စာသင္ခန္း အင္ျဂင္နယာရင္း အဂၤလိပ္စာ တုိက္တန္းနစ္
ကိုယ္ေတြႏွစ္က ေက်ာင္းက အဂၤလိပ္စာမွာ အေစာပိုင္းသင္ရတာေတြက အဂၤလိပ္စာလုိ႔သာ ေျပာတာ၊ တကယ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းဘာသာရပ္မ်ိဳးစံ
အဲဒီမွာ အံေခ်ာ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ engineering maths ကို သခ်ၤာက ဆရာ/မေတြသင္တာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ အဂၤလိပ္စာထဲက အင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အဂၤလိပ္စာက ဆရာ/မေတြသင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ သူတုိ႔လည္း ခက္၊ ကိုယ္ေတြလည္း ခက္။ (စိတ္ဝင္စားၿပီး ေတာ္တဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ မခက္ဘူးေပါ့။ စကားမစပ္ အင္ဂ်င္နီယာပညာဟာ တကယ္တမ္းက် သင္စရာ သိပ္မလုိတဲ့ ပညာပဲ။ စဉ္းစားၾကည့္။ စိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြက စာဖတ္႐ံုနဲ႔ 75% ေလာက္ကို အလုိလုိ သေဘာေပါက္ၿပီးေနၿပီ၊ ျမင္ၿပီးေနၿပီ။ စိတ္မဝင္စားတဲ့လူေတြက် ဘယ္ေလာက္သင္သင္ ဘယ္လိုသင္သင္ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အကုန္ ကုန္ေရာ။ ဘာမွကို မက်န္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားလံုးအတြက္က ေက်ာင္းတက္ၿပီး သင္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘြဲ႕႔အတြက္မွ်သာပဲ။)
တခါတေလ စီနီယာ့ စီနီယာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရရင္ အေတာ္ေလးကို ကိုယ့္အတိုင္းအတာ ကိုယ္ျပန္ျမင္လာမိတယ္။ စာထဲက ခက္ခဲ က်ပ္တည္းလွတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔က ခဏ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ အလံုးစံု သိျမင္ကုန္ၿပီ။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေရာက္လာရင္ ဘယ္လို ထြက္ေျပးခ်င္မွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သန္ရာ သန္ရာဆုိေတာ့ ေနာက္ေပါက္ေတြကို သိပ္ေျပာျပခ်င္တာ။
သူတို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ကားတစ္စီးေကြ႕လိုက္တာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ ကြန္တိန္နာထဲက ဂ်င္နေရတာတလံုးကို မ, ထားတဲ့ ကရိန္းႀကိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ။ (applied mechanic ဆုိတာကို အဲဒီလို လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဉ္ေတြးလို႔ ရပါလားလုိ႔ အဲဒီေတာ့မွ သိခဲ့ရတာ။ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ကို ေနာက္က်သြားၿပီ)။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းနဲ႔ အေပၚပိုင္း ဘယ္အပိုင္းကို ေရ အရင္ စ ေလာင္းသင့္တယ္ဆုိတာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ သူတို႔အတြက္ ျမင္ျမင္သမွ် ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးက အင္ဂ်င္နီယာပညာ (ပ်င္းစရာႀကီး)။
တကယ္ဆုိရင္ ဘယ္စက္ေတြ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေဈးနဲ႔ေရာင္းထြက္တယ္၊ ဘယ္သူေတြဝယ္ထားတဲ့ ဘယ္စက္ေတြရဲ႕ ဘယ္စပယ္ရာပါ့တ္ေတြ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ႂကြလို႔ ကိုယ္က ဘာေတြ ႀကိဳဝယ္ေလွာင္ၿပီး ဘယ္ေဈးနဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္ဆုိတာက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းပါလား။ (အမွန္ေတာ့ ဒါေတြလည္း သူတို႔ဆီကပဲ သင္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုယ္သိတာ သူတို႔သိတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးပဲ ရွိတာပါ)
***
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာက်ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းတုိ႔၊ အေရာင္ (colors) ေတြနဲ႔ လူ႕စိတ္သဘာဝ အေၾကာင္းတို႔ ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဲလိုဆန္ဆန္အေၾကာင္းေတြဆုိေတာ့ နည္းနည္း အပ်င္းေျပလာတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ ေမဂ်ာဘာသာႀကီး မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သင္ရတဲ့ဘာသာ။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ မိုင္နာဘာသာ၊ ေမဂ်ာေတြ သင္ၿပီးလို႔ ေခါင္းပူေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သင္လုိ႔ရတဲ့ ဘာသာ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ အီေကြးရွင္းေတြ လာသင္တဲ့ သခ်ၤာထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းဆုိ အရင္တုန္းက ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဖတ္မိတဲ့စာေတြထဲ မပါသလား သတိပဲ မထားမိသလား မသိ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္သန္၊ ညာသန္ဟာ ေမြးရာပါ သဘာဝလို႔ မထင္တာ။ ကိုယ္ ညာသန္ခဲ့တာဟာ ငယ္တည္းက ညာဘက္နဲ႔လုပ္လာတာ အက်င့္ပါေနလို႔လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သန္ေတြဟာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ မသင္ခင္ကေလးတင္မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ Knowledge Computer Journal ထဲက (အဲဒီစာေစာင္အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးဖူးတယ္) မင္းခိုက္စိုးစန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကေနမွ ဘယ္သန္ ညာသန္ဆုိတာ ေမြးကတည္းက အလုိလုိသန္လာၾကတယ္ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။
သူက ဘယ္သန္ ညာသန္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္း စသျဖင့္ကေန ကေလးေတြ ဘယ္နဲ႔ေရးရင္ ညာနဲ႔ အတင္းေျပာင္းခိုင္းတဲ့ လူႀကီးေတြအေၾကာင္းမ်ိဳးေတြ ေရးထားတယ္။ အဲဒါေတြ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
မွတ္မိေနတာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။
တစ္ခုက သူသာ မိဘျဖစ္ခဲ့ရင္ ကေလး ဘယ္သန္ျဖစ္တာ ညာသန္ျဖစ္တာထက္ ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ အနာတရျဖစ္မသြားဖုိ႔ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါမယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြမွာ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္တင္ မကဘဲ ဦးေႏွာက္ မ်က္ေစ့စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ရွိတယ္ ဆုိတာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ျပသြားၿပီး "တကယ္လို႔မ်ား ႏွလံုးသားမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအျဖစ္ကုိ မလိုလားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အျခမ္းတစ္ခုခုမွာ ေလ်ာ့ေနတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္လို႔ပါ" ဆိုတာရယ္ပဲ။
အဲဒီႏွစ္က အဂၤလိပ္စာထဲမွာ တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာက ဘာသာရပ္လည္း ကၽြမ္းတယ္။ ဟာသဉာဏ္လည္းရွိတယ္။ သူ႕အခ်ိန္ဆို relax ျဖစ္တယ္။ (မိုင္နာဘာသာခ်င္းအတူတူ သခ်ၤာတို႔၊ အီးပီခ်ိန္တို႔ဆို ကိုယ္ကေတာ့ အေတာ္ပ်င္း။ အီးပီေတြကလည္း သူတို႔ မုိင္နာသင္ရတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္မင္းခ်ိန္ဆုိ တြန္႔လိန္ေနတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။)
ဆရာက ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တ႐ုတ္ေသြးပါတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ မသပ္မရပ္လုိ႔ ေျပာမရေပမယ့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့လည္း မေနဘူး။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ထူးျခားတာက စေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းကေလးေတြ အုပ္စုလိုက္ အတန္းျပင္ထြက္ၿပီး ေျပာဆုိ ရယ္ေမာ စကားမ်ားေနရင္ ေသခ်ာ (သတိထားမိေလာက္ေအာင္ကို ေသခ်ာ) ၾကည့္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာ့ပံုၾကည့္ရတာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္တဲ့ပံု တစ္စက္မွ မရွိဘဲ အဲဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးအေနနဲ႔ ဘာမွ ထူးဆန္းေျပာပေလာက္ဖြယ္မရွိတဲ့ ကိစၥကို ဘာလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုျပသလဲ ခုထိလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါကို သတိထားမိတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ဆရာက ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုၾကည့္တာလဲ၊ ေအး ဟုတ္တယ္ ဒီလိုေနတာ သူႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကည့္တာေနမွာ လုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တသက္လံုးက အဲလိုပဲ အားရင္ အတန္းျပင္ထြက္ ရပ္ခ်င္ရပ္ ထုိင္ခ်င္ထိုင္ စကားမ်ားခ်င္မ်ား လုပ္လာၾကတာ ဘယ္ဆရာ ဆရာမနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွ အထူးအဆန္းလုပ္ ၾကည့္တာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သမီးကမွလည္း အဲဒီအခ်ိဳးကို မျပင္ဘူး။ ထုိင္ၿမဲ ရပ္ၿမဲပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ဆရာနဲ႔ အဲလိုႀကံဳတာ ၃/၄ ခါထက္ မနည္းပဲ။ အတန္းထဲမွာ စာသင္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္း လံုးဝ မေျပာဘူး။ ဗဟုသုတရွိၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရယ္စရာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ တပည့္ေတြကို ဟိုးအရင္တည္းက သင္လာခဲ့ၿပီး အသားက်ၿပီးသားလို ေျပာဆုိဆက္ဆံၿပီး သင္ေနတာပဲ။ ...ဆိုေတာ့ အတန္းျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး ဟားေနရင္ ႐ႈတည္တည္ၾကည့္တယ္ ဆုိတာလည္း ဆရာ့ပံုစံနဲ႔ မလုိက္လို႔ ပေဟဠိလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အဖုအထစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
တရက္ စာမသင္ခင္ ဘာအေၾကာင္းေျပာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ "ငါကြာ... ဒီေန႔မနက္ ေလွ်ာက္လာတာ မင္းတို႔ ေတာ္ဝင္လမ္းကလည္း ဆုိးလိုက္တာ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ည္းပဲ" ဆုိတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ "မင္းတုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း မသိဘူးလား" လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဆရာက "ဒီလမ္းေလ" လုိ႔ ေက်ာင္းအလည္လမ္းကို လက္ဟန္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္လမ္း ဘယ္တုန္းက ေတာ္ဝင္လမ္း ျဖစ္သြားတာလဲေတြးေနတုန္း "ငါနာမည္ေပးထားတာ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးဝင္ရလုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း" တဲ့။
ကိုယ့္မွာ ေနာက္ပိုင္း Baldwin Library သြားတိုင္း အဲဒီ စကားလံုး သတိရေနတတ္တယ္။
တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္း သင္တုန္းက ေျပာခဲ့ၾကတာလည္း အမွတ္ရမိတယ္။
သင္ခန္းစာအၿပီးမွာ ဆရာက ေမးတယ္။
"သူတို႔ေတြ ဒီသေဘၤာ၊ ဒီခရီးစဉ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အဲဒီလို ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီသေဘၤာႀကီးဟာ မနစ္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးမွ ျဖစ္ရတာဟာ ကိုင္႐ိုကို အားကိုးမိလုိ႔လား၊ ခရစ္ရွနားမူတီးကို အားကိုးမိလို႔လား"
အတန္းထဲက အေကာင္ေတြက ဒါမ်ိဳးဆုိ မတိုင္ပင္ရဘဲ "စံ-ဇာဏီဘို" လုိ႔ တညီတညာတည္း ထေအာ္တယ္။
ဆရာက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေရငန္ထဲသြားတာ ဦးရွင္ႀကီး တင္မသြားလို႔"
အေတာ္ရြတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲလို ေျပာၿပီးေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးပင့္တဲ့စာကို ျမန္မာတဝက္ အဂၤလိပ္တဝက္ဖ်က္ဆိုထားတဲ့ စာသားပါ ရြတ္ျပေသးတယ္။ အကုန္ မရေတာ့လို႔၊ ၿပီးေတာ့ သိတဲ့သူေတြ သိၾကမွာမို႔ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ 'coming to the ေလးတိုင္စင္' စာသားပါတဲ့ တစ္ခု။ ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ရြတ္ျပမွ ၾကားဖူးတာပါ။
အဲဒီေန႔က အတန္းထဲက ဟီးဟီးဟားဟားေန႔ေတြထဲက တစ္ခုေသာတစ္ေန႔ေပါ့။
***
ေက်ာင္းအေၾကာင္းနဲ႔ စာသင္ခန္းအေၾကာင္းက မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ တက္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ပ်က္ေနတာကိုပဲ သိခဲ့ရရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေခတ္မပ်က္ခင္က ဘယ္လုိဆုိတာကိုပါ သိဖူးေနခဲ့ေတာ့ ယွဉ္စရာေတြ ယွဉ္ေတြးမိၿပီး စိတ္ပ်က္မိတာ ပိုမ်ားခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္က သိပ္ေမ့တတ္လာလုိ႔ သတိရတုန္းေလး ေရးမွတ္ထားလိုက္တယ္။
***
ကိုယ္ေတြႏွစ္က ေက်ာင္းက အဂၤလိပ္စာမွာ အေစာပိုင္းသင္ရတာေတြက အဂၤလိပ္စာလုိ႔သာ ေျပာတာ၊ တကယ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းဘာသာရပ္မ်ိဳးစံ
အဲဒီမွာ အံေခ်ာ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ engineering maths ကို သခ်ၤာက ဆရာ/မေတြသင္တာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ အဂၤလိပ္စာထဲက အင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အဂၤလိပ္စာက ဆရာ/မေတြသင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ သူတုိ႔လည္း ခက္၊ ကိုယ္ေတြလည္း ခက္။ (စိတ္ဝင္စားၿပီး ေတာ္တဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ မခက္ဘူးေပါ့။ စကားမစပ္ အင္ဂ်င္နီယာပညာဟာ တကယ္တမ္းက် သင္စရာ သိပ္မလုိတဲ့ ပညာပဲ။ စဉ္းစားၾကည့္။ စိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြက စာဖတ္႐ံုနဲ႔ 75% ေလာက္ကို အလုိလုိ သေဘာေပါက္ၿပီးေနၿပီ၊ ျမင္ၿပီးေနၿပီ။ စိတ္မဝင္စားတဲ့လူေတြက် ဘယ္ေလာက္သင္သင္ ဘယ္လိုသင္သင္ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အကုန္ ကုန္ေရာ။ ဘာမွကို မက်န္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားလံုးအတြက္က ေက်ာင္းတက္ၿပီး သင္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘြဲ႕႔အတြက္မွ်သာပဲ။)
တခါတေလ စီနီယာ့ စီနီယာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရရင္ အေတာ္ေလးကို ကိုယ့္အတိုင္းအတာ ကိုယ္ျပန္ျမင္လာမိတယ္။ စာထဲက ခက္ခဲ က်ပ္တည္းလွတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔က ခဏ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ အလံုးစံု သိျမင္ကုန္ၿပီ။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေရာက္လာရင္ ဘယ္လို ထြက္ေျပးခ်င္မွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သန္ရာ သန္ရာဆုိေတာ့ ေနာက္ေပါက္ေတြကို သိပ္ေျပာျပခ်င္တာ။
သူတို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ကားတစ္စီးေကြ႕လိုက္တာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ ကြန္တိန္နာထဲက ဂ်င္နေရတာတလံုးကို မ, ထားတဲ့ ကရိန္းႀကိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ။ (applied mechanic ဆုိတာကို အဲဒီလို လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဉ္ေတြးလို႔ ရပါလားလုိ႔ အဲဒီေတာ့မွ သိခဲ့ရတာ။ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ကို ေနာက္က်သြားၿပီ)။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းနဲ႔ အေပၚပိုင္း ဘယ္အပိုင္းကို ေရ အရင္ စ ေလာင္းသင့္တယ္ဆုိတာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ သူတို႔အတြက္ ျမင္ျမင္သမွ် ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးက အင္ဂ်င္နီယာပညာ (ပ်င္းစရာႀကီး)။
တကယ္ဆုိရင္ ဘယ္စက္ေတြ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေဈးနဲ႔ေရာင္းထြက္တယ္၊ ဘယ္သူေတြဝယ္ထားတဲ့ ဘယ္စက္ေတြရဲ႕ ဘယ္စပယ္ရာပါ့တ္ေတြ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ႂကြလို႔ ကိုယ္က ဘာေတြ ႀကိဳဝယ္ေလွာင္ၿပီး ဘယ္ေဈးနဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္ဆုိတာက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းပါလား။ (အမွန္ေတာ့ ဒါေတြလည္း သူတို႔ဆီကပဲ သင္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုယ္သိတာ သူတို႔သိတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးပဲ ရွိတာပါ)
***
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာက်ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းတုိ႔၊ အေရာင္ (colors) ေတြနဲ႔ လူ႕စိတ္သဘာဝ အေၾကာင္းတို႔ ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဲလိုဆန္ဆန္အေၾကာင္းေတြဆုိေတာ့ နည္းနည္း အပ်င္းေျပလာတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ ေမဂ်ာဘာသာႀကီး မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သင္ရတဲ့ဘာသာ။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ မိုင္နာဘာသာ၊ ေမဂ်ာေတြ သင္ၿပီးလို႔ ေခါင္းပူေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သင္လုိ႔ရတဲ့ ဘာသာ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ အီေကြးရွင္းေတြ လာသင္တဲ့ သခ်ၤာထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းဆုိ အရင္တုန္းက ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဖတ္မိတဲ့စာေတြထဲ မပါသလား သတိပဲ မထားမိသလား မသိ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္သန္၊ ညာသန္ဟာ ေမြးရာပါ သဘာဝလို႔ မထင္တာ။ ကိုယ္ ညာသန္ခဲ့တာဟာ ငယ္တည္းက ညာဘက္နဲ႔လုပ္လာတာ အက်င့္ပါေနလို႔လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သန္ေတြဟာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ မသင္ခင္ကေလးတင္မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ Knowledge Computer Journal ထဲက (အဲဒီစာေစာင္အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးဖူးတယ္) မင္းခိုက္စိုးစန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကေနမွ ဘယ္သန္ ညာသန္ဆုိတာ ေမြးကတည္းက အလုိလုိသန္လာၾကတယ္ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။
သူက ဘယ္သန္ ညာသန္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္း စသျဖင့္ကေန ကေလးေတြ ဘယ္နဲ႔ေရးရင္ ညာနဲ႔ အတင္းေျပာင္းခိုင္းတဲ့ လူႀကီးေတြအေၾကာင္းမ်ိဳးေတြ ေရးထားတယ္။ အဲဒါေတြ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
မွတ္မိေနတာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။
တစ္ခုက သူသာ မိဘျဖစ္ခဲ့ရင္ ကေလး ဘယ္သန္ျဖစ္တာ ညာသန္ျဖစ္တာထက္ ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ အနာတရျဖစ္မသြားဖုိ႔ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါမယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြမွာ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္တင္ မကဘဲ ဦးေႏွာက္ မ်က္ေစ့စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ရွိတယ္ ဆုိတာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ျပသြားၿပီး "တကယ္လို႔မ်ား ႏွလံုးသားမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအျဖစ္ကုိ မလိုလားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အျခမ္းတစ္ခုခုမွာ ေလ်ာ့ေနတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္လို႔ပါ" ဆိုတာရယ္ပဲ။
အဲဒီႏွစ္က အဂၤလိပ္စာထဲမွာ တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာက ဘာသာရပ္လည္း ကၽြမ္းတယ္။ ဟာသဉာဏ္လည္းရွိတယ္။ သူ႕အခ်ိန္ဆို relax ျဖစ္တယ္။ (မိုင္နာဘာသာခ်င္းအတူတူ သခ်ၤာတို႔၊ အီးပီခ်ိန္တို႔ဆို ကိုယ္ကေတာ့ အေတာ္ပ်င္း။ အီးပီေတြကလည္း သူတို႔ မုိင္နာသင္ရတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္မင္းခ်ိန္ဆုိ တြန္႔လိန္ေနတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။)
ဆရာက ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တ႐ုတ္ေသြးပါတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ မသပ္မရပ္လုိ႔ ေျပာမရေပမယ့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့လည္း မေနဘူး။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ထူးျခားတာက စေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းကေလးေတြ အုပ္စုလိုက္ အတန္းျပင္ထြက္ၿပီး ေျပာဆုိ ရယ္ေမာ စကားမ်ားေနရင္ ေသခ်ာ (သတိထားမိေလာက္ေအာင္ကို ေသခ်ာ) ၾကည့္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာ့ပံုၾကည့္ရတာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္တဲ့ပံု တစ္စက္မွ မရွိဘဲ အဲဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးအေနနဲ႔ ဘာမွ ထူးဆန္းေျပာပေလာက္ဖြယ္မရွိတဲ့ ကိစၥကို ဘာလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုျပသလဲ ခုထိလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါကို သတိထားမိတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ဆရာက ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုၾကည့္တာလဲ၊ ေအး ဟုတ္တယ္ ဒီလိုေနတာ သူႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကည့္တာေနမွာ လုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တသက္လံုးက အဲလိုပဲ အားရင္ အတန္းျပင္ထြက္ ရပ္ခ်င္ရပ္ ထုိင္ခ်င္ထိုင္ စကားမ်ားခ်င္မ်ား လုပ္လာၾကတာ ဘယ္ဆရာ ဆရာမနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွ အထူးအဆန္းလုပ္ ၾကည့္တာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သမီးကမွလည္း အဲဒီအခ်ိဳးကို မျပင္ဘူး။ ထုိင္ၿမဲ ရပ္ၿမဲပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ဆရာနဲ႔ အဲလိုႀကံဳတာ ၃/၄ ခါထက္ မနည္းပဲ။ အတန္းထဲမွာ စာသင္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္း လံုးဝ မေျပာဘူး။ ဗဟုသုတရွိၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရယ္စရာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ တပည့္ေတြကို ဟိုးအရင္တည္းက သင္လာခဲ့ၿပီး အသားက်ၿပီးသားလို ေျပာဆုိဆက္ဆံၿပီး သင္ေနတာပဲ။ ...ဆိုေတာ့ အတန္းျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး ဟားေနရင္ ႐ႈတည္တည္ၾကည့္တယ္ ဆုိတာလည္း ဆရာ့ပံုစံနဲ႔ မလုိက္လို႔ ပေဟဠိလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အဖုအထစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
တရက္ စာမသင္ခင္ ဘာအေၾကာင္းေျပာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ "ငါကြာ... ဒီေန႔မနက္ ေလွ်ာက္လာတာ မင္းတို႔ ေတာ္ဝင္လမ္းကလည္း ဆုိးလိုက္တာ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ည္းပဲ" ဆုိတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ "မင္းတုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း မသိဘူးလား" လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဆရာက "ဒီလမ္းေလ" လုိ႔ ေက်ာင္းအလည္လမ္းကို လက္ဟန္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္လမ္း ဘယ္တုန္းက ေတာ္ဝင္လမ္း ျဖစ္သြားတာလဲေတြးေနတုန္း "ငါနာမည္ေပးထားတာ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးဝင္ရလုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း" တဲ့။
ကိုယ့္မွာ ေနာက္ပိုင္း Baldwin Library သြားတိုင္း အဲဒီ စကားလံုး သတိရေနတတ္တယ္။
တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္း သင္တုန္းက ေျပာခဲ့ၾကတာလည္း အမွတ္ရမိတယ္။
သင္ခန္းစာအၿပီးမွာ ဆရာက ေမးတယ္။
"သူတို႔ေတြ ဒီသေဘၤာ၊ ဒီခရီးစဉ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အဲဒီလို ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီသေဘၤာႀကီးဟာ မနစ္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးမွ ျဖစ္ရတာဟာ ကိုင္႐ိုကို အားကိုးမိလုိ႔လား၊ ခရစ္ရွနားမူတီးကို အားကိုးမိလို႔လား"
အတန္းထဲက အေကာင္ေတြက ဒါမ်ိဳးဆုိ မတိုင္ပင္ရဘဲ "စံ-ဇာဏီဘို" လုိ႔ တညီတညာတည္း ထေအာ္တယ္။
ဆရာက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေရငန္ထဲသြားတာ ဦးရွင္ႀကီး တင္မသြားလို႔"
အေတာ္ရြတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲလို ေျပာၿပီးေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးပင့္တဲ့စာကို ျမန္မာတဝက္ အဂၤလိပ္တဝက္ဖ်က္ဆိုထားတဲ့ စာသားပါ ရြတ္ျပေသးတယ္။ အကုန္ မရေတာ့လို႔၊ ၿပီးေတာ့ သိတဲ့သူေတြ သိၾကမွာမို႔ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ 'coming to the ေလးတိုင္စင္' စာသားပါတဲ့ တစ္ခု။ ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ရြတ္ျပမွ ၾကားဖူးတာပါ။
အဲဒီေန႔က အတန္းထဲက ဟီးဟီးဟားဟားေန႔ေတြထဲက တစ္ခုေသာတစ္ေန႔ေပါ့။
***
ေက်ာင္းအေၾကာင္းနဲ႔ စာသင္ခန္းအေၾကာင္းက မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ တက္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ပ်က္ေနတာကိုပဲ သိခဲ့ရရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေခတ္မပ်က္ခင္က ဘယ္လုိဆုိတာကိုပါ သိဖူးေနခဲ့ေတာ့ ယွဉ္စရာေတြ ယွဉ္ေတြးမိၿပီး စိတ္ပ်က္မိတာ ပိုမ်ားခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္က သိပ္ေမ့တတ္လာလုိ႔ သတိရတုန္းေလး ေရးမွတ္ထားလိုက္တယ္။
***
9 comments:
ၾကိဳက္တယ္ စာျပန္ေရးတာကိုုလဲၾကိဳဆိုုပါတယ္
အစက စလံုုးမွာ တက္တဲ့ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေရးတယ္ ထင္ေနတာ
ေနာက္ေတာ့ မွ ေတာ္ဝင္လမ္း နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တာပဲ
uncle shin uncle shin
welcome to the ေလးတိုုင္စင္လား
ငယ္ငယ္ကေတာ့ အန္ကယ္ရွင္ အန္ကယ္ရွင္ ဝဲလ္ကမ္းတူသည္ ေလးေထာင့္ရွင္ လိုု႔ ပဲ သေဘာေပါက္ခဲ့တာ ခုုမွ.....အိ
မုုန္႔ဆမ္း ဝါးတီး ငွက္ေပ်ာသီး ဝါးတီး ဂက္ေအာက္ အန္ကယ္ရွင္ တဲ့ ထပ္မွတ္မိတာ
ဟုတ္တယ္ အဲဒီစာခ်ိဳးပဲ =D
ေကာက္ၫႇင္း ႐ႉးဂါး ဘနားနား နဲ႔ စီးေတာ္တုိက္ဂါး ဆုိတာလည္း ပါေသးတယ္ ထင္တယ္။ version ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိမွာေပါ့။
ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္(ေလွာ္ကား)ရဲ ့ အဝင္လမ္းကလည္း ေတာ္ဝင္လမ္းပဲဂ်..ေတာ္ေတာ္ေလး ဝင္ရလို ့..:)
အမလည္း Road Maker ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔
ေက်ာက္ႀကီးေတြ ခ်၊ ေက်ာက္ေသးေတြ ခင္း
အဲ့ဒါေတြကို Road Maker I, Road Maker II ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္ပိုင္းေတာင္ခြဲၿပီး သင္ခဲ့ရတာ မွတ္မိတယ္...
ရီတာ ခ်ေရးထားတာေတြ သေဘာက်လိုက္တာ...အမ စိတ္ထဲျဖစ္ျပီး ျပန္မေျပာျပတတ္တာေတြမို႔
ေက်ာင္းအမွတ္တရေတြက ဘယ္အခ်ိန္ခ်ေရးေရး အၿမဲဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္တက္မယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ၿပီး မတက္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီ့ေက်ာင္း၊ ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္၀င္တစားရွိေနတုန္းပဲ။
(အိပ္ရာထဲလွဲမေနခ်င္တာနဲ႔ စာထုိင္ဖတ္ေနတာ :D)
၃-၄ ေခါက္ရွိျပီ.. ျပန္ဖတ္ေနတာ...။
ရီတာတုိ႕ ေတာ္ဝင္လမ္းကေန ၁ လေလာက္ေက်ာင္းလာဖူးတယ္။
အဲ့တံုးက ျပည္မွာ အီးစီမရွိလို႕။
ေနာက္မွ အီးစီရွိမွ ျပန္ေျပာင္းသြားတာ.....
တစ္တန္းထဲေတာင္ ထုိင္ခဲ့ဖူးေသးလား မသိ... ငိငိ....
တိုက္တန္းနစ္အေၾကာင္းလည္း မွတ္မိတယ္။ ျပည္မွာ သင္ရတာ
ေတာ္ဝင္လမ္းရွိတဲ့ေက်ာင္းမွာ တိတ္တိတ္ အားနာခဲ့ရတာေတာ့ မနက္ အစဆံုးစာသင္ခ်ိန္မွာ ေကာ္ရစ္ဒါ ၄ ခြဆံုကေန အေဝးက တစ္ေယာက္ေယာက္ ၂ ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေအာ္ေျပာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ( ............. )မွတ္လို႔... ။ ကြင္းထဲမွာ ေရးရမွာ အားနာလို႕။
ေနာက္မွ သိရတာက ေက်ာင္းေနာက္က်တဲ့လူေတြကို လွမ္းဆူေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတဲ့...။
ဘယ္သန္၊ညာသန္က ေမြးရာပါ ဆိုတာေတာင္ မသိဘူး.. သင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး... ((ဆိုးေလစြ))
အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေလး စလံုးမွာ ပထမတန္းစျပီး ေက်ာင္းလာတက္လို႔ ေဆးစစ္ေတာ့ ကေလးဘယ္သန္ျဖစ္ေနတာကို ညာသန္ျဖစ္ေအာင္ေဆးထိုးမလားလို႕ ေမးတယ္တဲ့။
ေလာကဓာတ္ပညာမ်ား အံ့မခန္း...။
သူ႕မိဘေတြကေတာ့ မထိုးလိုက္ဘူးတဲ့။
ေလာကဓါတ္ပညာေတြေရာ၊ ဘယ္သန္ရင္ပဲ တခုခုမွားေနသလိုေတြးၿပီး ညာပဲ သန္ေစခ်င္တဲ့ မိဘေတြေရာ အံ့ၾသစရာပဲ။
Post a Comment