14th Apr ~ 17th Apr 2011
ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္စဉ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ငယ္ငယ္တုန္းက မုန္းေလာက္ေအာင္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အရာေတြကို ခုခ်ိန္မွာ အၿငီးေငြ႕ႀကီး ၿငီးေငြ႕ေနတတ္တာ ေတြ႕ရတယ္။
တီဗြီ (႐ုပ္ရွင္) ၾကည့္တာ၊ ဖုန္းေျပာတာ၊ နားထဲ နားၾကပ္ထည့္ၿပီး ေဝါ့ခ္မင္းနားေထာင္တာ၊ အဲဒါေတြ ခုခ်ိန္မွာ တစ္ခုမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ relax မျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ အလုပ္တာဝန္ေပးထားရသလို ျဖစ္ေနမိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ခရီးသြားရတာ။ ငယ္ငယ္က တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အညာျပန္တာအျပင္၊ ေအာက္တိုဘာလုိ ဒီဇင္ဘာလို ပိတ္ရက္တုိမ်ိဳးမွာ ခရီးတိုသြားျဖစ္တာေတြေရာနဲ႔ ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ရင္ မိသားစုနဲ႔ အတူေနတုန္းက အေတာ္ကို ဂဒီးဂဒီး ခရီးသြားခဲ့ရတာ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတြ ေရာက္ရတာ ႀကိဳက္ေပမယ့္ ခရီးသြားလုိ႔ ပင္ပန္းရတာ၊ အလုပ္႐ႈပ္တာေတြကိုေတာ့ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ေဒသႏၱရကို လံုးဝ စိတ္မဝင္စားတာ။ သူ႕အလုိလိုသာ မွတ္မိသြားခ်င္သြားမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြရွိၿပီး ဘယ္လုိေခၚမွန္း အားအင္စိုက္ထုတ္ၿပီး မွတ္သား မထားခ်င္ဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ပဲ ပ်င္းၿပီး မေရးျဖစ္တဲ့ ဘာလီထရစ္ပ္ကို သစ္ ေျမႇာက္ေပးတာနဲ႔ ေရးခ်င္သလုိလို ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကတည္းက ေရာက္ခဲ့တဲ့ temple ႏွစ္ခုကို နာမည္သိေအာင္ လုပ္မထားဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ ေနာက္လည္း အၿမဲသြားလာေနရမွာမဟုတ္တဲ့ ခဏပဲေရာက္တဲ့ ေနရာက နာမည္ေတြမွတ္ထားၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႔ပဲ ေတြးမိတယ္။ လုိအပ္ရင္ေတာ့ သိေအာင္လုပ္႐ံုေပါ့၊ မဟုတ္လား။
ဘာလီက ဗမာျပည္နဲ႔ သိပ္မထူးသလို ခံစားရတယ္။
အေနာက္တုိင္းကလာတဲ့လူေတြအဖို႔ေတာ့ အသစ္အဆန္းျဖစ္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ဒီရာသီဥတု ဒီပတ္ဝန္းက်င္ ဒီ႐ုပ္ဒီရည္နဲ႔ ဒီအစားအေသာက္မ်ိဳးပဲ သူမသာ ကိုယ္မသာေတြခ်ည္းပါပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဘာလီတကၽြန္းလံုး လက္မႈပစၥည္းလုပ္တဲ့ေနရာေတြ သိပ္ေပါတယ္။ ဒါလည္း ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ပုဂံေရာက္ေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ လူေနအေဆာက္အဦေတြ ဆိုင္ခန္းေတြကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္ထမီေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္။
တည္းျဖစ္တဲ့ ဟိုတယ္က dekuta, 3 stars ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရတာ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ ဟိုတယ္ဒီဇိုင္းကေတာ့ ဂ်ပန္ပံုစံလို႔ ထင္မိတယ္။ ညပိုင္းကိုေရာက္တယ္။ ေနာက္တေန႔ ဟိုတယ္က ပက္ေက့ခ်္နဲ႔ပဲ ကားငွားၿပီး ၅ ေနရာလား ၆ ေနရာလား တေနကုန္ ပတ္လုိက္တယ္။ ကားငွားခကေတာ့ အလြန္ ေဈးသက္သာၿပီး ကားကလည္း ေကာင္းတယ္။
ေဈးအတင္းေရာင္းတာ၊ သူတို႔ဆုိတဲ့ေဈးထက္ ေခါက္ခ်ိဳးေလာက္ဆစ္ရတာလည္း ဗမာျပည္လုိပဲ။ ငွားလာတဲ့ကားက ေနာက္ဆံုးခရီးစဉ္ကို ကုန္တိုက္တစ္ခု လုိက္ပို႔ေပးေတာ့မွ ေအးေအးသက္သာ ေဈးဝယ္ရတဲ့ အရသာကုိ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ခံစားရေတာ့တယ္။ (ပိုက္ဆံ နည္းနည္း ပိုကုန္တာ ကိစၥမရွိဘူး။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းဖို႔က အဓိက)။ အဲဒီက ဝယ္လာတဲ့ အေရာင္အဆင္းေမွးေမွးမွိန္မွိန္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ (ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ဝယ္တာ) ပါတိတ္ႏွစ္ထည္ကို ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္အျပန္မွာ ေမေမနဲ႔ အေဒၚကို ကန္ေတာ့ေတာ့ "ေရလဲလံုခ်ည္နဲ႔ တူလိုက္တာ" လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။
ပင္လယ္ကမ္းပါးေစာင္းမွာ ရွိတဲ့၊ ေမ်ာက္ေတြရွိတဲ့ temple ကို သြားရတာလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာက ဘိခ်္လည္း မဟုတ္ေတာ့ ေက်ာက္ကမ္းပါးေပၚကေန ငံု႔ၾကည့္ရတဲ့ ပင္လယ္ေရက ၾကည္သန္႔ၿပီး ျပာလဲ့စိမ္းစုိေနတာ ေနပူတာနဲ႔ ေမ်ာက္ေတြလာမွာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္။
ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္အေတြးေလး ဘာေလး ေတြးခ်င္ေပမယ့္ သိပ္ ထြက္မလာလို႔ ဒီတုိင္း စိတ္ဗလာပဲ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ပိုေတာင္မွ ေကာင္းေသးတယ္။ အတူလာတဲ့ ညီမေလးက ကိုယ့္ ပို႔စ္တစ္ခုက စာသားကို ေသာင္ျပင္မွာ ေရးမလို႔ဆို ေလယာဉ္ေပၚမွာ ေျပာေပမယ့္ မေရးျဖစ္လုိက္ဘူး။ "လြမ္းတယ္ဆုိတာ လႈိင္းေတြလုိပဲ လူကို တျဖည္းျဖည္းတုိက္စားသြားတာ" ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းဆုိလား။
အင္ဒိုနီးရွား သြားလည္မယ္ ေျပာေတာ့ "သြားေပါ့။ အဲဒီဘက္ကမွ တကယ္ သာယာတာ။ မင့္ စင္ကာပူနဲ႔ ဘာမွကို မဆုိင္ဘူး" ဆိုတဲ့ စကားေလးေတာ့ (ခမ်ာ စင္ကာပူကို အေတာ္ စိတ္နာရွာပံုရတယ္ လို႔ ေတြးၿပီး) အဲဒီမွာရွိေနခိုက္ မၾကာခဏ သတိရမိတယ္။
ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ သြားလည္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာရတာ၊ အလုပ္ မလုပ္ဘဲေနရတာ၊ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ ဆုိဦးေတာ့ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေဒသကို ေရာက္ရတာကို ေပ်ာ္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ ဘာ ထူးထူးျခားျခား ခံစားရလဲ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ အေနနဲ႔႔ ဘာမွ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မခံစားရဘူးပဲ ေျပာရမယ္။ ေအးရွားထက္ ဥေရာပ အေမရိကသြားရမွပဲ ထူးျခားတယ္ထင္ေတာ့မွာ။ ေအးရွားမွာေတာင္ အာဆီယံေဒသတြင္း မဟုတ္ဘဲ ကိုးရီးယား ဂ်ပန္လိုေနရာမ်ိဳးဆုိ ထူးျခားမယ္ ထင္ပါတယ္။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ လူ႕သေဘာက အဲဒီေနရာ မေရာက္ခင္သာ စိတ္ကူးနဲ႔ ေတြးၿပီး ေရာက္ရင္ ဟုတ္လွမယ္ ထင္တာ၊ တကယ္တမ္း ေရာက္သြားျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပင္ရဆင္ရ အလုပ္႐ႈပ္တာရယ္၊ ရက္နည္းနည္းပဲ အခ်ိန္ရလို႔ rush ျဖစ္တာရယ္ ဖယ္လုိက္ရင္ ခရီးေတြ သြားရတာ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ လက္ရွိဘဝက ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ေျပးလုိက္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ခရီးထြက္ရလုိ႔ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး တသသ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ့ အညာမွာအၿမဲေနတုန္း ကေလးဘဝ ကာလေလာက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ကို ေျပာင္းလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ခဏခဏ ဟိုသြားဒီသြား သြားရပါမ်ားလာေတာ့ ခရီးသြားရတာကို ရင္မခုန္ေတာ့ဘူး။
ဘာလီက က်ယ္တယ္၊ သဘာဝပိုဆန္တယ္၊ နိမ့္ျမင့္ကြဲျပားမႈေတြလည္း ရွိတယ္၊ ဒီမွာလို ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ တပံုစံတည္း မဟုတ္ဘူးဆုိေတာ့ SEA ႏိုင္ငံခ်င္းအတူတူမွာေတာင္ စင္ကာပူကလူေတြအတြက္ေတာ့ ထူးျခားမွာပါ။ အေနာက္အရပ္က လူေတြအတြက္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမရွိ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။
ျပန္ေရာက္လို႔ ေလဆိပ္ကထြက္ ခ်န္ဂီ beach ကို ျဖတ္ေတာ့ စင္ကာပူကမ္းေျခသာ သက္ရွိလုိဆုိရင္ ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဘာလီကမ္းေျခပံုေတြ ထုတ္ျပၿပီး "ပင္လယ္ကမ္းေျခဆုိတာ ဒါမ်ိဳးကို ေခၚတာ သိလား" လို႔ ေျပာခ်င္စိတ္ေပါက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေတြးက ကေလးကလားနဲ႔။ စင္ကာပူကို မၾကည္တဲ့ ဓါတ္ကူးသြားတာ။
တကယ္ဆုိ စင္ကာပူကို ဒီေလာက္ ၾကည့္မရစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း လာေနရတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လာလုပ္ရတယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ အျပင္တေနရာကေန ဒီကို ျပန္ဝင္ရတဲ့အခါ ရန္လုိတဲ့အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိတာ။ တကယ္လို႔မ်ား စင္ကာပူကို အလည္လာရတာ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း စင္ကာပူက ကိုယ္ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ေနရာသာ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိမယ္ ထင္တယ္။ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပတာ၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ရွိတာ၊ ရာသီဥတု မပူလြန္း မေအးလြန္းတာ၊ သစ္ပင္ေတြမ်ားမ်ားရွိတာ၊ အေဆာက္အဦနဲ႔ လမ္းေတြ စနစ္တက်ရွိတာကို ႀကိဳက္တယ္။
***
ုျမန္မာျပည္ကေတာ့... အင္း... မေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ တသက္လံုးေနလာခဲ့ရတဲ့ ေနရာမို႔လုိ႔သာပဲ။ မဟုတ္ရင္ တစက္မွကို ကသရ ရွိတယ္လို႔ ေတြးမိမယ္မထင္ဘူး။
ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္လြမ္းနာက်ေနတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ျမန္မာျပည္ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ျပန္ရမလဲဆုိတာပဲ ေတြးေနမိတယ္။ ခုေန ဘယ္လိုမွ ေနာက္အလုပ္ထပ္ရွာလို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ထိ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာလို႔ခ်ည္း ေတြးေနမိတယ္။ (႐ိုး႐ိုးျပဳတ္ရင္ မျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ထပ္ရွာေနမိဦးမွာမုိ႔လို႔)
ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာင္ဖ်က္ရေလာက္ေအာင္ မျပတ္သားေတာ့ ေဖာင္ သူ႕ဘာသာ အလုိလုိ နစ္သြားရင္ေကာင္းမွာလို႔ စဉ္းစားမိတာေပါ့။
***
ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာၿပီး အလုပ္ျပန္ဝင္တဲ့ တတိယေျမာက္ေန႔။
အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆုိးေနတယ္။ ပိတ္ရက္မွာ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ၾကာရင္ မလြယ္ဘူး။
***
