2001 ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ "ကြန္ပ်ဴတာ သတင္းလႊာ" ဆုိတဲ့ စာေစာင္တစ္ခုကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ေခါင္းစဉ္တပ္ထားေပမယ့္ သမိုင္း၊ ဗိသုကာ က စလို႔ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုပါပါတယ္။ ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးတို႔၊ ေဒါက္တာ ျမင့္ျမင့္ခင္တို႔ ေဆာင္းပါးေတြေရာ။ တခါတခါဆို ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးက ေဆးပညာေၾကာင္းေတာင္ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ သူႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားေတြအေၾကာင္းလိုမ်ိဳး ေဆာင္းပါးေရးေသးတာ။ သိပ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္းေတာင္ သိပ္မပါဘူး။ စာတည္းက ဦးေမာ္သန္းလို႔ ထင္တယ္။
အဲဒီစာအုပ္က ပါးပါးကေလးေပမယ့္ ေဈးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အထင္ အဲဒီအခ်ိန္က ကြန္ပ်ဴတာ ဂ်ာနယ္နဲ႔ ေဈးခ်င္းတူတူေလာက္လု႔ိ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ႐ြက္ႏုေဝ နာမည္နဲ႔ ေျပာင္းထုတ္တယ္။ မဂၢဇင္း အထူေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီး ေဈးကလည္း ေခါင္ခိုက္သြားတာနဲ႔ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီစာေစာင္ထဲမွာ မင္းခိုက္စိုးစန္ ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ပါတတ္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ စာေရးသူတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူး ယတိျပတ္ေျပာဖို႔ ခက္လာပါတယ္။ မင္းခုိက္စိုးစန္ ကိုလည္း အဲဒီသေဘာအတိုင္းပါပဲ။
သူ ေရးဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ခု သတိရေနမိတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး (တကယ္ေတာ့) လူေတြရဲ႕ ဗီဇအေၾကာင္းကို ေျပာသြားတာပါ။
ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ အဆုိးျမင္သမားေတြ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အပ်က္ဘက္ (တနည္းအားျဖင့္) အ႐ွိ/ ပကတိတရားသက္သက္ကို သူမ်ားထက္ပိုလို႔ စူးစူး႐ွ႐ွ ျမင္တတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီလို သူတို႔ျမင္တဲ့ အျမင္ေတြဟာလည္း (ကိုယ့္အတြက္ေတာ့) စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ တခါတခါဆို ကိုယ္တိုင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အလႊာေလးဖံုးၿပီး အထဲက ဘာဆုိတာကို ေသခ်ာ မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနတာမ်ိဳးကို သူတို႔ေရးတဲ့စာ ဖတ္လိုက္မိမွ အလန္႔တၾကား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရေလ့႐ွိတယ္။
သူေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လံုးကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
သူ႕ သူငယ္ခ်င္း (ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမားဆုိသူ) တစ္ေယာက္ကို သူ ျပန္ေျပာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ "တကယ္ေတာ့ လူဟာ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ကိုယ္ ကာကြယ္တာပါပဲ" တဲ့။ "ပတ္ဝန္းက်င္ပ်က္စီးတာဟာ ကိုယ့္လာထိခိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔သာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆုိတာကို ဒီေလာက္ဂ႐ုျပဳေနၾကတာ၊ ကိုယ့္သာ လာမထိရင္ အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆုိတာႀကီးကိုလည္း ပစ္ထားၾကဦးမွာပါပဲ" တဲ့။
ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းလုပ္သူက တိရိစၦာန္ေတြကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ကာကြယ္ေရး တရားေဟာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက "မင္းတို႔ေတြ ႂကြက္တို႔၊ ယင္ေကာင္တုိ႔၊ ပိုးဟပ္တို႔ကိုေရာ ေစာင့္ေ႐ွာက္သလား။ သူတို႔လည္း တိရိစၦာန္ေတြပဲ" လုိ႔ ေမးခဲ့တယ္ တဲ့။
***
အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကေန ဆြဲေျပာသြားေပမယ့္ တကယ္တမ္း မင္းခုိက္စိုးစန္ ေျပာခ်င္တာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာလို႔ မျမင္ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕ အဇၩတၱကို ဆြဲထုတ္ျပတာလုိ႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ "လူသားေတြအတြက္... ကမၻာႀကီးအတြက္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္၊ အနစ္နာခံတယ္၊ ကာကြယ္တယ္၊ ထိန္းသိမ္းတယ္၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္တယ္" ဆုိတာေတြ အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး ေအာ္ျပတဲ့လူေတြနဲ႔ သူ ေတာ္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။
လူၾကားေကာင္းေအာင္၊ လူၾကည္ညိဳေအာင္၊ လူၾကည္ျဖဴေအာင္၊ လူႀကိဳက္မ်ားတာေလး၊ လူေထာက္ခံတာေလး ေ႐ြးၿပီး လုပ္တတ္ ေျပာတတ္တဲ့လူေတြဟာ က်န္တဲ့လူေတြကို နင္းၿပီး တက္သြားတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သူမ်ားကို နင္းတက္ေနလို႔ နင္းတက္မိမွန္း သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ သတိေတာင္ မထားမိၾကဘူး။
အဲဒါမ်ိဳးေတြ သိေနတာ ၾကာလွၿပီလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အထင္ေရာက္ေနမိေသးတယ္။ တကယ္တမ္းက် မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး နင္းတက္လို႔ တက္သြားမွန္းေတာင္ ႐ုတ္တရက္ မသိလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ႐ွိလုိက္ေသးတယ္။ ၾကာၿပီလားဆုိေတာ့ မၾကာေသးဘူး။ မၾကာေသးဘူးလားဆုိေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ေထာပနာလိုက္တဲ့ထဲ ကိုယ္ေတာင္ ပါလုိက္ေသးတယ္။ (တံုးပံု)
လူအမ်ား သည္းေျခႀကိဳက္တာေလးေတြ ေ႐ြးၿပီး လုပ္ေနတတ္တဲ့လူေတြဟာ အၿမဲတမ္း ပန္းပန္လ်က္ပါ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။
***
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။
တိုက္ဆိုင္ေနတာေတြနဲ႔၊ ခုတေလာ သတိရေနမိတာေတြ ဆက္ၾကည့္လိုက္တာ။
တခ်ိဳ႕ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေတြဆိုလည္း ေမ့ကုန္ၿပီ။ သတိရတုန္းေလး ခ်ေရးၿပီး ခုလို မွတ္ထားလိုက္မွ။
***
Wednesday, September 8, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
မင္းခိုက္စိုးစံ ကေတာ့ လန္းတယ္ဗ်ိဳ႕။ အေနာ့္ အႀကိဳက္ဆံုးေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲ။သူေရးတဲ့ သုညကိုေတာ့ အသည္းစြဲပဲ
ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ
မိုးယံ
The nice part about being a pessimist is that you are constantly being either proven right or pleasantly surprised.
-George F. Will-
မင္းခုိက္စုိးစန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထဲမွတ္မိတာေနတာတစ္ခုရွိတယ္။ သူ႔အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုထဲမွာ - ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သူတကယ္ယူခ်င္တာက ျမန္မာစာေမဂ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘ၀မွာ အေမ့ဆႏၵအရ သူေဆးေက်ာင္းတက္လုိက္ရတာ။
သူဆရာ၀န္မလုပ္ျဖစ္ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။
(သူ႔စာေတြနဲ႔ သိပ္မရင္းႏွီးဘူး၊ သူနာမည္စႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဇြန္က ျမန္မာျပည္မွာ မရွိဘူး။ ေမာင္ေလး၀မ္းကြဲက အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆုိလုိ႔ ၾကားဖူးတာ။ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔စာေတြ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ Fwd mail ကေရာက္လာတဲ့ ၀တၳဳတစ္ခ်ိဳ႕တေလ ေလာက္ပဲ ဖတ္ဖူးတယ္)
ဟုတ္တယ္ ဇြန္ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ။
ဆရာဝန္ မလုပ္႐ံုတင္ မကဘူး။ ဆရာဝန္ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ ထံုးစံ ေဆးေက်ာင္းအေၾကာင္း ဝတၳဳထဲထည့္ေရးတာမ်ိဳးေတာင္ မလုပ္ဘူး။
အင္း အေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မၾကိဳက္တာေတြရွိတယ္ မင္းခိုက္စိုးစံ ကိုေျပာပါတယ္
ေခတ္ျပိဳင္ထဲမွာေတာ့ တာရာမင္းေဝ ကို ပိုၾကိဳက္တာ
အေရးအသား တင္ျပပံုကအစ
ခုေနာက္ေပါက္ထဲမွာ ဆို လူေန ကိုၾကိဳက္တယ္
မင္းခိုက္စိုးစံ က စေပၚခါစက သတိထားေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ လက္သစ္ ဆိုျပီး ဆရာႀကီးေတြ ေရးၾကတယ္ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ စာ အုပ္ တအုပ္က အီး ဝတၳဳကေန ခိုးခ် ထားလို႔ ဆိုျပီး နည္းနည္း ဂြမ္းသြားတယ္ လို႔ ဘတ္ဘူးတယ္
သူ႔ရဲ႕ တခ်ိဳ႔စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ၾကိဳက္တယ္
ေနာက္ပိုင္း သတိုးေတဇ နာမည္နဲ႔ ေရးတဲ့ သရဲ စာအုပ္ေတြကေတာ့ လုပ္စားေတြပဲ
အမ်ားစု က အီး ဝတၳဳ တိုေလးေတြ ရုပ္ရွင္ ေတြကို ခ်ဲ႕ေရးထားတာ
ဒါေပမယ့္လဲ ေခတ္ အရ ဆူလြယ္ နပ္လြယ္ေတြ ကို သစၥာနီ လူကေတာင္ ေရးစားေနတဲ့ ေခတ္မွာ ေတာ့ ဘာမွမေျပာသာဘူးေပါ့
ေဒၚရီတာ ရဲ႕ အေပၚက ကြန္မန္႔ ကိုေတာ့ ကန္႔ကြက္ပါတယ္
စာေရးဆရာလဲ လူပဲ
လူဆိုေတာ့ သူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွိမွာေပါ့
အဲ့ေတာ့ သူေရးတဲ့ စာေတြမွၾ ကုန္ၾကမ္း ကလဲ အမ်ားဆံုး သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကပဲ ရမွာပဲေလ
အျ့ေတာ့ ေရးရမယ္ မေရးရဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အရာ ေတြ ကန္႔သတ္ခ်က္မွ မရွိတာ
သန္ရာ သန္ရာ ေရးၾကတာပဲေပါ့
(ကိုယ့္လိုေလ ဟိဟိ)
အဲ့အတြက္မေရးတာေၾကာင့္နဲပေတာ့ သူက ပိုထူးျခားမသြားပါဘူး
ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
ဆရာဝန္ စာေရးဆရာေတြ ေရးေလ့႐ွိတာ မ႐ွိတာ၊
သူ ေရးေလ့႐ွိတာ မ႐ွိတာကို ယွဉ္ေျပာတာ။ တနည္းအားျဖင့္ ဇြန္ ေရးသြားတဲ့ comment က ေ႐ွ႕က ၿဖိဳးသီဟ အေၾကာင္း post ကေန ဆက္ၿပီးလာတာ။ ကိုယ္ကလည္း အဲဒီအေၾကာင္းကေန ဆက္ၿပီး ေျပာလုိက္တာ။
ေရးရမယ္ မေရးရမယ္ ကို ေျပာထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေရးတာ၊ မေရးတာကို ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ေျပာထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေျပာမယ္ဆုိ အဲဒါေတြက သပ္သပ္ေျပာရမွာ။
ဒီအင္တာဗ်ဴးဖတ္ျပီး ဒီပို႕စ္ကို သတိရမိလို႔
http://www.shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=2546:2010-09-08-10-15-31&catid=102:2008-06-08-20-02-17&Itemid=656
"ကြၽန္မ အခုရခဲ့တဲ့ အမွတ္ေပါင္းက ေဆး တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ကို ေကာင္းေကာင္း မီတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ ကြၽန္မ စိတ္မကူးဘူး။ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရၿပီး မတက္လိုက္ရတာကိုလည္း ဆံုး႐ႈံးတယ္လို႔ ကြၽန္မ မထင္ဘူး။ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ လူနာေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ရမွာ ကြၽန္မ ေၾကာက္တယ္။ လူနာေတြကို ျမင္ေနရရင္ သနား ေနမွာ။ ကြၽန္မနဲ႔ မကိုက္ဘူး။ ေဆးကုသရတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ကြၽန္မ ၀ါသနာ မပါဘူး။
ကြၽန္မက အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားကို ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာ တကၠသိုလ္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ ႀကိဳးစား ၿပီးရခဲ့တဲ့ အမွတ္ေပါင္းကို မႏွေျမာပါဘူး။ ခုလို အမွတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တာလည္း ႏိုင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္ကို တက္ခ်င္လို႔ ႀကိဳးစားခဲ့တာ။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္ကို ၀င္ခြင့္ရတာကိုလည္း အမွတ္နည္း နည္းနဲ႔ ကပ္ၿပီး မ၀င္ခ်င္ဘူး။ အမွတ္ေပါင္း ၅၀၀ ေက်ာ္နဲ႔ ၀င္ခြင့္ရရမယ္ ဆိုၿပီး ႀကိဳးစား ခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကေတာ့ ဆရာ၀န္ လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မကေတာ့ အဲဒီလို မယူဆဘူး။
မဆုျမတ္ႏိုးသူ"
ဒီေန႔ တင္တဲ့ အသစ္ကေန ျပန္လင့္ထားေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတာ ခုုတခါ ျပန္ဘတ္ေတာ့ အေတြးေတြ မတူေတာ့ ျပန္ဘူး လူတေယာက္ထဲကကိုုေနာ္
ခုုတခါေတာ့ ေဒၚရီတာ သံုုးသြားတဲ့ စကားလံုုး အသံုုးအနံႈးေတြကိုု ပိုုၾကိဳက္ေနမိျပန္တယ္
“တခါတခါဆို ကိုယ္တိုင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အလႊာေလးဖံုးၿပီး အထဲက ဘာဆုိတာကို ေသခ်ာ မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနတာမ်ိဳးကို သူတို႔ေရးတဲ့စာ ဖတ္လိုက္မိမွ အလန္႔တၾကား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရေလ့႐ွိတယ္။”
အဲ့တာမ်ိဳး
Post a Comment