တူစရာလည္း မလိုအပ္တဲ့ အာ႐ံုေတြေပါ့။ ကြဲျပားေနမွသာ အရသာခံႏိုင္မယ့္ အာ႐ံုေတြေပါ့။
၃ ပုဒ္လံုး ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳတုိေတြပါ။
***
သာဓုေခၚတာ အမွ်ေဝတာတုိ႔ဆုိတဲ့ ေမြးကတည္းက အ႐ိုးစြဲလာတဲ့ အေလ့အထေတြကို ခုမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လုိလိုလားလား လုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိတယ္။
ဖတ္လုိက္ရလို႔ ဘဝင္က်သြားတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ကိုယ့္မွာ သာဓုေခၚခ်င္လာတာ တကယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာသူ' စဖတ္ကတည္းက "ေကာင္းလုိက္တာ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ၃ ႀကိမ္ ၃ ခါေရးၿပီး facebook မွာ တင္မိတယ္။ သာဓုရဲ႕ အနက္ကလည္း "ေကာင္းေလစြ" လို႔ ႏွစ္ေထာင္းအားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ကိုယ္ ဖတ္သလို သူမ်ားကိုပါ ဇြတ္ ဖတ္ေစခ်င္လာတဲ့အခါ facebook မွာတင္ မက gtalk ကေနပါ တဘက္လူ အားလား မအားလား မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ လင့္ခ္ ေပးမိတယ္။ ဒါတင္အားမရလို႔ စာေရးၿပီးပါ တင္ရတယ္။ ေဝမွ်တယ္ဆုိတာလည္း အမွ်ေဝျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။
ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ စာေရးသူေတြ မနည္းဘူး ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သာဓုေခၚၿပီး အမွ်ေဝခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘဝင္က်သြားတဲ့ထိ ျဖစ္ရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြဆီက မပါဘဲ၊ ဒီေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ 'ေတဇာ' နဲ႔ 'ျမယာ'။
***
မ်က္႐ႈဆိုဒ္က ခုေလာေလာဆယ္ ဝင္မရျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြက တျခားဆုိဒ္ေတြက လင့္ခ္ေတြ။
'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
'ႏွစ္လုိေစသူ'
***
Friday, February 24, 2012
120213 1857
မီးေရာင္လင္းတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေပါ့
ၫႊတ္ေကြးမိတဲ့ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ
အၿပံဳးတစ္စ ခို
ေလျပည္ညင္းနဲ႔ ပန္းခင္းေလးေတြနား
ဆည္းလည္းသံခ်ိဳခ်ိဳလည္း ၾကားလုိက္တယ္
ၫႊတ္ေကြးမိတဲ့ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ
အၿပံဳးတစ္စ ခို
ေလျပည္ညင္းနဲ႔ ပန္းခင္းေလးေတြနား
ဆည္းလည္းသံခ်ိဳခ်ိဳလည္း ၾကားလုိက္တယ္
Sunday, February 19, 2012
All-Time Favourite
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ဘယ္နားက ျပန္ဖတ္ဖတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးမသြားဘဲ မၿပီးမခ်င္း လက္က မခ်ခ်င္ရတဲ့ စာအုပ္။
မမွာဘဲ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့သူကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။
***
- ပထမအႀကိမ္ (ဝင္း စာေပ - ၁၉၉၇ ခုႏွစ္)
- ဒုတိယအႀကိမ္ (ဝင္း စာေပ - ၁၉၉၉ ခုႏွစ္)
- တတိယအႀကိမ္ (ယံုၾကည္ခ်က္ စာေပ - ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
- စတုတၳအႀကိမ္ (ေရႊသစၥာ စာေပ - ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ)
Wednesday, February 15, 2012
စာသင္ခန္း အင္ျဂင္နယာရင္း အဂၤလိပ္စာ တုိက္တန္းနစ္
စာသင္ခန္း အင္ျဂင္နယာရင္း အဂၤလိပ္စာ တုိက္တန္းနစ္
ကိုယ္ေတြႏွစ္က ေက်ာင္းက အဂၤလိပ္စာမွာ အေစာပိုင္းသင္ရတာေတြက အဂၤလိပ္စာလုိ႔သာ ေျပာတာ၊ တကယ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းဘာသာရပ္မ်ိဳးစံ
အဲဒီမွာ အံေခ်ာ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ engineering maths ကို သခ်ၤာက ဆရာ/မေတြသင္တာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ အဂၤလိပ္စာထဲက အင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အဂၤလိပ္စာက ဆရာ/မေတြသင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ သူတုိ႔လည္း ခက္၊ ကိုယ္ေတြလည္း ခက္။ (စိတ္ဝင္စားၿပီး ေတာ္တဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ မခက္ဘူးေပါ့။ စကားမစပ္ အင္ဂ်င္နီယာပညာဟာ တကယ္တမ္းက် သင္စရာ သိပ္မလုိတဲ့ ပညာပဲ။ စဉ္းစားၾကည့္။ စိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြက စာဖတ္႐ံုနဲ႔ 75% ေလာက္ကို အလုိလုိ သေဘာေပါက္ၿပီးေနၿပီ၊ ျမင္ၿပီးေနၿပီ။ စိတ္မဝင္စားတဲ့လူေတြက် ဘယ္ေလာက္သင္သင္ ဘယ္လိုသင္သင္ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အကုန္ ကုန္ေရာ။ ဘာမွကို မက်န္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားလံုးအတြက္က ေက်ာင္းတက္ၿပီး သင္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘြဲ႕႔အတြက္မွ်သာပဲ။)
တခါတေလ စီနီယာ့ စီနီယာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရရင္ အေတာ္ေလးကို ကိုယ့္အတိုင္းအတာ ကိုယ္ျပန္ျမင္လာမိတယ္။ စာထဲက ခက္ခဲ က်ပ္တည္းလွတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔က ခဏ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ အလံုးစံု သိျမင္ကုန္ၿပီ။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေရာက္လာရင္ ဘယ္လို ထြက္ေျပးခ်င္မွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သန္ရာ သန္ရာဆုိေတာ့ ေနာက္ေပါက္ေတြကို သိပ္ေျပာျပခ်င္တာ။
သူတို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ကားတစ္စီးေကြ႕လိုက္တာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ ကြန္တိန္နာထဲက ဂ်င္နေရတာတလံုးကို မ, ထားတဲ့ ကရိန္းႀကိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ။ (applied mechanic ဆုိတာကို အဲဒီလို လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဉ္ေတြးလို႔ ရပါလားလုိ႔ အဲဒီေတာ့မွ သိခဲ့ရတာ။ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ကို ေနာက္က်သြားၿပီ)။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းနဲ႔ အေပၚပိုင္း ဘယ္အပိုင္းကို ေရ အရင္ စ ေလာင္းသင့္တယ္ဆုိတာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ သူတို႔အတြက္ ျမင္ျမင္သမွ် ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးက အင္ဂ်င္နီယာပညာ (ပ်င္းစရာႀကီး)။
တကယ္ဆုိရင္ ဘယ္စက္ေတြ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေဈးနဲ႔ေရာင္းထြက္တယ္၊ ဘယ္သူေတြဝယ္ထားတဲ့ ဘယ္စက္ေတြရဲ႕ ဘယ္စပယ္ရာပါ့တ္ေတြ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ႂကြလို႔ ကိုယ္က ဘာေတြ ႀကိဳဝယ္ေလွာင္ၿပီး ဘယ္ေဈးနဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္ဆုိတာက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းပါလား။ (အမွန္ေတာ့ ဒါေတြလည္း သူတို႔ဆီကပဲ သင္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုယ္သိတာ သူတို႔သိတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးပဲ ရွိတာပါ)
***
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာက်ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းတုိ႔၊ အေရာင္ (colors) ေတြနဲ႔ လူ႕စိတ္သဘာဝ အေၾကာင္းတို႔ ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဲလိုဆန္ဆန္အေၾကာင္းေတြဆုိေတာ့ နည္းနည္း အပ်င္းေျပလာတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ ေမဂ်ာဘာသာႀကီး မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သင္ရတဲ့ဘာသာ။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ မိုင္နာဘာသာ၊ ေမဂ်ာေတြ သင္ၿပီးလို႔ ေခါင္းပူေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သင္လုိ႔ရတဲ့ ဘာသာ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ အီေကြးရွင္းေတြ လာသင္တဲ့ သခ်ၤာထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းဆုိ အရင္တုန္းက ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဖတ္မိတဲ့စာေတြထဲ မပါသလား သတိပဲ မထားမိသလား မသိ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္သန္၊ ညာသန္ဟာ ေမြးရာပါ သဘာဝလို႔ မထင္တာ။ ကိုယ္ ညာသန္ခဲ့တာဟာ ငယ္တည္းက ညာဘက္နဲ႔လုပ္လာတာ အက်င့္ပါေနလို႔လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သန္ေတြဟာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ မသင္ခင္ကေလးတင္မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ Knowledge Computer Journal ထဲက (အဲဒီစာေစာင္အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးဖူးတယ္) မင္းခိုက္စိုးစန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကေနမွ ဘယ္သန္ ညာသန္ဆုိတာ ေမြးကတည္းက အလုိလုိသန္လာၾကတယ္ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။
သူက ဘယ္သန္ ညာသန္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္း စသျဖင့္ကေန ကေလးေတြ ဘယ္နဲ႔ေရးရင္ ညာနဲ႔ အတင္းေျပာင္းခိုင္းတဲ့ လူႀကီးေတြအေၾကာင္းမ်ိဳးေတြ ေရးထားတယ္။ အဲဒါေတြ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
မွတ္မိေနတာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။
တစ္ခုက သူသာ မိဘျဖစ္ခဲ့ရင္ ကေလး ဘယ္သန္ျဖစ္တာ ညာသန္ျဖစ္တာထက္ ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ အနာတရျဖစ္မသြားဖုိ႔ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါမယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြမွာ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္တင္ မကဘဲ ဦးေႏွာက္ မ်က္ေစ့စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ရွိတယ္ ဆုိတာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ျပသြားၿပီး "တကယ္လို႔မ်ား ႏွလံုးသားမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအျဖစ္ကုိ မလိုလားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အျခမ္းတစ္ခုခုမွာ ေလ်ာ့ေနတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္လို႔ပါ" ဆိုတာရယ္ပဲ။
အဲဒီႏွစ္က အဂၤလိပ္စာထဲမွာ တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာက ဘာသာရပ္လည္း ကၽြမ္းတယ္။ ဟာသဉာဏ္လည္းရွိတယ္။ သူ႕အခ်ိန္ဆို relax ျဖစ္တယ္။ (မိုင္နာဘာသာခ်င္းအတူတူ သခ်ၤာတို႔၊ အီးပီခ်ိန္တို႔ဆို ကိုယ္ကေတာ့ အေတာ္ပ်င္း။ အီးပီေတြကလည္း သူတို႔ မုိင္နာသင္ရတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္မင္းခ်ိန္ဆုိ တြန္႔လိန္ေနတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။)
ဆရာက ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တ႐ုတ္ေသြးပါတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ မသပ္မရပ္လုိ႔ ေျပာမရေပမယ့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့လည္း မေနဘူး။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ထူးျခားတာက စေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းကေလးေတြ အုပ္စုလိုက္ အတန္းျပင္ထြက္ၿပီး ေျပာဆုိ ရယ္ေမာ စကားမ်ားေနရင္ ေသခ်ာ (သတိထားမိေလာက္ေအာင္ကို ေသခ်ာ) ၾကည့္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာ့ပံုၾကည့္ရတာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္တဲ့ပံု တစ္စက္မွ မရွိဘဲ အဲဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးအေနနဲ႔ ဘာမွ ထူးဆန္းေျပာပေလာက္ဖြယ္မရွိတဲ့ ကိစၥကို ဘာလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုျပသလဲ ခုထိလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါကို သတိထားမိတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ဆရာက ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုၾကည့္တာလဲ၊ ေအး ဟုတ္တယ္ ဒီလိုေနတာ သူႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကည့္တာေနမွာ လုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တသက္လံုးက အဲလိုပဲ အားရင္ အတန္းျပင္ထြက္ ရပ္ခ်င္ရပ္ ထုိင္ခ်င္ထိုင္ စကားမ်ားခ်င္မ်ား လုပ္လာၾကတာ ဘယ္ဆရာ ဆရာမနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွ အထူးအဆန္းလုပ္ ၾကည့္တာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သမီးကမွလည္း အဲဒီအခ်ိဳးကို မျပင္ဘူး။ ထုိင္ၿမဲ ရပ္ၿမဲပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ဆရာနဲ႔ အဲလိုႀကံဳတာ ၃/၄ ခါထက္ မနည္းပဲ။ အတန္းထဲမွာ စာသင္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္း လံုးဝ မေျပာဘူး။ ဗဟုသုတရွိၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရယ္စရာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ တပည့္ေတြကို ဟိုးအရင္တည္းက သင္လာခဲ့ၿပီး အသားက်ၿပီးသားလို ေျပာဆုိဆက္ဆံၿပီး သင္ေနတာပဲ။ ...ဆိုေတာ့ အတန္းျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး ဟားေနရင္ ႐ႈတည္တည္ၾကည့္တယ္ ဆုိတာလည္း ဆရာ့ပံုစံနဲ႔ မလုိက္လို႔ ပေဟဠိလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အဖုအထစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
တရက္ စာမသင္ခင္ ဘာအေၾကာင္းေျပာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ "ငါကြာ... ဒီေန႔မနက္ ေလွ်ာက္လာတာ မင္းတို႔ ေတာ္ဝင္လမ္းကလည္း ဆုိးလိုက္တာ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ည္းပဲ" ဆုိတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ "မင္းတုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း မသိဘူးလား" လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဆရာက "ဒီလမ္းေလ" လုိ႔ ေက်ာင္းအလည္လမ္းကို လက္ဟန္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္လမ္း ဘယ္တုန္းက ေတာ္ဝင္လမ္း ျဖစ္သြားတာလဲေတြးေနတုန္း "ငါနာမည္ေပးထားတာ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးဝင္ရလုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း" တဲ့။
ကိုယ့္မွာ ေနာက္ပိုင္း Baldwin Library သြားတိုင္း အဲဒီ စကားလံုး သတိရေနတတ္တယ္။
တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္း သင္တုန္းက ေျပာခဲ့ၾကတာလည္း အမွတ္ရမိတယ္။
သင္ခန္းစာအၿပီးမွာ ဆရာက ေမးတယ္။
"သူတို႔ေတြ ဒီသေဘၤာ၊ ဒီခရီးစဉ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အဲဒီလို ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီသေဘၤာႀကီးဟာ မနစ္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးမွ ျဖစ္ရတာဟာ ကိုင္႐ိုကို အားကိုးမိလုိ႔လား၊ ခရစ္ရွနားမူတီးကို အားကိုးမိလို႔လား"
အတန္းထဲက အေကာင္ေတြက ဒါမ်ိဳးဆုိ မတိုင္ပင္ရဘဲ "စံ-ဇာဏီဘို" လုိ႔ တညီတညာတည္း ထေအာ္တယ္။
ဆရာက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေရငန္ထဲသြားတာ ဦးရွင္ႀကီး တင္မသြားလို႔"
အေတာ္ရြတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲလို ေျပာၿပီးေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးပင့္တဲ့စာကို ျမန္မာတဝက္ အဂၤလိပ္တဝက္ဖ်က္ဆိုထားတဲ့ စာသားပါ ရြတ္ျပေသးတယ္။ အကုန္ မရေတာ့လို႔၊ ၿပီးေတာ့ သိတဲ့သူေတြ သိၾကမွာမို႔ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ 'coming to the ေလးတိုင္စင္' စာသားပါတဲ့ တစ္ခု။ ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ရြတ္ျပမွ ၾကားဖူးတာပါ။
အဲဒီေန႔က အတန္းထဲက ဟီးဟီးဟားဟားေန႔ေတြထဲက တစ္ခုေသာတစ္ေန႔ေပါ့။
***
ေက်ာင္းအေၾကာင္းနဲ႔ စာသင္ခန္းအေၾကာင္းက မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ တက္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ပ်က္ေနတာကိုပဲ သိခဲ့ရရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေခတ္မပ်က္ခင္က ဘယ္လုိဆုိတာကိုပါ သိဖူးေနခဲ့ေတာ့ ယွဉ္စရာေတြ ယွဉ္ေတြးမိၿပီး စိတ္ပ်က္မိတာ ပိုမ်ားခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္က သိပ္ေမ့တတ္လာလုိ႔ သတိရတုန္းေလး ေရးမွတ္ထားလိုက္တယ္။
***
ကိုယ္ေတြႏွစ္က ေက်ာင္းက အဂၤလိပ္စာမွာ အေစာပိုင္းသင္ရတာေတြက အဂၤလိပ္စာလုိ႔သာ ေျပာတာ၊ တကယ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းဘာသာရပ္မ်ိဳးစံ
အဲဒီမွာ အံေခ်ာ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ engineering maths ကို သခ်ၤာက ဆရာ/မေတြသင္တာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ အဂၤလိပ္စာထဲက အင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အဂၤလိပ္စာက ဆရာ/မေတြသင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ သူတုိ႔လည္း ခက္၊ ကိုယ္ေတြလည္း ခက္။ (စိတ္ဝင္စားၿပီး ေတာ္တဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ မခက္ဘူးေပါ့။ စကားမစပ္ အင္ဂ်င္နီယာပညာဟာ တကယ္တမ္းက် သင္စရာ သိပ္မလုိတဲ့ ပညာပဲ။ စဉ္းစားၾကည့္။ စိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြက စာဖတ္႐ံုနဲ႔ 75% ေလာက္ကို အလုိလုိ သေဘာေပါက္ၿပီးေနၿပီ၊ ျမင္ၿပီးေနၿပီ။ စိတ္မဝင္စားတဲ့လူေတြက် ဘယ္ေလာက္သင္သင္ ဘယ္လိုသင္သင္ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အကုန္ ကုန္ေရာ။ ဘာမွကို မက်န္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားလံုးအတြက္က ေက်ာင္းတက္ၿပီး သင္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘြဲ႕႔အတြက္မွ်သာပဲ။)
တခါတေလ စီနီယာ့ စီနီယာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရရင္ အေတာ္ေလးကို ကိုယ့္အတိုင္းအတာ ကိုယ္ျပန္ျမင္လာမိတယ္။ စာထဲက ခက္ခဲ က်ပ္တည္းလွတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔က ခဏ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ အလံုးစံု သိျမင္ကုန္ၿပီ။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေရာက္လာရင္ ဘယ္လို ထြက္ေျပးခ်င္မွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သန္ရာ သန္ရာဆုိေတာ့ ေနာက္ေပါက္ေတြကို သိပ္ေျပာျပခ်င္တာ။
သူတို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ကားတစ္စီးေကြ႕လိုက္တာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ ကြန္တိန္နာထဲက ဂ်င္နေရတာတလံုးကို မ, ထားတဲ့ ကရိန္းႀကိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ။ (applied mechanic ဆုိတာကို အဲဒီလို လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဉ္ေတြးလို႔ ရပါလားလုိ႔ အဲဒီေတာ့မွ သိခဲ့ရတာ။ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ကို ေနာက္က်သြားၿပီ)။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းနဲ႔ အေပၚပိုင္း ဘယ္အပိုင္းကို ေရ အရင္ စ ေလာင္းသင့္တယ္ဆုိတာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ သူတို႔အတြက္ ျမင္ျမင္သမွ် ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးက အင္ဂ်င္နီယာပညာ (ပ်င္းစရာႀကီး)။
တကယ္ဆုိရင္ ဘယ္စက္ေတြ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေဈးနဲ႔ေရာင္းထြက္တယ္၊ ဘယ္သူေတြဝယ္ထားတဲ့ ဘယ္စက္ေတြရဲ႕ ဘယ္စပယ္ရာပါ့တ္ေတြ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ႂကြလို႔ ကိုယ္က ဘာေတြ ႀကိဳဝယ္ေလွာင္ၿပီး ဘယ္ေဈးနဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္ဆုိတာက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းပါလား။ (အမွန္ေတာ့ ဒါေတြလည္း သူတို႔ဆီကပဲ သင္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုယ္သိတာ သူတို႔သိတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးပဲ ရွိတာပါ)
***
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာက်ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းတုိ႔၊ အေရာင္ (colors) ေတြနဲ႔ လူ႕စိတ္သဘာဝ အေၾကာင္းတို႔ ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဲလိုဆန္ဆန္အေၾကာင္းေတြဆုိေတာ့ နည္းနည္း အပ်င္းေျပလာတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ ေမဂ်ာဘာသာႀကီး မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သင္ရတဲ့ဘာသာ။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ မိုင္နာဘာသာ၊ ေမဂ်ာေတြ သင္ၿပီးလို႔ ေခါင္းပူေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သင္လုိ႔ရတဲ့ ဘာသာ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ အီေကြးရွင္းေတြ လာသင္တဲ့ သခ်ၤာထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းဆုိ အရင္တုန္းက ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဖတ္မိတဲ့စာေတြထဲ မပါသလား သတိပဲ မထားမိသလား မသိ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္သန္၊ ညာသန္ဟာ ေမြးရာပါ သဘာဝလို႔ မထင္တာ။ ကိုယ္ ညာသန္ခဲ့တာဟာ ငယ္တည္းက ညာဘက္နဲ႔လုပ္လာတာ အက်င့္ပါေနလို႔လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သန္ေတြဟာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ မသင္ခင္ကေလးတင္မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ Knowledge Computer Journal ထဲက (အဲဒီစာေစာင္အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးဖူးတယ္) မင္းခိုက္စိုးစန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကေနမွ ဘယ္သန္ ညာသန္ဆုိတာ ေမြးကတည္းက အလုိလုိသန္လာၾကတယ္ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။
သူက ဘယ္သန္ ညာသန္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္း စသျဖင့္ကေန ကေလးေတြ ဘယ္နဲ႔ေရးရင္ ညာနဲ႔ အတင္းေျပာင္းခိုင္းတဲ့ လူႀကီးေတြအေၾကာင္းမ်ိဳးေတြ ေရးထားတယ္။ အဲဒါေတြ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
မွတ္မိေနတာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။
တစ္ခုက သူသာ မိဘျဖစ္ခဲ့ရင္ ကေလး ဘယ္သန္ျဖစ္တာ ညာသန္ျဖစ္တာထက္ ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ အနာတရျဖစ္မသြားဖုိ႔ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါမယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြမွာ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္တင္ မကဘဲ ဦးေႏွာက္ မ်က္ေစ့စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ရွိတယ္ ဆုိတာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ျပသြားၿပီး "တကယ္လို႔မ်ား ႏွလံုးသားမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအျဖစ္ကုိ မလိုလားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အျခမ္းတစ္ခုခုမွာ ေလ်ာ့ေနတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္လို႔ပါ" ဆိုတာရယ္ပဲ။
အဲဒီႏွစ္က အဂၤလိပ္စာထဲမွာ တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာက ဘာသာရပ္လည္း ကၽြမ္းတယ္။ ဟာသဉာဏ္လည္းရွိတယ္။ သူ႕အခ်ိန္ဆို relax ျဖစ္တယ္။ (မိုင္နာဘာသာခ်င္းအတူတူ သခ်ၤာတို႔၊ အီးပီခ်ိန္တို႔ဆို ကိုယ္ကေတာ့ အေတာ္ပ်င္း။ အီးပီေတြကလည္း သူတို႔ မုိင္နာသင္ရတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္မင္းခ်ိန္ဆုိ တြန္႔လိန္ေနတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။)
ဆရာက ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တ႐ုတ္ေသြးပါတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ မသပ္မရပ္လုိ႔ ေျပာမရေပမယ့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့လည္း မေနဘူး။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ထူးျခားတာက စေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းကေလးေတြ အုပ္စုလိုက္ အတန္းျပင္ထြက္ၿပီး ေျပာဆုိ ရယ္ေမာ စကားမ်ားေနရင္ ေသခ်ာ (သတိထားမိေလာက္ေအာင္ကို ေသခ်ာ) ၾကည့္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာ့ပံုၾကည့္ရတာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္တဲ့ပံု တစ္စက္မွ မရွိဘဲ အဲဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးအေနနဲ႔ ဘာမွ ထူးဆန္းေျပာပေလာက္ဖြယ္မရွိတဲ့ ကိစၥကို ဘာလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုျပသလဲ ခုထိလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါကို သတိထားမိတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ဆရာက ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုၾကည့္တာလဲ၊ ေအး ဟုတ္တယ္ ဒီလိုေနတာ သူႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကည့္တာေနမွာ လုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တသက္လံုးက အဲလိုပဲ အားရင္ အတန္းျပင္ထြက္ ရပ္ခ်င္ရပ္ ထုိင္ခ်င္ထိုင္ စကားမ်ားခ်င္မ်ား လုပ္လာၾကတာ ဘယ္ဆရာ ဆရာမနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွ အထူးအဆန္းလုပ္ ၾကည့္တာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သမီးကမွလည္း အဲဒီအခ်ိဳးကို မျပင္ဘူး။ ထုိင္ၿမဲ ရပ္ၿမဲပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ဆရာနဲ႔ အဲလိုႀကံဳတာ ၃/၄ ခါထက္ မနည္းပဲ။ အတန္းထဲမွာ စာသင္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္း လံုးဝ မေျပာဘူး။ ဗဟုသုတရွိၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရယ္စရာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ တပည့္ေတြကို ဟိုးအရင္တည္းက သင္လာခဲ့ၿပီး အသားက်ၿပီးသားလို ေျပာဆုိဆက္ဆံၿပီး သင္ေနတာပဲ။ ...ဆိုေတာ့ အတန္းျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး ဟားေနရင္ ႐ႈတည္တည္ၾကည့္တယ္ ဆုိတာလည္း ဆရာ့ပံုစံနဲ႔ မလုိက္လို႔ ပေဟဠိလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အဖုအထစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
တရက္ စာမသင္ခင္ ဘာအေၾကာင္းေျပာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ "ငါကြာ... ဒီေန႔မနက္ ေလွ်ာက္လာတာ မင္းတို႔ ေတာ္ဝင္လမ္းကလည္း ဆုိးလိုက္တာ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ည္းပဲ" ဆုိတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ "မင္းတုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း မသိဘူးလား" လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဆရာက "ဒီလမ္းေလ" လုိ႔ ေက်ာင္းအလည္လမ္းကို လက္ဟန္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္လမ္း ဘယ္တုန္းက ေတာ္ဝင္လမ္း ျဖစ္သြားတာလဲေတြးေနတုန္း "ငါနာမည္ေပးထားတာ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးဝင္ရလုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း" တဲ့။
ကိုယ့္မွာ ေနာက္ပိုင္း Baldwin Library သြားတိုင္း အဲဒီ စကားလံုး သတိရေနတတ္တယ္။
တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္း သင္တုန္းက ေျပာခဲ့ၾကတာလည္း အမွတ္ရမိတယ္။
သင္ခန္းစာအၿပီးမွာ ဆရာက ေမးတယ္။
"သူတို႔ေတြ ဒီသေဘၤာ၊ ဒီခရီးစဉ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အဲဒီလို ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီသေဘၤာႀကီးဟာ မနစ္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးမွ ျဖစ္ရတာဟာ ကိုင္႐ိုကို အားကိုးမိလုိ႔လား၊ ခရစ္ရွနားမူတီးကို အားကိုးမိလို႔လား"
အတန္းထဲက အေကာင္ေတြက ဒါမ်ိဳးဆုိ မတိုင္ပင္ရဘဲ "စံ-ဇာဏီဘို" လုိ႔ တညီတညာတည္း ထေအာ္တယ္။
ဆရာက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေရငန္ထဲသြားတာ ဦးရွင္ႀကီး တင္မသြားလို႔"
အေတာ္ရြတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲလို ေျပာၿပီးေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးပင့္တဲ့စာကို ျမန္မာတဝက္ အဂၤလိပ္တဝက္ဖ်က္ဆိုထားတဲ့ စာသားပါ ရြတ္ျပေသးတယ္။ အကုန္ မရေတာ့လို႔၊ ၿပီးေတာ့ သိတဲ့သူေတြ သိၾကမွာမို႔ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ 'coming to the ေလးတိုင္စင္' စာသားပါတဲ့ တစ္ခု။ ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ရြတ္ျပမွ ၾကားဖူးတာပါ။
အဲဒီေန႔က အတန္းထဲက ဟီးဟီးဟားဟားေန႔ေတြထဲက တစ္ခုေသာတစ္ေန႔ေပါ့။
***
ေက်ာင္းအေၾကာင္းနဲ႔ စာသင္ခန္းအေၾကာင္းက မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ တက္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ပ်က္ေနတာကိုပဲ သိခဲ့ရရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေခတ္မပ်က္ခင္က ဘယ္လုိဆုိတာကိုပါ သိဖူးေနခဲ့ေတာ့ ယွဉ္စရာေတြ ယွဉ္ေတြးမိၿပီး စိတ္ပ်က္မိတာ ပိုမ်ားခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္က သိပ္ေမ့တတ္လာလုိ႔ သတိရတုန္းေလး ေရးမွတ္ထားလိုက္တယ္။
***
Tuesday, February 14, 2012
Thursday, February 9, 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)
