သစ္ပင္ေအာက္မွာ...

သစ္ပင္ေအာက္မွာ...

အဲသည္ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေလ့လာမႈ ညံ့ဖ်င္းလြန္းေသာ ကိုယ္သည္ အဲဒါဘာပင္ဟု အဲဒီတုန္းကတည္းက သတိမထားမိခဲ့ပါ။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခိုနားခဲ့ဖူးေသာ အရိပ္တစ္ခု၏ အရင္းအျမစ္ကို အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ျခင္းသည္ ဆိုးရြားလွသည္ဟု သတ္မွတ္မည္ဆုိပါက ကိုယ္သည္ အလြန္ပင္ ဆုိးရြားလွသူ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ (သို႔) တစ္စုတစ္ဖြဲ႕၏ အလာကို ေစာင့္စားရင္း လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ကုိယ္ အတန္ၾကာေအာင္ အတူတူရပ္လ်က္ စကားေျပာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသျဖင့္ ဝန္ေလးက်ဉ္းၾကပ္ျခင္းမ်ိဳး သူေရာ ကိုယ့္မွာပါ မျဖစ္ခဲ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ (သို႔) တစ္စုတစ္ဖြဲ႕၏ အလာကို ထိုသစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ရပ္တန္႔ ေစာင့္စားရင္း ေအးေအးလူလူ စကားစျမည္ေျပာေနခဲ့ၾကသည္။ ခဏေနလွ်င္ ကိုယ္တုိ႔ ဘယ္ကို သြားၾကမည္လဲ၊ ဘယ္သူ႕ကို (သို႔) ဘယ္သူေတြကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာလဲ၊ ဘာစကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ ဘာတစ္ခုမွ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ကိုယ္မွတ္မိတာ တစ္ခုသာပဲ ရွိသည္။
ထိုသစ္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ကိုယ္ တစ္ေနရာရာကို သြားဖို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ (သို႔) တစ္စုတစ္ဖြဲ႕ကို ေစာင့္စားရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာဆုိေနခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ စိတ္အာ႐ံုေတြထဲမွာ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ကိုယ္တို႔သည္ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးသမွ် အေၾကာင္းအရာေတြဆီမွာ မရွိ၊ အနာဂတ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ကိုယ္တို႔သည္ မျဖစ္ပ်က္ေသးသမွ် အေၾကာင္းအရာေတြဆီမွာ မ႐ွိ။ လက္ရွိအခိုက္အတန္႔၏ ေအးခ်မ္းမႈျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ။

ထိုေန႔က ေနအေတာ္ပူပါသည္။ တိုက္သည့္ ေလကလည္း ပူသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခုိက္ ေအးခ်မ္းသာယာ ရွိလွ၏။ သစ္ပင္ေပၚက ငွက္သံကေလးေတြကို ၾကားေနရၿပီး၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးေတြလည္း က်ဆင္းလာတတ္သည္။

ထိုသစ္ပင္သည္ ဘာပင္မ်ားလဲ ကုိယ္ မသိခဲ့ပါ။

***
ထိုေနရာသို႔ တဖန္ ျပန္လည္ သြားၾကည့္ဖုိ႔ အခါခါ စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ခဲယဉ္းပင္ပန္းစြာ သြားေရာက္ရမည့္ ခရီးလည္းမဟုတ္၊ တားျမစ္ပိတ္ပင္မည့္သူ ရွိလွ်င္ေသာ္မွ အသိမေပးဘဲ ခဏတျဖဳတ္ႏွင့္ ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္ ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ လူ႕ဘဝမွာ လုပ္တုိင္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြအျပင္၊ ျဖစ္တုိင္း မလုပ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိေလသည္။

ထိုလမ္းကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ေနာက္ ထိုသစ္ပင္၏ အမည္နာမကို သိ႐ံုသက္သက္ေတာ့ျဖင့္ အတိတ္ကို ျပန္မပတ္သတ္လုိေတာ့ၿပီ။

***
ဘယ္အရိပ္ေအာက္မွာ ကိုယ္ ခုိ​ဝင္ခဲ့ဖူးတာပါလဲ။

***