ကိုယ္ ႏွင့္ ဂ်ဴးမ်ား
ထူးအိမ္သင္အေၾကာင္း ေရးတုန္းက ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ႔ အစခ်ီေျပာမွ ရတယ္။
ဂ်ဴးအေၾကာင္းက်ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ေျပာင္းျပန္။
ဂ်ဴးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စဖတ္မိတာေပမယ့္ (အထူးသျဖင့္ ဝတၳဳတိုေတြကို) အဲဒီအခ်ိန္မွာ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေတြကို နားမလည္ေသးဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္ေနတယ္။
* ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ
စဖတ္မိတာ "ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ" ဝတၳဳတို ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဖတ္ၿပီး၊ ဘာကိုေရးတာလဲ၊ ဒါေတြကိုေရးတဲ့ ဂ်ဴး က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ နာမည္ႀကီးရတာလဲလို႔ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကုိ မနမ္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ (ေလွ်ာ္လဲ ေလွ်ာ္မပစ္ႏိုင္တဲ့) ရစရာအေႂကြး က်န္ေနေသးသလုိ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ျမင္ရေလာက္ေအာင္ အားမေကာင္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကာတြန္းပဲ အမ်ားဆံုးဖတ္ေနတာကိုး။
* ေပဖူးလႊာ အင္တာဗ်ဴး
ေနာက္ေတာ့ ဒီမွာပဲ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ေပဖူးလႊာအင္တာဗ်ဴး (တပိုင္းတစ)။
သူ ေျပာတတ္ ဆုိတတ္၊ ေမးတတ္ ေျဖတတ္တာ (ဦးဝင္းၿငိမ္း ေမးတတ္သည္ ဟု သိပ္မထင္ပါ။ ဂ်ဴး ကိုယ္တိုင္ကသာ အေမးမ်ားႏွင့္ ျပန္ေျဖတတ္သည္ ဟု ထင္မိသည္) ေစ့စပ္ခိုင္မာတာကို အေတာ္သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္။ အေျဖစကားလံုးေတြ အင္မတန္ သိပ္သည္းတာပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ (ဦးစံရွား ဖတ္ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ အက်ိဳးနဲ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ေျပာတာေတြကို အေတာ္ပဲ သေဘာက်ခဲ့မိတယ္)
မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းမွာ အခင္ဆံုး အတြဲျဖစ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီစာအုပ္ ငွားသြားေတာ့ သူ႕မိဘေတြ (ေက်ာင္းက ဆရာနဲ႔ ဆရာမ) ပါ ဖတ္ၿပီး သိပ္သေဘာက်ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိတယ္။
အဲဒီ တပိုင္းတစ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ အစမွာ "ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ့ ဝမ္းနည္းစကားက ဒီလို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ိဳး ဖန္တီးခဲ့မိတဲ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဝဖန္ခံရတဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းစကား ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္အေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္တာကို ခံစားရတဲ့အခါ ၀မ္းနည္းရသေလာက္ပါပဲ" တဲ့။
သူ႕ေခတ္ သူ႕အခါ သူ႕အေျခအေနကို နားလည္ေလ အဲဒီစကားလံုးကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕စိတ္ခံစားမႈကို သေဘာေပါက္လာေလပဲ။
* ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ
၄/၅ တန္းမွာ "တက္ဆူးကိုး ကူ႐ိုယာနာဂီ" ရဲ႕ "ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလးငယ္" (ျမသိန္း ဘာသာျပန္) စာအုပ္ကို မၾကာခဏ ဖတ္ခဲ့မိေပမယ့္ ၇ တန္းတက္မယ့္ႏွစ္ '93 ေလာက္မွာ အဲဒီ "ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" ကို ဖတ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ နားမလည္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ဘာေျပာထားမွန္းေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ ဝတၳဳ။
(စကားမစပ္ 2000 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အက္ေဆးလိုလို ဘာလိုလို ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာတပုဒ္ေရးျဖစ္တာဟာ အဲဒီ ဝတၳဳတိုရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ခု အေတာ္ေနာင္တရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဆံုးနားေလးမွာ ကပ္ထည့္လိုက္တဲ့ စာ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္ရာ ခ်ေရးထားမိတာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ပါလုိ႔ ေရးထားတာ အဲဒီဝတၳဳကို mislead လုပ္ရာေတာင္ က်ေနေသးေတာ့တယ္)
ဂ်ဴးရဲ႕ မွတ္ခ်က္က "ကၽြန္မတို႔က အခ်စ္ဆုိတာကို စိတ္ခံစားမႈသက္သက္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရမယ့္ အတတ္ပညာ တစ္ခုပါ" တဲ့။ အခ်စ္အေၾကာင္းလို႔ သိသာေစတဲ့ ေခါင္းစဉ္တပ္ထားၿပီး၊ တပုဒ္လံုး သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖတ္မိသမွ် ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြ ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ထားတာေတြကို ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။
ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး ျပင္ပအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေန အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို ရလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ "တက္ဆူးကိုး ကူ႐ိုယာနာဂီ" ရဲ႕ ငယ္ဘဝ "ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလးငယ္" ထဲက အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပါ တန္းစီၿပီး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
အဲဒီေခတ္အခါက လက္ရွိဂ်ပန္ပညာေရးစံနစ္ကေန ေသြဖည္သေယာင္ တမူကြဲတဲ့ စံနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ တိုမိုေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး "ဆုိဆာကူး ကိုဘာယာရွီ"။
"He believed all children were born with an innate good nature, which can be easily damaged by their environment and the wrong adult influences. His aim was to uncover their 'good nature' and develop it, so that the children would grow into people with individuality."
မူလတန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ပံုမွန္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကေန ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သမီးကေလး စိတ္ဒဏ္ရာရမွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာျပခဲ့ဘဲ ကေလးနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ ေက်ာင္းကိုရွာအပ္ခဲ့တဲ့၊ သမီးကေလး နားလည္လက္ခံႏိုင္မယ့္ အသက္ ၂၀ က်မွ အရင္ေက်ာင္းက အထုတ္ခံခဲ့ရလို႔ သမီးကို ေမေမက တိုမိုေက်ာင္းကို ပို႔ခဲ့ရတာေပါ့ လို႔ ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကေလးမေလး ေတာ့တိုး-ခ်န္ ရဲ႕ အေမ။
"ကၽြန္မကို အရင္ေက်ာင္းကေန အထုတ္ခံခဲ့ရတယ္ဆုိတာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ (တိုမိုေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့) ကၽြန္မဟာ တကယ္ပဲ အရင္ေက်ာင္းမွာေနတုန္းက အဲသေလာက္ ဆုိးဝါးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလား"
"... အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ကၽြန္မ အသက္ ၂၀ မတိုင္ခင္မွာ ဖြင့္မေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမကို အႏူးအၫြတ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။"
"မင္းကို ေက်ာင္းက ထုတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဘာေတြျဖစ္လာဦးမလဲ။ ခုေနာက္တေက်ာင္းကပါ ဆက္ၿပီး အထုတ္ခံရမယ္ဆုိရင္ မင္း ဘယ္ေက်ာင္းကို သြားတက္မလဲ" ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အေမက ကၽြန္မကုိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလိုသာ ေျပာခဲ့မယ္ဆိုရင္ တိုမိုဂါဂူးအန္ ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသစ္ရဲ႕ ဂိတ္ဝကို ပထမဆံုးေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနခဲ့ရမွာပါလိမ့္။ အျမစ္ေတြထြက္ေနတဲ့ (post) ေက်ာင္းဂိတ္တံခါးဝႀကီးနဲ႔ မီးရထားတြဲစာသင္ခန္းေတြကလည္း ကၽြန္မကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္ျမဴးေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုအေမမ်ိဳးရွိတာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။"
***
"တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားမႈ စိတ္သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။
အကဲခတ္တတ္မႈ ပါတယ္။ နားလည္မႈ ပါတယ္။ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈ ပါတယ္။"
(ဂ်ဴး)
***
"ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" အေၾကာင္းကို ေရးျပဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ခုထိ ထင္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ဒီဝတၳဳကို ဘယ္လုိ နားလည္တယ္၊ ဘယ္လို ျမင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စိမ့္ဝင္ခဲ့တယ္ ဆုိတာ ေျပာဖို႔ အဲဒီဝတၳဳသက္သက္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။
အဲဒီဝတၳဳကို ျမင္လုိက္ႏိုင္ဖို႔ ေတာ့တိုး-ခ်န္ က အေထာက္အပံ့ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဝတၳဳေၾကာင့္ပဲ အစက ဘာရယ္ညာရယ္ မေစာေၾကာမိတဲ့ သာမန္သာ ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ေတာ့တိုး-ခ်န္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္လိုက္ႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီဝတၳဳႏွစ္ခုက မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ ခ်စ္သူရည္းစား စသျဖင့္ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ႕ၾကားမွာမဆုိရွိတဲ့ ခ်စ္(တတ္)ျခင္းေတြကို ဖြင့္ဆိုျပတဲ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိပါပဲ။
***
လူ ဆုိတာဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဘဝေတြ ေထြျပား၊ ခံစားမႈေတြ ေထြျပား၊ ဉာဏ္ရည္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ေထြျပား၊ အဲဒါေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ေထြျပားတယ္။
အဲဒီလို ေထြျပားတဲ့လူေတြဟာ "မိဘ" ျဖစ္ေစ၊ "ဆရာ" ျဖစ္ေစ၊ "ခ်စ္သူ" ျဖစ္ေစ ေခါင္းစဉ္ကြဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ မိဘလို႔ဆုိတာနဲ႔ သားသမီးေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တူသြားၾကေရာ၊ ဆရာလို႔ဆုိတာနဲ႔ တပည့္အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တူသြားၾကေရာဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လူဟာ လူပါပဲ။ လူ လူခ်င္းမွာ မတူႏိုင္ရင္ ေခါင္းစဉ္တူတစ္ခုခုေအာက္ ေရာက္သြားတာနဲ႔လည္း မတူႏိုင္ဘူး။
စိတ္ေစတနာဆိုတဲ့ မျမင္ရတဲ့၊ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ သက္ေသျပစရာမရွိတဲ့၊ အျငင္းပြားလြယ္တဲ့အခ်က္ကို ခ်န္ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။ (အခ်စ္ဆိုတာ ဒီတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈသက္သက္တင္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္)။ အဲဒီအခ်စ္စိတ္ရဲ႕ေနာက္မွာ အရွည္ကိုေမွ်ာ္ေတြးတဲ့ အက်ိဳးကို လိုလားစိတ္နဲ႔ တတ္သိနားလည္တဲ့၊ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ယွဉ္တဲ့ ပံ့ပိုးပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္မႈပါရတယ္။
"... ကိုယ္ ဒီသစ္ပင္ေတြကို အမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီး စိုက္လာခဲ့တာနဲ႔အမွ် တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လိုအပ္မႈ၊ ျဖစ္ေပၚမႈ အေျခအေနအားလံုးကို ကိုယ္သိတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆုိတာ ကိုယ္သိလာတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵဆုိတာ ကိုယ္ေမ့ထားႏိုင္ၿပီး၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့လူ ျဖစ္လာတယ္။
ဘယ္သစ္ပင္က ဘယ္ရာသီမွာ ဘယ္လုိအေနအထား ေျပာင္းတတ္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္က ေလဒဏ္ကို ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္အျမစ္က မိုးေပါက္ဒဏ္ကို ေၾကာက္တယ္... ဒါေတြကို ကိုယ္နားလည္လာတယ္။ သူတို႔ လုိအပ္မယ့္ ႏွစ္သက္မယ့္ အေနအထားကို အကဲခတ္ၿပီး ျပဳျပင္လုိက္ေလ်ာေပးတယ္။"
(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ - ဂ်ဴး)
မစၥတာကိုဘာယာ႐ွီရဲ႕ တိုမိုဂါဂူးအန္ေက်ာင္းဟာ သူ႕ရဲ႕ သစ္ပင္ဥယ်ာဉ္လုိပါပဲ။
"သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကို သိတဲ့ကိုယ္ဟာ မင္းအရိပ္အကဲကို ဘာေၾကာင့္ မသိရမွာလဲ၊ မင္းဘာလုိခ်င္တယ္ ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္ အားလံုးသိတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ မင္းထင္သလို ခံစားမႈသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာတစ္ခုပဲ"
(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ - ဂ်ဴး)
***
ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ "အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္" ကို ဖတ္ရေတာ့လည္း ေခတ္ပညာ အကုန္အစင္မသင္ခဲ့ရေပမယ့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ပင္စင္ယူတဲ့အခ်ိန္ သားသမီးေတြအတြက္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးသာမက စားေရးေသာက္ေရးမက်န္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့၊ အညာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕က အေမရဲ႕ အႏုပညာကို ျမင္ေယာင္ခဲ့မိတယ္။
ရန္ကုန္မွာေနခ်င္လို႔ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မယ္ ေျပာတဲ့သားကို "ငါတို႔ထဲမွာ ေလယာဉ္မႉးတစ္ေယာက္၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ။ မင္း ေဆးေက်ာင္းပဲတက္" လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်က္က ခုခ်ိန္မွာ နည္းလမ္းက်လွတယ္ မဆုိသာရင္ေတာင္မွ သားသမီးေတြ ငယ္ငယ္တည္းကေန ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ထိ အရာရာေထာင့္ေစ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္က်ိဳးပမ္းခဲ့တာေတြဟာ အံ့မခန္းပါပဲ။ အဲဒီအားမာန္ေတြနဲ႔ အားထုတ္မႈေတြဟာ ခ်စ္ျခင္း အတတ္ပညာနဲ႔ အႏုပညာပါပဲလို႔ ျမင္မိတယ္။
***
ထူးအိမ္သင္ ဆံုးၿပီးေနာက္မွာ ထုတ္တဲ့ "အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရက္စြဲမ်ား" မွာ သီဟန္သြင္နဲ႔ နီကိုရဲ ေရးသြားၾကတဲ့ "သမီးကေလးကို သိုင္းသင္ေပးခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ပါတယ္။ ဆိုခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ေျပာတုန္းက ရယ္စရာလို သေဘာထားခဲ့မိၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ေဆာင္းပါးေတြအျဖစ္ ျပန္ေရးေတာ့ သူတို႔ ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ ေရးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္သမီးကိုယ္တုိင္ သေဘာတူၾကည္ျဖဴလုိ႔ကေတာ့ သူ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပူပါဘူး။ သူ႕စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ အႏိုင္အထက္ျပဳခံရလို႔ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားမွာသာ စိုးတာပါ"
***
ပုထုဇဉ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ဟာ အတၱကို အေျခခံမွာခ်ည္းပဲ။
ခ်စ္႐ံုခ်စ္ရတာ ဘာခက္သလဲ။
ခ်စ္တာရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရသူရဲ႕ သူ႕သဘာဝနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို လိုလားေဆာင္ၾကဉ္းေပးဖို႔သာ ခက္တာပါ။
***
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ က အဓိပၸါယ္အျပည့္ဝဆံုးနဲ႔ အႏွစ္သက္မိဆံုး ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ အဲဒီဝတၳဳအေၾကာင္းကုိ ဘယ္ေသာအခါမွလည္း ျပည့္စံုေအာင္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။
ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာက နားလည္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာကို နားလည္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြမိသားစုတခ်ိဳ႕ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္။
***
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက တခ်ိဳ႕အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလုိ ထင္တဲ့သူေတြအတြက္ တကယ္ပဲ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။
***
(ဆက္ရန္)
(ဆက္ခ်င္မွလည္း ဆက္မည္)
ထူးအိမ္သင္အေၾကာင္း ေရးတုန္းက ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ႔ အစခ်ီေျပာမွ ရတယ္။
ဂ်ဴးအေၾကာင္းက်ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ေျပာင္းျပန္။
ဂ်ဴးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စဖတ္မိတာေပမယ့္ (အထူးသျဖင့္ ဝတၳဳတိုေတြကို) အဲဒီအခ်ိန္မွာ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေတြကို နားမလည္ေသးဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္ေနတယ္။
* ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ
စဖတ္မိတာ "ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ" ဝတၳဳတို ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဖတ္ၿပီး၊ ဘာကိုေရးတာလဲ၊ ဒါေတြကိုေရးတဲ့ ဂ်ဴး က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ နာမည္ႀကီးရတာလဲလို႔ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကုိ မနမ္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ (ေလွ်ာ္လဲ ေလွ်ာ္မပစ္ႏိုင္တဲ့) ရစရာအေႂကြး က်န္ေနေသးသလုိ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ျမင္ရေလာက္ေအာင္ အားမေကာင္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကာတြန္းပဲ အမ်ားဆံုးဖတ္ေနတာကိုး။
* ေပဖူးလႊာ အင္တာဗ်ဴး
ေနာက္ေတာ့ ဒီမွာပဲ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ေပဖူးလႊာအင္တာဗ်ဴး (တပိုင္းတစ)။
သူ ေျပာတတ္ ဆုိတတ္၊ ေမးတတ္ ေျဖတတ္တာ (ဦးဝင္းၿငိမ္း ေမးတတ္သည္ ဟု သိပ္မထင္ပါ။ ဂ်ဴး ကိုယ္တိုင္ကသာ အေမးမ်ားႏွင့္ ျပန္ေျဖတတ္သည္ ဟု ထင္မိသည္) ေစ့စပ္ခိုင္မာတာကို အေတာ္သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္။ အေျဖစကားလံုးေတြ အင္မတန္ သိပ္သည္းတာပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ (ဦးစံရွား ဖတ္ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ အက်ိဳးနဲ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ေျပာတာေတြကို အေတာ္ပဲ သေဘာက်ခဲ့မိတယ္)
မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းမွာ အခင္ဆံုး အတြဲျဖစ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီစာအုပ္ ငွားသြားေတာ့ သူ႕မိဘေတြ (ေက်ာင္းက ဆရာနဲ႔ ဆရာမ) ပါ ဖတ္ၿပီး သိပ္သေဘာက်ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိတယ္။
အဲဒီ တပိုင္းတစ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ အစမွာ "ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ့ ဝမ္းနည္းစကားက ဒီလို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ိဳး ဖန္တီးခဲ့မိတဲ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဝဖန္ခံရတဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းစကား ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္အေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္တာကို ခံစားရတဲ့အခါ ၀မ္းနည္းရသေလာက္ပါပဲ" တဲ့။
သူ႕ေခတ္ သူ႕အခါ သူ႕အေျခအေနကို နားလည္ေလ အဲဒီစကားလံုးကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕စိတ္ခံစားမႈကို သေဘာေပါက္လာေလပဲ။
* ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ
၄/၅ တန္းမွာ "တက္ဆူးကိုး ကူ႐ိုယာနာဂီ" ရဲ႕ "ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလးငယ္" (ျမသိန္း ဘာသာျပန္) စာအုပ္ကို မၾကာခဏ ဖတ္ခဲ့မိေပမယ့္ ၇ တန္းတက္မယ့္ႏွစ္ '93 ေလာက္မွာ အဲဒီ "ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" ကို ဖတ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ နားမလည္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ဘာေျပာထားမွန္းေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ ဝတၳဳ။
(စကားမစပ္ 2000 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အက္ေဆးလိုလို ဘာလိုလို ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာတပုဒ္ေရးျဖစ္တာဟာ အဲဒီ ဝတၳဳတိုရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ခု အေတာ္ေနာင္တရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဆံုးနားေလးမွာ ကပ္ထည့္လိုက္တဲ့ စာ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္ရာ ခ်ေရးထားမိတာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ပါလုိ႔ ေရးထားတာ အဲဒီဝတၳဳကို mislead လုပ္ရာေတာင္ က်ေနေသးေတာ့တယ္)
ဂ်ဴးရဲ႕ မွတ္ခ်က္က "ကၽြန္မတို႔က အခ်စ္ဆုိတာကို စိတ္ခံစားမႈသက္သက္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရမယ့္ အတတ္ပညာ တစ္ခုပါ" တဲ့။ အခ်စ္အေၾကာင္းလို႔ သိသာေစတဲ့ ေခါင္းစဉ္တပ္ထားၿပီး၊ တပုဒ္လံုး သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖတ္မိသမွ် ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြ ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ထားတာေတြကို ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။
ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး ျပင္ပအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေန အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို ရလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ "တက္ဆူးကိုး ကူ႐ိုယာနာဂီ" ရဲ႕ ငယ္ဘဝ "ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလးငယ္" ထဲက အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပါ တန္းစီၿပီး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။
အဲဒီေခတ္အခါက လက္ရွိဂ်ပန္ပညာေရးစံနစ္ကေန ေသြဖည္သေယာင္ တမူကြဲတဲ့ စံနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ တိုမိုေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး "ဆုိဆာကူး ကိုဘာယာရွီ"။
"He believed all children were born with an innate good nature, which can be easily damaged by their environment and the wrong adult influences. His aim was to uncover their 'good nature' and develop it, so that the children would grow into people with individuality."
မူလတန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ပံုမွန္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကေန ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သမီးကေလး စိတ္ဒဏ္ရာရမွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာျပခဲ့ဘဲ ကေလးနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ ေက်ာင္းကိုရွာအပ္ခဲ့တဲ့၊ သမီးကေလး နားလည္လက္ခံႏိုင္မယ့္ အသက္ ၂၀ က်မွ အရင္ေက်ာင္းက အထုတ္ခံခဲ့ရလို႔ သမီးကို ေမေမက တိုမိုေက်ာင္းကို ပို႔ခဲ့ရတာေပါ့ လို႔ ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကေလးမေလး ေတာ့တိုး-ခ်န္ ရဲ႕ အေမ။
"ကၽြန္မကို အရင္ေက်ာင္းကေန အထုတ္ခံခဲ့ရတယ္ဆုိတာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ (တိုမိုေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့) ကၽြန္မဟာ တကယ္ပဲ အရင္ေက်ာင္းမွာေနတုန္းက အဲသေလာက္ ဆုိးဝါးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလား"
"... အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ကၽြန္မ အသက္ ၂၀ မတိုင္ခင္မွာ ဖြင့္မေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမကို အႏူးအၫြတ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။"
"မင္းကို ေက်ာင္းက ထုတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဘာေတြျဖစ္လာဦးမလဲ။ ခုေနာက္တေက်ာင္းကပါ ဆက္ၿပီး အထုတ္ခံရမယ္ဆုိရင္ မင္း ဘယ္ေက်ာင္းကို သြားတက္မလဲ" ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အေမက ကၽြန္မကုိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီလိုသာ ေျပာခဲ့မယ္ဆိုရင္ တိုမိုဂါဂူးအန္ ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသစ္ရဲ႕ ဂိတ္ဝကို ပထမဆံုးေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနခဲ့ရမွာပါလိမ့္။ အျမစ္ေတြထြက္ေနတဲ့ (post) ေက်ာင္းဂိတ္တံခါးဝႀကီးနဲ႔ မီးရထားတြဲစာသင္ခန္းေတြကလည္း ကၽြန္မကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္ျမဴးေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုအေမမ်ိဳးရွိတာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။"
***
"တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားမႈ စိတ္သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။
အကဲခတ္တတ္မႈ ပါတယ္။ နားလည္မႈ ပါတယ္။ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈ ပါတယ္။"
(ဂ်ဴး)
***
"ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" အေၾကာင္းကို ေရးျပဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ခုထိ ထင္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ဒီဝတၳဳကို ဘယ္လုိ နားလည္တယ္၊ ဘယ္လို ျမင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စိမ့္ဝင္ခဲ့တယ္ ဆုိတာ ေျပာဖို႔ အဲဒီဝတၳဳသက္သက္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။
အဲဒီဝတၳဳကို ျမင္လုိက္ႏိုင္ဖို႔ ေတာ့တိုး-ခ်န္ က အေထာက္အပံ့ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဝတၳဳေၾကာင့္ပဲ အစက ဘာရယ္ညာရယ္ မေစာေၾကာမိတဲ့ သာမန္သာ ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ေတာ့တိုး-ခ်န္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္လိုက္ႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီဝတၳဳႏွစ္ခုက မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ ခ်စ္သူရည္းစား စသျဖင့္ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ႕ၾကားမွာမဆုိရွိတဲ့ ခ်စ္(တတ္)ျခင္းေတြကို ဖြင့္ဆိုျပတဲ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိပါပဲ။
***
လူ ဆုိတာဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဘဝေတြ ေထြျပား၊ ခံစားမႈေတြ ေထြျပား၊ ဉာဏ္ရည္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ေထြျပား၊ အဲဒါေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ေထြျပားတယ္။
အဲဒီလို ေထြျပားတဲ့လူေတြဟာ "မိဘ" ျဖစ္ေစ၊ "ဆရာ" ျဖစ္ေစ၊ "ခ်စ္သူ" ျဖစ္ေစ ေခါင္းစဉ္ကြဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ မိဘလို႔ဆုိတာနဲ႔ သားသမီးေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တူသြားၾကေရာ၊ ဆရာလို႔ဆုိတာနဲ႔ တပည့္အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တူသြားၾကေရာဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လူဟာ လူပါပဲ။ လူ လူခ်င္းမွာ မတူႏိုင္ရင္ ေခါင္းစဉ္တူတစ္ခုခုေအာက္ ေရာက္သြားတာနဲ႔လည္း မတူႏိုင္ဘူး။
စိတ္ေစတနာဆိုတဲ့ မျမင္ရတဲ့၊ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ သက္ေသျပစရာမရွိတဲ့၊ အျငင္းပြားလြယ္တဲ့အခ်က္ကို ခ်န္ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။ (အခ်စ္ဆိုတာ ဒီတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈသက္သက္တင္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္)။ အဲဒီအခ်စ္စိတ္ရဲ႕ေနာက္မွာ အရွည္ကိုေမွ်ာ္ေတြးတဲ့ အက်ိဳးကို လိုလားစိတ္နဲ႔ တတ္သိနားလည္တဲ့၊ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ယွဉ္တဲ့ ပံ့ပိုးပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္မႈပါရတယ္။
"... ကိုယ္ ဒီသစ္ပင္ေတြကို အမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီး စိုက္လာခဲ့တာနဲ႔အမွ် တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လိုအပ္မႈ၊ ျဖစ္ေပၚမႈ အေျခအေနအားလံုးကို ကိုယ္သိတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆုိတာ ကိုယ္သိလာတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵဆုိတာ ကိုယ္ေမ့ထားႏိုင္ၿပီး၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့လူ ျဖစ္လာတယ္။
ဘယ္သစ္ပင္က ဘယ္ရာသီမွာ ဘယ္လုိအေနအထား ေျပာင္းတတ္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္က ေလဒဏ္ကို ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္အျမစ္က မိုးေပါက္ဒဏ္ကို ေၾကာက္တယ္... ဒါေတြကို ကိုယ္နားလည္လာတယ္။ သူတို႔ လုိအပ္မယ့္ ႏွစ္သက္မယ့္ အေနအထားကို အကဲခတ္ၿပီး ျပဳျပင္လုိက္ေလ်ာေပးတယ္။"
(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ - ဂ်ဴး)
မစၥတာကိုဘာယာ႐ွီရဲ႕ တိုမိုဂါဂူးအန္ေက်ာင္းဟာ သူ႕ရဲ႕ သစ္ပင္ဥယ်ာဉ္လုိပါပဲ။
"သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကို သိတဲ့ကိုယ္ဟာ မင္းအရိပ္အကဲကို ဘာေၾကာင့္ မသိရမွာလဲ၊ မင္းဘာလုိခ်င္တယ္ ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္ အားလံုးသိတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ မင္းထင္သလို ခံစားမႈသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာတစ္ခုပဲ"
(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ - ဂ်ဴး)
***
ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ "အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္" ကို ဖတ္ရေတာ့လည္း ေခတ္ပညာ အကုန္အစင္မသင္ခဲ့ရေပမယ့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ပင္စင္ယူတဲ့အခ်ိန္ သားသမီးေတြအတြက္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးသာမက စားေရးေသာက္ေရးမက်န္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့၊ အညာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕က အေမရဲ႕ အႏုပညာကို ျမင္ေယာင္ခဲ့မိတယ္။
ရန္ကုန္မွာေနခ်င္လို႔ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မယ္ ေျပာတဲ့သားကို "ငါတို႔ထဲမွာ ေလယာဉ္မႉးတစ္ေယာက္၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ။ မင္း ေဆးေက်ာင္းပဲတက္" လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်က္က ခုခ်ိန္မွာ နည္းလမ္းက်လွတယ္ မဆုိသာရင္ေတာင္မွ သားသမီးေတြ ငယ္ငယ္တည္းကေန ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ထိ အရာရာေထာင့္ေစ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္က်ိဳးပမ္းခဲ့တာေတြဟာ အံ့မခန္းပါပဲ။ အဲဒီအားမာန္ေတြနဲ႔ အားထုတ္မႈေတြဟာ ခ်စ္ျခင္း အတတ္ပညာနဲ႔ အႏုပညာပါပဲလို႔ ျမင္မိတယ္။
***
ထူးအိမ္သင္ ဆံုးၿပီးေနာက္မွာ ထုတ္တဲ့ "အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရက္စြဲမ်ား" မွာ သီဟန္သြင္နဲ႔ နီကိုရဲ ေရးသြားၾကတဲ့ "သမီးကေလးကို သိုင္းသင္ေပးခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ပါတယ္။ ဆိုခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ေျပာတုန္းက ရယ္စရာလို သေဘာထားခဲ့မိၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ေဆာင္းပါးေတြအျဖစ္ ျပန္ေရးေတာ့ သူတို႔ ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ ေရးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။
"ကၽြန္ေတာ့္သမီးကိုယ္တုိင္ သေဘာတူၾကည္ျဖဴလုိ႔ကေတာ့ သူ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပူပါဘူး။ သူ႕စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ အႏိုင္အထက္ျပဳခံရလို႔ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားမွာသာ စိုးတာပါ"
***
ပုထုဇဉ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ဟာ အတၱကို အေျခခံမွာခ်ည္းပဲ။
ခ်စ္႐ံုခ်စ္ရတာ ဘာခက္သလဲ။
ခ်စ္တာရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရသူရဲ႕ သူ႕သဘာဝနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို လိုလားေဆာင္ၾကဉ္းေပးဖို႔သာ ခက္တာပါ။
***
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ က အဓိပၸါယ္အျပည့္ဝဆံုးနဲ႔ အႏွစ္သက္မိဆံုး ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ အဲဒီဝတၳဳအေၾကာင္းကုိ ဘယ္ေသာအခါမွလည္း ျပည့္စံုေအာင္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။
ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာက နားလည္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာကို နားလည္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြမိသားစုတခ်ိဳ႕ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္။
***
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက တခ်ိဳ႕အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလုိ ထင္တဲ့သူေတြအတြက္ တကယ္ပဲ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။
***
(ဆက္ရန္)
(ဆက္ခ်င္မွလည္း ဆက္မည္)
3 comments:
ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကားနဲ႕ က်မ၏သစ္ပင္ ဖတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဂ်ဴးဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႕ ပက္သက္ၿပီး က်ေနာ္ေဝဖန္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေစာသြားတယ္လို႕ သတိထားမိတယ္။ =)
ဆက္ခ်င္မွ ဆက္ပါ ဆက္ရင္ေတာ့ လာဖတ္မည္။ XD
နရသအ လိုလို သူ႕ကိုယ္သူ အထင္ေရာက္ အ႐ူးထေနဟန္တူေသာ လူထု (ဦးလွ/ေဒၚအမာ) မ်ိဳးဆက္ ဘိုဘိုလင္စမ္း (ဘိုျပား)
What is this link about? I thought this blog owner's at least educated person and something like this indicate it's no difference from all those political blogs full of swearing and defamations. It is worth point out that in Blogger's usage agreement they dont allow or encourage like this sort of abuse and defamation. If you are in certain countries you may get sued. I am just a causual reader who comment on what I observe so it's interesting to see you will just delete this comment straight away.
ဒီပုိ႔စ္တင္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ခပ္ျမန္ျမန္တစ္ေခါက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဂ်ဴးဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္က ကုိယ္မဖတ္ရမေနႏုိင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ခဲ့ေတာ့ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏုိင္ေပမယ့္ အစအဆုံး ဖတ္လုိက္တယ္။ အခုမွေနာက္တစ္ေခါက္ ေသေသခ်ာခ်ာ လာျပန္ဖတ္တယ္ ရီတာ။
ဒီပုိ႔စ္ထဲက စာအုပ္ေတြအားလုံး ဖတ္ဖူးတဲ့ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ခုခုဟုတ္တယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။
ဇြန္က ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာနဲ႔ ေတာ့တုိးခ်န္ကုိ တစ္ခါမွ ႏႈိင္းမယွဥ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး။ ခုရီတာေရးျပမွပဲ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အႏုပညာ ေနာက္ဆက္တြဲက ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာဆႏၵေတြရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္မႈအေပၚ ေသခ်ာစဥ္းစားမိသြားတယ္။
“ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီဝတၳဳႏွစ္ခုက မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ ခ်စ္သူရည္းစား စသျဖင့္ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ႕ၾကားမွာမဆုိရွိတဲ့ ခ်စ္(တတ္)ျခင္းေတြကို ဖြင့္ဆိုျပတဲ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိပါပဲ။”
သိပ္ကုိ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုပါပဲ ရီတာ။
Post a Comment