လကၤာရည္ေက်ာ္ - သမားလည္ျပန္
လကၤာရည္ေက်ာ္ ဝတၳဳတိုစာအုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့မွာ ျပန္႐ုိက္တင္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။
အစဆံုးလံုးခ်င္းနဲ႔ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရတုန္းက မဆလေခတ္မွာ တဝက္တိတိ ႀကီးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာလုိ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္မိတဲ့စိတ္ေတာင္ တကယ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အေတာ္ မွ်မွ်တတနဲ႔ စိတ္ေကာင္းေစတနာကို ေပၚလြင္ေအာင္ေရးႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳး။
အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ ဖတ္ရတုန္းကလို လူ႕ေလာကနဲ႔ ဆရာဝန္ေလာကရဲ႕ ေကာင္းျမတ္မႈေတြကို ျမင္သာလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ျပႏိုင္စြမ္းတဲ့ စာေရးဆရာ။ လူ႕စိတ္သဘာဝနဲ႔ ဆရာဝန္စစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္သဘာဝကို ဇြတ္ သူရဲေကာင္းမဆန္ေစဘဲ ေလးစားေလာက္ေအာင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေရးျပႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။
(မွတ္ခ်က္။ အကုန္ မၿပီးေသးခင္ ထေရးမိသည္)
***
...
"ဒီလုိလုပ္ေလ ဆရာ၊ ဆရာတို႔ သင္ေပးထားတဲ့ ပညာေတြလည္း အလကားမျဖစ္ရေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း လခကေလး ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေလေအာင္ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ ေဆးသြားကုလုိက္မယ္ မေကာင္းဘူးလား"
အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ မိမိလည္း မေနႏိုင္ဘဲ ရယ္လုိက္မိသည္။
"ပညာေတာ္သင္သြားတုန္းကေတာ့ ငါလည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ေဆးကုဖူးတာေပါ့ကြာ။ မင္းေျပာတဲ့ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္လည္း ရဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ ျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လို႔ မင္း ထင္သလဲ"
လူေနာက္ ဆရာဝန္ကေလး မ်က္ႏွာပိုးသတ္သည္။
"ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အဲဒါကို စိတ္ဝင္စားေနတာပဲ။ ၾကားရသေလာက္ေတာ့ ဆရာ ဟိုမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပခဲ့တာပဲ။ အဲဒါ ဘာလို႔ ဆရာျပန္လာတာလဲ"
...
"ဒီလုိ စဉ္းစားၾကည့္ရေအာင္ကြာ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆုိတာကို မင္းတို႔ ဘယ္လုိ နားလည္သလဲ"
ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားသည္။
"မရယ္နဲ႔ ေဟ့ေကာင္။ ငါ တရားေဟာမလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါ ခံစားရတဲ့အတိုင္း ငါ ေျပာျပမလို႔။ ငါ ႏိုင္ငံျခားမွာတုန္းက ငါ့မွာ ဘာသာစကားျပႆနာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။ မင္းတုိ႔အသိ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ထံုးစံက ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ သူတို႔စ႐ိုက္၊ သူတို႔ဘဝ ေနပံုထုိင္ပံု၊ သူတို႔ ဘာစိတ္ဝင္စားတယ္ အၿမဲေလ့လာတယ္။ ေဒသခံနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနႏိုင္ေအာင္ အၿမဲ ႀကိဳးစားတယ္။ သံုးလ၊ အလြန္ဆံုး ေျခာက္လဆုိရင္ ရၿပီ။ အုိေကၿပီ။ အကုန္သိသြားၿပီ။ ငါနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူတို႔ ငါ့ကို လူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိ မခံစားရေတာ့ဘူး။ တသားတည္း ျဖစ္သြားၿပီ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ငါနဲ႔ စားအတူ သြားအတူ အဲလို ခင္သြားၿပီ။ ခင္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါ ဘာသတိထားမိလဲ သိလား"
...
"ငါ ဒီအတုိင္း တသက္လံုးေနလို႔ မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာကိုေပါ့။ ငါ ဒီမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတုန္းက ဒီလိုမ်ိဳး၊ အခု မင္းတို႔နဲ႔ ေနသလုိမ်ိဳးေပါ့ကြာ၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္ အတူတူ အဲသလို ေနရတာ ငါေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ ကိုယ္ ေျပာဆုိ ရယ္ေမာေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ဟိုမွာ မေပ်ာ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု လုိေနသလိုပဲ။ ဒီမွာလုိေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္သက္လံုး အဲသလိုႀကီးေနႏိုင္လားလို႔ စဉ္းစားလုိက္ေတာ့ ရွင္းတယ္။ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။
ငါ ထင္တယ္ေလ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆုိတာ အဲသလုိမ်ိဳးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔"
(ေထာင္စုႏွစ္ ျဖတ္ေက်ာ္ ဆရာဝန္ မွ)
***
1 comment:
ျမန္မာမွန္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျပန္ၿပီး *^^%$@$#%^&*
ျမန္မာမွန္ရင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးကိုပဲ အက်ိဳးျပဳကိုျပဳ *^%^%$##
ျမန္မာဆိုတာ ျမန္မာျပည္က သင္ေပးလုိက္တဲ့ ပညာနဲ႔ *^^%$#$@
စတာေတြမပါဘဲ "ဟုိမွာ ငါ အျပည့္အဝမေပ်ာ္ဘဲ ဒီမွာပဲ ေပ်ာ္လို႔" ငါ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္က အဲဒါပဲလို႔ အ႐ိုးရွင္းဆံုး တည့္တည့္ ေျပာျပလုိက္တာကို ဖတ္ရတာ အလြန္တရာမက ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိတယ္။
လူမွန္ရင္ အတၱရွိတာပါပဲ။ ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အမ်ားစုေသာလူေတြဟာ အမ်ားစုေသာကိစၥရပ္ေတြမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာဆုိတဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵကို ပထမဆံုး ေရွ႕တန္းတင္ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒါ အျပစ္တင္ ကဲ့ရဲ႕စရာမဟုတ္ဘူး။ လက္သင့္ခံႏိုင္ဖြယ္ ကိစၥပါပဲ။
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆုိတာလည္း အာေဝနိကဂုဏ္မွ မဟုတ္တာပဲ။
လူ႕ အေျခခံအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလိုက္လို႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ အတန္းအစားအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ေပမယ့္လို႔ အဲဒါကို အာေဝနိကဂုဏ္လုိလုိ လုပ္ေျပာေနရင္ေတာ့ အဲဒါ မ႐ိုးသားတာ လုိ႔သာ ထင္မိတတ္တယ္။
Post a Comment